Hugues de Payns (Hugo de Payens) (1080 w Troyes - 24 maja 1136) francuski krzyżowiec, pierwszy wielki mistrz zakonu templariuszy w latach 1118-1136.

Pochodził z Szampanii z miejscowości Payns koło Troyes, a jego rodzina należała do wasali hrabiów Szampanii. Był właścicielem Montigny-Lassage i majątku ziemskiego w okolicach Tonnerre. Żonaty, miał syna Tybalda, który później też został templariuszem. Jego żona pochodziła z rodu de Montbard, była więc krewną św. Bernarda i Andrzeja de Montbard.

W 1104 i 1114 roku de Payens towarzyszył hrabiemu Hugonowi z Szampanii w wyprawach do Ziemi Świętej. Z drugiej już nie powrócił, pozostając w Palestynie. W roku 1118 wspólnie z 8 innymi braćmi zakłada zakon templariuszy i prowadzi misję dyplomatyczną na rzecz nowego zgromadzenia, pozyskując dla niego nowych członków i sympatyków. Za pośrednictwem Hugona z Szampanii, który również przystąpił w 1126 roku do templariuszy, poznał św. Bernarda, z którym połączyła go przyjaźń i wzajemny szacunek.

Uczestniczył w synodzie w Troyes w 1128 roku, na którym przedstawił cele nowego zakonu, uzyskując akceptację duchowieństwa oraz przyznanie reguły i stroju zakonnego. Następnie odwiedził Normandię, Anglię, Andegawenię i Prowansję, zyskując poparcie królów i możnowładców dla zgromadzenia, zakładając prowincje zakonne i uzyskując liczne nadania i przywileje. Około 1130 roku powrócił do Ziemi Świętej, gdzie zmarł.

Robert de Craon (zm. 13 stycznia 1147) – drugi wielki mistrz zakonu templariuszy, w latach 1136-1147.

Pochodził z Andegawenii lub Burgundii. Przed wyborem na wielkiego mistrza znany był również jako Robert Seneszal lub Robert z Burgundii. Należał do grupy pierwszych dziewięciu rycerzy-współorganizatorów nowego zakonu. Bezpośrednim powodem jego wstąpienia do zgromadzenia było doznanie zawodu miłosnego.

Jako wielki mistrz wykazał się walecznością oraz zdolnościami organizacyjnymi i dyplomatycznymi. Prawdopodobnie pod jego dowództwem templariusze stoczyli pierwszą ważniejszą swoją bitwę w Ziemi Świętej pod Tekoa, zakończoną jednak ich porażką. Dzięki jego zabiegom doszło w 1139 r. do ogłoszenia przez papieża Innocentego II słynnej bulli Omne datum optimum, kładącej podwaliny pod przyszłą potęgę zakonu – zapewniającą niezależność zakonu od lokalnych władz kościelnych, podległość jedynie papieżowi, zwolnienie z dziesięcin oraz wprowadzającą instytucję braci-kapelanów.

Évrard des Barrès także Eberhard von Barres, ale Eberhard De Bären (zm. 25 listopada 1174 w Cîteaux) trzeci z kolei wielki mistrz zakonu templariuszy w l. 1149 – 1152

Jako mistrz prowincji francuskiej brał udział w II wyprawie krzyżowej, gdzie on i jego rycerze wsławili się ocaleniem armii krzyżowców w górach Cylicji. Po ostatecznej klęsce krucjaty powrócił do Francji będąc już wielkim mistrzem templariuszy. Pragnąc poświęcić się życiu kontemplacyjnemu zrzekł się funkcji wielkiego mistrza i wstąpił do klasztoru cystersów w Clairvaux w 1152 r.

Bernard de Tramelay (zm. 16 sierpnia 1153 w Askalonie) czwarty wielki mistrz zakonu templariuszy w l. 1152 - 1153

Pochodził z burgundzkiego rodu spod Dijon.

Już jako wielki mistrz templariuszy brał udział w oblężeniu twierdzy Askalon. Według kronikarza Wilhelma z Tyru śmierć jego była wynikiem pychy i chciwości. Nie czekając na resztę armii chrześcijańskiej a chcąc wyłącznie sobie przypisać zdobycie twierdzy i zagarnąć bogate łupy, nakazał nikogo nie wpuszczać przez uzyskany wyłom w murach miasta, a sam wdarł się tam na czele 40 swoich rycerzy. Tam też został odcięty od reszty armii i poległ wraz ze swoimi towarzyszami.

Bernard de Tramelay miał być jakoby Wielkim Mistrzem Zakonu Syjonu w latach 1151-1153.

André (Andrzej) de Montbard (Montbar, Montbart) (zm. 17 stycznia 1156), piąty wielki mistrz zakonu templariuszy w 1153-1156.

Brat matki Bernarda z Clairvaux – Alety de Montbard.

Początkowo mnich z opactwa cysterskiego w Clairvaux. Dołączył do grupy rycerzy towarzyszących Eustachemu de Boulogne do Ziemi Świętej. Po rezygnacji tego ostatniego z kontynuowania podróży, dołączył do garstki flamandzkich rycerzy, którzy tę podróż pragnęli zakończyć.

W Jerozolimie pojawił się w 1118 dołączając jako kapelan do bractwa Hugona de Payens, stając się tym samym jednym z 9 pierwszych braci-współorganizatorów zakonu. W zakonie służył przez 38 lat, piastując najwyższe urzędy. W 1150 r. został seneszalem zakonu. Z wujem Bernardem oprócz więzów pokrewieństwa łączyła go także głęboka przyjaźń znajdująca odzwierciedlenie w wymienianej przez nich korespondencji. Okres jego krótkich rządów w zakonie nie odznaczył się niczym szczególnym.

André de Montbard miał być jakoby również Wielkim Mistrzem Zakonu Syjonu w latach 1155-1156.

Bertrand de Blanquefort (zm. 2 stycznia 1169) szósty wielki mistrz zakonu templariuszy w latach 1156-1169.

Pochodził prawdopodobnie z Tuluzy, gdzie zaraz po jego wstąpieniu do templariuszy rodzina złożyła bogate ofiary na rzecz zakonu.

Uważany za jednego z najwybitniejszych administratorów wśród wielkich mistrzów. Na początku swoich rządów w zakonie w 1157 r. został wzięty do niewoli wraz z 88 swoimi braćmi-rycerzami przez Nur ad-Dina, podczas osłaniania odwrotu armii chrześcijańskiej przy Brodzie Jakuba. Przetrzymywany w Aleppo, w dwa lata później odzyskał wolność. Uczestniczył wraz ze swoimi rycerzami w trzech wyprawach króla Amalryka do Egiptu, w 1163, 1164 i 1167 r., nie poparł jednak czwartej wyprawy w 1168 r., sprzeciwiając się zerwaniu umowy sojuszniczej z kalifem Egiptu. Wyprawa ta zakończyła się porażką, znacznymi stratami i utratą sprzymierzeńca egipskiego.

Bertrand de Blanquefort miał być jakoby również Wielkim Mistrzem Zakonu Syjonu w latach 1156-1169.

Philippe de Milly (zm. 3 kwietnia 1171) - siódmy wielki mistrz zakonu templariuszy w latach 1169-1171.

Wywodził się z pikardyjskiego rodu osiadłego w Syrii. Był synem Gwidona de Milly, rycerza przybyłego do Ziemi Świętej wraz z I krucjatą, i jego żony (prawdopodobnie drugiej) Stefanii z Flandrii. Stefania i Gwidon mieli 3 synów i Filip był prawdopodobnie najstarszym z nich.

Filip poślubił dziedziczkę lenna Zajordanii Izabellę, a następnie zamienił to lenno na Nablus koło Jerozolimy. Z żoną miał troje dzieci:

• syna Rainiera (zmarłego w dzieciństwie),

• córkę Helenę, żonę Waltera III de Brisebarre, pana Bejrutu,

• córkę Stefanię, żonę (1) Onfroy'a III de Toron (zm. 1173), (2) Milesa de Plancy (zamordowanego w 1174), (3) Rejnalda de Châtillon.

Jako pan Nablusu stał się jednym z najbardziej wpływowych baronów Królestwa Jerozolimskiego. W 1144 królowa Melisanda wysłała go do na odsiecz oblężonej przez Turków Edessy, ale dotarł tam już po upadku miasta. W 1148 w trakcie II krucjaty, uczestniczył w oblężeniu Damaszku.

Wstąpił do zakonu templariuszy po śmierci żony (1166) i został wybrany wielkim mistrzem pod naciskiem króla Amalryka, którego był wiernym poddanym i doradcą. Po 2 latach od wyboru na wielkiego mistrza z nieznanych powodów podał się do dymisji i następnie towarzyszył królowi Amalrykowi w podróży do Konstantynopola, umierając jednak przed osiągnięciem celu podróży.

Philippe de Milly miał być jakoby również Wielkim Mistrzem Zakonu Syjonu w latach 1169-1170.

Eudes (Odo) de Saint-Amand (ur. 1110, zm. 9 października 1180) — ósmy wielki mistrz zakonu templariuszy od 1171 do 1181.

Urodził się w 1110 r. w regionie Artois we Francji. Jego starszym bratem był Godfrey de Saint-Armand, jeden z pierwszych braci-rycerzy, współzałożycieli zakonu templariuszy.

Do zakonu wstąpił ok. 1128 r. pod wpływem Hugona de Payens i starszego brata. Podczas rządów Bertranda de Blanqueforta dostał się do niewoli tureckiej, a po uwolnieniu był m.in. posłem króla Amalryka I do cesarza bizantyjskiego w 1167. Po wyborze na urząd wielkiego mistrza zasłynął tym, że odmówił Almarykowi wydania Gautiera de Mensil, który zamordował posłańców izmaelickich, nie wykluczone, że za zgodą lub nawet z inspiracji wielkiego mistrza. Uczestniczył wraz ze swoimi rycerzami w zwycięskiej dla Franków bitwie pod Lyddą. Za jego sprawą wybudowano zamek Chatelet u Brodu Jakuba.

W bitwie pod Mesafatem dostał się do niewoli i był więziony w Damaszku. Odmówił zapłacenia za siebie okupu lub wymiany, twierdząc, że "templariusz może ofiarować jako okup jedynie swój pas i puginał". Zmarł w niewoli.

Pojawia się w powieści Król Trędowaty autorstwa Zofii Kossak. Eudes de Saint-Armand miał być również jakoby Wielkim Mistrzem Zakonu Syjonu w latach 1170-1180.

Arnaud de Toroges (de La Tour, de Toroja) (zm. 30 września 1184 w Weronie) dziewiąty wielki mistrz zakonu templariuszy w latach 1180-1184.

Od 1167 był mistrzem Hiszpanii i Prowansji, szczególnie aktywnie działał na terenie Aragonii. Wielkim mistrzem został wybrany już w podeszłym wieku. W 1184 wyruszył z patriarchą jerozolimskim Herakliuszem i i mistrzem joannitów Rogerem de Moulins do Europy, aby zabiegać o pomoc dla Królestwa Jerozolimskiego i podczas tej podróży zmarł.

Arnaud de Toroge miał być jakoby również Wielkim Mistrzem Zakonu Syjonu w latach 1181-1184.

Gérard de Ridefort (zm. 4 października 1189), wielki mistrz zakonu templariuszy w latach 1185-1189.

Pochodził z Flandrii. W 1173 przybył do Ziemi Świętej jako świecki rycerz-pielgrzym. Przystał na służbę do hrabiego Rajmunda z Trypolisu, który obiecał mu pomóc zdobyć rękę bogatej wdowy. Rajmund przyrzeczenia nie dotrzymał, a Gerard porzucił u niego służbę i zapadł na zdrowiu.

Leczony przez templariuszy, po wyzdrowieniu wstąpił do ich zakonu, jednocześnie stając się zaciekłym wrogiem hrabiego Rajmunda. W 1183 był już seneszalem zakonu. Został wybrany wielkim mistrzem w wyniku intryg. Brał udział w zamachu stanu we wrześniu 1186, który wyniósł na tron jerozolimski Gwidona z Lusignan. Był przedstawicielem grupy najbardziej nieprzejednanych wrogów islamu.

Chcąc pokrzyżować plany Rajmunda dążącego do pokoju z Saladynem, doprowadził do bitwy u źródła Cresson, która skończyła się klęską wojsk chrześcijańskich. Następnie, namawiając króla jerozolimskiego Gwidona do stoczenia bitwy z Saladynem w niesprzyjających dla Franków warunkach, wbrew radom Rajmunda, przyczynił się do klęski w bitwie pod Hittin, co stało się początkiem końca Królestwa Jerozolimskiego. Tam też dostał się do niewoli. Uwolniony we wrześniu 1187 w zamian za zamek templariuszy w Gazie. Po uwolnieniu kierował osobiście udaną obroną Tortosy (obecnie Tartus), ostatniej twierdzy templariuszy w Syrii.

Zginął podczas oblężenia Akki 4 października 1189. Gerard de Ridefort miał być jakoby również Wielkim Mistrzem Zakonu Syjonu w latach 1184-1188.

Robert de Sablé (zm. 8 września 1193) - jedenasty wielki mistrz zakonu templariuszy w l. 1191 - 1193

Urodził się w 1150 r. Pochodził z możnego rodu w Andegawenii. Należały do niego posiadłości La Suze-sur-Sarthe i Briollay.

Był dwukrotnie żonaty, miał syna i 2 córki. Po śmierci drugiej żony zaangażował się w organizację wyprawy krzyżowej na terenie Andegawenii i Normandii. Blisko związał się z Ryszardem Lwie Serce. Dowódca floty angielskich krzyżowców podczas III krucjaty.

Śluby zakonne złożył po przybyciu do Akki. Został wielkim mistrzem dzięki wstawiennictwu Ryszarda Lwie Serce. Podczas krucjaty przekonał Ryszarda do odzyskania portów na wybrzeżu w celu budowy solidnego zaplecza przed odzyskaniem Jerozolimy. Uczestniczył w zwycięskiej dla krzyżowców bitwie pod Arsuf. Ustanowił macierzysty dom zakonu w Akce. Odsprzedał, uzyskany wcześniej od króla Ryszarda, Cypr Gwidonowi de Lusignan, nie wykorzystując okazji utworzenia na wyspie solidnej bazy dla zakonu. Jego rządy upłynęły na nieustannych zmaganiach z armiami Saladyna, choć z drugiej strony podtrzymywał dobre osobiste kontakty z tym muzułmańskim władcą.

Gilbert Hérail (zm. 12 grudnia 1200), dwunasty wielki mistrz zakonu templariuszy w l. 1193 - 1200

Był komandorem Jerozolimy i skarbnikiem zakonu za rządów mistrza Arnauda de Toroge. Mistrz Prowansji i Hiszpanii w l. 1184-1190. Mistrz wszystkich zachodnich prowincji zakonu tzw. mistrz Zachodu w l. 1190-1193. Jego działalność jako mistrza zachodnich prowincji, szczególnie w Hiszpanii, spotkała się z bardzo przychylną oceną mu współczesnych, co utorowało mu drogę do urzędu wielkiego mistrza.

Jako wielki mistrz Erail zabiegał o potwierdzenie wszystkich przywilejów zakonu i zdobycie następnych. Umożliwiały to doskonałe stosunki między wielkim mistrzem a papieżem Innocentym III. Chęć pomnażania dóbr ziemskich doprowadziła do konfliktu z joannitami w 1198 o własność lenna między Margat a Velanie w Ziemi Świętej, który to spór został zażegnany dopiero po papieskim upomnieniu obu zakonów.

Philippe du Plaissis (zm. 12 listopada 1209) — trzynasty wielki mistrz zakonu templariuszy w l. 1201 - 1209

Urodził się na zamku Le Plessis-Macé koło Angers. W 1189 przyłączył się do III krucjaty jako zwykły rycerz i wstąpił do zakonu templariuszy już w Ziemi Świętej.

Okres jego rządów to czas rozprzężenia dyscypliny wewnętrznej w zakonie i otwarty konflikt zbrojny z chrześcijańskim władcą Armenii Leonem II o zwrot zakonnych zamków: Gasteinu i Darbasaku.

Guillaume de Chartres

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Guillaume de Chartres (zm. 26 sierpnia 1219) – czternasty wielki mistrz zakonu templariuszy.

Pochodził z rodu związanego z biskupami z Chartres. Wstąpił do zakonu w Ziemi Świętej w 1193 r. i przekazał część swych dóbr komandorii w Sours koło Chartres.

Kontynuował wojnę rozpoczętą za czasów poprzedniego mistrza z królem Armenii Małej Leonem II o zwrot zamków zakonnych. Walki trwały aż do 1213, kiedy to Leon skapitulował, oddał templariuszom zamki i ukorzył się przed papieżem. Za rządów Wilhelma wybudowano Zamek Pielgrzyma na cyplu Atlit.

Zmarł pod Damiettą podczas V krucjaty wskutek zapadnięcia na chorobę zakaźną dziesiątkującą wówczas krzyżowców.

Pierre de Montaigu (zm. 28 stycznia 1232) — piętnasty wielki mistrz zakonu templariuszy w l. 1219 - 1232

Jego rodzina była mocno zaangażowana w kolejne wyprawy krzyżowe. Brat Guerin był wielkim mistrzem joannitów.

Uchodził za kompetentnego i doświadczonego dowódcę wojskowego, zdolnego administratora i polityka. W latach 1206-1212 był mistrzem Prowansji i Hiszpanii, a następnie mistrzem wszystkich zachodnich prowincji zakonu, tzw. mistrzem Zachodu. Brał udział w największej zwycięskiej bitwie rekonkwisty pod Las Navas de Tolosa.

Przybył do Ziemi Świętej z flotą niemiecką w 1218 r. Brał czynny udział w V krucjacie, podczas której po śmierci mistrza de Chartres został wybrany na wielkiego mistrza.

Armand de Périgord

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Herb rodowy hrabiów de Périgord

Armand de Périgord (ur. w 1178, zm. prawdopodobnie 17 października 1244 pod Harbijją) - szesnasty wielki mistrz zakonu templariuszy w okresie od ok. 1232 do 1244 lub 1247.

Urodził się w 1178. Pochodził z hrabiowskiej rodziny Périgord. Był preceptorem Akwitanii, Sycylii i Kalabrii w latach 1205-1232.

Za jego rządów jako wielkiego mistrza odbudowano zamek Safita, będący jednym z głównych warowni chrześcijańskich w Ziemi Świętej. Prowadził politykę sojuszu z sułtanem Damaszku przeciwko sułtanowi Egiptu, będąc obok patriarchy Jerozolimy i wielkiego mistrza joannitów najbardziej wpływową osobą w Ziemi Świętej.

Poległ najprawdopodobniej w bitwie pod Harbijją koło Gazy wraz z 300 innymi rycerzami-templariuszami, mógł też zostać schwytany i umrzeć w niewoli.

Richard de Bures (zm. 1247) siedemnasty wielki mistrz zakonu templariuszy w l. 1245 - 1247

Nie jest rzeczą pewną, czy był on oficjalnie wybranym wielkim mistrzem zakonu, czy też pod nieobecność mistrza de Perigord (nie wiedziano, czy zginął w bitwie pod Harbijją, czy był więziony przez muzułmanów) jako wielki komandor zakonu sprawował władzę w jego zastępstwie. Mimo wątpliwości jednak jego imię pojawia się na oficjalnych listach wielkich mistrzów zakonu templariuszy.

Przed wyborem na stanowisko wielkiego komandora dowodził załogą twierdzy Chastel Blanc w Saficie.

Guillaume de Sonnac

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Guillaume de Sonnac (zm. 11 lutego 1250) osiemnasty wielki mistrz zakonu templariuszy

Wcześniej był mistrzem prowincji francuskiej. Cieszył się znacznym autorytetem wśród templariuszy i został obrany wielkim mistrzem mimo sędziwego wieku. Brał udział w VI krucjacie. Pertraktował z sułtanem Egiptu bądź jego emirami, prawdopodobnie, aby uzyskać cele wyprawy bez rozlewu krwi. Wódz krucjaty król Francji Ludwik IX Święty nie zgodził się jednak na żadne kontakty z muzułmanami i zakazał mistrzowi jakichkolwiek negocjacji z nimi za swoimi plecami.

Mistrz de Sonnac zginął wkrótce w trakcie krucjaty podczas bitwy pod Al-Mansurą.

Reynald de Vichiers (zm. 20 stycznia 1256) - dziewiętnasty wielki mistrz zakonu templariuszy

W 1240 r. był komandorem Akki. W latach 1241-1248 pełnił funkcję mistrza prowincji francuskiej zakonu tzw. mistrza Francji.

Podczas VII krucjaty towarzyszył Ludwikowi IX, będąc już marszałkiem zakonu. Umożliwił królowi pożyczkę ze skarbca templariuszy na rzecz wykupu z niewoli. Został ojcem chrzestnym syna króla Francji, hrabiego d'Alençon, urodzonego w należącym do templariuszy Zamku Pielgrzyma.

Ostatecznie popadł w niełaskę, bowiem pertraktował z sułtanem Damaszku bez wiedzy króla, za co został upokorzony przez niego przed rycerstwem i musiał publicznie odwoływać zawarte z sułtanem umowy.

Thomas Béraud (Berard) (zm. 25 marca 1273) - dwudziesty wielki mistrz zakonu templariuszy

Nie mamy o nim informacji sprzed 1252. W 1258 jako wielki mistrz poparł w wojnie wenecko-genueńskiej Wenecjan, chroniąc w Akce ich dzielnicę przed opanowaniem przez Genueńczyków.

Rozwinął akcję dyplomatyczną mającą na celu uzyskanie pomocy finansowej i militarnej dla chylącego się ku upadkowi Królestwa Łacińskiego. Ostrzegał zachodnie mocarstwa zwłaszcza przed zagrożeniem mongolskim.

W zakonie dążył do wzmocnienia dyscypliny i ścisłego przestrzegania reguły zakonnej.

Kobiety zapraszamy na OZety

Guillaume de Beaujeu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Guillaume de Beaujeu (zm. 18 maja 1291 w Akce) - dwudziesty pierwszy wielki mistrz zakonu templariuszy

Był czwartym synem Guicharda z Beaujeu, pana Montpensier i Montferrand, i Katarzyny z Clermont. Spokrewniony poprzez matkę z Karolem Andegaweńskim.

W 1271 był komandorem zakonu w hrabstwie Trypolisu, a następnie rezydował w Apulii, będąc preceptorem południowych Włoch i Sycylii. Po wyborze na wielkiego mistrza przebywał we Francji, Hiszpanii i Anglii, gdzie przez 2 lata wizytował komandorie i gromadził fundusze na wsparcie wysiłku obronnego zakonu w Ziemi Świętej.

Po przybyciu do Ziemi Świętej początkowo dał się wciągnąć w walki wewnętrzne między rodami możnowładców chrześcijańskich, następnie jednak coraz częściej zaczął występować w roli mediatora w tych sporach, będąc świadomym ich wielkiej szkodliwości dla mocy obronnej Królestwa Łacińskiego.

W 1274 stanął na czele delegacji templariuszy na soborze w Lyonie. Czynił starania o kolejną wyprawę krzyżową w obronie Królestwa Łacińskiego. Był człowiekiem o dużym autorytecie, szanowanym nawet przez muzułmańskich przeciwników.

Zginął podczas obrony Akki trafiony saraceńską strzałą.

Thibaud Gaudin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Thibaud Gaudin (ur. prawdopodobnie w 1229, zm. 16 kwietnia 1293) - dwudziesty drugi wielki mistrz zakonu templariuszy.

W momencie upadku Akki i śmierci wielkiego mistrza był dowódcą oddziału broniącego twierdzy w Sydonie. Został wtedy wybrany na urząd wielkiego mistrza przez braci-rycerzy wchodzących w skład załogi zamku. Udał się na Cypr w celu uzyskania pomocy, tam jednak został posądzony o tchórzostwo. Wkrótce na wyspie pojawili się też jego towarzysze, którzy zrezygnowali z obrony i porzucili Sydon.

Jacques de Molay

Jacques de Molay (litografia z XIX wieku)

Jacques de Molay (ur. ok. 1243, zm. 18 marca 1314 w Paryżu) – ostatni wielki mistrz zakonu templariuszy w latach 1293-1312.

Aresztowany na rozkaz króla Francji Filipa IV Pięknego w piątek, 13 października 1307, postawiony przed sądem. Oskarżony o herezje, stosowanie magii i czarów, homoseksualizm, dzieciobójstwo, wyrzeczenie się Chrystusa, bezczeszczenie krzyża, czczenie demona o imieniu Baphomet. Poddany w twierdzy Temple, w której został zamknięty w lochach, torturom przyznał się do zarzucanych zbrodni. Gdy następnie odwołał swoje zeznania, Filip IV Piękny nakazał spalić go na stosie. Wyrok został wykonany w Paryżu 18 marca 1314.

Na chwilę przed śmiercią w płomieniach odwołał swoje zeznania i jak głosi legenda rzucił przekleństwo na papieża Klemensa V i króla francuskiego Filipa IV Pięknego:

... Klemensie, sędzio niesprawiedliwy, powołuję ciebie przed Sąd Boży w 40 dni od dnia dzisiejszego...

... a ciebie królu Filipie, równie niesprawiedliwy, w ciągu roku jednego...

Papież zmarł miesiąc później z powodu dyzenterii[potrzebne źródło], natomiast niespełna rok po spaleniu de Molay'a, Filip IV zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach (prawdopodobnie na skutek wylewu krwi do mózgu[1]; inne wersje mówią o otruciu[potrzebne źródło] i wypadku przy polowaniu[potrzebne źródło]). Klątwa mistrza templariuszy miała dotyczyć również potomków Filipa IV, aż do 13. pokolenia.