Bolesław Leśmian Dziewczyna
Filozoficzna refleksja o potrzebie marzenia w wierszu Bolesława Leśmiana Dziewczyna. Wskaż przykłady mitów lub baśni wyrażające odwieczne pragnienia, które znalazły swoją realizację w nowych warunkach cywilizacyjnych.
Bolesław Leśmian Dziewczyna
Dwunastu braci, wierząc w sny, zbadało mur od marzeń strony,
A poza murem płakał głos, dziewczęcy głos zaprzepaszczony.
I pokochali głosu dźwięk i chętny domysł o Dziewczynie,
I zgadywali kształty ust po tym, jak śpiew od żalu ginie...
Mówili o niej "Łka, więc jest" - I nic innego nie mówili,
I przeżegnali cały świat - i świat zadumał się w tej chwili...
Porwali młoty w twardą dłoń i jęli w mury tłuc z łoskotem!
I nie wiedziała ślepa noc, kto jest człowiekiem, a kto młotem?
"O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!"
Tak, waląc w mur, dwunasty brat do jedenastu innych rzecze.
Ale daremny był ich trud, daremny ramion sprzęg i usił!
Oddali ciała swe na strwon owemu snowi, co ich kusił!
Łamią się piersi, trzeszczy kość, próchnieją dłonie, twarze bledną:
I wszyscy w jednym zmarli dniu, i noc wieczystą mieli jedną!
Lecz cienie zmarłych - Boże mój! - nie wypuściły młotów z dłoni!
I tylko inny płynie czas - i tylko młot inaczej dzwoni...
I dzwoni wprzód! I dzwoni w wspak! I wzwyż za każdym grzmi nawrotem!
I nie wiedziała ślepa noc, kto tu jest cieniem, a kto młotem?
"O prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!"
Tak, waląc w mur, dwunasty cień do jedenastu innych rzecze.
Lecz cieniom zbrakło nagle sił, a cień się mrokom nie opiera!
I powymarły jeszcze raz, bo nigdy dość się nie umiera...
I nigdy dość, i nigdy tak, jak tego pragnie ten co kona!...
I znikła treść - i zginął ślad - i powieść o nich już skończona!
Lecz dzielne młoty - Boże mój! - mdłej nie poddały się żałobie!
I same przez się biły w mur, huczały spiżem same w sobie!
Huczały w mrok, huczały w blask i ociekały ludzkim potem!
I nie wiedziała ślepa noc, czym bywa młot, gdy nie jest młotem?
"O, prędzej skruszmy zimny głaz, nim śmierć Dziewczynę rdzą powlecze!"
Tak, waląc w mur, dwunasty młot do jedenastu innych rzecze.
I runął mur, tysiącem ech wstrząsając wzgórza i doliny!
Lecz poza murem - nic i nic! Ni żywej duszy, ni Dziewczyny!
Niczyich oczu, ani ust! I niczyjego w kwiatach losu!
Bo to był glos i tylko - głos - i nic nie było oprócz głosu!
Nic - tylko płacz, i żal, i mrok, i niewiadomość i zatrata!
Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?
Wobec kłamliwych jawnie snów, wobec zmarniałych w nicość cudów,
Potężne młoty legły w rząd na znak spełnionych godnie trudów.
I była zgroza nagłych cisz! I była próżnia w całym niebie!
A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie?
Analiza i interpretacja tekstu Leśmiana Dziewczyna
Gatunek literacki - ballada, cechy: nawiązanie do baśni ludowej o dwunastu braciach, liczba mistyczna trzy, elementy fantastyki, elementy grozy, nastrojowość; zamiast typowego dla ballady romantycznej narratora naiwnego i wymowy moralnej dotyczącej winy i kary, narrator wyrażający treści filozoficzne, konwencja symboliczna.
Symbole:
dziewczyna - symbol odwiecznego marzenia, szukania jakiejś nieuchwytnej prawdy o świecie
głos - tęsknota, wewnętrzna potrzeba czegoś nieziszczalnego
mur - granica między światem realnym i sferą marzeń
ślepa noc - niepoznawalność natury człowieka
zimny głaz - chłód realnego świata
młoty - siły odzierające ludzi z marzeń
Wyrażenie odwiecznej tęsknoty do czegoś wybiegającego poza zakres realnego poznania zbadać mur od marzeń strony, chętny domysł, oddali ciało swe na strwon owemu snowi co ich kusił. Marzenie jest odwieczne, przechodzi z pokolenia na pokolenie: cienie zmarłych [...], nie wypuściły młotów z dłoni [...], nigdy dość się nie umiera.
Ponury obraz świata odartego z marzenia: Niczyjego w kwiatach losu! [...], Nic - tylko płacz, i żal, i mrok, i niewiadomość, i zatrata! [...], I była zgroza nagłych cisz! I była próżnia w całym niebie!.
Wymowa utworu: marzenia rozjaśniają ludzkie życie, dodają mu ciepła, wyznaczają cel, któremu warto się poświęcić. Świat realny ukazany jest w ciemnych barwach, nacechowany chłodem. Pozbawienie człowieka marzeń to wstrząsające przeżycie zmieniające obraz świata: I runął mur, tysiącem ech wstrząsając wzgórza i doliny! [...], I była zgroza nagłych cisz. I była próżnia w całym niebie! Siłę wyrazu wzmacnia zwrot do odbiorcy, wątpiącego w sens marzenia A ty z tej próżni czemu drwisz, kiedy ta próżnia nie drwi z ciebie? Wprawdzie poza światem danym w doświadczeniu nic nie istnieje, ale odwieczna jest tęsknota do innego, nie istniejącego świata i często jego wizja wyznacza cel naszemu życiu.
Cechy poetyki Leśmiana: obrazowanie kreujące, nacechowane elementami fantastyki (rozbijanie muru), neologizmy tworzone jako rzeczowniki odsłowne (sprzęg, usił, strwon oraz nowa forma czasownika - powymarły). Nacechowanie emocjonalne - liczne wykrzykniki, wielokropki i znaki zapytania, powtórzenia (O, prędzej skruszmy... - dwuwiersz powtórzony trzykrotnie, Takiż to świat! Niedobry świat! Czemuż innego nie ma świata?), bogactwo środków stylistycznych.
Odwieczne marzenie o wzbiciu się w przestworza jako drogi do lepszego życia przedstawia mit ikaryjski i związany z nim motyw lotu.
W literaturze polskiej motyw lotu i rolę marzenia znajdujemy np. w Odzie do młodości A. Mickiewicza: Niech nad martwym wzlecę światem w rajską dziedzinę ułudy, kędy zapał tworzy cudy, nowości potrząsa kwiatem i obleka w nadziei złote malowidła. Nowy, lepszy świat to dzieło młodości wzbitej nad poziomy Młodości! ty nad poziomy wylatuj, a okiem słońca ludzkości całe ogromy przeniknij z końca do końca.
Wynalazek Geista w Lalce B. Prusa - metal lżejszy od powietrza, mogący zapewnić człowiekowi stworzenie maszyny latającej, miał również torować drogę do szczęśliwszego świata.
Związek marzeń z realizacją ich w sytuacji nowych możliwości technicznych.
Własne refleksje: czy spełnienie tych marzeń: rozwój lotnictwa i wyprawy kosmiczne wpłynęły na poprawę wizji świata?