Okres od 19-28 lat.

Augustyn prowadził grzeszne życie.

Wyznanie przewin jako ofiara złożona bogu.

Był nauczycielem retoryki za pieniądze.

Żył wtedy w nieformalnym związku.

Korzystanie z rad astrolog.

Astrologowie zrzucają winę człowieka na układy planet.

Spotkanie Windycjanusa, który pouczył grzesznego Augustyna.

Pokazanie przypadkowości wróżb przez Windycjanusa.

Bóg tworzy przyjaźń prawdziwą.

Choroba przyjaciela. Cudowne uzdrowienie pod wpływem chrztu otrzymanego od Augustyna.

Przyjaciel nawrócił się w tamtym czasie i zaczął poważnie podchodzić do spraw wiary.

Nawrót choroby i śmierć podczas nieobecności Augustyna.

Modlitwa to podzielenie się z bogiem swoimi troskami i cierpieniami.

Smutek po stracie bliskich to konsekwencja przywiązania do tego co śmiertelne i zmienne.

Zwielokrotnienie strachu przed śmiercią z powodu straty przyjaciela.

Miłość do człowieka tylko jako istoty ludzkiej.

Depresja Augustyna.

Nie interesował się wtedy bogiem.

Ucieczka do Kartaginy, by uciec od miejsc wiążących się z jego przyjacielem.

Naturalna rzeczą jest śmierć i nie można o tym zapominać.

Dołączenie do wspólnoty, gdzie znalazł pozorne ukojenie w postaci nowych przyjaciół. (Manichejczycy?)

Jedyny przyjaciel to bóg, gdyż jego nie można utracić.

Śmierć przyjaciela powoduję cierpienie z powodu zbyt dużego przywiązania do niego.

Opuszczający przyjaźń boża człowiek napotyka gniew boży.

Jedynie bóg jest ucieczką od cierpienia.

Wszystko co stworzone przestaje kiedyś istnieć.

Do rzeczy stworzonych nie można przywiązywać wielkiej wagi.

Stworzenie słowem.

Bóg jako jedyny stały punkt odniesienia.

Uwikłanie w cielesność powoduje, że poznanie nigdy nie jest całościowe, lecz zawsze częściowe.

Upodobanie skierować należy w stronę stwórcy rzeczy dających radość, nie samych rzeczy.

Dusze są zmienne poza bogiem. W nim utrzymują równowagę.

JCH jako życie.

W bogu jest prawdziwe życie.

By wznieść się do boga należy się najpierw ukorzyć.

Piękno w dopasowaniu elementów tworzących całość – proporcja. Piękno jako piękno samo w sobie.

Sława rozprzestrzenia się z powodu szczerych pochwał głoszonych na cześć danego człowieka.

Jest to fałszywe sądzenie, gdyż należy kochać ludzi ze względu na sąd boży, nie zaś mniemania ludzi.

Olbrzymi podziw Hieroniusza, które nie znał, lecz słyszał o nim same dobre rzeczy od innych ludzi.

Dualizm budowy świata u wczesnego Augustyna – monada związana z racjonalnością i dyada związana z irracjonalnością.

Dualizm świata, strona zła (dyada) i dobra (monada).

Osiągnięcie mądrości (prawdziwej) możliwe tylko dzięki pomocy bożej, rozpaleniu przez niego iskry wewnątrz człowieka.

Długa podróż Augustyna do boga spowodowana pychą.

Głoszenie poglądu, że bóg jest zmienny przed poznaniem prawdy.

Kategorie Arystotelesa wprowadziły Augustyna w błąd. Pod ich wpływem chciał poznawać boga przypisując mu określone atrybuty z danych kategorii.

Nauka sztuk wyzwolonych nie była pożytkiem, gdyż też przysłaniała boga.

Pomoc drugiemu człowiekowi możliwa tylko dzięki interwencji boskiej. Gdy wynika tylko z człowieka jest osłabieniem, nie wzmocnieniem.