Kazimierz Jagiellończyk (ur. 1427, zm. 1492), młodszy syn Władysława Jagiełły i Zofii holszańskiej, od 1440 r. wielki książę litewski, od 1447 r. król polski. Powołany na tron polski po kilkuletnich rządach wielkoksiążęcych na Litwie, sprawom litewskim przez cały czas poświęcał wiele uwagi. Dążył do wzmocnienia władzy, skutecznie przeciwstawiając się opozycji małopolskich możnowładców, pod wodzą Zbigniewa Oleśnickiego. Opierał się na średniej szlachcie, której nadał nowe przywileje. W latach 1454 - 66 toczył wojnę z Krzyżakami ( wojna trzynastoletnia), zakończona pomyślnym pokojem w Toruniu. Na mocy pokoju toruńskiego do Polski powróciły ziemie Pomorza Wschodniego ( tzw. Prusy Królewskie) z Toruniem, Gdańskiem i Elblągiem, dzięki czemu otwarty został dostęp do morza. W latach 1454 - 56 połączył z Królestwem Polskim księstwo oświęcimskie, a w 1462 r. i 1476 r. część Mazowsza. Panowanie Kazimierza Jagiellończyka było pomyślne dla polskiej gospodarki i kultury. Wiąże się z nim m. in. początek i rozwój drukarstwa polskiego, działalność Akademii Krakowskiej i twórczość tak wybitnych ludzi, jak Wit Stwosz, Jan Długosz czy znany humanista Filip Buonacorsi, zwany Kallimachem.

---