Fasciola
hepatica
Motylica wątrobowa
Magdalena Makowska
Rok I ; Dietetyka
Występowanie
Kosmopolityczna przywra pasożytująca
w wątrobie i drogach żółciowych
człowieka oraz zwierząt
Zarażonych ok. 50 mln ludzi na świecie
Budowa
Postać dojrzała ma listkowaty kształt
ciała z wyodrębnioną częścią przednią
przypominającą stożek.
Powierzchnia ciała pokryta jest
nierównomiernie różnorodnymi kolcami
skierowanymi do tyłu
Wór powłokowo-mięśniowy – budowa
typowa dla płazińców, ze szczególnie
dobrze rozwiniętymi mięśniami
Na przednim końcu stożka znajduje się
przyssawka gębowa z otworem
prowadzącym do umięśnionej gardzieli i
płytkich kieszonek przygardzielowych
Krótki przełyk za gardzielą rozwidla się
na poziomie przyssawki brzusznej na
dwa główne ślepe pnie jelita
Dobrze rozwinięty układ
protonefrydialny
Motylica jest obojnakiem
Każdy osobnik posiada jądra, nasieniowody,
jajowody, jajniki, żółtniki, przewody
żółtkowe, macicę, ootyp i gruczoł Melisa
(otacza ootyp)
Jaja są kształtu elipsoidalnego, koloru
brązowo-żółtego
rozwój
Jaja pasożyta dostają się do przewodu pokarmowego żywiciela
ostatecznego wraz z żółcią a następnie są wydalane razem z kałem.
Poza organizmem żywiciela zachowują żywotność od 2 do 6
miesięcy.
W zbiornikach wodnych wylęga się z nich pierwsze pokolenie
larwalne tzw. miracydium lub też dziwadełko.
Miracydium mające dość dobrze rozbudowany układ nerwowy, a
nawet dwie plamki oczne, aktywnie wnika do ciała wodnego
ślimaka(w Polsce najczęściej błotniarka moczarowa), gdzie
przekształci się w następny typ larwy sporocystę.
Następnie namnażają się kolejne stadia larwalne - redia (na drodze
rozmnażania bezpłciowego)
Następnie powstają z nich ogoniaste cerkarie.
Cały proces trwa ok. 2 miesiące i prowadzi do wytworzenia do
2000 cerkarii z jednego jaja.
Cerkarie (mają dwugałęziste jelito, dwie przyssawki oraz długi
ogonek) aktywnie opuszczają ślimaka. Jeżeli w ciągu doby nie
zostaną połknięte przez żywiciela ostatecznego, to tracą ogonek
i przymocowują się do roślin wodnych, gdzie otaczają się osłonką
(cysta).
Następnie cerkarie tracą ogony, otorbiają się i przekształcają w
formę inwazyjną - metacerkarię. W tej postaci są w stanie
przetrwać nawet przez pół roku w temperaturach spadających
poniżej -15 °C.
Po zjedzeniu przez żywiciela ostatecznego metacerkarii (razem z
trawą, na której osiadły) dostają się one do jego przewodu
pokarmowego.
W jelicie roślinożercy cysta otaczająca metacerkarię zostaje
strawiona, uwolniona larwa przebija ścianę jelita i wraz z krwią
dostaje się do przewodów żółciowych, gdzie dorasta i osiąga
dojrzałość płciową.
chorobotwórczość
Fasciola hepatica wywołuje fascjolozę
w początkowym okresie – przebiega jako
postać ostra charakteryzująca się
podwyższoną temperaturą ciała, bólami
mięśni i stawów, nudnościami i
wymiotami, powiększeniem wątroby i
śledziony, żółtaczką, niedokrwistością
oraz pokrzywką
W późniejszym okresie dochodzi do rozrostu
nabłonka żółciowego i zwłóknienia przewodu
żółciowego wspólnego z częściowym lub
całkowitym jego zaniknięciem, prowadzącym
do zapalenia dróg żółciowych i wywołującym
ostre bóle w nadbrzuszu, powiększenie
wątroby, żółtaczkę, świąd oraz podwyższoną
temperaturę ciała, rzadko powstają ropnie i
marskość wątroby
Sporadycznie zdarzają się inwazje do płuc,
OUN, mięśni, skóry oraz gałek ocznych
Niekiedy zarażenie może być bezobjawowe
wykrywalność
Rozpoznanie w fazie ostrej – opiera się na
wynikach badania serologicznego (odczyn
wiązania dopełniacza, hemaglutynacja
pośrednia, immunofluorescencja pośrednia,
immunodyfuzja, immunoelektroforeza,
przeciwbieżna elektroforeza, ELISA)
Rozpoznanie w fazie przewlekłej – na znalezieniu
jaj w kale lub w treści dwunastnicy. We krwi
obwodowej stwierdza się zwiększoną ilość
krwinek białych ze wzrostem komórek
kwasochłonnych oraz podwyższone stężenie
immunoglobulin klas G,M i E.
zwalczanie
W leczeniu fascjolozy stosuje się prazykwantel
dehydroemytynę lub niklozamid
Zapobieganie:
ochrona zbiorników wodnych przed kałem zwierząt i
ludzi
zwalczanie ślimaków biorących udział w cyklu
rozwojowym
zakaz picia wody z zarażonych zbiorników
unikanie spożywania surowych roślin oraz zaniechanie
brania do ust źdźbeł trawy