Prof. Janusz Zbigniew BROŻYNA

 

 

Różne demokracje,

różne integracje

 

 

ZESTAWIENIE PORÓWNAWCZE

 

DEMOKRACJI LIBERALNEJ

opartej na racjonalistycznej filozofii Oświecenia

(włączając rozwiązanie Maastricht-Amsterdam-Marakesz)

 

oraz

 

DEMOKRACJI NATURALNEJ

uwzględniającej interwencję absolutnych praw Natury

(tj. mierzalnych pomiarami działania praw fizyki)

w zdarzenia składające się na procesy ludzkie indywidualne i społeczne

 

                                                 Saint Rémi, 1996

 

 

 

Uwagi wstępne

 

Niezależnie od tego, czy człowiek jest tego świadomy, czy też nie, każde społeczeństwo stanowi pewien system w naukowym tego wyrazu znaczeniu, tzn. pewien układ ukonstytuowany przez zbiór podmiotów wyróżniających się conajmniej jedną, dobrze zdefiniowaną cechą wspólną (nb.na ogół nie ustaloną przez tradycyjne rozważania nauk humanistycznych), uprawniającą do formalnego traktowania ich razem jako pewną całość, oraz w którym objawia się działanie przynajmniej jakiejś jednej relacji wiążącej te podmioty parami, lub w większe podzbiory wokół czegoś, co właśnie pozwala im w tym systemie działać. Taka ścisła definicja systemu społecznego jest niezbędna, jeżeli chcieć go badać metodami nauk ścisłych, a to m.in. w celu umożliwienia ustalania o nim prawd na tyle solidnych, aby pozwalały optymalizować jego strukturę, rozstrzygać w sposób stanowczy problemy przynoszone na codzień przez życie i przewidywać przyszły przebieg procesów z niezawodnością wystarczającą dla celów polityczno-gospodarczych. Wymaga to oczywiście opierania analizy na aksjomatycznej, a nie na intuicyjnej teorii mnogości, praktykowanej dziś poza naukami ścisłymi. 

 

Analiza spełniająca te warunki może dawać wyniki mające walor prawdy absolutnej, o ile zjawiska elementarne stanowiące dla niej rzeczowy punkt wyjścia będą same znane w stopniu również absolutnie nie budzącym wątpliwości. Ten stopień prawdy przynosi tylko znajomość praw fizyki, bo z jednej strony pozwala ona mierzyć zjawiska w sposób wystarczająco powtarzalny i dokładny, a z drugiej strony pozwala sprawdzać uzyskane wnioski przez konstruowanie na tej podstawie różnych wyrobów techniki, które wykonują zamierzone funkcje w sposób jednoznaczny i precyzyjny. 

 

Zastosowanie więc tej drogi postępowania do analizy procesów ludzkich (w tym zwłaszcza społeczno-gospodarczych, czyli procesów LIS), oraz dla stworzenia syntezy ustrojowej uzyskanych wyników, pozwoliło wytwórologii, będącej nauką ścisłą o tych procesach, na skonstruowanie modelu politycznego demokracji naturalnej czyli takiej, której mechanizmy, a potem gdzie całokształt ludzkiej polityki można oprzeć nie na arbitralnych, lub stronniczych konwencjach, lecz na podstawach najbardziej pewnych, jakie są człowiekowi dostępne (czyli fizykalnych, lub naturalnych), zaś samo działanie ludzkie optymalizować. W płaszczyźnie praktycznej oznacza to zaniechanie w polityce u progu III-go Tysiąclecia posługiwania się liberalną filozofią racjonalistyczną sformułowaną przez Oświecenie w oparciu o wiedzę XVIII-towieczną, wystarczającą do budowy i prowadzenia dyliżansów, ale nie statków kosmicznych, na rzecz nowoczesnej wiedzy o procesach społeczno-gospodarczych opartej o znajomość absolutnych praw fizyki rządzących tymi zjawiskami nie zależnie od tego, czy człowiek poznał już ten mechanizm, czy nie. 

 

Taki sposób podejścia do organizacji życia społecznego nie był oczywiście możliwy przed odpowiednio zaawansowanym rozwojem nauk ścisłych, w tym zwłaszcza - oprócz fizyki - teorii mnogości i cybernetyki matematycznej (wraz z matematyczną teorią informacji), aczkolwiek od strony empirycznej osiągnięcia psychologii i neurologii mózgu są nie pomijalne w rozwoju wytwórologii, która jest nauką ścisłą o ludzkich procesach indywidualnych i społecznych opartą na znajomości rzeczywistości (a nie spekulacyjną), rozwiązującą w sposób nowoczesny przedmiotowe problemy. Tymczasem historycznie biorąc, człowiek w każdej ze znanych cywilizacji starał się jednak nadać swemu społeczeństwu pewną organizację, chociaż dawniej mógł to czynić tylko w oparciu o wiedzę, która w swej istocie opierała się na intuicji (chociaż z biegiem czasu wspartej pewnymi regułami dyscyplinującymi rozumowanie ludzkie). To ona więc decydowała, jaką religię akceptował i potem rozwijał dany naród, lub cała grupa etniczna, chociaż i laickie koncepcje indywidualne (vide np. kodeks Hamurabiego, czy Napoleona) odgrywały w sprawie przedmiotowej organizacji również istotną rolę, kiedy dostępna religia, lub koncepcja filozoficzna nie potrafiła w stopniu zaspakającym wzrastające potrzeby codziennej praktyki odpowiedzieć konstruktywnie i operacyjnie na pytania wysuwane przez realia życia. W ten też sposób intuicja skrystalizowana w filozofii Oświecenia pozwoliła stworzyć formę ustrojową znaną jako demokracja liberalna i szereg jej odmian narodowych, czy ideologicznych, aż do tzw. demokracji ludowych i form totalitarnych, wykorzystujących nieprecyzyjną w naukach tradycyjnych definicję samego podmiotu działającego w systemie społecznym, oraz koniecznych w nim relacji. 

 

Nie jest bez znaczenia dla dzisiejszej epoki, że filozofia Oświecenia i demokracja liberalna są koncepcjami podyktowanymi przez intuicję odpowiadającą wiedzy ludzkiej wysoce przestarzałej i pozbawionej dostępu do znajomości mechanizmów sprawczych przedmiotowych zjawisk, oraz że powstały one nie jako wynik analizy w nowoczesnym tego wyrazu znaczeniu, lecz jako manifestacja sprzeciwu wobec całego zbioru więzów, jakie na życie jednostki ludzkiej i funkcjonowanie społeczeństwa nakładała nauka Kościoła katolickiego w jego wykładni nauki ewangelicznej głoszonej przez kler, który sam niejednorotnie postępował niezgodnie z jej zasadami. W tamtych czasach - a w naukach humanistycznych do dnia dzisiejszego - nie zdawano sobie sprawy z tego, że jakikolwiek postęp jest w ogóle możliwy tylko w wyniku odziaływania więzów na dany układ (organizm) i że to charakterystyka tychże więzów determinuje zarazem charakterystykę wyników procesu, a więc że jedyne poprawne pytanie szukających wolności dotyczy zdefiniowania jakich więzów potrzeba na danym etapie rozwoju. Oznacza to m.in. też, że tak liczne dokuczliwości jakie cierpią dziesiątki milionów ludzi nawet w najbogatszych i rozwiniętych krajach świata mają swe źródło w błędach filozofii stojącej u podstaw republikańskiej demokracji liberalnej. 

 

Druga fundamentalna prawda nie znana tamtym konwencjom mówi, że jakikolwiek postęp w jednym miejscu, lub pod jednym względem (a więc w sensie systemowym może on być tylko lokalny) jest możliwy jedynie wówczas, gdy poza nim, ale pozostając z nim w bezpośredniej relacji systemowej, dokona się odpowiednio dużej degradacji w organizacji całego systemu (wzrost demoralizacji społeczeństwa, upadek kultury, zniszczenia środowiska naturalnego i tp.), którą trzeba więc umieć uzdatnić i zagospodarować, a co przedstawia bardzo, bo jakościowo różne, problemy w zależności od stanu wyjściowego danego kraju. Takich prawd absolutnych i uniwersalnych o życiu społeczeństwa, nie znanych naukom społeczno-politycznym i ekonomicznym jest znacznie więcej (wytwórologia polityczna sformułowała ich ponad 60). Rezultat tego jest taki, że przy dzisiejszej potędze nauki, techniki i ekonomii, wskutek ich nie uwzględniania nikt już nie panuje nad procesami niszczącymi w ogromnej skali naszą cywilizację i środowisko naturalne. Jest to słabością odziedziczoną po myśli reprezentującej XVIII-to wieczny poziom wiedzy ludzkiej praktykowany przez tych, dla których jest on korzystny, a bynajmniej nie wynikiem samego postępu, jak to usiłują przedstawiać zwolennicy przestarzałych form ustrojowych. 

 

Demokracja liberalna, jako koncepcja ustrojowa nie tylko nie zna tych dwu pierwszych prawd absolutnych (wytwórologia opisała jednoznacznie, jak działa ich mechanizm sprawczy w społeczeństwie), ale jest w swej istocie pomyślana w taki sposób, że ułatwia niszczące działanie wspomnianych praw natury, a nawet wykorzystuje to zjawisko jako istotny składnik swych sił napędowych, co zresztą zadecydowało - jak ujawniła to formalnie ta sama analiza wytwórologiczna - o jej szybkim powodzeniu. Dramat drugiej połowy XX-wieku polega na tym, iż przy potędze nowoczesnej techniki, oraz bogactwie wykorzystującej ją ekonomii, uzyskany postęp cywilizacyjny powoduje już zgodnie z w/w prawami jako rekompensatę entropijną tak poważne zniszczenia środowiska nie tylko naturalnego, ale i kulturalnego oraz społecznego, że gwarantują one szybkie zniszczenie całej cywilizacji, czego liczne symptomy są już widoczne, ale czego ekonomości i politycy, rozumujący zgodnie z ich interesem grupowym w kategoriach przestarzałej ideologii, a nawet filozofia wciąż nie dostrzegają. Lata 90-te przyniosły w krajach Europy środkowo-wschodniej nazbyt wymowną tego ilustrację, czego cenę płacą już tam miliony ludzi. 

 

Gorzej, że zjawisko to stało się na Zachodzie już pewną tendencją kulturową, podpieraną przez wywody racjonalistyczne uznawane za naukowe i etyczne. I tak znaczna część filozofów i teologów, a także socjologów lansuje teorię potrzeby przystosowywania się do zachodzących zmian, które są prezentowane jako rzekomy i nieunikniony objaw postępującej nowoczesności, a nie jako produkt tego właśnie ustroju intuicyjnego, który dodatkowo wywołuje gwałtowną dehumanizację społeczeństwa. Niebezpieczeństwo jest tym groźniejsze, iż w tymże modelu ustrojowym właśnie na procesach destruktywnych jest oparte wytwarzanie znaczącej części zysków i innych korzyści indywidualnych, oraz że w ogóle w demokracji liberalnej nie ma miejsca ani na liczące się w mechanizmach zarządzania generowanie sygnałów ostrzegających o powstających niebezpieczeństwach cywilizacyjnych, ani na tworzenie instytucji zapobiegających fatalnemu rozwojowi wydarzeń. Co więcej, społeczeństwo nie jest też dzisiaj nawet poinformowane o tym, że formy ustrojowe opisane traktatami konstytuującymi Unię Europejską, a w szerszej skali traktatem z Marakeszu, oraz projektem Konstytucji europejskiej, są w istocie zupełnie nowym typem ustroju zrywającego z chrześcijaństwem, który przyspiesza te wszystkie zagrożenia, a z humanizmem i demokracją nie ma już nic, poza frazeologią, wspólnego. 

 

Przeciwstawić się tym procesom destrukcyjnym można jedynie nakładając na działalność ludzką pewne więzy . Jest uderzające, iż w świetle analizy nauk ścisłych, nauka ewangeliczna okazuje się narzucać właśnie takie więzy, jakie są wymagane przez absolutne prawa natury (fizyki), oraz że postępująca zwłaszcza w ostatnim ćwierćwieczu tzw. racjonalizacja katolicyzmu, lub jego adaptacja do dzisiejszych czasów czy obyczajów lokalnych, jest działaniem niszczącym te właśnie kulturotwórcze własności nauki ewangelicznej, ale sprzyjającym umocnieniu racjonalnego liberalizmu, schlebiającego egoistycznej i w gruncie rzeczy prymitywnej intuicji czasów minionych. Te zmiany doktrynalne stały się możliwe, gdyż teologia i filozofia nie znają precyzyjnego rozróżnienia pomiędzy światem myśli i słów je wyrażających, a światem rzeczywistości, będącym jedynym nośnikiem prawdy. Konkluzje te są zresztą fragmentem znacznie bardziej podstawowego wyniku kompleksowej analizy formalnej, która ujawniła że wbrew rozpowszechnionej propagandzie antychrześcijańskiej, nauka ewangeliczna jest bez porównania bliższa absolutnej prawdy naukowej wyrażonej analizą fizyko-matematyczną procesów, aniżeli filozofia Oświecenia, która jak się okazuje nie ma z nią w ogóle prawie nic wspólnego, a większość jej twierdzeń jest błędna, generując niepotrzebnie w społeczeństwie kłopoty, których możnaby uniknąć. 

 

Spośród licznych błędów tej filozofii i zbudowanego na niej reżimu politycznego warto tu wymienić przynajmniej dwa. Po pierwsze koncepcja prawa pozytywnego, która zrywając z systemem wartości jaki pozwolił zbudować cywilizację nieporównywalnie bardziej rozwiniętą, aniżeli jakikolwiek inna w historii (nie mylić z rozwojem nauki, techniki i ekonomii, będącym jej skutkiem, a nie przyczyną), stworzyła zbiór postanowień będących konwencjami arbitralnymi tej ideologii, które się reklamują być neutralnymi i obiektywnymi, a stanowią w istocie również pewien umowny system wartości z tym, że pozbawiony jakiejkolwiek legitymacji analitycznej, lub doświadczalnej. Prawo to pozostaje w ustawicznej kolizji z moralnością praktykowaną przez społeczeństwo chrześcijańskie, zamiast oddziaływać poprzez nią na rzeczywistość (prawo nie ma innej drogi jak działanie poprzez wartości moralne jakie by one nie były). Jest to czynnikiem nieustannie demoralizującym i destabilizującym społeczność zachodnią, oraz niszczącym prestiż świata zachodniego wobec cywilizacji zewnętrznych, a w dodatku kompromituje Kościół, który nie potrafi odciąć się od tej filozofii i organizacji życia codziennego. 

 

Sprawa druga, to skrajny materializm, który zredukował człowieka do statusu zwierzęcia wyewoluowanego, którego można więc zabijać gdy tylko znajdzie się tego usprawiedliwienie w świecie słów, a także oceniać i wymieniać na wolnym rynku. Negliżując znaczenie świadomości ludzkiej, w systemie tym musi obumierać wymiar spirytualny człowieka, a z nim pytanie o nasz sens egzystencjalny, oraz rozwój kultury zastępowany (znowu z uzasadnieniem werbalnym) różnymi formami rozrywki.

 

Dla uświadomienia sobie, czego w organizacji społeczeństwa wymagają jednak od człowieka prawa natury i jak na tym tle wyglądają liczne arbitralne konwencje, na których jest zbudowana demokracja liberalna, poniżej podane są dwie tabele porównawcze. Jak widać z tych zestawień porównawczych, wytwórologiczna analiza procesów społeczno-gospodarczych definiuje zarazem tak oczekiwaną nawet przez intuicję III-cią drogę ustrojową, której świat tak potrzebuje na III-cie tysiąclecie. Droga ta jednak okazuje się wcale nie być, jak to podpowiada intuicja oparta na dawnych schematach myślowych, jakimś ludzkim kompromisem pomiędzy centralizmem autorytatywnego komunizmu, a liberalizmem antychrześcijańskim, lecz polega na harmonijnym współżyciu człowieka z naturą, którego etyczne, ale i spirytualne i kulturowe formy stosunkowo trafnie, jak na tamte czasy, określała tradycyjna nauka Kościoła katolickiego. Obecne możliwości analityczne pozwalają łatwo usunąć te elementy, które kiedyś słabość ludzka w pogoni za umocnieniem władzy, lub pomnożeniem bogactwa, wprowadzała do praktyki w sposób utrudniający prawidłowe współżycie ludzi, narodów, kultur i ras, nie naruszając zarazem integralności samej nauki ewangelicznej. Ciekawe jest zarazem, że ta sama analiza formalna, przy zdefiniowaniu licznych zasad uniwersalnych, zaleca zarazem lokalny rozwój różnych kultur narodowych i to raczej we wzajemnej izolacji, przestrzegając przed metysażem kulturowym, czy religijnym, oraz wyklucza dopuszczalność tworzenia dowolnych ideologii, czy religii przez człowieka, lub nawet modyfikacji tych, które dobrze zdały egzamin historyczny przynajmniej w konkretnej grupie narodów. 

 

Pierwsze z załączonych zestawień, porównujących dobrze znaną republikańską demokrację liberalną z dobrze zdefiniowaną III-cią drogą w postaci ustroju będącego demokracją naturalną, pokazuje różnice obu koncepcji ustrojowych na poziomie zasad podstawowych, ale ogranicza się tu ze względu na brak miejsca do zagadnień najważniejszych dla praktyki społeczno-politycznej i gospodarczej (w poszukiwaniu wykładu szczegółowego trzeba sięgnąć do monografii poświęconej wytwórologii politycznej). Znajomość tego poziomu jest jednak konieczna dla wprowadzenia potrzebnych reform, gdyż inaczej w społeczeństwie wychowywanym od pokoleń w duchu racjonalizmu oświeceniowego, jego zasady, jak i republikańskie formy ustrojowe wydają się być tak oczywistymi i naturalnymi, że nawet zawodowi teologowie częściej się dziś na nie powołują, aniżeli na instrukcje Objawienia biblijnego (patrz poparcie Kościoła w ostatnich dekadach dla tzw.walki o pokój, o prawa człowieka, o wolność osobistą, które oparte o zewnętrzny obraz zjawisk nie tylko nie mogą dotrzeć do niezbędnej korekty mechanizmów przyczynowych, ale dodatkowo generują wiele nowych zjawisk szkodliwych dla cywilizacji w skali historycznej, którym nie da się zapobiedz bez wprowadzenia do doktryny wiedzy o prawie entropii i o fraktalnym charakterze przestrzeni procesów społecznych, znanych naukom ścisłym od dawna). Jest przytem istotne, że wybór pomiędzy niżej omówionymi rozwiązaniami politycznymi stanowi zarazem odpowiedź na wymagania dotyczące racji stanu.

 

Przypominając, że koncepcja demokracji naturalnej jest zdefiniowana interwencją fizycznych praw natury w procesy LIS (ludzkie indywidualne i społeczne), na które człowiek nie ma wpływu, a nie wynika z żadnej ideologii, czy myśli subiektywnej, porównanie to przedstawia się następująco:

 

 

Demokracja liberalna z gospodarką kapitalistyczną	Demokracja naturalna z gospodarką wolnorynkową
A.  Podstawy filozoficzne i światopoglądowe modelu ustrojowego
1. Dowolne informacje mogą być podstawą tzw projektu politycznego	1. Tylko kompletne informacje o rzeczywistości stanowią podstawę programów załatwienia konkretnych problemów społecznych
2. Jednostka ludzka korzysta z prawie nie ograniczonej wolności osobistej	2. Z wolności osobistej jest wyłączone wszystko to, co degraduje poziom kultury i stan cywilizacji, oraz godzi w godność ludzką lub wartości wyższe, oparte na absolutnych prawach fizyki
3. Jednostka ludzka stanowi podstawowy element społeczeństwa, nawet gdy to jest kosztem kraju i rodziny	3. Rodzina stanowi podstawowy element społeczeństwa, obarczony troską o przekazanie potomstwu wartości i kultury narodowej, oraz o los historyczny ojczyzny
4. Wartości ludzkie są względne i ewoluują wraz z ewolucją społeczeństwa	4. Istnieją wartości nie naruszalne, jako oparte o prawdy absolutne o Człowieku i Społeczeństwie
5. Nie uznaje się moralności uniwersalnej : każdy może tworzyć etykę na własny użytek	5. Prawa fizyki rządzące procesami ludzkimi i społecznymi (LIS) wytyczają moralność uniwersalną
6. Religia jest wyłączona ze strefy publicznej i ograniczona do prywatnej, nawet za cenę hipokryzji	6. Charakterystyka zjawiska religijnego, jako części rzeczywistości społecznej, jest uwzględniona w zasadach i instytucjach modelu ustrojowego (co nb. nie wywołuje kolizji w przypadku tradycyjnego katolicyzmu)
7. Promowaniu podlega to, co jest racjonalne i użyteczne w sposób materialnie wymierny	7. Wszystkie aspekty osobowości ludzkiej mają jednakowe znaczenie dla promowania życia publicznego
8. Towary, usługi i informacje produkuje się po to, by mieć zysk finansowy	8. Towary usługi i informacje produkuje się z zyskiem ale tylko po to, by zaspokoić potrzeby ludzkie, nie naruszając równowagi środowiska
9. Wolno prowadzić dowolną produkcję	9. Nie wolno produkować ani rozpowszechniać tego, co szkodzi Człowiekowi, jego kulturze i cywilizacji, oraz równowadze ekologicznej
10. Jednostka ludzka ma takie prawa, jakie chce sobie przyznać	10. Zakres praw Człowieka jest określony zakresem kompetencji i odpowiedzialności jaką można obarczyć daną osobę
11. Prawa człowieka nie są związane z obowiązkami	11. Każde prawo człowieka jest związane z obowiązkami wyrunkującymi jego realizację
12. Model ustrojowy nie ingeruje w obieg informacji w społeczeństwie	12. Rozpowszechnianie informacji jest ograniczone do tego, co nie szkodzi Człowiekowi, społeczeństwu i cywilizacji
13. Ustrój nie interesuje się działaniem ani charakterystyką systemu wartości ludzkich	13. Kontrola charakterystyki systemu wartości ludzkich według ich przydatności dla rozwoju cywilizacyjnego jest uwzględniona w modelu ustrojowym
14. Ustrój nie definiuje dobra, ani zła	14. Model uwzględnia absolutne (entropijne) definicje dobra i zła
15. Na danym terenie, obszarze Państwa, mogą działać równocześnie różne systemy wartości, nawet jeżeli są nawzajem niekompatybilne	15. Na danym terenie życie publiczne musi być oparte na jednym jedynym systemie wartości, posiadającym potencjał rozwojowy
16. Pragmatyka ustrojowa nie wymaga ani kompletności, ani spójności doktryny (nawet sprzeczności wewnętrzne są dopuszczalne)	16. Model ustrojowy musi być spójny i wierny wobec zasad doktryny opartej na znajomości działania praw fizyki w społeczeństwie
17. Ustrój nie interesuje się skutkami cywilizacyjnymi swych postanowień	17. Postanowienia ustrojowe są zorientowane na realizację ludzkich celów egzystencjonalnych
18. Ustrój nie ma mechanizmu mogącego zapewnić sprawiedliwość społeczną, a w przypadku demokracji liberalnej nawet opiera się na mechaniźmie, który ją formalnie wyklucza	18. Ustrój jest oparty na mechaniźmie gwarantującym sprawiedliwość społeczną, włączając nieobecność bezrobocia
19. Ustrój nie chroni społeczeństwa przed rozwarstwieniem, a nawet działa na jego rzecz	19. Mechanizm ustrojowy przeciwdziała powstawaniu rozwarstwienia społeczeństwa
20. Ustrój dostrzega trzy władze i definiuje ich miejsce w sposób arbitralny (umowny) nawet nie przestrzegając ich rozdzielności	20. Ustrój dostrzega sześć rodzajów władzy i ustawia je według łączących je fizycznych relacji sprawczych, jako władze rozdzielone
21. Zakres władzy przypisany stanowiskom kierowniczym jest arbitralny	21. Zakres władzy udzielonej stanowiskom kierowniczym wynika z obszaru entropijnej przestrzeni ich działania i zakresu realnej odpowiedzialności osobistej decydenta
22. Obojętność modelowa wobec zjawisk negatywnych, za wyj.dla niego szkodliwych	22. Automatyzm modelowy w zwalczaniu zjawisk negatywnych w sensie absolutnym
23. Faktyczna obojętność wobec problemów godności osoby ludzkiej i wartości wyższych	23. Modelowa obrona/ochrona godności ludzkiej i wartości wyższych
B.  Los człowieka i jego ojczyzny
1. Model ustrojowy (liberalny, kapitalistyczny) stanowi ramy życia społecznego, na które człowiek nie ma wpływu	1. Model ustrojowy stanowi ramy, które poddane konfrontacji z rzeczywistością LIS podlegają ciągłemu doskonaleniu przez Człowieka
2. Demokracja jest czysto formalna : posłowie i senatorowie są zawodowymi politykami nie mającymi bliskich związków z przeciętnym obywatelem i jego codziennymi problemami	2. Demokracja jest rzeczywistą : posłowie są osobami oddelegowanymi z przeciętnego środowiska ludzkiego, a senatorowie ze środowisk napędzających życie społeczne
3. Przęciętny człowiek obarczony utrzymaniem rodziny jest na ogół odcięty od rynku potrzeb ludzkich, na którym mógłby szukać zajęcia dla swej pracy i pozostaje zdany na pośrednictwo różnych przedsiębiorstw i instytucji grających rolę prawie wyłącznych pracodawców	3. Przeciętny człowiek, jako współwłaściciel prawie wszystkich przedsiębiorstw, ma bezpośredni wpływ na działalność swego miejsca pracy zarobkowej, respektując decydującą rolę i odpowiedzialność właściciela akcji trzonowych
4. Przeciętny człowiek nie jest zainteresowany tym jak się rozwija miejscowość, w której mieszka	4. System podatków indywidualnych stymuluje udział każdego mieszkańca w kształtowaniu wyglądu i życia swej miejscowości
5. Właściciele przedsiębiorstw nie są zainteresowani rozwojem kraju, regionu czy miejscowości	5. System podatkowy stymuluje udział każdego przedsiębiorstwa w rozwoju swej miejscowości, regionu i kraju
6. Zyski są wykorzystywane w dowolny sposób, co zwykle uprzywilejowuje spekulację	6. System podatkowy uprzywilejowuje kierowanie zysków na inwestycje i modernizację kraju ich powstania
7. Miejscowości i regiony biedniejsze i mniej rozwinięte mają chroniczne trudności z rozwojem	7. Miejscowości i regiony najbogatsze są ustawowo zobowiązane rozwijać się wspólnie z najbiedniejszymi, łącząc do tego swe środki
8. Miejscowości mogą rozwijać się dowolnie, odcinając mieszkańców od przyrody i tworząc aglomeracje w których nikt nie panuje już nad wydarzeniami	8. Prawo i system podatkowy uniemożliwiają tworzenie aglomeracji nie poddających się kontroli ludzkiej i odcinających mieszkańców od przyrody
9. Migracje ludności i osadnictwo są procesami, których skutki każdy musi cierpliwie znosić, nie mając na nie wpływu (włącznie do nomadyzmu, niszczącego każdy typ kultury i cywilizacji)	9. Migracje ludności i osadnictwo są reglamentowane tak, aby nie stwarzać sytuacji zabronionych ze względu na prawidłowe działanie systemu wartości i akcję prawa entropii, oraz potrzeby kultury i rodziny
10. Międzynarodowa działalność ekonomiczna i informacyjna jest swobodna, a ludność każdego kraju musi cierpliwie znosić jej skutki, nie mając na nią żadnego wpływu (włącznie do delokalizacji za granicę rodzimych przedsiębiorstw)	10. Granice każdego narodowego obszaru państwowego są chronione od wpływów zewnętrznych tak, by zamieszkująca go ludność decydowała sama o procesach ekonomicznych i informacyjnych na swym terenie, a więc o rozwoju swej kultury i cywilizacji
11. Każdy kontynuuje jaką chce naukę zawodu, niezależnie od perspektyw praktykowania go dla celów zarobkowych	11. Władza publiczna jest obarczona ciągłym badaniem rynku pracy i zezwala uruchamiać takie kierunki nauczania zawodowego na każdym jego poziomie z taką ilością miejsc, jaką przewidują realne potrzeby społeczeństwa
12. Nie ma obowiązku zdobycia ani pewnego minimum wykształcenia ogólnego ani wykształcenia zawodowego	12. Istnieje obciążony sankcjami podatkowymi obowiązek opanowania pewnego minimum wykształcenia ogólnego i zdobycia dyplomu zawodowego dowolnego stopnia
13. Rodzice nie ponoszą odpowiedzialności za wychowanie i wykształcenie swych dzieci	13. Rodzice ponoszą konsekwencje m.in. podatkowe w przypadku braku postępów w wykształceniu wszystkich swych dzieci naturalnych, oraz ich postępowaniu
14. Przyszłość własna, swej rodziny, swego kraju są pojęciami, na które przeciętny człowiek nie ma wpływu	14. Każdy ma z jednej strony otwartą drogę do wpływania na losy swoje i kraju, a z drugiej ponosi konsekwencje (w tym podatkowe) w przypadku nie wywiązywania się z ciążących na nim w tym zakresie obowiązków
15. Każdy może być wyzuty ze swego społeczeństwa nie mając pracy, dachu nad głową, czy opieki lekarskiej	15. Model ustrojowy posiada instytucje gwarantujące każdemu, w każdej chwili pracę, dach nad głową i opiekę lekarską
C.  Podstawy prawne porządku społecznego
1. Litera prawa powinna wystarczać do ustanowienia faktów ustrojowych oraz porządku społecznego	1. Prawo musi ustalać mechanizmy sprawcze zdolne do stworzenia pożądanego kształtu ustrojowego oraz porządku społecznego
2. Tylko prawo pisane jest wiążące dla obywateli	2. Zarówno prawo pisane, jak i obyczajowe są wiążące dla obywateli
3. Prawo i prawda są dwoma pojęciami na wzajem nie zależnymi	3. Prawo musi być zgodne z prawdą o przedmiotowych zagadnieniach
4. Żadna prawda nie ma pierwszeństwa przed prawem	4. Prawda absolutna (wyznaczona przez interwencję praw fizyki w procesy LIS) ma pierwszeństwo przed każdym prawem
5. Prawo musi być respektowane nawet za cenę hipokryzji	5. Prawo nie może być sprzeczne z zasadami systemu wartości
6. Prawo musi być zgodne z zasadami laickiej  racjonalistycznej filozofi Oświecenia stojącej u podstaw demokracji liberalnej	6. Prawo musi być zgodne z prawdą absolutną o procesach LIS, oraz uwzględniać tak racjonalną jak i psychiczną stronę rozumowania obywateli danego kraju, oraz doświadczenie historyczne danego narodu,
7. Objętość przepisów prawnych nie jest ograniczona	7. Objętość przepisów prawnych nie może przekraczać wolumenu, który ich podmiot potrafi przeczytać i zasymilować
8. Każdy obywatel może kierować się w życiu własną etyką	8. Wszyscy obywatele muszą dbać o stabilność jednego systemu wartości (np. skodyfikowanego, albo nauczanego przez dominującą religię) i jego przestrzegać
9. Prawo pozwala na pluralizm etyczny	9. Prawo pozwala na publiczne praktykowanie tylko jednego systemu wartości (jednej moralności), skodyfikowanego ustawowo
10. Prawo ustanowione przez organizmy międzynarodowe może być nadrzędne w stosunku do prawa krajowego	10. Postanowienia umów i prawa międzynarodowego są wiążące dopiero po ich adaptacji i włączeniu do jednego, spójnego systemu prawa narodowego
11. Każde prawo i przepisy ustanowione przez  organizmy międzynarodowe, których dany kraj jest członkiem, jest wiążące dla tego kraju i jego obywateli	11. Przepisy prawa międzynarodowego będące sprzeczne z przepisami prawa krajowego mają tylko znaczenie zaleceń wynikających z cudzych doświadczeń, chociaż powinny być respektowane w stosunkach z zagranicą
12. Prawo powinno stać przede wszystkim w obronie każdego człowieka	12. Prawo powinno stać przede wszystkim w obronie prawdy i ludzi pokrzywdzonych
13. Prawo strzeże prywatnej własności i może liczyć się z interwencją pieniądza (ale patrz E-1)	13. Prawo działa zawsze w sposób jednakowy i nie dopuszcza wyjątków, ani ulg
14. W rozstrzyganiu problemów społecznych współczynnik wagi jaki daje zamożność, lub zysk odgrywa bardzo dużą rolę, bez względu na meritum sprawy	14. Wszystkie przesłanki merytoryczne należące do natury samego zagadnienia mogą wpływać na wybory (decyzje) bez uprzywilejowania zysków finansowych
15. Prawo stosuje się do wszystkich podmiotów tak, jak to chce określić prawodawca	15. Prawo stosuje się tylko do podmiotów wyznających ten system wartości,  na jakim jest ono zbudowane i w obszarze tego kraju, gdzie władza je ratyfikowała i  rekompensuj
16. Regulacje prawne mogą być dowolne	16. Regulacje prawne nie mogą wykraczać poza mechanizmy funkcjonowania rzeczywistości społecznej
D.  Instytucje publiczne
1. Społeczeństwo może być i jest reprezentowane we władzach ustawodawczych przez zawodowych polityków, żyjących własnym życiem i robiących politykę pod kątem wygrania następnych wyborów i interesu grupowego	1. We władzach ustawodawczych zasiadają tylko jednorazowo bezpośredni przedstawiciele społeczeństwa, ustalając według znanej im rzeczywistości priorytety dla działania wszelkich władz
2. Władze realizują to, co im dyktuje intelektualna koncepcja polityczna, oraz interesy najsilniejszych nawet, jeżeli znajdują się oni poza trzema uznanymi rodzajami władzy, jak np. w przypadku kapitału	2. Władze załatwiają problemy społeczne wyłonione przez rzeczywistość, przy zachowaniu niezależności każdej z sześciu władz i respektowaniu nadrzędności władzy ustawodawczej
3. Powoływane i finansowane ze środków publicznych są takie instytucje, jakie są potrzebne władzy do egzekwowania swej woli	3. Powoływane i finansowane  są tylko takie instytucje publiczne, jakie są potrzebne do załatwiania bieżących i perspektywicznych problemów ludzkich i społecznych
4. Forma instytucji publicznych jest ustalana zgodnie z doktryną polityczną wyznawaną przez sprawujących władzę	4. Forma instytucji publicznych jest zdeterminowana przez mechanizm sprawczy dający pożądany rodzaj stosunków społecznych
5. Struktura systemu instytucji publicznych, poczynając od władz ustawodawczych, jest ustalona arbitralnie przez dominującą doktrynę polityczną i intuicję polityków	5. Struktura wszystkich instytucji publicznych wynika ze struktury fizycznych mechanizmów sprawczych napędzających społeczeństwo i rzeczywistego obiegu informacji
6. Brak instytucji wywołujących automatycznie działanie władz dla likwidacji problemów w funkcjonowaniu kraju i społeczeństwa	6. Cały system instytucji publicznych jest skonstruowany pod kątem zapewnienia automatycznych reakcji na każdy problem życia kraju i społeczeństwa
7. Instytucje publiczne funkcjonują jako władza nad społeczeństwem	7. Instytucje publiczne są służbą dla społeczeństwa
8.  Działalność publiczna dowolnych związków religijnych, wpływających poważnie na porządek publiczny jest obojętna dla działalności instytucji publicznych dopóki nie koliduje z literą prawa	8. Działalność publiczna związków religijnych jest uwzględniona w całości systemu instytucji publicznych, kształtujących porządek publiczny, a więc i postęp cywilizacyjny
9. Opinie nauki nie wiążą nikogo	9. Opinie wszystkich dziedzin nauki są wiążące dla władz publicznych i prywatnych
E.  Zarządzanie życiem gospodarczym
1. Własnością jest to, co dana osoba potrafiła zdobyć w życiu	1. Własnością osobistą są owoce własnej pracy, oraz bogactwo odziedziczone lub ofiarowane
2. Tylko kapitał, bez względu na jego pochodzenie, daje prawo własności	2. Prawo własności daje kapitał zdobyty jako reprezentacja wytworzonej samemu wartości dodatkowej, a także praca i informacje dostarczone przez ich naturalnego właściciela na stworzenie danej własności
3. Bogactwa naturalne stanowią przedmiot własności osobistej	3. Bogactwa naturalne stanowią wspólną, międzypokoleniową własność całej ludzkości
4. Bogactwa naturalne mogą być eksploatowane w dowolny sposób, w tym zwłaszcza według woli ich właścicieli, wyznaczonych konwencjonalnym prawem	4. Bogactwa naturalne odtwarzalne mogą być eksploatowane tylko do granic ich bieżącej regeneracji przez przyrodę, zaś nie odtwarzalne, do granic wyznaczonych przez neutralnych ekspertów narodowych z uwzględnieniem potrzeb przyszłych pokoleń
5. Rozwój działalności gospodarczej może być dowolny, w tym pozostawiając na barkach społeczeństwa niektóre jej etapy	5. Działalność gospodarcza może być prowadzona w zakresie biorącym pod uwagę wszystkie jej konsekwencje, a nie tylko zysk, oraz uwzględniając możliwości danego społeczeństwa i środowiska naturalnego, w tym indywidualne możliwości ludzkie
6. Zyski z działalności gospodarczej mogą być wykorzystane dowolnie, jak to ustali właściciel kapitału zaangażowanego do ich uzyskania	6. Zyski z krajowej działalności gospodarczej muszą być przeznaczone przynajmniej w 85% na miejscowy rozwój przedsiębiorstwa, oraz tego narodu i tego kraju, który swą pracą pozwolił co najmniej pośrednio na ich wytworzenie
7. Zyski z wynalazków należą do tego, kto dał kapitał potrzebny na ich wykorzystanie	7. Zyski z wynalazków należą przynajmniej w połowie do twórców danej idei, a w pozostałej części do tego, kto dał kapitał potrzebny do jej wykorzystania w praktyce
8. Opłacalność finansowa decyduje o realizacji każdego przedsięwzięcia ludzkiego	8. Opłacalność finansowa jest cechą działalności gospodarczej, ale nie może decydować o innym aspekcie działalności ludzkiej, z których każdy ma własne kryteria przydatności społecznej i cywilizacyjnej
9. O warunkach na jakich odbywa się działalność gospodarcza decydują ci spośród jej aktorów, którzy angażują w nią swój kapitał nawet, gdy to powoduje obumieranie zasad wymiany wolnorynkowej	9. Działalność gospodarcza nie może być tak prowadzona, aby pozbawiała prawo wymiany wolnorynkowej głosu decydującego, działając w ramach każdego, w przybliżeniu jednorodnego, obszaru ekonomicznego
10. Wszystkie kraje świata, bez względu na stopień ich rozwoju gospodarczego, powinny być jednakowo otwarte dla swobodnej działalności gospodarczej pomimo, że jedne dysponują tu awantażami, a inne są obciążone handicapami czyniącymi konkurencję nie sprawiedliwą	10. Każdy obszar działalności gospodarczej powinien być w przybliżeniu jednorodny, ale połączony odpowiednimi transformatorami adaptującymi dla swobodnego współdziałania z innymi obszarami, które się poważniej od niego różnią pod względem stanu rozwoju i bogactwa
11. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą nie ponosi odpowiedzialności za jej skutki społeczne, środowiskowe i cywilizacyjne, pozostawiając je na cudzych barkach	11. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą jest obciążony bezpośrednio jej skutkami społecznymi, środowiskowymi i cywilizacyjnymi
12. Przepisy i reguły dotyczące działalności gospodarczej i finansowej mogą być ustalone przez organizmy pozostające poza kontrolą demokratyczną (parlamentarną)	12. Przepisy i reguły dotyczące działalności gospodarczej i finansowej na terenie danego Państwa muszą być ustanowione przez władze ustawodawcze tego kraju w sposób spójny z całym jego systemem prawnym i moralnym
13. Działalność gospodarcza realizuje swoje własne cele, w tym zwłaszcza produkcję zysku	13. Działalność gospodarcza realizuje potrzeby ludności
14. Pieniądz jest rzeczą, a jego wartość jest w hierarchii wartości tego ustroju wartością najwyższą, organizującą porządek społeczny	14. Pieniądz nie jest żadną rzeczą, lecz miarą tej własności rzeczy i usług, która decyduje o ich miejscu w procesie wymiany handlowej
15. Pieniądz może rodzić pieniądz	15. Pieniądz jest tylko miernikiem faktycznie wytworzonych wartości, a jego przyrost jest usprawiedliwiony tylko jako równoważnik  fizycznie wytworzonej wartości dodatkowej
16. Banki same ustalają zakres swojego działania, oraz wysokość wynagrodzenia za swe usługi bez wzgl. na faktyczny wkład pracy	16. Banki kontrolują pochodzenie powierzanych im pieniędzy i zajmują się ich przechowaniem oraz zarządzaniem za wynagrodzeniem ich rzeczywistej pracy
17. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą uwzględnia w swych cenach tylko koszty ponoszone bezpośrednio, ale może doliczać kwoty nie zależne od własnego wkładu pracy, np. w odsetku do wartości przedmiotu transakcji	17. Całość kosztów egzystencji i rozwoju danego społeczeństwa musi być uwzględniona w kosztach działalności gospodarczej producentów a kalkulacja ceny musi opierać się na rzeczywistym wkładzie własnej pracy, wiedzy i innych własnych środków wytwórcy
18. Suma cen detalicznych sprzedanych wyrobów i usług jest miernikiem stopnia rozwoju kraju, a ceny narzędziem konkurencji i korzyści indywidualnych	18. Negentropia wprowadzana do społeczeństwa przez wszelkie wytwory jest miarą rozwoju cywilizacyjnego, więc ceny nie mogą być narzędziem konkurencji, a ich poziom świadczy w jakim stopniu sprzedający korzysta ze społeczeństwa (kształtowanie jego siły nabywczej, wykorzystanie postępu dokonanego przez innych), więc powinien i świadczyć finansowo na jego rzecz
19. Wszelka działalność spekulacyjna stanowi istotny składnik życia gospodarczego	19. Działalność spekulacyjna ma miejsce odpowiednie do faktu, że nie wytwarza ona fizycznie żadnych wartości w społeczeństwie
20. Subwencjonowanie działalności gospodarczej jest dozwolone, oraz nie ograniczone ani w czasie ani co do wysokości, ani nawet nie jest uzależnione od rzeczywistych potrzeb danego podmiotu działającego	20. Działalność gospodarcza w zasadzie nie może być subwencjowana za wyjątkiem usług publicznych dla społeczeństwa, a pomoc wyjątkowa dla przezwyciężenia chwilowego kryzysu konkretnego przedsiębiorstwa musi być ograniczona w czasie i kontrolowana
21. Pojedynczy obywatel nie ma w zakresie swych potrzeb materialnych żadnych gwarancji ze strony ani Państwa, ani życia gospodarczego, które żyją własnym życiem	21. Ustrój gwarantuje każdemu pracę, dach nad głową, opiekę zdrowotną i wykształcenie zawodowe, jako że jest instytucją, której racja bytu polega na stworzeniu ludziom godnych warunków egzystencji
22. W zależności od wrodzonych zdolności i upodobań, każdy ma różne szanse kariery w życiu, z uprzywilejowaniem zamiłowań w sferze gospodarczej,a zwłaszcza finansowej	22. Każdy rodzaj zdolności ludzkich i upodobań ma jednakowe szanse rozwoju i kariery, zapewnione przez odpowiednio skonstruowany powszechny system rekompensat i motywacji
23. Obsada stanowisk kierowniczych jest w przeważającym stopniu arbitralna	23. Wszystkie stanowiska kierownicze są obsadzane w drodze powszechnych konkursów, dających szansę awansu najlepszym talentom i programom w skali całego społeczeństwa
24. System podatkowy jest czystą kontrybucją na rzecz budżetu	24. System podatkowy stanowi bezpośrednie i silne sprzężenie indywidualnych wyborów obywatelskich z kształtowaniem określonego typu społeczeństwa i kształtu miast, wsi i środowiska, oraz historycznych interesów kraju
25. Rozwój gospodarczy jest w zasadzie jedynym czynnikiem pozwalającym walczyć z bezrobociem	25. Żadne tempo rozwoju gospodarczego nie pozwoli na likwidację bezrobocia tak, że demokracja naturalna gwarantuje pełne zatrudnienie w oparciu o zupełnie inny mechanizm
26. Silniejsi finansowo narzucają słabszym swą wolę korporacyjną, włącznie do wpływania na kształtowanie prawa w swoim interesie	26. Niczyja działalność nie może być krępowana cudzą działalnością na tym samym nawet terenie
27. "Time is money", czyli przyspieszanie działania gospodarczego jest korzystne dla rozwoju, bez względu na inne skutki	27. Tempo dowolnej działalności ludzkiej, a w tym i gospodarczej, jest ograniczone szybkością asymilacji informacji, technik i adaptacji mentalności ludzkiej do nowych warunków
28. Właściciele akcji decydują dowolnie o sposobie wykorzystania zysków, oraz zarządzania przedsiębiorstwem, bez względu na tego skutki	28. O funkcjonowaniu przedsiębiorstwa i jego rozwoju (włączając ustalenie puli zysków do podziału pomiędzy akcjonariuszy) decydują wyłącznie fachowcy ponoszący w dyrekcji odpowiedzialność za jego przyszłość, oraz funkcję społeczną
F.  Rozwój cywilizacyjny
1. Żadnych preferencji i żadnych ograniczeń jeżeli chodzi o typ kultury, ani kierunki rozwoju	1. Preferencje dla rozwoju według zasad a) rekomendowanych przez absolutyzujące prawa fizyki, b) sprawdzonych przez doświadczenie historyczne, społeczne i estetykę, a ponadto c) hamulce dla działalności społecznie lub historycznie szkodliwej w świetle wyżej wymienionych kryteriów, lub znanych już nauce
2. Obojętność ustrojowa wobec środowiska naturalnego	2. Rozwój w harmonii ze środowiskiem naturalnym, uwzględniając granice jego zdolności zasilania procesów LIS
3. Rozwój gospodarczy jest motorem rozwoju cywilizacyjnego	3. Rozwój kultury jest motorem postępu cywilizacyjnego, do którego gospodarka dostarcza środków
4. Technika zawdzięcza swój rozwój gospodarce	4. Bogactwo gospodarcze powstaje dzięki osiągnięciom techniki i nauk ścisłych
5. Rozwój cywilizacyjny stał się możliwy dzięki filozofii Oświecenia i metodzie Rozumu, które pozwoliły na rozwój nauk ścisłych i które zachęcają do racjonalizacji myśli chrześcijańskiej, a w szczególności nauki Kościoła, równocześnie pozostawiając maksimum swobody (maksymalizacja entropii) wszędzie tam, gdzie nie przeszkadza to działalności gospodarczej i rozwojowi techniki	5. Rozwój cywilizacji nastąpił dzięki asymilacji przekazu ewangelicznego nauczanego przez zachodnie chrześcijaństwo, w ramach którego mogły rozwinąć się nauki ścisłe oparte na definicji prawdy absolutnej (odniesionej do fizycznej rzeczywistości) i dążeniu do doskonałości, a przeciw czemu (jako działającemu na rzecz zmniejszenia entropii w społeczeństwie) rozwinęła się formalnie z nim sprzeczna filozofia Oświecenia oparta liberalnie o prawdy względne i wiarę w potęgę Rozumu, a nie świadoma jego błędów koncepcyjnych, powodujących dziś trudności cywilizacji zachodniej, hamując jej rozwój
6. Działalność indywidualną należy dynamizować pod kątem powiększania zdobyczy osobistych, bez względu na skutki jakie powoduje to dla  całości organizmu społecznego i przyszłości kraju	6. Działalność indywidualną należy dynamizować pod kątem powiększania zasobności całego społeczeństwa i redukowania istniejących w nim dysproporcji, gdzie bogactwo ogólnie dostępne musi umożliwiać każdemu indywidualnie wszechstronny postęp w swym życiu
7. Suma zdobyczy indywidualnych daje bogactwo ogólnospołeczne, które się pomnaża dzięki wysiłkom każdego uczestnika procesów gospodarczych	7. Bogactwo ogólnospołeczne jest wyznaczone aktualnym poziomem technologii (który z kolei zależy od poziomu nauki) podlegając z kolei podziałowi, zaś rozwój określi dopiero przyszłe bogactwo, zależąc od roli, jaką odgrywa nauka i kultura w funkcjonowaniu danego społeczeństwa
8. Im większy liberalizm, tym szybszy postęp i wyższy jego poziom, oraz większa sprawność gospodarki, jak głoszą nie potwierdzone żadną analizą hasła ideologiczne (w rzeczywistości dowodzi się formalnie, że im większy liberalizm tym mniejsza jest sprawność całej gospodarki, a także jej zdolność do wykorzystania zasobów posiadanych przez dany system społeczny)	8. Postęp będący udziałem wszystkich członków społeczeństwa, oraz granice rozwoju w skali historycznej, są wyznaczone przez rodzaj systemu wartości praktykowanego przez to społeczeństwo, zaś duży i nie kontrolowany liberalizm są czynnikiem gwarantującym upadek każdego typu cywilizacji, niezależnie od jej chwilowej, lub lokalnej dynamiki
9. Informacje powinny być rozpowszechniane w społeczeństwie bez żadnych przeszkód i każdy może robić z nich dowolny użytek	9. Człowiek musi panować nad masą informacji dostępnych w społeczeństwie, ograniczać jej ilość do zdolności zarządzania nimi przez indywidualne podmioty, a także eliminować informacje, które mogą być źródłem procesów szkodliwych dla społeczeństwa
10. Właściciel ub kierownik środków masowego przekazu ma prawo uniemożliwiać publikowanie takich informacji, które uważa za nie zgodne ze swymi poglądami lub ze swą polityką, oraz dowolnego (w granicach prawa) manipulowania informacji publikowanych	10. Ktokolwiek jest ich właścicielem, czy kierującym, środki masowego przekazu mają obowiązek publikowania wyłącznie informacji prawdziwych i kompletnych w każdej poruszanej sprawie, oraz całości informacji o stanie kraju i społeczeństwa, oraz życiu narodu
11. Zagadnienie szkolenia i zdobywania wiedzy jest sprawą osobistą	11. Każdy członek społeczeństwa musi mieć obowiązek i zapewnioną możliwość realizacji powszechnego obowiązku zdobycia pewnej wiedzy podstawowej i dyplomu zawodowego oraz doszkalania się co kilka lat, w miarę postępów techniki w swojej dziedzinie
12. Jest bez znaczenia, kto jest właścicielem środków masowego przekazu w danym kraju, a więc ich własność powinna być liberalnie poddana wolnej konkurencji międzynarodowego kapitału	12. Ze względu na strategiczną funkcję jaką odgrywają środki masowego przekazu w rozwoju kultury narodowej, postępie społecznym i ochronie racji stanu danego Państwa i kraju, właścicielem ich (przynajmniej w odniesieniu do akcji trzonowych) może być wyłącznie krajowa osoba fizyczna, będąca współtwórcą dorobku intelektualnego tego społeczeństwa
13. Należy popierać działania zmierzające do stworzenia jednej, uniwersalnej kultury ogólnoświatowej	13. Należy popierać rozwój każdej lokalnej kultury narodowej, najbliższej wrodzonym upodobaniom danego narodu (nigdy nie istniała i teoretycznie nie może istnieć żadna uniwersalna kultura ogólnoświatowa)
14. Za wyjątkiem idei zbyt prawicowych i zbyt daleko idącego fundamentalizmu religijnego, wolno rozwijać i powszechnie propagować dowolne doktryny filozoficzne i religijne, włączając lewackie, nie obciążając ich autorów odpowiedzialnością za skutki rozpowszechniania tego rodzaju idei	14. Pozostawiając swobodę doktrynalnych badań naukowych, których wyniki nie są przeznaczone do publikacji na użytek ogólnospołeczny, rozpowszechnianie tego rodzaju wyników badań  należy skoncentrować na ideach pogłębiających funkcjonowanie modelu ustrojowego świadomie wybranego typu, zapewniając równocześnie sprzężenie zwrotne od praktyki społecznej do rozwoju doktryn, tak w zakresie dobrych jak i złych doświadczeń
15. Nowoczesna agrotechnika zastosowana do istniejącego na Ziemi areału terenów uprawnych pozwala na wyżywienie 12 do 15 mld mieszkańców naszej planety	15. Nie zdolność produkcyjna, lecz towarzyszące jej w sposób nie unikniony zniszczenia w środowisku (patrz prawo entropii) decydują o górnym pułapie produkcji, jaką wolno rozwinąć lokalnie i w skali planety, a więc i o ilości mieszkańców Ziemi
16. Wzrost demograficzny w granicach do 15 mld jest zjawiskiem korzystnym, bo oznacza powiększenie grona konsumentów, a więc możliwości rozwoju działalności gospodarczej i produkcji zysków	16. Bez powodowania nie odwracalnych zniszczeń w skali planetarnej, na planecie Ziemia nie da się zapewnić godziwej egzystencji dla więcej, aniżeli 600-800 mln ludzi i dlatego drastyczne ograniczenie demografii tak, by każdy naród zredukował swą liczebność do poziomu osiągniętego w połowie XVIII wieku, jest dziś pilnym zadaniem ludzkości
G.  Stosunki międzynarodowe
1. Postanowienia różnych dokumentów międzynarodowych mają znaczenie nadrzędne nad prawem każdego Państwa	1. Żaden dokument nie ma znaczenia nadrzędnego nad prawem danego Państwa, a postanowienia aktów międzynarodowych stają się wiążące dla danego społeczeństwa po ich integracji w wewnętrzny system prawny, co musi być dokonane bez naruszania jego spójności i logiki w zakresie tak jego litery jak i ducha (włączając system wartości), oraz tego systemu wartości, który tworzy porządek społeczny w danym kraju
2. Przystępowanie do organizacji lub organizmów międzynarodowych odbywa się w ramach przez nie ustalonych (co najwyżej z pewnymi wyjątkami), a więc również cedując im taką część suwerenności narodowej, lub niepodległości, jak one to ustalą	2. Przystępowanie do dowolnych organizacji międzynarodowych może wiązać się tylko z okresowym delegowaniem im pewnych uprawnień własnego Państwa dla załatwienia tylko takich spraw, których realizacja wykracza poza możliwości danego narodu, oraz dla wykorzystania ich autorytetu i potencjału na rzecz wymiernego wzmocnienia własnej pozycji międzynarodowej
3. Jest możliwe zrzeczenie się własnej niepodległości na rzecz przystąpienia do federacji różnych Państw	3. Jest możliwe tylko przystępowanie różnych narodów do konfederacji różnych Państw, bez cesji ani niepodległości ani suwerenności
4. Granice Państw są nie naruszalne nawet, gdy arbitralnie obejmują różne narody aspirujące do niepodległości	4. Granice Państw powinny być zgodne z obszarami zamieszkałymi przez poszczególne wspólnoty narodowe, religijne lub etniczne, z których każda ma prawo do bytu niepodległego
5. Przystępowanie do organizmów międzynarodowych, oznacza przystępowanie do interesów, dla których one zostały stworzone	5. Przystępowanie do organizmów międzynarodowych może być tylko aktem w obronie interesów własnych danego Państwa narodowego i nie może oznaczać otwarcia własnego obszaru terytorialnego dla cudzych interesów
6. Jest bez znaczenia, jeżeli organizacje czy organizmy międzynarodowe są kontrolowane przez jakiś organ nie demokratyczny	6. Nie można przyjmować jako wiążące dla funkcjonowania modelu ustrojowego postanowień, które nie byłyby zakceptowane przez demokratycznie wybranych przedstawicieli tego społeczeństwa, którego one dotyczą
7. Organizmy międzynarodowe mogą sobie przyznawać takie uprawnienia wobec Państw członkowskich, jakie uważają za właściwe dla realizacji swych celów	7. Organizmy międzynarodowe mają realizować zadania powierzone im przez Państwa członkowskie, respektując nadrzędną pozycję tych Państw
8. Funkcjonariusze organizacji i organizmów międzynarodowych nie ponoszą żadnej odpowiedzialności osobistej za swe działanie, które jest w ten sposób pozbawione pętli cybernetycznego sprzężenia zwrotnego	8. Funkcjonariusze organizacji i organizmów międzynarodowych ponoszą odpowiedzialność osobistą za swe działanie z uwzględnieniem opinii tego Państwa, którego działanie dotyczy
9. Interes międzynarodowy organizmów silnych gospodarczo może narzucić różnym krajom pewien wspólny pieniądz bez względu na ich stan rozwoju gospodarczego (patrz np. możliwość "zaduszenia" gospodarki pieniądzem o parytecie zbyt dla niej silnym), a także pewną jemu potrzebną politykę	9. Uwzględniając znaczenie międzynarodowe posługiwania się wspólnym silnym pieniądzem kontrolowanym przez organ znajdujący się poza wpływem organów własnego Państwa, można go akceptować też na własnym obszarze gospodarczym jednak pod warunkiem, że kraj lub region o znacznie niższym (lub wyższym)  poziomie gospodarki może używać równolegle swój drugi pieniądz, zarządzany przez lokalne władze
10. Działalność gospodarcza jest podstawowym czynnikiem integrującym kraje do współpracy międzynarodowej	10. Wspólny system wartości jest jedynym trwałym czynnikiem pozwalającym integrować w sposób trwały narody do współpracy i solidarności międzynarodowej
11. Znaczenie międzynarodowe danego kraju jest proporcjonalne do jego potencjału - kolejno - gospodarczego, militarnego i demograficznego	11. Znaczenie międzynarodowe danego kraju jest proporcjonalne do wkładu tego narodu do rozwoju kultury światowej i postępu cywilizacyjnego
12. Kraj o potencjale i położeniu Polski musi odgrywać rolę co najwyżej drugorządną w koncercie krajów europejskich	12. Kraj o potencjale i położeniu geograficznym  Polski jest zobowiązany zacząć ponownie odgrywać kluczową rolę w swej części Europy, oraz uczynić język polski jednym z głównych międzynarodowych języków roboczych w Europie, a podstawowym w swym regionie

 

 

Drugie zestawienie porównawcze dotyczy konkretnych rozwiązań modelu ustrojowego, bez dostosowania których do wymogów podyktowanych nauką teoretyczną, jest nie tylko nie możliwe wprowadzenie przedmiotowych zasad ideowych do praktyki społecznej, a więc i uzyskanie pożądanych owoców z reformy, ale i przerwanie fatalnego biegu wydarzeń napędzanego mechanizmami właściwymi demokracji liberalnej. Zestawienie to uwzględnia już inowacje ustrojowe wprowadzone traktatami konstytuującymi federalną formę Unii Europejskiej. Implantowanie w Europie omawianej III-ciej drogi, która zarazem oznacza postulowaną rechrystianizację tego kontynentu postulowaną przez papiestwo a odrzucaną przez Unię, a jakiej znaczenie wynika nie tylko ze współczesnej analizy nauk ścisłych, ale i z doświadczenia historycznego, co wymaga zorganizowania Unii Europejskiej w formie konfederacji. Informacje podane w tych tabelach z jednej strony precyzują błędy, w jakie integracja na warunkach narzucanych przez Brukselę wciągnie nie uchronnie każdy z krajów godzących się na akces do tej federacji, a z drugiej strony konkretyzują zasady alternatywy w postaci związku konfederacyjnego. 

 

 

Porównanie demokracji naturalnej z modelem technokratycznym

według traktatów z Maastricht, Amsterdam i Marakesz

 

U n i a  E u r o p e j s k a	D e m o k r a c j a   n a t u r a l n a
1. Najwyższym organem Unii Europejskiej jest Rada złożona z szefów rządów członkowskich	1. Najwyższym organem w każdym organiźmie politycznym jest naród, podejmujący swe decyzje (dokonujący wyborów) przez przedstawicieli wybranych w wolnych wyborach
2. Propozycje do rozstrzygnięcia przez Radę przygotowuje Komisja brukselska, czyli technokraci nie mający żadnej legitymacji demokratycznej (rządy państw członkowskich nie mają tu żadnych uprawnień wnioskodawczych ani innych)	2. Liczne organizmy mają w demokracji naturalnej prawo do inicjatywy ustawodawczej, ale ostateczna forma projektu rozstrzygnięcia (ustawy) powstaje zawsze jako opracowana przez wszechstronnych specjalistów na zlecenie  demokratycznej reprezentacji narodu
3. Unia Europejska jest technokratyczną formą ustroju klasy m1M	3. Demokracja naturalna jest ustrojem demokratycznym klasy m2H
4. Parlament europejski ma tylko uprawnienia opiniodawcze i to nie wiążące, oraz nie ma prawa do inicjatywy	4. Władza ustawodawcza decyduje w demokracji naturalnej o wszystkich aspektach życia politycznego kraju, o jego instytucjach i ich funkcjonowaniu, ale jest nią tenże Parlament
5. Państwa nie stanowią w traktacie Maastricht podmiotu politycznego, chociaż uwzględnia on wspólnoty europejskie i identyczność narodów	5. Państwo jest jedyną i nie pomijalną reprezentacją na zewnątrz każdego kraju i zamieszkującego go narodu
6. Model według traktatu z Maastricht jest zorientowany na przekształcenie Unii Europejskiej w federację, w której poszczególne Państwa utracą niepodległość, oraz część suwerenności, zaś gospodarkę zmienia w królestwo kupców i bankierów, a nie wynalazców i producentów, jak tego uczy chrześcijaństwo	6. Demokracja naturalna pozwala na łączenie się Państw w konfederację, gdzie każde zachowuje swą niepodległość i pełnię suwerenności, zaś instytucje konfederacyjne załatwiają im te sprawy, które mogą być jednakowo rozwiązane dla wszystkich członków i zjednoczone zapewniają każdemu z nich większą skuteczność
7. Traktat z Maastricht omawia szczegółowo liczne restrykcje wiążące funkcjonowanie różnych instytucji narodowych, oraz kary za ich ewentualne nie przestrzeganie, zaś żadnych konkretów jeżeli chodzi o pomoc w przypadku trudności (pozostawiając je negocjacjom doraźnym, dającym rozwiązania odpowiednie do chwilowego układu sił), ani nawet w zakresie rozwiązania problemów bezrobocia, czy nędzy ludzkiej	7. Demokracja naturalna akceptuje normalizację miądzynarodową tam, gdzie obce doświadczenie pozwala usprawnić funkcjonowanie własnych instytucji, ale nie toleruje nakładania kar niepodległym krajom, gdy nie potrafią one sprostać niektórym z takich standardów, natomiast żąda ustalenia z góry automatycznie włączających się mechanizmów pomocy międzynarodowej, gdy jakiś kraj wspólnoty znajdzie się w potrzebie
8. Traktat z Maastricht ustala konkretnie zasady działania gospodarczego i bankowego włącznie do dziedzin pomocniczych (np. księgowość), ale poza ogólnymi deklaracjami intencji, nie przewiduje żadnych mechanizmów usprawniających, lub pomagających opiece społecznej, służbie zdrowia, opiece sanitarnej, środowiska naturalnego, kultury, oświaty i in	8. Wszystkie aspekty życia ludzkiego i społecznego powinny być na równi wyposażone w organizmy publiczne i mechanizmy działające automatycznie, gdy nastąpi jakaś potrzeba w jakiejkolwiek dziedzinie, a także mieć na równi zapewnione środki działania
9. Dyscyplina wprowadzona traktatem z Maastricht w trosce o zachowanie wysokiej wartości pieniądza (pomimo, że w ustroju kapitalistycznym jest on w ogóle tworem fikcyjnym, w znacznej mierze bez żadnego pokrycia w realnej rzeczywistości) ma prawo działać na rzecz zahamowania, lub dezorganizacji rozwoju kultury, życia społecznego, a nawet gospodarczego, ale odwrotnie, tamte dziedziny (włącznie z rozwojem nauki) nie mają żadnego prawa wpływania na funkcjonowanie pieniądza	9. W demokracji naturalnej pieniądz jest zgodnie z prawdą tylko odzwierciedleniem pewnej rzeczywistości fizycznej, a więc żaden mechanizm umowny nie może ani go kreować, a nawet wzmacniać, ni osłabiać, a tym bardziej przyznawać mu uprawnień nadrzędnych w stosunku do jakiejkolwiek działalności Człowieka (włączając działalność gospodarczą)
10. Rada UE ustala wysokość różnych podatków w krajach członkowskich	10. Ustalanie różnego rodzaju podatków, a nawet ich zróżnicowanie regionalne, jest jednym z ważnych narzędzi kierowania rozwojem kraju jakie ma do dyspozycji zawsze rząd suwerennego Państwa
11. Centralny Bank Unii decyduje o ilości pieniądza, jaka może być emitowana w każdym kraju według kryteriów swej polityki dotyczącej parytetu wspólnego pieniądza, nie będąc zobowiązanym brać pod uwagę czy nie powoduje to gdzieś Ť przyduszenia ť lokalnej gospodarki	11. Każde Państwo emituje tyle pieniądza do obiegu na terenie swego kraju, ile tam potrzeba do obsługi życia i rozwoju gospodarczego, oraz społecznego
12. Gdy kraj członkowski Unii wpadnie w trudności gospodarcze, wówczas Komisja brukselska ustala dla niego jakie ma przedsięwziąć środki zaradcze, kierując się tu interesem funkcjonowania gospodarki Unii, a nie danego kraju będącego w trudnościach ; decyzję w takich sprawach podejmuje Rada większością kwalifikowaną, a więc nie musi mieć zgody kraju zainteresowanego ; ten ostatni nie może też bez zgody Komisjii podjąć kroków uzdrawiających sytuację (np. według własnego uznania)	12. Demokracja naturalna nie dopuszcza żadnego ograniczenia niepodległości i suwerenności żadnego kraju, co nie wyklucza, że każdy rząd chętnie korzysta z rad i doświadczeń zagranicznych dla rozwiązania swych trudności
13. Stabilność cen (brak inflacji) jest jednym z fundamentalnych obowiązków członków Unii, co jest możliwe do przestrzegania w krajach na tyle zamożnych w stosunku do potrzeb społecznych, że rozwój gospodarczy nie jest tam najważniejszym imperatywem	13. Pomijając zagadnienia suwerenności, gra inflacją była zawsze - bo jest to jedno z najskuteczniejszych narzędzi - jednym z głównych instrumentów regulowania tempa rozwoju danego kraju z równoczesną troską o rozwiązywanie problemów społecznych
14. Utrzymanie deficytu budżetowego na poziomie uznanym przez Komisję za dostatecznie niski jest jednym z fundamentalnych obowiązków członków Unii, chociaż prawie wszystkie kraje przez długie dziesięciolecia dochodziły do dzisiejszej zamożności wspomagając się na dużą skalę tą formą zadłużenia obciążającego przyszłe bardziej zamożne pokolenia	14. Deficyt budżetowy, czyli rozwiązanie dzisiejszych problemów kraju angażując częściowo środki przyszłych lat, lub pokoleń, jest przykładem atrybutów każdego suwerennego kraju, a narzucenie z zewnątrz danemu narodowi (zwłaszcza mało zamożnym) tego rodzaju ograniczeń, nie jest aktem pomagającym rozwiązać jego problemy, ani przyspieszyć rozwój
15. Dopuszczalny deficyt budżetowy Państwa i globalny stan jego zadłużenia są ustalane przez Komisję brukselską w odsetku do dochodu narodowego danego kraju	15. Jakiekolwiek procentowe limity dozwolonych manewrów budżetowych nie tylko ograniczają suwerenność narodową, ale są metodą uprzywilejowującą Państwa bogate (np. tolerancja 3%-towa daje Francji pole manewru, którego rzeczowa wielkość równa jest znaczącej części całego dochodu narodowego Polski !)
16. Strategię rozwoju ekonomicznego ustala Rada Unii zgodnie z interesem U	16. Ustalanie strategii rozwoju jest jednym z podstawowych atrybutów narodu niepodległego, a ponadto, interesy krajów Europy środkowo-wschodniej są daleko różne od interesów krajów bogatych i szeroko powiązanych z gospodarką światową
17. Zakaz ograniczania swobodnej cyrkulacji kapitałów	17. Majątek narodowy przypadający na mieszkańca Europy środkowo-wschodniej jest dziesiątki razy (w niektórych krajach ponad 100-krotnie) mniejszy, aniżeli w bogatych krajach zachodnio-europejskich, co oznacza jeszcze przez kilkadziesiąt lat konieczność ograniczania wywozu tam wypracowynego zysku, by go inwestować na miejscu (podobnie w III-świecie), jak to czyniono na Zachodzie
18. Zyski mogą być dowolnie wykorzystywane, co w praktyce oznacza kierowanie ich przede wszystkim na spekulacje	18. Demokracja naturalna nie dopuszcza żadnej spekulacji, jako działania tworzącego fałszywy pieniądz (nie mówiąc o priorytecie dla finansowania rozwoju w Europie środkowo-wschodniej i w III-cim świecie)
19. Unia dopuszcza jeden uniwersalny pieniądz, będący pieniądzem z tylko częściowym pokryciem w realnej rzeczywistości	19. Główny pieniądz krajów praktykujących demokrację naturalną musi całkowicie odpowiadać fizycznej rzeczywistości,a więc nie może być związany z pieniądzem umownym
20. Gdy jeden z krajów Unii dopuszcza u siebie jakiś towar na rynek, to ma on wolny wstęp również na rynki innych krajów pomimo, że różne kraje Unii reprezentują różny poziom jakości, higieny, zgodności z normami i przepisami itp.(decyzje MOH zgodne tu są z postanowieniami traktatu z Maastricht)	20. Dla ochrony obywateli i stanu społeczeństwa, Państwo ma w demokracji naturalnej obowiązek kontroli towarów, usług i informacji wprowadzanych na swój rynek, w tym też kontroli na granicy
21. Wolna konkurencja nie może być w żaden sposób ograniczona pomimo, że w różnych krajach składniki kalkulacji cen są różne i że w krajach bogatych nie bierze się pod uwagę ogromnych kosztów dotychczasowego rozwoju już zamortyzowanego, który kraje uboższe są dopiero w trakcie finansowania	21. Dopóki nie wprowadzi się do praktyki cen opartych na pełnych (negentropijnych) rzeczywistych kosztach wytworzenia, dopóty demokracja naturalna zezwala na wolną konkurencję tylko jakościową, ograniczając konkurencję cenową do kilku procent różnicy cen wyrobów porównywalnych
22. W imię wolnej konkurencji cła są zniesione pomiędzy krajami wewnątrz Unii i daleko zredukowane na jej granicach, pomimo bardzo różnych kosztów wytworzenia w różnych krajach i to różnych nie zależnie od samego wytwórcy i tego co on wnosi do stanu gospodarki i cywilizacji	22. Jak długo istnieją różnice obiektywne w składnikach kosztów branych pod uwagę przy kalkulacji cen w różnych krajach, które czynią konkurencję cenową wysoce nie lojalną, tak długo demokracja naturalna nakazuje na granicy obszaru gospodarczego każdego kraju pobierać od importerów opłaty wyrównawcze, bądź odwrotnie, wypłacać dopłaty, z tym że obydwie muszą się zbilansować (tj. nierówność ta nie może być źródłem dochodów ani strat tak dla Państwa, jak i dla konsumentów)
23. Pomiędzy wytwórcą, a konsumentem może interweniować na rynku dowolny łańcuch pośredników, zaś sam wytwórca otrzymuje za swą działalność tylko małą część (w przypadku towarów spożywczych i innych powszechnego użytku kilka do kilkanaście procent) ceny płaconej przez konsumenta, co uniemożliwia działanie prawa popytu i podaży, odcina wytwórcę od znajomości potrzeb konsumentów i daje wolną drogę dla subiektywnej, dyktowanej przez pośredników, manipulacji tendencji, mody, spożycia, oraz eliminuje konsumentów mniej zamożnych itd.	23. Mając na względzie potrzebę regulacyjnego działania prawa popytu i podaży, jak i systemu motywacji nie zafałszowanego na poziomie wytwórców, demokracja naturalna w zasadzie nie pozwala na więcej niż trzy stopnie pośrednictwa pomiędzy wytwórcą i konsumentem (hurtownik - składujący - detalista), oraz wymaga by wytwórca (producent) otrzymywał nie mniej, aniżeli połowę ceny płaconej przez konsumenta, dzieląc to pomiędzy dostawcę kapitału i twórcę idei danego wytworu i techniki jego wytwarzania
24. osiągnięcia psychologii mogą być dowolnie wykorzystywane do manipulowania klientami w handlu, polityce itd.	24. żadna forma manipulacji psychologicznej opinią indywidualną w jakiejkolwiek sprawie nie jest dozwolona, bo oddala ją od rzeczywistości
25. Jakiekolwiek byłoby źródło dochodów czy nabytków, stanowią one prywatną własność posiadacza (chyba, że w wyjątkowych przypadkach sąd postanowi inaczej)	25. Wszelkie zyski i inne korzyści, lub nabytki uzyskane nie zgodnie z obowiązującym prawem nie stanowią własności posiadacza i podlegają konfiskacie na rzecz osoby pokrzywdzonej, a przy nie możności jej ustalenia lub przedawnieniu, na rzecz skarbu Państwa
26. Sprzedający nie musi ujawniać pochodzenia oferowanych towarów, usług czy informacji, ani udziału wytwórcy w cenie sprzedaży definitywnemu konsumentowi, lub użytkownikowi	26. Mając na względzie fundamentalne znaczenie odpowiedzialności i sprzężeń zwrotnych, demokracja naturalna wymaga, by każde dobro oferowane na rynku miało podaną cenę producenta, oraz nazwę i adres wytwórcy, który jest zawsze odpowiedzialny za jakość wyrobu
27. O polityce zagranicznej Unii decyduje Rada na wniosek Komisji brukselskiej, kierując się interesem (zwłaszcza gospodarczym) wspólnoty, czyli w praktyce najsilniejszych jej członków	27. Każdy naród i kraj ma inne doświadczenia historyczne w stosunkach z innymi oraz inne zaszłości i doświadczenia negocjacyjne, więc  dlatego w zależności od sprawy, Unia Europejska powinna swym autorytetem wspierać interesy każdego z jej członków, a nie ich zastępować
28. Rada ustala dla całej Unii, jakiego kraju obywatele muszą posiadać wizy wjazdowe do jakiegokolwiek z krajów członkowskich	28. Sytuacja demograficzna i różnice systemów wartości, na jakich opiera się w setkach szczegółów porządek społeczny nieco różny w każdym kraju powodują, że każde Państwo musi samo decydować kogo, na jakich warunkach i na jaki okres wpuszcza na swe terytorium, bo tylko ono ponosi skutki tego pobytu
29. Traktat z Maastricht respektuje na równi identyczność każdego z narodów zamieszkujących obszar Unii (co daje dodatkowe uprawnienia polityczne różnym mniejszościom), oraz przewiduje załatwienie wielu spraw bezpośrednio na linii Komisja brukselska - regiony, z pominięciem rządów	29. Rząd każdego kraju niepodległego jest obciążony odpowiedzialnością wobec wyborców za załatwianie wszystkich spraw danego społeczeństwa tak, że pomijanie Państw jest w demokracji naturalnej  nie dopuszczalne, nie mówiąc o łamaniu wtedy zasady demokratycznego pochodzenia jakiejkolwiek władzy, oraz praw narodu-gospodarza kraju
30. Traktat z Maastricht akcentuje i szeroko wykorzystuje zasadę swobody wolnego przemieszczania się osób na terenie Unii, w tym zwłaszcza odpowiednio do potrzeb gospodarki, starając się nobilitować to wymuszanie nowoczesnego nomadyzmu do rangi wolności osobistej (czyli ludzie mają się przemieszczać tam, gdzie tego potrzebuje kapitał, a nie kapitał tam, gdzie tego potrzebują ludzie, ich rodziny i rozwój lokalnej kultury)	30. W demokracji naturalnej miejsca pracy i warunki rozwoju mają być tworzone tam, gdzie mieszkają ludzie i gdzie ich przodkowie tworzyli historię danego narodu i rozwijali jego kulturę, a to aż z dwu fundamentalnych powodów : raz, jak dowiodła historia i dzisiaj wyjaśnia przyczynowo teoria, ludy uprawiające nomadyzm nigdy nie potrafiły rozwinąć kultury i rozwinąć cywilizacji, do czego potrzebny był osiadły tryb życia, a po wtóre, nomadyzm uprawiany przez ludzi mających różne systemy  wartości destabilizuje każdy typ społeczeństwa i niszczy cywilizację
31. Traktat z Maastricht pozostawia pełną swobodę rozpowszechniania informacji	31. Istnieje cały szereg ważnych powodów ustalonych przez wytwórologię, dla których zapewnienie rozwoju cywilizacji wymaga kontroli rozpowszechniania informacji, co musi obarczać władze państwowe
32. Traktaty Maastricht-Amsterdam przewidują, wbrew zasadzie seperacji, pomoc (włączając materialną) kulturom i religiom nowo implantowanym na terenie Unii Europejskiej pomimo, że nigdzie nie dowiodły one swej przydatności cywilizacyjnej	32. Życie publiczne w Unii Europejskiej powinno być oparte jednoznacznie tylko na jednym systemie wartości i to będącym zachodnią lekturą nauki ewangelicznej, która stworzyła cywilizację europejską i jest jedyną mającą dziś poparcie nauk ścisłych
33. Traktat z Maastricht wymaga daleko idącej unifikacji prawodawstwa Państw członkowskich pod kątem zaadoptowania go do wymogów wolnej konkurencji i roli uniwersalnego pieniądza w życiu społecznym, grającego odtąd rolę wartości maksymalnej, czego nie znał w swej historii żaden naród europejski, dowodząc swego wrodzonego priorytetu dla wartości spirytualnych, które usiłuje teraz zniszczyć ta koncepcja pochodząca z kultur poza europejskich	33. System prawny w każdym Państwie musi być systemem rzeczowo i formalnie spójnym, oraz jednoznacznie definiującym wartość maksymalną na której ma się opierać porządek społeczny, nie może więc tolerować wyjątków poddanych obcej logice, natomiast jego unifikacja w skali ogólnoeuropejskiej jest możliwa, ale dopiero po sprecyzowaniu we wszystkich szczegółach i osiągnięcia w praktyce wspólnego dla wszystkich systemu wartości (jak to czyniła kiedyś doktryna chrześcijańska), od czego jednak stroni traktat z Maastricht
34. Poza ogólnikowymi deklaracjami dobrych intencji, traktat z Maastricht, nie zawiera żadnych postanowień idących w kierunku stworzenia systemu wspólnej obrony Unii Europejskiej, ani nawet zdefiniowania granicy, od której działania kraju, lub narodu obcego są uważane za nieprzyjacielskie (tzw. siły szybkiej inerwencji są narzędziem agresji, a nie obrony)	34. Stworzenie wspólnej obrony zaczyna się od ustalenia wielu wspólnych elementów podstawowych, jak konkretna definicja wartości zasługujących na obronę (demokracja liberalna operuje tu ogólnikowymi hasłami), zdefiniowanie potencjalnego nieprzyjaciela i metod jego działania agresywnego, ustalenie doktryny wojennej, standaryzacji łączności i uzbrojenia, stworzenia granic, których naruszenie oznacza wybuch działań wojennych itp. itd.
35. Unia Europejska ma być federacją krajów i regionów, które cedują na jej rzecz wymaganą przez nią część swej suwerenności narodowej i niepodległości politycznej, aby realizowała cele i politykę zdefiniowane przez jej władze centralne, wykorzystując w tym celu zasoby wypracowane przez wszystkie narody europejskie	35. Unia narodów europejskich powinna być konfederacją udzielającą skutecznej pomocy każdemu z suwerennych i niepodległych państw członkowskich w rozwiązywaniu problemów przekraczających jego siły, lub możliwości, pozostając w służbie narodów europejskich

 

 

***

 

Jak z powyższych zestawień wynika, w stosunku do republikańskiej demokracji liberalnej z totalną gospodarką kapitalistyczną, bezpardonową konkurencją zamykającą oczy na jakikolwiek humanizm, istnieje jednak konstruktywna alternatywa. Co więcej, nie tylko rozwiązuje ona problemy ludzkie i społeczne, ale jest zgodna z doktryną ewangeliczną, czego nie da się powiedzieć o obecnym ustroju. Jej wprowadzenie w życie jest więc tylko kwestią decyzji politycznej, na rzecz której powinni się wypowiedzieć wyborcy w swym głosowaniu na rzecz racji stanu, a nie interesów partykularnych.

 

 

Prof. Janusz Zbigniew BROŻYNA

Saint Rémi, 1996

 

 © Copyright Janusz Brożyna 2004

  

---