Per Ake Westerlund
Lenin, dyktator czy wódz rewolucji?
Włodzimierz Lenin, główny przywódca rewolucji rosyjskiej, zanotował w połowie 1917 roku następujące, wnikliwe spostrzeżenie: „Klasy uciskające nieustannie prześladowały wielkich rewolucjonistów za ich życia, na ich nauki odpowiadały najdzikszą wściekłością, najbardziej szalona nienawiścią, najbardziej rozpasana kampania kłamstw i oszczerstw. Po ich śmierci usiłuje się z nich uczynić nieszkodliwe ikony, kanonizować ich niejako, pozostawić pewna sławę ich imieniu w celu "pocieszenia" i tumanienia klas uciskanych, wyjaławiając treść rewolucyjnej nauki, przytępiając jej rewolucyjne ostrze, wulgaryzując ją”
W momencie uniesienia, kiedy oddziały USA zdobyły 10 kwietnia 2003 roku Bagdad, amerykański sekretarz obrony Donald Rumsfeld ogłosił, że „Saddam Hussein właśnie zasilił grono zbrodniczych i upadłych dyktatorów takich jak Hitler, Stalin, Lenin, Ceausescu”. 80 lat po śmierci Lenina światowe klasy panujące nadal starają się ukazywać go jako jednego z najbardziej przerażających dyktatorów. Per Ake Westerlund przygląda się przyczynom takiego stanu rzeczy.
Lenin umarł ponad 80 lat temu 21 stycznia 1924 roku, ale już pod koniec 1922 roku był poważnie chory, coraz bardziej oddalał się od polityki. Po jego śmierci światowe klasy panujące usiłowały zdyskredytować wodza rewolucji. Ich obawa przed Rosyjską Rewolucją, przed „dziesięcioma dniami, które wstrząsnęły światem” spowodowała, że zaczęli używać „najbardziej brutalnych złośliwości, najwścieklejszej nienawiści i niegodziwych kampanii”, aby ośmieszyć rewolucję. Nigdy wcześniej i później kapitaliści nie byli bliżej utraty swojej władzy i wpływów niż w okresie 1917-20. Kampanie antyleninowskie mają na celu zastraszenie pracowników i młodzieży, tak, aby trzymali się z daleka od rewolucyjnych idei i walki klasowej. Dla współczesnych socjalistów jest więc niezbędne, aby obalić kłamstwa i mity dyskredytujące Lenina i Rosyjska Rewolucję.
Obraz przedstawiający prostą linię od Lenina do Józefa Stalina a na Leonidzie Breżniewie i Michaile Gorbaczowie kończąc, jest najprawdopodobniej największym fałszerstwem w historii. Publikacje w rodzaju „Czarnej Księgi Komunizmu: zbrodnie, terror, represje” autorstwa Stephane Courtois, Nicolas Werth, Jean-Louis Panne, Andrzeja Paczkowskiego, Karela Bartoska, Jean-Louis Margolin (Harvard University Press, 1999) nie mówią nic o polityce bolszewików pod kierownictwem Lenina, albo o pierwszych decyzjach podjętych po Rewolucji Październikowej. Ukrywają ogromne zmagania rozpoczęte w 1920 roku przez samego Lenina w celu zahamowania wzrostu stalinizmu. Nie potrafią wyjaśnić jednostronnej wojny jaką w latach trzydziestych prowadził Stalin przeciwko wszystkim związanym z Leninem rewolucjonistom.
Jedynym historykiem, który rozróżnił Lenina od Stalina był EH Carr, który opisywał jak rząd Lenina zachęcał klasę robotniczą do wzięcia czynnego udziału w działalności partii i narodu. Stanowisko wobec demokracji i praw pracowniczych było kompletnie sprzeczne z dyktatorskimi rządami Stalina. To rady robotnicze, sowiety, przejęły władzę po Październiku 1917, i to ich wybieralni i odwoływalni delegaci powołali rząd Lenina. Prawa pracownicze, w tym również prawo do strajku, zostały uświęcone. Ustanowienie komitetów fabrycznych było popierane przez rząd. Bolszewicy nie chcieli zakazywać działalności innych partii, nawet partii burżuazyjnych, dopóki te nie zaczęły militarnej walki przeciw nim. Na początku jedyną zakazaną organizacją była proto-faszystowska „Czarna Sotnia” specjalizująca się w fizycznym zwalczaniu radykałów i pogromach Żydów.
Stalinowska kontrrewolucja
Rząd bolszewicki był najbardziej postępowym rządem na świecie. Możemy się o tym przekonać czytając ich pierwsze dekrety. Zawierały one zupełnie nowe prawa dla kobiet, prawo do rozwodu i aborcji. Antysemityzm i rasizm zostały zakazane. Uciskane narody uzyskały prawo decydowania o własnym losie. Rosja radziecka była pierwszym państwem tworzącym nowy socjalistyczny porządek, mimo straszliwego stanu gospodarki.
Leninowski Związek Radziecki wraz z jego politycznym programem został zniszczony przez stalinizm. Dojście do władzy stalinowskiej biurokracji oznaczało kontrrewolucję na każdym polu, oprócz znacjonalizowanej gospodarki. Prawa pracownicze, prawa kobiet i narodów uciskanych zostały zdeptane. Zamiast obumierania aparatu państwa robotniczego, co zakładał Lenin, ów aparat przybrał formę ogromnej machiny policyjno-militarnej. Stalinizm był nacjonalistyczną dyktaturą pasożytującą na organizmie gospodarki planowanej.
Stalinizm nie było nieuniknionym rezultatem rewolucji robotniczej, ale skutkiem izolacji rewolucji - szczególnie upadku rewolucji niemieckiej z lat 1918-23, a także gospodarczego zacofania Rosji. Stalinizm nie mógł jednakże zdobyć władzy bez oporu, bez krwawej politycznej kontrrewolucji. Czystka polityczna z lat 1936-38 nie była ślepą akcją, ale odpowiedzią biurokracji na wzrost opozycji wobec niej. Głównym oskarżonym był sprzymierzeniec Lenina z 1917 roku, Lew Trocki, a także jego zwolennicy (więzieni i zabijani tysiącami z rozkazu Stalina). Trocki, który bronił i rozwijał leninowski program bolszewików został wydalony ze Związku Radzieckiego w 1929 roku i zamordowany przez wynajętego mordercę Ramona Mercadera (agenta GPU) w Meksyku w 1940 roku. Trocki stał się największym wrogiem stalinowskiego reżimu, ponieważ to on przewodził rewolucji u boku Lenina w 1917 roku (podczas, gdy Stalin był chwiejny i pozostawał na uboczu), to on demaskował i szczegółowo analizował stalinowski reżim, a wreszcie opracował program walki i pokonania stalinizmu i przywrócenia demokracji robotniczej.
Burżuazyjni politycy i socjaldemokraci na Zachodzie również atakują Trockiego jako rewolucyjnego marksistowskiego przywódcę. Zdają sobie sprawę, że jego idee były zagrożeniem nie tylko dla Stalina, ale również dla władzy kapitalistów. Podczas procesów moskiewskich w 1936 roku rząd norweski nie pozwolił Trockiemu, który był wtedy w Norwegii, publikować żadnych pism politycznych, ani publicznie mu się bronić. Kiedy w 1943 roku Stalin rozwiązał Komintern (powstały w 1919 roku, aby połączyć rewolucyjne grupy z całego świata), aby doprowadzić do porozumienia z Wielką Brytania i USA, New York Times skomentował to, pisząc, że Stalin ostatecznie porzucił trockistowską ideę światowej rewolucji.
Były stalinowski szpieg Leopold Trepper napisał później: „Ale kto protestował przeciw temu? Kto wyraził publicznie swoje oburzenie? Tylko trockiści mogą być dumni z tego, że potępiali te czyny. Idąc za przykładem swojego przywódcy, który stawiał opór do końca życia i został za to zamordowany, walczyli ze stalinizmem aż do śmierci i byli jedynymi, którzy się tego podjęli... Dzisiaj tylko trockiści mają prawo oskarżać tych, którzy byli wtedy pośród wilków”. (Wielka Gra, 1977). Możemy zestawić wspomnienia Treppera ze słowami Winstona Churchilla, który nazwał Stalina w 1950 roku „wybitnym rosyjskim mężem stanu”.
Przed stalinowską polityczną kontrrewolucją, kierownictwo międzynarodówki, na czele z Leninem i Trockim, nie działało w imię własnych interesów. Ich działaniami kierowały pryncypia, przede wszystkim dążenie do prowadzenia walki klasowej na skalę światową. Dopuszczali kompromisy tylko wtedy, gdy zostali do nich zmuszeni, i wówczas przyznawali się do tego.
Stalinizm, z drugiej strony, użył warunków wojny domowej i masowego głodu, by zbudować zupełnie nowy system polityczny. Stalinowskie społeczeństwo było przedstawiane jako ideał socjalizmu, marzenie świata. Dyktatura została zaprowadzona nie tylko w ZSRR, ale w całym międzynarodowym ruchu komunistycznym. Sytuacja ta nie uległa zmianie nawet w szczytowym punkcie rozwoju państw stalinowskich w latach 50-tych i 60-tych. Główne założenia, tradycje i debaty partii bolszewickiej zostały porzucone w latach 20-tych i 30-tych.
W pracach teoretycznych stalinizm trzymał się idei rewolucyjnych. Marks i Lenin zostali przemienieni w religijne ikony, które służyły reżimowi za tło ideologiczne. Biurokracja chciała przypisywać sobie zasługę rewolucji - co jest kolejnym dowodem na siłę przyciągania tej idei. Jednak ostatecznym rezultatem była dyskredytacja wielu aspektów marksizmu-leninizmu w oczach klasy robotniczej i uciśnionych ludzi na całym świecie. „Leninizm” stał się sloganem bez treści klasowej używanym przez pasożytniczą dyktaturę.
Stalinowska falsyfikacja leninizmu i marksizmu została zaakceptowana bez problemów czy wątpliwości przez socjaldemokrację i światowe klasy panujące. Wszyscy oni mieli swój interes w tym, by ukrywać prawdziwe idee Lenina. Trocki i jego zwolennicy bronili politycznego dziedzictwa Lenina i przeciwstawiali się kultowi jego osoby. W przeciwieństwie do powierzchownego krytycyzmu polityków Zachodu, Trocki posiadał oparty na klasowej analizie program walki ze stalinizmem. Dla przykładu, Trocki ostrzegał przed przeprowadzoną na sposób militarny, wymuszoną kolektywizacją rolnictwa w latach 1929-33 (w czasie, kiedy wielu antyleninowskich propagandystów twierdziło, że to właśnie Lenin domagał się szybkiej kolektywizacji).
W książce „Zdradzona Rewolucja” napisanej w 1936 roku, Trocki wyjaśniał szczegółowo, w jaki sposób polityka Stalina była przeciwna polityce Lenina: na polu kultury, polityki rodzinnej, rolnictwa, przemysłu, demokracji i praw narodowych, itp. We wszystkich sprawach międzynarodowych stalinizm zerwał z programem i metodami Lenina, przede wszystkim z potrzebą niezależności klasy robotniczej: podczas rewolucji chińskiej (1925-27), walki przeciwko faszyzmowi w Niemczech, w czasie rewolucji hiszpańskiej, a także we wszystkich innych przełomowych walkach klasowych. Współcześni antyleninowscy komentatorzy, podkreślający „nierealność' rewolucyjnej walki, stają więc po stronie Stalina, przeciwko Leninowi i Trockiemu.
1917: co zostało osiągnięte?
Rewolucja w lutym 1917 obaliła autorytarny reżim carski. Rząd Tymczasowy, który ukonstytuował się po upadku caratu kontynuował politykę, która doprowadziła do rewolucji. Pierwsza wojna światowa nie została zakończona. Nie rozwiązano kwestii ziemi, ucisk narodowy wręcz pogorszył się, w miastach zaczęło brakować żywności, wybory do dumy nie odbyły się, użyto silnych represji wobec ruchu robotniczego i bezrolnych chłopów. Te czynniki, rzadko wymieniane, przyczyniły się do wzrostu masowego poparcia dla bolszewików, a w konsekwencji do Rewolucji Październikowej.
Podczas gdy Rumsfeld i ska używają jedynie antykomunistycznych sloganów, publikacje w rodzaju „Czarnej Księgi Komunizmu” są próbą naukowego i historycznego uzasadnienia jego oszczerstw. Nicolas Werth, autor rozdziału poświęconego bolszewikom, nie napisał nic o ich polityce w czasie rewolucji. Lakonicznie obiega dekrety o pokoju i ziemi dla chłopów, zatwierdzone przez Drugi Zjazd Rad, który powołał rząd Lenina.
Wtedy to właśnie zatwierdzono polityczne żądania biednych, jakie wysuwali od lutego i które sami zaczęli wprowadzać w życie - redystrybucję ziemi obszarniczej. To właśnie bolszewicy, wprowadzili w życie hasło „ziemi dla chłopów”, przejęte od partii Eserowców -dali ziemię100 milionom chłopów i bezrolnych. (Eserowcy mieli szerokie poparcie chłopstwa w 1917, kiedy wysunęli to klasowe hasło. Lewica eserowców poparła rząd radziecki). Trzydzieści tysięcy obszarników, znienawidzonych przez masy chłopskie, zostało wywłaszczonych bez rekompensat.
Bolszewicki dekret w sprawie pokoju był decyzją historyczną na skalę światową, wyczekiwaną przez miliony żołnierzy i ich rodziny od trzech lat. Przyczynienie się rewolucji w Rosji i rok później w Niemczech do zakończenia pierwszej wojny światowej (listopad 1918) jest całkowicie przemilczane przez kłamliwe kampanie przeciwko Leninowi i rewolucji.
Wert w „Czarnej Księdze” pisze, ze bolszewicy „wydawali się” apelować do nie-rosyjskich narodów, aby wyzwoliły same siebie. I rzeczywiście, rząd radziecki przyznał każdemu narodowi równe prawa i prawo do suwerenności, broniąc prawa wszystkich narodów do samookreślenia, w tym również prawa do własnego państwa, i do zniesienia wszystkich narodowych i religijnych przywilejów.
Postanowienie zniesienia kary śmierci w armii i zakaz propagowania rasizmu, pokazujące prawdziwe oblicze władzy robotniczej, nie zostało uwzględnione w „Czarnej Księdze”. Tak samo nic nie wspomniano o Rosji Sowieckiej jako pierwszym kraju, w którym zalegalizowano aborcję i rozwody. Zupełnie nowe były prawa dla organizacji robotniczych i zwykłych ludzi, którzy mieli teraz dostęp do pras drukarskich, dzięki czemu „wolność prasy” po raz pierwszy stała się czymś więcej, niż pustym sloganem. Możliwość krytyki mogła być wyrażana również na ulicy, na co jest dużo dowodów. Reformistyczni mienszewicy i anarchiści posiadali całkowitą wolność i mogli zorganizować masowe demonstracje na pogrzebach G. Plechanowa i księcia Piotra Kropotkina (kolejno w 1918 i 1921).
Na trzecim zjeździe rad, pierwszym po listopadzie 1917, bolszewicka większość znacznie wzrosła. Nowy komitet wykonawczy został wybrany i składał się z 160 bolszewików i 125 lewicowych eserowców. Było tam również reprezentowane 6 innych partii, wraz z dwoma liderami mienszewików. Demokracja radziecka rozprzestrzeniała się na każdy region i wioskę, gdzie robotnicy i chłopi ustanawiali organy nowej władzy, lokalne rady robotniczo-chłopskie, które obalały stary porządek. Przepisy radzieckie były tak skonstruowane, że pewne niewielkie, wcześniej uprzywilejowane, grupy, zostały pozbawione prawa głosu: ci, którzy czerpali zyski lub utrzymywali się z wyzysku innych, zakonnicy i księża, a także kryminaliści. Można to porównać z położeniem większości robotników i kobiet z innych państw europejskich tamtych czasów - nie posiadali oni praw związkowych, ani prawa głosu.
Lenin wyjaśniał historyczną konieczność rewolucji: „rząd radziecki jest pierwszym na świecie (dokładniej drugim, pierwszym była Komuna Paryska z 1871 roku) rekrutującym się z pośród zwykłych ludzi, w szczególności z ludzi wyzyskiwanych. Ludzie pracy są odgrodzeni od uczestnictwa w parlamencie burżuazyjnym (nigdy nie decydują o ważnych sprawach za panowania demokracji burżuazyjnej, która jest sterowana przez giełdy i banki) tysiącem przeszkód, tak więc robotnicy zdają sobie sprawę, że parlamenty burżuazyjne są instytucjami obcymi wobec nich, instrumentami ucisku, instytucjami wrogiej klasy, wyzyskującej ich mniejszości”.
Włodzimierz Uljanow zawsze posiadał internacjonalistyczną perspektywę. Ostrzegał przed wykorzystywaniem doświadczenia rosyjskiego jako modelu uniwersalnego, możliwego do zastosowania wszędzie: „demokracja proletariacka, której jednym z rodzajów jest rząd radziecki, przyczyniła się niesłychanie do rozwoju demokracji dla zdecydowanej większości ludności, dla wyzyskiwanych i ludzi pracy”.” Musi być wiadome, że kwestia odebrania prawa wyborczego wyzyskiwaczom jest czysto rosyjską kwestią i nie jest generalnie związana z dyktaturą proletariatu.”. (Rewolucja proletariacka a renegat Kautsky, 1918).
Lenin zauważył, że zwycięstwo klasy robotniczej „w choć jednym wysokorozwiniętym kraju” zmieni rolę rosyjskiej rewolucji: „Rosja przestanie być uważana za model i znowu będzie uważana za kraj zacofany (w radzieckim i socjalistycznym sensie)”. (Dziecięca choroba „lewicowości” w komunizmie, 1920).
„Krucjata” antyradziecka
W Piotrogrodzie przedstawiciele robotników przejęli władzę w listopadzie prawie bez rozlewu krwi. Bolszewicy byli bardzo wyrozumiali dla swoich wrogów. W Moskwie generałowie, którzy usiłowali zatrzymać działania robotników za pomocą armii, nie byli aresztowani, jeżeli tylko przyrzekli, że więcej tego robić nie będą. Z kolei wrogowie rosyjskiej rewolucji działali zgodnie z zasadą, że przeciw bolszewikom wszelkie metody są dozwolone, jak zauważył Victor Serge w książce „Year One of the Russian Revolution” (1930). Najpierw liczyli, że można siłą obalić nowy rząd powstały po listopadzie. Kiedy to się nie powiodło, zaczęli podżegać do powstań i sabotażu, dopóki nie zorganizowano kontrrewolucyjnych armii „Białych”.
Państwa podbite - kraje nadbałtyckie, Finlandia, Ukraina etc., były pod bezpośrednim panowaniem Rządu Tymczasowego powstałego w lutym 1917 roku. Możliwość samostanowienia narodów po rewolucji, burżuazja pojmowała nie jako możliwość swobodnego rozwoju niezależnego państwa, ale jako możliwość pójścia w ślady imperialistów w zwalczaniu rewolucyjnego rządu. Na Ukrainie armia niemiecka wyraziła swoją wdzięczność przez zakazanie działalności tamtejszego parlamentu, który zaprosił Niemców na Ukrainę. Wszelkie prawa ustanowione przez władzę radziecką zostały skasowane, dopóki bolszewicy nie przejęli władzy ponownie.
Szwedzki antyleninowski pisarz Staffan Skott nieumyślnie udowadnia, że wolnościowy charakter rewolucji został później zniszczony przez Stalina:” Za panowania cara, języki ukraiński i białoruski nie były dozwolone. Po rewolucji niezależna kultura obu tych krajów zaczęła się szybko rozwijać (literatura, teatr, prasa i sztuka). Stalin nie chciał jednak, aby „wolność” poszła za daleko i nie przerodziła się w prawdziwą wolność obu narodów. Po latach 30-tych nie pozostało wiele ukraińskiej i białoruskiej literatury - prawie wszyscy pisarze i artyści zostali rozstrzelani, bądź umieszczeni w obozach”.
Aby ukazać izolację zwolenników Lenina na scenie politycznej, Werth pisze w „Czarnej Księdze”, że po rewolucji jedynie lewica eserowska współpracowała z bolszewikami. Musi jednak przyznać, że pod koniec 1917 roku nie było realnej opozycji, która byłaby zdolna zagrozić rządowi. Ofiary przemocy kontrrewolucjonistów również pokazują prawdziwe zamiary bolszewików. Gdyby celem Lenina była wojna domowa, co sugeruje „Czarna Księga” i inne tego typu prace, dlaczego więc wybuchła ona dopiero w drugiej połowie 1918 roku?
W pierwszej połowie 1918 roku przez stronę radziecką zostało straconych 22 ludzi - mniej niż w Teksasie za urzędowania G.W. Busha. Pokojowa polityka nadal była podstawą działania nowego rządu. Nadal odbywały się ożywione debaty między bolszewikami a zwolennikami innych kierunków politycznych.
Jednak carska generalicja, burżuazja rosyjska i światowa były przekonane, że trzeba użyć siły militarnej do zdławienia rewolucji. Wojna domowa w Finlandii, która wybuchła na wiosnę 1918 roku, gdzie po zakończeniu działań zbrojnych Biali zabili 30,000 robotników i biednych chłopów, ukazuje nam, co mogłoby stać się w Rosji po wygranej kontrrewolucji. W celu zdławienia i pokonania rosyjskiej rewolucji, szybko powstał nowy sojusz miedzy imperialistycznymi blokami, które trzy lata prowadziły ze sobą wojnę (podczas pierwszej wojny światowej zginęło 15 mln ludzi). Przykładowo, brytyjska propaganda wojenna całkowicie przemilczała niemiecką inwazję na Rosję w 1918 roku.
To właśnie Churchill wymyślił w 1919 zwrot „krucjata antysowiecka 14 narodów”. Rząd radziecki został otoczony przez wrogie siły: „Białych” generałów Piotra Krasnowa i Antona Denikina na Południu, Niemców na Zachodzie i czeski korpus na Wschodzie.
Największa inwazja miała miejsce w 1918 roku. Oddziały brytyjskie zajęły port w Murmańsku, w północno-zachodniej Rosji, w czerwcu. Dwa miesiące później brytyjskie i francuskie wojska kontrolowały już Archangielsk wraz z siłami USA, przybyłymi nieco później. W sierpniu 8,000 Amerykanów i 72,000 Japończyków zajęło Władywostok na dalekim wschodzie. Siły tureckie i niemieckie zdobyły Gruzję, potem oddaną pod kontrolę Brytyjczykom. Gruzja stała się główną bazą armii gen. Denikina. W wojnę wplątana została również Rumunia, Polska, legion byłych czeskich jeńców wojennych, Węgry, Bułgaria i kraje nadbałtyckie.
30 sierpnia 1918 roku bolszewik M. Uricki został zamordowany, Lenin zaś został ciężko ranny w zamachu na swoje życie. Dwa miesiące wcześniej prawica eserowców zabiła innego bolszewika W. Wołodarskiego, ludowego komisarza ds. prasy w Radzie Piotrogrodzkiej. Wzrastająca żądza krwawego odwetu na bolszewikach dała o sobie znać w stolicy Azerbejdżanu, Baku. Bolszewicy stracili większość w radzie miasta Baku, gdzie mienszewicy i eserowcy witali brytyjskie oddziały mające „przywrócić demokrację”. W przeciwieństwie do tego, co głoszą najróżniejsze mity, bolszewicy pokojowo zrezygnowali z uczestnictwie w radzie. Jednak mimo tego zostali aresztowani i rozstrzelani przez brytyjskiego generała W. Thompsona. Realia wojny domowej zatryumfowały nad gotowością bolszewików do zaoferowania innym partiom możliwości zdobycia większościowego poparcia klasy robotniczej.
„Czerwony terror” ogłoszony przez bolszewików we wrześniu 1918 roku nie miał nic wspólnego z tym, co dzisiaj nazywamy terroryzmem. „Czerwony terror” był zaaprobowany przez społeczeństwo, które domagało się użycia siły przeciw tym, którzy występowali przeciw rządowi i władzy rad. Był to środek obrony rewolucji i praw, jakie ustanowiła ona przeciwko kapitalistycznym wyzyskiwaczom.
Przykłady Finlandii i Azerbejdżanu pokazują nam, do czego byli zdolni kontrrewolucyjni generałowie „Białych armii”, wraz ze swoim „Białym terrorem”. Nawet Werth w „Czarnej Księdze” musiał przyznać, że w obozach „Białych” panował nastrój wyjątkowo szowinistyczny. „Precz z Żydami i komisarzami” było jednym z haseł, jakich używano przeciw Leninowi i G. Zinowiewowi (stracony podczas procesów moskiewskich w 1936).
Bezwzględność wojny domowej na Ukrainie może być wyjaśniona jedynie antysemityzmem kontrrewolucjonistów. Żołnierze „Białych” walczyli pod hasłami: „Ukraina dla Ukrainców, precz z bolszewikami i Żydami”, „śmierć dla żydowskich szumowin”. Armia Czerwona rozbiła powstanie Kozaków, którzy byli powiązani z siłami admirała Aleksandra Kołczaka. W „Czarnej Księdze” możemy przeczytać, że Kozacy byli szczególnie prześladowani, jednak ich intencje były jasne: „My, Kozacy (…) jesteśmy przeciw komunistom, komunom (kolektywy rolne) i Żydom”. Werth szacuje, że 150,000 ludzi poniosło śmierć w wyniku antysemickich pogromów kierowanych przez ludzi Denikina w 1919 roku.
Inna alternatywa?
W 1917 roku i w następnych latach w Rosji nie była możliwa „trzecia droga”, między władzą radziecką a militarno-policyjną dyktaturą. Postępowanie mienszewików i eserowców potwierdza tę tezę. Tuż po rozpoczęciu pierwszej wojny światowej większość mienszewickich liderów skapitulowała i przyłączyła się do obozu patriotycznego bądź szowinistycznego, popierających carską Rosję w wojnie imperialistycznej. Kiedy w 1918 roku rady robotnicze postanowiły rozwiązać Konstytuantę, obie partie zaczęły negocjacje z Francuzami i Brytyjczykami. We współpracy z partią kadetów (konstytucyjni demokraci), ustanowili nowe zgromadzenie konstytucyjne w Samarze na południowym-zachodzie Rosji w kwietniu 1918 roku, pod ochroną korpusu czeskiego. „Nowa” konstytuanta rozwiązała wszystkie rady robotnicze i chłopskie w regonie Samary i podjudzała do masakr zwolenników bolszewików. Nawet gazeta konstytuanty zauważyła „epidemię linczów”.
Końcowym argumentem przeciwników Lenina i rewolucji jest stwierdzenie, że „komunizm” zabił 85 milionów ludzi, a arcy-antykomunista R.J. Rummel mówi nawet o 110 (!). Jednak nawet analiza liczb, podanych w „Czarnej Księdze”, zaprzecza temu, by stalinizm miał cokolwiek wspólnego z rządami Lenina. Stephane Courtois podaje, że 20 milionów ludzi zostało zabitych w ZSRR. W okresie 1918-23 podaje tylko „setki tysięcy”. Te liczby mogą być porównane z 600,000 zabitych przez USA w Kambodży w latach 70-tych, albo 2 miliony jako rezultat wojskowego zamachu stanu w Indonezji w latach 60-tych. „Czarna Księga” zalicza do ofiar bolszewików wszystkich zabitych w czasie wojny domowej, włączając 150,000 zabitych podczas pogromów organizowanych przez „Białych”. Według V. Serge'a 6,000 ludzi zostało zabitych przez bolszewików w drugiej połowie 1918 roku, mniej niż podczas jednego dnia walk pod Verdun podczas pierwszej wojny światowej.
Courtois podaje liczbę 5 milionów zmarłych jako rezultat głodu w 1922 roku. Rosyjscy komuniści i ich zwolennicy starali się pokazać, że ta katastrofa była wynikiem ekonomicznego embarga i celowej polityki głodzenia Rosji przez państwa zachodnie od 1919 roku. Import i eksport praktycznie nie istniał.
O dziwo antyleninowcy przyznają, że większość zbrodni opisanych w “Czarnej Księdze Komunizmu” miała miejsce za panowania Stalina i w państwach stalinowskich. To jednak nie pokazuje Courtois i innych antykomunistów w lepszym świetle. Ci panowie nie przestrzegają nas przed stalinizmem, ale przed „postanowieniem zmiany świata w imię wielkiej idei'.
Armia Czerwona zwyciężyła w wojnie domowej, ponieważ masy pracujące poparły bolszewików w imię rewolucji socjalnej. W ciągu pierwszych sześciu miesięcy istnienia Międzynarodówka Komunistyczna została zasilona milionem nowych członków. Połowa z nich żyła na obszarach dawnego imperium carskiego. Nowe partie komunistyczne, które powstawały w następnych latach, nie miały jednak takiego doświadczenia jak bolszewicy, którzy budowali swoją partię przez dwie dekady walki - rewolucje 1905 roku, lata 1913-14, rewolucję 1917 roku, etc. Upadek rewolucji w innych częściach Europy - szczególnie w Niemczech - przyczynił się do powstania stalinizmu.
Teraz nadszedł czas, by nowe pokolenia rewolucyjnych marksistów uczyły się od Lenina i bolszewików jak przygotowywać klasę robotniczą na nowe „dziesięć dni, które wstrząsną światem”.
Opublikowano w "Socialism Today", magazynie Partii Socjalistycznej, sekcji CWI w Anglii i Walii. Tłumaczył P. Sz.