1. WSTĘP
1.1. Przedmiot normy
Przedmiotem normy są ogólne wymagania techniczne dotyczące telekomunikacyjnych linii kablowych miejscowych i strefowych budowanych z kabli miejscowych.
Postanowienia normy nie obejmują antenowych instalacji zbiorczych.
1.2. Zakres stosowania normy
Wymagania normy powinny być stosowane przy projektowaniu, budowie i odbiorze technicznym telekomunikacyjnych linii kablowych miejscowych i strefowych.
1.3. Określenia
Linia kablowa miejscowa (rys. 1) - linia składająca się z połączonych wzdłużnie odcinków kabli miejscowych zainstalowanych w kanalizacji kablowej, w ziemi lub nad ziemią, a także w budynkach, zawarta między łączówką przełącznicy głównej a gniazdkiem telefonicznym abonenckim (linia abonencka), bądź między łączówkami przełącznic głównych dwóch central lub centrali i koncentratora, reduktora centrali abonenckiej (linia międzycentralowa).
Sieć kablowa miejscowa (rys. 2) - układ pewnej liczby linii kablowych miejscowych.
Tor (kablowy) abonencki - para żył miedzianych w kablach połączonych wzdłużnie, zawarta pomiędzy łączówką przełącznicy głównej a gniazdkiem abonenckim.
Tor (kablowy) międzycentralowy - para żył miedzianych w kablu międzycentralowym zawarta między łączówkami przełącznicy głównej dwóch central lub centrali i koncentratora bądź centrali abonenckiej w jednej wydzielonej sieci miejscowej.
Linia (kablowa) międzycentralowa (kabel międzycentralowy) - linia łącząca dwie centrale lub centralę i koncentrator w jednej wydzielonej sieci miejscowej.
Linia (kablowa) magistralna (kabel magistralny) - linia łącząca centralę z szafką kablową magistralną.
Linia (kablowa) międzyszafkowa (kabel międzyszafkowy) - linia łącząca szafki kablowe.
Linia (kablowa) rozdzielcza (kabel rozdzielczy) - linia łącząca szafkę kablową na zakończeniu linii kablowej magistralnej (szafkę magistralną) z puszką kablową lub szafką kablową rozdzielczą albo szafkę kablową rozdzielczą z puszką kablową.
Linia (kablowa) instalacyjna (kabel instalacyjny) - linia łącząca puszkę kablową, skrzynkę kablową, słupek kablowy lub szafkę kablową z abonenckim gniazdkiem telefonicznym.
Linia telekomunikacyjna naziemna - linia zbudowana z napowietrznych torów drutowych albo z kabli z przewodami metalowymi lub światłowodami, które są zainstalowane nad powierzchnią ziemi na słupach.
Linia telekomunikacyjna podziemna - linia zbudowana z kabli z żyłami metalowymi lub światłowodowymi, umieszczonych bezpośrednio w ziemi bądź w kanalizacji kablowej albo w rurociągach kablowych. Linia podziemna może przebiegać pod dnem rzek, kanałów, jezior albo bezpośrednio na dnie głębokich zbiorników wodnych.
Sieć abonencka - część sieci miejscowej na odcinku od centrali telefonicznej do aparatów telefonicznych lub central telefonicznych.
Sieć instalacyjna - część sieci abonenckiej obejmująca linie między puszkami kablowymi a aparatami telefonicznymi lub szafkami (skrzynkami, słupkami) kablowymi a aparatami telefonicznymi w wypadku bezpośrednich doprowadzeń kabli instalacyjnych z szafek kablowych do aparatów telefonicznych.
Sieć kablowa jednoczłonowa - sieć abonencka utworzona z linii kablowych łączących centralę miejscową bezpośrednio z puszkami (skrzynkami, słupkami, szafkami) rozdzielczymi i doprowadzonymi do nich liniami instalacyjnymi.
Sieć kablowa dwuczłonowa - sieć abonencka utworzona z linii magistralnych (sieć magistralna) oraz z linii rozdzielczych wraz z liniami instalacyjnymi (sieć rozdzielcza).
Sieć kablowa trójczłonowa - sieć abonencka utworzona z linii magistralnych (sieć magistralna), sieci rozdzielczej pośredniej oraz właściwej sieci rozdzielczej wraz z liniami instalacyjnymi.
Telekomunikacyjny kabel miejscowy - kabel przeznaczony do budowy linii kablowej miejscowej w terenie, zakończenia tej linii w budynkach (kabel zakończeniowy), do przyłączenia urządzeń stacyjnych (kabel stacyjny) i wykonywania instalacji abonenckich (kabel instalacyjny).
Obudowa zakończenia kablowego - szafka, skrzynka, puszka, słupek, mieszczące w sobie zakończenia (łączówki, głowice) kablowe.
Szafka kablowa - obudowa prostopadłościenna z drzwiami, z umieszczoną wewnątrz konstrukcją wsporczą dla zakończeń kablowych (głowice, zespoły łączówkowe, zwykle 100-parowe), przeznaczona do ustawiania na cokole (fundamencie) połączonym z kanalizacją kablową.
Skrzynka (kablowa) słupowa - obudowa kołpakowa lub z drzwiczkami, z umieszczoną wewnątrz konstrukcją wsporczą dla zakończeń kablowych, urządzeń zabezpieczających i ewentualnych urządzeń dopasowujących, przeznaczona do mocowania na słupie linii nadziemnej.
Skrzynka (kablowa) wnętrzowa - obudowa z drzwiczkami lub pokrywą, z umieszczoną wewnątrz konstrukcją wsporczą dla zakończeń kablowych i ewentualnych urządzeń zabezpieczających, przeznaczona do mocowania na ścianie wewnątrz budynku.
Słupek (kablowy) rozdzielczy - obudowa w postaci kolumny z kołpakiem, pokrywą lub drzwiczkami, przeznaczona do ustawiania bezpośrednio w gruncie jako osłona zakończenia kabla rozdzielczego i kabli abonenckich.
Puszka (kablowa/słupowa) ścienna - mała obudowa kołpakowa lub z pokrywą, przeznaczona do mocowania na słupie linii nadziemnej lub na zewnętrznej ścianie budynku jako osłona zakończenia kabla rozdzielczego, kabli abonenckich i ewentualnych urządzeń zabezpieczających.
Puszka (kablowa) wnętrzowa - obudowa z drzwiczkami lub pokrywą, przeznaczona do mocowania we wnęce ściany lub na ścianie wewnątrz budynku jako osłona zakończenia kabla rozdzielczego i kabli abonenckich.
Łącznik żył (zaciskowy) -zacisk (lub zaciski) w izolacyjnej obudowie umożliwiającej wprowadzenie łączonych żył, wykonanie połączenia przez zaciśnięcie odpowiednim narzędziem oraz wzajemne odizolowanie sąsiednich połączeń żył.
Łącznik żył jednożyłowy (pojedynczy) - łącznik żył umożliwiający połączenie końców jednej żyły kablowej.
Łącznik żył wielożyłowy (modułowy) - łącznik żył umożliwiający jednoczesne wykonanie połączeń określonej liczby (np. 2, 4, 10, 20, 40, 50) żył kablowych i wzajemne odizolowanie połączeń.
Łącznik wypełniony - łącznik żył zawierający izolacyjną masę uszczelniającą (żel), która podczas zaciskania łącznika wypełnia wolną przestrzeń wokół zacisku i utrudnia dostęp wilgoci i innych szkodliwych czynników z otoczenia do styków żył z zaciskami.
Łącznik uszczelniany - łącznik żył, który po zaciśnięciu zostaje pokryty dodatkową obudową zawierającą izolacyjną masę uszczelniającą (żel), która utrudni dostęp wilgoci i innych szkodliwych czynników z otoczenia do styków żył z zaciskami.
Osłona złączowa - osłona chroniąca złącze kablowe przed uszkodzeniami i dostępem wilgoci.
Osłona złączowa termokurczliwa, arkuszowa, wzmocniona - osłona złączowa w postaci arkusza wzmocnionego (laminowanego) obkurczanego wokół złącza kablowego.
Żyła (kablowa) - przewód miedziany jednodrutowy w powłoce izolacyjnej stanowiący element pary, czwórki, pęczka w ośrodku kabla.
Para (przewodów, żył kablowych, zacisków) - dwa elementy użytkowe kabla lub łączówki wykorzystywane do utworzenia toru przewodowego, określone przez odpowiednie ukształtowanie, zabarwienie i/lub oznakowanie.
Łączówka (kablowa) - izolacyjny korpus (listwa, cokół) i osadzone w nim zaciski lub końcówki umożliwiające uporządkowane połączenie określonej liczby par żył kablowych i/lub przewodów łączeniowych oraz wzajemne odizolowanie połączeń.
Łączówka (kablowa) śrubowa - łączówka wyposażona w zaciski śrubowe.
Łączówka (kablowa) szczelinowa - łączówka wyposażona w zaciski szczelinowe.
Łączówka (kablowa) uszczelniona - łączówka wyposażona w zaciski uszczelnione albo w nakładkę z masą uszczelniającą, która utrudnia dostęp wilgoci i innych szkodliwych czynników z otoczenia do styków żył z zaciskami.
Zespół łączówkowy (blok) - określona liczba łączówek wyposażonych we wspólne urządzenia wsporcze i ewentualnie dodatkowe, tworzące jednostkę montażową i funkcjonalną o pojemności użytkowej (liczbie par) stanowiącej wielokrotność pojemności łączówki.
Głowica (kablowa) - zakończenie kabla utworzone z łączówek dwustronnych osadzonych na korpusie w postaci pudła, którego komora umożliwia uszczelnienie końca wprowadzonego do niej kabla, np. przez wypełnienie jej odpowiednią masą izolacyjną.
Ciąg kablowy - kanalizacja kablowa, tunele, kanały, pomosty i szyby kablowe, podziemne i nadziemne.
Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa - zespół podziemnych rur i studni kablowych, służący do układania kabli telekomunikacyjnych.
Kanalizacja pierwotna - kanalizacja kablowa, do której wciąga się kable telekomunikacyjne lub rury kanalizacji wtórnej.
Kanalizacja wtórna - zespół rur zaciąganych do otworów kanalizacji pierwotnej, stanowiących dodatkowe zabezpieczenie kabli optotelekomunikacyjnych i innych.
Kanalizacja magistralna - kanalizacja pierwotna wielootworowa, przeznaczona dla kabli linii magistralnych, wewnątrzstrefowych, międzycentralowych i międzymiastowych.
Kanalizacja rozdzielcza - kanalizacja pierwotna jedno- lub dwuotworowa przeznaczona dla kabli linii rozdzielczych.
Kanalizacja specjalna - kanalizacja pierwotna z rur stalowych, wypełnionych rurami z tworzyw termoplastycznych, przeznaczona dla kabli telekomunikacyjnych na terenie stacji elektroenergetycznych i w ich bezpośrednim sąsiedztwie, ograniczająca niebezpieczne oddziaływanie urządzeń elektroenergetycznych na te kable.
Rurociąg kablowy - ciąg rur polietylenowych lub innych o nie gorszych właściwościach oraz zasobników złączowych układanych bezpośrednio w ziemi i stanowiących osłonę ochronną dla kabli światłowodowych.
Rura kanalizacji kablowej - rura osłonowa z polichlorku winylu (PCW), polipropylenu (PP), polietylenu (PE) lub z innego materiału o nie gorszych właściwościach, a także rura stalowa, stosowana do zestawienia ciągów kanalizacji kablowej.
Ciąg kanalizacji kablowej - zespół ułożonych jeden za drugim i połączonych ze sobą rur kanalizacyjnych tworzących kanał do ułożenia w nim kabli telekomunikacyjnych.
Blok kanalizacji kablowej - blok betonowy z jednym lub wieloma otworami, stosowany do naprawy ciągów kanalizacji kablowej zbudowanej z bloków betonowych.
Studnia kablowa - pomieszczenie podziemne wbudowane w ciągu kanalizacji kablowej, umożliwiające wciąganie, montaż i konserwację kabli lub przynajmniej jedno z tych zadań.
Studnia kablowa magistralna - studnia kablowa wbudowana w ciągi kanalizacji magistralnej.
Studnia kablowa rozdzielcza - studnia kablowa wbudowana w ciągi kanalizacji rozdzielczej.
Studnia kablowa szafkowa - studnia kablowa przeznaczona do wprowadzenia kabli do szafki kablowej.
Studnia kablowa stacyjna - studnia kablowa przy budynku telekomunikacyjnym przeznaczona do wprowadzenia kanalizacji kablowej do tego budynku.
Komora kablowa - pomieszczenie w budynku telekomunikacyjnym przeznaczone do wprowadzenia kabli z sieci telekomunikacyjnej do urządzeń stacyjnych.
Doprowadzenia kanalizacji kablowej - krótkie odcinki kanalizacji łączące studnie kablowe stacyjne z komorami kablowymi albo też studnie rozdzielacze z budynkami lub ze studniami przy słupach kablowych.
Tablica orientacyjna do oznaczania studni kablowych - tablica do oznaczania miejsca lokalizacji środka pokrywy studni kablowej, umieszczona na istniejących obiektach w pobliżu studni kablowej na wysokości około 2 m.
Kanał kablowy - kanał w ścianie, stropie, podłodze, na mostach, wiaduktach lub bezpośrednio w ziemi, przykryty płytami zdejmowanymi zupełnie lub częściowo, przeznaczony do układania kabli.
Tunel kablowy - tunel przeznaczony lub przystosowany do układania w nim kabli, umożliwiający poruszanie się obsługi w jego wnętrzu.
Szyb kablowy - wydzielony, obudowany, pionowy szyb łączący co najmniej dwie kondygnacje budynku, przeznaczony do układania w nim kabli.
Taśma ostrzegawcza - taśma, zazwyczaj polietylenowa, w kolorze żółtym z napisem UWAGA! KABEL ŚWIATŁOWODOWY lub UWAGA! KABEL TELEKOMUNIKACYJNY, układana nad kablem lub rurociągiem kablowym w celu ostrzeżenia o zakopanym kablu telekomunikacyjnym.
Słupek oznaczeniowy - słupek betonowy ustawiony wzdłuż trasy kabla ziemnego lub rurociągu kablowego w celu zlokalizowania jego trasy.
Słupek oznaczeniowo-pomiarowy - słupek oznaczeniowy wyposażony w zamykane gniazdko zaciskowe, umożliwiające dołączenie powłoki metalowej kabla ziemnego w celu przeprowadzenia pomiarów określających zagrożenie korozyjne, względnie przewodów metalowych umożliwiających lokalizację kabla dielektrycznego metodami elektrycznymi.
Uszczelnienia końców rur - zespół elementów służących do uszczelniania rur kanalizacji kablowej wraz z ułożonymi w nich kablami lub rurami polietylenowymi, rur kanalizacji wtórnej i rurociągów kablowych wraz z ułożonymi w nich kablami, a także do uszczelnienia wszystkich rodzajów rur pustych.
Linia rozgraniczająca - linia na mapie geodezyjnej rozgraniczająca tereny o różnym sposobie zagospodarowania.
Droga publiczna - droga krajowa, wojewódzka, gminna, lokalna, miejska lub zakładowa wg określenia Ustawy o drogach publicznych z dn. 21 III 1985 r. (Dz. U. nr 14, poz. 60).
Pas drogowy - wydzielony pas terenu przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów oraz do ruchu pieszych, wraz z leżącymi w jego ciągu obiektami inżynierskimi, placami, zatokami postojowymi, chodnikami, ścieżkami rowerowymi, drogami zbiorczymi, terenami zielonymi oraz urządzeniami technicznymi związanymi z prowadzeniem i zabezpieczeniem ruchu.
Ulica - droga na terenach zabudowy miast i wsi, łącznie z torowiskiem tramwajowym, wydzielona liniami rozgraniczającymi, która przeznaczona jest do obsługi bezpośredniego otoczenia oraz umieszczenia urządzeń technicznych nie związanych z ruchem pojazdów lub pieszych.
Jezdnia - część drogi przeznaczona do ruchu pojazdów.
Korona drogi - jezdnia z poboczami, zatokami autobusowymi, a przy drogach dwujezdniowych - również z pasami awaryjnego postoju i pasem rozdzielającym obie jezdnie.
Szlak linii kolejowej - odcinek linii kolejowej między semaforami wjazdowymi sąsiednich stacji kolejowych.
Stacja kolejowa - teren kolejowy ograniczony obustronnie semaforami wyjazdowymi, na którym od toru głównego zasadniczego, stanowiącego przedłużenie toru szlakowego, odgałęzia się przynajmniej jeden tor główny dodatkowy, na którym pociągi mogą rozpoczynać lub kończyć swój bieg, krzyżować się i wyprzedzać, zmieniać skład i kierunek jazdy.
Obszar kolejowy - wydzielona powierzchnia gruntu przeznaczona do utrzymania i eksploatacji kolei wraz ze służącymi do tego celu budowlami i urządzeniami.
Skrajnia budowli - linia graniczna wyznaczająca najmniejsze dopuszczalne odległości budowli lub urządzeń kolejowych od osi toru i od górnej powierzchni główki szyny.
Linia kolejowa trakcji elektrycznej - linia kolejowa, na której energią napędową dla pociągów jest energia elektryczna prądu stałego lub przemiennego wysokiego napięcia, dostarczana przewodami trakcyjnymi, rozmieszczonymi wzdłuż całej trasy linii.
Przewód powrotny - izolowany przewód łączący szynę zbiorczą podstacji trakcyjnej z punktem powrotnym sieci szynowej.
Linia tramwajowa - linia szynowa komunikacji miejskiej, na której energią napędową dla pojazdów jest energia elektryczna prądu stałego, dostarczana przewodami trakcyjnymi rozmieszczonymi wzdłuż całej trasy linii.
Drogi wodne - drogi żeglowne i spławne wg definicji zawartych w Zarządzeniu Prezesa Centralnego Urzędu Gospodarki Wodnej z dn. 8 XI 1967 r. (Mon. Pol. nr 63 z 24 XI 1967 r., poz. 301).
Rzeki i kanały nieżeglowne i niespławne - cieki wodne służące do celów melioracji i gospodarki wodnej wg Ustawy Prawo Wodne z dn. 24 X 1974 r. z późniejszymi zmianami (Dz. U. nr 36, poz. 230).
Linia elektroenergetyczna napowietrzna - linia służąca do przesyłania energii elektrycznej, zbudowana z przewodów umieszczonych na słupach, masztach lub innych konstrukcjach nośnych.
Linia elektroenergetyczna kablowa - linia służąca do przesyłania energii elektrycznej, zbudowana z kabli umieszczonych bezpośrednio w ziemi lub w rurach ochronnych albo też na różnych konstrukcjach wsporczych, w tunelach i kanałach kablowych.
Wodociąg - rurociąg wraz z przyłączami i wyposażeniem służący do przesyłania lub rozprowadzania zimnej wody z miejsca czerpania do miejsca odbioru.
Ciepłociąg - rurociąg wraz z przyłączami i wyposażeniem służący do przesyłania lub rozprowadzania ciepłej wody lub pary z ciepłowni do budynków.
Ropociąg - rurociąg wraz z przyłączami i wyposażeniem służący do przesyłania lub rozprowadzania ropy naftowej lub innych płynnych paliw ropopochodnych.
Gazociąg - rurociąg wraz z przyłączami i wyposażeniem służący do przesyłania lub rozprowadzania paliw gazowych, ułożony na zewnątrz obiektów przemysłowych wydobywających lub użytkujących gaz.
Gazociąg niskiego ciśnienia - gazociąg o nadciśnieniu roboczym do 5 kPa.
Gazociąg średniego ciśnienia - gazociąg o nadciśnieniu roboczym od 5 do 400 kPa.
Gazociąg wysokiego ciśnienia - gazociąg o nadciśnieniu roboczym powyżej 400 kPa.
Rura ochronna - rura o średnicy większej od średnicy gazociągu lub kanalizacji kablowej, nakładana współosiowo na gazociąg lub kanalizację dla przenoszenia obciążeń zewnętrznych i odprowadzania przecieków gazu poza chroniony obiekt.
Rura wydmuchowa - rura służąca do odprowadzania przecieków gazu z rury ochronnej na zewnątrz.
Sączek węchowy - konstrukcja umożliwiająca szybkie wykrycie nieszczelności gazociągu oraz odprowadzenie ewentualnych przecieków gazu do atmosfery.
Telekomunikacyjna linia kablowa dalekosiężna - linia wybudowana z kabli typu dalekosiężnego.
Telekomunikacyjna linia kablowa międzymiastowa - linia łącząca co najmniej dwie centrale międzymiastowe.
Telekomunikacyjna linia kablowa łącznikowa - linia łącząca stację teletransmisyjną z centralą międzymiastową przestrzennie rozdzieloną lub dwie stacje teletransmisyjne w węźle.
Telekomunikacyjna linia kablowa modulacyjna - linia zawierająca tory ekranowe przygotowane do przesyłania naturalnego pasma częstotliwości dla potrzeb radia i telewizji, łącząca ośrodki nadawcze z ośrodkami studyjnymi lub ze stacjami teletransmisyjnymi, a także stałe punkty sprawozdawcze (np. stadiony, teatry, sale koncertowe) z ośrodkami studyjnymi.
Telekomunikacyjna linia kablowa wzdłuż szlaku kolejowego - linia usytuowana wzdłuż toru kolejowego, łącząca co najmniej dwa posterunki ruchu na szlaku kolejowym, łącznie z odgałęzieniami do obiektów kolejowych.
Liniowe urządzenia kablowe - zespół zmontowanych w linii odcinków instalacyjnych kabli z urządzeniami ochronnymi i zakończeniami głowicowo-transformatorowymi.
Odcinek instalacyjny kabla - odcinek kabla między dwoma sąsiednimi złączami.
Odcinek wzmacniakowy lub regeneratorowy - odcinek linii kablowej między dwiema sąsiednimi stacjami wzmacniakowymi lub regeneratorowymi.
Długość trasowa linii kablowej lub jej odcinka - długość przebiegu trasy linii lub jej odcinka mierzona wzdłuż i równolegle do ułożonego kabla, bez uwzględnienia falowania i zapasów kabla.
Długość elektryczna linii kablowej lub jej odcinka - rzeczywista długość zmontowanego kabla z uwzględnieniem falowania, zapasów i długości włączonych zespołów wydłużających (w liniach pupinizowanych).
Odcinek domiarowy - widoczny, trwały obiekt stały.
Zbliżenie do obiektów uzbrojenia terenowego - bezkolizyjny przebieg linii telekomunikacyjnej w stosunku do urządzeń uzbrojenia terenowego, przy którym możliwy jest jednak szkodliwy wpływ tych urządzeń na linię lub odwrotnie.
Skrzyżowanie z obiektami uzbrojenia terenowego - przebieg linii telekomunikacyjnej, przy którym trasa linii przecina się z trasą lub miejscem posadowienia innych urządzeń uzbrojenia terenowego. Szkodliwy wpływ tych urządzeń na linię telekomunikacyjną lub odwrotnie może być w tym wypadku większy, niż przy zbliżeniu.
Odległość pionowa linii telekomunikacyjnej od urządzeń uzbrojenia terenowego - odległość linii od tych urządzeń mierzona prostopadle w płaszczyźnie pionowej między skrajnymi punktami zewnętrznymi w miejscu skrzyżowania.
Odległość pozioma linii telekomunikacyjnej od urządzeń uzbrojenia terenowego - odległość linii od tych urządzeń w wypadku ich zbliżenia, mierzona na powierzchni gruntu prostopadle do ich przebiegów.
Odległość podstawowa - najmniejsza dopuszczalna odległość linii telekomunikacyjnej od innych urządzeń uzbrojenia terenowego, zabezpieczająca linię przed szkodliwym oddziaływaniem tych urządzeń bez dodatkowych zabiegów.
Zabezpieczenie specjalne linii telekomunikacyjnej - dodatkowe zabezpieczenie linii telekomunikacyjnej umożliwiające zmniejszenie odległości między linią a innymi urządzeniami uzbrojenia terenowego do połowy odległości podstawowej.
Zabezpieczenie szczególne linii telekomunikacyjnej - dodatkowe zabezpieczenie linii telekomunikacyjnej umożliwiające zmniejszenie odległości między linią a innymi urządzeniami uzbrojenia terenowego poniżej połowy, lecz nie mniej niż 25% odległości podstawowej.
Przepięcie - napięcie elektryczne o wartości stanowiącej zagrożenie dla ludzi i urządzeń.
Przetężenie - natężenie prądu o wartości stanowiącej zagrożenie dla ludzi i urządzeń.
Odgromnik - element zabezpieczający przed przepięciami.
Bezpiecznik - element zabezpieczający przed przetężeniami.
Ochronnik - urządzenie (na ogół czwórnik z końcówkami uziemieniowymi) stanowiące zabezpieczenie ludzi i urządzeń przed szkodliwymi (niebezpiecznymi, zakłócającymi) przebiegami elektrycznymi (przepięciami, przetężeniami i zakłóceniami radiowymi), zawierające odgromniki, bezpieczniki, warystory itp.
Ochronnik przepięciowy - ochronnik stanowiący zabezpieczenie ludzi i urządzeń przed przepięciami.
Ochronnik przetężeniowy - ochronnik stanowiący zabezpieczenie ludzi i urządzeń przed przetężeniami.
Ochronnik przepięciowo-prztężeniowy - ochronnik stanowiący zabezpieczenie ludzi i urządzeń przed przepięciami i przetężeniamia.
Element PTC (Positive Temperature Coefficient) - rezystor niskoomowy o bardzo szybkim wzroście rezystancji w funkcji temperatury, stosowany między innymi jako samoregenerujący się bezpiecznik.
Bezpiecznik samoregulujący się - bezpiecznik, który po zniknięciu przetężenia i ostygnięciu powraca do stanu początkowego.
Bezpiecznik lub element PTC zwłoczny - bezpiecznik lub element PTC działający z opóźnieniem.
Pozostałe określenia - wg PN/T-01001, PN/T-01002, PN/T-01003 oraz wg norm i dokumentów związanych, wyszczególnionych w informacjach dodatkowych.
2. STRUKTURA SIECI MIEJSCOWYCH ORAZ ZASADY DOBORU ICH SKŁADNIKÓW
2.1. Struktura sieci
2.1.1. Tory abonenckie
Tory powinny mieć strukturę wg 2.1.3 i spełniać wymagania wg ZN-96 TP S.A.-028.
2.1.2. Tory międzycentralowe i strefowe
Tory powinny mieć strukturę wg 2.1.3 i spełniać wymagania wg ZN-96 TP S.A.-028.
sieci powinny mieć strukturę dwuczłonową (rys. 1 i 2), a ich części składowe powinny spełniać wymagania wg ZN-96 TP S.A.-028; dopuszcza się stosowanie innych struktur, szczególnie jednoczłonowej wg p. 2.1.3.e),
struktura sieci i łańcuchów telefonicznych powinna być zgodna z ustaleniami KPT-92 oraz z wymaganiami BN-79/8984-28; przy wyborze struktur należy kierować się głównie kosztem łącza abonenckiego oraz jego zdolnością usługową, a ponadto przydatnością rozwojową (przyłączanie nowych abonentów oraz wprowadzanie nowych usług),
telefoniczna sieć abonencka powinna swoim zasięgiem obejmować tylko rejon, dla którego została wyznaczona lokalizacja centrali; dopuszcza się:
przyłączenie do tej centrali na okres przejściowy sąsiednich obszarów do czasu budowy, ewentualnie rozbudowy, central telefonicznych w tych obszarach,
tworzenie sieci nakładkowych przy użyciu koncentratorów, reduktorów i multiplekserów;
telefoniczna sieć abonencka pasywna powinna być budowana w układzie dwuczłonowym; dopuszcza się dodatkowe połączenia między szafkami wykonane w postaci kabli międzyszafkowych,
układ jednoczłonowy należy stosować w wypadkach:
gdy pojemność centrali nie przekracza 1000 numerów,
wprowadzenia kabli magistralnych bezpośrednio na przełącznicę (głowice) centrali telefonicznej w instytucji (centrali zakładowej),
wprowadzenia kabli magistralnych do specjalnych szafek w dużych blokach mieszkalnych;
na obszarach, gdzie w przyszłości ma być budowana nowa centrala telefoniczna, dopuszcza się na okres przejściowy, tj. do czasu wybudowania nowej centrali, zastosowanie układu trójczłonowego,
w sytuacjach ekonomicznie uzasadnionych, przede wszystkim na obszarach, gdzie ostatni człon sieci (sieć rozdzielcza) jest zlokalizowany na terenie zabudowy niskiej i rozproszonej, zaleca się budowę sieci rozdzielczej dwustopniowej,
w wypadku budowy sieci abonenckiej aktywnej, z zastosowaniem wyniesionych koncentratorów, reduktorów i multiplekserów, jej strukturę określa się na podstawie własności stosowanego systemu sici aktywnej.
struktura linii kablowych powinna odpowiadać strukturze podanej przykładowo na rys. 1 i powinna być dostosowana do struktury sieci wg p. 2.1.3,
jako linie kablowe budować należy kinie podziemne (w kanalizacji kablowej bądź układane bezpośrednio w ziemi) lub nadziemne; wewnątrz budynków należy prowadzić kable stacyjne, zakończeniowe i instalacyjne,
linie kablowe miejscowe o torach miedzianych powinny spełniać wymagania niniejszej normy,
długość linii tranzytowych, międzycentralowych i abonenckich powinny wynikać z ustaleń Krakowego Planu Transmisji KPT-92 dotyczących tłumienności odniesienia łączy realizowanych w tych liniach przy jednoczesnym spełnieniu wymagań na dopuszczalną rezystancję torów i tłumienności wg ZN-96/TP S.A.-028,
długość odcinków regeneratorowych systemów cyfrowych i łączności służbowej należy ustalać na podstawie tłumienności torów, tłumienności przenikowej torów, liczby zestrojów cyfrowych przewidywanych do zainstalowania w linii oraz ich parametrów technicznych; długość odcinka regeneratorowego przyległego do centrali należy ustalać odrębnie, zgodnie z danymi technicznymi urządzeń.
2.2. Zasady wyboru i stosowania kabli
2.2.1. Rodzaje i zakres stosowania kabli
Kable powinny spełniać wymagania ZN-96/TP S.A.-029 ze zwróceniem uwagi na następujące wymagania ogólne:
trwałość co najmniej 30-letnia w agresywnym środowisku ziemnym miejskim i przemysłowym,
odporność na zaciąganie dużymi siłami do kanalizacji o dużej chropowatości.
W związku z tymi wymaganiami należy stosować wyłącznie kable wypełnione, z dopuszczeniem stosowania kabli niewypełnionych do napraw i remontów linii objętych kontrolą ciśnieniową.
Rodzaje i zakres zastosowań określa tablica 1.
2.2.2. Wybór i stosowanie kabli
na liniach magistralnych i strefowych, przewidzianych dla systemów cyfrowych, zaleca się stosowanie kabli o skręcie parowym lub kabli z wiązkami dla przeciwnych kierunków transmisji przedzielonych ekranem, bądź kabli światłowodowych,
na terenie miast i miejscowości o zabudowie zwartej, willowej i osiedlowej oraz o uporządkowanym charakterze ulic (wytyczone lub wybudowane jezdnie i chodniki) kable należy układać w kanalizacji kablowej; na obszarach pozamiejskich można układać kable bezpośrednio w ziemi; na terenach wiejskich, terenach o luźnej zabudowie i w innych miejscach, gdzie nie jest to przeciwwskazane np. ze względów estetycznych, można stosować linie kablowe nadziemne, używając do ich budowy kabli samonośnych oraz wykorzystując podbudowę telekomunikacyjną i energetyczną.
w wypadku przewidywanej możliwości występowania w kablach naprężeń wzdłużnych należy stosować kable opancerzone drutami stalowymi,
w miejscach narażonych na drgania i wstrząsy należy stosować kable o powłokach z polietylenu; dopuszcza się, przy naprawach i remontach sieci, stosowanie kabli o powłokach ze stopu ołowiu odpornego na korozję międzykrystaliczną; zaleca się szczególnie w wypadku przewidywanych dużych drgań i wstrząsów, prowadzenie kabli w sposób amortyzujący drgania,
w miejscach dużych zagrożeń korozyjnych, spowodowanych agresywnością środowiska lub występowaniem prądów błądzących, należy stosować wyłącznie kable w powłokach z tworzyw sztucznych lub, w wypadku napraw i remontów sieci, w powłokach metalowych, z osłonami ochronnymi wytłaczanymi z tworzyw sztucznych,
przy przejściach przez większe cieki (rzeki) i przeszkody wodne (np. zalew, jezioro) należy stosować kable opancerzone drutami stalowymi; dopuszcza się stosowanie kabli opancerzonych taśmami lub nieopancerzonych w rurach specjalnych wg ZN-96/TP S.A.-018, układanych w dnie np. metodą przecisku sterowanego; kable układane pod niespławnymi rzekami o szerokości lustra wody do 2,5 m, kanałami melioracyjnymi itp. mogą mieć opancerzenie z taśm stalowych,
w tunelach, kanałach i szybach należy stosować kable w osłonie ochronnej trudnopalnej lub o powłoce metalowej; w suchych kanałach, tunelach i szybach dopuszcza się stosowanie kabli opancerzonych taśmami stalowymi bez wewnętrznej osłony z tworzyw sztucznych; w tunelach i kanałach poziomych dopuszcza się stosowanie kabli w powłokach lub osłonach polietylenowych, z uwzględnieniem jednakże indywidualnych rozwiązań technicznych w zakresie zabezpieczenia przeciwpożarowego lub ograniczających strefę rozprzestrzeniania się płomienia np. przez zastosowanie dodatkowej ochrony w postaci rury trudnopalnej wg ZN-96/TP S.A.-019,
wprowadzanie telefonicznych kabli miejscowych na przełącznice powinno być wykonywane za pośrednictwem kabli zakończeniowych o izolacji i powłoce polwinitowej YTKZY wg PN-80/T-90322 lub kabli stacyjnych o izolacji i powłoce polwinitowej YTKSY wg PN-80/T-90321; dopuszcza się stosowanie innych kabli o nie gorszych właściwościach,
w sieci instalacyjnej należy stosować kable i przewody zgodnie z wymaganiami normy BN-84/8984-10,
dla wyprowadzenia z kabli głównych wiązek dla systemów cyfrowych i zakończania na głowicach lub łączówkach umieszczonych w pomieszczeniach należy stosować kable stacyjne wg PN-80/T-90321 lub inne o nie gorszych właściwościach,
dla połączeń od głowicy lub łączówek do urządzeń końcowych systemów cyfrowych należy stosować jednoparowe kable ekranowe wg PN-80/T-90321, przeznaczając osobny kabel dla każdego kierunku transmisji,
do budowy linii nadziemnych należy stosować wyłącznie kable samonośne; dopuszcza się zawieszanie na linkach lub drutach ocynkowanych jedynie małoparowych kabli w sieci abonenckiej,
przy budowie linii w miejscach szczególnie narażonych na szkodliwe oddziaływanie linii elektroenergetycznych wysokiego napięcia i trakcji elektrycznej kable należy układać z zastosowaniem w miejscu zagrożenia ochrony w postaci np. linki ekranującej, rury metalowej itp. zgodnie z "Wytycznymi o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego"; jeżeli zastosowane środki okażą się niewystarczające, należy na zagrożonym odcinku ułożyć kabel w wykonaniu specjalnym o zmniejszonym współczynniku redukcyjnym,
w miejscach zagrożonych przez wyładowania atmosferyczne, np. w sąsiedztwie ściany lasu, wysokich wolno stojących obiektów (maszty lub słupy linii wysokich napięć, pojedyncze drzewa itp.) należy stosować kabel tego samego rodzaju, co na pozostałym odcinku linii, uwzględniając niezbędną ochronę w postaci np. linek ekranujących, układanych wzdłuż kabla ziemnego wg "Wytycznych ochrony odgromowej kabli dalekosiężnych".
Kable miejscowe o izolacji i powłoce polietylenowej, wypełnione, nieopancerzone XTKMX,
wg ZN-96/TP S.A.-029
W kanalizacji kablowej i bezpośrednio w ziemi na terenach o małym zagrożeniu uszkodzeniami mechanicznymi
Kable jw. lecz opancerzone (XTKMXF)
wg ZN-96/TP S.A.-029
Bezpośrednio w ziemi na terenach o dużym zagrożeniu uszkodzeniami mechanicznymi
Kable miejscowe w powłoce ołowianej (TKM)
wg PN-85/T-90310 i PN-85/T-90311
W kanalizacji kablowej do napraw i remontów istniejącej sieci
Kable miejscowe w powłoce ołowianej z osłoną polwinitową (TKMx)
wg PN-85/T-90310 i PN-85/T-90311
W kanalizacji kablowej, w ziemi spoistej o stałym podłożu, na terenach o małym zagrożeniu uszkodzeniami mechanicznymi, w tunelach, kanałach kablowych na mostach, w miejscach nie narażonych na powiększone oddziaływanie elektroenergetyczne - do napraw i remontów istniejącej sieci
Kable jw. lecz w opancerzeniu z taśm stalowych i z osłoną z polietylenu lub polwinitu (TKMFt)
wg PN-85/T-90310 i PN-85/T-90311
W ziemi o niestałym podłożu, na terenach o dużym zagrożeniu uszkodzeniami mechanicznymi, w ziemi przy znacznej różnicy poziomów ułożenia (znacznym spadku), w rurach, tunelach, na mostach, przejściach przez małe cieki z zakopaniem w dnie, w miejscach nie narażonych na zwiększone oddziaływanie elektroenergetyczne - do napraw i remontów istniejącej sieci
Kable jw. w p. 4, lecz w opancerzeniu z drutów stalowych i z ewentualną osłoną z polietylenu lub polwinitu (TKMFo)
wg PN-85/T-90310 i PN-85/T-90311
W ziemi na terenach występowania szkód górniczych, przy pionowym przebiegu w szybach na długości powyżej 20 m, na terenach zalewanych, przejściach przez rzeki i przeszkody wodne, błota o głębokości do 1 m, w kolektorach, w miejscach narażonych na zwiększone oddziaływanie elektroenergetyczne - do napraw i remontów istniejącej sieci
Kable samonośne: XTKMXwn - wypełnione, TKMXn - kable 1-parowe w izolacji (litej) polietylenowej
wg ZN-96/TP S.A.-029
Na podbudowie słupowej telekomunikacyjnej i energetycznej do 1 kV wg PN-75/E-05100
Przewody radiofoniczne o izolacji polietylenowej RPK
wg BN-81/3055-05
W ziemi o stałym podłożu, na terenach o małym zagrożeniu uszkodzeniami mechanicznymi, w kanalizacji, wewnątrz budynków
Kable zakończeniowe (TKZ) i stacyjne (TKS) o izolacji i powłoce polwinitowej oraz kable instalacyjne
wg PN-80/T-90320, PN-80/T-90321 i PN-80/T-90322
Wewnątrz budynków zgodnie z postanowieniami BN-84/8984-10
2.2.3. Zasady doboru średnic żył w kablach
doboru średnic żył w kablach należy dokonać wg ZN-96/TP S.A.-028,
w szczególności należy zapewnić spełnienie wymagań KPT-92 przy możliwie najniższym zużyciu miedzi,
w sieci magistralnej i rozdzielczej zaleca się stosować kable o średnicach żył miedzianych 0,4 i 0,5 mm; w wypadkach technicznie uzasadnionych dopuszcza się stosowanie kabli z żyłami miedzianymi o średnicach 0,6 i 0,8 mm,
w liniach strefowych i międzycentralowych zaleca się stosować kable z żyłami miedzianymi o średnicach żył 0,5, 0,6 i 0,8 mm,
do pojedynczych połączeń, przede wszystkim abonentów znacznie oddalonych od centrali, dopuszcza się stosowanie kabli lub przewodów XRPX lub YRPY z żyłami miedzianymi o średnicy 0,9 mm,
w wypadku planowanego wprowadzenia transmisji cyfrowej oraz przy braku możliwości spełnienia warunków transmisyjnych przez kable typu miejscowego należy stosować kable światłowodowe, a w szczególnych wypadkach - dalekosiężne.
2.3. Zasady doboru i stosowania osprzętu liniowego
2.3.1. Łączniki żył kablowych
Łączniki te powinny spełniać wymagania normy ZN-96/TP S.A.-030 ze zwróceniem uwagi na następujące wymagania ogólne:
trwałość co najmniej 30-letnia przy zamknięciu zmontowanego złącza szczelną lub powietrzną osłoną złączową bądź obudową zakończenia kabla, przy możliwości stykania się z agresywną wilgocią środowiska miejskiego i przemysłowego,
łatwość montażu typowymi narzędziami, przy ograniczeniu do minimum możliwości popełnienia błędu montażowego,
możliwość łatwej identyfikacji pęczków i par kablowych, wykonania prób i pomiarów, wielokrotnego łączenia i rozłączania łącznika oraz bezprzerwowej wymiany uszkodzonego odcinka kabla.
W związku z tymi wymaganiami należy:
stosować wyłącznie łączniki wypełnione, z dopuszczeniem łączenia na "skrętkę" lutowaną żył kabli TKM,
stopniowo, w miarę wzrostu wyposażenia w narzędzia, rozszerzać zakres stosowania łączników modułowych spełniających ww. wymagania i dostosowanych do pęczków kablowych 10- i 20-parowych.
Od roku 1997 kable o liczbie par 100 i powyżej powinny być łączone wyłącznie łącznikami modułowymi.
2.3.2. Osłony złączowe
Osłony te powinny spełniać wymagania normy ZN-96/TP S.A.-031 ze zwróceniem uwagi na następujące wymagania ogólne:
trwałość co najmniej 30-letnia w agresywnym środowisku ziemnym miejskim i przemysłowym, oraz na otwartej przestrzeni w zakresie temperatur od -40 do +70°C,
łatwy montaż w trudnych warunkach zatłoczonych studni, w temperaturach poniżej zera, przy dużej wilgotności i zanieczyszczeniu otoczenia, w tym zanieczyszczeniu żelem kablowym,
odporność na zgniatanie i przemieszczanie złączy w studni znacznymi siłami.
W związku z tymi wymogami należy stosować wyłącznie określone w normie ZN-96/TP SA.-031 osłony złączowe termokurczliwe wzmocnione (II generacji). W komorach kablowych dopuszcza się stosowanie osłon mechanicznych łatwo otwieralnych.
2.3.3. Łączówki (głowice) kablowe
Łączówki te powinny spełniać wymagania normy ZN-96/TP S.A. ze zwróceniem uwagi na następujące wymagania ogólne:
trwałość co najmniej 30-letnia w agresywnym środowisku ziemnym miejskim i przemysłowym, przy dużych wahaniach temperatury, dużej wilgotności i drganiach,
łatwość przyłączania kabli wypełnionych oraz identyfikacji torów i krosowania, z jednoczesnym zabezpieczeniem kontaktów przed korozyjnym oddziaływaniem środowiska,
w łączówkach przyłączeniowych - łatwość włączania ochronników, rozłączania torów i wykonywania pomiarów.
W związku z tymi wymaganiami w obudowach zakończeń kablowych należy stosować łączówki wypełnione, zarówno od strony liniowej, jak i krosowej, z dopuszczeniem stosowania łączówek niewypełnionych do rozbudowy istniejących obudów zakończeń kablowych, o ile nie jest możliwe zainstalowanie w nich łączówek dwustronnie wypełnionych.
2.3.4. Obudowy zakończeń kablowych
Obudowy te (szafki, skrzynki, słupki, puszki) powinny spełniać wymagania normy ZN-96/TP S.A.-033 ze zwróceniem uwagi na następujące wymagania ogólne:
trwałość co najmniej 30-letnia w agresywnym środowisku ziemnym miejskim i przemysłowym, przy nasłonecznieniu, znacznych drganiach i wandalizmie,
wysoce skuteczne zabezpieczenie przed otwarciem obudowy przez osoby nieuprawnione.
W związku z tym nowo instalowane obudowy zewnętrzne powinny być wykonane z konstrukcyjnych tworzyw sztucznych lub z aluminium i powinny być przystosowane do wieloletniej pracy w agresywnym środowisku przemysłowym, wielkomiejskim i nadmorskim.
Obudowy wewnętrzne powinny być wykonane z metalu dobrze zabezpieczonego przed korozją i odznaczać się szczególnie dużą wytrzymałością mechaniczną. Dopuszcza się obudowy wewnętrzne z konstrukcyjnych tworzyw sztucznych, specjalnie zaprojektowane dla łączówek 1-parowych, stosowanych w sieci TP S.A.
Wszystkie obudowy powinny być przystosowane do zainstalowania zamka przemysłowego oraz czujnika otwarcia.
2.3.5. Łączówki i zespoły łączówkowe przełącznicowe
Łączówki te powinny spełniać wymagania normy ZN-96/TP S.A.-034 ze zwróceniem uwagi na następujące wymagania ogólne:
trwałość co najmniej 30-letnia przy eksploatacji w pomieszczeniach stacyjnych,
łatwość krosowania oraz instalowania kabli liniowych i stacyjnych,
możliwie małe koszty zabezpieczeń przepięciowo-przetężeniowych jadno- i dwustopniowych.
W związku z ww. wymaganiami ogólnymi, normą ZN-96/TP S.A.-034 oraz biorąc pod uwagę, że wiele współczesnych łączówek spełnia dane wymagania, jednak przy znacznej różnicy kosztów zabezpieczeń przepięciowo-przetężeniowych, należy:
kierować się ogólną zasadą standaryzacji typów łączówek, ograniczając ich liczbę do 2-3,
stosować łączówki o możliwie małych kosztach zabezpieczeń przepięciowo-przetężeniowych.
2.3.6. Urządzenia ochrony ludzi i instalacji telekomunikacyjnych przed przepięciami i przetężeniami (ochronniki)
Urządzenia te powinny spełniać wymagania normy ZN-96/TP S.A.-036 ze zwróceniem uwagi na następujące wymagania ogólne:
zabezpieczenie elektronicznych urządzeń stacyjnych abonenckich i liniowych oraz ich obsługi przed przepięciami i przetężeniami pojawiającymi się w torach kablowych,
trwałość zapewniającą bezobsługową eksploatację ochronników przez co najmniej 20 lat przy braku przepięć i przetężeń znacznie przekraczających założenia ww. normy,
na liniach napowietrznych drutowych i kablowych należy stosować ochronniki liniowe (przepięciowe), przełączeniowe i abonenckie,
na liniach kablowych ziemnych i kanałowych należy stosować ochronniki przełącznicowe i abonenckie, o ile urządzenia stacyjne i abonenckie nie są wystarczająco uodpornione na przepięcia i przetężenia,
ochronniki przełącznicowe powinny być typu przepięciowo-przetężeniowego,
zaleca się, aby ochronniki abonenckie były typu przepięciowo-przetężeniowego, z dopuszczeniem ochronników przepięciowych (z uziemieniem) bądź przetężeniowych.
2.3.7. Systemy uziemiające obiektów telekomunikacyjnych
Systemy te powinny spełniać wymagania normy ZN-96/TP S.A.-037 ze zwróceniem uwagi na następujące wymagania ogólne:
trwałość co najmniej 30-letnia w agresywnym środowisku ziemnym miejskim i przemysłowym, z zachowaniem wymaganej rezystancji uziomu w trudnych warunkach, np. długotrwałej suszy itp.,
niska pracochłonność i materiałochłonność przy łatwości uzyskania wymaganej rezystancji uziomu.
W związku z tymi wymaganiami należy stosować uziomy stalowe ocynkowane lub miedziowane, przystosowane do głębokiego pogrążenia.
3. USYTUOWANIE, ZBLIŻENIA I SKRZYŻOWANIA LINII KABLOWYCH
3.1. Usytuowanie linii kablowych
trasa linii powinna zapewniać bezpieczną eksploatację oraz łatwy dostęp do kabli w czasie budowy i eksploatacji,
odcinki eksploatacyjne kabli powinny być tak dobrane i ułożone, aby złącza kablowe były usytuowane w miejscach możliwie suchych i zapewniających im trwałe, poziome położenie,
liczba skrzyżowań i zbliżeń z innymi urządzeniami podziemnymi oraz liczba przejść przez ściany i stropy powinna być możliwie mała; prowadzenie kabli przez pomieszczenia i strefy zagrożone wybuchem lub pożarem powinno być ograniczone do minimum,
instalowane linie powinny być jak najmniej narażone na uszkodzenia mechaniczne, szkodliwe wpływy chemiczne, zagrożenia korozyjne oraz uszkodzenia spowodowane wyładowaniami atmosferycznymi oraz oddziaływaniem szkodliwym linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej,
liczba skrzyżowań i zbliżeń z ciekami wodnymi, zbiornikami oraz instalacjami melioracyjnymi powinna być możliwie najmniejsza,
linie kablowe powinny być ułożone pod chodnikiem ulicy lub w niezadrzewionym pasie zieleni, równolegle do osi ulicy lub linii zabudowy,
należy unikać prowadzenia linii pod jezdniami, z wyjątkiem odcinków skrzyżowań; dopuszcza się przebiegi na krótkich odcinkach pod jezdniami dla uniknięcia kolizji z elementami uzbrojenia podziemnego lub w celu ominięcia przeszkód naziemnych,
na terenach osiedli mieszkaniowych budowanych systemem blokowym, poza liniami rozgraniczającymi linie kablowe powinny przebiegać równolegle do budynków, a na odcinkach między blokami - równolegle do ulic wewnątrzosiedlowych lub chodników dla pieszych; dopuszcza się skośne (dowolne) prowadzenie linii na terenie osiedla, jak też poza terenem osiedla, w celu zachowania równoległości w stosunku do ciągów innych urządzeń podziemnych, zgodnie z lokalizacją zatwierdzoną przez odpowiednie władze,
na obszarze miejscowości trasy linii powinny być usytuowane od strony ulicy przed linią rozgraniczającą teren zabudowy; odległość kablowej linii rozdzielczej od budynków powinna być większa niż 0,5 m, a linii magistralnej (strefowej, międzycentralowej) większa niż 1 m,
odległość linii od istniejącego lub projektowanego zadrzewienia drogowego powinna wynosić co najmniej 2 m, licząc od lica pni drzew, z tym że dopuszcza się zmniejszenie tej odległości do 1 m wg projektu indywidualnego uzgodnionego z odpowiednimi władzami,
dopuszcza się ułożenie kabla na terenie lasów w wypadku, gdy nie ma konieczności wykonania specjalnej przecinki, a tylko zachodzi konieczność wycinania pojedynczych drzew; odległość ułożonego kabla od lica pni drzew powinna wynosić co najmniej 1 m; jeżeli istnieje przecinka leśna stanowiąca pas przeciwpożarowy, należy tą przecinkę wykorzystywać dla prowadzenia linii kablowej,
kable telekomunikacyjne mogą być instalowane w kanałach, tunelach, przepustach itp. wspólnie z kablami elektroenergetycznymi o napięciu nie wyższym niż 6 kV, pod warunkiem zachowania odległości wg p. 3.2,
linie telekomunikacyjne na terenach stacji elektroenergetycznych wysokiego napięcia i w ich bezpośrednim sąsiedztwie oraz na terenie podstacji trakcyjnych i kabin sekcyjnych powinny być instalowane zgodnie z "Wytycznymi o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego".
3.2. Zbliżenia i skrzyżowania z innymi obiektami terenowymi
zbliżenia i skrzyżowania kabli przebiegających w kanalizacji kablowej z innymi urządzeniami uzbrojenia terenowego powinny spełniać wymagania odnoszące się do kanalizacji kablowej, określone w normach ZN-96/TP S.A.-004 oraz ZN-96/TP S.A.-012,
zbliżenia i skrzyżowania linii kablowych podziemnych i nadziemnych z innymi urządzeniami uzbrojenia terenowego powinny spełniać wymagania, określone w normie ZN-96/TP S.A. -004.
4. ZASADY BUDOWY KANALIZACJI KABLOWEJ I CIĄGÓW KABLOWYCH
4.1. Kanalizacja kablowa
kanalizacja kablowa i jej wprowadzenie do budynków powinny odpowiadać wymaganiom normy ZN-96/TP S.A. -012,
ciągi kanalizacji: w telekomunikacyjnych sieciach miejscowych na głównych, przelotowych trasach, na których przebiegają linie kablowe międzymiastowe, magistralne, strefowe, międzycentralowe (lub niektóre z nich) i rozdzielcze, ciągi kanalizacji rozdzielczej powinny być ułożone oddzielnie; wzdłuż ulic, na których brak miejsca uniemożliwia budowę oddzielnych ciągów, a także na odgałęzieniach od głównych tras kablowych do poszczególnych szafek kablowych oraz na ciągach kanalizacji magistralnej bez przewidywanej w przyszłości instalacji linii strefowych, międzycentralowych lub międzymiastowych, powinny być budowane wspólne ciągi kanalizacji magistralnej i rozdzielczej, z tym że dla kanalizacji rozdzielczej należy przewidywać oddzielne, wydzielone otwory; na obszarach miejscowości lub na obszarach peryferyjnych wielkomiejskich aglomeracji, gdzie przewidywana końcowa liczba numerów w centrali nie przekroczy 1000 NN, dopuszcza się wspólne ciągi kanalizacji magistralnej i rozdzielczej na wszystkich trasach - w takim wypadku otwory dla kanalizacji rozdzielczej powinny być usytuowane w górnej części ciągu; pozostałe wymagania dotyczące kanalizacji powinny być zgodne z ZN-96/TP S.A.-011 i ZN-96/TP S.A.-012.
rury i bloki kanalizacji kablowej powinny spełniać wymagania norm ZN-96/TP S.A.-014, ZN-96/TP S.A.-015, ZN-96/TP S.A.-016, ZN-96/TP S.A.-017, ZN-96/TP S.A.-018 (rury) oraz BN-79/8976-78 (bloki kanalizacji kablowej - pustaki kablowe); w szczególności powinny zapewniać ochronę kabli; wnętrze rur i otwory bloków powinny być gładkie (w rurach karbowanych mogą nie być gładkie), nie powinny przyklejać się do kabla i działać szkodliwie na powłoki kabla; kanalizacja nowo budowana powinna być wykonana wyłącznie z rur wg ZN-96/TP S.A.-012,
studnie kablowe w ciągu kanalizacji powinny być zgodnie z normą ZN-96/TP S.A.-023; w wypadku ograniczenia warunkami terenowymi dopuszcza się budowę studni wg rozwiązań indywidualnych; w pokrywach studzien powinny znajdować się wietrzniki zapewniające ich wentylację, rozmieszczone zgodnie z wymaganiami normy ZN-96/TP S.A.-012,
szafki kablowe powinny odpowiadać wymaganiom ZN-96/TP S.A.-033; jako pojemność szafki przyjmuje się liczbę par wszystkich kabli, które można wprowadzać i zakończyć głowicami w szafce kablowej; szafka kablowa może być zastąpiona przez konstrukcję wsporczą zmontowaną w specjalnym, samodzielnym i zamykanym pomieszczeniu lub przez szafkę metalową lub z innego materiału o nie gorszych własnościach (przełącznicę liniową), z zamykanymi drzwiczkami i konstrukcją wsporczą, umieszczoną na ścianie lub we wnęce w piwnicy budynku w innym pomieszczeniu; konstrukcja wsporcza lub szafka metalowa powinny umożliwiać mocowanie głowic kablowych lub łączówek i swobodny dostęp dla personelu eksploatacyjnego; metalowe konstrukcje wsporcze głowic kablowych w szafkach kablowych powinny być uziemiane; w obszarach o luźnej, niskiej zabudowie dopuszcza się stosowanie słupków kablowych wyposażonych w zamykaną wnękę z umieszczoną głowicą kablową małoparową,
złącza rur kanalizacji kablowej powinny być wykonane zgodnie z normą ZN-96/TP S.A.-020,
uszczelnianie końców rur kanalizacji kablowej powinno być zgodne z normą ZN-96/TP S.A.-021,
oznakowanie kabli: oznakowanie kanalizacji kablowej i kabli powinno być zgodne z normą ZN-96/TP S.A.-022; w szczególności każda studnia kanalizacji powinna być oznaczona za pomocą tablicy orientacyjnej wg BN-82/3233-25.
4.2. Tunele i kanały kablowe
Tunele i kanały dla kabli telekomunikacyjnych powinny być wykonane z materiałów niepalnych i powinny być tak zbudowane, aby przenikanie do ich wnętrza wody i zanieczyszczeń było utrudnione. Powinny one mieć odwodnienie np. w postaci rowków lub studzienek do odprowadzania wody ściekowej kondensacyjnej. Tunele i kanały powinny mieć zapewnione przewietrzanie naturalne lub sztuczne, przerywane w wypadku pożaru.
Tunele powinny mieć wysokość co najmniej 180 cm, a kanały wysokość uzależnioną od liczby przewidywanych do ułożenia kabli i ich rodzaju.
Odstępy między konstrukcjami wsporczymi i półkami powinny wynosić co najmniej 15 cm, tak aby był umożliwiony swobodny dostęp w celu układania i wyjmowania kabli.
Przejścia komunikacyjne nie powinny być węższe niż 80 cm.
Tunele powinny mieć na obu końcach zamykane wejścia lub włazy, przy czym światło włazu nie powinno być mniejsze niż 80 cm.
Zaleca się instalowanie w tunelach czujek do wykrywania pożarów, połączonych z instalacją alarmową.
Tunele o długości ponad 20 m powinny mieć oświetlenie elektryczne tak wykonane, aby bezpieczne przejście ludzi było możliwe bez konieczności posługiwania się dodatkowym źródłem światła.
Kanały powinny być pokryte płytami z materiałów niepalnych. Płyty te powinny być zdejmowane lub otwierane na całej długości kanału.
Dopuszcza się wykonywanie kanałów przykrywanych płytami zdejmowanymi lub otwieranymi na długości kanału nie mniejszej niż 1,5 m w odstępach co najwyżej 2,0 m.
W kanałach wykonywanych na zewnątrz budynków i znajdujących się powyżej poziomu wody gruntowej dopuszcza się dno kanału gruntowe, pokryte na całej powierzchni warstwą ubitego piasku i żwiru o grubości co najmniej 5 cm.
Kanały kablowe przeznaczone dla kabli elektroenergetycznych, w których przewiduje się instalowanie kabli telekomunikacyjnych, powinny odpowiadać wymaganiom PN-76/E-05125. Ponadto powinny zapewniać wymagane odległości od kabli elektroenergetycznych stosownie do wymagań p. 3.2 oraz stosownie do "Wytycznych o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego".
4.3. Pomosty do instalowania kabli
Pomosty powinny mieć dostateczną wytrzymałość mechaniczną, powinny umożliwiać okresowe przeglądy i czyszczenie kabli oraz powinny być wyposażone w odpowiednie półki, drabinki lub korytka kablowe.
W wypadku wykorzystania do układania kabli pomostów wspólnych z innymi instalacjami, konstrukcja pomostu powinna być taka, aby kable nie były narażone na uszkodzenia podczas prac przy innych instalacjach. Metalowa konstrukcja pomostu powinna być uziemiona.
4.4. Szyby kablowe
Szyby powinny być wyposażone w konstrukcje wsporcze do mocowania kabli.
Szyby kablowe przeznaczone dla kabli elektroenergetycznych, w których przewiduje się instalowanie kabli telekomunikacyjnych, powinny odpowiadać wymaganiom PN-76/E-05125. Ponadto powinna być zachowana wzajemna odległość wg p. 3.2 oraz powinno być przewidziane ewentualne zabezpieczenie wg "Wytycznych o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego".
4.5. Komory kablowe
Komory powinny znajdować się w budynku centrali, bezpośrednio pod pomieszczeniem przełącznicy głównej i w miejscu dogodnym do wprowadzenia kabli.
Dopuszcza się usytuowanie komory kablowej w bezpośrednim sąsiedztwie przełączalni, na tym samym poziomie.
Dopuszcza się również, zwłaszcza na terenach wiejskich i podmiejskich:
budowę central telefonicznych o pojemności znamionowej do 2000 NN bez komory kablowej, ale dla central o pojemności od 1000 do 2000 NN zaleca się wydzielenie odrębnego pomieszczenia, usytuowanego na tym samym poziomie co sala stojaków centrali telefonicznej, przeznaczonego dla umieszczenia złączy rozdzielczych, przełącznicy i stojaków głowicowych.
wykonywanie złączy rozdzielczych i instalowanie przełącznicy głównej oraz innych stojaków wspólnie ze stojakami urządzeń komutacyjnych i teletransmisyjnych w jednym wspólnym pomieszczeniu w centralach, głównie bezobsługowych, o pojemności znamionowej do 1000 NN.
Wysokość komory dla obiektów nowo budowanych powinna wynosić co najmniej 2,5 m, natomiast dla obiektów adaptowanych dopuszcza się wysokość wynoszącą co najmniej 2,0 m.
Usytuowanie komory kablowej w budynku centrali powinno być takie, aby było możliwe doprowadzenie kanalizacji z dwóch stron budynku. W wypadku ograniczenia możliwościami terenowymi dopuszcza się doprowadzenie kanalizacji z jednej strony budynku.
W wypadku central bez komory kablowej, kable powinny być doprowadzone do przełączalni rurami, w szybach kablowych i w kanałach kablowych bezpośrednio ze studni stacyjnej usytuowanej przy budynku centrali.
Pomieszczenie komory kablowej powinno być suche, z wentylacją grawitacyjną, łatwo dostępne, o powierzchni umożliwiającej dogodne rozmieszczenie kabli na konstrukcjach wsporczych wraz z elementami zakończenia kabli.
Wyprowadzenie kabli z pomieszczeń komory kablowej powinno być tak rozplanowane, aby kable z każdej części komory wychodziły, wykorzystując konstrukcje wsporcze i drabinki kablowe, bezpośrednio do przeznaczonych dla nich pomieszczeń.
W stropie lub ścianie komory kablowej powinny być wykonane kanały, szyby kablowe lub przepusty z rur, np. stalowych lub PCW, tak usytuowane, aby umożliwiały wprowadzenie kabli wprost na odpowiednie miejsce przełącznic.
Kanał lub szyb powinny być, w miarę możliwości, szczelnie przesłonięte, a otwory przepustowe zarówno wolne, jak i z przeprowadzonymi kablami, powinny być uszczelnione.
Otwory doprowadzeniowe kanalizacji kablowej powinny być uszczelnione w sposób zabezpieczający komorę kablową, ewentualnie inne pomieszczenie, do którego jest doprowadzona kanalizacja kablowa, przed przenikaniem gazu i wody.
5. UKŁADANIE KABLI
5.1. Układanie kabli w kanalizacji
5.1.1. Zasady ogólne
W kanalizacji należy układać kable nieopancerzone wg p. 2.2.1. Dopuszcza się instalowanie kabli opancerzonych z osłoną termoplastyczną na pancerzu na krótkich odcinkach kanalizacji, na których występuje szczególnie duże zagrożenie przez korozję lub niebezpieczne oddziaływanie linii i urządzeń elektroenergetycznych lub trakcji elektrycznej.
5.1.2. Odcinki instalacyjne kabli
Odcinki kabli układanych w kanalizacji kablowej wg ZN-96/TP S.A.-012 powinny być tak dobierane, aby liczba złączy przelotowych była możliwie najmniejsza. Łączenie i odgałęzianie kabli należy wykonywać w studniach kablowych.
5.1.3. Zajętość otworów
W pierwszej kolejności należy zajmować otwory w dolnej warstwie ciągu kanalizacji. W jednym otworze powinien być ułożony tylko jeden kabel, z dopuszczeniem odstępstwa od tej zasady, podanym niżej.
Średnica otworu kanalizacji powinna być równa co najmniej 1,4-krotnej średnicy zewnętrznej wprowadzanego kabla, nie mniejsza jednak niż 50 mm.
Dopuszcza się układanie w jednym otworze kilku kabli, z zachowaniem zasady, że do jednego otworu wolno wciągać więcej niż:
2 kabli, jeżeli suma ich średnic przekracza 0,75 średnicy otworu,
3 i więcej kabli, jeżeli suma ich średnic przekracza średnicę otworu kanalizacji.
Miejsca wprowadzenia kabli do otworów, a także wloty wolnych otworów, powinny być uszczelnione zgodnie z ZN-96/TP S.A.-021.
5.1.4. Układanie kabli w studniach kablowych
Układanie powinno być wykonane z zachowaniem następujących zasad:
kable powinny być układane na wspornikach kablowych, z tym że kable rozdzielcze małoparowe mogą być układane na wspornikach wspólnie po 2 lub 3 kable w jednym uchwycie;
kable nie powinny zasłaniać wolnych otworów kanalizacji lecz przebiegać równolegle do siebie i do ścian bocznych studni;
kable przelotowe nie powinny krzyżować się;
łuki na wygięciach powinny być łagodne, a promień gięcia kabla nie powinien być mniejszy od 10-krotnej średnicy zewnętrznej kabla dla kabli nieopancerzonych, natomiast w wypadku zastosowania kabli opancerzonych zgodnie z p. 2.2.1, promień gięcia kabla nie powinien być mniejszy od 15-krotnej średnicy zewnętrznej kabla;
złącza kablowe powinny być usytuowane przy ścianach wzdłużnych studni kablowych i mocowane na wspornikach kablowych wg ZN-96/TP S.A.-023;
zapasy kabli w studniach kablowych wynikające z wyłożenia ich na wspornikach należy przyjmować wg tablicy 2;
instalowanie w studniach skrzyń pupinizacyjnych, skrzyń wydłużających, regeneratorów i innych urządzeń stanowiących wyposażenie dodatkowe związane z transmisją sygnałów należy wykonywać wg projektów indywidualnych.
5.1.5. Lokalizacja szafek kablowych i wprowadzanie kabli
W sieciach miejscowych należy stosować szafki kablowe wg ZN-96/TP S.A.-033, o pojemności (liczbie wprowadzonych par żył kablowych) od 400 do 2400.
W układzie trójczłonowym powinny być stosowane głównie szafki 800-parowe.
Szafka kablowa powinna być ustawiona w miejscu nie ograniczającym ruchu ulicznego i zapewniającym łatwy dostęp do niej.
Szafki kablowe należy ustawiać przy studniach szafkowych odpowiednich do wielkości szafek.
Dopuszcza się lokalizowanie szafek kablowych w budynkach lub we wnękach ścian budynków.
Metalową wsporczą konstrukcję głowic w szafkach należy uziemiać zgodnie z BN-75/8984-03.
Długość (w metrach) zapasu kabla w studni typu
1) a. Zapasy dotyczą wykładania kabli wzdłuż dużych łuków.
b. Na wykładanie kabla wzdłuż małych łuków nie należy przewidywać zapasu kabla.
c. Na wykładanie kabla prowadzonego przelotowo przez studnię odgałęźną należy przyjmować zapas, jak dla
odpowiedniej studni przelotowej
I. Dla studni szafkowej należy przyjmować zapas 0,5 m.
II. Dla studni innych rodzajów, np. indywidualnie wykonanych studni nietypowych, należy przyjmować
zapasy kabli przez analogię do wielkości studni typowych
Dopuszcza się na terenie luźnej zabudowy stosowanie słupków rozdzielczych wg ZN-96/TP S.A.-033, usytuowanych analogicznie, jak szafki kablowe.
Słupek rozdzielczy może być wystawiony przy studni kablowej.
Do szafek kablowych należy wprowadzić kable 50x4, zakończone głowicami 100-parowymi.
Kable linii magistralnej o większej liczbie czwórek powinny być rozdzielone na kable 50x4 przez wykonanie złączy rozdzielczych w studni szafkowej lub w najbliższej studni magistralnej.
Dopuszcza się wprowadzanie do szafek kablowych kabli o liczbie czwórek mniejszej niż 50.
Otwory przepustowe w podstawie szafki kablowej powinny być dokładnie uszczelnione zgodnie z ZN-96/TP S.A.-033. Kable wprowadzane na teren stacji elektroenergetycznej wysokiego napięcia powinny być na terenie stacji i w jej bezpośrednim sąsiedztwie zabezpieczone przed oddziaływaniem niebezpiecznym zgodnie z "Wytycznymi o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego". Jednym ze środków ochrony jest wprowadzanie kabli telekomunikacyjnych na teren stacji elektroenergetycznej w kanalizacji kablowej specjalnej.
5.2. Układanie kabli w kanałach i tunelach
5.2.1. Wymagania ogólne
W kanałach i tunelach należy stosować kable wg p. 2.2.1. W kanałach i tunelach kabel należy układać na odpowiednich konstrukcjach wsporczych, np. wspornikach lub drabinkach kablowych.
Kable układane wzdłuż ścian nie powinny do nich bezpośrednio przylegać. Odległość kabla od ściany powinna wynosić co najmniej 1 cm.
Dopuszcza się układanie kabli na dnie tuneli komunikacyjnych w rurach kanalizacji kablowej wg ZN-96/TP S.A.-012, umieszczonych poza miejscem przeznaczonym do komunikacji wewnętrznej.
W kanałach zamkniętych kable należy mocować we wszystkich dostępnych miejscach, jak. np. wnęki, otwory rewizyjne itp.
W wypadku wspólnego prowadzenia kabli telekomunikacyjnych z kablami elektroenergetycznymi lub sygnalizacyjnymi we wspólnych kanałach i tunelach, kable telekomunikacyjne powinny być prowadzone na wydzielonych drabinkach lub konstrukcjach wsporczych, z zachowaniem odległości wg p. 3.2.
Dopuszcza się prowadzenie kabli telekomunikacyjnych na wspólnych konstrukcjach wsporczych, drabinkach kablowych oraz w kanałach kablowych wspólnie z kablami elektroenergetycznymi pod warunkiem spełnienia wymagań wg BN-88/8984-19 oraz zachowania odległości wg p. 3.2.
W tunelach i kanałach wewnątrz budynków należy układać kable w powłokach metalowych (bez zewnętrznej osłony termoplastycznej) lub w powłokach trudnopalnych.
5.2.2. Rozmieszczenie kabli i odległości między kablami
Kable telekomunikacyjne należy rozmieszczać i układać z zachowaniem następujących zasad:
ciągi kabli telekomunikacyjnych należy umieszczać pod ciągami kabli elektroenergetycznych lub sygnalizacyjnych;
kable telekomunikacyjne instalowane wspólnie z kablami elektroenergetycznymi o napięciu znamionowym do 500 V powinny być umieszczane w taki sposób, aby odległość między nimi nie była mniejsza niż 15 cm; przy instalowaniu w tunelach kabli telekomunikacyjnych z kablami elektroenergetycznymi o napięciu znamionowym do 6 kV kable telekomunikacyjne i elektroenergetyczne należy prowadzić przy przeciwległych ścianach tunelu; dopuszcza się prowadzenie kabli telekomunikacyjnych i kabli elektroenergetycznych o napięciu znamionowym do 6 kV przy zachowaniu dozwolonych odległości wg p. 3.2., z tym, że odległość ta nie może być mniejsza niż 25 cm;
odległość między warstwami kabli telekomunikacyjnych nie powinna być mniejsza niż 15 cm.
Należy unikać wzajemnego krzyżowania się kabli. Przy skrzyżowaniach kabli telekomunikacyjnych i elektroenergetycznych zaleca się układanie ich na różnych poziomach, z tym, że należy zachować wzajemne odległości wg p. 3.2.
5.2.3. Mocowanie kabli
Kable należy mocować do ścian, sufitów i konstrukcji wsporczych za pomocą uchwytów lub wieszaków o szerokości równej co najmniej zewnętrznej średnicy kabla.
Kształt uchwytów i wieszaków powinien być taki, aby kabel nie ulegał uszkodzeniu.
Kable układane poziomo powinny być mocowane po obu stronach złączy przelotowych, a mocowanie ich powinno uniemożliwić przesunięcie się kabla w uchwycie, zarówno wzdłuż osi kabla, jak i w poprzek, nie powodując zarazem odkształcenia kabla. Zaleca się mocowanie kabli na łukach. Na pozostałych odcinkach kable może być ułożony lub zawieszony swobodnie na wieszakach lub konsolach.
Kable powinny być mocowane tak, aby odległość między punktami zamocowania lub zawieszenia nie przekraczały:
30 cm dla kabli nieopancerzonych o powłoce ołowianej przy zawieszeniu poziomym lub pochyłym pod kątem do 30° względem poziomu;
50 cm dla kabli opancerzonych o powłoce ołowianej oraz kabli w powłokach z termoplastycznych przy zawieszaniu poziomym lub pochyłym pod kątem 30° względem poziomu;
150 cm dla kabli opancerzonych o powłoce ołowianej oraz kabli w powłokach z tworzyw termoplastycznych przy zawieszaniu pionowym lub pochyłym pod kątem większym niż 30° względem poziomu.
Kable instalacyjne sieci abonenckiej powinny być mocowane do ścian za pomocą specjalnych uchwytów w odstępach co najwyżej 50 cm oraz bezpośrednio w sąsiedztwie łuków, przepustów przez ściany itp.
Kable instalacyjne mocowane w miejscach łatwo dostępnych dla osób postronnych, jak klatki schodowe, korytarze piwniczne itp., powinny być prowadzone wyłącznie w mocowanych do ściany względnie wmurowanych w ścianę rurkach instalacyjnych lub zabezpieczone osłonami korytkowymi do wysokości 2 m.
5.3. Układanie kabli na pomostach
Na pomostach kablowych kable należy układać na drabinkach, półkach, w kanałach lub korytkach. Kable telekomunikacyjne mogą być układane na wspólnych konstrukcjach z kablami elektroenergetycznymi o napięciu znamionowym nie większym od 1 kV.
Kable telekomunikacyjne należy układać na wyznaczonych półkach lub pasach tak, aby tworzyły one jeden wydzielony ciąg instalacyjny, biegnący od strony zewnętrznej przy układaniu kabli w płaszczyźnie poziomej lub znajdujący się najniżej, pod kablami elektroenergetycznymi, w wypadku układania kabli w płaszczyźnie pionowej.
Odległość między ciągiem kabli telekomunikacyjnych a ciągiem kabli elektroenergetycznych powinna wynosić co najmniej 25 cm. Przy zastosowaniu osłon, np. z rur, odległość ta może być zmniejszona do 10 cm.
W miejscach przejścia kabli z konstrukcji nośnej kable powinny mieć zapasy długości uniemożliwiające wystąpienie w kablu naprężeń rozciągających pod wpływem rozszerzalności termicznej nośnej konstrukcji metalowej oraz naprężeń występujących przy instalowaniu kabli.
Ponadto przy układaniu kabli na pomostach obowiązują odpowiednio postanowienia podane w p. 5.2.2 i p. 5.3.3.
5.4. Układanie kabli na mostach
Kabel wg p. 2.2.1 przy przejściu przez most powinien być zabezpieczony przed uszkodzeniami mechanicznymi, a kabel o powłoce ołowianej - także przed korozją międzykrystaliczną przez ułożenie go w ciągach kanalizacji wg ZN-96/TP S.A.-012, na półkach, w korytkach, rurach, kanałach lub na specjalnej konstrukcji umocowanej do konstrukcji mostu.
W wypadku wykonywania przejścia kabla przez most w rurach należy stosować rury trudnopalne wg ZN-96/TP S.A.-019.
Dopuszcza się stosowanie w takich wypadkach rur stalowych.
Metalowe półki i korytka, rury stalowe itp. nie powinny mieć przerw galwanicznych i powinny być uziemiane po obu stronach mostu, przy czym rezystancja uziomów nie powinna być większa od 10 Ohm.
W miejscu poprzecznej szczeliny dylatacyjnej mostu należy pozostawić w ciągu kanalizacyjnym lub w konstrukcji wsporczej odpowiedni odstęp, z zachowaniem jednakże ciągłości galwanicznej elementów metalowych kanalizacji lub konstrukcji wsporczej wzdłuż całego mostu.
Wejście i zejście kabla np. z korytek lub rur zamocowanych na moście przy przyczółkach mostu powinno być wykonane łagodnymi łukami do poziomu ciągu kanalizacji lub do poziomu kabla ułożonego w ziemi, na długości co najmniej 5 m od skraju mostu.
W wypadku konieczności przejścia rur przez ściany oporowe przyczółków mostowych należy przejście to tak wykonać, aby rury nie zostały zabetonowane i aby miały możliwość swobodnego wzdłużnego przesuwania się. Również wg tej zasady należy wykonać wprowadzenie rur do studni na moście lub na przyczółkach mostowych.
Przy wyjściu kabla z mostu lub bezpośrednio do ziemi powinny być ułożone zapasy kabla o długości co najmniej 0,5 m, z tym, że zaleca się, aby w miarę możliwości zapasy te wynosiły 3 m. Pożądanym jest ułożenie na moście całego odcinka instalacyjnego kabla, bez złącza.
W miejscach zejścia kabla z konstrukcji nośnej kabel powinien nieć zapasy długości uniemożliwiającej wystąpienie w nim naprężeń rozciągających.
5.5. Układanie kabli w ziemi
5.5.1. Wymagania ogólne
Kable ziemne sieci miejscowej powinny być ułożone równolegle do osi ulicy, a na terenach otwartych równolegle do ciągów poziemnych innych urządzeń, zgodnie z zatwierdzoną lokalizacją.
Kabel ziemny powinien być ułożony w wykopie bez naprężeń, z falowaniem w płaszczyźnie poziomej wynoszącym:
1,5% w gruntach bagnistych i na terenach do III kategorii ochrony obiektów od szkód górniczych włącznie.
Nie należy układać kabli ziemnych na terenach IV kategorii ochrony obiektów od szkód górniczych.
W wypadku układania dwóch lub więcej kabli miejscowych obok siebie powinny one przebiegać w wykopie równolegle względem siebie, bez krzyżowania, z zachowaniem promieni wygięcia przy układaniu wg p. 5.1.4.d).
Kable w gruntach miękkich, nie zawierających kamieni ani ostrego żwiru, mogą być układane bezpośrednio na dnie wykopu oraz przysypane ziemią z wykopu. W innych gruntach kable powinny być ułożone na 5-centymetrowej warstwie podsypki z piasku lub przesianej ziemi, równomiernie rozłożonej na dnie wykopu, oraz przysypane co najmniej 10-centymerową warstwą piasku lub przesianej ziemi.
Trasa kabli układanych w poprzek skarp, stromych wzniesień lub nasypów powinna przebiegać pod kątem prostym lub z odchyleniem nie większym niż 30°.
Kable układane na skarpach powinny mieć falowanie nie mniejsze niż 3% długości trasowej.
Nie zaleca się układania kabli na poboczach wzdłuż skarp i stromych nasypów.
W wypadku konieczności dopuszcza się układanie kabli w odległości nie mniejszej niż 2 m od górnej krawędzi skarpy lub nasypu.
Oś łącząca powinna być równoległa w stosunku do osi linii.
Po ułożeniu kabli ziemnych i zasypaniu wykopów nawierzchnia powinna być doprowadzona do stanu pierwotnego.
Kable wprowadzane na teren stacji elektroenergetycznej wysokiego napięcia powinny być na terenie stacji i w jej bezpośrednim sąsiedztwie zabezpieczone przed oddziaływaniem niebezpiecznym zgodnie z p. 3.1.m).
5.5.2. Głębokość ułożenia kabli w ziemi
Głębokość mierzona od powierzchni ziemi do dolnej powierzchni kabla ułożonego bezpośrednio na dnie wykopu lub na warstwie podsypki powinna wynosić:
0,6 m dla kabli rozdzielczych,
0,7 m dla kabli magistralnych, wewnątrzstrefowych i międzycentralowych,
1,0 m dla wszystkich kabli układanych na terenach upraw rolnych oraz na terenach stacji kolejowych.
5.5.3. Ochrona kabli przed uszkodzeniami mechanicznymi
Ochrona powinna być realizowana przez:
prowadzenie kabli w rurach ochronnych specjalnych wg ZN-96-TP S.A.-018 lub stalowych na skrzyżowaniach z jezdniami, drogami publicznymi, ciekami wodnymi, na mostach, wiaduktach, w tunelach itp.,
przykrycie kabla przykrywami kablowymi (betonowymi, plastykowymi),
przykrycie kabla taśmami ostrzegawczymi wg ZN-96-TP S.A.-025, układanymi nad kablem na głębokości równej połowie głębokości ułożenia kabla.
5.5.4. Oznaczenie przebiegu kabla
Oznaczenia należy dokonywać za pomocą słupków oznaczeniowych i oznaczeniowo-pomiarowych wg ZN-96/TP S.A.-026.
Słupki te powinny być usytuowane w pobliżu oznaczonych elementów linii kablowej, w granicach pasa drogowego, po zewnętrznej stronie rowu odwadniającego.
W wypadku kabli układanych wzdłuż toru kolejowego słupki należy ustawiać nad kablem co 100 do 150 m na odcinku przebiegu prostoliniowego i w miejscach zmiany trasy przebiegu kabla.
Dopuszcza się stosowanie oznaczania przebiegu kabla odpowiednich markerów (znaczników elektromagnetycznych) jako sposobu uzupełniającego.
5.5.5. Zapasy kabli
Przy złączach kablowych w ziemi zapasy kabla powinny wynosić od 0,6 do 1,0 m, a przy skrzyni pupinizacyjnej lub uzupełniającej od 1,0 do 1,5 m z każdej strony złącza lub skrzyni.
Przy wyprowadzeniu kabla do tuneli i kanałów zapas kabla powinien wynosić 1,5 m.
5.5.6. Prowadzenie kabli na wiaduktach i w przepustach pod drogami i torami kolejowymi
Należy wykonywać zgodnie z wymaganiami podanymi w BN-76/8984-16.
5.5.7. Instalowanie szafek kablowych
Na liniach kablowych ziemnych instalację szafek należy wykonywać zgodnie z wymaganiami podanymi w p. 2.3.4 i 4.1.e).
5.6. Zawieszanie kabli nadziemnych
W liniach kablowych nadziemnych należy stosować kable wg p. 2.2.1 i osprzęt wg ZN-96/TP S.A.-010.
Kable nadziemne należy stosować na peryferiach miast i osiedli oraz na obszarach o luźnej zabudowie.
Kable nadziemne należy zawieszać na słupach teletechnicznych lub wspornikach murowych jako na punktach wsporczych, a także na słupach linii elektroenergetycznych o napięciu znamionowym do 1 kV, stosownie do PN-75/E-05100.
W zależności od charakteru, linia może być zakończona w skrzynce kablowej, na głowicy kablowej lub na krosowym ochronniku przełącznicowym.
Tory linii nadziemnej powinny być zabezpieczone wg BN-72/8984-22, natomiast zabezpieczenie słupów powinno być wykonane wg BN-75/8984-03.
Linka nośna lub drut powinny być uziemione na końcach linii oraz na co trzecim słupie, na których znajdują się uziemienia - w wypadku przewodu nośnego nieizolowanego oraz na każdym miejscu łączenia odcinków kabli - w wypadku metalowego przewodu (elementu) nośnego izolowanego.
Wysokość zawieszenia kabla wzdłuż ulic i dróg powinna być taka, aby przy największym zwisie normalnym odległość pionowa od powierzchni ziemi do najniższego punktu kabla nie była mniejsza niż:
3,5 m dla linii biegnących wzdłuż ulic i dróg publicznych w miejscach niedostępnych dla pojazdów i ciężkiego sprzętu rolniczego;
4,0 m dla linii biegnących przez pola i przy zjazdach na pola uprawne oraz nad wjazdami do zabudowań gospodarczych;
3,0 m dla linii biegnących poza miastami i miejscowościami o zwartej zabudowie oraz w miejscach niedostępnych dla pojazdów i ciężkiego sprzętu rolniczego;
5,0 m przy skrzyżowaniach z ulicami, drogami i wjazdami do bram.
Dopuszcza się stosowanie małoparowych kabli instalacyjnych w sieci abonenckiej zawieszonych na drucie lub lince nośnej.
5.7. Układanie kabli i przewodów instalacyjnych
Układanie powinno być zgodne z wymaganiami PN-84/8984-10, z uwzględnieniem zasad wg p.5.2.3.
6. WPROWADZANIE KABLI DO BUDYNKÓW I NA SŁUPY KABLOWE
6.1. Wprowadzenie kabli do budynków mieszkalnych, urzędowych itp.
Doprowadzenie do budynków należy wykonać:
kablem ułożonym bezpośrednio w ziemi między kanalizacją sieci rozdzielczej a budynkiem, na odcinku o długości co najmniej 1 m;
kablem ułożonym w ziemi, lecz wyprowadzonym nad ziemię na wysokość około 0,5 m, zabezpieczonym rurą stalową na jego części nadziemnej oraz na odcinku przebiegu w ziemi, na którym kabel znajduje się płycej niż podano w 5.5.2;
kablem nadziemnym, zabezpieczonym przed uszkodzeniami mechanicznymi, jeżeli odcinek wprowadzeniowy kabla znajduje się nad ziemią na wysokości mniejszej niż 2,5 m;
liczba wprowadzeń kabli do budynków powinna być jak najmniejsza.
6.2. Wprowadzenie kabli do budynków stanowiących obiekty telekomunikacyjne
Kable wprowadzane do obiektu telekomunikacyjnego (centrala telefoniczna, stacja teletransmisyjna itp.) powinny przechodzić przez komorę kablową, z wyjątkami określonymi w p. 4.5. Wprowadzenia powinny być wykonane w rurach kanalizacji kablowej wg zasad określonych w ZN-96/TP S.A -012, p. 7.2, kablami wg p. 2.2.1. W komorze powinny być wykonane złącza rozdzielcze łączące kable miejscowe doprowadzone z zewnątrz z kablami zakończeniowymi. W wypadku stosowania kabla typu dalekosiężnego (stosownie do p. 2.2.3.f), przeprowadzenie kabla powinno być wykonane zgodnie z projektem technicznym.
Złącza powinny być ułożone na konstrukcjach wsporczych, a kable na wspornikach kablowych.
Przejście kablami z komory kablowej do przełącznicy głównej powinno być wykonane:
przepustem w stropie, jeżeli przełącznica znajduje się nad komorą kablową,
na drabinkach, jeżeli kable są prowadzone w szybach lub kanałach kablowych.
Zespół kabli na drabinkach powinien być uformowany w blok na całej długości od komory do przełączalni.
Kabel wprowadzany bezpośrednio do abonenckiej centrali telefonicznej powinien być zakończony przełącznicą lub jeśli nie ma przełącznicy, głowicą w pomieszczeniu tej centrali.
W wypadku doprowadzenia kabla typu TKM do przełącznicy centrali abonenckiej kabel ten, mający izolację papierowo-powietrzną, powinien być zakończony odcinkiem kabla zakończeniowego (stacyjnego) o izolacji i powłoce z tworzyw termoplastycznych (YTKZYekw, YTKSY).
Kable wprowadzone do stacji elektroenergetycznych wysokiego napięcia ze względu na niewielką z reguły liczbę par, należy kończyć bezpośrednio na głowicy stacyjnej w pomieszczeniu teletechnicznym. Przy wprowadzeniu kabla na teren stacji elektroenergetycznej należy stosować się do zasad podanych w p. 3.1.m).
6.3. Wprowadzenie kabli na słupy kablowe
Odcinek kabla wprowadzony do skrzynki kablowej na słupie linii napowietrznej powinien być zabezpieczony przed uszkodzeniami mechanicznymi osłoną ochronną korytkową lub rurą stalową względnie grubościenną termoplastyczną (PCW, PP, PE) do wysokości 3 m w górę i 0,5 m w dół powierzchni terenu. Przy słupie powinien być ułożony zapas kabla w formie zwojów indukcyjnych (3 zwoje kabla o średnicy zwoju około 1,25 m).
Wprowadzone na słup kable należy zakończyć głowicami kablowymi w skrzynkach kablowych wg ZN-96/TP S.A.-033 (szczegółowe rozwiązania konstrukcyjne: np. 10x2 wg BN-80/3231-25 lub 30x2 wg BN-85/3231-28). Zabezpieczenie kabli wprowadzanych na słupy od wyładowań atmosferycznych i niebezpiecznych oddziaływań linii elektroenergetycznych powinno odpowiadać wymaganiom wg BN-72/8984-22.
7. MONTAŻ KABLI
7.1. Złącza na kablach
Złącza na kablach w powłokach ołowianych powinny odpowiadać wymaganiom BN-65/8984-11. Złącza na kablach o izolacji żył z tworzyw termoplastycznych i o powłokach z tworzyw termoplastycznych lub metalowych powinny być wykonane wg instrukcji technologicznych przy zachowaniu postanowień w p. 2.3.
W złączach należy umieścić kartkę (kartonik) zawierający:
nazwę i adres firmy zatrudniającej montera.
Służby eksploatacyjne powinny aktualizować powyższe dane w wypadku ingerencji w złącze lub wykonywania nowych złączy.
Złącza powinny być tak umieszczone, aby nie było utrudnione wykonywanie prac instalacyjnych i konserwacyjnych.
Wszystkie złącza kabli ułożonych bezpośrednio w ziemi powinny być chronione przed uszkodzeniami mechanicznymi.
Złącza kabli opancerzonych drutami stalowymi na terenach szkód górniczych i na przejściach przez przeszkody wodne powinny być chronione mufami wzmocnionymi, zapewniającymi mechaniczne połączenia opancerzenia łączonych odcinków.
Sposób i dokładność montażu powinny umożliwić utrzymanie szczelności oraz uzyskanie wymaganych parametrów elektrycznych linii.
Tory zmontowanej linii nie powinny wykazywać przerw żył ani zwarć między żyłami oraz między żyłami a powłoką metalową lub ekranem (zaporą przeciwwilgociową).
W wypadku kabli wyposażonych w ekran (zaporę przeciwwilgociową) sposób i wykonanie montażu powinny zapewnić zachowanie ciągłości metalicznej ekranu zmontowanej linii. Ekran powinien być w punktach zakończenia linii wyprowadzony i uziemiony.
Pary lokalizacyjne powinny być wyprowadzone w punktach zakończenia linii i dołączone do ostatnich lub specjalnych zacisków głowic lub łączówek i trwale wyróżnione.
W uzasadnionych wypadkach przy montażu kabli wewnątrzstrefowych, międzycentralowych i magistralnych należy stosować symetryzację kabli.
Zaleca się dodatkowe oznaczenie złączy na kablach doziemnych za pomocą znaczników elektromagnetycznych (markerów).
7.2. Zakończenia kabli na głowicach kablowych
Kable telekomunikacyjne w urządzeniach rozdzielczych, tj. w szafkach, skrzynkach i puszkach kablowych, powinny być zakończone na głowicach kablowych wg ZN-96/TP S.A.-032.
Kable telefoniczne wewnątrzstrefowe i międzycentralowe należy również kończyć głowicami wg ZN-96/TP S.A.-032, a w uzasadnionych wypadkach - głowicami GPO wg BN-84/9378-35.
Metalowe pudła głowic lub konstrukcje wsporcze głowic powinny być uziemione.
Dopuszcza się nie uziemianie pojedynczych głowic, w których są zakończone kable o powłoce metalowej lub kable zawierające ekran, pod warunkiem uziemienia głowicy, powłoki lub ekranu kabla w szafce kablowej na drugim końcu linii.
Sposób wykonania uziemienia powinien być zgodny z wymaganiami BN-75/8984-03.
Głowice lub łączówki powinny być tak umieszczone, aby nie było utrudnione wykonywanie prac instalacyjnych i konserwacyjnych.
7.3. Zakończenia kabli na przełącznicy głównej
Kable zakończeniowe linii magistralnych powinny być w centrali zakończane na przełącznicy głównej ochronnikami przełącznicowymi z zespołami odgromnikowo-bezpiecznikowymi na wszystkich torach.
W wypadku, gdy wszystkie tory abonenckie prowadzone są na całym przebiegu liniami podziemnymi, dopuszcza się zakończenie kabli magistralnych na gniezdnikach odłączonych lub na końcówkach lutowniczych, nie dotyczy to jednak central elektronicznych.
Kable zakończeniowe linii międzycentralowych powinny być zakończone gniezdnikami odłącznymi.
W uzasadnionych wypadkach w istniejących przełącznicach dopuszcza się zakończenie kabli międzycentralowych ochronnikami przełącznicowymi.
Linia łącząca centralę abonencką z centralą miejscową, wykorzystująca na części swego przebiegu linie abonenckie, powinna być zakończona ochronnikami z zespołami odgromnikowo-bezpiecznikowymi.
Tory uwielokrotniane systemami cyfrowymi powinny być zakończone na przełącznicy ekranowanymi łączówkami lub oddzielnymi ekranowymi łączówkami, a połączenie tych torów z łączówką powinno być wykonane jednoparowym ekranowanym kablem stacyjnym lub kablem o ekranowanych oddzielnych grupach wiązek.
Tory przeznaczone dla systemów wielokrotnych zaleca się zakończać zespołami odgromnikowymi.
Kable zakończeniowe powinny być rozszyte na przełącznicy od góry do dołu zgodnie z ich kolejnością w profilu kabla.
Kable wewnątrzstrefowe należy kończyć w sposób analogiczny jak kable międzycentralowe względnie wg wymagań BN-88/8984-18, zależnie od przyjętego rozwiązania technicznego.
7.4. Pupinizacja linii kablowych
7.4.1. Linie nowo budowane
Nie przewiduje się stosowania pupinizacji w nowo budowanych liniach kablowych.
W wypadku niemożliwości spełnienia warunków transmisyjnych przez kable typu miejscowego o żyłach miedzianych ze względu na długość linii należy zastosować się do zaleceń p. 2.2.3.f).
7.4.2. Linie istniejące
W wypadku konieczności naprawy lub przełożenia na pewnym odcinku istniejącej linii pupinizowanej należy uwzględnić parametry pupinizacji (indukcyjność cewek Lc oraz długość odcinka pupinizacyjnego s) linii istniejącej, stosując w razie potrzeby skrzynie pupinizacyjne wg BN-79/3223-02 i zespoły uzupełniające wg BN-75/3223-03.
W szczególności odchyłka od znamionowej długości odcinka pupinizacyjnego nie powinna przekraczać:
przy odcinku o długości od 1,3 km do 1,5 km włącznie +/- 40 m,
przy odcinku o długości mniejszej niż 1,3 km - +/- 50 m.
Różnica długości między sąsiednimi odcinkami pupinizacyjnymi dla torów bez wzmocnienia nie powinna przekraczać:
przy 2 do 5 odcinkach - 40 m, z tym, że w jednym wypadku dopuszcza się +/- 50 m,
przy 6 i większej liczbie odcinków +/- 30 m, z tym, że w dwóch wypadkach dopuszcza się +/- 40 m.
W wypadu stosowania wamacniaków w torach pupinizowanych dopuszczalna odchyłka od długości znamionowej odcinka pupinizacyjnego nie powinna być większa niż +/- 30 m, a różnice między sąsiednimi odcinkami nie powinny przekraczać 15 m.
Długość odcinka pupinizacyjnego wchodzącego i wychodzącego z każdej centrali lub obiektów, w których są zakończone linie miejscowe, powinna wynosić 0,5 ustalonej znamionowej długości odcinka pupinizacyjnego z odchyłką nie przekraczającą +/- 30 m dla torów bez wzmacniaków oraz +/- 15 m dla torów ze wzmacniakami, licząc od miejsca zakończenia kabla do najbliższego punktu pupinizacyjnego.
Dopuszcza się z jednej strony linii odchyłkę zawartą od -0,2 s do +0,1 s (s - długość odcinka pupinizacyjnego).
Zespoły pupinizacyjne należy w wypadku przebudowy linii umieszczać w sposób identyczny jak na dalszym, nie przebudowanym odcinku linii (w skrzyniach pupinizacyjnych lub bezpośrednio w złączach kablowych). Liczba zespołów umieszczanych w złączach nie powinna przekraczać 10 zespołów. Wszystkie obudowy zespołów umieszczanych w złączach muszą być połączone galwanicznie z powłoką metalową kabla lub jego ekranem.
8. OCHRONA LINII KABLOWYCH
8.1. Ochrona kabli i urządzeń przed przepięciami i przetężeniami
Ochrona powinna być wykonywana wg ZN-96/TP S.A.-036.
8.2. Ochrona izolacji kabla
Podczas przechowywania, układania i montażu końce kabla należy zabezpieczyć przed przenikaniem wody i wilgoci do ośrodków kabli. Ponadto odcinki instalacyjne kabli niewypełnionych (nie wykonywanych jako wzdłużnie wodoszczelne) o liczbie czwórek 50 lub więcej powinny być utrzymywane pod kontrolą ciśnieniową sprężonego osuszonego powietrza.
8.3. Ochrona przed uszkodzeniami mechanicznymi
W miejscach, w których w zwykłych warunkach użytkowania przewiduje się występowanie zagrożeń mechanicznych mogących spowodować uszkodzenie kabla, należy go układać w kanalizacji kablowej wg ZN-96/TP S.A.-012, w rurach lub kanałach.
Dopuszcza się zabezpieczenie kabla przed uszkodzeniami mechanicznymi przez stosowanie przykryw kablowych.
W szczególności należy chronić kable:
ułożone w ziemi pod drogami, torami i nasypami,
zainstalowane na wysokości nie przekraczającej 2 m od podłoża w miejscach dostępnych dla osób postronnych,
ułożone na mostach, a szczególnie w miejscach przejść z konstrukcji stalowej na filary, przyczółki mostowe lub do ziemi,
w miejscach wyjścia z kanalizacji,.
Kable układane w ziemi powinny być zabezpieczone przed uszkodzeniami mechanicznymi przez zastosowanie taśmy ostrzegawczej wg ZN-96/TP S.A.-025 na całym przebiegu, a przynajmniej w następujących miejscach:
na terenach zabudowanych miast, osiedli i wsi,
na terenach stacji kolejowych,
na terenach trwale ogrodzonych,
po obu stronach złączy, skrzyni pupinizacyjnych i uzupełniających na długości 1 m od złącza lub skrzyni oraz nad nimi,
w innych miejscach na trasie, gdzie spodziewane jest prowadzenie robót ziemnych, np. w związku z przebudową drogi,
w pobliżu słupów linii telekomunikacyjnych i elektroenergetycznych, jeżeli odległość kabla od słupa jest mniejsza od 2 m.
Taśma powinna być ułożona nad kablem w połowie głębokości jego ułożenia.
Jako zabezpieczenie kabli ziemnych przed uszkodzeniami mechanicznymi dopuszcza się stosowanie przykryw ceramicznych lub innych o nie gorszych właściwościach.
8.4. Zabezpieczenie przed przepięciami i przetężeniami
8.4.1. Zabezpieczenie ludzi i urządzeń
Jako zabezpieczenie ludzi i urządzeń przed przepięciami i przetężeniami po stronie abonenckiej należy stosować ochronniki wg ZN-96/TP S.A.-036 na zasadach określonych w p. 2.3.6.
8.4.2. Zabezpieczenie kabli i urządzeń telekomunikacyjnych przed wyładowaniami atmosferycznymi i obcymi napięciami
Kable telekomunikacyjne wprowadzone na słupy należy zabezpieczyć zgodnie z BN-72/8984-22 w skrzynkach kablowych na słupach kablowych przez zastosowanie zespołów zabezpieczających na wszystkich torach napowietrznych wprowadzonych do skrzynki.
Urządzenia centrali należy zabezpieczać w przełącznicy głównej zgodnie z p. 2.3.6 i 2.3.7.
8.4.3. Kablowe linie nadziemne o metalowym elemencie nośnym
Linie te powinny mieć uziemiony nieizolowany metalowy element nośny na obydwu końcach linii oraz na co trzecim słupie, a w wypadku izolowanego metalowego elementu nośnego - na obydwu końcach linii oraz w każdym miejscu łączenia odcinków kabli. Ekran kabli o powłoce termoplastycznej powinien być co około 1 km połączony z metalowym elementem nośnym, a jeżeli element nośny jest niemetalowy, ekran powinien być uziemiony na obydwu końcach linii.
8.4.4. Ochrona kabli ziemnych przed wyładowaniami atmosferycznymi, przede wszystkim międzycentralowych i wewnątrzstrefowych
Ochrona powinna być wykonana zgodnie z zasadami określonymi w p. 2.2.2.m).
8.5. Ochrona przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej
Ochrona zarówno dla kabli ziemnych, jak i nadziemnych, powinna być wykonana zgodnie z zasadami określonymi w "Wytycznych o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego" oraz przy zachowaniu zasad określonych w p. 3.2.
8.6. Kontrola ciśnieniowa szczelności powłok kabli
Istniejące linie kablowe wewnątrzstrefowe, międzycentralowe i magistralne, objęte kontrolą ciśnieniową, powinny mieć utrzymywaną tę kontrolę w stanie pełnej sprawności technicznej. Na liniach nowo budowanych należy stosować kable wypełnione (wzdłużnie wodoszczelne), nie wymagające kontroli ciśnieniowej.
W wypadku konieczności stosowania kontroli ciśnieniowej w istniejącej linii wewnątrzstrefowej, międzycentralowej lub magistralnej należy stosować system kontroli z automatycznym dopełnieniem gazu wg BN-76/8984-26 lub inny o nie gorszych parametrach.
8.7. Kontrola stanu izolacji
Kontrola ośrodka kabli wewnątrzstrefowych, międzycentralowych i magistralnych o izolacji z tworzyw termoplastycznych (niewypełnionych), wyposażonych w parę lokalizacyjną, powinna być realizowana w układzie elektrycznym z wykorzystaniem pary lokalizacyjnej, wyprowadzonej na końcach linii.
8.8. Ochrona przed korozją
8.8.1. Wymagania ogólne
Kable ziemne o powłokach metalowych powinny być zabezpieczone przed korozją przez zastosowanie ochrony biernej lub czynnej, a w koniecznych wypadkach - przez zastosowanie ochrony bierne i czynnej wg PN-90/E-05030/00.
8.8.2. Ochrona bierna
W środowiskach o dużej i średniej agresywności korozyjnej wg PN-90/E-05030/01 oraz w strefach działania prądów błądzących należy stosować kable w osłonach termoplastycznych wytłaczanych wg p. 2.2.1.
8.8.3. Ochrona czynna
Jeśli zastosowane środki ochrony biernej są niewystarczające, to dla zabezpieczenia kabli o powłokach metalowych przed korozją elektrochemiczną należy stosować ochronę katodową przy użyciu urządzeń drenażu elektrycznego, stacji katodowych lub anod galwanicznych zgodnie z PN-90/E-05030/00 i 01.
Ochrony za pomocą drenażu elektrycznego nie należy stosować w wypadku kabli o powłokach aluminiowych i ołowianych z termoplastycznymi osłonami ochronnymi.
W wypadku jednoczesnego występowania zagrożenia korozyjnego i szkodliwego oddziaływania linii elektroenergetycznych lub trakcji elektrycznej prądu stałego należy stosować skojarzoną ochronę kabli, zapewniającą jednoczesną ochronę przed powyższymi wpływami.
8.8.4. Ochrona zasobników
Ochrona zasobników nieobsługiwanych stacji regeneratorowych ewentualnie nieobsługiwanych stacji wzmacniakowych przed korozją powinna być realizowana przez zastosowanie osłon ochronnych galwanicznych i malarskich, a w wypadkach technicznie uzasadnionych - przez zastosowanie ochrony katodowej.
9. ZNAKOWANIE I NUMERACJA
9.1. Wymagania ogólne
Trwałą i wyraźną numerację należy umieszczać na szafkach kablowych, kablach, głowicach kablowych oraz puszkach i skrzynkach kablowych. Numerację należy wykonywać za pomocą szablonów wg BN-73/3238-08 lub w inny sposób, zapewniający trwałość, czytelność i estetyczny wygląd.
Podane niżej zasady znakowania i numeracji dotyczą telekomunikacyjnej sieci miejscowej TP S.A.
9.2. Znakowanie szafek kablowych
Szafki kablowe należy znakować symbolami złożonymi z kolejnego numeru szafki i symbolu linii kablowej magistralnej, np. 1A, 2A, 3A, 1B, 2B, 3B, przy czym kolejność numeracji przyjmuje się od strony centrali w kierunku szafki końcowej i rozpoczyna się od 1 dla każdej linii magistralnej oddzielnie.
W sieci wielocentralowej na początku oznaczenia szafki należy umieszczać dodatkowo symbol centrali, np. A1B, D2E, G4A.
Znakowanie szafki powinno być wykonywane od strony zewnętrznej na prawej bocznej ściance szafki i od strony wewnętrznej pośrodku drzwi.
9.3. Znakowanie kabli
9.3.1. Miejsca znakowania
Znakowanie kabli powinno być wykonywane w komorach kablowych oraz we wszystkich studniach na trasie przebiegu w kanalizacji za pomocą opasek oznaczeniowych wg BN-72/3233-13 lub przywieszek identyfikacyjnych wg ZN-96/TP S.A.-022 z wyraźnie odciśniętymi (wpisanymi) numerami. Przy kablach odgałęźnych i rozdzielczych opaski oznaczeniowe (przywieszki identyfikacyjne) należy nakładać również na każdy kabel odgałęziający się.
Kable powinny być również oznaczone w miejscach charakterystycznych, jak np. przy skrzyżowaniach, wejściach do tuneli, rur itp.
9.3.2. Znakowanie kabli magistralnych
Kolejność numeracji kabli magistralnych rozpoczynana od 1 powinna odpowiadać ich układowi na przełącznicy głównej centrali. Podstawowym elementem numeracyjnym w kablach magistralnych jest 100 par, które powinny mieć swój kolejny numer, np. 5 - kabel magistralny 100 parowy (50 x 4).
Kabel o liczbie kilku setek par oznacza się numerami pierwszej i ostatniej setki, oddzielonych kreską, np. 1-6 - kabel magistralny 600-parowy (300x4).
Jeśli kabel magistralny zawiera mniej niż 100 par, to poza numerem setki należy podać w nawiasie pierwsze i ostatnie numery par kabla na przełącznicy, oddzielone kreską, np.:
4/01-50/ - kabel magistralny 50-parowy (25x4),
4/51-100/ - kabel magistralny 50-parowy (25x4).
W sieci wielocentralowej każda centrala powinna mieć oddzielną numerację kabli magistralnych, rozpoczynaną od 1. Na początku oznaczenia kabla magistralnego należy umieszczać dodatkowo literowy symbol centrali, np.:
A7-12 - kabel magistralny 600-parowy (300x4) centrali A,
B1-9 - kabel magistralny 900-parowy (450x4) centrali B.
9.3.3. Znakowanie kabli wewnątrzstrefowych i międzycentralowych
Kable wewnątrzstrefowe i międzycentralowe należy znakować tak samo, jak kable magistralne, z tym, że przed kolejnym numerem kabla należy umieszczać literę P, np.:
P1-3 - kabel międzycentralowy 300-parowy (150x4).
Symbol P i kolejność numerów powinny być wspólne dla wszystkich kabli wewnątrzstrefowych i międzycentralowych w danej sieci miejskiej i niezależnie od ich układu na przełącznicach głównych poszczególnych central.
9.3.4. Znakowanie kabli rozdzielczych
Podstawowym elementem numeracyjnym w kablach rozdzielczych jest 10 par.
Oznaczenie kabla rozdzielczego 10-parowego powinno składać się z symbolu szafki, do której kabel jest wprowadzony, łamanego przez liczbę dwucyfrową, w której pierwsza cyfra oznacza numer głowicy 100-parowej w szafce, a druga cyfra kolejną łączówkę 10-parową głowicy, np.:
1A/16 - kabel rozdzielczy 10-parowy (5x4).
Kable rozdzielcze o liczbie par większej o liczbie par większej niż 10 powinny mieć oznaczenia złożone z symbolu szafki łamanego przez dwie liczby dwucyfrowe, oznaczające pierwszą i ostatnią dziesiątkę par w kablu, np.:
1A/17-19 - kabel rozdzielczy 30-parowy (15x4).
W powyższych przykładach oznaczono:
1A - numer szafki,
16 - głowica 100-parowa nr 1 w szafce i łączówka 10-parowa nr 6,
17-19 - kolejne numery łączówek od 7 do 9 zajętych przez kabel głowicy nr 1.
Przykładowa numeracja łączówek na głowicy 100-parowej:
9.3.5. Znakowanie kabli międzyszafkowych
Oznaczenia kabli międzyszafkowych powinny składać się z symboli obu szafek kablowych, do których jest wprowadzony kabel, oddzielonych kreską i łamanych przez liczbę par kabla, np.:
3B-4A/100 - kabel międzyszafkowy 100-parowy (50x4),
D1A-D2C/60 - kabel międzyszafkowy 60-parowy (30x4),
3B, 4A, D1A, D2C - numery szafek kablowych.
100 i 60 - liczby określające liczbę par kabla.
9.3.6. Znakowanie kabli typu TKD
Jeśli zgodnie z p. 2.2.3.f) budowany jest w sieci miejscowej kabel typu TKD, np. jako wewnątrzstrefowy, znakowanie należy wykonywać wg BN-89/8984-18.
9.4. Znakowanie i rozmieszczanie głowic w szafkach
Głowice w szafkach kablowych powinny być rozmieszczane wg tablicy 3. Głowice kabli magistralnych powinny być w szafce kablowej oznaczone numerem kabla, który jest włączony do głowicy, np. 4,5, B1, A7.
Głowice kabli międzyszafkowych w szafce kablowej powinny być oznaczone symbolem szafki, do której wprowadzony jest drugi koniec kabla, np. 2B, D2C.
Głowice kabli rozdzielczych w szafce kablowej powinny być oznaczone numerami odpowiadającymi pozycji zajmowanej według układu podawanego w tablicy 3, np. 8, 1, 2, 3.
Kolejność kolumn należy przyjmować od lewej strony do prawej, patrząc na szfkę od strony frontowej.
Oznaczenia
1 ÷ 12 - numery głowic rozdzielczych,
M - głowica kabli magistralnych lub międzyszafkowych
9.5. Znakowanie słupków, skrzynek, puszek i głowic kablowych
Znakowanie powinno być takie samo, jak kabli rozdzielczych, lecz przedstawione w formie ułamka np.:
1A - numer szafki,
1 - numer głowicy 100-parowej w szafce,
6 - numer kolejny łączówki zajętej przez kabel 10-parowy w głowicy w szafce.
Oznaczenie odpowiada oznaczeniu kabla rozdzielczego 1A/16 wprowadzanego do danej skrzynki lub puszki kablowej.
Puszki i głowice w układzie równoległym mają oznaczenia z dodatkową małą literą a lub b, np.:
Skrzynki kablowe 30x2 mają oznaczenia złożone z numerów pierwszej i ostatniej dziesiątki doprowadzonego do nich kabla, np.:
Trwałe i wyraźne oznaczenie w widocznym miejscu powinny mieć:
skrzynki kablowe - na środkowej przedniej ścianie skrzynki,
puszki kablowe - na zewnętrznej ścianie pokrywy,
głowice kablowe we wnękach - u dołu powierzchni głowicy oraz na zewnętrznej stronie drzwiczek.
9.6. Znakowanie przebiegu kabla ziemnego
W miejscach, w których brak jest stałych i trwałych obiektów mogących służyć do określenia położenia kabla lub elementów z nim związanych, np. złącza, powinny być ustawione słupki oznaczeniowe wg ZN-96/TP S.A.-026.
Słupki oznaczeniowe powinny być ustawione na poboczu drogi lub zewnętrznej stronie rowu i usytuowane na wprost złączy lub w pobliżu kabla albo też nad kablem, stosownie do p. 5.5.4.
9.7. Znakowanie kabli zawierających tory zestrojów cyfrowych
Kable zawierające tory ze zdalnym zasilaniem powinny być wyróżnione w każdej studni oraz w miejscach charakterystycznych wg p. 8.3 opaskami barwnymi koloru żółtego lub pomarańczowego.
Zasobniki stacji regeneratorowych powinny mieć wyraźne oznaczenie składające się z numerów uwielokrotnionych setek (lub setki) par kabla wewnątrzstrefowego lub międzycentralowego, np. P5-6 (P5 - jeden kierunek transmisji i P6 - drugi kierunek transmisji), oznaczenia relacji lub zrozumiałego skrótu literowego relacji, np. Żoloborz-Ochota (Żol-Och) i kolejnego numeru stacji nieobsługiwanej, np. SR3 (w każdej relacji stacje powinny być numerowane od SR1 do SRn).
Oznaczenia powinny być umieszczone na dolnej części zasobnika.
10. WYMAGANIA ELEKTRYCZNE
10.1. Rezystancja i pojemność skuteczna torów
Rezystancja torów telefonicznych w sieciach miejscowych przy odłączonym wyposażeniu nie powinna przekraczać wartości ZN-96/TP S.A.-028, przypisanych dla danego typu centrali.
Pojemność skuteczna torów w telefonicznych sieciach miejscowych powinna być zgodna z BN-78/8984-27.
10.2. Rezystancja izolacji żył
Rezystancja izolacji każdej żyły względem pozostałych uziemionych żył połączonych ze sobą i z zaporą przeciwwilgociową (łącznie z zakończeniami) nie może być mniejsza od wartości określanej w megaomach ze wzoru:
Rkm - najmniejsza dopuszczalna wg norm lub warunków technicznych na kable rezystancja izolacji żyły w kablu miejscowym, zewnętrznym (magistralnym, rozdzielczym itp.), w MOm * km ( z reguły 1500 MOm * km),
Rkz - najmniejsza dopuszczalna wg norm lub warunków technicznym na kable rezystancja izolacji żyły w kablu zakończeniowym, w MOm * km (z reguły 500 M * km),
R1 - najmniejsza dopuszczalna rezystancja pojedynczej śruby stykowej (zacisku) łączówki głowicy kablowej w temperaturze 20°C +/- 2% i wilgotności względnej powietrza 75 +/- 5%; dla podanej wilgotności wartość rezystancji wynosi z reguły 10 000 MOm i odpowiednio:
3000 MOm - przy wilgotności względnej od 75 do 81%,
1000 MOm - 81% do 85%,
300 MOm - 85% do 90%,
100 MOm - 90% do 95%,
R0 - najmniejsza dopuszczalna rezystancja izolacji pojedynczego zacisku w listwie ochronnikowej, bez elementów zabezpieczających (z reguły 1000 MOm),
lkm - odległość kabla miejscowego "zewnętrznego", w kilometrach,
lkz - odległość kabla zakończeniowego, w kilometrach,
n1 - liczba łączówek, na które wprowadzona jest mierzona żyła,
n0 - liczba ochronników, na które wprowadzona jest mierzona żyła.
10.3. Tłumienność łączy i zestawu łączy
Tłumienność powinna być zgodna z wymaganiami ZN-96/TP S.A.-028 oraz Krajowego Planu Transmisji KPT-92 z uwzględnieniem BN-79/8984-28.
10.4. Odstęp zbliżno- i zdalnoprzenikowy
Odstęp między dwoma dowolnymi torami linii przy mieszaninie częstotliwości lub przy częstotliwości 1000 Hz nie powinien być mniejszy od 65 dB.
10.5. Pasmo częstotliwości
Pasmo częstotliwości skutecznie przenoszonych w torach pupinizowanych powinno być zawarte w granicach od 300 do 3400 Hz (telefoniczne pasmo naturalne).
10.6. Własności elektryczne torów w odcinkach regeneratorowych
Własności systemów cyfrowych 30-krotnych powinny spełniać wymagania wg ZN-96/TP S.A.-028 oraz wg tablicy 4.
W wypadku większej liczby zestrojów i innej niż znamionowa długości odcinka regeneratorowego podane w poz. 7 i 8 wartości tłumienności zbliżnoprzenikowej i odstępu zdalnoprzenikowego należy skorygować.
10.7. Rezystancja izolacji osłon ochronnych kabli
Rezystancja izolacji każdej z osłon metalowych powłok i pancerzy linii kablowej względem ziemi powinna wynosić co najmniej 0,25 MOm * km.
Rezystancja jednostkowa przy prądzie stałym, przy 10°C, najwyżej dla żył Cu o średnicy:
Asymetria rezystancji żył w parze, najwyżej
Rezystancja izolacji żył przy 10°C, co najmniej
Wytrzymałość elektryczna izolacji między żyłami par różnych kierunków transmisji, badana napięciem prądu stałego
Wytrzymałość elektryczna izolacji między połączonymi żyłami a ekranem lub powłoką metalową, badana napięciem prądu stałego:
w wypadku papierowej izolacji żył,
w wypadku polietylenowej izolacji żył
Tłumienność skuteczna przy częstotliwości 1 MHz odcinka o długości znamionowej, najwyżej
Tłumienność zbliżnoprzenikowa przy częstotliwości 1 MHz między torami różnych kierunków transmisji dla 1 zestroju i dla odcinka o długości znamionowej, co najmniej
Odstęp zdalnoprzenikowy przy częstotliwości 1 MHz między torami tego samego kierunku transmisji dla 2 zestrojów, co najmniej
Elementowa stopa błędu na odcinku regeneratorowym, w najgorszym wypadku najwyżej (wymaganie alternatywne do poz. 7 i 8)
Moduł impedancji wejściowej torów przy częstotliwości 1 MHz
10.8. Rezystancja uziemień
Rezystancja uziemień powinna spełniać wymagania wg ZN-96/TP S.A.-037.
10.9. Tłumienność asymetrii torów
Tłumienność asymetrii w stosunku do ziemi dla kabli wprowadzanych na teren stacji elektroenergetycznej lub podstacji trakcyjnej nie powinna być mniejsza od 60 dB.
10.10. Rezystancja ekranu lub powłoki metalowej
Rezystancja ekranu lub powłoki metalowej, chronionych osłoną termoplastyczną wytłaczaną, w zmontowanych odcinkach linii kablowych nie powinna wykazywać skokowych zmian i nie powinna być większa niż:
25 Ohm/km dla kabli wewnątrzstrefowych, międzycentralowych i magistralnych,
50 Ohm/km dla kabli w sieci rozdzielczej.
11. DOKUMENTACJA PODWYKONAWCZA
Dla każdej wybudowanej linii telekomunikacyjnej lub sieci kablowej powinna być sporządzona dokumentacja powykonawcza wg stanu rzeczywistego wykonania, tj. uwzględniająca zmiany wprowadzone w czasie budowy w stosunku do dokumentacji projektowej, oraz zawierająca protokoły pomiarów i badań wymaganych parametrów technicznych oraz szczegółową lokalizację wbudowanych elementów.
Dokumentacja powykonawcza powinna być sporządzona przez wykonawcę lub służby geodezyjne przy wykorzystaniu aktualnej mapy geodezyjnej, użytej do zatwierdzenia dokumentacji formalno-prawnej. Dokumentację powykonawczą należy sporządzić bezpośrednio po zakończeniu budowy, w oparciu o inwentaryzację geodezyjną i w uzgodnieniu z inspektorem budowy. W szczególności dokumentacja powykonawcza powinna zawierać dokładne dane o przebiegu linii kablowej oraz stanu powykonawczego w miejscach zbliżeń i skrzyżowań z innymi urządzeniami uzbrojenia terenowego.
Dokumentacja powykonawcza być sporządzona jako odrębny dokument powykonawczy.
Jako załącznik do dokumentacji powykonawczej powinny zostać dołączone:
atesty dostawców na materiały podstawowe użyte do budowy,
protokoły odbioru indywidualnego robót wykonanych przy zbliżeniach i skrzyżowaniach z innymi urządzeniami.
Dokumentacja powykonawcza powinna być aktualizowana w czasie eksploatacji, w szczególności w wypadku remontów i przebudów linii i sieci.
12. BADANIA
12.1. Postanowienia ogólne
Badania linii należy wykonać w celu sprawdzenia zgodności jej wykonania z wymaganiami normy i dokumentacją techniczną.
12.2. Program badań
Program badań przy odbiorze technicznym wybudowanej linii kablowej miejscowej podano w tablicy 5.
12.3. Pobieranie próbek
Z każdej badanej linii należy wybrać do badań sposobem losowym jej część o zakresie wg tablicy 5.
12.4. Opis badań
12.4.1. Oględziny
Należy sprawdzić, czy linia lub jej element odpowiada tym wymaganiom, których spełnienie może być stwierdzone bez użycia narzędzi i bez demontażu. Dopuszcza się wykonywanie wykopów kontrolnych, Przy oględzinach zaleca się postępować wg następujących zasad:
dokonać starannego przeglądu jakości i wykonania elementów konstrukcyjnych (składowych) linii, przy czym należy zwrócić uwagę na jakość montażu, sposób dopasowania elementów lub części składowych, sztywność konstrukcji, wichrowatość konstrukcji ram i wsporników, zamocowanie wsporników itp.;
sprawdzić zabezpieczenie przed samoodkręceniem się połączeń gwintowych oraz zabezpieczenie przed korozją elementów z powłokami galwanicznym i malarskim (np. stacje nieobsługiwane, elementy złączowe);
Przedmiot sprawdzenia (wymaganie wg)
Wykonanie obiektów podziemnych i naziemnych (5)
Wybór struktury i trasy linii (2.1, 3)
Usytuowanie linii (3.1, 3.2)
Rodzaje zastosowanych kabli (2.2.1, 2.2.2)
Dobór średnic żył (2.2.3)
Dobór łączników żył, osłon złączy, łączówek i głowic, obudów zakończeń kablowych i innych (2.3)
Długość linii lub odcinków regeneratorowych (2.1.4)
Ułożenie kabli w kanalizacji kablowej (5.1)
Ułożenie kabli w kanałach, tunelach, na mostach i na pomostach
(5.2, 5.3, 5.4)
Ułożenie kabla w ziemi (5.5)
Ułożenie kabli na wiaduktach i w przepustach (5.5)
Ułożenie kabli i przewodów instalacyjnych (5.7)
Wprowadzenie kabli do budynków i szaf, na słupy kablowe (4.1.5, 6)
Montaż łączy kablowych (7.1)
Zakończenie kabli (7.2, 7.3)
Skrzyżowania i zbliżenia kanalizacji kablowej, kabli ziemnych i nadziemnych (3.2)
Ochrona ludzi i urządzeń przed przepięciami i przetężeniami oraz ochrona izolacji kabla (8.1, 8.2)
Ochrona kabli przed uszkodzeniami mechanicznymi (8.3)
Zabezpieczenie linii od wyładowań atmosferycznych i obcych napięć oraz szkodliwych oddziaływań linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej (8.4, 8.5)
po 1 z każdego rodzaju - wspólnie z badaniami wg Lp. 12, 20 i 22
Kontrola szczelności powłok kabli i stanu izolacji kabli (8.6, 8.7)
Ochrona kabli i zasobników przed korozją (8.8)
Znakowanie i numeracja elementów linii (9)
Różnica rezystancji torów (10.6)
Rezystancja izolacji żył (10.2, 10.6)
Wytrzymałość elektryczna izolacji (10.6)
po dwa tory każdego rodzaju
Odstęp zbliżno- i zdalnoprzenikowy oraz stopa błędów (10.6)
Moduł impendancji falowej torów (10.6)
Rezystancja izolacji osłon ochronnych kabli (10.7)
Rezystancja uziemień anod galwanicznych (protektorów) oraz uziemień zasobników i szafek (10.8)
po jednym każdego rodzaju
Tłumienność asymetrii torów (10.9)
Rezystancja ekranu lub powłoki metalowej (10.10)
sprawdzić ułożenie kabli w ziemi, na mostach, wiaduktach, w tunelach, kanałach, kanalizacji kablowej (studniach kablowych), w budynkach, na drabinkach kablowych, w szybach kablowych itp.;
sprawdzić sposób zabezpieczenia kabli na brzegu przy przejściach przez rzeki, kanały, rowy itp.;
sprawdzić zakres stosowania ochrony przed korozją, ustawienia słupków oznaczeniowo-pomiarowych, instalowanie urządzeń ochrony katodowej, stosowanie złączy izolacyjnych;
sprawdzić sposób wykonania wprowadzeń kabli do komory kablowej, istnienie uszczelnień, zamocowanie kabli w komorze;
sprawdzić sposób zakończenia kabli i właściwe zabezpieczenie, zamocowanie na zaciskach i łączówkach możliwość dostępu do łączówek i punktów przełączeń;
sprawdzić działanie zamków, drzwiczek itp.
sprawdzić wykonanie odbudowy nawierzchni i uporządkowanie terenu;
sprawdzić zgodność z dokumentacją oraz czytelność napisów i oznaczeń rozpoznawczych i informacyjnych oraz sprawdzić stan i estetykę wykonania elementów i części składowych;
sprawdzić zgodność wykonania i wyposażenia, jak również zgodność zastosowanych części składowych linii oraz kabli z powykonawczą dokumentacją techniczną.
12.4.2. Sprawdzenie wymiarów
W celu stwierdzenia zgodności z dokumentacją należy sprawdzić:
wymiary gabarytowe elementów lub części składowych linii,
domiary poprzeczne lub wzdłużne linii do punktów domiarowych,
głębokość ułożenia kabla, zabezpieczeń od uszkodzeń, elementów ochrony linii,
rozmieszczenie stojaków, przełącznic i wyposażenia,
rozmieszczenie ciągów kabli, otworów, uchwytów itp.
Pomiary należy wykonywać przymiarami liniowymi. Odchyłki wymiarowe można uznać za dopuszczalne, jeżeli umożliwiają montaż części składowych i nie będą miały wpływu na prawidłową eksploatację całej linii.
12.4.3. Sprawdzenie materiałów
Należy wykonać na podstawie atestów producenta lub specyfikacji, jeżeli w normach przedmiotowych nie postanowiono inaczej.
12.4.4. Sprawdzenie poprawności doboru średnic żył oraz pojemności jednostkowych torów
Polega na sprawdzeniu zgodności zastosowanych typów kabli z dokumentacją techniczną.
12.4.5. Sprawdzenie prawidłowości doboru osłon złączowych, muf, głowic itp.
Polega na sprawdzeniu zgodności wykonania z dokumentacją techniczną oraz z właściwymi normami.
12.4.6. Sprawdzenie długości i tłumienności odcinków wzmacniakowych (regeneratorowych)
Polega na obliczeniu faktycznej tłumienności torów na odcinku wg rzeczywistej długości elektrycznej odcinka przyjętej na podstawie dokumentacji powykonawczej oraz tłumienności jednostkowej, z uwzględnieniem ewentualnej linii sztucznej, oraz na porównaniu otrzymanej wartości z tłumiennością znamionową dla danego systemu i rodzaju urządzeń.
12.4.7. Sprawdzenie długości odcinków pupinizacyjnych
Polega na porównaniu rzeczywistych ich długości podanych w dokumentacji powykonawczej z długością nominalną, a w wypadkach szczególnych - na pomiarze właściwości elektrycznych torów.
12.4.8. Sprawdzenie głębokości ułożenia kabla, jego zapasów i elementów ochrony w ziemi
Polega na sprawdzeniu przez nadzór techniczny w trakcie budowy lub na oględzinach.
12.4.9. Sprawdzenie montażu złączy kablowych
Polega na sprawdzeniu przez nadzór techniczny w trakcie budowy lub na oględzinach; można także dodatkowo sprawdzić brak przerw i zwarć żył za pomocą źródła prądu i dowolnego wskaźnika przepływu prądu.
12.4.10. Sprawdzenie wykonania zastosowanych środków ochrony kabla przed korozją
Polega na:
sprawdzeniu przez nadzór techniczny w trakcie budowy lub przez odkopanie i określenie prawidłowości wykonania ochrony na zgodność z dokumentacją techniczną,
wykonaniu pomiarów potencjału powłoki metalowej kabla na zgodność z dokumentacją techniczną oraz wymaganiami PN-90/E-05030/00 i 01.
12.4.11. Pomiar rezystancji izolacji
Należy wykonać prądem stałym o napięciu 100 do 500 V przy użyciu przyrządu zapewniającego dokładność nie mniejszą niż 10%. Odczytu wartości rezystancji należy dokonać bezpośrednio po upływie jednej minuty od doprowadzenia napięcia pomiarowego do badanych żył lub elementów metalowych kabla (zacisków).
Pomiar rezystancji izolacji żył należy wykonać zgodnie z PN-83/E-04160/73 po uprzednio przeprowadzonym pomiarze rezystancji i różnicy rezystancji torów oraz po przeprowadzeniu próbnej wytrzymałości elektrycznej, jeżeli taka próba jest wykonywana.
Jeżeli w odpowiednich wymaganiach nie podano inaczej, badania należy wykonywać w następujących warunkach:
w temperaturze od +15°C do +35°C,
w wilgotności względnej nie większej niż 75%,
przy ciśnieniu atmosferycznym od 860 do 1060 hPa.
Jeżeli warunki badań różnią się od wymienionych warunków, należy od otrzymanych wyników stosować odpowiednie współczynniki korygujące.
12.4.12. Pomiar odstępu zbliżno- i zdalnoprzenikowego
Należy wykonać zgodnie z PN-73/E-04160/85 przy następujących częstotliwościach:
mieszanej lub przy 1000 Hz - między torami systemu naturalnego,
w całym paśmie przesyłowym - między torami systemu wielokrotnego analogowego,
1 MHz - między torami systemu cyfrowego 30-krotnego.
Odstęp od przeniku należy obliczać w decybelach z następujących wzorów:
DeltaAzb(zd) = Azb(zd) - A,
gdzie:
DeltaAzb(zd) - odpowiednio odstęp od przeniku zbliżnego (zdalnego),
Azb(zd) - odpowiednio tłumienność przeniku zbliżnego (zdalnego),
A - tłumienność falowa toru.
Pomiar elementowej stopy błędów należy wykonywać specjalnym testerem.
12.5. Ocena wyników badań
Przedstawioną do odbioru telekomunikacyjną linię kablową należy uznać za wykonaną zgodnie z wymaganiami normy, jeżeli badania dały wynik dodatni. Elementy linii, które w wyniku badań otrzymały ocenę ujemną, powinny być poprawione lub wymienione i ponownie zgłoszone do odbioru.
INFORMACJE DODATKOWE
13. Instytucja opracowująca normę
Zakład Doświadczalny Budownictwa Łączności.
14. Normy i dokumenty związane
14.1. Normy i dokumenty TP S.A.
ZN-96/TP S.A.-004. Telekomunikacyjne linie przewodowe. Zbliżenia i skrzyżowania linii telekomunikacyjnych z innymi urządzeniami uzbrojenia terenowego. Ogólne wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-010. Telekomunikacyjne linie kablowe. Osprzęt do instalowania kabli telekomunikacyjnych na podbudowie słupowej telekomunikacyjnej i energetycznej do 1 kV. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-011. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Ogólne wymagania techniczne.
ZN-96/TP S.A.-012. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Kanalizacja pierwotna. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-014. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Rury z polichlorku winylu (PCW). Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-015. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Rury polipropylenowe (PP). Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-016. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Rury polietylenowe karbowane, dwuwarstwowe. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-017. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Rury kanalizacji wtórnej i rurociągu kablowego (RHDPE). Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-018. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Rury polietylenowe (RHDPEp) przepustowe. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-019. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Rury trudnopalne (RHDPEt). Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-020. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Złączki rur. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-021. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Uszczelki końców rur. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-022. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Przywieszki identyfikacyjne. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-023. Telekomunikacyjna kanalizacja kablowa. Studnie kablowe. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-025. Telekomunikacyjne linie kablowe. Taśmy ostrzegawczo-lokalizacyjne. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-026. Telekomunikacyjne linie kablowe. Słupki oznaczeniowe i oznaczeniowo-pomiarowe. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-028. Telekomunikacyjne sieci miejscowe. Tory kablowe abonenckie i międzycentralowe. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-029. Telekomunikacyjne sieci miejscowe. Telekomunikacyjne kable miejscowe o izolacji i powłoce polietylenowej, wypełnione. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-030. Telekomunikacyjne sieci miejscowe. Łączniki żył. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-031. Telekomunikacyjne sieci miejscowe. Osłony złączowe. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-032. Telekomunikacyjne sieci miejscowe. Łączówki i głowice kablowe. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-033. Telekomunikacyjne sieci miejscowe. Obudowy zakończeń kablowych. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-036. Telekomunikacyjne sieci miejscowe. Urządzenia ochrony ludzi i urządzeń przed przepięciami i przetężeniami. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-037. Telekomunikacyjne sieci miejscowe. Systemy uziemiające obiektów telekomunikacyjnych. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-038. Telekomunikacyjne sieci miejscowe. Przełącznica cyfrowa symetryczna 2Mbs. Wymagania i badania.
ZN-96/TP S.A.-041. Telekomunikacyjne sieci miejscowe. Zabezpieczone pokrywy studni kablowych, dodatkowe (wewnętrzne). Wymagania i badania.
14.2. Inne normy i dokumenty związane
PN-73/E-04160/71. Przewody elektryczne. Metody badań. Pomiar symetrii oporności.
PN-73/E-04160/72. Przewody elektryczne. Metody badań. Próby napięciowe.
PN-73/E-04160/81. Przewody elektryczne. Metody badań. Pomiary parametrów falowych.
PN-73/E-04160/83. Przewody elektryczne. Metody badań. Pomiary oporności sprzężeniowej.
PN-73/E-04160/85. Przewody elektryczne. Metody badań. Pomiary tłumienności przesłuchowych.
PN-75/E-05100. Elektroenergetyczne linie napowietrzne. Projektowanie i budowa.
PN-75/H-04699. Ochrona elektromechaniczna przed korozją. Nazwy i określenia.
PN-76/E-05125. Elektroenergetyczne i sygnalizacyjne linie kablowe. Projektowanie i budowa.
PN-80/T-90320. Telekomunikacyjne kable stacyjne i zakończeniowe małej częstotliwości o izolacji i powłoce polwinitowej. Ogólne wymagania i badania (zmiany: Biuletyn PKNMiJ nr 3/84, 7/85, 7/88, 7/89, 12/90).
PN-80/T-90321. Telekomunikacyjne kable stacyjne małej częstotliwości o izolacji i powłoce polwinitowej (zmiany: Biuletyn PKNMiJ nr 3/84).
PN-80/T-90322. Telekomunikacyjne kable zakończeniowe małej częstotliwości o izolacji i powłoce polwinitowej.
PN-83/E-04160/70. Przewody elektryczna. Metody badań. Pomiar oporności i oporności właściwej.
PN-83/E-04160/73. Przewody elektryczna. Metody badań. Pomiary oporności izolacji.
PN-83/T-90330. Telekomunikacyjne kable miejscowe z wiązkami czwórkowymi, pęczkowe, o izolacji polietylenowej. Ogólne wymagania i badania (zmiany: Biuletyn PKNMiJ nr 10/84, 1/85, 8/85, 5/86, 9-10/90).
PN-84/T90322. Telekomunikacyjne kable miejscowe z wiązkami czwórkowymi, pęczkowe, o izolacji polietylenowej, o powłoce stalowej spawanej, falowanej z osłoną polietylenową lub polwinitową (zmiany: Biuletyn PKNMiJ nr 2-3/85, 7/88).
PN-84/T-90331. Telekomunikacyjne kable miejscowe z wiązkami czwórkowymi, pęczkowe, o izolacji i powłoce polietylenowej z zaporą przeciwwilgociową, nieopancerzone i opancerzone z osłoną polietylenową lub polwinitową (zmiany: Biuletyn PKNMiJ nr 8-9/84, 5/86, 7/88).
PN-84/T-90333. Telekomunikacyjne kable miejscowe z wiązkami czwórkowymi, pęczkowe, samonośne, o izolacji i powłoce polietylenowej, z zaporą przeciwwilgociową (zmiany: Biuletyn PKNMiJ nr 7/88).
PN-84/T-90345. Telekomunikacyjne kable dalekosiężne symetryczne z wiązkami czwórkowymi, o izolacji polietylenowej piankowej. Ogólne wymagania i badania (zmiany: Biuletyn PKNMiJ nr 4/86, 7/88).
PN-84/T-90346. Telekomunikacyjne kable dalekosiężne symetryczne z wiązkami czwórkowymi, o izolacji polietylenowej piankowej i o powłoce aluminiowej z osłoną ochronną polietylenową (zmiany: Biuletyn PKNMiJ nr 7/88).
PN-84/T-90347. Telekomunikacyjne kable dalekosiężne symetryczne z wiązkami czwórkowymi, o izolacji polietylenowej piankowej i o powłoce aluminiowej, opancerzone, z osłonami ochronnymi z tworzyw termoplastycznych (zmiany: Biuletyn PKNMiJ nr 7/88).
PN-85/T-90310. Telekomunikacyjne kable miejscowe z wiązkami czwórkowymi, o izolacji papierowej i powłoce ołowianej. Ogólne wymagania i badania techniczne (zmiany: Biuletyn PKNMiJ nr 7/86, 12/86, 4/88).
PN-85/T-90311. Telekomunikacyjne kable miejscowe z wiązkami czwórkowymi, o izolacji papierowej i powłoce ołowianej, nieopancerzone i opancerzone.
PN-87/E-90054. Przewody elektroenergetyczne ogólnego przeznaczenia do układania stałe. Przewody jednożyłowe o izolacji polwinitowej.
PN-90/E-05030/00. Ochrona przed korozją. Ochrona katodowa. Wspólne wymagania i badania.
PN-90/E-05030/01. Ochrona przed korozją. Ochrona katodowa. Ochrona metalowych konstrukcji podziemnych.
PN-91/E-04160/00. Przewody elektryczne. metody badań. Postanowienia ogólne.
PN-91/M-34501. Gazociągi i instalacje gazownicze. Skrzyżowania gazociągów z przeszkodami terenowymi. Wymagania.
PN-92/T-90335. Telekomunikacyjne kable miejscowe z wiązkami czwórkowymi, pęczkowe, o izolacji polietylenowej, o powłoce polietylenowej z zaporą przeciwwilgociową, wypełnione. Ogólne wymagania i badania.
PN-92/T-90336. Telekomunikacyjne kable miejscowe z wiązkami czwórkowymi, pęczkowe, o izolacji polietylenowej, o powłoce polietylenowej z zaporą przeciwwilgociową, wypełnione, nieopancerzone i opancerzone, z osłoną polietylenową lub polwinitową. Telekomunikacyjne kable miejscowe, samonośne, z wiązkami czwórkowymi, pęczkowe, o izolacji polietylenowej i powłoce polietylenowej z zaporą przeciwwilgociową, wypełnione.
PN-92/T-90337. Telekomunikacyjne kable miejscowe, samonośne, z wiązkami czwórkowymi, pęczkowe, o izolacji polietylenowej i powłoce polietylenowej z zaporą przeciwwilgociową, wypełnione.
PN/T-01001. Słownictwo telekomunikacyjne. Pojęcia podstawowe.
PN/T-01002. Słownictwo telekomunikacyjne. Transmisja przewodowa. Nazwy i określenia.
PN/T-01003. Słownictwo telekomunikacyjne. Telefonia. Nazwy i określenia.
PN-T-93020:1996. Ochronnik telefoniczny abonencki. Ogólne wymagania i badania (zastępuje BN-72/3216-09).
BN-65/8984-11. Telekomunikacyjne sieci kablowe miejscowe. Złącza lutowane. Wymagania techniczne.
BN-69/3233-07. Głowice typu GKM. Wspólne wymagania i badania.
BN-70/3233-09. Telekomunikacyjne linie kablowe. Mufy żeliwne.
BN-70/3233-11. Naprężniki do drutów linii nośnych.
BN-72/3233-12. Telekomunikacyjne linie kablowe. Prefabrykowana przykrywa żelbetowa.
BN-72/3233-13. Opaski oznaczeniowe.
BN-72/8984-22. Telekomunikacyjne linie napowietrzne. Urządzenia zabezpieczające. Ogólne wymagania.
BN-73/3238-08. Telekomunikacyjne linie napowietrzne i kablowe sieci miejscowe. Szablony do znakowania.
BN-73/8984-03. Telekomunikacyjne linie napowietrzne. Urządzenia ochrony odgromowej konstrukcji wsporczych. Przepisy budowy.
BN-73/8984-05. Telekomunikacyjne sieci kablowe miejscowe. Kanalizacja kablowa. Ogólne wymagania i badania.
BN-74/8984-29. Telekomunikacyjna sieć państwowa. Łącza telegraficzne 50-bodowe. Ogólne wymagania i badania.
BN-74/3233-17. Telekomunikacyjne linie kablowe międzymiastowe. Słupki oznaczeniowo-pomiarowe.
BN-74/3233-19. Telekomunikacyjne sieci kablowe miejscowe. Wsporniki kablowe z tworzyw sztucznych.
BN-75/3233-03. Telekomunikacyjne linie kablowe. Zespoły i skrzynie zespołów uzupełniających pupinizowane tory kablowe.
BN-76/9371-03/00. Uziemienia urządzeń telekomunikacji przewodowej i bezprzewodowej. Ogólne wymagania i badania.
BN-76/8984-09. Telekomunikacyjne linie napowietrzne. Ogólne wymagania i badania.
BN-76/8984-16. Telekomunikacyjne linie przewodowe. Skrzyżowania z liniami kolejowymi. Ogólne wymagania.
BN-76/8984-26. Kontrola ciśnieniowa kabli telekomunikacyjnych. System z automatycznym dopełnieniem gazu. Ogólne wymagania i badania.
BN-79/3223-02. Telekomunikacyjne linie kablowe. Zespoły pupinizacyjne i skrzynie zespołów pupinizacyjnych.
BN-79/8984-27. Sygnalizacja komutacyjna, informacyjna i taryfikacyjna w łączach telefonicznych abonenckich. Ogólne wymagania.
BN-79/8984-28. Sieci telekomunikacyjne użytku publicznego. Łącza telefoniczne krajowe. Ogólne wymagania.
BN-80/3231-25. Skrzynka kablowa 10-parowa.
BN-80/8939-17. Przeprowadzanie rurociągów i kabli pod torami kolejowymi. Wymagania i badania.
BN-81/3055-05. Przewody radiofoniczne o izolacji polietylenowej. Wymagania i badania.
BN-82/3233-25. Kanalizacja kablowa. Tablica orientacyjna do oznaczenia studni kablowych.
BN-84/8984-10. Zakładowe sieci telekomunikacyjne przewodowe. Instalacje wnętrzowe. Ogólne wymagania.
BN-85/3231-28. Skrzynka kablowa 30-parowa.
BN-85/8984-01. Telekomunikacyjne sieci kablowe miejscowe. Studnie kablowe. Klasyfikacja i wymiary.
BN-86/3233-16. Telekomunikacyjne sieci kablowe miejscowe. Szafki kablowe.
BN-88/8984-19. Telekomunikacyjne sieci wewnątrzzakładowe przewodowe. Linie kablowe. Ogólne wymagania i badania.
BN-89/8984-18. Telekomunikacyjne linie kablowe dalekosiężne. Ogólne wymagania i badania.
BN-84/9378-35. Telekomunikacyjne linie kablowe międzymiastowe. Głowice. Listwy oznaczeniowe.
WT-91/K-3-05. Telekomunikacyjne przewody giętkie do systemów abonenckich, samonośne.
WT-92/K-401. Telekomunikacyjny kabel miejscowy, samonośny, z żyłami bimetalowymi stalowo-miedzianymi, o izolacji polietylenowej, jednoparowy.
WT-92/K-408. Telekomunikacyjny kabel miejscowy, samonośny, z żyłami bimetalowymi stalowo-miedzianymi, o izolacji polietylenowej, jednoparowy.
WYTYCZNE ochrony odgromowej telekomunikacyjnych kabli dalekosiężnych o powłokach metalowych. Instytut Łączności 1977.
ROZPORZĄDZENIE Ministra Przemysłu z dnia 24 czerwca 1989 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz.U. nr 45, poz. 243).
ROZPORZĄDZENIE Ministra Łączności z dnia 16 marca 1994 r. w sprawie wprowadzenia obowiązku stosowania Polskich Norm i norm branżowych z dziedziny łączności (Dz.U. nr 40, poz. 151).
ZARZĄDZENIE Prezesa Centralnego Urzędu Gospodarki Wodnej z dnia 8 listopada 1967 r. (Mon.Pol. nr 63, poz. 301).
USTAWA Prawo Wodne z dnia 24 października 1974 r. z późniejszymi zmianami (DZ.U. nr 38, poz. 230).
ZARZĄDZENIE Ministra Żeglugi z dnia 1 lutego 1967 r. w sprawie uprawiania żeglugi i spławu na śródlądowych drogach wodnych (Mon.Pol. nr 14, poz. 71).
USTAWA o drogach publicznych z dnia 21 marca 1985 r. (Dz.U. nr 14, poz. 60).
ZARZĄDZENIE Ministra Łączności nr 13 z dnia 28 lutego 1986 r. wprowadzające załącznik pt. Wytyczne o ochronie linii i urządzeń telekomunikacyjnych przed szkodliwym oddziaływaniem linii elektroenergetycznych i trakcji elektrycznej prądu stałego.
ZARZĄDZENIE Ministra Łączności z dnia 12 marca 1992 r. w sprawie warunków, jakim powinny odpowiadać linie i urządzenia telekomunikacyjne oraz urządzenia do przesyłania płynów lub gazów w razie zbliżenia się skrzyżowania (Mon.Pol. nr 13, poz. 94).
ZARZĄDZENIE Ministra Łączności z dnia 12 marca 1992 r. w sprawie zasad i warunków budowy linii telekomunikacyjnych wzdłuż dróg publicznych, wodnych, kanałów oraz w pobliżu lotnisk i w miejscowościach, a także ustalenia warunków, jakim te linie powinny odpowiadać (Mon.Pol. nr 13, poz. 95).
ZARZĄDZENIE Ministra Łączności z dnia 16 lipca 1993 r. - załącznik nr 2: Podstawowe wymagania techniczne i eksploatacyjne dla sieci telekomunikacyjnej.
ROZPORZĄDZENIE Ministra Łączności z dnia 16 lipca 1993 r. - załącznik nr 3: Krajowy plan transmisji KPT-92 dla sieci telefonicznej.
ROZPORZĄDZENIE Ministra Łączności z dnia 16 lipca 1993 r. - załącznik nr 17: Wymagania techniczne i eksploatacyjne dla transmisyjnych systemów abonenckich do realizacji kanałów telefonicznych (typ A).
ROZPORZĄDZENIE Ministra Łączności z dnia 16 lipca 1993 r. - załącznik nr 18: Wymagania techniczne i eksploatacyjne dla elektronicznych aparatów telefonicznych CB ogólnego przeznaczenia pracujących z analogowym łączem telefonicznym.
|