TEORIE LITERATURY
Roman Ingarden (pocz. XXw.) - „miejsca niedookreślenia” - wszystko co nie jest wystarczająco opisane, skonkretyzowane, podlega konkretyzacji - wypełnieniu przestrzeni.
M.L. Rayan (najnowsze badania) - „Principle of minimul depoutnre” - kiedy nie jest powiedziane, na ilu nogach stoi stół, będzie on stał na czterech. Są wspólne cechy konstruowania świata przedstawionego, ale znajdują się w literaturze miejsca, które każdy wyobraża sobie inaczej.
F. Stanzel „Typowe formy powieści”
Opowiadanie relacjonujące (Relacja, przekazanie treści, ale i wskazywać związki przyczynowo-skutkowe), a prezentacja sceniczna (perspektywa czasu rzeczywistego).
3 typowe sytuacje narracyjne:
Auktorialna
Pierwszoosobowa personalna
Auktoralna - wtrąca się, znajduje się pomiędzy teraźniejszością a światem przedstawionym, powołany przez autora, wie więcej niż bohaterowie, ale mniej niż autor, nie jest członkiem akcji. Funkcja relacjonująca. Narrator wszechwiedzący z dystansem do świata przedstawionego.
Autor > postać
\/
Narrator > postać
NARRACJA AUKTORALNA w przejściu do NARRACJI PIERWSZOOSOBOWEJ
„Niebezpieczne związki” - narrator auktoralny - coś wie od jakiejś postaci, kiedyś się z kimś spotkał. Zajmuje pozycję peryferyjną.
Pierwszoosobowa - współuczestniczący w wydarzeniach, należy do świata przedstawionego,
Narrator ten ma punkt widzenia w zależności od tego, co widzi, i co jest w stanie nam przekazać.
- podmiot opowiadający - Może mieć dystans - opowiadać z perspektywy czasowej, nawet mówiąc o sobie, mówi, że był głupi i nierozważny, a teraz się zmienił. Wielostopniowość komunikatu (ktoś powiedział, że ktoś powiedział, że ktoś widział, jak ktoś robił) - informacja łatwa do podważenia.
- podmiot przeżywający.
Personalna - czytelnik ma wrażenie, że znajduje się w centrum wydarzeń, nie może istnieć w świecie przedstawionym, sprawia wrażenie, dąży do obiektywności - schowanie się narratora za światem przedstawionym, przeważa tam mowa pozornie zależna - mówimy danym stylem (tak, jakby ktoś powiedział), narracja 3-osobowa.