Apokalipsa św. Jana

PROLOG

Bóg dał Jezusowi Chrystusowi objawienie o tym, co musi się niebawem stać, które ten zaś - przy pomocy swojego anioła - oznajmuje Janowi. Błogosławieni ci, którzy to czytają i tego strzegą, bo chwila jest bliska.

LISTY „DO SIEDMIU KOŚCIOŁÓW, KTÓRE SĄ W AZJI”

Jan kieruje listy do 7 Kościołów w Azji, udziela im łaski od Boga, którego nazywa „Ten, Który jest i Który był, i Który przychodzi”. Bóg mówi „Ja jestem Alfia i Omega”.

Jan, będąc na wyspie Patmos, doznał objawienia w niedzielę. Usłyszał za sobą głos trąby, która mówiła, że ma spisać w księdze wszystko co widzi i posłać siedmiu Kościołom. Gdy się odwrócił, zobaczył Chrystusa pośród siedmiu złotych świeczników, w prawej ręce miał siedem gwiazd. Był przepasany złotym pasem, głowę i włosy miał białe, a z ust wychodził mu miecz ostry. Położył prawą rękę na Janie, który padł Mu do stóp i powiedział, żeby Go się nie lękał, tylko spisał wszystko co widzi i co się stanie potem. 7 gwiazd to aniołowie (uosobienie ducha każdego z Kościołów wcielone w osobę biskupa), a 7 świeczników to 7 Kościołów.

List do Kościoła w Efezie.

Chrystus kazał napisać do biskupa w Efezie, że On zna jego czyny. Wcześniej był cierpliwy , wytrwały i bogobojny. Fałszywych apostołów nazwał prawidłowo kłamcami. Znosił cierpienie w imię Boga. A teraz odstąpił od tej miłości. Chrystus chce, żeby się nawrócił, bo inaczej „ruszy świecznik (Kościół) z jego miesca”. Zaletą biskupa jest to, że nienawidzi czynów nikolaitów - sekty głoszącej nieskrępowaną swobodę obyczajów, co popiera Chrystus. Zwycięzcy da spożyć owoc z drzewa życia (symbol Chrystusa jako źródło życia w Kościele i w niebie).

List do Kościoła w Smyrnie.

Biskup musi znosić obelgi rzucane przez nienawróconych Żydów. Musi przestać bać się tego, co go czeka. A niektórzy spośród nich pójdą do więzienia na próbę. Apeluje, żeby biskup ten był wierny aż do śmierci, wtedy Chrystus da mu „wieniec życia”. Zwycięzcy druga śmierć (wieczne potępienie) nie wyrządzi żadnej szkody.

List do Kościoła w Pergamonie.

Pergamon to siedziba kultów bałwochwalczych. Mimo trzymania się przy wierze w Chrystusa, wiele jest tam ludzi, którzy hołdują grzechowi i rozpuście. Dlatego Chrystus żąda o nawrócenie się - inaczej przyjdzie ze swoim mieczem i będzie walczył z tymi grzesznikami „mieczem ust”. Zwycięzcy da mannę ukrytą (życiodajny pokarm duchowy -> Eucharystię), biały kamyk (symbol dopuszczenia do Królestwa Bożego) i nowe imię (nowa osobowość).

List do Kościoła w Tiatyrze.

Zna czyny Kościoła - wiarę, miłość, posługę i wytrwałość. Jednak jest kobieta Jezabel, która nazywa siebie prorokinią i namawia do niewierności wobec Boga, a także służy bożkom. Ona będzie rzucona na łoże boleści, a ci, którzy razem z nią są niewierni, również będą cierpieć. A jej dzieci umrą. Zwycięzcy da władzę nad poganami (udział we władzy Mesjasza) oraz gwiazdę poranną (jest to sam Chrystus lub symbol władzy).

List do Kościoła w Sardes.

Jego czyny nie są doskonałe. Ma umocnić w wierze tych, którzy mają umrzeć oraz sam się nawrócić. Jeśli nie, Chrystus przyjdzie jak złodziej - niepostrzeżenie, ukradkiem. Jest pare osób niewinnych i wiernych. Tych przyodzieje w biel i weźmie ze sobą. Imionach tych zwycięzców powie przed swoim Ojcem.

List do Kościoła w Filadelfii.

Nigdy nie zaparł się imienia Chrystusa. Dlatego On da mu na próbę Żydów, którzy nimi nie są, ale tak się sami nazywają. Sprawi, że oni przyjdą i padną przed tym biskupem. Chrystus zachowa go od próby, jaka ma nadejść na wrogów Boga. Lecz ten musi się trzymać swojej wytrwałości. Zwycięzcę uczyni filarem Kościoła Boga .

List do Kościoła w Laodycei.

Jest on oziębły - ani gorący, ani zimny. A taka oziębłość jest wstrętna dla Chrystusa. Dlatego ma on się nawrócić, stać gorliwym. Na razie jest nieszczęsny, godny litości, ślepy, biedny i nagi w oczach Chrystusa. Zwycięzcy da zasiąść na Jego tronie, jak i on zasiadł na tronie Ojca.

Każdy list kończy fraza „Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów”.

WIZJE PROROCZE: SIEDEM PIECZĘCI, SIEDEM TRĄB I SIEDEM CZASZ JAKO ZWATSUNY WIELKIEGO DNIA GNIEWU BOŻEGO.

• Losy całej ludzkości.

Jan usłyszał głos mówiący, aby wszedł do środka nieba. Zobaczył tam tron, a na tronie Boga. Wokół tronu 24 trony - na każdym z nich starzec (być może 24 świętych ze Starego Testamentu). Przed tronem 7 lamp ognistych - 7 Duchów Świętych. Pośrodku tronu 4 Istoty żyjące oddające cześć Bogu.

Bóg w prawej ręce trzymał księgę ( księga wyroków Bożych w sprawie losów świata) z 7 pieczęciami. I nikt nie jest godny, żeby księgę otworzyć, jedynie Baranek Boży. Ten oto właśnie się pojawił. Miał 7 rogów (symbol władzy) i 7 oczu (symbol wiedzy). Był jakby zabity. Baranek dostał księgę, a wszyscy oddali mu pokłon. On zaś zaczął otwierać pieczęcie:

-pierwsza - Jan ujrzał białego konia, dano mu wieniec i poszedł jako zwycięzca dalej zwyciężać (sens: Chrystus jest władcą dziejów, a klęski są zwiastunami paruzji)

-druga - koń barwy ognia, a siedzącemu dano prawo odbierania pokoju i dano mu miecz (symbol wojny)

-trzecia - czarny koń, a siedzący na nim miał w ręce wagę (symbol zwycięskiego pochodu Ewangelii)

-czwarta - koń trupio blady, a na nim Śmierć i Otchłań, dano im władzę nad czwartą częścią ziemi

-piąta - dusze zabitych męczenników, dano im białą szatę, a oni domagali się sądu ostatecznego

-szósta - trzęsienie ziemi, słońce stało się czarne, księżyc jak krew, gwiazdy spadły z nieba, nieba nie było, a ludzie ukryli się w jaskiniach i górskich skałach przed gniewem Baranka

Potem Jan zobaczył 4 aniołów stojących w 4 narożnikach ziemi, którzy bronili ziemię i morza przed wiatrami, ale mieli też moc wyrządzenia im krzywdy. Zobaczył też innego anioła, który prosił ich o powstrzymanie się przed wyrządzeniem tej krzywdy, zanim nie opieczętuje wszystkich sług Boga. A miało ich być 144 tysiące, z każdego pokolenia po 12 tysięcy.

Nagle nadszedł tłum ludzi w białych szatach z palmami w rękach, którzy chwalili Boga. To byli ci wierni, którzy zostali dopuszczeni do Boga za swoją wiarę.

Po otwarciu 7 pieczęci nastąpiła cisza - pojawiło się 7 aniołów z 7 trąbami. Przyszli też inni aniołowie - jeden niósł naczynie do przenoszenia żaru, innemu zaś dano kadzidła, które miał złożyć w ofierze na ołtarzu z modlitwami. Tamten anioł napełnił naczynie ogniem z ołtarza i zrzucił na ziemię - posypały się gromy, błyskawice, trzęsienia ziemi. Zaczęli trąbić aniołowie z trąbami: pierwszy - spadł na ziemię grad i ogień, spłonęła 3 część ziemi, drugi - w morze rzucono wielką górę zionącą ogniem, a świat w morzu uległ zniszczeniu, trzeci - z nieba spadła wielka gwiazda o imieniu Piołun. Wody stały się piołunem, były gorzkie i ludzie umarli. Czwarty - porażono trzecią część słońca, księżyca i gwiazd. A orzeł lecący mówił, że potem będzie jeszcze gorzej.

Piąty - spadł z nieba na ziemię anioł karzący, otworzył studnię czeluści, z której wyleciały złe duchy niczym szarańcza. I miały one szkodzić ludziom nieopieczętowanym. Mieli oni przez 5 miesięcy cierpieć katusze, szukając śmierci jako pocieszenia. Ale śmierci mieli nie znaleźć, bo śmierć od nich ucieknie.

Szósty - Zostali uwolnieni 4 aniołowie, którzy mieli zabić trzecią część ludności. Mieli oni konie, którym z pysków wychodził ogień, dym i siarka. I tak od tych żywiołów poginęli ludzie.

Z nieba zstąpił inny anioł, prawą nogę postawił na morzu, lewą na ziemi i zaryczał jak lew donośnym głosem. A wtedy 7 gromów przemówiło, ale głos z nieba powiedział Janowi, żeby tego nie spisywał, bo to tylko dla niego. I kiedy zabrzmi głos siódmego anioła, wtedy będzie to dzień ostateczny. Anioł trzymał otwartą książeczkę. Jan miał ją wziąć i połknąć. Zrobił to i w ustach poczuł słodycz, a po strawieniu we wnętrznościach - gorycz (objawiona treść zawiera fakty i radosne, i bolesne).

Będzie 2 świadków Boga (symbol apostołów Chrystusa), którym da On władzę. Jednak oni zginą śmiercią męczeńską, a ludzie będą oglądać ich martwe ciała. Po śmierci oni odżyją, a ludzie z lęku oddadzą chwałę Bogu. Śmierć świadków to chwilowe, nietrwałe zwycięstwo piekła.

Siódmy - przemówił siódmy anioł, starcy koło Boga oddali mu cześć i otwarło się niebo i Arka Przymierza ukazała się w Kościele (przetrwała mimo wszelkich prób). Nastąpiły gromy, błyskawice, trzęsienia ziemi i wielki grad.

• Losy Kościoła.

Rozdział ten opisuje walkę szatana z Kościołem na przestrzeni wieków. Niewiasta ma rysy: indywidualne - matki Jezusa, zbiorowe - jako symbol społeczności Izraela, mieszane - Niewiasty z Protoewangelii. To symbol ludu Bożego obu Testamentów. Jego konkretną przedstawicielką jest Maryja.

Na niebie ukazała się niewiasta brzemienna z koroną z 12 gwiazd. Ukazał się też smok - miał 7 głów, 10 rogów i 7 diademów na tych głowach. Chciał pożreć nowo narodzone dziecię, ale niewiasta zdołała uciec. Aniołowie, z Michałem na czele stoczyli walkę ze Smokiem i zepchnęli go. Ten jednak zaczął poszukiwać niewiasty. Widząc, że ziemia jej jest przychylna, począł walczyć z resztą jej potomstwa.

Jan widział Bestię wychodzącą z morza o 10 rogach, 7 głowach i 10 diademach. Smok przekazał jej władzę, a ludzie oddali jej pokłon i cześć, uznając ją za swego władcę.

Wyszła z ziemi druga Bestia, dzięki której ludzie oddawali cześć Bestii nr 1. Ludzie zostali naznaczeni jako słudzy Bestii liczbą jej imienia na prawej ręce lub na czole. A liczba ta to 666.

Potem zobaczył Jan 144 tysiące wcześniej opieczętowanych ludzi Baranka. Śpiewali oni pieśń, której tylko oni byli w stanie się nauczyć. Byli to ci, którzy nigdy nie splamili się odstąpieniem od Pisma Św.

I nadlecieli po sobie 3 anioły - pierwszy mówił, że nadeszła godzina sądu. Drugi - że wielki Babilon, źródło nierządu, upadł. Trzeci zaś, że wyznawcy Bestii będą cierpieć okropnie. Głos z nieba mówił Janowi, żeby napisał, iż „błogosławieni, którzy w Panu umierają - już teraz”.

Na obłoku siedział Chrystus z sierpem i złotym wieńcem. Na znak anioła zarzucił sierp i dokonał żniwa na ziemi - dotyczyło to zbawionych ludzi. Inni aniołowie zaś deptali dojrzałe winorośla - dotyczyło to potępionych. Na niebie pojawiło się również 7 aniołów z 7 plagami. I morze stało się czerwone, jakby z ogniem wymieszane. Zbawieni śpiewali pieśń Mojżesza. Otwarto też świątynię Przybytku Świadectwa, z której wyszło 7 aniołów z 7 plagami. Jedna z Istot Żyjących miała 7 czasz złotych, do której przelano te plagi. Potem kazano je wylać na ziemię. A nikt nie miał wstępu do świątyni, póki wszystkie plagi się nie dokonały.

Pierwsza plaga - wrzód na ludzi wielbiących Bestię.

Druga - morze stało się jak krew, a wszystko w morzu tym umarło.

Trzecia - rzeki i inne wody stały się krwią

Czwarty - wylał czaszę na słońce, a ludzie zostali dotknięci upałem

Piąty - wylał na tron Bestii i nastały u niej ciemności

Szósty - wylał czaszę na Eufrat i wyschła jego woda.

Wtedy z paszcz Bestii, Bestii nr 2 i Smoka wyszły jakby 3 ropuchy, demony. Zbierali siły na wojnę w Bogiem w wielkim dniu. I gromadzili się na miejscu zwanym po hebrajsku Har-Magedon.

Siódmy - wylał w powietrze. Nastąpił okrzyk „stało się!”. Rozpoczęły się błyskawice, gromy i trzęsienie ziemi, jakiego dotąd nie było. Miasta pogan runęły. Spadł grad, a ludzie dalej bluźnili.

• Kara na „Wielki Babilon”

Jeden z aniołów z czaszami pokazał Janowi wyrok na Wielką Nierządnicę (miasto - ośrodek bałwochwalstwa, Rzym wg Jana). Zobaczył jak Niewiastę (boginie Romę) w paszczy Bestii pijaną krwią świętych (aluzja do prześladowań). 10 rogów Bestii to 10 kolejnych królów, którzy będą walczyć z Barankiem, ale On zwycięży.

A inny anioł nawoływał do ucieczki z tej ziemi narażonej na okropne plagi. A wszyscy, którzy razem z tą stolicą oddawali się nierządowi i niewierności, będą za nią biadolić. A niebianie zaczęli się radować i weselić, że oto dokonała się sprawiedliwość. I wszyscy wielbili Pana. Alleluja.

• Zagłada wrogich narodów.

Otworzyło się niebo i pojawił się biały koń wraz z Chrystusem, choć jego imię było tajemnicą. Z Jego ust wychodził ostry miecz. Na szacie miał wypisane imię: Król królów i Pan panów. Anioł wołał ptaki na ucztę z ciał trupów. Wnet pojawiła się Bestia z wojskami, żeby stoczyć walkę z Chrystusem. Złapano Bestię nr 1, nr 2 i wrzucono ich do ognistego jeziora. A ptaki najadły się ich ciałami.

Złapano też Smoka, związano go i wtrącono do czeluści na tysiąc lat. Potem miał być na krótko uwolniony. Na tronach zasiedli sędziowie i osądzali tych, którzy nie przyjęli imienia Bestii, nie chwalili jej, a którzy zostali zabici dla świadectwa Jezusa. Ci będą z nimi królować tysiąc lat i to jest pierwsze zmartwychwstanie. Po 1000 lat Smok wyszedł na wolność i otoczył miasto świętych, żeby znów otumanić ludzi. Bóg zesłał na niego ogień, strącili go do tego samego jeziora co Bestie i tam będą cierpieć katusze.

Najważniejszy sędzia siedział na białym tronie, a przed nim były otwarte księgi życia i stali umarli. Tam ich sądzono z ich czynów. Śmierć i Otchłań strącono do jeziora ognia. Wszystkich tam wrzucano, których nie było w księdze życia.

• Nowe Jeruzalem

Powstało nowe miasto, nowe niebo. Miasto Święte - Jeruzalem Nowe. Tam nie ma ani śmierci, ani trudu, ani boleści, ani żałoby, ani krzyku. A dla niewiernych jest jezioro ognia - to jest śmierć druga.

Przyszedł anioł, jeden z tych, którzy mieli czasze z plagami, i pokazał Janowi Jeruzalem. Miasto miało wysoki mur, 12 bram, a na bramach 12 aniołów i wypisane imiona 12 szczepów synów Izraela. Z każdej strony świata po 3 bramy. Mur miał 12 warstw undamentów, na których było wypisanych 12 Apostołów. Całe miasto zrobione z drogich kamieni. Przyświeca im Bóg i Baranek, ludziom więcej nic nie trzeba.

Anioł jeszcze raz powtarza Janowi sens obwieszczenia ludziom tego, co stać się musi. Bóg jest Alfą i Omegą, początkiem i końcem i osądzi wszystkich ludzi z ich czynów.

Na koniec Jezus mówi, przez słowa księgi, że każdy kto dołoży coś do tych słów, będzie miał dołożone plagi od Boga. A każdy, kto coś ujmie z nich, będzie miał ujęty udział w drzewie życia. Jezus mówi „zaiste, przyjdę niebawem”. Amen.

Opracowanie

Apokalipsa (tzn. objawienie) św. Jana, najbardziej tajemnicza księga NT, stanowi dopełnienie całości objawienia Bożego; ukazuje ona koniec historii świętej, której początki znamy z Księgi Rodzaju.

Autorem Apokalipsy jest św. Jan Ewangelista. Powstawała ona w szczególnych warunkach. Prawdopodobnie nie od razu, lecz w trzech etapach. Dopiero na początku II w. po Chrystusie powstała z tych części dzisiejsza całość. Same objawienia Apostoł miał na wyspie Patmos, dokąd z Efezu został karnie zesłany za rządów Domicjana w 95 roku.

Autor posługuje się szczególnym gatunkiem literackim - apokaliptyczno-prorockim, którego biblijnym przykładem jest przede wszystkim Księga Daniela. Z apokaliptyką judaizmu dzieło św. Jana ma wspólny środek przekazywania objawienia - wizji symboliczne dotyczące rzeczy ostatecznych; z proroctwem zaś łączy je to, że Autor jawnie występuje w Bożym imieniu, nie tylko poucza o przyszłości, ale również napomina, grozi lub pociesza.

Temat zasadniczy Apokalipsy - dzieje ludzkości i Kościoła - przedstawiono w niej w szeregu obrazów, które nie są kolejnymi aktami dramatu, lecz w większej części nowymi aspektami tej samej całości. Osoby i fakty są w niej typami, które w dziejach wielokrotnie będą się powtarzać. Pociechę wiernych niesie prawda, że Kościół ma zapewniony ostateczny triumf. Głównym więc pouczeniem moralnym jest hasło: Świadczyć niezłomnie za Chrystusem.

---