Przemilczana Historia II Historia noża w plecach


Historia noża w plecach

(cz. II)

Powiedzenie o „nożu w plecach” przytacza się u nas

najczęściej w odniesieniu do bolszewickiego ataku

na Polskę 17 września 1939 roku. Bardzo niesłusznie...

Dziesiąty raz Kościół katolicki wbił Polscenóż w plecy po zwycięstwiepod Byczyną.

Na elekcji w 1587 r. Kościół aktywnie popierał kandydaturę arcyksięcia Maksymiliana Habsburga, syna cesarza

niemieckiego. Działał wówczas nuncjusz papieski Hannibal z Kapui, krążyło niemieckie złoto na łapówki.

Szlachta wybrała jednak na króla Zygmunta III Wazę. To nie przeszkadzało mniejszości podjudzanej przez papieskiego nuncjusza „wybrać” następnego dnia Maksymiliana. „Wybór” ogłosił i prawo złamał katolicki biskup Woroniecki.

Wybuchła wojna, wojska niemieckie wkroczyły do Polski, usiłowały zdobyć Kraków, spustoszyły szmat kraju. Kanclerz i hetman Jan Zamojski wyparł je na Śląsk, rozbił pod Byczyną i wziął do niewoli Maksymiliana.

Wytworzyła się wspaniała dla Polski sytuacja: Niemcy pobici, syn cesarza wzięty do niewoli, w której spędził prawie dwa lata. Nie okupowano, niestety, Śląska. Zagrożeni przez Turcję Habsburgowie, których władza w Niemczech była poważnie osłabiona postępami reformacji, byli w poważnych kłopotach.

Wtedy jak zwykle włączył się Kościół. Papież przysłał swego legata Aldobrandiniego (późniejszy papież

Klemens VIII), by doprowadził do porozumienia - oczywiście, korzystnego dla Niemców. Zawarto „wieczyste

przymierze”. Polska na swoim zwycięstwie nie zyskała NIC, nawet nie podjęto próby odzyskania choćby części Śląska. A przecież diecezja wrocławska należała nadal do polskiej prowincji kościelnej. Legitymacja więc była. Maksymiliana wypuszczono z niewoli „na słowo”, które natychmiast złamał. Skończyło się kompromitacją Polski i jej króla. Kolejny raz, gdy wróg został pobity (patrz: nóż czwarty, piąty, siódmy i dziewiąty), Kościół zmarnował

Polsce owoce zwycięstwa.

Jedenasty raz Kościół katolicki wbił Polsce nóż w plecy na sejmie w roku 1589, torpedując pierwszą próbę naprawy państwa - projekt uregulowania wolnych elekcji.

Przedstawił go kanclerz Jan Zamojski, chcąc uniknąć niechybnej katastrofy: spośród trzech dotychczasowych

elekcji dwie skończyły się groźnymi wojnami, nie mówiąc o szalejącej na elekcjach korupcji. Mądry Kanclerz proponował, by kandydować mogli tylko potomkowie króla, a jeśli by ich nie było - kandydaci krajowi. To eliminowało Niemców Habsburgów. Chciał też skrócić czas bezkrólewia, które anarchizowało państwo, wykluczyć biorących pieniądze z zagranicy i pozbawić prawa głosu hołotę szlachecką, klientelę magnatów. Taki program

reform bił wprost w Kościół i jego sojuszników Habsburgów.

Toteż nuncjusz papieski di Capua, płatny agent Habsburgów, przed sesją sejmu zobowiązał biskupów, by bronili przywilejów Kościoła, a więc swoich. Prymas Karnkowski, który przewodniczył senatowi, zażądał, by królem mógł być tylko katolik. Innowiercy gotowi byli ustąpić pod warunkiem zaprzysiężenia konfederacji warszawskiej. Na to nie zgodzili się biskupi, kierowani zza kulis przez nuncjusza. Projekt Kanclerza upadł, a nuncjusz słał triumfalne listy do papieża, co bez wątpliwości określało, komu służyła w Polsce anarchia. Brak prawnych uregulowań elekcji pozwolił Kościołowi w przyszłości pogwałcić dwie elekcje (o czym niżej), co zaważyło na losach Polski.

Dwunasty raz Kościół wbił Polsce nóż w plecy w 1596 r., zawiązując unię brzeską.

Unia ostatecznie zburzyła w Rzeczypospolitej pokój religijny, który był podstawą jej potęgi. Gwarantowała go konfederacja warszawska, uchwalona przez sejm w 1573 r. Ten pokój religijny był solą w oku Kościoła katolickiego, gdyż zbory protestanckie rozwijały się o wiele prężniej niż katolickie parafie. Toteż biskupi

na synodzie w Piotrkowie w 1577 r. rzucili na akt konfederacji klątwę.

Papież potwierdził tę klątwę bullą z 1578 r.

Konfederacja warszawska, akt bezprzykładnej tolerancji religijnej w ówczesnej Europie, został przez UNESCO wciągnięty na listę Pamięć Świata.

Tomasz Jefferson przyznawał, że pisząc konstytucję amerykańską, wzorował się na konfederacji warszawskiej. Smaczku temu dodaje, że jest to akt przez Kościół nadal wyklęty, co daje obraz „tolerancyjnego” i „miłosiernego”

Kościoła. Tolerancyjnego i miłosiernego inaczej...

Kościół dążył do podporządkowania prawosławia. Zabiegi legata Possevino przedstawiono przy dziewiątym

nożu. W 1589 r., wykorzystując utworzenie patriarchatu moskiewskiego,

Kościół przy pomocy jezuitów przekonał Zygmunta III do zawiązania unii i uznania jej za jedyną reprezentację

„religii greckiej” w Rzeczypospolitej. Skutki, dokładając do tego wyjątkowo partackie wykonanie, były dla Polski straszliwe. W czasie synodu w Brześciu, w którym brało udział aż 44 jezuitów (!), hierarchowie uniccy i prawosławni obrzucili się nawzajem klątwami.

Dzięki uznaniu unii przez Wazę - „króla jezuitów” - i faktycznej delegalizacji prawosławia, unici, korzystając

ze wsparcia władzy państwowej, siłą odbierali prawosławnym cerkwie, klasztory i majątki. Dochodziło do najazdów, morderstw, regularnych bitew. Nienawiść ludu ruskiego do Polski i Kościoła rosła, aż wybuchła w okrucieństwie słynnych rzezi w czasie powstań kozackich.

Kozacy ogłosili się obrońcami prawosławia, a stałym punktem ich żądań była likwidacja unii. Ich powstania

z czasem przekształciły się w wojny religijne. Zaczęli przy tym szukać poparcia w Moskwie.

Unia brzeska dała Moskwie pretekst do ingerencji w sprawy polskie. Powstanie Chmielnickiego wykrwawiło

Polskę i złamało jej potęgę, a wykorzystały to Rosja i Szwecja.

To Kościołowi Polska zawdzięcza wszystkie swoje klęski w XVII wieku, które były przyczyną późniejszej

utraty niepodległości. Wszystkie wojny w XVII wieku Polska toczyła z państwami innych wyznań.

Trzynasty raz Kościół wbił Polsce nóż w plecy, wciągając ją w dymitriady. Kolejną okazję podporządkowania prawosławia Kościół dostrzegł po pojawieniu się Dymitra Samozwańca.

To nuncjusz papieski Rangoni w 1604 r. osobiście wprowadził Samozwańca do „króla jezuitów” i zapewnił

jego poparcie dla moskiewskiej awantury. Włączyli się biskupi i jezuici, tym bardziej że oszust potajemnie

przyjął katolicyzm i obiecał go krzewić w Rosji.

Wyprawę w 1609 roku papież Paweł V ogłosił krucjatą, nawet pobłogosławił dla Zygmunta III miecz i kapelusz - atrybuty „rycerza Kościoła”. Skończyło się katastrofą. Polacy zostali z Moskwy przegnani,

Wielka Smuta do dziś jest dla Rosji pretekstem do poczynań nieprzyjaznych wobec Polski, a rocznica

wygnania polskich interwentów jest świętem narodowym Rosji. Wojsko po powrocie zażądało zapłaty żołdu w wysokości... 20 milionów złotych! Zawiązało konfederację i zanim sejm uchwalił podatki, zaczęło łupić kraj. Kler katolicki dał na krucjatę... 300 tys. zł! Straszliwy to rachunek za chodzenie na pasku Kościoła.

Po raz czternasty Kościół wbił Polsce nóż w plecy w roku 1605, kiedy „król jezuitów” i najbliżsi mu

senatorowie, w większości biskupi, wyrazili zgodę na objęcie opieką obłąkanego księcia Prus Albrechta

przez elektora brandenburskiego - Joachima Hohenzollerna. Kanclerz Zamojski wcześniej nie dał się

Niemcom przekupić, ale teraz załatwiono sprawę gładko, po cichu i... bez zgody sejmu! Kolejna okazja

wcielenia Prus do Polski została zmarnowana. Kościół i król liczyli na pomoc Hohenzollerna w odzyskaniu

tronu Szwecji i jej rekatolicyzacji, szczególnie że toczyła się właśnie wojna z nią. Jak zawsze za rojenia

Kościoła rachunek zapłaciła Polska.

Piętnasty raz Kościół wbił Polsce nóż w plecy, doprowadzając do wojny domowej - rokoszu Zebrzydowskiego.

Na sejmie w 1605 r. Zygmunt III chciał wzmocnić władzę królewską, wprowadzić stałe podatki, powiększyć armię. Wszystko upadło, ponieważ król, będąc pod przemożnym wpływem jezuitów, nuncjusza i biskupów, odmówił podpisania uchwał sejmu, w tym potwierdzenia konfederacji warszawskiej.

Oburzona szlachta, jasno widząc dążenie do rządów absolutnych, pełnej katolicyzacji kraju i ograniczenia uprawnień sejmu, podjęła program obrony tolerancji religijnej, niezbędnej w państwie wielowyznaniowym.

Na sejmie w 1606 r. stanął projekt „konstytucji przeciw tumultom”. Chodziło o ukrócenie inicjowanych

przez jezuitów pogromów religijnych poprzez karanie ich sprawców. Dotychczas zbrodniarze, osłaniani przez

kler, byli bezkarni. Uzgodniony już projekt król dał do oceny... jezuitom

- Skardze i Bartschowi. Ci uznali, że jest szkodliwy dla wiary katolickiej. Po ich nocnej akcji biskupi, z urzędu senatorowie, mimo uprzedniej zgody, zablokowali ustawę w senacie.

Przepadły także uchwały o podatkach na wojsko. Osobistym, specjalnym listem za pobożność i obronę wiary katolickiej dziękował „królowi jezuitów” papież. Wybuchł bunt - rokosz kierowany przez katolika Zebrzydowskiego. Wojska królewskie zwyciężyły rokoszan w bratobójczej bitwie pod Guzowem.

Program reform i wzmocnienia władzy królewskiej jednak upadł. Zwyciężyła idea „złotej wolności”, której piewcami stali się jezuici, wychowawcy młodzieży. Kościołowi słabe państwo i anarchia zawsze najbardziej odpowiadały.

Po raz szesnasty Kościół katolicki wbił nóż w plecy Polsce w 1612 r., kiedy po śmierci wspomnianego

obłąkanego Albrechta (nóż ósmy i trzynasty) wyrażono zgodę na objęcie Prus w lenno przez Hohenzollerna

brandenburskiego, zamiast wcielić je do Polski. Stało się to mimo uchwały sejmu pruskiego o unii z Polską

na prawach Litwy. Sejm pruski postawił jeden warunek: urzędy w luterańskich Prusach miały być obsadzane tylko przez ewangelików. To było dla Kościoła nie do przyjęcia, bo znacznie wzmocniłoby pozycję ewangelików w Polsce. Kościół rozwinął akcję rękoma nuncjusza, jezuitów i biskupów, którzy byli senatorami, a doszły niemieckie

łapówki. Polscy biskupi zdrajcy woleli oddać Prusy Niemcom. Wykorzystali, że opinia szlachecka żyła interwencją w Rosji, toteż sprawa nie wzbudziła większego zainteresowania. Takie to są „zasługi Kościoła dla Polski”.

Cdn. LUX VERITATIS



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Przemilczana Historia III Historia noża w plecach
Przemilczana Historia IV Historia noża w plecach
Przemilczana Historia V Historia noża w plecach
PRZEMILCZANA HISTORIA I Historia noża w plecach
Przemilczana Historia VI Historia noża w plecach
Historia noża w plecach
XIII Przemiany historiografii europejskiej po II WŚ 2
Agnosiewicz Mariusz Przemilczana historia Jehowy
70a Gatunki literackie i nieliterackie Przemiany historyczne konstrukcji fabularnych Diana Parol
ZABURZENIA PRZEMIANY LIPIDÓW, II rok, Patologia
II. Zarys historycznego kszta towania sie Chin wspo czesnych, współczesne Chiny - Artur Wysocki
HISTORIA SZTUKI WSPÓŁCZESNEJ POLSKIEJ, WYKŁAD II, 10 10
Historia I r II stopnia Gr 1 St Nieznany
Historia arkusz II poziom rozszerzony
hist sp kn1 cd Klucz odpowiedzi r II test a, Testy, sprawdziany, konspekty z historii
TEST Z HISTORII W KLASIE II GIMNAZJUM SEMESTR I, Testy, sprawdziany, konspekty z historii
Dydaktyka historii oraz historii i społeczeństwa – część II
Historia Anglii i USA Semestr II
Bravo Historia starożytnych Greków Tom II Indeks osób i postaci mitycznych

więcej podobnych podstron