Horacy i jego dzieła
„O co poeta prosi Apollina”
W utworze występuje model życia, który jest bardzo prosty. Polega na tym, żeby zawsze dokazywało zdrowie, a starość była łagodniejsza. Osobą mówiącą jest poeta, który zwraca się bezpośrednio do boga sztuk, czyli Apolla.
Sprawy, o które prosi:
- „niech się cieszę tym co mam”
- „niech zdrowie zawsze mi służy”
„ starość […] niech będzie łagodna i pełna pieśni”
Sprawy, o które nie prosi:
- „ Nie o bogactwa tłustej Sardynii”
- „ nie pragnie trzody”
- „nie pożąda łanów”
- „ani złota, ani słoniowej kości”
Prośby nie dotyczą bogactwa; wyrażone są w sposób prosty, pokornie, związane są z duszą. Osoba mówiąca wyraża przekonanie, że warto poprzestawać na małym (stoicyzm). W utworze występuje styl patetyczny. Wart zwrócić uwagę na maksymę „ciesz się tym, co masz”.
„Do Deliusza”
Jest to typ liryki inwokacyjnej (zwrot do Deliusza). W życiu należy zachować umiar i trzeba pamiętać, że jesteśmy śmiertelnikami. Powinniśmy się cieszyć każdą chwilą (carpe diem). Człowiek musi być opanowany w chwili klęski, nie należy popadać w skrajny zachwyt. Powinno się żyć w zgodzie z naturą, Cieszyc się jej gościnnością i podziwiać jej uroki. Życie jest przyrównane do natury, która szybko więdnie. Dobro, którego dorobił się każdy człowiek, pozostanie na ziemi a razem z człowiekiem pozostaną jego uczynki. Każdy, niezależnie od pochodzenia umrze tak samo.
Maksyma: „Opanowany w godzinie klęski i obcy szałom radości takim pamiętaj być zawsze”.
Adresatem tej pieśni jest Kwintus Deliusz, który był rzymskim politykiem. Poeta prosi o zachowanie równowagi ducha zarówno w szczęściu, jak i w smutku. Każdy człowiek powinien sobie zdawać sprawę z własnej śmiertelności, nieważne czy jest biedny, czy bogaty. Choć słowa są kierowane do Deliusza, mają one uniwersalne przesłanie do każdego człowieka. W obliczu śmierci wszyscy są równi (patrz danse macabre). Pieśń zawiera wiele pouczeń, jaką postawę powinien przyjąć człowiek, który ma świadomość własnego przemijania.