PODSTAWY KINEZYTERAPII

– kompensacja.

mgr Elżbieta Laskowska

Pojęcie kompensacji

Jest to złożony proces dokonujący się
w ustroju, a zmierzający do
wyrównania braku, a w efekcie
przystosowania się do życia w
środowisku pomimo patologicznych
warunków morfologicznych i
czynnościowych, jakie zaistniały w
przebiegu choroby lub w następstwie
urazu.

Podział kompensacji

Rozróżnia się:

a) kompensację czynnościową

(wyrównawcze wzmożenie
czynności),

b) kompensację organiczną

(wyrównawczy przyrost lub rozrost).

Przykład kompensacji

Najszybciej i w sposób najbardziej
widoczny kompensacja występuje w
obrębie narządów wewnętrznych.

 

Przykładem tego może być usunięcie
jednej nerki czy segmentu płuca, kiedy
to funkcję przejmuje w pełni druga
nerka czy pozostałe części płuc.

 

W procesie kompensacji obowiązuje kilka reguł. Mówią one, że:

1. kompensacja jest zdolnością

wrodzoną żywych organizmów.
Oznacza to, że w przypadku
zaistnienia ubytku morfologicznego
lub funkcjonalnego, ustrój
samoczynnie uruchamia posiadane
rezerwy zastępcze.

W procesie kompensacji obowiązuje kilka reguł. Mówią one, że:

2. proces kompensacji
zapoczątkowany jest przez
sygnalizowanie o defekcie.
Chodzi tu o informowanie OUN o
sytuacji zaistniałej na obwodzie.

W procesie kompensacji obowiązuje kilka reguł. Mówią one, że:

3. fałszywa sygnalizacja o
defekcie jest przyczyną błędnie
przebiegającej kompensacji. Z
przypadkiem takim spotykamy się
np. w stanach po amputacji, w
których źródłem fałszywej
sygnalizacji są tzw. odczucia
fantomowe.

W procesie kompensacji obowiązuje kilka reguł. Mówią one, że:

4. kompensacja opiera się na
wzmożeniu starej lub nowej
aferentacji. Chodzi o zwiększenie
dopływu pobudzeń do analizatora
kinestetycznego, jako że
wytwarzanie zastępczych odruchów
warunkowych dokonuje się na drodze
trwałego pobudzania sygnałami z
obwodu.

W procesie kompensacji obowiązuje kilka reguł. Mówią one, że:

5. wyniki kompensacji są
nietrwałe. Wymagają one więc
stałego podtrzymywania, na drodze
systematycznego treningu.