Audiometria tonalna

Lidia Mikołajewska

Klinika Otolaryngologii WUM

Audiogram

 Audiogram jest wykresem przedstawiającym zdolność słyszenia 

osoby badanej i stopień ubytku słuchu w obu uszach. Badany jest 
próg słyszenia (natężenie ledwie słyszalnego dźwięku) tonów o 
określonej częstotliwości od 125 do 8000 Hz. 

 Audiogram stanowi "graficzne odzwierciedlenie" możliwości 

słuchowych. Wykres ten wskazuje, jak duże jest odchylenie słuchu 
pacjenta od poziomu normalnego, a w przypadku ubytku słuchu 
ułatwia zlokalizowanie problemu 



W trakcie badania słuchu ( audiogram) prezentowane są pojedyncze 
dźwięki o określonej częstotliwości. Najsłabszy dźwięk o danej 
częstotliwości, który pacjent jest w stanie usłyszeć, jest oznaczany na 
audiogramie na poziomie tej częstotliwości i intensywności. Punkt 
taki nosi nazwę "progu słyszalności".

Na osi odciętej  wykresu wartości 
liczbowe wahają się od 125 do 8000 
Hz. Liczby te reprezentują 
częstotliwości, czyli różną wysokość 
dźwięku.

Głośność wyrażana jest w 
jednostkach zwanych 
decybelami. 

•  Wysoki tony ( dzwonki telefonu ) np. 6-8 kH Hz
• Niskie 125, 250 Hz- (np. bębenek)

Poziom głośności rozmowy odpowiada ok. 65 dB. 

• Wartość 120 dB oznacza bardzo duży hałas – (odrzutowca 

startującego w odległości 25 m od obserwatora)

Rodzaje ubytku słuchu

• niedosłuch typu przewodzeniowego
•  niedosłuch typu zmysłowo-nerwowego,
•  niedosłuch typu mieszanego 

Niedosłuch typu odbiorczego i mieszanego

niedosłuch typu 
przewodzeniowego

Elementy badania słuchu

•  Otoskopia- wziernikowanie przewodu 

słuchowego i   błony bębenkowej

•  Próby stroikowe
•  Próg słyszenia przewodnictwa 

powietrznego i kostnego w obu uszach 

bez maskowania

• Określenie progów 

słyszenia 

przewodnictwa powietrznego i kostnego 

wymagających maskowania

Audiometryczna próba 

Webera

9

„Stroikiem” jest słuchawka 

kostna umieszczona na 

czole.

Pułapki audiometrii

• Przesłuch/osłabienie 

międzyuszne

• Nadmierne zagłuszanie 

(przemaskowanie)

• Okluzja

Przesłuch/osłabienie 

międzyuszne

Przesłuch = ta część energii 
akustycznej, która 

przechodzi

 na 

stronę ucha nie badanego.
Osłabienie międzyuszne = ta 
część energii akustycznej, która 

nie przechodzi

 na stronę ucha nie 

badanego.

Osłabienie międzyuszne

Najmniejsze wartości osłabienia 
międzyusznego dla 
przewodnictwa powietrznego:

Goldstein, Newman (1989)

Częstotliwość (w Hz)

125

250

500

1000

2000

4000

8000

Minimalna wartość osłabienia

międzyusznego

35

40

40

40

45

50

50

Osłabienie międzyuszne

Kiedy zagłuszać?

(dla przewodnictwa powietrznego)

Przed podjęciem 

decyzji 

należy przeprowadzić 

badanie 

audiometryczne bez 

zagłuszania

.

Osłabienie międzyuszne

Jeśli różnica między progiem 
słyszenia 

przewodnictwa

 

powietrznego ucha badanego

, a 

progiem słyszenia 

przewodnictwa 

kostnego ucha nie badanego

 jest 

równa lub większa niż najmniejsza 
wartość osłabienia międzyusznego 
na danej częstotliwości. 

Chaiklin (1967)

Osłabienie międzyuszne

Jakie jest osłabienie międzyuszne 
dla przewodnictwa kostnego u 
badanego pacjenta? 

Osłabienie międzyuszne dla 
przewodnictwa kostnego wynosi 
około 10-15 dB, ale 

może być 

bliskie 0 dB.

Kiedy mógł wystąpić przesłuch w 

BC?

Jeśli na danej częstotliwości 
próg słyszenia przewodnictwa 
kostnego w uchu badanym 

jest

 

równy lub wyższy („gorszy”)

 niż 

w drugim uchu 

i ma miejsce 

rezerwa ślimakowa.

Goldstein (1979); Mikołajewski (1997)

Pułapki audiometrii

• Przesłuch/osłabienie międzyuszne
• Nadmierne zagłuszanie 

(przemaskowanie)

• Okluzja
• Inne niebezpieczeństwa/ograniczenia

Przemaskowanie

Przemaskowanie jest 
powodowane przez 
niezamierzone zagłuszenie 
szumem ślimaka ucha 
badanego, prowadząc do 
rejestracji wyższego niż 
rzeczywisty progu słyszenia

 

przewodnictwa kostnego

 w 

badanym uchu.

Ryzyko przemaskowania

Duża różnica między progiem 
słyszenia przewodnictwa 

powietrznego

 ucha 

zagłuszanego i progiem 
słyszenia przewodnictwa 

kostnego

 ucha badanego.

Zjawisko okluzji

Generowanie 

dodatkowej energii 

akustycznej

 na małych 

częstotliwościach dla 
przewodnictwa kostnego po 
zamknięciu przewodu 
słuchowego zewnętrznego.
 Powoduje pozorne obniżenie 
mierzonych progów słuchowych 
przewodnictwa kostnego.

Zjawisko okluzji

Przy określaniu progu 
słyszenia przewodnictwa 
kostnego z zagłuszaniem, 
natężenie szumu należy 
zwiększyć 

o

 

wielkość zjawiska 

okluzji

*

.

*

Z wyjątkiem niedosłuchów przewodzeniowych i 

mieszanych w uchu maskowanym

Próby nadprogowe

Wykonywane w celu określenia lokalizacji uszkodzenia słuchu

I.Dwuuszna próba Fowlera (zrównoważenia głośności

:

- Różnica między progami słuchu w obydwu uszach -30 dB
- Badamy próg słuchu dla każdego ucha oddzielnie
- Do ucha lepszego podawany dźwięk głośniejszy o 10, 20, 30 dB 

(…..  ) głośniejszy   do ucha badanego i w sposób ciągły dźwięk 
podnosząc jego natężenie do momentu kiedy słyszy tak samo 
głośno jak w lepszym uchu.

II.Jednouszna próba SISI ( wskaźnik wrażliwości na 

krótkie przyrosty natężenia)

-20 dB+SL dla 1000Hz 
-co 5 sek. Sygnał głośniejszy o 1 dB
- 20 Powtórzeń (przyrostów natężeń)
- Norma słuchu – 0-20 %, schorzenia ślimaka- 60-100%

Próby adaptacyjne- próba do wykrywania 

pozaślimakowego niedosłuchu

• Próba zanikania tonu (Sorensena= Carharta=tone decay 

test)

- Ton progowy  o określonej częstotliwości ( 3- 4 częstotliwości)
 -60sek.
- Pacjent wskazuje kiedy przestaje słyszeć – wtedy 

podnoszony sygnał o 5 dB

- Procedura powtarzana do chwili kiedy pacjent słyszy ton 

przez 60 sek.

- Norma  zanikanie 0-10 dB, ślimakowe 15-25 dB, 

pozaślimakowe>30 dB