POCHWAŁA A.P.	KRYTYKA A.P.
Postmodernizm udostępnia nową wrażliwość, nowe techniki do obserwacji i opisu rzeczywistości (Marcuse)	Brak jednolitego programu badań i zwartej koncepcji teoretycznej
Zniesienie jednostronności w badaniach, wprowadzenie dialogu	Fragmentaryczna prezentacja założeń i celów badawczych
Odpowiedź na kryzys wielkich teorii, stabilne paradygmaty miały już swój czas	Niechęć do budowania teorii naukowych
Postulat uzgadniania znaczeń z podmiotami	Kwestionowanie potrzeby ustalania ogólnych procedur metodologicznych
Dążenie do upodmiotowienia relacji badacz-badany	Stosowanie metody obserwacji uczestniczącej przy jednoczesnym twierdzeniu, iż metoda ta nie opiera się na trwałych podstawach
Dopuszczenie do zmieniania się badacza pod wpływem rzeczywistości badanej	Konstrukcje pojęciowe, którymi się posługują badacze postmodernistyczni nie umożliwiają wyjaśniania przyczyn występowania procesów społecznych.
Odrzucenie modelu badacza jako „idealnego narzędzia pomiarowego”, najważniejszy staje się tekst	Zarzut intelektualnego wywyższania się nad antropologami klasycznymi, głoszenie równości dla wybranych
Zaangażowanie społeczne badaczy	Zbyt wąskie pojęcie poznania (przedmiotem refleksji czynią konteksty historyczne, w jakiej osadzona jest działalność naukowa)
Zwrócenie uwagi na aspekty etyczne praktyki badawczej	Słabe fundamenty, na których podstawie prowadzone są badania, przez co koncepcji antropologii post-modernistycznej nie można ani obalić ani potwierdzić empirycznie
Badacze postmodernistyczni są mniej pyszni niż klasyczni gdyż nie pretendują do obiektywizmu, lecz opierają się na etnograficznej autokreacji.	Przywiązanie do doktryny niestałości i stronniczości, według której nawet położenie badacza tak twierdzącego jest tak niepewne, pozbawione tożsamości, że nie może ono stanowić przedmiotu dłuższej refleksji
Antropologia postmodernistyczna rodzajem krytyki kulturowej	„Łączenie dominacji z dążeniem do jasności i obiektywności”
	Anty-anty relatywizm Geertz`a to zachęta dla pokolenia antropologów do prowadzenia badań w duchowym bezwładzie
	Relatywizm jako przesłanka do prowadzenia badań w sposób niestaranny, nazwany przez Gellnera „ulotnym fenomenem”, przeminie jak tylko pojawi się nowa moda, pociąga za sobą nihilizm
	Życzliwe podejście do relatywizmu poprzez ocenę przy doborze „odpowiednich kryteriów”
	Broniony przez Geertza, czołowego przedstawiciela antropologii post-modernistycznej, anty-antyrelatywizm jest przejawem tego samego prowincjonalizmu, przeciwko któremu on sam występuje…
	Stwierdzenie relatywizmu, iż wiedza i moralność zależą od danej kultury, nie tłumaczy, co należy czynić w sytuacji wielokulturowości, gdy granice kultur są płynne
	Łatwiej jest przedstawić zarzuty stawiane antropologii klasycznej, aniżeli zdefiniować sam zakres antropologii postmodernistycznej.
	Sam postmodernizm jest definiowany przez badaczy nieraz w całkowicie odmienny sposób
	Brak ponadkulturowych, obiektywnych kryteriów oceny zjawisk i procesów może prowadzić do pewnych wypatrzeń w postrzeganiu rzeczywistości
	Każda „nowość” pojawiająca się w ramach współczesnych nauk społecznych nazywają „dziwną” opowieścią o świecie, co prowadzi do braku postępu w naukach społecznych.
	Antropologizacja socjologii
	Zachowanie badaczy postmoder-nistycznych porównane do moli książkowych
	Pesymistyczna wizja wiedzy dzięki wkładowi postmodernistów.
	Brak potrzeby istnienia uczonych niewierzących w jakąkolwiek prawdę
	Odrzucenie przez postmodernistów osiągnięć wiedzy naukowej staje się przyczyną ich „samowykluczenia” poza ramy nauki.

Argumenty „za” i „przeciw” ANTROPOLOGII POSTMODERNISTYCZNEJ

Zajęcia nr 8 - PODSUMOWANIE

---