ISTORIJA SRBA NAJSTARIJE CIVILIZACIJE NA SVETU! - TAK MÓWIĄ O SWOICH DZIEJACH SERBOWIE! A POLACY? - CO Z POLSKIMI BARWAMI NARODOWYMI? (STOWARZYSZENIE RODZINY RODZIEWICZÓW I ZRZESZENIE SŁOWIAN)

A Polacy? Co z polskimi barwami narodowymi:

Pierwsza (płytsza): Tajemnica barw narodowych Polaków

http://rodziewicz.waw.pl/stara-glt/barwynarodowe.html

Tajemnica polskich biało-czerwonych barw narodowych czyli batalia Stowarzyszenia Rodu Rodziewiczów o prawdę historyczną:

„Ukształtowane i utrwalone przez pokolenia symbole Narodu i Państwa Polskiego orzeł biały, biało-czerwone barwy i „Mazurek Dąbrowskiego” wyrażały zawsze miłość Polaków do Ojczyzny oraz dążenie do jedności Narodu, niepodległości i integralności Państwa, dbałość o dobro i rozwój Polski, dążenie do zapewnienia Narodowi i Państwu godnego miejsca wśród innych narodów i państw.

Godło, barwy i hymn łączyły i łączą wszystkich Polaków w kraju i za granicą. Są trwałymi znamionami tożsamości, honoru, dumy i godności Narodu”.

Tego wstępu w obwiązującej obecnie ustawie o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej, już nie ma. Czyżby te słowa straciły teraz na znaczeniu? Może dla tych posłów, którzy w 1990 roku głosowali nad usunięciem z ustawy tych słów. Dla naszego Stowarzyszenia Rodu Rodziewiczów - zdecydowanie Nie. Od lat walczymy z Ministrem Edukacji Narodowej i Sportu o wprowadzenie do programów szkolnych wszystkich poziomów nauczania oraz do podręczników szkolnych wiedzy o tradycji naszych barw narodowych. Tej wiedzy nie ma przede wszystkim w naszym społeczeństwie. Jest jeszcze gorzej. Na naszych oczach w tej sprawie dokonuje się świadomego fałszerstwa tradycji naszych barw narodowych. Dotyczy to przede wszystkim oficjalnego stanowiska w tej sprawie Kancelarii Prezydenta i Kancelarii Prezesa Rady Ministrów zawartego na stronach Internetu.

Strona Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Flaga: „(…) Chorągiew państwowa uznana w swej formie za oficjalną i dopuszczona do użytku tylko w określonych okolicznościach, znak symbolizujący suwerenność państwową lub narodową. Flaga zwykle nawiązuje do tradycji historycznej państwa. Zbudowana z dwóch poziomych pasów nawiązujących do kolorów herbu Polski”.

Barwy: „(…) Kolor biały i czerwony wprowadzone zostały po raz pierwszy w 1831 roku jako barwy państwowe ”.

Strona Prezydenta RP

Barwy: „Kolor biały i czerwony wprowadzono po raz pierwszy w 1831 roku, jako barwy państwowe. W układzie poziomym barwa biała jest u góry, natomiast w pionowym, kolor biały umieszcza się po lewej stronie płaszczyzny oglądanej z przodu”.

Flaga: „Chorągiew państwowa uznana w swej formie za oficjalną i dopuszczona do użytku tylko w określonych okolicznościach znak symbolizujący suwerenność państwową lub narodową /w takiej formie pojawiła się w XVI wieku w Niderlandach/ Flaga nawiązuje zwykle do tradycji historycznej państwa”.

W jednym i drugim tekście mówi się, że „flaga nawiązuje zwykle do tradycji historycznej państwa” i także, że „kolor biały i czerwony wprowadzono po raz pierwszy w 1831 roku”.

Tylko w tekście na stronie Prezesa RM mówi się, że nasze barwy nawiązują do herbu Polski (w domyśle Orzeł Biały na czerwonym tle). Sprawdźmy więc jakim sposobem wprowadzono te barwy do naszej tradycji w owym pamiętnym 1831 roku.

W dniu 7 lutego w toku trwającego Powstania Listopadowego suwerenny Sejm Królestwa Polskiego podjął następującą uchwałę:

Izba Senatorska i Poselska, po wysłuchaniu wniosków Komisyi sejmowych, zważywszy potrzebę nadania jednostajnej oznaki, pod którą winni łączyć się Polacy, postanowiły i stanowią:
Art.1. Kokardę narodową stanowić będą kolory herbu Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, to jest kolor biały z czerwonym.

Art. 2. Wszyscy Polacy, a mianowicie Wojsko Polskie, te kolory nosić mają w miejscu, gdzie takowe oznaki dotąd noszonymi były.

Ta ustawa była pierwszą i dotychczas jedyną która normowała kwestie polskich barw narodowych i w zgodzie z prawidłami heraldyki odwoływała się do tradycji Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Biel pochodzi od bieli Orła, będącego godłem Polski, i bieli Pogoni, rycerza galopującego na koniu, będącego godłem Litwy. Oba te godła znajdują się na czerwonych tłach tarcz herbowych. Na fladze biel jest u góry , ponieważ w naszej heraldyce ważniejszy jest kolor godła niż tła. Nasze barwy narodowe mają pochodzenie heraldyczne jako jedne z nielicznych w świecie. Pochodzą jednak nie od jednego herbu, a od dwóch, Polski i Litwy, umieszczonych na jednej tarczy.

Ten herb symbolizował Rzeczypospolitą przez ponad 500 lat.

Pan Alfred Znamierowski w swej książce pt:” Insygnia, Symbole i Herby Polskie” pisze:

„(…) Gdy na początku marca 1386 roku z woli szlachty królem Polski został wielki książę litewski Władysław Jagiełło, który przyjął chrzest trzy tygodnie wcześniej, powstała konieczność odzwierciedlenia w herbie państwowym unii personalnej Polski z Litwą poprzez połączenie godeł obu państw.

(…) W pierwszym dziesięcioleciu XV wieku, król zaczął używać też pieczęci małej z tarczą dzieloną na krzyż, na której w polu pierwszym i czwartym umieszczono Polskiego Orła Białego, na drugim i trzecim litewską Pogoń.

Właśnie ten herb z pieczęci małej stał się podstawową wersją herbu Rzeczypospolitej Obojga Narodów, która z niewielkimi zmianami/zwieńczenie korona i dodanie tarczy sercowej z godłami królów/przetrwała do czasów rozbiorów...”.

Ten herb można zobaczyć na Wawelu, w Kościele Mariackim, na pomniku Adama Mickiewicza we Lwowie, w Muzeum Watykańskim, nad obrazem Matejki „Sobieski pod Wiedniem” na wieży Zamku Królewskiego w Warszawie i w szeregu innych miejscach. Widnieje na wszystkich królewskich dokumentach. Nie trzeba mieć ukończonych studiów historycznych aby samemu ocenić jaka jest prawda i na czym polega fałszerstwo tradycji naszych barw narodowych. Te uchwalone przez Sejm kolory szybko się upowszechniły. Po upadku powstania stały się symbolem Państwa, które już nie istniało i Narodu , który pod tymi barwami wybijał się na Niepodległość.

Te barwy przejęte od wojska ,były przede wszystkim symbolem tworzącego się pod zaborami, nowoczesnego narodu Polskiego i łączyły wszystkich Polaków rozsianych po całym świecie. Odwoływały się do tradycji Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Państwa w którym na obszarze ponad l miliona km 2, żyli ludzie mówiący kilkunastoma językami, wyznający kilkanaście religii. Państwo to nie było idealne, ale nie było terenem 30-Ietniej wojny religijnej, jaka w XVII wieku przeorała prawie całą Europę, ani doświadczyło Nocy św. Bartłomieja.

Tego Państwa już nie ma, ale pamięć o nim żyje wciąż w rodach takich jak nasz. Rodach, które za swą polskość, przywiązanie do tradycji, mowy, religii były wręcz karczowane.
Czy jest to tradycja której mamy się wstydzić?

Dlaczego wiedza o największym dokonaniu naszych przodków - Unii dwóch dotychczas wrogich sobie państw - zawarta w naszych barwach narodowych nie może doczekać się upowszechnienia m.in. na stronach internetowych Kancelarii Prezydenta i Prezesa Rady Ministrów?

więcej: http://rodziewicz.waw.pl/stara-glt/barwynarodowe.html

Druga (głęboka): Tajemnica barw narodowych Polaków

Zrzeszenie SŁOWIAN: Jest znacznie gorzej niż sądzi pan Rodziewicz i Polacy wychowani w zakłamanej tradycji kolonialnej oraz katolickiej Dziejów Polski.

Barwy narodowe Polski mają tradycję sięgającą starożytności poprzez herby rycerskie, które opierają się na Tamgach Sarmackich i Scytyjskich, a więc sięgają korzeniami co najmniej 3000 do 2800 lat wstecz, a może i więcej (około 1000 - 800 roku p. n. e.).

Ist - czyli boski żywy płyn - krasz, ichor i płoń

Niekiedy z pozoru oczywiste elementy naszej rzeczywistości mają nieoczekiwanie złożoną historię. Na przykład kolory. Czy zastanawialiście się kiedyś, dlaczego flagi narodowe większości krajów słowiańskich zawierają tylko trzy barwy - białą, czerwoną i niebieską? Historycy rzecz tę tłumaczą wpływami rewolucji francuskiej i nawiązaniem do symboliki barw tej rewolucji. Niby logiczne. Jednak dziwi powszechność ich użycia właśnie wśród Słowian i zgoda tak wielu narodowości słowiańskich na użycie właśnie tych samych barw.

Złoty spleciony z trzech istów, ist Boga Bogów Swąta, czyli Świętowita, zamknięty w bursztynie

Barwy te w istocie mają swoje o wiele głębsze korzenie wrośnięte w pradzieje używania symbolu i barwy w herbach rycerstwa słowiańskiego, na proporcach poszczególnych ziem rodzinnych i w chorągwiach bojowych. Ale chorągwie bojowe i herby rycerskie Słowiańszczyzny wywodzą się od tzw. stanic - świętych chorągwi niesionych przed oddziałami Słowian w czasie bitew przez pogańskich kapłanów. Symbolika i barwy dzisiejszych flag wypływają zatem z dawnej wspólnej słowiańskiej wiary, z Wiary Przyrodzonej - naturalnej religii - i jej boskich symboli. Dziś już powszechnie mówi się i wskazuje na związki herbów słowiańskich rycerzy i szlachty z motywami irańskimi, a w istocie skołockimi (scytyjskimi) i serbomazowskimi (sarmackimi). Przyjęta konwencja współczesnych flag narodowych Słowian ma związek z kultywowaną już w XV w. p.n.e. Wiarą Przyrody, w niej ma swoje korzenie, i dlatego dotyczy wszystkich narodów wywodzących się z prastarego rodu Zerywanów, a potem ze wspólnego wielkiego Królestwa Sis (Słowian, Istów i Skołotów), nazywanego najdawniej Wenedią, potem Wielką Skołotią (Wielką Scytią), a jeszcze  jeszcze później Wielką Serbomazją (Sarmacją), na koniec zaś Rzeczpospolitą.

świetlisty krasz

 

We współczesnych flagach narodów Polski, Łużyc, Czech, Słowacji, Łotwy, Białorusi (mowa o historycznej fladze Białorusi obecnie nie używanej przez reżim Łukaszenki), Rosji, Serbii, Czarnogóry, Chorwacji, Słowenii czy Bośni przetrwały wyłącznie słowiańskie, niezakłócone obcymi wpływami, barwy.

Nieznaczne odstępstwa od reguły trzech słowiańskich kolorów można dziś zauważyć we flagach Ukrainy i Macedonii, gdzie zamiast barwy białej używa się żółtej, symbolizującej złotą Baję (Materię Wszego Świata) i ist Swąta. Flaga Bułgarii - oprócz bieli i czerwieni - zawiera jeszcze zieleń (w miejsce barwy niebieskiej, zielony symbolizuje trawę - a więc pasterski, turecki lud Wołgarów zmieszany ze Słowianami z Dobrudży). Z kolei we fladze Estonii występuje kolor czarny, który znalazł się tam na skutek długotrwałej germańskiej dominacji państwa zakonnego nad Inflantami. Niezrozumiała, oderwana od tradycji (nieobecna na przykład w czerwono-białym herbie Pogoni i historycznej flagi Litwy, odrzucanej dzisiaj z powodów czysto politycznych) wydaje się również zielona barwa współczesnej chorągwi Litwy.

błękitny ichor (juhor, hvar, chwarena)

 

Myślę, że dla wielu osób zaskoczeniem i odkryciem będzie, iż w państwach germańskich powstałych na obszarze Dorzecza Łaby będącym drzewiej obszarem zamieszkiwania Słowian (od bardzo dawnych czasów - nie od VI wieku n.e. jak by wielu chciało) również dominują barwy słowiańskie. Jest tak, bo Słowianie wszędzie gdzie się znaleźli zwartymi grupami osadniczymi, narzucili swoje symbole i wartości kulturowe, i działo się tak nawet jeśli utracili język słowiański - np. gdy zostali zdominowani przez język germański, węgierski (ugro-fiński), romański, grecki.

Jeśli chodzi o wymowę barw, to błękit, biel i czerwień były dla Słowian symbolami Boga Bogów i wszelkiego życia; także - nieba, wody (śniegu) i krwi.

Oznaczały Przeznaczenie - czyli staropolski źrzeb (zręb, podstawę), wierg (wyrok) albo dolę. Złoty kolor Bai brał się ze splotu tych trzech rodzajów nici przeznaczenia (jednocześnie nieci żywota) w jeden Kos Dziejów  (Warkocz-Splot Losów Świata).

Według Słowian - w tych trzech kolorach objawia się boski ist, czyli materia Boga Bogów. Ist występuje we wszystkim, co spłodzone przez Boga Bogów. Odnawiany pokarmami welańsko-niebiańskimi, daje on bogom nieśmiertelność i wieczną młodość.

płoń

 

Ist przybiera trzy różne postacie:

1. białą (srebrzystą) - nazywaną płonią; taki jest np. ist Swarożyca czy Podaga oraz Wodów. Stąd wywodzi się nazwę płynu, czyli wszystkiego, co ciekłe. Żercy Wędów-Wagrów z Płoni twierdzą, że woda, która wszak posiada życiodajne i uleczające właściwości, powstała właśnie z płoni.

2. czerwoną - nazywaną kraszem; taki jest ist Krasy-Krasatiny, Dziewanny, Dziwienia-Kupały oraz wielu innych bogów, np. Yeszy-Jesenia. Stąd wywodzi się nazwę krwi, która ożywia ciało Ludzi i Zwierząt. Krew miała powstać z kraszu (według kudiesników Budynów z Glenia).

3. błękitną (niebieską) - nazywaną ichorem (juchorem lub chwarem); taki jest między innymi ist Chorsów, Welesów, Strzybogów. Stąd wywodzi się nazwę juchy, czyli posoki, która ożywia Pobogów, czyli ludzi o półboskim pochodzeniu (wytędzów, królów, kapłanów), a także wszystkie Rośliny-Zróstów (według czarowników nurskiego plemienia Charwatów ze Stradowa).

Oto współczesne flagi Słowian i krajów bliskich im kulturowo oraz terytorialnie, zamieszkiwanych przez narody wyrosłe z krwi Słowian i ukształtowanych przez duchowość oraz  tradycję słowiańską.

Flagi słowiańskie o barwach zgodnych z trzema kolorami istu Boga Bogów (ichorem - błękitną, kraszem - czerwoną, i płonią - białą)

Polska

Tak naprawdę ta czerwień powinna być AMARANTOWA - a więc makowa lub czerwona z odcieniem fioletu, a nie byle jaka, purpurowa! To ma być kolor Scytyjskich Królów i Bogów Przeznaczenia - Tynu Mokoszów! To kolor Nieci Zrębu-Źrzebu, Wyroku-Wiergu oraz Doli-Bytu Istoty Ludzkiej (i wszelkiej Istoty Żywej).

TYN MOKOSZY (ŹRZEBÓW)

Członkowie rodu: Makosz, Mokosza, Wid-Wij, Dodola

Główność: jednogłowy

Przynależność: Twer Swąta, Trzem Czarnogłowa, Tum Jeszy, Tyn Runów

Główny przybytek, miejsce przebywania: Ziemia, Wela, Niebo

Atrybuty

żywe: Wiąz i Białodrzew (Biała Topola), Wilk, Jeż, Sowa, Konopie, Len, Mięta, Mak, Pająk

kamień: Ametyst

minerał: Bazalt

rzecz: Przędza, Włókno i Nić (Nieć),

maści (barwy): tzw. Mocna Żółta - Amarant (makowy), albo Amarant Ciemny, czyli złoto-czerwono-fioletowa (amarantowa, lub makowa)

czerty i rezy (liczby): Czerta 5, Liczba 14

taje (guzły) i gramoty (zapisy, sjenowity, wici): Taja A, Gramota k,

Miesiąc: Świbań (Świcień, Przedmarczyk)

Na Weli

Niwa (symbol): Niwa Obręczy

Tyn: Bazaltowy Dwór

Wieńce i ofiary: Konopie, Len, Mięta, Mak

Obrzędowy wypiek (potrawa, obiad - potrawa obiata):  Konopie, Len, Mięta, Mak

więcej: https://bialczynski.wordpress.com/slowianie-tradycje-kultura-dzieje/dzieje/boski-ist-a-flagi-narodowe-slowian/

KOMENTARZE:

ORLICKI

‚Krasz', to to samo co współczsesny ‚kris/krzyż' i pochodzi od ‚ko-ra-as' ; ‚kolista - moc - wysoko' czyli ‚słońce', dawca życia na Ziemi.

Hindusi do dzisiaj stosują od Arjowe malowanie twarzy czerwona ochrą, gdy modlą się nad Gangesem. To wyraz wiary w życie wieczne, w duszę człowieka, wyższą świadomość.

Podobną czerwienią są ozdabiane niemalże wszystkie figurki kultury Vinczi.

Również na czerwono, farbowali swoje posągi grobowe Raseni, czyli Etruskowie.

Egipcjanie, malowali na czerwono lud Fenicki (takiego narodu nie było, to była unia polityczno - gospodarcza), na który składali się również Raseni.

Czerwono głowymi ludżmi, nazywano rudych Rusinów północy, zwykle Nowogrodzian i ich krewnych słowiańskich na północnym wybrzeżu Bałtyku, nadając im miano pokrewne do pojęcia ‚ra-si' ; ‚mocno jaśni/biali ludzie', jako ‚rudsi/ruotsi', podobnie ‚jak ‚ruda' (żelaza) od jej brązowawo-krwistego koloru. Blisko od tego pojęcia do ‚rodzina' czy ‚ród-sa' ; ‚rodem są', (ro-da ; moc/siłę - daje, ro - di/ro-dzi(j) ; siłą (otwiera ‚o') - czyni/dzieje się) bo wszystkie morfemy w tych wyrazach typu ‚ro/ra/ru' oznaczają moc i tak też jest z ‚krwią' ; ‚kraw/krwa' ; ‚kolista/krążąca-moc-ta' czy ‚krwa-wi' ; ‚krążącą moc widać'.

Czerwień, w naszych barwach narodowych/plemiennych, znakach, to nic innego jak ‚moc życia wiecznego'. To energia życia. Potwierdza to nazwa naszego godła, tożsama z tym przekazem, jako ‚orzeł' a dawniej ptak ‚ożil' czyli ‚ożywający', wiecznie budzący się ze śmierci do życia, podobnie jak rosyjski ‚żar ptica' gdzie symbolem życia jest ogień/żar/płomień'. To nie był orzeł tylko ptak rajski z Arii, z południa świata, z Ha-ari, skąd przybyliśmy. Cieplejszej krainy. Stąd pierwsze barwy polskich/lechickich jeżdzców zawierały więcej tej czerwieni, dwa pola czerwone a pośrodku jedno białe. Inne nacje słowiańskie jedno pole czerwone zastąpiły trzecia barwą w wiekach nowożytnych. Najdalej wysunięci Bałtowie słowiańscy - Łotysze, niegdyś część Rzeczypospolitej Nowogrodzkiej, wolnej Rusi północy, uznającej sojusz polityczny (podległość) wobec Rzeczypospolitej zanim nie podbili ich zmongolizowani Moskowiani, zachowali jako jedyni te barwy w najdawniejszym, znanym nam kształcie.

7

---