NIEMCY POCZĄTEK
NIEMCY POCZĄTEK:
Rok 1895 - na dwa miesiące przed Lumièrami bracia Skladanowscy prezentują „BIOSCOP” w Berlinie.
Do 1910 Niemcy nie posiadają przemysłu filmowego.
Głównie import z Francji, USA i Włoch (dużym powodzeniem cieszyły się też filmu duńskie - Asta Nielsen).
Powstają pierwsze kina i sieci dystrybucyjne (Oskar Messter- prekursor wielu nowych technik).
Powstają dwie pierwsze wytwórnie filmowe koło Berlina.
Pojawia się zjawisko „Film d'Art”
1913 - pojawia się film detektywistyczny - Ernest Reicher - wzorowany na Sherlocku Holmesie.
1914 - wojna, jako „najpewniejszy środek zrealizowania szlachetnych zamysłów reformatorów filmowych” - wojna uwolniła rodzimą produkcję od zagranicznej konkurencji.
Październik 1914 - zamiast kronik francuskich pojawiają się ilustracje zdjęciowe wydarzeń wojennych (statyści przebierani w mundury alianckie kapitulowali przed żołnierzami niemieckimi) - miało to podnosić ludzi na duchu; potem wybrani operatorzy uczestniczyli w operacjach wojskowych. Po pewnym czasie znudziło się to ludziom - powstają liczne komedie (Ernst Lubitsch)
Oskar Messter:
1866-1943
Niemiecki pionier kinematografii
Od 1896 realizował pierwsze filmy niemieckie
W 1915 zbudował aparat fotogrametryczny do zdjęć seryjnych
Paul Wegener:
1874-1948
Niemiecki aktor, scenarzysta i reżyser filmowy
Statystował w teatrze, studiował prawo, pobierał lekcje gry aktorskiej
Występował na różnych scenach:
1906-1920 u M. Reinhardta w berlińskim Deutsches Theater (odtwórca ról klasycznych, m.in. króla Edypa w tragedii Sofoklesa)
Na ekranie debiutował w 1913, stając się prekursorem niemieckiego ekspresjonizmu filmowego
Twórca filmów fantastyki i grozy
Grał we własnych filmach ( Golem )
“Należy wyzwolić się z zależności od teatru lub powieści i tworzyć wyłącznie środkami dostępnymi kinu, za pomocą samego obrazu. To właśnie kamera powinna stać się prawdziwym poetą. Widz może w kinie nieustannie zmieniać punkt widzenia. Niezliczone chwyty techniczne zastępujące aktora na ekranie podzielonym na dwie części, nakładające się na siebie obrazy, jednym słowem technika i forma nadają wypowiedzi właściwy sens.
Pomysł Golema podsunęła mu legenda opowiadana w Praskim getcie. Wszystko zależy w tym filmie od nie ostrości obrazu. “Światło i ciemność grają w kinie tę samą rolę jaką rytm i kadencja w muzyce. Pierwsza wersja Golema z 1914 roku zaginęła a została tylko druga z 1920. Treść drugiej ekranizacji została jedynie zaczerpnięta ze sfilmowanej pierwowzorze legendzie
Wegener oprócz światłocienia, czy raczej cienia i półmroku upodobał sobie, co z resztą widać w Golemie mgłę. Niedookreśloność i symboliczność scen utrzymanych w poetyce snu. To co różniło go od reszty ekspresjonistów to fakt, że mglisty mrok przedkładał ponad kontrast. Zaprzeczał jakoby chciał zrealizować Golema w stylu ekspresjonistycznym. Typowo ekspresjonistyczna dekoracja jest tylko fasadą spowitą przez cienie i nie uczestniczy w całości obrazu. Ekspresja przyćmiona jest więc przez fantazję.
Współreżyserował filmy:
Student z Pragi (1913)
Golem H. Galeena (1914, także aktor i współscenarzysta)
Golem: jak przyszedł na świat C. Boesego (1920, także aktor).
Samodzielnie zrealizował filmy:
Król gór (1916)
Szlarafia (1917)
Szczurołap z Hammeln (1918)
Moskwa-Szanghaj (1936, z P. Negri).
STUDENT Z PRAGI:
Reżyseria: Paul Wegener, Stellan Rye
Scenariusz: Paul Wegener, Hanns Heinz Ewers
Zdjęcia: Guido Seeber
Muzyka: Josef Weiss
Scenografia: Kurt Richter, Robert A. Dietrich
Na podstawie: poematu Alfreda de Musseta "Grudniowa noc"
Produkcja: Niemcy
Rok produkcji: 1913
Obsada: Paul Wegener, John Gottowt, Lyda Salmonova, Grete Berger, Werner Krauss
Historia studenta, który usiłuje pozbyć się swojego cienia - odbicia w lustrze - prześladującego od chwili, gdy sprzedał duszę diabłu Zły czarownik Scapinelli proponuje studentowi Baldwinowi zawarcie szatańskiego paktu, pragnie otrzymać jego lustrzane odbicie w zamian za pieniądze i zaszczyty. Ubogi student, zakochany w pięknej hrabiance, godzi się na podpisanie paktu. Baldwin i hrabianka spotykają się na balu. Śledzi ich zakochana w studencie Cyganka, która zawiadamia narzeczonego hrabianki o ich miłości. Narzeczony wyzywa studenta na pojedynek. Baldwin na prośbę ojca hrabianki postanawia oszczędzić swego przeciwnika, ale tutaj akcję komplikuje pojawienie się sobowtóra.
Nie tylko prawdziwy początek kina niemieckiego, ale także zwiastun jego dni największej chwały, które nadejdą wraz z rozwinięciem się stylistyki ekspresjonizmu.
Student Baldwin sprzedaje swe odbicie w lustrze czarownikowi, ten zaś wykorzystuje zdobycz do stworzenia sobowtóra, który zrujnuje życie nieszczęśnika. Zewnętrznie treść ta nie wykracza poza archetyp opowieści grozy - zawiera jednak równocześnie zarodek fascynującego, zasadniczego dla niemieckiego kina tematu, którym jest dwoistość natury ludzkiej i który zostanie szeroko rozwinięty w latach dwudziestych
Jeden z pierwszych filmów, którego strona wizualna posiada własny wyraz artystyczny
W sensacyjnych i fantastycznych na przemian obrazach widz mógł znaleźć coś więcej, niż tylko przyjemność dla oczu, docierała do niego jakaś prawda o życiu i ludzkich losach.
Max Reinhardt:
Należał do zespołu Deutsches Theater w Berlinie.
Był jednym z pierwszych artystów, którzy wprowadzili postulaty Wielkiej Reformy teatru w zakresie prymatu inscenizatora-autora widowiska teatralnego
Unowocześnił technikę sceniczną, zwłaszcza oświetlenie.
Po mistrzowsku operował tłumem na scenie.
Wywarł znaczny wpływ na niemieckich twórców filmowych.
Dla Maxa Reinhardta teatr był przede wszystkim widowiskiem. Spektaklem utkanym z elementów ruchu, świateł i muzyki. Literackie walory dzieła, tekst dialogów, a nawet sposób ich wypowiadania - to były niewątpliwie sprawy ważne, ale jednak wtórne.
Reżyser-tradycjonalista, wierzący w słowo jako w podstawowy oręż teatralnego oddziaływania
W roku 1913 Reinhardt zapragnął spróbować pracy w nowej dziedzinie i poznać środki wyrazowe, jakie dawała mu do dyspozycji kamera zdjęciowa. Owocem tych eksperymentów była Wyspa błogosławionych - komedia liryczno- satyryczna w czterech częściach, nakręcona według scenariusza pisarza Alberto Kahane.
Reżyserował filmy:
Das Mirakel (1912)
Noc wenecka (1913)
Sen nocy letniej (1935)
NOC WENECKA:
Reżyseria: Max Reinhardt
Scenariusz: Carl Vollmöller
Zdjęcia: Friedrich Weinmann
Na podstawie: przedstawienia teatralnego
Produkcja: Niemcy
Rok produkcji: 1913
Obsada: Alfred Abel, Maria Carmi, Joseph Klein, Ernst Matray
Student Anselmus Aselmeyer przybywa do Wenecji i mimo woli bierze udział w weselu korpulentnego kupca i jego ładnej młodej żony. Swoje wrażenie przetwarza w nocy w mroczną senną wizję, pełną scen rozpasanej zmysłowości i namiętnej, zabójczej zazdrości.
Mimo iż Reinhardt swymi inscenizacjami teatralnymi wprowadził nowe impulsy do filmu niemego (m.in. dzięki zastosowaniu pantomimy, zainscenizowanym z ogromną siłą wyrazu scenom masowym oraz efektownej grze świateł i cieni), jego twórczość filmową, zdaniem współczesnych recenzentów, cechuje nijakość.