24. Multipleksery i demultipleksery długości fali (WDM, DWDM)

Multipleksacja ze zwielokrotnieniem długości fali WDM (ang. Wavelength Division Multiplexing) jest technologią transmisyjną znoszącą ograniczenia pojemności tradycyjnej techniki multipleksacji z podziałem czasu TDM (ang. Time Division Multiplexing).

Systemy WDM opierają się na zasadzie łączenia różnych długości fal optycznych (z których każda transmituje oddzielny kanał) w jednym włóknie optycznym

Multiplekser nadawczy WDM łączy różne długości fal. Każdy kanał jest zrealizowany za pomocą oddzielnego lasera emitującego określoną długość fali, specyficzną dla danego kanału.

Multiplekser optyczny nie wymaga synchronizacji. Sygnały optyczne są transportowane w całkowicie niezależnych kanałach, które nie oddziaływują na siebie (jest to pewne przybliżenie). Po stronie odbiorczej znajduje się demultiplekser optyczny, który dzieli sygnał zbiorczy na poszczególne kanały i kieruje je do indywidualnych portów. Podobnie jak multiplekser, demultiplekser optyczny pracuje bez synchronizacji.

Multiplekser nie wymaga urządzenia selektywnego ze względu na długość fali - może zostać zrealizowany za pomocą prostego sprzęgacza optycznego.

Demultiplekser optyczny natomiast wymaga urządzenia z selekcją długości fali.

Innym kluczowym urządzeniem wchodzącym w skład systemu WDM jest wzmacniacz optyczny. Urządzenie to umożliwia osiągnięcie długich odcinków bezregeneratorowych, i jednocześnie ogranicza dostępny zakres długości fal dla kanałów nadawczych do ok. 1530-1560 nm. Wzmacniacz optyczny może wzmacniać sygnał z dowolną liczbą obsadzonych kanałów bez wprowadzania intermodulacji sygnałów o wysokiej przepływności bitowej.

Ponieważ multipleksery i demultipleksery optyczne nie wymagają synchronizacji, sygnał transmitowany przez dowolny kanał może mieć zasadniczo dowolny format (622 Mbit/s, 2.5 Gbit/s lub 10 Gbit/s; ATM, SDH itp). Oczywiście w celu zapewnienia długich odcinków bezregeneratorowych system transmisyjny musi zostać zoptymalizowany.

---