Audiometria tonalna

Lidia Mikołajewska

Klinika Otolaryngologii WUM

Audiogram

 Audiogram jest wykresem przedstawiającym zdolność słyszenia

osoby badanej i stopień ubytku słuchu w obu uszach. Badany jest
próg słyszenia (natężenie ledwie słyszalnego dźwięku) tonów o
określonej częstotliwości od 125 do 8000 Hz.

 Audiogram stanowi "graficzne odzwierciedlenie" możliwości

słuchowych. Wykres ten wskazuje, jak duże jest odchylenie słuchu
pacjenta od poziomu normalnego, a w przypadku ubytku słuchu
ułatwia zlokalizowanie problemu



W trakcie badania słuchu ( audiogram) prezentowane są pojedyncze
dźwięki o określonej częstotliwości. Najsłabszy dźwięk o danej
częstotliwości, który pacjent jest w stanie usłyszeć, jest oznaczany na
audiogramie na poziomie tej częstotliwości i intensywności. Punkt
taki nosi nazwę "progu słyszalności".

Na osi odciętej wykresu wartości
liczbowe wahają się od 125 do 8000
Hz. Liczby te reprezentują
częstotliwości, czyli różną wysokość
dźwięku.

Głośność wyrażana jest w
jednostkach zwanych
decybelami.

• Wysoki tony ( dzwonki telefonu ) np. 6-8 kH Hz
• Niskie 125, 250 Hz- (np. bębenek)

Poziom głośności rozmowy odpowiada ok. 65 dB.

• Wartość 120 dB oznacza bardzo duży hałas – (odrzutowca

startującego w odległości 25 m od obserwatora)

Rodzaje ubytku słuchu

• niedosłuch typu przewodzeniowego
• niedosłuch typu zmysłowo-nerwowego,
• niedosłuch typu mieszanego

Niedosłuch typu odbiorczego i mieszanego

niedosłuch typu
przewodzeniowego

Elementy badania słuchu

• Otoskopia- wziernikowanie przewodu

słuchowego i błony bębenkowej

• Próby stroikowe
• Próg słyszenia przewodnictwa

powietrznego i kostnego w obu uszach

bez maskowania

• Określenie progów

słyszenia

przewodnictwa powietrznego i kostnego

wymagających maskowania

Audiometryczna próba

Webera

9

„Stroikiem” jest słuchawka

kostna umieszczona na

czole.

Pułapki audiometrii

• Przesłuch/osłabienie

międzyuszne

• Nadmierne zagłuszanie

(przemaskowanie)

• Okluzja

Przesłuch/osłabienie

międzyuszne

Przesłuch = ta część energii
akustycznej, która

przechodzi

na

stronę ucha nie badanego.
Osłabienie międzyuszne = ta
część energii akustycznej, która

nie przechodzi

na stronę ucha nie

badanego.

Osłabienie międzyuszne

Najmniejsze wartości osłabienia
międzyusznego dla
przewodnictwa powietrznego:

Goldstein, Newman (1989)

Częstotliwość (w Hz)

125

250

500

1000

2000

4000

8000

Minimalna wartość osłabienia

międzyusznego

35

40

40

40

45

50

50

Osłabienie międzyuszne

Kiedy zagłuszać?

(dla przewodnictwa powietrznego)

Przed podjęciem

decyzji

należy przeprowadzić

badanie

audiometryczne bez

zagłuszania

.

Osłabienie międzyuszne

Jeśli różnica między progiem
słyszenia

przewodnictwa

powietrznego ucha badanego

, a

progiem słyszenia

przewodnictwa

kostnego ucha nie badanego

jest

równa lub większa niż najmniejsza
wartość osłabienia międzyusznego
na danej częstotliwości.

Chaiklin (1967)

Osłabienie międzyuszne

Jakie jest osłabienie międzyuszne
dla przewodnictwa kostnego u
badanego pacjenta?

Osłabienie międzyuszne dla
przewodnictwa kostnego wynosi
około 10-15 dB, ale

może być

bliskie 0 dB.

Kiedy mógł wystąpić przesłuch w

BC?

Jeśli na danej częstotliwości
próg słyszenia przewodnictwa
kostnego w uchu badanym

jest

równy lub wyższy („gorszy”)

niż

w drugim uchu

i ma miejsce

rezerwa ślimakowa.

Goldstein (1979); Mikołajewski (1997)

Pułapki audiometrii

• Przesłuch/osłabienie międzyuszne
• Nadmierne zagłuszanie

(przemaskowanie)

• Okluzja
• Inne niebezpieczeństwa/ograniczenia

Przemaskowanie

Przemaskowanie jest
powodowane przez
niezamierzone zagłuszenie
szumem ślimaka ucha
badanego, prowadząc do
rejestracji wyższego niż
rzeczywisty progu słyszenia

przewodnictwa kostnego

w

badanym uchu.

Ryzyko przemaskowania

Duża różnica między progiem
słyszenia przewodnictwa

powietrznego

ucha

zagłuszanego i progiem
słyszenia przewodnictwa

kostnego

ucha badanego.

Zjawisko okluzji

Generowanie

dodatkowej energii

akustycznej

na małych

częstotliwościach dla
przewodnictwa kostnego po
zamknięciu przewodu
słuchowego zewnętrznego.
Powoduje pozorne obniżenie
mierzonych progów słuchowych
przewodnictwa kostnego.

Zjawisko okluzji

Przy określaniu progu
słyszenia przewodnictwa
kostnego z zagłuszaniem,
natężenie szumu należy
zwiększyć

o

wielkość zjawiska

okluzji

*

.

*

Z wyjątkiem niedosłuchów przewodzeniowych i

mieszanych w uchu maskowanym

Próby nadprogowe

Wykonywane w celu określenia lokalizacji uszkodzenia słuchu

I.Dwuuszna próba Fowlera (zrównoważenia głośności

:

- Różnica między progami słuchu w obydwu uszach -30 dB
- Badamy próg słuchu dla każdego ucha oddzielnie
- Do ucha lepszego podawany dźwięk głośniejszy o 10, 20, 30 dB

(….. ) głośniejszy do ucha badanego i w sposób ciągły dźwięk
podnosząc jego natężenie do momentu kiedy słyszy tak samo
głośno jak w lepszym uchu.

II.Jednouszna próba SISI ( wskaźnik wrażliwości na

krótkie przyrosty natężenia)

-20 dB+SL dla 1000Hz
-co 5 sek. Sygnał głośniejszy o 1 dB
- 20 Powtórzeń (przyrostów natężeń)
- Norma słuchu – 0-20 %, schorzenia ślimaka- 60-100%

Próby adaptacyjne- próba do wykrywania

pozaślimakowego niedosłuchu

• Próba zanikania tonu (Sorensena= Carharta=tone decay

test)

- Ton progowy o określonej częstotliwości ( 3- 4 częstotliwości)
-60sek.
- Pacjent wskazuje kiedy przestaje słyszeć – wtedy

podnoszony sygnał o 5 dB

- Procedura powtarzana do chwili kiedy pacjent słyszy ton

przez 60 sek.

- Norma zanikanie 0-10 dB, ślimakowe 15-25 dB,

pozaślimakowe>30 dB