Zakony rycerskie - zakony mnichów-rycerzy, których celem była walka z mahometanami w Palestynie i Hiszpanii (templariusze, Krzyżacy, joannici). Pierwsze zakony rycerskie powstały w Ziemi Świętej, początkowo jako bractwa świeckie, zakładane w pierwszej połowie XII w. w celu sprawowania opieki nad przybywającymi tu pielgrzymami i ochrony miejsc świętych. Mimo obowiązującego w zakonach rycerskich ubóstwa zdobywały one ogromne majątki, które pozwoliły im, zwłaszcza po powrocie do Europy (XIII/XIV w.), na tworzenie własnych państw. Do takich zakonów należeli Krzyżacy i joannici, którzy założyli własne państwo, najpierw na Cyprze, potem na Rodos, a od 1530 roku na Malcie. Największe bogactwa zgromadził zakon templariuszy, głównie dzięki prowadzonym na wielką skalę operacjom bankowym, co wywołało otwartą niechęć do zakonu i doprowadziło w 1312 r. do jego rozwiązania. Obok tych zakonów istniały też inne bractwa o mniejszym znaczeniu, np. kawalerowie mieczowi oraz bracia dobrzyńscy, które odegrały rolę w historii Polski.