„Biblia” - charakterystyka króla Dawida
Król Dawid jest jedną z postaci Starego Testamentu. Informacje na jego temat znajdują się na przykład w Księdze Samuela, Pierwszej Księdze Królewskiej czy Księdze Kronik. Wiemy o nim, że był synem Jessego. Jako najmłodszy z ośmiu braci zajmował się w głównej mierze pasterstwem i innymi podrzędnymi obowiązkami, których nie chciało podjąć się jego rodzeństwo. Na króla Izraela namaścił go prorok i sędzia Samuel, ale wybrał - Bóg. Cała ceremonia została odprawiona w tajemnicy.
Dawid był mężczyzną niewysokim, ale zasłynął z męstwa, sprytu, przebiegłości, ale również inteligencji i odwagi pokonując budzącego ogólny strach Goliata. Blisko trzymetrowy, filistyński wojownik, uzbrojony w miecz wielki jak drzewo i w zbroję, którą tylko on potrafił podnieść został pokonany przez przyszłego króla kamieniem. Jego zwycięstwo było tym bardziej spektakularne, iż nie miał on zbroi, miecza ani włóczni. Dysponował procą, która służyła mu do odganiania dzikich zwierząt od jego stada owiec. Sam zgłosił się na ochotnika do walki, nie bał się, gdyż wiedział, że Bóg jest z nim. Dowodzi to głębokiej wiary, jaką pokładał Dawid w swoim Panu. Za zabicie tak groźnego przeciwnika zwycięzca otrzymał królewską córę za żonę. Od tej pory lud uwielbiał dzielnego pasterza i czcił go w pieśniach. Uznania i szacunku zazdrościł mu Saul, ówcześnie panujący król. Po jego śmierci Dawid udał się do Hebronu, gdzie został ogłoszony królem Judy.
Jako wódz, Dawid odznaczał się odwagą, roztropnością, analitycznym umysłem, zdolnościami organizacyjnymi i wytrwałością. Prowadził podboje, w skutek których jego państwo sięgało od Eufratu na północy, Potoku Egipskiego na południu, Morza Śródziemnego na zachodzie po Pustynię Syryjską na wschodzie. Był wyśmienitym politykiem. Zjednoczył plemiona Izraela. Stale walczył w obronie kraju i starał się stopniowo powiększać jego terytorium. Za jego panowania podbite i włączone do monarchii izraelskiej jako prowincje zostały Edom, Moab, Ammon, a także okręg Aram-Damaszek. Zasłynął również z tego, że był dobrym strategiem. Potwierdza to wybór stolicy państwa. Król wybrał Jeruzalem, które znajdowało się w centrum Izraela. Miasto było zbudowane na górze, od wschodu, zachodu i południa graniczyło z dolinami. Kolejnym atutem był fakt, iż Jeruzalem otaczały wysokie mury, a w jego pobliżu znajdowały się źródła wody.
Dawid wierzył w Boga. Pokładał w nim wiele nadziei i ufności, że z Jego pomocą osiągnie wyznaczony cel. Ponad to sprowadził do Jerozolimy Arkę Przymierza, planował budowę wielkiej świątyni. Jako wspaniały poeta, pieśniarz i muzyk grający na harfie, cytrze i flecie jest autorem siedemdziesięciu trzech psalmów. Biblia jednoznacznie podaje, że to właśnie Dawid jest ich twórcą. Poza tym uważał, że jako król Izraela, jest przedstawicielem Pana Boga na ziemi. Niezależnie od tego czy zbłądził, czy postępował nad wyraz cnotliwie zawsze był lojalny i wierny wobec Boga. Pan zawarł z nim więc przymierze dotyczące królestwa, rzekł mu, iż jego dom i tron trwać będą na wieki. Dawid był osobą bardzo religijną o bogatym wnętrzu. Przy tym cechowała go pokora i głęboka ufność pokładana w Bogu.
Władca Izraela nie zawsze postępował słusznie. Jednym z jego przewinień był związek cudzo łożniczy z Batszebą. Jednak potrafił przyznać się do winy i ukorzyć nie tylko przed Bogiem, ale przed wszystkimi, którzy potępili jego zachowanie.
Najwybitniejszym z synów Dawida był Salomon, który został kolejnym królem Izraela.
Dawid dzięki swojemu męstwu, odwadze, roztropności i głębokiej wierze zdziałał wielkie rzeczy. Był osobą zdeterminowaną i potrafiącą osiągnąć zamierzony cel. Czy jednak jest on tylko przykładem wielkiego wodza i wojownika? Myślę, że jego historia uczy nas jeszcze czegoś. Mianowicie, pokładając wiarę w Bogu, ufając mu możemy w pełniejszy sposób zrealizować nasze plany.