Åwiczenie 18 doc


ĆWICZENIE 18

FIZJOLOGIA UKŁADU TRAWIENIA. PRZEMIANA MATERII.

Motoryka przewodu pokarmowego:

Podstawowym mechanizmem, który kontroluje skurcze mięśniowe jest:

BER (podstawowy rytm elektryczny, fale wolne) - są to cykliczne wahania potencjału błony komórkowej w kierunku depolaryzacji lub hiperpolaryzacji. Ich źródłem są komórki mięśniowe o niestałym potencjale błonowym zwane „komórkami rozrusznikowymi”. Chodzi o to, że BER sam z siebie nie wywołuje potencjału czynnościowego, ale czyni błonę komórkową mięśni bardziej podatną na inne bodźce.

Powstałe pobudzenie rozprzestrzenia się przez niskooporowe złącza (koneksony) wzdłuż całej warstwy podłużnej. Ten przepływ prądu indukuje natomiast prądy elektroniczne w wewnętrznej warstwie okrężnej.

Bodźcem, który może wywoła potencjał czynnościowy może być np.:

Siła skurczu zależy od amplitudy i liczby tych potencjałów czynnościowych oraz jest wynikiem chwilowego zwiększenia przewodności błony komórek mięśniowych dla jonów Ca2+ ( jak pamiętamy to podwyższenie stężenia Ca2+ w cytoplazmie powoduje skurcz).

Charakter skurczów mięśni przewodu pokarmowego może być dwojaki:

Żucie:

Dochodzi do rozdrobnienia pokarmu, co umożliwia jego rozpad enzymatyczny w dalszych odcinkach przewodu pokarmowego.

W czasie żucia składniki chemiczne pokarmu drażnią receptory smakowe, co prowadzi do powstania wrażeń smakowych oraz odruchowego wydzielania soków trawiennych, zwłaszcza śliny, soku żołądkowego i trzustkowego.

Ośrodek integracyjny odruchowej regulacji aktu żucia znajduje się w tworze siatkowatym pnia mózgu.

Fazy cyklu żucia:

  1. przygotowawcza

  2. zetknięcie szczęk z kęsem pokarmowym

  3. miażdżenie pokarmu

  4. rozcieranie pokarmu miedzy zębami

  5. końcowe centralne zamknięcie szczęk

Połykanie:

3 fazy połykania:

  1. faza ustna ma charakter dowolny, pozostaje pod kontrolą okolic ruchowych kory mózgowej. Dzięki ruchom języka i policzków kęs pokarmowy zostaje przesunięty ku tyłowi, a potem do części ustnej gardła.
    Odruchowo następuje tutaj:

  1. faza gardłowa jest koordynowana przez ośrodek połykania w tworze siatkowatym w rdzeniu przedłużonym. Pokarm przesuwa się przez gardło dzięki skurczom okrężnym mięśni gardła i jednoczesnemu rozkurczowi zwieracza gardłowo - przełykowego. Kolejne skurcze mięśni okrężnych gardła wywołują falę perystaltyczną połączoną ze wzrostem ciśnienia w gardle do 10 kPa.
    Po przejściu pokarmu do przełyku zamyka się zwieracz gardłowo - przełykowy, krtań przesuwa się ku dołowi, rozszerza się szpara głośni i zostaje przywrócone oddychanie.

  1. faza przełykowa, także kontrolowana jest przez twór siatkowaty w rdzeniu przedłużonym. Kęs pokarmowy przechodzi przez przełyk dzięki fali perystaltycznej będącej kontynuacją fali perystaltycznej gardła. Siła skurczów jest proporcjonalna do wielkości kęsa pokarmowego.

Przełyk:

Funkcjonalnie dzieli się na 3 części:

Ciśnienie trzonu przełyku w stanie spoczynku równe jest ciśnieniu śródpiersiowemu, czyli 5-10 cm H2o (0,5-1 kPa), czyli jest poniżej ciśnienia atmosferycznego i wykazuje wahania oddechowe.

UWAGA! W części podprzeponowej ciśnienie jest już wyższe od atmosferycznego. Punkt odwrócenia ciśnień znajduje się na wysokości rozworu przełykowego.

Zespół połykania:

W czasie połykania w przełyku występuje szereg kolejnych charakterystycznych zmian ciśnienia

  1. chwilowy spadek ciśnienia w zwieraczu gardłowo - przełykowym (umożliwia to przejście pokarmu z gardła do przełyku)

  2. przejściowy wzrost ciśnienia w zwieraczu do ok. 10kPa

  3. powrót ciśnienia do wartości spoczynkowej

Te zmiany rozpoczynają falę perystaltyczną, która wędruje przez trzon przełyku wywołując charakterystyczne zmiany w jego ciśnieniu zwane właśnie zespołem połykania.

Perystaltyka pierwotna to kontynuacja fali perystaltycznej gardła (kontrolowana jest przez n. błędny).

Perystaltyka wtórna jest wynikiem zatrzymania się resztek pokarmowych w przełyku po przejściu perystaltyki pierwotnej i może rozpocząć się w dowolnym odcinku (odpowiedzialne są za nią sploty śródścienne autonomiczne). W chwili, gdy fala perystaltyczna przechodzi przez dolną część przełyku jego zwieracz dolny (wpust) ulega odruchowemu rozkurczowi i ciśnienie w nim spada, ale nigdy nie poniżej żołądkowego. Po przejściu pokarmu ciśnienie to lekko wzrasta by po chwili wrócić do normy.

Mechanizmy zamykające wpust:

  1. toniczny skurcz dolnego zwieracza przełyku

  2. mechanizm zastawkowy pomiędzy przełykiem a żołądkiem (kąt Hisa)

  3. ucisk przełyku przez odnogi mięśnia przepony

  4. bierny ucisk ciśnienia śródbrzusznego na dolny podprzeponowy odcinek przełyku

Przyjmuje się, że spoczynkowe napięcie zwieracza jest pochodzenia biogennego i nie zależy ani od hormonów ani od nerwów. Są jednak czynniki modyfikujące to napięcie, np.:

Żołądek:

W podziale czynnościowym rozróżniamy: dno, trzon i część odźwiernikową. Żołądek jest oddzielony od reszty przewodu pokarmowego od góry dolnym zwieraczem przełyku, a od dołu przez odźwiernik.

Żołądek unerwiony jest przez włókna przywspółczulne pochodzące z nerwu błędnego i współczulne z piersiowych nerwów rdzeniowych (Th6 - Th10).

Neurony pozazwojowe (przywspółczulne) leżą w splotach śródściennych żołądka. Mają charakter cholinergiczny lup peptydergiczny (purynergiczny) a więc mogą uwalniać Ach, VIP, substancję P, somatostatynę, peptyd uwalniający gastrynę (GIP) i ATP.

Czucie bólu jest przewodzone głównie układem współczulnym, dlatego wagotomia w niewielkim tylko stopniu wpływa na bóle żołądka.

Włókna n. błędnego mogą zarówno pobudzać jak i hamować => istnieją 2 rodzaje włókien:

Aktywność skurczowa żołądka wykazuje trzy rodzaje fal typu I, II, III

W okresie międzytrawiennym pusty żołądek wykazuje stosunkowo niewielką aktywność ruchową. W okresie głodu wzrasta częstotliwość i amplituda fal typu I i II, które są opisywane jako tzw. skurcze głodowe żołądka. (Podawanie dożylnie glukozy hamuje motorykę żołądka u głodzonych ludzi i zwierząt)

MMC - międzytrawienne wędrujące kompleksy bioelektryczne, są odpowiedzialne za usuwanie resztek pokarmowych z żołądka w okresie międzytrawiennym (analogicznie jest w jelitach). MMC stanowią falę perystaltyczną, która zaczyna się na wysokości przełyku i wędruje przez cały przewód pokarmowy. Pojawiają się co 60 - 90 min w okresie międzytrawiennym.

Hormon motylina uwalniany z komórek wewnątrzwydzielniczych jelita cienkiego zwiększa siłę MMC.

Retropulsja - są to ruchy miazgi pokarmowej do przodu i do tyłu spowodowane jej napieraniem na zamknięty zwieracz odźwiernika.

Pokarm, który przedostanie się do żołądka gromadzony jest w dnie. Czas przebywania tego pokarmu zależy od rodzaju i konsystencji i wynosi średnio 1-3 h.

Ważniejsze czynniki regulujące motorykę żołądka:

  1. pobudzające:

  1. Hamujące:

Jelito cienkie:

Składa się z dwunastnicy, jelita czczego (2/5) i jelita krętego (3/5). Początek jelita zamknięty jest przez zwieracz odźwiernikowy a koniec przez zwieracz krętniczo - kątniczy.

Są 3 warstwy błony mieśniowej:

Unerwienie jest:

Czas przebywanie pokarmu w jelicie cienkim wynosi średnio 7-10 godz.

Błona mięśniowa jelita cienkiego wykazuje 2 rodzaje skurczów:

Prawo jelit:

Pobudzenie jelita w jakimś punkcie wywołuje skurcz powyżej i rozkurcz poniżej.

Ważniejsze czynniki regulujące motorykę jelit:

  1. Pobudzające

  1. Hamujące

- krętniczo - żołądkowy (głównie polega on na zahamowaniu motoryki żołądka w wyniku rozciągania jelita krętego)

- jelitowo - jelitowy (powstaje przy rozciąganiu, ucisku lub uszkodzeniu jelita np. w czasie zabiegu chirurgicznego, zaangażowane są w to nerwy współczulne)

Zwieracz krętniczo - katniczy:

Występuje tu toniczny skurcz warstwy okrężnej. Gastryna rozluźnia zwieracz ułatwiając opróżnianie zawartości jelita krętego.

Jelito grube:

Składa się z :

Błonę mięśniową jelita grubego tworzą dwie warstwy:

Unerwienie składa się z zewnętrznych nerwów autonomicznych i wewnętrznych splotów śródściennych. Nerw błędny unerwia okrężnicę wstępującą, prawą 1/3 okrężnicy poprzecznej, reszta unerwiona jest przez nerwy miedniczne.

Unerwienie współczulne pochodzi ze zwoju krezkowego górnego i dolnego splotu podbrzusznego.

Są cztery rodzaje skurczów:

Gastryna i cholecystokinina - zwiększają motorykę jelita grubego skracając czas pasażu.

Sekretna - zmniejsza motorykę, wydłuża czas pasażu.

Noradrenalina (układ współczulny) - hamuje skurcze jelita grubego.

Acetylocholina (układ przywspółczulny) - wywołuje skurcze.

Odruch defekacji:

Powstaje w wyniku podrażnienia mechanoreceptorów okrężnicy. Ma charakter zarówno:

Podczas przechodzenia kału przez odbyt wyzwala się dodatkowy odruch z kanału odbytniczego, który podtrzymuje skurcz całej odbytnicy.

Czynności wydzielnicze gruczołów trawiennych:

Gruczoły ślinowe:

Gruczoły ślinowe można podzielić na:

Gruczoły ślinowe zaopatrywane są przez gałązki nerwów czuciowych i dwa rodzaje autonomicznych nerwów wydzielniczych:

Dobowa objętość śliny wynosi 1-2 l, średnio na minutę wydzielane jest 0,33-0,5 ml śliny. Objętość ta jednak może wzrosnąć (np. pod wpływem pokarmu) do 1,5-2,3 ml/min.

Skład śliny:

(wraz ze wzrostem objętości wydzielanej śliny stężenie sodu rośnie a potasu maleje)

Gruczoły ślinowe maja wyjątkową zdolność do wychwytywania, magazynowania i wydzielania jodków. Ślina zawiera także śladowe ilości fluorków.

Ślina ma dwie zasadnicze funkcje:

Ważniejsze czynniki regulujące wydzielanie śliny:

Wydzielanie żołądkowe:

W żołądku znajduję się:

Na gruczoły właściwe składa się 5 typów komórek:

    1. główne - znajdują się w trzonie i podstawie gruczołu, wydzielają pepsynogen i niewielką ilość płynu zbliżonego w składzie do płynu pozakomórkowego

    2. okładzinowe - trzon i szyjka gruczołu, wydzielają HCl, wodę i czynnik wewnętrzny IF

    3. szyjkowe

    4. niezróżnicowane

    5. wewnątrzwydzielnicze czyli:

- EC (serotonina i motylina)

- D (somatostatyna)

- G (gastryna)

- i inne wydzielające substancję P, VIP, GRP, enkefaliny, histaminę, heparynę

Są też komórki śluzowe wydzielające śluz.

Barier śluzówkowa żołądka:

Oznacza zdolność żołądka do zapobiegania szybkiemu przenikaniu jonu H+ z jego światła do krwi, a jonom sodowym w kierunku przeciwnym.

Tworzy ją błona komórkowa pokrywająca powierzchnię wydzielniczą komórek nabłonka oraz ścisłe złącza pomiędzy sąsiednimi komórkami.

Barierę śluzówkową z łatwością mogą przenikać substancje niezjonizowane i rozpuszczalne w tłuszczach.

Uszkadzają ją natomiast:

Metody badania wydzielania żołądkowego:

Przez nos lub usta wprowadza się badanemu zagłębnik i odsysa zawartość żołądka.

BAO - to zawartość kwasu w wydzielinie podstawowej, mieści się ona w granicach 0-5 mmol/h

PAO - to wydzielanie szczytowe, oznacza wydzielanie kwasów w pierwszej godz po wstrzyknięciu środka pobudzającego to wydzielanie (ok 20 mmol/h)

Sok żołądkowy:

Objętość wydzieliny okładzinowej zmienia się w zależności od stopnia pobudzenia wydzielniczego, natomiast jej skład jest stale taki sam.

Wydzielina nieokładzinowa ma natomiast stały skład i stałą objętość.

Wydzielanie HCl

HCl jest wydzielany do kanalików wydzielniczych komórek okładzinowych w procesie 3 stopniowym:

  1. aktywny transport jonów Cl-, za którymi podążają jony K+

  2. jony K+ zamieniane są na jony H+ za pomocą pompy H+/K+ ATPazowej

  3. woda wchodzi do kanalika wydzielniczego dzięki gradientowi osmotycznemu jaki powstał przez ruch jonów H+ i Cl-

Jon H+ wchodzący do kanalika pochodzi z dysocjacji H2CO3 który powstał w komórce okładzinowej z H2O i CO2 w obecności anhydrazy węglanowej.

Acetazolamid - lek, inhibitor anhydrazy węglanowej, blokuje wytwarzanie HCl przez komórki okładzinowe

HCO3- - dyfunduje do osocza wymieniając się z jonem Cl-.

Fazy wydzielania żołądkowego:

Ważniejsze czynniki pobudzające wydzielanie żołądkowe:

Ważniejsze czynniki hamujące wydzielanie żołądkowe:

Wydzielanie trzustkowe:

Trzustka jest położona pozaotrzewnowo, wyróżnia się w niej głowę objętą pętlą dwunastniczą, trzon i ogon.

Metody badania wydzielania zewnętrznego trzustki:

Bada się je w warunkach podstawowych oraz po maksymalnym pobudzeniu wydzielania wstrzyknięciem sekretny (silny bodziec wydzielania wodorowęglanów i wody) i CCK (pobudza wydzielanie enzymów).

Skład soku trzustkowego:

Sok trzustkowy jest wodnym roztworem elektrolitów o dużym stężeniu wodorowęglanów i enzymów trawiących podstawowe składniki pokarmowe.

Trzustka wydziela 1-4 l soku o osmolalności zbliżonej do osocza i pH= 8-8,3

- trypsynogen ulega przekształceniu w trypsynę pod wpływem enterokinazy lub samej trypsyny

- chymotrypsynogeny ulegają aktywacji pod wpływem trypsyny

Mechanizm wydzielania wodorowęglanów:

W komórkach śródpęcherzykowych znajduje się anhydraza węglanowa, dzięki której powstaje kwas węglowy, który później dysocjuje do jonów HCO3- wydalanych do światła gruczołu i jonów H+ wydalanych do krwi (wydzielanie jonów HCO3- pobudza sekretna). Ta teoria nie jest jednak do końca pewna. Istnieje inna, według której wszystko zaczyna się od czynnego wydzielania H+ do krwi, sprzężonego w czynnym transportem jonów Na+ do komórki. Jon H+ reaguje z HCO3- we krwi => H2CO3 => CO2 + H2O. CO2 dyfunduje do komórki i tu reaguje z jonami OH- tworząc HCO3- już w świetle gruczołu.

Sekretna działa na receptor, aktywuje cyklazę adenylanową, rośnie stężenie cAMP. cAMP aktywuje czynny transport wodorowęglanów do przewodów wyprowadzających.

Regulacja wydzielania trzustkowego:

Najważniejsze czynniki pobudzające wydzielanie trzustkowe:

Ważniejsze czynniki hamujące wydzielanie trzustkowe:

Wydzielanie jelitowe:

Jelito cienkie jest wyścielone błoną śluzowa o nabłonku złożonym z kilku rodzajów komórek. Jedne z nich są typowo gruczołowe, inne są przystosowane do wchłaniania, a jeszcze inne wytwarzają i wydzielają do krwi hormony regulujące funkcje trawienne.

W dwunastnicy i w jelicie czczym błona śluzowa wytwarza liczne fałdy okrężne (fałdy Kerckringa), których nie ma w jelicie krętym.

Wśród komórek pokrywających kosmki można wyróżnić komórki kubkowe wytwarzające śluz i komórki chłonne (enterocyty) wykazujące na powierzchni zwróconej do światła jelita rąbek prążkowany (trawienie kontaktowe i wchłanianie).

Pomiędzy kosmkami występują ślepo zakończone proste cewki - krypty jelitowe (krypty Lieberkühna). Wysłanie nabłonkowe krypt służy do regeneracji nabłonka jelitowego i pełni funkcje wydzielnicze.

Komórki dokrewne:

Wspólną cechą tych wszystkich komórek jest kontakt ze światłem jelita (komórki „otwarte”) za pośrednictwem przyszczytowego aparatu mikrokosmków.

Komórki G, S, I, K, EC SA rozmieszczone głównie w dwunastnicy i w początkowym odcinku jelita czczego, komórki D, H, EGL występują na całej długości jelita cienkiego natomiast komórki N stwierdza się w jelicie czczym i krętym.

Dwunastnica:

Są tu gruczoły Brunnera, ich wydzielina jest skąpa, wysoce śluzowata i zasadowa (na skutek zawartości wodorowęglanów). Jedynie pepsynogen, mucynaza i enterokinaza są składnikami wydzielin gruczołów dwunastniczych. Reszta przechodzi z rozpadu złuszczonego nabłonka.

Jelito cienkie:

Enzymy soku jelitowego to enterokinaza, fosfataza alkaliczna, sacharoza.

Jelito grube:

Wydzielina tu ma stosunkowo niewielką objętość i obfituje w śluz, jej odczyn jest zasadowy, a w składzie elektrolitycznym dominuje potas oraz węglowodany znajdujące się w małym stężeniu.

Trawienie i wchłanianie w jelicie cienkim:

Wchłanianie wody i elektrolitów:

Wchłanianie wody wynosi w dwunastnicy i jelicie czczym ok. 4,5 l/dobę, w jelicie krętym 3 l/dobę a w jelicie grubym 1,3 l/dobę. Transport wody przez błonę śluzową jest zawsze procesem biernym, nawet gdy zachodzi przeciwko gradientowi stężeń.

Na+ do enterocytów wnika na drodze dyfuzji ułatwionej przy udziale transportera wspólnego dla Na+ i aminokwasów lub Na+ i cukrów (symport). Natomiast dalej z enterocyta wydostają się za pomocą pompy sodowo - potasowej.

Cechą charakterystyczną procesów transportu w jelicie krętym jest sprzężenie wchłaniania jonów Na+ z wydzielaniem K+ oraz sprzężenie wchłaniania jonów Cl- z wydzielaniem HCO3- do światła jelita.

Przechodzenie K+ przez błonę śluzową jelita cienkiego i grubego zachodzi zgodnie z gradientem elektrochemicznym i jest procesem biernym.

Wchłanianie wapnia zachodzi w dwunastnicy i górnej części jelita czczego. Jest to proces czynny, przebiegający w dwóch etapach:

Do prawidłowego przebiegu obu tych etapów konieczna jest witamina D.

Wchłanianie żelaza:

Dobowe zapotrzebowanie waha się od 0,5-3,0 mg. Wchłanianie żelaza z jelit odbywa się na zasadzie sprzężenia zwrotnego ujemnego.

Żelazo jest wchłaniane w postaci hemu (z mięsa) lub w postaci wolnego jonu, przy czym jon Fe2+ wchłania się łatwiej niż jon Fe3+ (witamina C redukuje Fe3+ do Fe2+).

Transport żelaza z jelit do osocza odbywa się w 4 etapach:

  1. transport przez błonę szczytową enterocyta za pomocą specjalnego układu przenośników

  2. łączenie żelaza z apoferrytyną - tworzy się ferrytyna (tak żelazo może być magazynowane w enterocytach)

  3. aby opuścić enterocyt żelazo musi zostać odłączone od ferrytyny i połączyć się z białkiem transportującym. Białko transportujące przenosi żelazo do błony podstawno-bocznej skąd jest ono transportowane na zewnątrz komórki do płynu śródmiąższowego.

  4. ze śródmiąższu jelit żelazo jest przenoszone do osocza w postaci związanej z β-globuliną zwaną transferyną.

Czynniki zwiększające wchłanianie żelaza:

Wchłanianie cholesterolu:

Spożywany w pokarmach cholesterol zostaje w obecności soli kwasów żółciowych zemulgowany i zestryfikowany z wolnymi kwasami tłuszczowymi. Następnie dostaje się do enterocytów i w tej postaci trafia do naczyń chłonnych.

Wchłanianie witamin:

Rozpuszczalnych w tłuszczach (A,D,E,K):

Wchodzą one w skład miceli tworzonych przez sole żółciowe i są wchłaniane razem z lipidami w proksymalnej części jelit.

Rozpuszczalnych w wodzie (wit.C, witaminy grupy B):

Są wchłaniane z proksymalnej części jelita cienkiego w wyniku transportu ułatwionego lub transportu czynnego.

Wchłanianie witaminy B12:

Trawienie i wchłanianie węglowodanów:

Organizm ludzki trawi większość cukrów. Wyjątek stanowi celuloza.

Węglowodany muszą zostać strawione do cukrów prostych zanim ulegną wchłonięciu. Pomimo że trawienie skrobi rozpoczyna się w jamie ustnej dzięki obecności α-amylazy ślinowej, główne procesy trawienia wielocukrów zachodzą w jelicie cienkim.

Trzustkowa α-amylaza trawi węglowodany do oligosacharydów. Oligosacharydy są trawione do cukrów prostych przez enzymy nabłonka szczoteczkowego takie jak maltaza, laktaza, sacharaza. Końcowymi produktami trawienia węglowodanów są fruktoza, glukoza i galaktoza.

Wchłanianie następuje na zasadzie transportu aktywnego w obecności jonów sodowych.

Wchłanianie cukrów prostych nie podlega regulacji.

Trawienie i wchłanianie białek:

Około 10-15% ulega częściowemu strawieniu przez pepsynę żołądkową. Jednak podstawową role w trawieniu białek odgrywają protezy trzustkowe (chymotrypsyna A i B, trypsyna).

Ostateczne trawienie do aminokwasów jest zasługą peptydaz wydzielanych przez komórki nabłonka jelit.

Poznano wiele układów transportu czynnego zależnych od gradientu jonów Na+, które transportują trójpeptydy, dwupeptydy oraz aminokwasy (podobne układy transportowe są odpowiedzialne za wchłanianie aminokwasów zasadowych, kwaśnych i obojętnych).

Trawienie i wchłanianie tłuszczy:

Lipidy są absorbowane z przewodu pokarmowego w wyniku dyfuzji biernej. Zanim jednak nastąpi wchłanianie lipidów muszą one być przekształcone w postać rozpuszczalną w H2O. Za ten proces odpowiedzialne są sole żółciowe.

Produkty trawienie tłuszczów wraz z solami żółciowymi tworzą micele (sole żółciowe znajdują się na zewnątrz). Micele poruszają się wzdłuż powierzchni mikrokosmków, umożliwiając zawartym w nich lipidom dyfuzję do enterocytów.

Sole żółciowe ulegają absorpcji w końcowej części jelita krętego po uwolnieniu się od towarzyszących im lipidów (transport czynny zależny od stężenia jonów Na+).

We wnętrzu enterocytów lipidy przedostają się do gładkiej siateczki śródplazmatycznej, gdzie następuje ich odtworzenie i upakowanie w chylomikrony, potem przedostają się do naczyń limfatycznych.

Reabsorbcja tłuszczów zachodzi głównie w dwunastnicy.

Wchłanianie w jelicie grubym:

Jelito grube odgrywa ważną rolę we wchłanianiu wody i elektrolitów. Najsilniej wchłaniają się jony Na+, których insorbcja zachodzi wbrew gradientowi elektrochemicznemu.

Jelito grube zdolne jest także do wchłaniania niewielkich ilości amoniaku, glukozy, aminokwasów i kwasów tłuszczowych oraz niektórych witamin.

Bakterie jelitowe:

Ilość bakterii w jelitach zwiększa się w miarę oddalania od odźwiernika. Jelito czcze jest względnie sterylne dzięki działaniu kwasów w treści żołądkowej i szybkiemu pasażowi jelitowemu. Natomiast w jelicie grubym występuje bardzo duża ich ilość. Bakterie wydalane z kałem mogą stanowić 30% masy jego stałych składników. Bakterie powodują procesy gnilne i fermentację.

Formowanie kału:

W jelicie grubym dochodzi do uformowania stolca. W skład kału wchodzi 75% wody i 25% składników stałych, z których 30% to bakterie. Pozostałe składniki stałe to głównie celuloza, wapń, fosforany, ciała tłuszczowe oraz częściowo trudniej strawne białko roślinne i białko złuszczonego nabłonka jelitowego.

ROLA WĄTROBY W ORGANIZMIE

Budowa wątroby i dróg żółciowych.

Ukrwienie wątroby:

Zaopatrzenie w krew z dwóch źródeł:

Całkowita objętość krwi przepływającej przez wątrobę wynosi u człowieka w spoczynku ok. 1800 ml/min (ok. 35% minutowej pojemności serca).

Regulacja wątrobowego przepływu krwi:

Żółć. Wydzielanie żółci. Skład żółci.

Kwasy pierwotne

Kwasy wtórne, będące zmienionymi w jelicie grubym pod wpływem bakterii kwasami pierwotnymi

Sprzężone z glicyną (70%) lub z tauryną (30%)- zwiększa to ich polarność i rozpuszczalność w wodzie.

Krążenie jelitowo- wątrobowe barwników żółciowych

Utworzona w komórkach układu siateczkowo- śródbłonkowego wątroby bilirubina (będąca produktem metabolizmu hemu) przedostaje się do krwi, w której jest transportowana w ścisłym związku z albuminami. Podczas przepływu krwi przez zatoki wątrobowe bilirubina jest szybko pobierana przez biegun resorpcyjny hepatocytów. W hepatocytach jest ona aktywnie transportowana do mikrokosmków i sprzężona z kwasem glukuronowym. Bilirubina w postaci diglukuronidu jest dobrze rozpuszczalna w wodzie i aktywnie wydzielana przez hepatocyty do żółci, do krwi przedostaje się mała ilość glukuronidu bilirubiny i tu wiąże się z albuminą znacznie słabiej w porównaniu z wolną bilirubiną. Bilirubina sprzężona z kwasem glukuronowym nie wchłania się z jelit i jest wydalona z kałem (jako sterkobilina- nadając mu brunatne zabarwienie). Wcześniej zostaje przekształcona pod wpływem enzymów bakteryjnych do urobilinogenu. Ten częściowo wchłania się w jelitach i krążeniu jelitowo- wątrobowym przedostaje się do wątroby, aby z powrotem wydalić się z żółcią do jelit.

Żółtaczka jest wynikiem nagromadzenia barwników żółciowych w tkankach w zaburzeniach ich krążenia.

Mechanizmy wydzielania żółci.

Opracowanie:

Emilia Pleskowicz

Aleksandra Skrzyńska

Bibliografia:

17



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Aleksey Tolstoy [Ordeal] 18 (doc)
Åwiczenie 14 doc
Åwiczenie 13 doc
ANTYK (18) DOC
Åwiczenie 15 doc
Dyrektywa 99 11 EEC o GLP zmieniająca 87 18 doc
tabela (18) doc
a (18) doc
18 1 (2) DOC
DYSKI 18 DOC
Ps doskonalenie przyjęcia kl 5 bc 18 doc
Åwiczenie 22 doc
Åwiczenie 20 doc
b (18) doc
Ćwiczenie 18 doc
Æwiczenia 10 doc
25 (18) doc
Æwiczenia 12 doc

więcej podobnych podstron