Obliczenia stężenia
DNA i RNA w
wyizolowanej próbie na
podstawie pomiaru
spektofotometrycznego
Spektrofotometria, jest to technika
pomiarowa polegająca na ilościowym
pomiarze transmisji lub odbicia
światła przez próbkę.
Po skończonej izolacji kwasów
nukleinowych istotna jest wiedza
o tym, jakie jest stężenie i
czystość materiału przed
wykonaniem jakichkolwiek badań.
W pomiarach spektroskopowych zasadnicze znaczenie ma znajomość stężeń molowych kwasów
nukleinowych. Stężenie można otrzymać z pomiaru absorpcji przy długości fali
λ = 260 nm (maksymalna absorpcja promieniowania nadfioletowego przez DNA), jeżeli znamy
molowy
współczynnik ekstynkcji ε
Z poniższego wzoru obliczamy
stężenie
Metody szczegółowych
obliczeń
Po kalibracji aparatury badanie
stężenia DNA w roztworze oznacza się przez pomiar absorpcji przy
długości fali λ = 260 nm,
określanej często jako OD
Następnie odczytuje się
adsorpcję przy 280 i 320 nm
lub tworzy się widmo w
zakresie 200 – 350 nm.
Idealny roztwór do pomiarów spektrofotometrycznych
DNA to bufor o niskim stężeniu jonów, np. bufor TE.
Długość fali
(nm)
substancje absorbujące
230
EDTA, polisacharydy, etanol
260
DNA, RNA
270
fenol
280
białka
320
drobiny komórkowe
Widmo adsorpcji DNA w świetle UV
Jeżeli A
260
równa się 1 to
stężenie dwuniciowego
DNA (dsDNA) wynosi około
50 µg/ml, natomiast
jednoniciowego DNA
(ssDNA) 33 µg/ml, RNA - 40
µg/ml, a
oligonukleotydów 30 µg/ml.
Preparat DNA uznaje się za czysty
jeżeli
A
260
/A
280
wynosi 1,8-2,0. Kiedy próbka
DNA jest zanieczyszczona RNA to
wartość A
260
/A
280
jest
bliższa 2,0 , natomiast w razie gdyby
próbka zanieczyszczona była białkami
to wartość A
260
/A
280
jest niższa od
1,8.
Obecnie większość laboratoriów
dysponuje systemami typu
NanoDrop (Thermo Scientific),
które mierzą parametry w kropli
<1,5μl i automatycznie przeliczają
absorbancję na stężenie i czystość
białkową oraz organiczną.
Wyznaczają także wykres
absorbancji, bardzo pomocny przy
ustalaniu źródła
zanieczyszczeń kwasów
nukleinowych.