O KIM MOWA?

Jest miejsce na ziemi,

co się zwie: Szczepanów.

Zrodził się tam chłopiec

- ........................ go nazwano.

Imię to oznacza

że prawdziwa sława

może opromienić

kiedyś ......................................

I tak też się stało.

........................... nie miał nic z lenia.

Uczył się i nowe

zbierał doświadczenia.

Wszystkie swe zalety

serca oraz głowy

Panu Bogu w darze

złożyć był gotowy.

Został księdzem, a wkrótce

biskupem Krakowa.

Troszczył się o ludzi,

miasto swe miłował.

Cieszył się przyjaźnią

księcia Bolesława,

co w obronie Polski

zawsze dzielnie stawał.

Śmiało o koronę

walczył czas niemały.

Nie dziw, że poddani

nazwali go Śmiałym.

Ksiądz biskup go wspierał

siłą swej mądrości.

Na wawelskim wzgórzu

błogi pokój gościł.

I tak by zostało,

lecz ten stan radosny

zburzył dnia pewnego

duch zły i zazdrosny.

Kiedy król, jak zwykle

w pole ruszył śmiało,

w kraju się bez niego

coraz gorzej działo.

Złodziejstwo, bezprawie,

zdrady i rozboje.

Boże - prosił biskup

- ratuj owce moje!

Zmiłuj się nad nimi,

daj opamiętanie.

Niech wróci Bolesław,

niech z nami zostanie.

Wrócił król i terror

w kraju zaprowadził.

Nikogo nie pytał,

ani się nie radził.

Szalał, depcząc prawa

i ludzkie, i Boże.

Jestem królem! - krzyczał,

a król wszystko może.

Upomniał go biskup

raz i dziesięć razy,

lecz usłyszał: to ja tu

wydaję rozkazy!

Więc klątwę na króla

z drżeniem serca rzucił,

Myślał, że się wreszcie

zlęknie i nawróci.

Nic z tego! Król karku

przed nikim nie skłoni.

W jego sercu gniewu

rozszalał się płomień.

Spór rozgorzał straszny

i - czy uwierzycie?

Król w nim stracił honor,

a ksiądz biskup życie.

Zginął przed ołtarzem

z ręki Bolesława,

wtedy, gdy na Skałce

Mszę świętą odprawiał.

Zaszkodził król sobie

czynem tak okrutnym.

Wkrótce kraj opuszczał

wzgardzony i smutny.

Porywczości swojej

po czasie żałował

i za to, co zrobił

gorzko pokutował.

A biskup? - spytacie.

Czcią wielką darzony

do chwały ołtarzy

został wyniesiony.

W katedrze wawelskiej

piękny ma grobowiec.

Jako patron Polski,

strzeże swoich owiec.

opr. Ewa Stadtmuller ŹRÓDŁO 19(802) 2007 s. 29

---