23. Rozdaje osnów geodezyjnych i cel ich zakładania.
Pozioma osnowa geodezyjna stanowi usystematyzowany zbiór punktów zastabilizowanych w terenie, których położenie na powierzchni odniesienia jest określone w przyjętym układzie współrzędnych. Najprostsza osnowa pomiarowa jest konstrukcją liniową. Osnowy w których elementami wiążącymi poszczególne punkty jest związek długości odcinków i kątów zawartych miedzy nimi, nazywamy sieciami kątowo-liniowymi. Z osnów tych omówimy szczegółowiej pojedyncze wcięcia i ciągi poligonowe, które w ogólnym ujęciu stanowią ciąg kolejno po sobie następujących punktów powiązanych ze sobą odcinkami zmierzonych długości i kątów zawartych pomiędzy sąsiednimi bokami Osnowy geodezyjne dzielą się na:
Osnowę poziomą, w której wzajemne położenie punktów na powierzchni odniesienia zostało określone w przyjętym układzie współrzędnych geografi c zno-geodezyj ny ch. Osnowę wysokościową, w której wysokości punktów zostały wyznac^pme względem przyjętego poziomu odniesienia. Osnowy podstawowe są zbiorami punktów w sieciach geodezyjnych o najwyższej dokładności, przy czym rozmieszczenie ich powinno być równomierne na obszarze całego kraju.
Osnowę szczegółową; stanowi rozwinięcie osnowy podstawowej, przy czym dokładność, stopień zagęszczenia i sposób rozmieszczenia punktów powinny być dostosowane do konkretnych zadań geodezyjno-kartograficznych i przyjętej technologii ich realizacji. Pod względem dokładności wyznaczania położenia punktów, osnowa podstawowa i szczegółowa dzieli się na trzy klasy, oznaczone cyframi rzymskimi. Punkty osnowy podstawowej zalicza się do I klasy, a punkty osnowy szczegółowej zalicza się do II i III klasy.
Geodezyjna osnowa realizacyjna test to taka osnowa, założona w terenie i ^owiązana z projektem, która pozwoli na ednoznaczne wyznaczenie w terenie >eometrycznych elementów projektu w ikładzie współrzędnych przestrzennych. W ogólności osnowy realizacyjne zakłada się ako sieci regularnych figur lub sieci iowolnego kształtu. Tyczenie lokalizacyjne wykonuje się w układzie osnowy •ealizacyjnej na podstawie miar zawartych la szkicu dokumentacyjnym. Tyczy się )unkt główny i kierunek główny, następnie v nawiązaniu do nich zakłada się siatkę )udowlano-montażową zapewniaj ącą lokładność wewnętrzną tyczenia, a na jej >odstawie wytycza się wszystkie niezbędne ninkty i osie realizowanego obiektu. ^omiary przy wznoszeniu stanu zerowego ~>udynku. Osnowa lokalizacyjna służy do
wytyczenia położenia budynku w terenie, względem układu współrzędnych, który obowiązuje na danym obszarze. Wymaga się tyczenia lokalizacyjnego z dokładnością zewnętrzną tyczenia. Zlokalizowanie obiektu budowanego w terenie polega na wytyczeniu jego obrysu. Wytyczone w terenie punkty główne obrysu fundamentów stabilizujemy palikami z wbitymi w głowice gwoździami. Na przedłużeniu linii obrysów wyznaczyć w określonej odległości punkty zabezpieczają