MATURA USTNA Z JĘZYKA POLSKIEGO 2015 [PYTANIA - PIĄTEK 22 MAJA 2015]

1. Czym jest poezja, która nie ocala ludzi ani narodów? Omów rolę poezji na podstawie wiersza Czesława Miłosza i innego tekstu literatury.

2. Jak w dziełach przedstawiona jest historia Polaków. Omów zagadnienie odwołując się do pomnika robotników strajkujących w Gdańsku 1970 r. oraz do wybranych utworów literackich.

3. Czy pieniądze są największą namiętnością człowieka? Odwołaj się do wskazanego muralu (człowiek śpiący na poduszce z pieniędzy) i do innych tekstów literackich.

4. Jak artyści przedstawiają nauczycieli i ich lekcje. Obraz "Młoda nauczycielka".

5. Człowiek wobec wartości materialnych i duchowych. Odwołanie do obrazu "Bankier z żoną"

Bankier z żoną

Bankier z żoną
Autor	Quentin Matsys
Rok wykonania	1514
Technika wykonania	olej na desce
Rozmiar	71 × 68 cm
Muzeum	Luwr

Bankier z żoną (też Jubilerzy, Lichwiarz z żoną) - obraz olejny na desce autorstwa Quentina Matsysa namalowany w 1514roku. Na zwoju pergaminu widoczna jest sygnatura: Quinten Matsys / Schilder 1514^[1]. Dzieło przechowywane jest w Luwrze.

Artysta, jeden z pierwszych twórców scen rodzajowych^[1], przedstawił na obrazie bankiera ważącego złoto i jego żonę, która na chwilę przerwawszy lekturę Godzinek przygląda się sztuce złota. Otacza ich wiele przedmiotów, w których, zdaniem historyków sztuki, możemy dopatrywać się ukrytej symboliki. Na dawnej ramie obrazu wypisane były słowa z Pisma Świętego:Będziecie mieć wagi sprawiedliwe, odważniki sprawiedliwe (Kpł 19,36). Waga to symbol sprawiedliwości i aluzja do Sądu Ostatecznego. Lustro, z kolei, symbolizuje idee wanitatywne. Jabłko leżące na półce w tle nawiązuje do grzechu pierworodnego^[1].

Fragment obrazu - odbicie w lustrze

W wypukłym lustrze na pierwszym planie zostało ukazane odbicie twarzy czytającego człowieka, który nie znajduje się na obrazie. Gustav Hartlaub przypuszcza, iż może być to autor obrazu^[2]. Georges Marlier natomiast uważa, iż postać ta oznacza życie kontemplacyjne, dzięki któremu ludzie są w stanie postępować moralnie.

Tę właśnie drogę porzucił bankier zajmujący się wymianą pieniędzy, a szczególnie jego żona, która odwraca się od modlitewnika ku bardziej doraźnym zyskom. — Georges Marlier.^[3]

Obraz Bankier z żoną zyskał sławę. Wielokrotnie go kopiowano. Malarz Willem van Haecht umieścił go na swoim obrazie Pracownia Apellesa wśród kolekcji innych arcydzieł.

Przypisy

1. ↑ ^{Skocz do:1,0 1,1 1,2} (ang. • fr.) Luwr: The Moneylender and His Wife.

2. Skocz do góry↑ Jan Białostocki, Człowiek i zwierciadło w malarstwie XV i XVI wieku w: Symbole i obrazy w świecie sztuki, PWN, Warszawa 1982, ISBN 83-01-02771-1, s. 94.

3. Skocz do góry↑ Georges Marlier, Erasme et la peinture flamande de son temps, Damme 1954 w: Jan Białostocki, Symbole i obrazy w świecie sztuki, PWN, Warszawa 1982, ISBN 83-01-02771-1, s. 94.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Robert Genaille, Słownik malarstwa holenderskiego i flamandzkiego, Wyd. Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1975.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Web Gallery of Art: The Moneylender and his Wife. (ang.)

6. Człowiek w sytuacji wyboru. Utwór "Droga nie wybrana" Roberta Frosta

Dwie drogi w żółtym lesie szły w dwie różne strony:

Żałując, że się nie da jechać dwiema naraz

I być jednym podróżnym, stałem, zapatrzony

W głąb pierwszej z dróg, aż po jej zakręt oddalony,

Gdzie widok niknął w gęstych krzakach i konarach;

Potem ruszyłem drugą z nich, nie mniej ciekawą,

Może wartą wyboru z tej jednej przyczyny,

Że, rzadziej używana, zarastała trawą;

A jednak mogłem skręcić tak w lewo , jak w prawo:

Tu i tam takie same były koleiny,

Pełne liści, na których w tej porannej porze

Nie znaczyły się jeszcze śladów czarne smugi.

Och, wiedziałem: choć pierwszą na później odłożę,

Drogi nas w inne drogi prowadzą-i może

Nie zjawię się w tym samym miejscu po raz drugi.

Po wielu latach, z twarzą przez zmarszczki zoraną,

Opowiem to, z westchnieniem i mglistym morałem:

Zdarzyło mi się niegdyś ujrzeć w lesie rano

Dwie drogi; pojechałem tą mniej uczęszczaną-

Reszta wzięła się z tego, że to ja wybrałem.

7. Jak artyści przedstawiają motyw sądu ostatecznego na podstawie wiersza Jaka Lechonia "Sąd ostateczny". Odwołaj się do innych tekstów kultury.

Szczytne cnoty, dla których gwamy świat nas chwali,

Czyny, których przykładem przyszłość ma się ćwiczyć,

I nasz honor kamienny i wola ze stali

Na Sądzie Ostatecznym nie będą się liczyć.

Odpadną z nas, pokryte przez tłumu oklaski,

Uczynki miłosierne, co sławę nam szerzą,

I tylko pozostaną te mroki i blaski,

O których nikt z nas nie wie, czy od nas zależą.

Wtedy wyda głąb nasza, nareszcie odkryta,

Grzech który cię przeraża, cnotę co cię wstydzi.

Gdy wokół szumi życie, nikt o nie nie pyta.

Tylko miłość w nie patrzy, tylko Bóg je widzi.

8. Jakie funkcje pełnią zdrobnienia we współczesnym świecie? Na podstawie wywiadu z Janem Miodkiem, odwołanie do tekstu kultury i własnych doświadczeń.

9. Wspomnienie młodości na podstawie obrazu Jacka Malczewskiego "Wspomnienie młodości".

10. Co możesz powiedzieć o człowieku. Na podstawie fragmentu "Antygony" i wybranych tekstów kultury.

11. Jak sny kreują postać? Na podstawie "Wesela" i Wyspiańskiego i innych tekstów kultury.

12. Jak w literaturze przedstawiana jest miłość od pierwszego wejrzenia? Na podstawie fragmentu "Pana Tadeusza" i odwołanie do całości.

13. Świadomość językowa i funkcje języka. Czy znajomość funkcji językowych może wpłynąć na skuteczność i jakość komunikacji? Na podstawie tekstu Stanisława Dubisza tekstu i innych tekstów kultury.

14. Wpływ literatury pięknej na nasz język.

15. Rola wróżbitów i znachorów w literaturze. Na podstawie obrazu Matejki "Wernyhora".

16. Jak artyści ukazywali obraz miasta w swoich dziełach? Na podstawie testu Reymonta "Ziemia obiecana" i innych tekstów kultury.

17. Jakich środków językowych używają artyści w celu przełożenia swoich treści na język potoczny. Fragment "Pamiętnika z Powstania Warszawskiego".

18. Czy do komunikacji wystarcza tylko poprawność gramatyczna?

19. Motyw samotności na podstawie fragmentu "Zbrodni i kary" Dostojewskiego.

20. W jaki sposób mówcy oddziałują na odbiorców? Odwołać się do fragmentu przemówienia Józefa Piłsudskiego przy składaniu prochów Juliusza Słowackiego, innego tekstu kultury i własnych doświadczeń.

PRZEMÓWIENIE JÓZEFA PIŁSUDSKIEGO PRZY SKŁADANIU PROCHÓW JULIUSZA SŁOWACKIEGO NA WAWELU

Dnia 7 marca 1927 roku odbyło się posiedzenie Rady Ministrów, na którym postanowiono sprowadzić prochy Juliusza Słowackiego do kraju, celem złożenia ich na Wawelu. Dnia 14 czerwca 1927 roku dokonano ekshumacji prochów Słowackiego na cmentarzu Montmartre w Paryżu. Sprowadzenie prochów do Polski odbyło się drogą morską z Cherbourga do Gdyni i Gdańska, skąd Wisłą do Warszawy. Po uroczystościach w stolicy trumnę z prochami Słowackiego przewieziono do Krakowa, gdzie dnia 28 czerwca 1927 roku odbyła się uroczystość złożenia prochów do grobów królewskich. Na dziedzińcu wawelskim wypowiedział Marszałek Piłsudski niżej przytoczone przemówienie.

Gdy przed trumną stoję, mówić muszę o śmierci, o wszechwładnej pani wszystkiego, co żyje. Wszystko, co żyje, umiera, a wszystko, co umiera, żyło przedtem. Prawa śmierci są bezwzględne. Są, jak gdyby stwierdzić chciały prawdę, że co z prochu powstało, w proch się obraca. Gdy kamień na taflę, spokojnej wody rzucamy, powstają kręgi, idące wszerz i zamierające powoli. Tak żyją ludzie, gdy śmierci bramy przepastne przekroczą; kręgi powoli zamierają i nikną, pozostawiając po sobie pustotę a nawet zapomnienie. Prawa śmierci i prawa życia, związane ze sobą, są bezwzględne i bezlitosne. Żyło ludzi mnóstwo i wszyscy pomarli. Pokolenia za pokoleniami, żyjące codziennym życiem, zwykłym lub niezwykłym, do wieczności przechodzą, pozostawiając po sobie jeno ogólne wspomnienia. Wspomnienia, gdzie imion nie ma i nie ma nazwisk. A jednak prawda życia ludzkiego daje nam i inne zjawiska. Są ludzie i są prace ludzkie tak silne i tak potężne, że śmierć przezwyciężają, że żyją i obcują między nami.

Przed sobą mamy trumnę ze szczątkami człowieka, szczątkami, które świadczą o prawdzie, że proch jesteś i w proch się obrócisz. Słowacki, jak żywa prawda życia, jest między nami. Staje się znajomym coraz szerszym kręgom. Wiemy o nim tyle, jak o żadnym ze swoich znajomych. Wiemy i o tym, czego nawet o braciach nie wiemy. Jest z tego powodu naszym żywym znajomym. Znamy drobnostki jego życia, anegdoty o nim, ba, jak sam pisze poeta, list do ekonoma lub wieczne przymierze z Handzią czy Marylka są nam znane i znajome. (1) Są skądś wyciągnięte i rzucone przed oczy. Śmierci prawa są w ten sposób przezwyciężone. Jest nam żywym znajomym i żywa znajomość Słowackiego staje się coraz powszechniejsza i coraz szersza, tak, że ma znajomych więcej, niż miał ich za życia. Gdy wezmę odwrotnie i policzę kilkanaście milionów Polaków, wśród których żył Słowacki, co z nich pozostało? Nie mają ani imienia, ani nazwiska, gdyż kilka zaledwie osób z ówczesnego pokolenia staje nam jako żywsze istoty, jako ci, którzy żyją, którzy nie umierają i nie nikną. Żył sto lat zaledwie temu, zaledwie trzy pokolenia wymarły lub wymierają, a jednak, gdy policzymy ludzi, o których cośkolwiek wiemy, to jest ich tak mało, a gdy mówimy o Słowackim, to spotykamy się z nim codziennie i z nim obcujemy. Powtarzamy jego słowa, jak gdyby był żywą istotą, powtarzamy wrażenia, które przeżywał, jeżdżąc po świecie. Wiemy, co mu się podobało, a co nie pozostawiło na nim żadnej impresji. Jest więc żywy i żyje wśród nas i prawda śmierci okrutna, prawda śmierci potężna nie istnieje dla niego. Powiecie może, że to metafora, że to nie jest słuszne, a jednak ta żywa prawda istnienia człowieka bez względu na to, co kto o niej mówi, jest żywą, prawdziwą i realną. Słowacki żyje dlatego, że umrzeć nie może. Zda się, jak gdyby bramy śmierci przepastne za nim zamknęły się nieszczelnie. Dla niektórych ludzi zostają one otwarte, tak, że życie i śmierć się nie rozdzielą. Zda się, że są ludzie, którzy żyć muszą dłużej, których życie trwa nie latami, a wiekami, wbrew prawdzie przyrodzenia ludzkiego. I gdy teraz szczątki Słowackiego wprowadzamy do grobowców królewskich, wiemy, że przedłużamy mu życie dalej jeszcze i że żyć będzie tak długo, aż murów Wawelu nie naruszy czas zniszczeniem, a skała, która nad Wisłą samotna tu stoi, nie ulegnie śmierci. Dajemy mu w ten sposób dłuższe życie, dłuższą prawdę bytowania, które zostają pomiędzy ludźmi.

Gdy warstwy ziemi otwarte przeliczę i widzę szkielety, co o Stwórcy świadczą, twierdzę, że są szkielety żywe, przejrzyste, świeże i młode, tak, że płakać po nich nie umiałby nikt szczerze. (2) Nie płaczemy też po Słowackim! Gdy idzie trumna jego przez całą Polskę, witają go ludzie, nie zaś żegnają, tak, jak gdyby był żywym człowiekiem, i żałobne dzwony nie żałobnie biją, lecz biją radością i tryumfem. Nikt z nas nie potrafiłby zapłakać nad zmarlym. Twierdze raz jeszcze, że bramy przepastne śmierci dla niektórych ludzi nie istnieją. Świadczą o prawdzie wielkości takiej, że prawa wielkości są inne, niż prawa małości. Gdy warstwy ziemi otwartej przeliczę i widzę przeszłości gościńce, po których kroczy ludzkość i po których teraz stąpa historia, to widzę umoszczone twarde drogi, które ludzie, pokoleniami idąc w życie i pokoleniami umierając, mościli życiem swoim, tak, jak i śmiercią. Pokolenia, które zostawiły ślady, szkieletami i pracą codzienną i codziennym odpoczywaniem, mościły gościńce trwałe i wieczne. Lecz wszędzie, gdzie gościńce mają skręty, wszędzie, gdzie załomy drogi, gdzie ludzi wahania i gdzie ludzi małych trwoga, stoją na załomach, jak drogowskazy, olbrzymie głazy, świadczace o wielkiej prawdzie bytowania. Stoją olbrzymie głazy samotne, lecz z nazwiskami, gdy ludzie giną bezimiennie. Na naszym gościńcu historycznym, gdzie pokolenia za pokoleniami idące mościły drogi i życiem, i śmiercia, czasy Słowackiego były załamaniem, były prawdą historyczną ciemności niewoli i bezsiły. Słowackiego wielkość sięga stu lat, gdy na ziemiach polskich przedostatnie powstanie 1830 roku skasowało jedną prawdę życia historycznego, skasowało wojsko. Wojsko, ta prawda siły ramienia, co broni i chroni, co życie dając, życie innym otwiera, co krwią, jak cementem, mości prawdę historii i trwania narodu, znikło w roku 1830. Wtedy zapanowało wahanie na tym skręcie drogi, danym nam przez los. W trosce prawdy siły ramienia, w trosce prawdy nadziei, że ramię się wzmocni, znikły i upadły. I mamy zaraz próby, by miecze, co w podziemiach zasnęły lub tylko echem grają, zastapić inną siłą, siłą ducha. Gdy miecze się skrzyżują, skry padają. Starano się wykrzesać prawdy duszy, tak silne i mocne, że w pracy skry padały także. Starano się zastąpić prawdy proste, siłę miecza prawdą siły ducha, tak, by wzmocniwszy ducha, móc trwać w niewoli i móc uzyskać siły, gdy tych sił będzie potrzeba. Była to dziwna praca ówczesnego pokolenia, gdy ręce ludziom mdlały i gdy bojaźń tej prawdy ludzi nikczemniła i ludzi do rozpaczy doprowadzała; starano się zamienić prostą prawdę miecza siłą ducha, który się męczył w trwodze, że sile miecza nie dorówna. Poszły w niebo harfy, gdy miecze pod ziemię się chowały, niszczejąc i rdzewiejąc. Gdy przed Słowackim, jedną z harf szczerozłotych, stoję, gdy warstwy mąk jego i pracy jego przeliczę, znajdę w tej harfie jedną strunę, co zawsze brzęczała, znajdę prawa dumy i prawa rozkoszy cierpienia dla dumy, dla godności ludzkiej. Szarpany niemocą ciała, szarpany niemocą prawd, które wyznawać rozum mu kazał, szukał w rozpaczy dumy siły, targającej wnetrzności swoje i ojczyzny swojej. Znajdziecie brzeczące struny dumy i struny godności ludzkiej na każdym kroku. Szedł, pracując, szedł, myśląc, że duma stargana i sponiewierana wyda nie jęk rozpaczy, lecz siłę olbrzyma. Pracował, jak i inni, myślał o możności, aby duch ludzki mógł zastąpić siłę ciała. I nieraz potwornie się męcząc, wątpił, jak i inni. "Godności nie mam, przed męką uciekłem." (3) Tak mówi o sobie, męcząc się potwornie, i nie mógł wydobyć siły skończenia męczarni śmiercią. Stargana duma i sponiewierana, w błoto człowiek zdeptany, hardo prawa godności człowieka dumę nie w siłę miecza, lecz w siłę ducha przerabiały. On z kraju był nie dumnych helotów i dumy tej pragnął, by była siłą, by siłę dała, by wartość mocy, potęgę Polski mieć mogła. Gdy niegdyś jednego z większych, co ostatnie prowadzili bunty i powstania, pytałem, który z wieszczów najwięcej wpłynął, najwięcej działał, gdy miecze na naszej ziemi zadzwoniły, stwierdzał mi zawsze, że naszym poetą jest Słowacki.

Miłość ojczyzny - o! to słońce świetne
Dla serc, co dumne, sieroce, szlachetne,
Całe się czystym miłościom oddadzą.
Jako żórawie, co łańcuch prowadzą,
Świetniejsze serca wylatują przodem;
Umrą ich duchy, lecą przed narodem. (4)

Gdy teraz, patrząc na trumnę, wiem, tak, jak wszyscy zebrani, że Słowacki idzie, to wiem, że idzie tam, gdzie głazy na naszym gościńcu stoją, świadcząc nieledwie chronologicznie przez imiona o naszej przeszłości. Idzie między Władysławy i Zygmunty, idzie między Jany i Bolesławy. Idzie nie z imieniem, lecz z nazwiskiem, świadcząc także o wielkości pracy i wielkości ducha Polski. Idzie, by przedłużyć swe życie, by być nie tylko z naszym pokoleniem, lecz i z tym, którzy nadejdą. Idzie, jako Król Duch.

Po zakończeniu przemówienia Marszałek Piłsudski zwrócił się do otaczających nosze z trumną oficerów z następującymi słowami:

W imieniu rządu Rzeczypospolitej polecam panom odnieść trumnę do krypty królewskiej, by królom był równy.  (5)

 

1. 1. Mowa o następujących słowach Słowackiego:

......... lecz jeśli twe dzieła
Zapisze sława wszystkiego pamiętna: 
Ten dom, z którego cię nędza wypchnęła, 
Będzie świątynią, a te ciche świerki
PójdA na krzyże i na tabakierki, 
A twe koszule porżną na szkaplerze, 
A twe papiery - choćby to był tylko
Od ekonoma list, albo przymierze
Wiecznej miłości z Handzią lub Marylką -
Sawantką, łzami rzewnymi wypierze

I w sztambuch wklei .....

( Beniowski, Pieśń I, w. 308-318.)

2. 2. Zdanie to jest reminiscencją następujących wierszy z Beniowskiego:
   

Gdy warstwy ziemi otwartej przeliczę
I widzę kości, co jako sztandary
Wojsk zatraconych, pod górnymi grzbiety
Leżą - i świadczą o Bogu - szkielety;

(Pieśń V, w. 465-468.)

Bo kiedy grzebię w ojczyzny popiołach, 
A potem ręce znów na harfie kładnę: 
Wstają mi z grobu mary, takie ładne! -
Takie przejrzyste! Świeże! żywe! młode! 
Że po nich płakać nie umiałbym szczerze.

(Pieśń V, w. 394-398.)

3. 3. Słowacki: Rozmowa z matką Makryną Mieczysławską, w. 58.

4. 4. Słowacki: Wacław, fragm. XXIX, w. 722.

5. 5. Bardzo wielu słuchaczy tej mowy stwierdza, że w tym miejscu Piłsudski powiedział nie: "by" - ale "bo".

6

---