Bartosz Kasprzak 135992

Inżynieria Optyczna

ZASTOSOWANIE CIENKICH WARSTW W OFTALMICE

Nanoszenie powłok metodami fizycznymi polega ogólnie na odparowaniu odpowiedniego materiału w warunkach wysokiej próżni i osadzeniu go na wybranym podkładzie. Przez próżnię rozumie się w tym przypadku zamknięty obszar zawierający wysoce rozrzedzony gaz. Pierwsze informacje dotyczące zjawiska rozpylania substancji w próżni spotkać można w literaturze z drugiej polowy XIX wieku, a praktyczne zastosowanie naparowania powłok przeciwodblaskowych opisano w 1933 roku.
Rozwój zastosowań naparowań próżniowych w optyce tak na świecie jak i w Polsce spowodował, że JZO już w 1961 roku zakupiło w znanej firmie BALZERS znajdującej się w Liechtensteinie, pierwszy aparat próżniowy typu BA-500. Była to mała aparatura o średnicy klosza 500 mm, sterowana ręcznie, lecz na owe czasy nowoczesna. Jej głównym przeznaczeniem było wdrożenie technologii nanoszenia powłok aluminiowych na zwierciadła do rzutników. Korzystając z praktyk u producenta i przy współpracy z Centralnym Laboratorium Optyki rozpoczęto opracowywanie technologii tzw. "zwierciadeł zimnych" czyli takich, które przy wykorzystaniu wielowarstwowych powłok interferencyjnych odbijały promieniowanie widzialne, natomiast przepuszczały promieniowanie podczerwone. Zwierciadła takie potrzebne były do projektorów filmowych. Do ich wdrożenia zakupiono w 1967 roku w tej samej firmie nowy aparat BA-710K, ale już znacznie unowocześniony. W następnych latach kupiono jeszcze aparaty do zwierciadeł i filtrów cieplnych wykorzystywanych w optyce chirurgicznej. Gdy zapotrzebowanie na te wyroby spadło, postanowiono posiadaną aparaturę wykorzystać do nanoszenia powłok barwnych i przeciwodblaskowych na szkłach okularowych.
Próby ze szkłami barwnymi rozpoczęto w latach osiemdziesiątych, praktycznie jednak wdrożono je na skalę produkcyjną w 1995 roku. Podobnie było z powłokami przeciwodblaskowymi, które zaczęto produkować już w 1990 r. Były to powłoki jednowarstwowe z fluorku magnezu, gdyż posiadana aparatura nie pozwalała na powtarzalną jakościowo produkcję innych powłok. Aby temu zaradzić, w 1997 roku sprowadzono z Włoch nowoczesną, sterowaną komputerowo aparaturę SATIS 900L i po jej uruchomieniu w IV kwartale 97 r. rozpoczęto nanoszenie nowych, szerokopasmowych, wielowarstwowych powłok przeciwodblaskowych na szkłach mineralnych i organicznych. Od tamtej pory trwa doskonalenie procesów wytwórczych.

ODBICIE ŚWIATŁA NA POWIERZCHNI SZKŁA I JEGO SKUTKI

Podstawowe informacje o zjawiskach odbicia światła i wywołanych tym efektach pojawiających się w soczewkach okularowych.

STRATA ŚWIATŁA PRZEZ ODBICIE

Światło padając na powierzchnię materiału przezroczystego częściowo ulega rozproszeniu, czyli odbiciu w różnych kierunkach, częściowo zgodnie z prawem odbicia, a częściowo przejściu w głąb materiału zgodnie z prawem załamania (prawa odbicia i załamania definiuje optyka geometryczna). Proporcje między tymi składnikami zależą przede wszystkim od jakości powierzchni na granicy ośrodków i ich właściwości optycznych.
Najważniejszą właściwością mającą wpływ na odbicie jest współczynnik załamania światła n danego ośrodka. Jedna z definicji określa współczynnik załamania ośrodka jako stosunek prędkości rozchodzenia się światła o określonej długości fali w próżni do prędkości w danym ośrodku, przy czym dla celów praktycznych przyjmuje się, że prędkość światła w próżni i w powietrzu jest taka sama, a współczynnik załamania dla powietrza jest równy 1. Prędkość rozchodzenia się w szkle światła czerwonego (dłuższa fala) jest większa niż światła niebieskiego (fala krótsza), w związku z czym współczynnik załamania jest tym wyższy im krótsza jest fala.
Rozpatrzmy zagadnienie odbicia na przykładzie światła rozchodzącego się w powietrzu i przechodzącego do elementu szklanego o dobrze wypolerowanej powierzchni. Ponieważ przyjęto że powierzchnia graniczna jest gładka, światło rozproszone na tej powierzchni możemy w naszym rozważaniu pominąć. Ogólne odbicie od jednej powierzchni, wyrażone jako procent w stosunku do strumienia światła padającego prostopadle na powierzchnię, określa poniższy wzór, w którym n jest współczynnikiem załamania szkła:

Z przedstawionego wzoru wynika, że odbicie jest tym większe, im wyższy jest współczynnik załamania. Ponieważ współczynnik załamania światła dla tego samego szkła jest różny dla różnych długości fali, w związku z tym również odbicia są różne i nazywane są odbiciami spektralnymi. Przybliżone wyniki obliczeń dla praktycznie stosowanych w oftalmice rodzajów szkieł mineralnych zestawiono w tabeli .

Tabela
Oznaczene	Lina czerwona C'		Linia zielona e		Linia niebieska F'
		nC'	RC'[%]	nE	Re[%]	nF'	RF'[%]
INDEX 1.5	1,521	4,2	1,525	4,3	1,530	4,4
INDEX 1.6	1,597	5,3	1,604	5,4	1,611	5,5
INDEX 1.7	1,695	6,7	1,706	6,8	1,719	7,0
INDEX 1.9	1,789	8,0	1,800	8,2	1,812	8,3

Jeżeli rozpatrzyć zagadnienie dla światła przechodzącego przez soczewkę, a więc z uwzględnieniem dwóch powierzchni odbijających, to należy zauważyć, że łączna strata na odbicie nie jest sumą obu podanych wyżej strat. Strumień po przejściu przez pierwszą powierzchnię jest zmniejszony o odbicie na niej i pomijając absorpcję A, czyli pochłanianie przez sam materiał oraz stosując ten sam współczynnik procentowy dla drugiej powierzchni, musimy go odnieść do mniejszego strumienia. Jeżeli przykładowo strumień padający na pierwszą powierzchnię przyjmiemy za 100, a odbicie spektralne dla linii zielonej szkła o indexie 1.5 równe 4,3, to strumień świetlny docierający do drugiej powierzchni wyniesie 100-4,3=95,7. Ponieważ na drugiej powierzchni współczynnik jest taki sam, strata na tej powierzchni wyniesie: 95,7x0,043=4,1, a sumaryczna strata na odbicia od obu powierzchni: 4,3+4,1=8,4%.

DODATKOWE EFEKTY WYWOŁANE ODBICIEM

Światło tracone wskutek odbicia od powierzchni szkieł okularowych to nie tylko matematyka i ujęcie procentowe, ale przede wszystkim pogorszenie jakości postrzeganych obrazów z punktu widzenia fizjologii oka ludzkiego i całego aparatu interpretacji obrazu, jakim jest ludzki mózg.
Z powodu wielokrotnego odbicia światła, od obu powierzchni, do oka docierają obrazy niejednoznaczne w postaci światła rozproszonego i przypadkowych refleksów Te niekorzystne zjawiska w terminologii optycznej zyskały nawet swoje sympatyczne określenie "obrazy duszki" (z ang. ghost images).
Przedstawione poniżej rysunki bardzo schematycznie prezentują kilka przykładów zjawisk odbicia zachodzących w soczewce okularowej. Oczywiście rysunki mają wyłącznie charakter poglądowy i nie ukazują szczegółów rozchodzenia się promieni świetlnych.
Rysunek 2 przedstawia sytuację, w której do oka dociera zarówno promień bezpośrednio przechodzący przez soczewkę jak i promienie wtórne, które wewnątrz soczewki uległy najpierw wielokrotnemu odbiciu. W rezultacie oko widzi ten sam przedmiot niejako powielony. Doskonałym przykładem do praktycznego sprawdzenia jest obserwacja lamp ulicznych, gdy jest ciemno. Widać wtedy latarnię, ale gdy się świadomie skoncentrujemy na soczewce to natychmiast zauważymy jeszcze kilka obrazów tej latarni, to są właśnie obrazy duszki.
Inny przykład odbicia pokazuje rysunek 3, na którym oko obserwuje jednocześnie dwa obiekty, jednak wskutek wielokrotnego odbicia wewnątrz soczewki następuje nakładanie się obrazów, co powoduje u obserwatora poważne kłopoty z interpretacją postrzeganych przedmiotów. Oglądany obraz powstaje przez nałożenie się obrazów składowych.
Jeszcze innym przykładem odbicia jest sytuacja przedstawiona na rysunku 4. Spotykamy się z nią bardzo często. Na skutek odbicia światła od tylnej powierzchni soczewki okularowej, do oka dociera obraz przedmiotu znajdującego się z tyłu za obserwatorem. Jest to zjawisko bardzo dokuczliwe, którego doświadczamy praktycznie codziennie, np. przy czytaniu lub oglądaniu telewizji widzimy odbicie źródła światła znajdującego się z tyłu za nami, a w czasie jazdy samochodem odbicie świateł reflektorów jadącego za nami samochodu. Wszystkie pokazane na rysunkach przykłady odbić pogarszają w znacznym stopniu jakość widzenia u osób noszących okulary powodują szybsze zmęczenie wzroku, niejednokrotnie ból głowy i inne zaburzenia.

Rysunek 1	Rysunek 2
Rysunek 3	Rysunek 4

Oznaczenie	Współczynnik załamania światła ne	straty na odbicie powierzchnia 1 R1	straty na odbicie powierzchnia 1 R2	straty na odbicie suma RS	Obliczona wartość transmisji T
INDEX 1.5	1,525	4,3%	4,1%	8,4%	91,6%
INDEX 1.6	1,604	5,4%	5,1%	10,5%	89,5%
INDEX 1.7	1,706	6,8%	6,6%	13,1%	86,9%
INDEX 1.8	1,800	8,2%	7,5%	15,7%	84,3%

Podstawy teoretyczne, rodzaje i właściwości powłok przeciwodblaskowych.

Zadaniem optyki jest zmodyfikowanie sposobu rozchodzenia się światła w soczewce okularowej tak, by zminimalizować straty światła na odbicie i tym samym zwiększyć ilość światła docierającego do oka. Udało się to uzyskać przez opracowanie powłok nanoszonych na powierzchnię soczewki, a wykorzystujących inne zjawisko optyczne, jakim jest interferencja światła.

Fale elektromagnetyczne drgają poprzecznie tzn. prostopadle do kierunku ich rozchodzenia, a maksymalne wychylenie od linii zerowej nazywa się amplitudą. Można je przedstawić w postaci krzywej lub przypomnieć sobie jak wyglądają fale rozchodzące się na wodzie. Dwie fale o takiej samej charakterystyce mogą przy spotkaniu w określonym miejscu i czasie ulec interferencji, czyli nałożeniu się. Jeżeli przy nakładaniu się fal wierzchotek jednej fali natrafi na dolinę drugiej fali, czyli fale są przesunięte w fazie, a równocześnie ich amplitudy są jednakowe, nastąpi wygaszenie fal. Właśnie to zjawisko wykorzystano nakładając na powierzchnię szkła cienką przezroczystą powłokę, czyli przez tworzenie powłok przeciwodblaskowych (antyrefleksyjnych). Wiązka światła składająca się z jednego szeregu fal pada na powierzchnię warstwy gdzie zostaje podzielona na falę odbitą i załamaną.

Fala załamana przechodzi przez warstwę i natrafia na powierzchnię szkła, gdzie poddana zostaje temu samemu zjawisku. Aby fale odbite od powierzchni warstwy i powierzchni szkła uległy wygaszeniu, muszą być spełnione dwa warunki:
- wierzchołek fali odbitej od powierzchni warstwy musi pokryć się z doliną fali odbitej od powierzchni szkła, czyli musi nastąpić przesunięcie fazowe równe połowie długości fali (l/2), a jest to spełnione, gdy grubość warstwy jest nieparzystą wielokrotnością ćwiartek długości fali w warstwie czyli:




przy czym n1 jest współczynnikiem załamania materiału warstwy;
- amplitudy obu fal muszą być jednakowe, co jest spełnione, gdy współczynnik załamania warstwy równy jest pierwiastkowi ze współczynnika załamania szkła czyli




Spełnienie obu wymienionych warunków dla powłok jednowarstwowych jest niestety bardzo ograniczone ze względu na rodzaj materiału. Praktycznie jedynym dostępnym materiałem jest tu fluorek magnezu o współczynniku załamania nl = 1.38, co pozwala na uzyskiwanie dobrych efektów dla szkieł o współczynnikach załamania = 1.7. Dodatkowo, jak już powiedziano, pełne wygaszenie może nastąpić jedynie, gdy obie fale mają tę samą długość. Światło widzialne nie jest jednak monochromatyczne, więc należy dokonać wyboru fali, dla której obliczona będzie powłoka. Powszechnie przyjęto do założeń falę, na którą oko jest najbardziej czułe, czyli o długości l= 555 nm.
W powłokach wielowarstwowych, które są udoskonaleniem pomysłu, wykorzystano efekt interferencji w ten sposób, że każda pojedyncza warstwa wytwarza rząd odbitych fal. Fale te są względem siebie przesunięte w fazie i prowadzi to do wielokrotnej interferencji. Powłoki te są bardzo skomplikowane, gdyż składają się z wielu warstw o różnych grubościach, a każda z warstw może być wykonana z innego materiału. Przy ich obliczaniu uwzględnia się również szeroki przedział długości fal świetlnych i z tego względu określa się je mianem szerokopasmowych. Warstwy są nanoszone w jednym cyklu produkcyjnym, jedna po drugiej na zasadzie stosu, dzięki czemu powłokę wielowarstwową określa się żartobliwie mianem "kanapki antyrefleksyjnej". Powłoki takie mają znacznie mniejsze odbicie resztkowe.
Naniesienie warstw przeciwodblaskowych na powierzchnie szkła pozwala nie tylko na zmniejszenie strat światła, ale również na uzyskanie na powierzchni szkła przyjemnej barwy odbicia resztkowego zależnej od rodzaju powłoki, przy czym powłoki wielowarstwowe stwarzają możliwości doboru barwy odbicia resztkowego. Produkcja dobrych powłok antyrefleksyjnych (AR) wymaga dużych nakładów inwestycyjnych na nowoczesną i skomplikowaną aparaturę próżniową (co szczególnie dotyczy powłok wielowarstwowych), a także precyzyjnego i powtarzalnego procesu technologicznego. Cała aparatura musi znajdować się w bardzo czystych pomieszczeniach z kontrolowaną jakością. Stopień czystości, także powietrza jest zbliżony do stosowanego w zakładach farmaceutycznych. Stanowiska produkcyjne i kontrolne stanowią swoistą enklawę, do której dostęp ma bardzo ograniczona grupa osób, dzięki temu w pomieszczeniach udaje się zapewnić mikroklimat niezbędny procesom produkcyjnym. Aparatura próżniowa i czyste pomieszczenie to jeszcze nie wszystko. Nałożenie dobrej powłoki wymaga też dobrej znajomości parametrów szkła.

Powłoka jednowarstwowa na soczewkach mineralnych - jest najbardziej znaną na świecie powłoką AR nanoszoną na szkła mineralne o dowolnym współczynniku załamania światła. Powłoka pozwala na uzyskanie transmisji ok. 97% dla szkieł o ne = 1.5 oraz ok. 98,5% dla szkieł o ne = 1.7. Jest to powłoka bardzo wytrzymała na wszelkie uszkodzenia mechaniczne, ale bardzo łatwa w czyszczeniu. W zależności od współczynnika załamania szkła, powłoka może posiadać barwę odbicia resztkowego od niebiesko - fioletowej (1.525) do purpurowej (1.706). Powłokę tę nanosimy standardowo na wszystkie soczewki o wysokim współczynniku załamania (powyżej 1.7).

Powłoka wielowarstwowa na soczewkach mineralnych - jest to bardzo nowoczesna powłoka przeznaczona do szkieł mineralnych o współczynniku załamania światła ne = 1.5-1.6. Powłoka ma bardzo przyjemny delikatnie zielony kolor odbicia resztkowego. Soczewka z tą powloką posiada transmisję światła na poziomie 99%. Dopracowany w szczegółach proces technologiczny oraz najwyższa jakość stosowanych materiałów sprawiają, że omawiana powłoka jest jedną z najtwardszych powłok AR na soczewkach mineralnych, jakie można spotkać na świecie.

Powłoka wielowarstwowa na soczewkach organicznych - jest również bardzo nowoczesną powłoką przeznaczoną do szkieł organicznych o współczynniku załamania światła ne=1.5-1.6. Resztkowe odbicie o delikatnej zielonej barwie. Transmisja światła na poziomie 99%. Jest powłoką kompleksową spełniającą kilka funkcji.

redukuje ilość światła odbitego;

dzięki właściwościom hydrofobowym nie ulega zwilżaniu np. podczas deszczu;

jest bardzo łatwa w czyszczeniu.

utwardza powierzchnię soczewki;

Dzięki tym właściwościom należy do najnowocześniejszych powłok AR na szkłach organicznych.

ANTYREFLEKS WIELOWARSTWOWY NA SOCZEWKACH 1.6, 1.7 i 1.9

   Soczewki o podwyższonym współczynniku załamania światła posiadają duże odbicie w stanie nieuszlachetnionym (od ok. 13% dla soczewek o współczynniku n=1,7 do ok. 18% dla soczewek o współczynniku n=1,9), dlatego soczewki te powinny być pokryte powłoką antyrefleksyjną powodującą zmniejszenie odbicia światła od powierzchni soczewki i zwiększenie komfortu widzenia.
   Dodatkowo nałożona powłoka będzie spełniała barierę ochronną przed negatywnymi wpływami atmosferycznymi na materiał soczewki. Dobór odpowiedniej powłoki dla soczewki o określonym współczynniku załamania światła jest rzeczą bardzo ważną, gdyż tylko odpowiednio zaprojektowana powłoka spełni wszystkie stawiane jej wymagania. Najprostszym rozwiązaniem jest powłoka jednowarstwowa. Nie pozwoli ona jednak uzyskać optymalnych własności antyrefleksyjnych dla całego widma światła widzialnego, dlatego lepszym rozwiązaniem jest zaprojektowanie powłoki antyrefleksyjnej wielowarstwowej. Wielowarstwowa powłoka antyrefleksyjna jest projektowana dla konkretnego współczynnika załamania światła soczewki, na którą ma być nałożona. Powłoka zaprojektowana dla jednego współczynnika załamania światła nie zawsze nadaje się do zastosowania dla szkła o innym współczynniku załamania światła, a na pewno nie można uzyskać takich samych własności powłoki antyrefleksyjnej. Najbardziej widoczną różnicą dla przeciętnego obserwatora jest inna barwa resztkowa soczewek o różnych współczynnikach pokrytych tą samą powłoką. Spowodowane to jest zmianą krzywej odbicia wraz ze zmianą współczynnika soczewki. Przykładowe zmiany krzywych odbicia dla trzech współczynników załamania światła różniących się o 0,1 przedstawiono na załączonym wykresie.

   Jednak i inne własności powłok mogą być różne. Dlatego dla soczewek o współczynnikach załamania światła 1,7÷1,9 nie stosuje się tych samych powłok wielowarstwowych, co dla soczewek o współczynniku załamania światła 1,5. Powłoki antyrefleksyjne na soczewkach o wyższych współczynnikach nie mają większej grubości niż na soczewkach o współczynniku n=1,5. Po prostu grubości poszczególnych warstw, rodzaj materiału wchodzących w skład powłoki antyrefleksyjnej są inne. Najlepszym rozwiązaniem jest, aby powłoka została zaprojektowana tylko i wyłącznie dla jednego ściśle określonego współczynnika załamania światła soczewki. Jednak nie zawsze jest możliwe nakładanie różnych powłok na soczewki o różnych współczynnikach załamania światła i wybiera się kompromis projektując powłokę o zbliżonych właściwościach dla pewnego zakresu współczynników załamania światła. Najważniejszym czynnikiem zmuszającym do kompromisu jest czynnik ekonomiczny, aby koszt powłoki nie był zbyt wysoki konieczne jest wykorzystywanie pełnego wsadu w aparacie próżniowym, wtedy koszt produkcji może zostać rozłożony na większą ilość soczewek.   Aby podnieść wartości użytkowe powłoki nakładanej na soczewki o wysokich współczynnikach załamania światła w stosunku do powłok nakładanych na soczewki o n=1,5 została dodana warstwa hydrofobowa pozwalająca na dłuższe utrzymanie soczewki w czystości, jak również na szybsze odparowanie zaparowanych soczewek, np. przy wejściu do ciepłego wnętrza jeżeli na zewnątrz jest zimno.
   

OCENA JAKOŚCI POWŁOK PRZECIWODBLASKOWYCH

    Podstawą oceny soczewek okularowych z powłokami przeciwodblaskowymi są ze względów użytkowych i estetycznych, następujące właściwości:

przepuszczalność światła widzialnego dla soczewki z powloką - podstawowy parametr przy ocenie jakości i skuteczności działania;

trwałość powłoki, czyli odporność mechaniczna - bardzo ważny czynnik użytkowy;

właściwości hydrofobowe - czynniki wspomagające walory użytkowe soczewek;

barwa powłoki - odbicie resztkowe, a w tym jej jednorodność na całej powierzchni, brak zacieków, przebarwień, niedobarwień, zachlapań.

Przepuszczalność światła widzialnego jest wielkością określającą sumarycznie, ile światła w % dociera do oka użytkownika okularów Przepuszczalność ta powinna być możliwie najwyższa, lecz oczywiście - jak wyjaśnialiśmy to w nr 4 naszego pisma - zależy od rodzaju powłok. Dla przepuszczalności światła przyjmuje się wartości na poziomie równym lub wyższym 98%, co oznacza, że w soczewkach o współczynniku załamania ne = 1,525 taką wartość można uzyskać tylko przez nałożenie na soczewkę powłoki wielowarstwowej. Niektóre z firm deklarują przepuszczalność zawyżoną w stosunku do faktycznej wartości, podając prawdopodobnie maksymalną wartość, jaką udaje się im osiągnąć. Najczęściej jednak podają oni przepuszczalność samej powłoki bez uwzględnienia pochłaniania promieniowania przez szkło.
Trwałość powłoki, czyli dobra odporność mechaniczna jest tym parametrem, którego nie spełnia wiele szkieł oferowanych na rynku polskim. Udowadniają to specjalnie opracowane i dobrane testy na odporność mechaniczną i wiele soczewek nie przechodzi pozytywnie tych testów Oznacza to, że mimo otrzymywania przez użytkownika soczewek o bardzo dobrych właściwościach optycznych, ich niska odporność mechaniczna całkowicie dyskwalifikuje wyrób ze względów użytkowych. Efektem jest konieczność powtórnego zakupu szkieł (często bardzo drogich) i zniechęcenie klienta. Dla producenta może być to równoznaczne z utratą klienta.
Właściwości hydrofobowe mają dla użytkownika istotne znaczenie. Hydrofobowość jest właściwością materiału polegającą ogólnie na "nieprzyczepności" wody do jego powierzchni. Warstwy hydrofobowe nanoszone na soczewki organiczne powodują "wygładzenie" ich powierzchni oraz zmianę napięcia powierzchniowego na granicy powłoka -powietrze. Dzięki temu również brud nie łączy się trwale z materiałem. Niektóre firmy określają to zjawisko jako "EASY CLEAN" tzn. łatwe do czyszczenia. W soczewkach mineralnych właściwości hydrofobowe wynikają z zastosowanych materiałów charakteryzujących się niewielką zwilżalnością, co sprawia, że woda nie łączy się tak mocno z powłoką. Również podłoże (szkło) jest bardziej stabilne (sztywne) niż podłoże organiczne, dzięki czemu powłoka jest mniej porowata, co powoduje, że woda się do niej nie "przyczepia". Właściwości hydrofobowe można sprawdzić w najprostszy "domowy" sposób, nanosząc na soczewkę kroplę wody. Na powłoce o właściwościach hydrofobowych kropelka cieczy pozostaje kropelką, nie rozmywa się, a w czasie przesuwania się po powierzchni nie zostawia mokrego śladu. Jeśli kropla spadnie z soczewki, jej powierzchnia pozostanie sucha lub ewentualnie zostanie kilka małych kropelek. Na soczewkach nie mających właściwości hydrofobowych naniesiona kropla rozmyje się po powierzchni pozostawiając zacieki i mokre ślady.

Barwa - odbicie resztkowe nie jest wyznacznikiem jakości powłoki (to czy bardziej estetyczna jest barwa niebieska czy zielona pozostaje sprawą gustu), jest jednak bardzo ważne, aby powłoka na całej powierzchni była jednorodna i wolna od wszelkiego rodzaju wad (zacieków, plam, niedopasowań itp.).

PIELĘGNACJA POWŁOK ANTYREFLEKSYJNYCH

Powłoka antyrefleksyjną jest bardzo twarda, ale cienka, nie należy więc wycierać soczewek z powłokami antyrefleksyjnymi na sucho.
Oczyszczanie powinno się przeprowadzać w następujący sposób:

myć soczewki ręcznie ciepłą wodą z mydłem, płynem do mycia naczyń, płynem do mycia szyb lub szamponem;

wycierać do sucha miękkimi ściereczkami z mikrofazy lub bawełny, specjalnie przeznaczonymi do tego celu;

nie stosować żadnych innych dostępnych w handlu środków do pielęgnacji soczewek okularowych, jeśli nie są one przeznaczone dla soczewek z powłokami antyrefleksyjnymi;

oczyszczanie soczewek przeprowadzać bardzo delikatnie.

Bibliografia:

Czasopismo Jeleniogórskich Zakładów Optycznych:

IZOPTYKA Nr 4 rok wyd. 1999 str.3-6

IZOPTYKA Nr 1/6 rok wyd. 2000 str.4-5

IZOPTYKA Nr 3/8 rok wyd. 2000 str.5

IZOPTYKA Nr 21 rok wyd. 2002 str.3

„Optyka Okularowa” Marek Zając

---