Regulacje prawne w kosmetologii
Podstawowe akty prawne dotyczące kosmetyków
Ustawa z dnia 30 marca 2001 r. o kosmetykach. (Dz. U. Nr 42, poz. 473 z późn. zm.),
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 24 maja 2002 r. w sprawie określenia informacji, jakie powinien zawierać wniosek o wyrażenie zgody na nieujawnienie na opakowaniu jednostkowym nazwy składnika kosmetyku, oraz wzoru tego wniosku (Dz. U. Nr 69, poz. 644 z późn. zm.)
Rozporządzenie ministra Zdrowia z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii produktów będących kosmetykami
(Dz. U. Nr 125, poz. 1168)
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie wzorów formularzy przekazania danych o kosmetyku i przypadkach zachorowań spowodowanych użyciem kosmetyku oraz sposobu gromadzenia ich w krajowym systemie informowania o kosmetykach wprowadzanych do obrotu (Dz. U. Nr 138, poz. 1471)
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 30 marca 2005 r. w sprawie listy substancji niedozwolonych lub dozwolonych z ograniczeniami do stosowania w kosmetykach oraz wzorów graficznych umieszczanych na opakowaniach kosmetyków (Dz. U. Nr 72, poz. 642 z późn. zm.)
Gdzie można znaleźć akty prawne?
Wyżej wymienione akty prawne można znaleźć na oficjalnej stronie Państwowej Inspekcji Sanitarnej, pełniącej nadzór nad kosmetykami.
Co rozumiemy pod pojęciem akt prawny?
Akt prawnyAkt prawny - rezultat tworzenia lub stosowania prawa przez właściwy organ państwowy lub samorządowy. Zawiera nazwę, określenie organu wydającego, datę publikacji i datę wejścia w życie, preambułę oraz pogrupowane w artykuły i paragrafy przepisy prawne.
Dla wejścia w życie aktu prawnego konieczna jest jego publikacja we właściwym wydawnictwie. W
PW Polsce są to: Dziennik Ustaw RP oraz Dziennik Urzędowy RP Monitor Polski. Swój dziennik urzędowy wydaje także każde ministerstwo (np. Dziennik Urzędowy Ministerstwa Obrony Narodowej). Dla prawa miejscowego wydawane są np. wojewódzkie dzienniki urzędowe.
olsce są to: Dziennik Ustaw RP oraz Dziennik Urzędowy RP Monitor Polski. Swój dziennik urzędowy wydaje także każde ministerstwo (np. Dziennik Urzędowy Ministerstwa Obrony Narodowej). Dla prawa miejscowego wydawane są np. wojewódzkie dzienniki urzędowe.
Ustawa- akt prawny o charakterze powszechnie obowiązującym, najczęściej obecnie uchwalany przez parlament (w niektórych państwach zatwierdzany później przez organ władzy wykonawczej).
W Polsce, w określonej przez Konstytucję hierarchii powszechnie obowiązujących aktów prawnych, ustawa ma rangę niższą (tzw. moc prawną) od Konstytucji oraz umów międzynarodowych ratyfikowanych za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie, a wyższą od rozporządzeń.
Przedmiotem ustawy może być każda sprawa. Konstytucja wymaga niekiedy uchwalenia odpowiedniej ustawy, wskazując kierunek przyjętych w niej rozwiązań.
Rozporządzenie- Rozporządzenie stanowi jedno ze źródeł prawa powszechnie obowiązującego, obok Konstytucji, ratyfikowanych umów międzynarodowych, ustaw oraz aktów prawa miejscowego.
Rozporządzenie kierowane jest do ogółu.
Dyrektywa Unii Europejskiej — akt prawa pochodnego Unii Europejskiej, którego mocą prawodawcy państw członkowskich Unii zostają zobowiązani do wprowadzenia (implementacji) określonych regulacji prawnych, służących osiągnięciu wskazanego w dyrektywie, pożądanego stanu rzeczy.
Dyrektywy przyjęte wspólnie przez Parlament Europejski oraz Radę Unii Europejskiej, a także dyrektywy skierowane do wszystkich państw członkowskich są ogłaszane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wchodzą w życie w terminie przez nie wskazanym lub dwudziestego dnia od ogłoszenia.
Dyrektywy mają różną wagę: zalecana, obowiązująca oraz wprowadzana na okres próbny. Dyrektywy w wielu kwestiach pozostawiają krajom członkowskim Unii znaczną swobodę wyboru rozwiązań.
Decyzje- stanowią akt prawny, który kierowany jest do ściśle określonych odbiorców.
Zalecenie- pozwala instytucjom na wypowiedzenie się, z zasugerowaniem linii postępowania, bez tworzenia obowiązku prawnego dla odbiorców (Państw Członkowskich, innych instytucji, a w niektórych przypadkach również obywateli Unii).
Opinia- jest aktem pozwalającym instytucjom na wypowiedzenie się w niewiążący sposób, to znaczy bez narzucania obowiązku prawnego dla jej odbiorców. Celem jest ustalenie punktu widzenia instytucji na dane zagadnienie.
Podstawowy obowiązujący akt prawny
Obecnie podstawowym aktem prawnym jest Ustawa o kosmetykach z dnia 30 marca 2001 r. oraz wydawane na tej podstawie Rozporządzenia Ministra Zdrowia. Ustawa ta następnie uległa trzykrotnej nowelizacji (13.03. 2003 r., 30.10. 2003r. oraz 27. 08. 2004 r. )
Omawiana poniżej Polska ustawa o kosmetykach określa przede wszystkim wymagania dotyczące składu, oznakowania kosmetyków oraz warunków związanych z obrotem, jednakże tylko w zakresie niezbędnym dla zapewnienia bezpieczeństwa i zdrowia ludzi.
Zatem ustawa nie zapewnia skuteczności i efektów uzyskiwanych przy stosowaniu określonych kosmetyków.
W rozumieniu ustawy:
kosmetykiem- jest każda substancja lub preparat przeznaczone do zewnętrznego kontaktu z ciałem człowieka: skórą, włosami, wargami, paznokciami, zewnętrznymi narządami płciowymi, zębami i błonami śluzowymi jamy ustnej, których wyłącznym lub podstawowym celem jest utrzymanie ich w czystości, pielęgnowanie, ochrona, perfumowanie, zmiana wyglądu ciała lub ulepszenie jego zapachu.
Producent- przedsiębiorcę, który wytwarza i wprowadza kosmetyk do obrotu, albo który wprowadza kosmetyk do obrotu, a także jego przedstawiciela oraz każdą osobę, która występuje jako wytwórca, umieszczając na produkcie lub dołączając do niego swoją firmę, znak towarowy lub inne odróżniające oznaczenie; za producenta uważa się także importera,
Wprowadzenie do obrotu- odpłatne lub nieodpłatne przekazanie kosmetyku po raz pierwszy przez producenta użytkownikowi bądź przedsiębiorcy uczestniczącemu w obrocie handlowym,
Składnik kosmetyku- substancję, preparat chemiczny lub ich mieszaniny pochodzenia syntetycznego lub naturalnego; nie są składnikami kosmetyku wynikające z procesu technologicznego zanieczyszczenia, pomocnicze materiały techniczne oraz rozpuszczalniki i nośniki kompozycji zapachowych i aromatycznych,
Barwnik- substancję służącą do nadania barwy kosmetykowi lub zmiany barwy zewnętrznych części ciała ludzkiego, z wyjątkiem substancji przeznaczonych wyłącznie do kosmetyków stosowanych do farbowania włosów.
Substancja konserwująca- substancję, która może być dodana do kosmetyków w celu hamowania rozwoju drobnoustrojów w kosmetykach,
Substancja promienioochronną- substancja chroniąca skórę przed szkodliwym działaniem promieniowania ultrafioletowego
Kompozycja zapachowa- substancja lub preparat chemiczny pochodzenia syntetycznego lub naturalnego służące do nadania kosmetykowi zapachu,
Kompozycja aromatyczna- substancja lub preparat chemiczny pochodzenia syntetycznego lub naturalnego służące do nadania kosmetykowi aromatu lub smaku,
Funkcję kosmetyku- określenie wskazujące na przeznaczenie lub zastosowanie kosmetyku,
Prototyp kosmetyku- pierwszy model lub projekt, nieprodukowany jeszcze seryjnie, którego kopia lub ostateczna modyfikacja stanowi kosmetyk.
Artykuł 4 przedmiotowej Ustawy mówi, że kosmetyk wprowadzony do obrotu nie może zagrażać zdrowiu ludzi.
Ponadto zakazuje się stosowania w kosmetykach komórek, tkanek oraz innych substancji lub ich ekstraktów pochodzących z ciała ludzkiego.
Nie wolno również stosować w kosmetykach substancji uznanych za rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość.
W październiku 2004 roku wprowadzono do Ustawy artykuł 4a, dotyczący zakazu testowania kosmetyków na zwierzętach oraz wprowadzania do obrotu kosmetyków testowanych na zwierzętach.
Zakaz ten jednak zacznie obowiązywać od momentu zastąpienia testów na zwierzętach przez jedną lub więcej uznanych i przyjętych w Unii Europejskiej metod alternatywnych.
W związku z powyższym, minister właściwy ds. zdrowia w porozumieniu ministrem ds. nauki może określić, w drodze rozporządzenia, procedury przeprowadzania testów kosmetyków, składników kosmetyków lub ich kombinacji, mając na uwadze postęp nauki w rozwoju metod alternatywnych.
Zakaz testowania kosmetyków na zwierzętach oraz dodawania do nich wymienionych wyżej składników został wprowadzony na podstawie Dyrektywy 2003/15/WE, zmieniającej Dyrektywę Kosmetyczną 76/768/EWG (zob. Załącznik II, artykuł 4a i 4b).
Podstawy prawne dotyczące oceny jakości kosmetyków
Na podstawie Ustawy o kosmetykach Minister Zdrowia w grudniu 2002 roku wydał Rozporządzenie w sprawie określenia procedur pobierania próbek kosmetyków oraz procedur przeprowadzania badań laboratoryjnych.
Do nieodpłatnego pobierania próbek upoważniony jest organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej, który wskazuje, że pobranie jest dokonywane:
w celu dokonania rutynowej kontroli, lub
w związku z uzasadnionym podejrzeniem, że kosmetyk nie spełnia wymagań jakościowych deklarowanych przez producenta, lub
w związku z uzasadnionym podejrzeniem, że kosmetyk może szkodzić zdrowiu lub środowisku.
O wynikach przeprowadzonych badań organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej powiadamia producenta. Badania laboratoryjne są przeprowadzane z zastosowaniem analiz niezbędnych do kontroli kosmetyku, które są określone z załącznikach ustawy.
Z przeprowadzonych badań Organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej sporządza protokół.
Przedstawione Rozporządzenie Ministra Zdrowia wyraźnie akcentuje, że ocena jakości kosmetyków z punktu widzenia ich wpływu na zdrowie człowieka należy do organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Organami takimi są stacje sanitarno- epidemiologiczne.
Kryteria czystości chemicznej i mikrobiologicznej kosmetyków oraz metody kontroli zgodności z tymi kryteriami (Załącznik 1).
W Załączniku 1 rozporządzenia przedstawiono przede wszystkim kryteria czystości mikrobiologicznej, ujmując je w odpowiednich punktach:
1). Opracowywanie nowego kosmetyku.
W punkcie tym zwraca się uwagę na stosowanie środków konserwujących, których zadaniem jest ochrona konsumenta i zapobieganie zanieczyszczeniom mikrobiologicznym w czasie normalnego i możliwego do przewidzenia stosowania kosmetyku.
Podkreśla się jednak, że środki konserwujące nie powinny być stosowane zamiast utrzymania na właściwym poziomie higieny produkcji.
Przy opracowywaniu receptur należy uwzględniać surowce, które nie wspomagają rozwoju drobnoustrojów, dzięki czemu można ograniczyć dodawanie środków konserwujących.
Jak wiadomo, podstawą wzrostu drobnoustrojów jest woda i dlatego układ konserwujący winien być tak dobrany, aby w fazie wodnej systemu wielofazowego uzyskać efektywne stężenie, skuteczne dla szerokiego zakresu mikroorganizmów.
W razie potrzeby należy przeprowadzać testy kontrolowanego zanieczyszczenia na przeżywalność wprowadzonych do produktu mikroorganizmów.
Surowce.
Ponieważ surowce mogą być źródłem zanieczyszczenia mikroorganizmami wyrobu gotowego, dlatego powinny być jak najmniej skażone i wolne od drobnoustrojów chorobotwórczych.
Jednym z głównych surowców jest woda, która powinna być regularnie kontrolowana i, gdy to konieczne, odpowiednio przygotowana.
Kontrola i ocena półproduktu oraz gotowego wyrobu.
Bardziej podatny na zanieczyszczenia mikrobiologiczne jest wyrób w „masie” aniżeli w gotowym opakowaniu. Dlatego dla celów kontrolnych powinny być pobierane próbki w momencie właściwym dla aktywności mikrobiologicznej. Dla każdego nowego wyrobu należy określić częstotliwość badań w okresie początkowym, przynajmniej przez trzy miesiące, aby rozpoznać jakość mikrobiologiczną w warunkach produkcyjnych.
4. Dobra praktyka produkcyjna.
Należy stosować Zalecenia Dobrej Praktyki w Produkcji Kosmetyków opracowanych przez stowarzyszenie COLIPA (THE EUROPEAN COSMETIC TOILETRY AND PERFUMERY ASSOCIATION). .
5. Dokumentacja.
Wszystkie aspekty badań mikrobiologicznych w czasie opracowania i produkcji każdego wyrobu oraz wszystkich procedur kontrolnych powinny być udokumentowane odpowiednimi zapisami.
Zalecane wymagania czystości mikrobiologicznej i metody oceny gotowego produktu.
Celem tych zaleceń jest zagwarantowanie bezpieczeństwa wyrobów w zwykłych i możliwych do przewidzenia warunkach stosowania.
Zanieczyszczenia mikrobiologiczne, które mogą okazać się szkodliwe dla konsumenta i powodować zepsucie wyrobu należy ograniczyć poprzez:
Zachowanie higieny w zakładzie i procesie produkcyjnym,
odpowiednie zakonserwowanie wyrobu, zapobiegające wzrostowi drobnoustrojów,
przestrzeganie granic czystości mikrobiologicznej w celu zapewnienia bezpieczeństwa wyrobu.
Wymagania mikrobiologiczne ilościowe dla kosmetyków przeznaczonych dla dzieci i na okolice oczu.
Ogólna liczba drobnoustrojów mezofilnych nie może przekraczać 100 jkt/g lub ml) (jkt- jednostki tworzące kolonie).
Dla pozostałych kosmetyków (ogólna liczba drobnoustrojów mezofilnych nie może przekraczać 1000jkt/g lub ml).
W zakresie wymagań jakościowych 0,1 g lub 0,1 ml próbki kosmetyku nie mogą być obecne: Pseudomonas aeruginosa, Staphylococus aureus, Candida albicans.
Metody badań mikrobiologicznych środków kosmetycznych, określających liczbę drobnoustrojów mezofilnych, powinny być prowadzone według następujących zasad:
należy zachować ostrożność i unikać zanieczyszczeń produktu drobnoustrojami, które mogą być wykryte w próbce,
eliminacja każdej przeciwdrobnoustrojowej właściwości produktu w czasie analizy powinna być dokonana przez rozcieńczenie, zobojętnienie lub filtrację
określenie ogólnej liczby drobnoustrojów tlenowych mezofilnych prowadzi się, stosując techniki wylewania płytek, techniki posiewów powierzchniowych lub filtracji
Identyfikacja określonych mikroorganizmów jest prowadzona przy użyciu selektywnych podłoży hodowlanych.
Nadzór nad kosmetykami
Nadzór nad kosmetykami z punktu widzenia ich wpływu na zdrowie człowieka sprawowany jest przez resort zdrowia, a w szczególności przez Państwową Inspekcję Sanitarną i jej organy wykonawcze, jakimi są stacje sanitarno-epidemiologiczne.
Nadzór sprawowany jest na podstawie ustawy z dn.14.03.1985r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Ustawa następnie była nowelizowana w latach: 2001, 2002, 2005.
Zgodnie z obowiązującą ustawą oraz jej zmianami Państwowa Inspekcja Sanitarna jest powołana do realizacji zadań z zakresu zdrowia publicznego, w szczególności poprzez sprawowanie nadzoru nad warunkami:
Higieny środowiska,
higieny pracy w zakładach pracy,
higieny radiacyjnej,
higieny procesów nauczania i wychowania,
higieny wypoczynku i rekreacji,
zdrowotnymi żywności, żywienia, przedmiotów użytku i kosmetyków
higieniczno-sanitarnymi, jakie powinien spełniać personel medyczny, sprzęt oraz pomieszczenia, w których udzielane są świadczenia zdrowotne.
Celem sprawowanego nadzoru jest ochrona zdrowia ludzkiego przed niekorzystnym wpływem szkodliwości i uciążliwości środowiskowych, zapobiegania powstawania chorób, w tym chorób zakaźnych i zawodowych.
Zadania te polegają na sprawowaniu zapobiegawczego i bieżącego nadzoru sanitarnego oraz prowadzeniu działalności zapobiegawczej i przeciwepidemicznej w zakresie chorób zakaźnych i innych chorób powodowanych warunkami środowiska, jeżeli ich występowanie ma charakter epidemiczny, a także na prowadzeniu działalności oświatowo-zdrowotnej.
Nadzór bieżący sprowadza się do kontroli przestrzegania przepisów określających wymagania higieniczne i zdrowotne dotyczące:
- warunków zdrowotnych produkcji i obrotu przedmiotami użytku, kosmetykami oraz innymi wyrobami mogącym mieć wpływ na zdrowie ludzi.
Państwowa Inspekcja Sanitarna podlega Ministrowi Zdrowia, a kieruje nią Główny Inspektorat Sanitarny, który jest równocześnie zastępcą Ministra Zdrowia ds. sanitarno- epidemiologicznych. Zadanie jego polega na ustalaniu ogólnych kierunków działania organów inspekcji, szczegółowych zasad postępowania inspektorów sanitarnych, a także zasad współdziałania z innymi organami kontroli państwowej.
W jego skład wchodzą departamenty:
Przeciw Epidemiczny i Oświaty Zdrowotnej,
Higieny Żywności, Żywienia, Przedmiotów Użytku i Kosmetyków
Higieny Środowiska
Organizacyjno- Prawny
Ekonomiczno- Administracyjny
-
Organem doradczym i opiniodawczym Głównego Inspektora Sanitarnego jest Rada Sanitarno- Epidemiologiczna, powoływana przez Ministra Zdrowia spośród pracowników nauki i osób posiadających odpowiednie przygotowanie z dziedziny sanitarno-epidemiologicznej.
Organizacja i działalność stacji sanitarno-epidemiologicznych
Organizację stacji sanitarno-epidemiologicznych, zasady działania oraz kwalifikacje wymagane od pracowników zostały ustalone w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z roku 2002 r. w sprawie organizacji i sposobu działania stacji sanitarno-epidemiologicznych.
Stacje sanitarno-epidemiologiczne są zakładami opieki zdrowotnej.
W myśl rozporządzenia w wojewódzkiej stacji sanitarno-epidemiologicznej mogą być tworzone: działy, oddziały, sekcje, laboratoria, pracownie oraz samodzielne stanowiska.
W działach natomiast mogą być tworzone piony nadzoru bieżącego, zapobiegawczego i laboratoryjny.
Ponadto w wojewódzkiej stacji tworzy się oddziały higieny radiacyjnej, a w uzasadnionych przypadkach również higieny transportu.
Stacje sanitarno-epidemiologiczne działają na podstawie regulaminu organizacyjnego, który nadawany jest przez dyrektora stacji, a zatwierdzany jest w przypadku stacji wojewódzkiej przez Głównego Inspektora Sanitarnego, zaś w przypadku stacji powiatowych i granicznych przez wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
W rozporządzeniu tym bardzo dokładnie określono kwalifikacje wymagane na poszczególne stanowiska pracy. Niemal regułą jest, że pracownicy działalności podstawowej powinni mieć wykształcenie wyższe medyczne lub inne wyższe, mające zastosowanie w wykonywaniu zadań Państwowej Inspekcji Sanitarnej. W niektórych przypadkach wymagana jest specjalizacja z higieny, epidemiologii, chorób zakaźnych, zdrowia publicznego, analityki środowiska, analityki sanitarnej, bromatologii, mikrobiologii, toksykologii, diagnostyki laboratoryjnej, medycyny pracy, medycyny transportu, organizacji ochrony zdrowia, higieny pracy, medycyny morskiej i tropikalnej.
Tak szeroki zakres niezbędnych specjalizacji świadczy o niezwykle zróżnicowanej działalności stacji sanitarno-epidemiologicznych.
Nadzór nad kosmetykami wykonywany jest w ramach oddziału Higieny Żywności i Przedmiotów Użytku.
Organizacja i zakres działalności Inspekcji Handlowej (IH)
Organizację i zadania Inspekcji Handlowej określa ustawa z roku 2000 o Inspekcji Handlowej.
Zgodnie z tą Ustawą Inspekcja Handlowa jest organem kontroli powołanym do ochrony interesów i praw konsumenta oraz interesów gospodarczych państwa.
Ustawa ta równocześnie reguluje zadania i organizację Inspekcji, prawa i obowiązki jej pracowników.
Należy podkreślić, że kontrola prowadzona przez organy Inspekcji Handlowej nie obejmuje oceny jakości zdrowotnej kosmetyków, jednakże może ingerować w sprawach związanych z ochroną konsumenta przez różnego rodzaju nadużyciami, np. fałszerstwami.
Organami Inspekcji są Główny Inspektor Inspekcji Handlowej oraz wojewoda, działający przy pomocy wojewódzkiego inspektora inspekcji handlowej, który jest kierownikiem wojewódzkiej inspekcji handlowej. Inspekcja Handlowa podlega Prezesowi Urzędu Ochrony konkurencji i konsumentów, który równocześnie powołuje i odwołuje głównego inspektora
Do wydawania opinii o jakości produktów powoływani są rzeczoznawcy, a sposób postępowania kontrolnego wszczyna i prowadzi inspektor na podstawie pisemnego upoważnienia wydanego przez inspektora wojewódzkiego. Inspektorzy są uprawnieni do pobierania próbek produktów w celu ustalenia czy spełniają one określone wymagania jakościowe. Badania próbek przeprowadzają laboratoria kontrolno-analityczne Inspekcji, a w szczególnych przypadkach inne wyspecjalizowane laboratoria.
Laboratoria kontrolno-analityczne prowadzone są przez wojewódzkich inspektorów. W ich skład wchodzą:
Wydziały kontroli,
Wydział ochrony konsumentów, wydział prawno-organizacyjny,
Wydział budżetowo-administracyjny,
sekretariat stałego polubownego sądu konsumenckiego
delegatury, jak np. zespół lub zespoły kontroli.
Zakres działalności i uprawnień Państwowego Zakładu Higieny
Państwowy Zakład Higieny aktualnie jest Instytutem naukowo- badawczym. Z tego instytutu wyłoniły się bowiem:
Instytut Leków,
Instytut Medycyny Pracy,
Instytut Antybiotyków,
Instytut Żywności i Żywienia.
-
Obecnie podstawowym zadaniem PZH jest prowadzenie działalności naukowej i usługowo- badawczej, której celem jest ochrona zdrowia człowieka oraz rozwój nauk w dziedzinie higieny i epidemiologii.
W szczególności zadania te polegają na:
planowaniu, organizowaniu i prowadzeniu badań w zakresie higieny i podstaw naukowych sanitarnej ochrony środowiska zewnętrznego, epidemiologii, bakteriologii, wirusologii, immunologii, oraz innych zagadnień medycyny zapobiegawczej i oświaty sanitarnej,
opracowywaniu kompleksowych projektów planów działalności służby zdrowia w dziedzinach reprezentowanych przez Instytut
nadzorze specjalistycznym nad jednostkami służb sanitarno-epidemiologicznych w zakresie działania Instytutu,
udziale i pomocy przy wprowadzaniu osiągnięć naukowych w określonym zakresie do praktycznej działalności służby zdrowia,
specjalizacji i podnoszeniu kwalifikacji pracowników własnych i obcych,
organizowaniu i prowadzeniu szkolenia podyplomowego pracowników z wyższym wykształceniem zatrudnionym w organach Państwowej Inspekcji Sanitarnej i koordynowaniu tego szkolenia prowadzonego przez inne placówki
opracowywaniu metod szerzenia oświaty zdrowotnej,
prowadzeniu prac normalizacyjnych, unifikacyjnych i typizacyjnych w zakresie ustalonym przez ministra ds. zdrowia
Przedstawione zadania realizowane są przy pomocy aparatu własnego, materiałów innych placówek naukowych i zakładów służby zdrowia.
W skład Instytutu wchodzą następujące jednostki naukowe w randze zakładów: Biotechnologii, Wirusologii, Parazytologii Lekarskiej, Immunopatologii, Badania Surowic i Szczepionek, Badania Żywności i Przedmiotów Użytku.
Na szczególną uwagę zasługuje działalność Zakładu Badania Żywności i Przedmiotów Użytku.
Działalność tego zakładu obejmuje zagadnienia jakości zdrowotnej środków spożywczych i przedmiotów użytku. Prowadzone są w nim badania, na podstawie których dokonuje się oceny substancji dodatkowych, zanieczyszczeń chemicznych i mikrobiologicznych w żywności. Opiniowaniu z punktu widzenia wpływu na zdrowie człowieka, podlegają również środki kosmetyczne, preparaty chemii gospodarczej, opakowania i przedmioty powszechnego użytku przeznaczone do kontaktu z żywnością i człowiekiem.
Badania są wykonywane w pracowni specjalistycznej: Pracownia Badania Środków Kosmetycznych i Preparatów Chemii Gospodarczej. Pracownia ta zajmuje się badaniem i oceną higieniczną wyrobów kosmetycznych, środków myjących, czyszczących i piorących oraz surowców stosowanych do ich produkcji.