Pytania zamknięte wielokrotnego wyboru

• na podstawie wykładów

Wykład pierwszy - Endonukleazy restrykcyjne

1. Dzięki inżynierii genetycznej możemy

   1. izolować z komórki fragmenty materiału genetycznego

   2. powielać geny

   3. wprowadzać celowe mutacje w materiale genetycznym

   4. przenosić DNA do komórek innego organizmu

2. Inżynieria genetyczna to:

   1. nauka o technikach badawczych pozwalających na ingerencję w materiał genetyczny

   2. nauka o technikach badawczych pozwalających na odczytywanie fenotypowych zmian w organizmach

   3. nauka o technikach badawczych pozwalających na odczytywanie genotypowych zmian w organizmach

   4. nauka o technikach badawczych pozwalających na określeniu charaterystyki genów

3. Narzędzia molekularne pozwalające na uzyskanie zmodyfikowanego DNA to:

   1. enzymy restrykcyjne

   2. transpozony

   3. ligazy

   4. wektory

4. Enzymy restrykcyjne to pod względem biochemicznym:

   1. topoizomerazy

   2. ligazy

   3. nukleazy

   4. fosfatazy

5. W inżynierii genetycznej wykorzystuje się:

   1. enzymy restrykcyjne I klasy

   2. enzymy restrykcyjne II klasy

   3. enzymy restrykcyjne III klasy

   4. enzymy restrykcyjne IV klasy

6. Do grupy I zalicza się enzymy restrykcyjne, których aktywność in vitro zależy od:

   1. ATP, SAM, Mg2+

   2. ATP, Mg2+

   3. Mg2+

   4. ATP, SAM

7. Do grupy II zalicza się enzymy restrykcyjne, których aktywność in vitro zależy od:

   1. ATP, SAM, Mg2+

   2. ATP, Mg2+

   3. Mg2+

   4. ATP, SAM

8. Do grupy III zalicza się enzymy restrykcyjne, których aktywność in vitro zależy od:

   1. ATP, SAM, Mg2+

   2. ATP, Mg2+

   3. Mg2+

   4. ATP, SAM

9. Dwie aktywności (system restrykcji i metylacji) są w obrębie jednego kompleksu enzymatycznego w:

   1. enzymy restrykcyjne I klasy

   2. enzymy restrykcyjne II klasy

   3. enzymy restrykcyjne III klasy

   4. enzymy restrykcyjne IV klasy

10. Enzymy restrykcyjne którego typu trawią obydwa pasma DNA w obrębie miejsca rozpoznania:

    1. enzymy restrykcyjne I klasy

    2. enzymy restrykcyjne II klasy

    3. enzymy restrykcyjne III klasy

    4. enzymy restrykcyjne IV klasy

11. Które z wymienionych enzymów są uznawane za rzadkotnące:

    1. enzymy, które rozpoznają sekwencje bogate w pary GC

    2. enzymy, które rozpoznają sekwencje bogate w pary AT

    3. enzymy 8nt

    4. enzymy 6nt

12. Izoschizomery to:

    1. enzymy pochodzące z różnych szczepów rozpoznające te same sekwencje DNA,

       niekoniecznie przecinające DNA w tych samych miejscach

    2. enzymy pochodzące z tego samego szczepu rozpoznające te same sekwencje DNA,

       niekoniecznie przecinające DNA w tych samych miejscach

    3. enzymy pochodzące z różnych szczepów rozpoznające, ale te same sekwencje DNA,

       przecinające DNA w tych samych miejscach

    4. enzymy pochodzące z tego samego szczepu, ale rozpoznające te same sekwencje DNA,

       przecinające DNA w tych samych miejscach

13. Neoizoschizomery to:

    1. enzymy rozpoznające taką samą sekwencję i przecinające ją w taki sam sposób sposób

    2. enzymy rozpoznające różną sekwencję i przecinające ją w inny sposób

    3. enzymy rozpoznające różną sekwencję, ale przecinające ją w taki sam sposób

    4. enzymy rozpoznające taką samą sekwencję, ale przecinające ją w inny sposób

14. Po trawieniu enzymami restrykcyjnymi mogą powstać:

    1. nadmierności typu 3’

    2. nadmierności typu 5’

    3. nadmierności typu 2’

    4. żadne nadmierności

15. Enzymem łączącym „lepkie końce” jest:

    1. polimeraza

    2. endonukleaza

    3. ligaza

    4. lipaza

16. Lepkie końce mogą łączyć się ze sobą samoczynnie i taki proces nosi nazwę:

    1. recyrkularyzacji

    2. ligacji

    3. alfa-komplementacji

    4. recyklingu

17. Czynniki wpływające na działanie ER in vitro to:

    1. temperatura inkubacji

    2. stężenie ER

    3. skład buforu

    4. czas inkubacji

18. Aktywność gwiaździsta może być spowodowana przez:

    1. wysokie pH

    2. zbyt długą inkubację

    3. zbyt niskie stężenie ER

    4. zbyt wysokie stężenie ER

19. Zastosowanie enzymów restrykcyjnych:

    1. izolacja i identyfikacja genów

    2. rekombinowanie i klonowanie genów

    3. mapowanie fizyczne genomów

    4. identyfikacja genomów

Wykład drugi – Elektroforeza

20. Elektroforeza jest:

    1. techniką oczyszczania DNA

    2. techniką powielenia DNA

    3. techniką rozdzielania fragmentów DNA według ich wielkości

    4. techniką wizualizacji kwasów nukleinowych

21. Do rozdzielenia dużych cząsteczek DNA wykorzystuje się:

    1. elektroforezę poliakrylamidową

    2. elektroforezę agarozową

    3. elektroforezę asocjacyjną

    4. elektroforezę akrylamidową

22. Rozdział na zasadzie sita molekularnego działa dzięki różnicom w:

    1. masie cząsteczek

    2. ładunku cząsteczek

    3. zależy od rodzaju elektroforezy

    4. odpowiedzi A i B są prawidłowe

23. Agaroza zbudowana jest z:

    1. merów L-galaktozy połączonych wiązaniami alfa-(1→3) alfa-(1→4) glikozydowymi

    2. merów D-galaktozy połączonych wiązaniami alfa-(1→3) alfa-(1→4) glikozydowymi

    3. merów D- i L-galaktozy połączonych wiązaniami alfa-(1→3) alfa-(1→4) glikozydowymi

    4. merów L-glukozy połączonych wiązaniami alfa-(1→3) alfa-(1→4) glikozydowymi

24. Zaletami elektroforezy agarozowej są:

    1. łatwość przygotowania żelu i elektroforezy

    2. wysoka zdolność rozdzielcza żelu

    3. niski koszt agarozy

    4. duży zakres rozdzielanych fragmentów DNA

25. Czynniki wpływające na stopień migracji DNA w żelu agarozowym to:

    1. wielkość cząsteczki

    2. konformacja DNA

    3. stężenie agarozy

    4. skład buforu do elektroforezy

26. Najszybciej przez żel agarozowy przejdą cząsteczki w konformacji:

    1. liniowej (L)

    2. otwarto kolistej (OC)

    3. superzwiniętej (CCC)

    4. natywnej

27. Z jaką szybkością liniowe dsDNA migruje w żelu agarozowym?

    1. z szybkością odwrotnie proporcjonalną do ilości par zasad

    2. z szybkością wprost proporcjonalną do ilości par zasad

    3. z szybkością odwrotnie proporcjonalną do napięcia prądu

    4. z szybkością wprost proporcjonalną do napięcia prądu

28. Bromek etydyny odpowiada za:

    1. spadek ładunku negatywnego w dsDNA

    2. wzrost siły jonowej buforu do elektroforezy

    3. spadek sztywności i długości DNA

    4. wzrost sztywności i długości DNA

29. Wraz ze wzrostem stężenia agarozy możliwa jest separacja:

    1. coraz mniejszych cząsteczek DNA

    2. coraz większych cząsteczek DNA

    3. większej liczby cząsteczek DNA

    4. mniejszej liczby cząsteczek DNA

30. Wielkość cząsteczek DNA po elektroforezie oznacza się:

    1. stosując barwienie bromkiem etydyny

    2. porównując do znanych markerów wielkości

    3. wykreślając krzywą wzorcową wielkości

    4. używając specjalnych mierników mikromolekularnych

31. Do barwienia żeli agarozowych używa się:

    1. barwnik Giemsy

    2. bromku etydyny (EB)

    3. błękit Coomassie

    4. barwników fluorescencyjnych

32. W elektroforezie pulsacyjnej (PFGE) migrują cząsteczki wielkości:

    1. 50 - 10 000 kb

    2. 0,1 - 0,5 kb

    3. 50 - 1 000 bp

    4. 1 - 50 kb

33. W PFGE dłuższe cząsteczki DNA:

    1. nie potrzebują czasu na reorientację w zmieniającym się napięciu pola, leczu dłużej trwa ich migracja

    2. więcej czasu potrzebują na migrację w zmieniającym się napięciu pola, niż na reorientację

    3. potrzebują tyle samo czasu na reorientację w zmieniającym się napięciu pola, co na migrację

    4. więcej czasu potrzebują na reorientację w zmieniającym się napięciu pola, niż na migrację

34. Na przebieg PFGE wpływa:

    1. czas trwania pulsu

    2. konformacja cząsteczek

    3. stężenie agarozy

    4. stężenie DNA

35. W PFGE większe cząsteczki DNA wymagają:

    1. wyższego napięcia niż mniejsze cząsteczki

    2. niższego napięcia niż mniejsze cząsteczki

    3. wyższego natężenia niż mniejsze cząsteczki

    4. niższego natężenia niż mniejsze cząsteczki

36. Rozdzielanie małych fragmentów DNA w żelu poliakrylamidowym przeprowadza się zazwyczaj przy:

    1. 20 V/cm

    2. 100 V/cm

    3. 5 V/cm

    4. 200 V/cm

37. Elektroforeza w żelu poliakrylamidowym służy do rozdziału:

    1. dsDNA

    2. ssDNA

    3. białek

    4. RNA

38. W porównaniu do żelów agarozowych żele poliakrylamidowe cechują się:

    1. wysoką zdolnością rozdzielczą

    2. zdolnością rozdzielania dużych ilości DNA bez utraty zdolności rozdzielczej

    3. niskimi kosztami

    4. wysoką czystością DNA

39. Do barwienia żeli agarozowych używa się:

    1. barwnik Giemsy

    2. bromku etydyny (EB)

    3. błękit Coomassie

    4. SYBR Green

40. Zdolność rozdzielcza w żelu poliakrylamidowym zależy od:

    1. stężenia akrylamidu

    2. stężenia N,N’-metylenbisakrylamidu

    3. napięcia prądu

    4. natężenia prądu

41. Żele poliakrylamidowe denaturujące są polimeryzowane w obecności:

    1. mocznika

    2. bromku etydyny

    3. formaldehydu

    4. TEMEDu

Wykład trzeci - Wektory

42. Wektor to:

    1. zrekombinowany fragment DNA zdolny do „wnikania” do wnętrza komórek tego gospodarza i do autonomicznej replikacji

    2. zrekombinowany fragment DNA niezdolny do „wnikania” do wnętrza komórek tego gospodarza i do autonomicznej replikacji

    3. zrekombinowany fragment DNA zdolny do „wnikania” do wnętrza komórek tego gospodarza, ale niezdolny do autonomicznej replikacji

    4. zrekombinowany fragment DNA niezdolny do „wnikania” do wnętrza komórek tego gospodarza, ale zdolny do autonomicznej replikacji

43. Klonowanie molekularne umożliwia:

    1. powstanie genetycznie zmodyfikowanych komórek, wykazujących niezwykłe dla nich funkcje

    2. przeprowadzenie manipulacji, na przykład mutagenezy

    3. uzyskanie ekspresji genu, czyli produkcji kodowanego przez niego produktu

    4. powstawanie stabilnych struktur dwuniciowych z cząsteczek jednoniciowych o komplementarnych sekwencjach nukleotydów

44. Do klonowania molekularnego niezbędne są:

    1. krowa

    2. wektor

    3. sonda molekularna

    4. gospodarz

45. Klonowanie w komórkach prokariotycznych jest prostsze, ponieważ:

    1. nie uciekają

    2. komórki bakteryjne łatwo jest hodować

    3. łatwo z nich izolować duże ilości specyficznego DNA

    4. mają mniej DNA

46. Jako wektorów do klonowania molekularnego w mikroorganizmach używa się:

    1. plazmidów

    2. bakteriofagów

    3. ksenobiontów

    4. kosmidów

47. Typowe (nie-specjalne) wektory plazmidowe umożliwiają:

    1. wydajną ekspresję sklonowanego genu – produkcję białka

    2. proste powielenie wybranego genu

    3. badanie własności sklonowanego genu lub odcinka DNA

    4. otrzymywanie jednoniciowego DNA (ssDNA)

48. Dobry wektor plazmidowy cechuje się obecnością:

    1. MCS (polilinkera)

    2. markeru selekcyjnego

    3. regionu ori replikacji

    4. zdolności koniugacyjnych

49. Wektor z serii pACYC znajduje się w komórce zwykle w liczbie:

    1. 15-20 kopii

    2. 500-700 kopii

    3. 10-12 kopii

    4. ~5 kopii

50. Wektor z serii pUC znajduje się w komórce zwykle w liczbie:

    1. 15-20 kopii

    2. 500-700 kopii

    3. 10-12 kopii

    4. ~5 kopii

51. Wizualną identyfikację klonów zrekombinowanych umożliwia:

    1. pUC

    2. Col E1

    3. pACYC

    4. pBR322

52. Alfa-komplementacja to proces polgający na:

    1. asocjacji dwóch zmutowanych peptydów

    2. asocjacji dwóch peptydów wytworzonych w różnych miejscach na genomie

    3. asocjacji dwóch peptydów wytworzonych na różnych plazmidach

    4. asocjacji dwóch peptydów wytworzonych na genomie oraz plazmidach

53. X-gal to:

    1. fragment wektora pUC

    2. sztuczny substrat dla beta-galaktozydazy

    3. sztuczna beta-galaktozydaza

    4. sztuczny induktor beta-galaktozydazy (tzw. bezinteresowny)

54. IPTG to:

    1. fragment wektora pUC

    2. sztuczny substrat dla beta-galaktozydazy

    3. część C-końcową beta-galaktozydazy (niosąca zmutowany geny lacZ)

    4. sztuczny induktor beta-galaktozydazy (tzw. bezinteresowny)

55. Insercja odcinka obcego DNA od początkowych sekwencji fragmentu genu lacZ wektotra przerywa jego ciągłość i uniemożliwia syntezę peptydu zdolnego do tworzenia aktywnej cząsteczki B-galaktozydazy. Wykrycie takich rekombinantów jest możliwe na podstawie barwy kolonii bakteryjnych na agarze, które są:

    1. niebieskie

    2. żółte

    3. białe

    4. czerwone

56. Insercja odcinka obcego DNA od początkowych sekwencji fragmentu genu lacZ wektotra przerywa jego ciągłość i uniemożliwia syntezę peptydu zdolnego do tworzenia aktywnej cząsteczki B-galaktozydazy. Wykrycie komórek niezrekombinowanych jest możliwe na podstawie barwy kolonii bakteryjnych na agarze, które są:

    1. niebieskie

    2. żółte

    3. białe

    4. czerwone

57. Plazmidowe wektory ekspresyjne wyróżnia:

    1. silny, regulowany promotor

    2. umiejętność maskowania się przed nukleazami

    3. obecność sekwencji niezbędnych do translacji mRNA sklonowanego genu

    4. łańcuch poli-A odchodzący od miejsca ori

58. Do wektorów bakteriofagowych zaiczamy:

    1. fag lambda

    2. fag T7

    3. fag M13

    4. fag P1

59. Do otrzymywania jednoniciowych kopii DNA służą:

    1. fagemidy

    2. kosmidy

    3. fosmidy

    4. wektory fagowe

60. Kosmidy to:

    1. wektory plazmidowe wyposażone w sekwencję cos faga lambda

    2. wektory plazmidowe wyposażone w miejsce startu replikacji z plazmidu F oraz sekwencję cos z faga M13

    3. wektory plazmidowe wyposażone w miejsce startu replikacji z plazmidu F oraz sekwencję cos z faga lambda

    4. wektory plazmidowe wyposażone w miejsce startu replikacji z drożdży S. cervicae oraz sekwencję cos z faga lambda

61. Kosmidy wykorzystywane są do:

    1. otrzymywania jednoniciowych kopii DNA

    2. konstrukcji bibliotek genomowych

    3. badania własności sklonowanego genu

    4. sekwencjonowania DNA

62. Wykorzystanie wektorów drożdżowych ma niewątpliwe zalety. Należą do nich:

    1. obecność struktur komórkowych typowych dla eukariota

    2. geny w nich klonowane mogą zawierać sekwencje intronowe ponieważ proces obróbki mRNA jest zbliżony do tego, który występuje u wyższych eukariontów

    3. możliwość modyfikacji potranslacyjnych

    4. obecność dwóch miejsc replikacji, dla prokariota i eukariota

63. Wektory wahadłowe mają:

    1. struktury pozwalające na ekspresję białek kodowanych w wektorze

    2. dwa miejsca MCS (polilinker)

    3. dwa odrębne miejsca startu replikacji (jedno z nich uruchamiane jest w eukariotycznych komórkach - drożdży, drugie w komórkach prokariotycznych E. coli)

    4. dwa typy markerów selekcyjnych: dla komórek drożdżowych jak i bakteryjnych

64. Chromosom drożdżowy YAC standardowo jest w stanie sklonować odcinek DNA o wielkości:

    1. ok. 1 Mpz

    2. ok. 800 kpz

    3. ok. 600 kpz

    4. ok. 400 kpz

65. Sztuczny chromosom drożdżowy musi zawierać następujące funkcjonalne składniki chromosomu drożdży:

    1. odcinek ori (ARS), centromer (CEN), telomer i geny struktury

    2. odcinek ori (ARS), centromer (CEN), telomer

    3. odcinek ori prokariotycznego, centromer (CEN), telomer i geny struktury

    4. odcinek ori (ARS), centromer (CEN) i geny struktury

66. Kompleks ekspresyjny (kaseta ekspresyjna), znajdujący się w części eukariotycznej chromosomu drożdżowego YAC zawiera:

    1. promotor rozpoznawany przez polimerazę RNA gospodarza eukariotycznego (drożdżową polimerazę RNA)

    2. terminator transkrypcji

    3. MCS

    4. sztuczne sekwencje intronowe, które umożliwiają dojrzewanie klonowanego DNA eukariotycznego

67. W trakcie konstrukcji wektora można usunąć z wirusa:

    1. gen cen

    2. geny trans

    3. geny cis

    4. miejsce ori replikacji

Wykład piąty - Inne enzymy

68. Ligazy:

    1. katalizują tworzenie wiązań fosfodiestrowych między sąsiednimi grupami 3’ OH i 5’ PO4 w kwasach nukleinowych – DNA lub RNA

    2. katalizują tworzenie wiązań fosfodiestrowych między sąsiednimi grupami 5’ OH i 3’ PO4 w kwasach nukleinowych – DNA lub RNA

    3. katalizują tworzenie wiązań fosfoglikozydowych między sąsiednimi grupami 3’ OH i 5’ PO4 w kwasach nukleinowych – DNA lub RNA

    4. katalizują tworzenie mostków disiarczkowych między sąsiednimi grupami 3’ OH i 5’ PO4 w kwasach nukleinowych – DNA lub RNA

69. Bakteryjna ligaza jest zależna od:

    1. ADP i Mg2+

    2. ATP i Mg2+

    3. GTP i Mg2+

    4. NAD i Mg2+

70. Eukariotyczne i fagowe ligazy są zależne od:

    1. NAD i Mg2+

    2. ATP i Mg2+

    3. GTP i Mg2+

    4. ADP i Mg2+

71. Fosfataza alkaliczna:

    1. jest metaloenzmem

    2. usuwa 3’-fosforan z ssDNA, dsDNA

    3. usuwa 5’-fosforan z ssDNA, dsDNA

    4. zapobiega autoligacji po strawieniu ER

72. Polimeraza I Kornberga wkazuje aktywność:

    1. 3’→5’ polimeryzacyjna

    2. 3’→5’ egzonukleolityczna

    3. 5’→3’ polimeryzacyjna

    4. 5’→3’ egzonukleolityczna

73. Fragment Klenowa polimerazy I wykorzystywany jest do:

    1. znakowania sond molekularnych

    2. syntezy dsDNA na matrycy ssDNA

    3. wypełniania cofniętych 3’-końców we fragmentach DNA

    4. wytrawiania wystających 3’-końców

74. Do polimeraz termostabilnych zaliczamy:

    1. Taq

    2. Kor

    3. Vent

    4. Pfu

75. Główne zastosowanie odwrotnej transkryptazy to:

    1. kopiowanie RNA na DNA

    2. sekwencjonowanie DNA metodą Sangera

    3. defosforylacja DNA

    4. tworzenie kopii DNA z RNA przed amplifikacją PCR, w reakcji zwanej RT-PCR

76. Terminalna transferaza:

    1. wymaga startera i matrycy

    2. nie wymaga startera, ani matrycy

    3. wymaga startera, ale nie matrycy

    4. nie wymaga startera i matrycy

77. Zastosowania terminalnej transferazy to:

    1. znakowanie 3’-końców DNA

    2. dodawanie nukleotydów dNTP do 3’ OH-końca DNA

    3. dodawanie 5'-fosforanów do DNA

    4. dodawanie homopolimerowych ogonków do DNA

78. Kinaza polinukleotydowa ma skrót:

    1. PDF

    2. PNK

    3. KPN

    4. PKN

79. Który z enzymów nie wymaga obecności jonów Mg2+:

    1. polimeraza I

    2. fosfataza alkaliczna

    3. kinaza polinukleotydowa

    4. terminalna transferaza

80. DNAzy są używane do:

    1. usuwania DNA z preparatów RNA

    2. analizy interakcji DNA-białko (tzw. footprinting)

    3. nadtrawianie DNA w reakcji przesunięcia przerwy

    4. konwersja na tępe końce

Opracował Jakub Knurek