To trzylatek musi umieć

• Wyślij znajomym

• Drukuj

Beata Turska

• Tagi:

• rozwój dziecka

• małe dziecko

Twój szkrab coraz więcej potrafi i wie. Sprawdź, jakie umiejętności powinien mieć już w jednym palcu, a które mogą mu jeszcze sprawiać kłopoty.

fot. Edipresse

Czytaj więcej

• Jak pomóc nieśmiałemu dziecku »

• Jak mądrze karać malucha? »

Dzieci nie dojrzewają w tym samym tempie, poza tym - jak my wszyscy - różnią się od siebie umiejętnościami i talentami, nie ma więc sensu nieustannie ich porównywać. Jednak warto wiedzieć, co powinnien umieć malec w określonym wieku, by nie przeoczyć jakiegoś problemu.

- Niedostrzeżone opóźnienia w rozwoju smyka mogą narastać. Na przykład mało sprawny ruchowo trzylatek odstaje od rówieśników tylko trochę, ale jeśli nie zachęcimy go do ruchu, jako sześciolatek może być już w tyle. Lepiej wychwycić problem i postarać się go rozwiązać. Jeśli dziecko sobie z czymś nie radzi, np. z rysowaniem, zacznie unikać tej aktywności, a więc nie będzie ćwiczyć - mówi Anna Marczewska-Stręk, psycholog.

Podpowiemy ci, co twoje dziecko powinno umieć u progu nowego etapu życia i co zrobić, jeżeli ma z tym kłopot.

Biega, skacze...
Większość trzylatków biega, prawie się nie przewracając, potrafi przeskoczyć przeszkodę, zejść po schodach, nawlec na sznurek duży koralik. Maluchy w tym wieku uwielbiają harce. Oczywiście jedne dzieci są sprawniejsze, inne mniej, jednak brzdące w tym wieku powinny już sprawnie się poruszać i umieć korzystać z urządzeń na placu zabaw. Jeśli twoje dziecko jest mało sprawne fizycznie:
- wspieraj je i pokaż mu jego mocne strony. Najważniejsze, by w siebie wierzyło, bo postawa "i tak się nie uda" tylko pogłębia problem,
- proponuj zabawy ruchowe, które mu się podobają. Maluch, który nie lubi biegać, być może chętnie będzie tańczył albo kopał piłkę,
- nie podnoś poprzeczki zbyt wysoko. Lepiej nie stawiaj dziecka przed zadaniami, które je przerastają, bo szybko się zniechęci i z zabawy nic nie wyjdzie.

Tak nie rób!
"Michaś potrafi już narysować domek, a ty nie radzisz sobie nawet z kółkiem!", "Ala jest młodsza, a już sama zakłada buty!" - obserwuj dziecko uważnie (także na tle rówieśników), ale ugryź się w język, zanim powiesz mu coś w tym rodzaju. Takie porównania ranią i wbrew pozorom nie mobilizują do działania. Malec i tak wie, co potrafi Michaś czy Ala, ale ta wiedza nie wystarczy, żeby robić to co oni. Brzdąc, który ma z czymś kłopoty, potrzebuje przede wszystkim akceptacji i wsparcia.

Koncentruje się
Większość trzylatków potrafi się skupić tylko przez kilka, kilkanaście minut. I tyle wystarczy. Jeśli twój maluch ma kłopot z koncentracją:
- nie rozpraszaj go. Trudno się skupić na puzzlach czy rysowaniu, gdy wokół są porozrzucane zabawki, gra telewizor i ktoś ciągle przerywa ("Ooobiad!", "Myłeś ręce?", "Kiedy tu wreszcie posprzątasz?"),
- chwal za dokończenie zadania. Nieważne, czy chodzi o posprzątanie zabawek, narysowanie kółka czy zbudowanie wieży z klocków. Najważniejsze, że zadanie zostało wykonane do końca,
- czytaj mu książki. To bardzo rozwija umiejętność koncentracji, bo "odpływając" na chwilkę, można zgubić wątek.

Próbuje się samodzielnie ubierać
Nie martw się, twój maluch nie musi jeszcze umieć ubrać się od stóp do głów. Chodzi o to, by nie czekał, aż ktoś go obsłuży. Powinien już wiedzieć (i na pewno to wie), na jakie części ciała zakłada się poszczególne elementy garderoby, i próbować, próbować, próbować. Jeśli ma z tym kłopoty:
- pomagaj, pokazuj, ale nie wyręczaj. Tak, wiemy, dziecko potrafi długo celować nóżką w nogawkę, ale kiedyś musi się nauczyć zakładać spodnie samodzielnie. Jeśli ma z czymś duże kłopoty, pomagaj, ale tylko trochę, np. wciągnij skarpetkę na nóżkę do połowy i poproś, by malec dokończył zadanie,
- nie popędzaj. Ale za to mobilizuj. To jest lepsze!
- wybieraj "proste w obsłudze" ubranka. Buty na rzepy, bluzy z dużymi otworami na głowę, spodenki na gumce - to naprawdę ułatwia naukę.

Umie rozstać się z mamą
Dziecko w tym wieku powinno już rozumieć, że rozstanie z mamą nie oznacza końca świata, bo ona przecież wraca. Maluchy, których mamy pracują, rozumieją to już dobrze. Trudniej tym, które dotąd były z nimi nieustannie. Jeśli twój malec nie opuszczał cię dotąd nawet na chwilę:
- przyzwyczajaj smyka do rozstań. Zostawiaj go na trochę pod opieką babci, dziadka, opiekunki itd. Na początku na pół godzinki, potem na całą, dwie, a na koniec na wieczór. Dzięki takiemu treningowi zrozumie, że rozstanie to nic strasznego i że zawsze po niego wracasz,
- przekonaj samą siebie, że to jest dla niego dobre. Niektóre mamy tak naprawdę wolałyby, by ich pociechy wciąż były małe i uczepione ich spódnicy. W efekcie zarażają swoje "maleństwa" własnymi lękami.

Zobacz, mamo, ja ciągle się zmieniam!
Małe dzieci szybko się zmieniają. Ledwo się obejrzysz, a obok ciebie kroczy pewnym krokiem przedszkolak, uczeń zerówki... Nie wierzysz? Sprawdź.

Trzy, cztery lata
- łatwo wpada ze skrajności w skrajność, śmieje się, a za chwilę płacze,
- szybko się rozprasza, łatwo nuży i szybko męczy,
- potrzebuje pomocy ze strony dorosłych w wielu codziennych czynnościach, np. myciu, ubieraniu,
- nie zawsze potrafi porozumieć się z obcymi dorosłymi, choć rodzice go rozumieją (to proste - nie mówi jeszcze zbyt dobrze),
- lubi stawiać na swoim, jest nawet egocentryczny, trudno także mu zrezygnować z własnych planów, założeń lub dążeń.

Cztery i pół roku
- zadaje mnóstwo pytań (Dlaczego świeci słońce? Skąd się wzięło? A gdzie jest, jak go nie ma?),
- chce się przypodobać dorosłym, którzy są dla niego wielkim autorytetem,
- garnie się do rówieśników, lubi się z nimi bawić i… kłócić, niestety,
- jest impulsywny, bywa zazdrosny, za jednymi przepada, a za innymi nie, zdarza się, że lubi opiekować się słabszymi lub młodszymi.

Pięć i pół, sześć lat
- potrafi świadomie się uczyć, jest dociekliwy,
- potrafi się skupić na tym, co go interesuje,
- łatwiej niż dotąd podporządkowuje się zakazom i nakazom,
- potrafi postawić sobie cel i zaplanować sposób, w jaki może go osiągnąć.

Beata Turska
Za: Barbara Jugowar, "Psychologia rozwojowa dla rodziców - Wiek przedszkolny"

---