Dwoista prawda poezji w Konradzie Wallenrodzie Adama Mickiew

"Konrad Wallenrod" to powiesc poetycka o tematyce przede wszystkim narodowowyzwolenczej. Glówny bohater walczy ze znienawidzonym wrogiem ojczyzny.Jednak podobnie jak w wielu innych utworach (np. "Dziady cz. III") zawarl tu Mickiewicz swój poglad na role poezji w zyciu kazdego narodu. "Piesn wajdeloty" spiewana przez starego Halbana jest nie tylko piekna opowiescia o losach mlodego Waltera Alfa - jest takze odpowiedzia na pytanie, czym powinna byc literetura.Mickiewicz mówi o dwóch jej zadaniach. Poezja ma byc narodowa skarbnica, w której kazde spoleczenstwo skladac bedzie kolejne opowiadania o swoich losach, drogocenne mysli przekazywane z pokolenia na pokolenie, a bedace zawsze najbardziej strzezona tajemnica.W ten sposób "wiesc gminna", jak nazywa Mickiewicz poezje, ma stac sie pomostem miedzy pokoleniami, ma je jednoczyc we wspólnej, narodowej historii. Jednoczesnie, pamietajac o polozeniu swojego kraju, autor przypisuje poezji jeszcze jedno zadanie: ma byc poezja trytejska, nawolywac do walki, sama tez powinna miec taki, zwiazany z walka charakter, stac na strazy pamiatek narodowych, gdyz:( i tu cytat) "Plomien rozgryzie malowane dzieje Skarby mieczowi spustosza zlodzieje Piesn ujdzie calo." Charakterystyczne jest to, ze Mickiewicz przez caly czas mówi raczej o poezji ludowej, bardzo zwiazanej z losami narodu, bedacej ich odzwierciedleniem, a jednoczesnie wyrazem ludowej madrosci. Stary Halaban spiewajacy "Piesn walejdoty" staje sie uosobieniem patriotyzmu tkwiacego w ludzie i promieniujacego na caly naród.