PRZYBYŁO ICH TYLKO TRZECH
Jak wszystkim wiadomo, dawniej, gdy nie istniały komputery, cała mądrość świata skoncentrowana była w umyśle siedmiu osób, słynnych Siedmiu Mędrców. Znali oni odpowiedzi na wszystkie pytania: dlaczego?, jak?, kiedy?
Znali także leki na wszelkie przypadłości. Byli tak ważni, że uważano ich za królów krajów, w których mieszkali.
Dlatego Siedmiu Mędrców nazywano również Magami. Otóż w roku zerowym, studiując swoje tajne pergaminy, Siedmiu Mędrców doszło do jedynej, zadziwiającej konkluzji. Właśnie pewnej nocy tego roku miała ukazać się nadzwyczajna gwiazda, która mogła zaprowadzić ich do kolebki króla królów.
Od tego momentu, co noc gorączkowo badali oni niebo codziennie przygotowywali się do wyprawy. Wreszcie pewnej nocy, na czarnym aksamicie nieba, ukazała się gwiazda, jakże różniąca się od innych. Bez wahania Siedmiu Mędrców Świata wyruszyło w drogę. Prowadziła ich gwiazda.
Nie wolno im było spuszczać jej z oczu.
Każdy z Mędrców jechał na czele swej drużyny. Wszyscy wpatrzeni byli w gwiazdę. Jedynie oni mogli ją widzieć zarówno w dzień, jak i w nocy. Mieli na sobie szaty ze złocistego sukna, a każda z nich była istnym skarbem. Za nimi jechali poddani im emirowie, paladyni, giermkowie, sułtani. Konie i wielbłądy obładowane były mnóstwem szat, zapasów, a przede wszystkim cennych darów dla Boskiego Dzieciątka.
Siedem karawan z wolna ruszyło ku Górze Zwycięstw - tu zgodnie z zaleceniami - Siedmiu Mędrców miało się spotkać, by potem utworzyć jedną karawanę.
Siedem przeznaczeń
Olaf, król i Mędrzec z zimnej i niegościnnej Ziemi Fiordów, przebył ogromny step i łańcuchy gór lodowych, i przybył do ciepłej, i zielonej doliny, gdzie drzewa pełne były wspaniałych owoców, a klimat łagodny i pełen zapachów. Olaf i jego ludzie nigdy nie widzieli nic tak pięknego i postanowili się zatrzymać na trochę. Na próżno gwiazda z nieba drgała i świeciła, aby zachęcić mądrego króla do podjęcia na nowo wędrówki.
Olaf pływał w ciepłej wodzie jezior w zaczarowanej dolinie i opalał się w słońcu. Zaczął nawet budować sobie wielki zamek. Zupełnie zapomniał o gwieździe.
Igor, król Mędrzec z kraju Rzek, był młodzieńcem szlachetnym, silnym i śmiałym, świetnie władającym mieczem. Wyjechał, gdy tylko ukazała się gwiazda, otoczony swymi paladynami o blond włosach i niebieskich oczach. Wszyscy mieli srebrne hełmy, ozdobione czerwonymi piórami oraz zbroje, błyszczące miedzią i złoconym brązem.
Przebyli niziny i pola uprawne, aż dotarli do królestwa króla Czerwonego, złego i okrutnego władcy. Jego siepacze chłostali i sądzili bez litości poddanych, którzy byli po pro, stu niewolnikami. Szlachetne serce Igora i jego paladynów zapałało złością na widok niesprawiedliwości, z jaką spotykali się na każdym kroku. Postanowili interweniować. Któregoś ranka spotkawszy oddział straży królewskiej, który pędził dwunastu biednych, obdartych, zgłodniałych, skutych łańcuchami wieśniaków, Igor i jego podwładni wyciągnęli miecze i rzucili się na straże. Rozpoczęła się długa i krwawa walka. Igor stał się obrońcą biednych i słabych, ale zgubił gwiazdę i po pewnym czasie więcej jej nie szukał.
Yen Hui był Mędrcem Niebieskiego Imperium. Jego umysł był jasny jak diament i ostry jak stalowe ostrze. Jego towarzyszami podróży byli uczeni oraz filozofowie. Gdy tak wędrowali, kierowani gwiazdą, dyskutowali o matematyce i rozwiązywali bardzo trudne zagadki.
Dotarli do wspaniałego miasta, bogatego w marmurowe pomniki, ogrody i stadiony. Był tam również słynny uniwersytet, gdzie wykładali znani profesorowie. Yen nie oparł się pokusie.
Zatrzymam się tylko na kilka godzin - powiedział sobie. Właśnie tego dnia jeden z uczonych, cieszący się wielką sławą, miał wykład na temat początków wszechświata. Yen Hui wyzwał go na publiczną dysputę, która okazała się pamiętna. Trwała cały tydzień. Yen i uczony zmierzyli się na wszystkich polach wiedzy i dysputa zakończyła się partią szachów. Do dziś jeszcze eksperci ją analizują, z powodu genialności ruchów króla Yen Hui. On to właśnie zwyciężył, ale gdy przypomniał sobie o gwieździe, było już za późno: nie mógł jej odnaleźć.
Lionel z Navarry był księciem i poetą, przybywał z zachodu podążał za gwiazdą razem ze swymi przyjaciółmi, którzy nie mieli broni a jedynie instrumenty muzyczne. Lionel skomponował przepiękną pieśń na cześć gwiazdy i Króla królów, który zszedł na ziemię, aby przynieść pokój wszystkim ludziom. Osoby, które wtedy jej słuchały, wzruszały się do łez. Karawana Lionela przebyła dwie wielkie puszcze i pewnego wieczoru poprosiła o gościnę w jakiejś dużej wsi, zamieszkałej przez pogodnych i pracowitych wieśniaków. Młody król i jego towarzysze zostali zaproszeni na ucztę u wójta. Pod koniec uczty piękna dziewczyna, która okazała się córką wójta, tańczyła i śpiewała dla gości.
Lionel bardzo się w niej zakochał. Na próżno jego towarzysze przypominali mu o ważnej misji, jakiej się podjął. Wszystkie myśli Lionela były pochłonięte przez córkę wójta. Na jego niebie, cudowna gwiazda z wolna zatarła się i zniknęła.
Melchior, król Persów, jechał na czele swego orszaku, nie tracąc z oczu gwiazdy. Był przyzwyczajony do trudów i ofiar i nie dawał odpoczynku swym oczom ani za dnia, ani w nocy. Nie chciał ryzykować utraty gwiazdy, która wskazywała mu drogę.
Kasper, król Indii, miał ze sobą tylko kilku zaufanych ludzi. Jego podróż była bardzo długa i nie chciał spóźnić się na spotkanie. Wiem z pewnością, nie mogę się mylić. Urodził się Człowiek podobny do nas, który będzie Panem całej ziemi i będzie królować wiecznie. Z drżącą duszą rzucę się do Jego nóg... Jest to sprawa najważniejsza w moim życiu - myślał.
Baltazar, król Arabów, był już w podeszłym wieku, podróżował na wielbłądzie, który swym kołyszącym krokiem usypiał go. Dlatego jechał przy nim giermek, którego zadaniem było budzenie króla, nawet kilkoma szarpnięciami, aby nie spotkało go nieszczęście stracenia z oczu gwiazdy, która go prowadziła.
Góra Zwycięstw
Na spotkanie na Górze Zwycięstw dotarło więc tylko trzech Mędrców. Gdy tam się znaleźli, zobaczyli, że w niebie otwiera się ogromna brama, w której ukazali się pełni blasku aniołowie, trzymający gwiazdę-kometę. Cała Góra jaśniała.
Zatrzymali się u stóp Góry, by umyć się przy źródle. Wokół niego rosło siedem drzew: drzewo oliwne, winna latorośl, mirt, cyprys, cytryna, cedr i jodła. Cztery drzewa usychały i Melchior, Kasper i Baltazar zrozumieli, że pozostali czterej Mędrcy nie przybędą na spotkanie.
Po umyciu utworzyli jedną karawanę. Czas wyruszyć - powiedział Baltazar, który był z nich najstarszy i najrozsądniejszy. Gwiazda znów ich wyprzedziła, ukazując drogę. Do Betlejem.
Doświadczenie zawarte w opowiadaniu
Jedynie Mędrcy, którzy naprawdę czuwali, nie spóźnili się na najważniejsze w ich życiu spotkanie.
Chrześcijanin, jak strażnik, musi czuwać, by nie pozwolić zwyciężyć się przez ospałość i lenistwo. Być chrześcijaninem , oznacza czuwać i opierać się pokusom.
Być czujnym - oznacza żyć świadomie i rozważnie. Oznacza być panem własnego życia, nie pozwolić kierować się decyzjami innych ludzi.
Życie jest ważną przygodą, dlatego musimy być czujni, rozważni, by nie ryzykować utraty tego, co rzeczywiście się liczy w życiu: tego, co Jezus przyszedł nam powiedzieć i co nam przyniósł.
W tym czasie ludzie uczestniczą w wielu nocnych zabawach i balach maskowych, ale grozi im nieobecność na najważniejszym czuwaniu; oczekiwaniu na Jezusa.
Dla ułatwienia dialogu
· Dlaczego do celu dotarło tylko trzech Mędrców? Co spowodowało nieprzybycie pozostałych czterech?
Czy macie w waszym życiu cel? Jaki on może być według was? Kto jest waszą gwiazdą przewodnią?
Postarajcie się stawić w miejsce czterech Mędrców, którzy zagubili gwiazdę; co wy zrobilibyście na ich miejscu?
Czy czujecie czasami, że bardzo trudno jest dokonać słusznego wyboru? Na podstawie czego należy osądzać?
Co jest według was najważniejszą rzeczą w życiu? lo pobudzenia aktywności
Każde dziecko (albo wspólnie cała klasa) może narysować . Własną drogę do Betlejem. Na jej początku należy umieścić gwiazdę, zawierającą konkretne przesłanie, na przykład: Gwiazdą, która mnie prowadzi do Jezusa jest... Wzdłuż drogi muszą być zaznaczone pokusy - utrudniające drogę do celu.
Również Pismo św. opowiada...
Nauczyciel może przeczytać i omówić przypowieść o dziesięciu pannach (Mt 25,1-13).