CZOŁOWI DYDAKTYCY I ICH POGLĄDY
MARTIN BILEK urodził się w 1964 roku w miejscowości Horice. W 1988 roku ukończył studia nauczycielskie na kierunku chemia z fizyką na Wydziale Pedagogicznym w Hradec Kralove, uzyskując stopień magistra. Od 1990 roku jest pracownikiem Katedry Chemii Wydziału Pedagogicznego WSP i pracuje na stanowisku asystenta, a od 1991 roku - na stanowisku starszego asystenta. Od 1993 roku uczęszcza na studia doktoranckie (specjalność technologia dydaktyczna) na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytety Karola w Pradze. W WSP w Hradec Kralove prowadzi zajęcia dydaktyczne z zakresu zastosowań komputerów w edukacji chemicznej i zajmuje się komputerowym wspomaganiem kształcenia chemicznego na różnych szczeblach nauczania (podstawowym, średnim, wyższym), w tym: zastosowaniem komputerów we wspomaganiu szkolnego eksperymentu chemicznego, multimedialną prezentacją treści chemicznych, technologią dydaktyczną i informatyką chemiczną, komputerowym testowaniem wiedzy uczących się. Jest autorem lub współautorem ponad 100 publikacji z zakresu dydaktyki chemii, technologii dydaktycznej, a także twórcą oprogramowania komputerowego i urządzeń do komputerowego wspomagania eksperymentu, funkcjonujących w Republice Czeskiej i zagranicą.
RYSZARD GMOCH urodził się w 1948 roku w Dąbrowicy Dużej koło Białej Podlaskiej. W 1966 roku ukończył Liceum Pedagogiczne w Leśnej Podlaskiej, a w 1971 roku uzyskał stopień magistra chemii na kierunku chemicznym w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. Od 1971 roku do chwili obecnej pracuje w Instytucie Chemii Wyższej Szkoły Pedagogicznej (obecnie Uniwersytetu Opolskiego) w Opolu, prowadząc badania z zakresu dydaktyki chemii i elektrochemii. W 1983 roku z wyróżnieniem obronił pracę doktorską z zakresu polarografii związków rtęcioorganicznych na Wydziale Matematyczno - Fizyczno - Chemicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Jest autorem lub współautorem około 100 publikacji wydanych w kraju i zagranicą, z zakresu polarografii związków rtęcioorganicznych oraz dydaktyki wspomagania kształcenia chemicznego.
EWA GURBIEL ukończyła studia matematyczne (w specjalności metody numeryczne) na Uniwersytecie Wrocławskim w 1970 roku. Pracuje w Instytucie Informatyki tego Uniwersytetu na stanowisku adiunkta w Zakładzie Metod Programowania. Głównie jej zainteresowania skupiają się wokół inżynierii oprogramowania i metod informatyki. Jest autorką lub współautorką kilkunastu artykułów oraz kilku programów i systemów komputerowych, wykonanych na zlecenie instytutów uczelni wrocławskich i instytucji pozauczelnianych. Przełożyła z języka niemieckiego na język polski podręcznik z metod numerycznych wydany przez PWN. Jej praca doktorska dotyczyła specyfikacji i oprogramowania systemu obliczeń symbolicznych. Uczestniczyła w wielu konferencjach krajowych i zagranicznych. W roku 1993 - 1994 przebywała jako stypendystka EWG w Carl v. Osietzky Universitat w Oldenburgu. Od roku 1985 interesuje się również edukacją informatyczna w szkołach, pracuje w tym zakresie w zespole Macieja M. Sysły. Jest współautorką programu nauczania elementów informatyki dla szkół średnich i czterech książek do nauczania tego przedmiotu. Aktywnie uczestniczy w kształceniu nauczycieli informatyki.
JÓZEF KĄKOLEWICZ od 1987 roku jest pracownikiem Zakładu Technologii Kształcenia, Wydziału Studiów Edukacyjnych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po ukończeniu w 1980 roku studiów na kierunku telekomunikacja na Politechnice Poznańskiej pracował w Stacjach Radiowych i Telewizyjnych w Poznaniu, a od 1983 roku jako nauczyciel w szkole podstawowej i liceum ogólnokształcącym. Wiosną 1985 roku, jako pierwszy nauczyciel w Poznaniu, zakupił dla III LO mikrokomputery Spectrum i rozpoczął zajęcia informatyki. Zainteresowania naukowe koncentruje wokół zagadnień technologii kształcenia, związanych z edukacyjnymi zastosowaniami mikrokomputerów i multimediów. W 1996 roku obronił pracę doktorską. Odbył 3 krótkie starze naukowe w Wielkiej Brytanii, opublikował 10 artykułów, jest współautorem suplementu, Technika do Encyklopedii Gutenberga, przygotowanego do druku w wydawnictwie Kurpisz. W ramach pracy w programie Tempus JEP 07929 uczestniczył w opracowaniu modułowego programu dokształcania nauczycieli nauczania początkowego w zakresie edukacji przyrodniczej i ekologicznej, który został zatwierdzony dla kolegiów nauczycielskich w Wielkiej Brytanii.
KAREL KOLAR urodził się w 1945 roku w Pardubicach. W 1969 roku ukończył studia na kierunku chemia organiczna w Wyższej Szkole Technologii Chemicznej w Pardubicach. Doktoryzował się w zakresie chemii organicznej w Instytucie Podstaw Teoretycznych Techniki Chemicznej Czechosłowackiej Akademii Nauk w Pradze w 1974 roku. W latach 1974 - 1978 był pracownikiem naukowo - badawczym Instytutu Naukowo - Badawczego Syntezy Organicznej w Pardubicach, prowadząc badania z zakresu chemii związków krzemoorganicznych i azoorganicznych. W 1978 roku rozpoczął pracę w Katedrze Chemii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Hradec Kralove, pracując na stanowisku adiunkta, a od 1983 roku na stanowisku docenta. Od 1986 roku pełni funkcję kierownika Katedry Chemii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Hradec Kralove. W 1993 roku na Wydziale Pedagogicznym Zachodnioczeskiego Uniwersytetu w Pilznie obronił pracę habilitancką z zakresu dydaktyki chemii. W Wyższej Szkole Pedagogicznej w Hradec Kralove prowadzi wykłady i seminaria z zakresu chemii organicznej. Zainteresowania naukowe Karela Kolara dotyczą dydaktyki chemii organicznej w zakresie szkoły wyższej i średniej, a w szczególności - metodologii badań dydaktycznych, zastosowania eksperymentu chemicznego w kształceniu, komputerowego wspomagania eksperymentu chemicznego i ekologicznych aspektów eksperymentu chemicznego. Jest on autorem lub współautorem ponad 100 publikacji z zakresu chemii organicznej, chemii technicznej i dydaktyki chemii.
HELENA KRUPICKA ukończyła studia matematyczne (specjalność - metody numeryczne) na Uniwersytecie Wrocławskim w 1970 roku. Pracuje w Instytucie Informatyki Uniwersytetu Wrocławskiego na stanowisku adiunkta w Zakresie Metod Programowania. W latach 1981 - 1984 pełni funkcję zastępcy dyrektora Instytutu do spraw dydaktycznych, a od 1989 roku jest współorganizatorką studium podyplomowego z informatyki dla nauczycieli. Jej zainteresowania skupiają się wokół inżynierii oprogramowania i metod informatyki. Jest autorką kilkunastu artykułów oraz kilku programów i systemów komputerowych, wykonanych na zlecenie instytutów uczelni wrocławskich i instytucji pozauczelnianych. Jej praca doktorska dotyczyła specyfikacji i oprogramowania systemu obliczeń symbolicznych. Uczestniczyła w wielu konferencjach krajowych i zagranicznych. Od 1985 roku w krąg swoich zainteresowań włączyła edukację informatyczną, pracując w zespole Macieja M. Sysły. Jest współautorką czterech książek przeznaczonych do nauczania elementów informatyki w szkole oraz programu nauczania tego przedmiotu w średniej szkole ogólnokształcącej. Czynnie uczestniczy w kształceniu nauczycieli.
WOJCIECH LEWANDOWSKI jest adiunktem w Zakładzie technologii Kształcenia Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Autor wielu publikacji poświęconych symulacjom cyfrowych zjawisk fizycznych oraz zastosowaniom technik komputerowych w procesie wspomagania systemu edukacyjnego. Członek Akademickiego Towarzystwa Androgenicznego oraz Polskiego towarzystwa Technologii i Mediów Edukacyjnych. Wykładowca Centrum Dydaktycznego Micrografix przy Instytutu Pedagogiki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Specjalizuje się w projektowaniu systemów kształcenia z wykorzystaniem technik multimedialnych. Sekretarz redakcji serii wydawanej „Multimedialna Biblioteka Pedagogiczna”. Członek redakcji „Kogniwistyka a Media w edukacji”. Posiada liczne publikacje w czasopismach pedagogicznych. Prowadzi seminarium magisterskie tematycznie związane z problematyką wykorzystania multimediów w procesie kształcenia. Ostatnio wydał książki „Perspektywa Edukacji z komputerem”, Toruń 1995 we współpracy z prof. B. Siemienieckim. Oraz „Program prezentacji Charisma 4.0 - próba edukacyjnych zastosowań”, Toruń 1997.
ZDZISŁAW NOWAKOWSKI ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej w 1979 roku. Jest nauczycielem informatyki oraz wicedyrektorem Zespołu Szkół Zawodowych Nr 1 im. Prof. Janusza Groszkowskiego w Mielcu. Od 1993 roku pełni funkcję doradcy metodycznego z informatyki w wojewódzkim Ośrodku Metodycznym w Rzeszowie (obecnie Centrum Doskonalenia Pedagogicznego). Jest współautorem programu nauczania Studium Podyplomowego z informatyki dla nauczycieli, organizowanego przez Instytut Informatyki Politechniki Warszawskiej. Jest autorem współautorem ponad 20 publikacji, a w tym 6 książek poświęconych nauczaniu elementów informatyki na poziomie szkoły ponadpodstawowej. Obecnie jego zainteresowania naukowe dotyczą badania osiągnięć szkolnych uczniów oraz ustalenia wymagań programowych z informatyki na poziomie szkoły średniej. W 1990 roku utworzył pierwszą w województwie rzeszowskim klasę autorską z rozszerzonym programem nauczania informatyki. Jego czterech uczniów uczestniczyło w trzecim etapie Olimpiady Informatycznej (jeden laureat, jedno wyróżnienie). W 1996 roku został upoważniony przez Ministra Edukacji Narodowej do wydania opinii kwalifikujących podręczniki do użytku szkolnego. Uczestniczył w pracach Zespołu Doradczego przy Wydziale ds. Komputeryzacji MEN. Dwukrotnie Otrzymał nagrodę Ministra Edukacji Narodowej.
BRONISŁAW SIEMIENIECKI jest pracownikiem naukowym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie w Instytucie Pedagogiki pełni funkcje kierownika Zakładu Technologii Kształcenia. Jest także dyrektorem Microrafix Training & Didactic Centre. Napisał szereg prac poświęconych technologii kształcenia, a szczególnie zastosowaniu komputerów w edukacji między innymi: „Komputer w edukacji”, „Podstawowe problemy edukacji informacyjnej”, „Komputer i hipermedia w procesie edukacji dorosłych”, „Perspektywy edukacji z komputerem” czy „Komputer w diagnostyce i terapii pedagogicznej” Wydawnictwa Adama Marszałka, Toruń. Opublikował ponad 40 artykułów w pismach naukowych. Jest redaktorem naczelnym pisma naukowego „Kogniwistyka i media w edukacji”. Jest również członkiem trzech zespołów redakcyjnych: „Komputery w Edukacji”, „Kultura i Edukacja”, „Toruńskie Studia Dydaktyczne”. Stworzył oraz wdrożył do praktyki edukacyjnej pięcioetapowy system kształcenia informatycznego pedagogów, w tym unikalną specjalizację, Metody Komputerowe w Edukacji oraz Studium Podyplomowe Metody Komputerowe Pedagogiki Szkolnej.
MACIEJ M. SYSŁO ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Wrocławskim w zakresie metod numerycznych w 1968 roku. Doktoryzował się w 1974 roku, a habilitował - w 1980 z zakresu teorii grafów i jej algorytmów. Tytuł profesora uzyskał w 1991 roku. W latach 1974 - 1976 był stypendystą rządu japońskiego na Uniwersytecie Tokijskim, a w latach 1982 - 1984 przebywał w Bonn Universitst jako stypendysta Fundacji Aleksandra Humboldta. W roku akademickim 1981 / 1982 był profesorem wizytującym na Uniwersytecie stanu Washington w Pullman (USA). Od 1984 roku, z dwuletnią przezwą, kieruje Instytutem Informatyki Uniwersytetu Wrocławskiego. Jest autorem lub współautorem blisko 150 publikacji naukowych, w tym dwóch książek wydanych przez PWN i jednej Prentice - Hall (USA), poświęconych algorytmom optymalizacji i ich komputerowym realizacjom. Od połowy lat osiemdziesiątych zajmuje się również edukacją informatyczną i nauczaniem wspomaganym komputerami na wszystkich szczeblach zdobywania wiedzy i umiejętności, od podstawowego po wyższy i podyplomowy. Zespół, który skupił wokół siebie w instytucie, opracował między innymi program nauczania elementów informatyki (DKO - 4015 - 3 / 94 / WS) i podręcznik do nauczania tego przedmiotu (numer w zestawie 400 / 94). Kierował także zespołem międzyuczelnianym, który opracował i wydał pakiet oprogramowania edukacyjnego „Elementy Informatyki”. Bierze w pracach Komitetu Głównego Olimpiady Informatycznej i Zespołu Doradczego Przy Wydziale ds. Komputeryzacji Ministerstwa Edukacji Narodowej.
ALEKSANDER SZTEJNBERG jest profesorem Uniwersytetu Opolskiego. Urodził się w Świebodzicach (woj. wałbrzyskie). Ukończył studia magisterskie na kierunku chemii Wydziału Matematyczno - Fizyczno - Chemicznego Uniwersytetu Wrocławskiego w 1971 roku. W 1973 roku rozpoczął studia doktoranckie w Instytucie Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich Politechniki Wrocławskiej, które ukończył w 1977 roku obroną pracy doktorskiej i uzyskaniem stopnia doktora nauk chemicznych. W 1988 roku uzyskał stopień dr hab. w zakresie dydaktyki chemii. Jest autorem lub współautorem ponad 80 publikacji z tej dziedziny. Obecnie realizuje zadania badawcze skoncentrowane wokół problematyki komputerowego doskonalenia kształcenia chemicznego na różnych szczeblach nauczania.
KAZIMIERZ WENTA doktoryzował się w roku 1975 na Wydziale Filozoficzno - Historycznym Uniwersytetu im Adama Mickiewicza w Poznaniu, a habilitował - w roku 1994 na Wydziale Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu Marii Curie - Skłodowskiej w Lublinie. Od 1971 do 1985 roku jest nauczycielem akademickim w uczelniach pedagogicznych, a następnie w Uniwersytecie Szczecińskim. Działalność naukowo - dydaktyczną rozpoczął od stanowiska starszego asystenta, potem adiunkta, był kierownikiem Międzywydziałowego Zakładu Nowych Technik Nauczania, a obecnie jest prodziekanem na Wydziale Matematyczno - Fizycznym Uniwersytetu Szczecińskiego i kierownikiem Zakładu Dydaktyki i Informatyki w Katedrze Edukacji Technicznej. Jego zainteresowania naukowe obejmują pedagogikę szkoły wyższej, pedagogikę społeczną, andragogikę, dydaktykę - zwłaszcza technologię kształcenia i metodykę nauczania techniki i informatyki. Prowadzi zajęcia dydaktyczne z zakresu dydaktyki techniki, metodyki nauczania informatyki oraz pedagogiki społecznej i pedagogiki pracy na studiach dziennych, zaocznych, wieczorowych oraz na studiach podyplomowych. Przedmiotem jego zadań są między innymi zagadnienia z różnych obszarów stosowania technik multimedialnych w dydaktyce ogólnotechnicznej, pedagogiczne aspekty rozwoju społeczeństwa informatycznego oraz rola różnych technik przekazu w edukacji ekologicznej. Kazimierz Wenta jest autorem czterech książek, piąta pt. „Wprowadzenie do metodyki nauczania elementów informatyki w szkole. Podstawy teoretyczne z dydaktyki w informatyce stosowanej” znajduje się już w druku. Opublikował także już ponad 60 artykułów naukowych, wśród których szeroko rozumiana problematyka multimedialna stanowi znaczącą część tego dorobku.
Czołowi dydaktycy i ich poglądy
1