Normalizacja środowiska osób upośledzonych

METODYKA REHABILITACJI OSÓB DOROSŁYCH Z GŁĘBSZĄ NI ćw. 4

W części krajów europejskich integracja osób z ni nie koncentruje się na poszanowaniu ich inności ale na akceptowaniu jako normalnej części rzeczywistości.

Realizację założeń zapoczątkowały w latach 60. kraje skandynawskie, gdzie powstała sama koncepcja normalizacji. Główną myśl teorii sformułował polityk N.E.Bank-Mikkelsen w odpowiedz na katastrofalna sytuację życiowa osób z ni.

Normalizacja jest szeregiem instytucjonalnych i pozainstytucjonalnych działań zmierzających do stworzenia normalnych warunków życia oraz udzielenie pomocy by przez cale swoje życie mogli normalnie funkcjonować.

Elementy składające się na normalizację:

1. Mieszkanie w swoim domu- nie utożsamianie domu osób z ni z instytucja np. dps-em; chodzenie, dojeżdżanie do pracy, spędzanie czasu wolnego poza domem

2. Normalizacja rytmu dnia- typowy rytm dnia; wstawanie i ubieranie się o określonej porze dnia lub wyjęcie osób z łóżek, spożywanie posiłku- śniadania w gronie rodziny, współmieszkańców, wyjście do pracy czy ośrodka terapii zajęciowej, czas wolny, pójście do łóżka o typowej dla wieku porze,

3. Normalizacja rytmu tygodnia- rozróżnienie dnia powszedniego i weekendu oraz świąt,

4. Normalizacja rytmu roku- typowy dla naszego społeczeństwa urlop (2 lub 3 tygodnie) z reguły w wyższym standardzie, uroczyste obchodzenie świąt,

5. Normalizacja życiorysu- rozumiana jako życie w wiekowo specyficznym środowisku:

- właściwe środowisko dla małych dzieci- najbliższa rodzina, zapewnienie odpowiednie ilości stymulacji, poczucia bezpieczeństwa i akceptacji,

- środowisko dla dzieci w wieku szkolnym- w rozwoju osoby z ni czas ten może przyczynić się do niwelowania skutków ni lub wręcz odwrotnie brak wsparcia może wzmocnić braki,

- środowisko dorosłych- trudność przejścia w dorosłość, pojawia się przeświadczenie nie możności bycia dorosłym z uwagi na ni,

- środowisko seniorów- organizacja życia w sposób dający bodziec do aktywności, ważne jest utrzymanie kontaktu z rodziną, miejscem pracy czy wcześniejszym miejscem zamieszkania.

6.Normalizacja autonomii- o ile jest to możliwe to samostanowienie o swojej osobie, respektowanie woli, próśb,

7. Normalizacja kontaktów z płcią przeciwną- chodzi głównie o zakończenie segregacji płciowej i koedukacyjne zamieszkania

( tutaj pojawiają się dwa modele postępowania:

1). Wyolbrzymianie braku samokontroli zachowań seksualnych lub mechanizmów regulujących zachowania osób z ni-przez segregacje płciową niedopuszczany do sytuacji problemowych

2). Daleko posunięta liberalizacja seksualna, głównie w krajach skandynawskich. Wadą jest brak mechanizmów kompensujących brak zdolności regulacyjnych, co może prowadzić do wykorzystania seksualnego.)

8. Normalizacja warunków materialnej egzystencji- dysponowanie własnym środkami pieniężnymi,

9. Normalizacja warunków życia- najbardziej zbliżone warunki życia do standardów społecznych, np. zmniejszenie ilości mieszkańców w ośrodkach,

10.Normalizacja kontaktów socjalnych w środowisku lokalnym- naturalny, niwymuszony i spontaniczny kontakt ze środowiskiem lokalnym.

Realizacja normalizacji może być możliwa tylko jeżeli znormalizowane zostaną zasadnicze elementy środowiska osób z ni czyli: miejsce zamieszkania, praca i sposób spędzania wolnego czasu.

---