Autor: Maciej Żerdziński
Tytul: Dzień na Wyścigach
Z "NF" 11/91
Nadesłane na konkurs "Fantastyka'90"
W pokoju 167 panował półmrok. W głębokim fotelu, obstawionym
sześcioma monitorami, siedział zgarbiony mężczyzna. Jego
chudy półprofil ponuro rysowały plamy cienia. Siedzący
zdawał się drzemać, ale kiedy na środku pomieszczenia
pojawiło się holo, szybko otworzył oczy.
- Niech się pan obudzi, Guy.
- Nie śpię, Szefie.
- Dałbym głowę, że kombinuje pan, jakby tu ulepszyć ten
zasrany świat. Teraz zrobimy panu małą przerwę.
- Klienci?
Holo zamigotało i podeszło do fotela. Prawdziwą twarz
właściciela zastępowała maska przedstawiająca niewinnie
zdziwione dziecko, o pulchnych, czerwonych policzkach. Szef
firmy, Mr Helper, nigdy nie pokazywał swego oblicza w
systemach tradycyjnej łączności. Naprawdę widziało go
zaledwie kilka najbardziej wtajemniczonych osób.
Jedną z nich był Guy Aldritch.
- Tak. Mamy klientów. Chciałbym, żeby pan osobiście
poprowadził sprawę. Komputer zeżarł już dane; oni będą u
pana za kilka minut.
- Oczywiście, Szefie.
Obraz zniknął bez słowa.
Aldritch uruchomił parę przycisków. Ściany pomieszczenia
zapłonęły stonowaną poświatą poprzecinaną leniwie płynącymi
strumieniami błękitu. Monitory rozstawiły się wokół
niewielkiego pulpitu.
Dlaczego Stary osobiście wniknął w tę właśnie akcję,
myślał Aldritch. Rzadka rzecz, o protekcji nie może być
przecież mowy.
Będą kłopoty.
- Cholera - mruknął pod nosem i w tym momencie drzwi
zmieniły kolor.
- Proszę wejść.
W progu stanęło trzech Obcych. Byli krępi, zwarci w
sobie, z wielkimi głowami przypominającymi łby tapirów.
Czaszkę najbliższego porastała siwa szczecina, gładko
zaczesana do tyłu.
Ten jest główny, zawyrokował Aldritch.
- Witam szanownych klientów.
Szczeciniasty Tapir zachrypiał basowo:
- Witam pana. Mamy zawrzeć kontrakt z waszą wielką firmą.
Prosiłbym o przejście do właściwej procedury.
Obcy podeszli bliżej. Sięgali człowiekowi do pasa. Za
nimi wsunął się nieśpiesznie facet z ochrony, niejaki Steve
Goblotter.
Aldritch skinął głową i uśmiechnął się. Najbliższy ekran
wyświetlił kolumny słów.
- Pochodzimy z systemu Aldebarana, układ siedmiu zimnych
planet ze słońcem typu H. Zamieszkujemy czwartą. Dokładne
dane zostały w poprzednim pokoju.
- Tak, proszę dalej. - Aldritch obserwował monitor.
Tapirowaty przesunął się i podniósł wielką głowę.
- Niestety, w naszym świecie istnieje druga rasa,
Brohanci, z którą toczymy odwieczną wojnę. My nazywamy
siebie...
- Asinami? - Aldritch uruchomił drugi monitor.
- Zgadza się. Chcemy to zakończyć. Kilkaset lat
wzajemnych podchodów wystarczy. Nikt nie ma przewagi,
stagnacja zatruła nasze umysły, wszyscy żyjemy w
paranoicznej obawie przed wrogiem. Chcemy kupić od was broń.
Chcemy zwyciężyć.
- Oczywiście, po to panowie tu są. Jaki typ broni
interesuje waszych przywódców?
Teraz poruszył się drugi Tapir. Miał ogromny ryj z
czerwonymi, źle patrzącymi oczkami. Stalowe włosy obcięte na
króciutkiego jeża, poruszyły się niespokojnie. Wojskowy,
ocenił podświadomie Aldritch.
- Najbardziej odpowiadałaby nam broń atomowa.
Guy westchnął i usiadł na brzegu pulpitu. Szczupłymi
palcami zastukał w trzeci ekran.
- Przecież panowie świetnie wiedzą. Podstawą
funkcjonowania firmy "WARS 'N'GUNS" jest zakaz sprzedaży
broni nuklearnej. Od tej reguły nie ma, nie było i nie
będzie żadnych wyjątków. Niektórzy ludzie przekazali kilka
głowic, owszem...
Błysk nadziei w oczkach wojskowego był widoczny nawet z
końca pokoju.
- Ale jako niechciane prezenty, panowie rozumiecie.
Obcy szybko pospuszczali uniesione ryje. Goblotter
zaśmiał się bezgłośnie.
- Słucham więc dalszych propozycji.
- Tak, wiedzieliśmy, że nie uzyskamy broni nuklearnej.
Chcieliśmy po prostu spróbować. Naprawdę interesuje nas atak
oparty na biologii.
Aldritch pokiwał z zadowoleniem głową, jak gdyby docenił
bystry plan. Co za dupki, zawsze to samo.
- Znakomity wybór - powiedział na głos. - Wybrali panowie
tanią i, co najważniejsze, niezwykle skuteczną formę ataku.
Przejdziemy zaraz do działu B, tymczasem jednak... Pozostaje
forma zapłaty.
Gardziel siwego Tapira wybrzuszyła się lekko,
najprawdopodobniej przełykał ślinę.
- Proponowaliśmy diamenty i zboże. To wszystko, co akurat
może zainteresować Ziemię.
- Taaa... - przez czwarty ekran przeleciały kolorowe
dane. - No, nie jest tego dużo.
Wystukał coś szybko na klawiaturze i patrzył na
odpowiedzi komputera. W dolnych granicach normy. Dobra,
bierzemy. Stary nie wszedłby w sprawę, gdyby finanse miały
ich odrzucić.
Siwy Tapir, zaniepokojony dłuższym milczeniem człowieka,
wystękał niepewnie:
- W poprzednim pokoju stwierdzono, że mieścimy się w
granicach.
Aldritch skinął na Goblottera.
- Tak. W dolnych granicach normy na broń B. Proszę za
mną, panowie.
Na piątym monitorze pojawił się czerwony napis: 79,9 %
wskazuje program "A DAY IN THE RACES". Powtarzam 79,9 %...
Obcy wyszli ze źle skrywaną ulgą, tuż za nimi potoczył
się Goblotter, na końcu ruszył zamyślony Aldritch. Wiedział
już teraz, dlaczego Szef wlazł akurat w ten właśnie interes.
Szósty monitor pozostawał ciemny.
Winda stanęła. Byli sto metrów pod ziemią, w kompleksie V.
- Dwóch ludzi i trzech Obcych czeka na kontrolę
tożsamości - zachrypiał Steve.
Aldritch zastanawiał się, czy któryś z Obcych nie ma
przypadkiem klaustrofobii, gdy ściany windy odezwały się
nagle:
- Potwierdzić przybycie Grupy Operacyjnej.
- Potwierdzam. Grupa 3072. Zadanie biologiczne.
- Proszę podać hasło.
Spojrzał w kierunku Goblottera. Tylko on je znał.
- "Pasikonik to miłe zwierzątko".
- OK.
Drzwi rozstąpiły się i weszli do śluzy. Chwilę później
stanął przed nimi gruby, ruchliwy mężczyzna, nieustannie
poruszający palcami pulchnych dłoni.
- Proszę za mną.
Aldritch szedł ostatni obserwując zaniepokojonych
wszechobecną bielą Asinów.
W przejściu kolejnej śluzy gruby został w tyle i spojrzał
mu w oczy.
Guy szepnął:
- Daj im wersję Normal z hakiem. Resztę powie ci Szef.
Prawdopodobnie ADITR.
- O cholera.
Otworzyły się następne drzwi.
- Jesteśmy na miejscu - powiedział głośno gruby. - Moje
nazwisko Mark Vanderberg. Mam zaszczyt doradzić panom wybór
odpowiedniego drobnoustroju. Czy są jakieś sugestie?
- To pan jest tu specem - odpowiedział pokornie wojskowy
Tapir.
Vanderberg przyśpieszył ruch swoich palców tak, że stały
się zamgloną smugą.
- Właśnie. Ja jestem s p e c e m. Bez przydługich
wstępów; zapoznałem się już z anatomią i fizjologią pańskich
wrogów, panie...
- My nie mamy imion.
- Ach tak - Vanderberg sprawnie udał zakłopotanie. - Na
podstawie danych, wstępnych danych, nasz komputer
zaproponował konstrukcję potencjalnego wirusa. Czy któryś z
panów jest biologiem?
Trzy ryje podniosły się równocześnie.
- Wszyscy.
- Wspaniale - Vanderberg uruchomił swojego pilota.
W środku sali pojawił się trójwymiarowy obraz.
- Oto i on. Canceroheparis 5. Atakuje wątrobę i po
krótkim okresie utajenia stymuluje rozwój raka narządu. W
dalszej kolejności stuprocentowe zejście śmiertelne. Jako
zmutowany Hepatitis B jest nieprawdopodobnie odporny na
środki chemiczne, zupełnie termostabilny i szybki.
- Jakie są drogi przenoszenia?
Vanderberg przysiadł na oparciu fotela. Uśmiechnął się.
- To kolejna zaleta modelu Canc-Hep 5. Kapsydy wirusa
przenikają do organizmu pozajelitowo, drogą pokarmową i
wreszcie w bezpośrednim kontakcie. A kiedy już są w
komórkach ofiary... Panowie!
Asinowie poruszyli się podnieceni. Aldritch czuł ostry
zapach wydzieliny ich gruczołów.
- To nam odpowiada. Ale jest jeszcze jeden problem.
- Tak?
- Powiedział pan, panie Vanderberg, że jest to wyjątkowo
zjadliwy wirus.
- Zgadza się.
- Stuprocentowo skuteczny, łatwo przenikający do
organizmów.
- Zgadza się.
- W takim razie zabije również i nas.
Naukowiec westchnął z rozpaczą i otarł chusteczką nalaną
twarz.
- Panowie. Nie bądźmy dziećmi. Was wyposażymy w zestaw
szczepionek. Damy wam odzjadliwione formy Canc-Hep 5.
Możliwość powikłań wyniesie około - ponownie uruchomił jakiś
program - 0,01 procentu. To jest żadna możliwość. Jedynym
kłopotliwym faktem pozostaje akcja szczepienia.
Siwy Tapir pokiwał wątłą dłonią.
- To jasne. Ale dlaczego nie wspomina pan o zdolnościach
mutacyjnych wirusa? Pan wie, że kiedy już zmutuje, nikt nie
uratuje naszej skóry. Sami nie zrobimy nowej szczepionki.
Vanderberg spojrzał na Aldritcha, który bawił się nie
zapalonym papierosem.
- Dobre pytanie. Widzicie panowie, podstawą produkcji
naszych wyrobów jest ich jakość. Canc-Hep 5 będzie
zablokowany. Jego genetyczna przyszłość będzie wyznaczona
przeze mnie. Nie ma mowy o żadnych mutantach.
Aldritch uśmiechnął się krzywo.
- Panowie, dr Vanderberg jest wybitnym fachowcem.
Podobnie jak i jego wirusy. Zapewniam.
- Nie chcieliśmy nikogo urazić - powiedział wojskowy
Tapir. - Znamy waszą solidność i kupimy tego wirusa. Do
omówienia pozostaje termin oraz dostawa towaru.
Krótkie ręce biologa rozłożyły się bezradnie.
- Dostawa leży w kompetencjach pana Aldritcha, termin
zaś... Chwileczkę.
Podszedł do jednego z komunikatorów.
- Tu Vanderberg. Dajcie mi kogoś ze "Żłobka".
"Żłobkiem" nazywali kompleks laboratoriów, gdzie hodowano
mikroorganizmy. Aldritch pamiętał technika, który pierwszy
wprowadził tę nazwę. Pięć lat temu facet ten powiesił się w
jednym z laboratoriów.
Tuż przed śmiercią na białej ścianie wypalił palnikiem
wielki napis: WITAMY W NASZYM BANDYCKIM ŻŁOBKU.
Facet nazywał się Chambers i był jego przyjacielem.
- Tu Moman.
- Jest Nowy do hodowli. Na pożywkach stałych. Plus wersja
odzjadliwiona.
- Cholera, mamy tu cztery kolonie naraz.
- Dobra, przyślijcie dzisiaj papiery i model. Za sto
dwadzieścia godzin odbiór.
- Dzięki. - Vanderberg odwrócił się do Asinów. - Wszystko
gra. Będziecie mieli swoją niewidzialną armię na orbicie za
ziemski tydzień. To bardzo dobry czas.
Ryje Obcych rozjaśniły się.
- Na razie dziękuję, Doktorze. Panowie pozwolą.
Przejdziemy do Działu Finansów uzgodnić resztę szczegółów. -
Przyjemnie było patrzeć, jak roześmiane twarze Asinów gasną
jedna po drugiej.
Sukinsyny, pomyślał ospale.
Sokół zatoczył kolejny krąg. Bez najmniejszego ruchu
skrzydeł żeglował w swym powietrznym królestwie. W pewnej
chwili znieruchomiał, złożył mocne skrzydła i błyskawicznie
opadł na ramię Aldritcha.
Był wielkości zapałki.
Człowiek otworzył oczy i westchnął.
- Co jest... A, to ty, Moseley.
Sokół zakwilił przejmująco.
- Ktoś idzie? Spokojnie, jeszcze nic nie słyszę - kciuk
wcisnął coś w oparciu fotela.
Zniknęło niebo i słońce, w zamian pojawiły się ściany.
Sokół poruszył się niespokojnie.
- OK, Moseley. Obiecuję ci, zaraz spławimy gościa i znowu
będziesz latał.
W otwartych drzwiach stanął niski, mocno zbudowany
mężczyzna. Zrzucił przemoczony prochowiec i skinął w stronę
Aldritcha.
- Sie masz, Guy. Przepraszam za nalot, ale sprawa nie
nadaje się do kanałów łączności.
- I nie wymaga zwłoki - uzupełnił zrezygnowanym tonem
Aldritch.
- Ty to masz łeb - zarechotał tamten.
Usiedli przy stole. Twarz gościa przybrała chory,
zmęczony wyraz. Potarł zaczerwienione powieki i zaklął
cicho. Nagle znieruchomiał.
- Co tam siedzi, na twoim ramieniu?
- To Moseley. Poznajcie się panowie. Moseley - Aisenbach.
Zdumiony Aisenbach pochylił się w kierunku sokoła.
- Nie wiedziałem, że hodujesz kanarki. Dlaczego jest taki
mały? To młody?
- To nie kanarek, ty idioto. To sokół. Kosztował mnie sto
tysięcy. Jednorazowa miniaturka, prototyp bez seryjnej
produkcji.
Aisenbach ożywił się.
- Piękny, kurde. No co, malutki? - wyciągnął palec, chcąc
pogłaskać ptaka.
W następnej chwili ssał rozciętą opuszkę, a sokół machał
skrzydłami i syczał wojowniczo.
- Dobry Moseley - pochwalił go Aldritch.
Wyjął z kieszeni coś czerwonego i pstryknął w powietrze.
Sokół dopadł to tuż nad ziemią i odleciał na pobliski barek.
- Mów, Aisenbach.
Aisenbach skinął głową.
- Jestem u ciebie w domu, Guy, bo stary uruchomił "A DAY
IN THE RACES". Przykra sprawa, ale...
- Czy Rząd jest już zaangażowany?
- Tak. Czeka na decyzję Szefa.
Aldritch zapalił papierosa.
- Miesiąc temu miałem u siebie tych Obcych. Mówili o
drugim gatunku zamieszkującym ich świat.
- Dobrze kojarzysz, Guy. Ci drudzy to Brohanci. Są u nas
w firmie. Czekają na ciebie.
Sokół wzbił się w powietrze i krzyknął przenikliwie.
- Słuchaj, Aisenbach. Uważnie mnie posłuchaj - twarz
Aldritcha zmieniła się w sztywną maskę. - Czy pomogliście
tym drugim sukinsynom dowiedzieć się, że ci pierwsi kupili
od "WARS 'N'GUNS" wirusa?
- Nie. Przeciek miał inną lokalizację. To nie my. Zresztą
zapytasz Szefa.
- Dlaczego więc Stary To uruchomił?
Aisenbach opuścił wzrok. Nagle walnął pięścią w stół.
- Bo ci drudzy są zdecydowani. Ci pierwsi już kupili. A
ta zasrana planeta spełnia nasze wymagania, rozumiesz?! Nikt
nic nie namieszał. Sami to załatwią, zapytasz Dunbara. I
odpieprz się ode mnie, człowieku.
Sokół był zły. Atakował żyrandol i wściekle machał
skrzydłami.
Aldritch wstał. Chwilę patrzył nie widzącym wzrokiem, a
potem szybko uruchomił projektor.
Znowu świeciło słońce i wiał lekki wiatr. Z pudełka pod
stołem wyskoczyło kilka szarych plamek.
- To myszy. Dla Moseleya.
Sokół krążył wysoko i wypatrywał ofiary.
Na zewnątrz padał deszcz.
Gdy wszedł do pokoju 1, siedziało tam już pięć osób.
Kobieta o pięknych blond włosach i świetnie
zakonserwowanej twarzy nazywała się Phyllys Ghallagher. Była
pierwszym doradcą Szefa w sprawach zwanych potocznie
trudnymi. O tym wiedzieli wszyscy. O tym, że była też
pierwszym doradcą Szefa w sprawach potocznie zwanych
łóżkowymi, wiedziało niewielu.
Mężczyzna siedzący po jej prawej stronie sprawiał
wrażenie zrezygnowanego, steranego życiem ojca licznej
rodziny.
Nic bardziej mylnego, pomyślał Aldritch.
Robert Coverdayle przeszedł długie lata w Korpusie
Najemników, aż został jego głównym mózgiem i tym samym
oficjalnym zastępcą Szefa. Falistą twarz znudzonego buldoga
zawdzięczał licznym operacjom plastycznym, konsekwencjom
obrażeń poniesionych w ogniu napalmu, gdzieś daleko, przez
najemnika walczącego dla Obcych i z Obcymi.
Zimny, szybki i niebezpieczny - zawodowy morderca.
Trzecim, siedzącym w ciemnej części pokoju, był drobny
facecik o nazwisku Anthony Dunbar. Ten z kolei nie miał nic
wspólnego z praktycznymi sposobami walki. Jego kontrakt
opiewał za to na potężną sumę, był bowiem Logikiem o
niespotykanych zdolnościach przewidywania. Kiedy patrzył w
twarz rozmówcy, jego oczy zdawały się wypływać, co
potęgowały staromodne okulary.
Cholerny, mały pedał, pomyślał z niesmakiem Guy i szybko
odwrócił głowę w kierunku czwartego z gości. Nie znał go,
ale dostrzegł plakietkę wpiętą w klapę marynarki tamtego i
wiedział już, że patrzy na przedstawiciela Rządu.
- Jest pan, Guy - powiedział piąty ze zgromadzonych. -
Cholernie szybko to panu poszło. Siadaj pan gdzieś i
postaraj się nie oddalać za bardzo.
Aldritch wzruszył ramionami i nie patrząc nawet na holo
Szefa usiadł w wolnym fotelu.
- Reasumując - powiedziała Phyllys Ghallagher. - Sytuacja
wygląda tak. Ci zwani Asinami już zaatakowali. Rozpylili
wirusa przez nasze mikroroboty praktycznie na całą planetę.
Ci drudzy, Brohanci, są już chodzącymi trupami. Do momentu
zakończenia fazy wylęgania mają jeszcze szansę, pod
warunkiem uzyskania szczepionki. Po to tu przylecieli.
- Nie tylko po to - wszedł jej w słowo Coverdayle. - Oni
chcą kupić szczepionkę, przeprowadzić szybką akcję leczenia
i wypuścić kontratak oparty na podobnym wirusie, również
zakupionym od nas. Tak więc chcą odwrócić całą sytuację.
Aldritch zapalił papierosa i wydmuchiwał strużki dymu
obserwując, jak Anthony Dunbar wierci się niespokojnie.
Wiedział, że gnom nie znosi nikotyny i robił to specjalnie.
- To zrozumiałe - warknęło holo Szefa. - Rzecz w tym, iż
nie mają tylu diamentów i tyle zboża, ile oferują za
powyższą transakcję. Nie mogą mieć.
Twarz łagodnego dziecka spojrzała na Dunbara.
- Tak. To niemożliwe - potwierdził krótko Dunbar.
- Zawyżyli więc swoje możliwości, licząc na to, że nas
oszukają, a my... - zawiesił głos Szef. - A my sprzedamy im
i wirusa, i szczepionki. I tak też zrobimy.
Aldritch zaciągnął się mocno i zdusił papierosa.
- Czy jest pan pewny, Szefie? - zapytał ponuro.
- Wtedy oni zaatakują tych, no Asinów - Szef zignorował
pytanie. - I... kontynuuj, Anthony.
Karzeł odpędził dym.
- Tak. Zaatakują Asinów i załatwią ich. Tamci świetnie
się orientują, że "WARS 'N'GUNS" nie sprzeda im już nic, bo
wiemy, że nie mają na to środków. To nie wszystko. Asinowie,
czując się oszukani, nie zapłacą nawet za Canc-Hep 5. Tu
mamy jeden z kluczowych momentów.
Dunbar zabłysnął z mroku mocnymi soczewkami i odkaszlnął.
- Oni wszyscy padną. Ten drugi wirus, o ile sprzedamy go
Brohantom, załatwi ich raczej dokładnie. Wojna będzie
rozstrzygnięta.
Przedstawiciel Rządu wstał nerwowo. Rozejrzał się po
twarzach zebranych, zatrzymując zaskoczony wzrok na masce
Szefa.
- Jak to... I po cholerę wzywaliście mnie?! Przecież to
wasza codzienna robota, gdzie tu klucz do programu ADITR?
- Widzi pan, Anton jeszcze nie skończył - powiedział
smutno Aldritch. - Najciekawsze przed panem; mów dalej,
Anton.
Karzeł zadygotał wściekle, kiedy Guy nazwał go imieniem
Anton. Nigdy nie przyznawał się, że jest z pochodzenia
Czechem.
- Dalsza część wygląda następująco - powiedział lekko
podniesionym głosem. - Brohanci też nie zapłacą. Nie będą
mieli czym zapłacić. I to będzie błąd. Nasze laboratoria
robią broń z gwarancją, my nazywamy ją "hakiem". Otóż,
jeżeli oni nie zapłacą, wirus zmutuje. Tylko jeden, jedyny
raz, w ściśle określonym kierunku, wytyczonym przez Doktora
Vanderberga. A my nie prześlemy im drugiej szczepionki.
Przecież nie zapłacili, skłamali, oszukali nas. To samo
nastąpi w schronach i tym podobnych miejscach u tych
nielicznych z Asinów, którzy unikną ataku Brohantów. Ich
wirus, Canc-Hep 5, też zmutuje. To przykre.
Przedstawiciel Rządu usiadł na biurku patrząc z
osłupieniem na śmiejącego się Dunbara.
Cholerny skurwiel. Aldritch wiedział, że Dunbar
zaprogramował to wszystko, gdy tylko Asinowie przekroczyli
próg "WARS 'N'GUNS". On i jego komputery.
Cholerny, mały skurwiel!
- Od strony prawnej jest to bez zarzutu - przyznała
niechętnie Ghallagher. - Mamy prawo znaczyć swoje towary...
Pewnego rodzaju gwarancja. Nikt z Federacji nie podważy
biegu wypadków.
- A my zyskamy nową planetę. Nasze są przeludnione.
Ludzie muszą szukać nowych terenów i żaden z Obcych nie
sprzeciwi się. Federacja przyzna rację Ziemi. - Człowiek
Rządu rozluźniał się powoli.
- Tak - powiedział Szef. - Pani Ghallagher?
Phyllys poprawiła swoje perfekcyjne włosy.
- Jestem za - powiedziała zdecydowanie.
Może i nie była przekonana do końca, ale kobieta jej
pokroju nigdy nie ujawnia nękających ją rozterek.
- Coverdayle?
- Tak, sir. Jestem za - bez większych emocji odezwał się
Naczelny Najemnik.
- Pani Holdys?
- Strona matematyczna teorii?
Dunbar odpowiedział natychmiast:
- Moje komputery proponują 97 procent. Ja daję sto.
- Macie zgodę Rządu.
Szef odwrócił głowę i lalkowate oczy natrafiły na
Aldritcha.
- Aldritch?
Aldritch myślał o kolejnej rzezi, jaką zgotują, tym razem
całej planecie, i nie chciał się do tego mieszać.
Kiedy na co dzień wynajmował ludzi przeznaczonych do
płatnego zabijania czy pośredniczył w sprzedaży tysięcy
rodzajów broni, czuł pewien niesmak, ale takie były życzenia
klientów. Chcą się mordować, proszę bardzo. Firma "WARS
'N'GUNS" do dyspozycji. Ale teraz.
Aldritch myślał też o tym, że jest jedną z najlepiej
opłacanych istot w galaktyce i mimo młodego wieku zajmuje
wysokie stanowisko w najpotężniejszej machinie, jaką
ludzkość kiedykolwiek stworzyła.
I kiedy przypomniał sobie twarze swoich przyjaciółek,
swój ogromny dom i mieszkającego w nim Moseleya,
odpowiedział beznamiętnie:
- Jestem za, Mr Helper.
Szef wyprostował się groźnie.
- Dziękuję państwu. Operację ADITR uważam za rozpoczętą.
- Guy, uda się pan teraz do tych Brohantów, czy jak im
tam. I przeprowadzi transakcję. Zrób pan to dobrze. Bardzo
dobrze.
Około jedenastu miesięcy później, w głębokim fotelu
otoczonym sześcioma monitorami, ponuro obserwował wydruki
dotyczące wynajęcia trzech tysięcy żołnierzy dla
owadopodobnych istot z końca galaktyki.
Przypomniał sobie czasy, kiedy sam był najemnikiem,
mieszkał w nędznym pokoiku i żarł ciepławe zupy pełne
kolorowych pigułek.
Jeszcze dziesięć lat temu. Nie potrafił w to uwierzyć.
Rozmyślania przerwał cichy sygnał. Po sekundzie na
szóstym ekranie pojawił się czerwony napis: OPERACJA "A DAY
IN THE RACES" ZAKOŃCZONA. REALIZACJA - 100 %. SKASOWAĆ
WSZYSTKIE DANE I OCZEKIWAĆ NA HASŁO "A NIGHT AT THE OPERA".
KONIEC.
Wyskoczył zza biurka i wypadł na korytarz.
Po chwili dobiegł do pobliskiej toalety, gdzie wyrzucił z
kabiny jakiegoś przerażonego Chińczyka i zwymiotował
obficie.
Po kilku głębszych wdechach wrócił do pokoju.
Usiadł ostrożnie i zaczął czekać.
Czekał na klientów.
Katowice, 1990
Maciej Żerdziński
MACIEJ ŻERDZIŃSKI
Urodził się w 1967 r., student V roku medycyny, mieszka w
Katowicach. Próbuje sił w prozie i grafice fantastycznej
(także komiksowej). Na łamach pierwszego numeru "Fantazji"
(lipiec 1991) znajdziecie Państwo jego opowiadanie "Coś za
coś". Z graficznych prac Macieja warto przypomnieć cykl
okładek do śląskich "Fikcji" z 1985 roku i ilustrację do
opowiadania R. Sheckleya "Skazaniec w kosmosie"
("Fantastyka" nr 7/87).
Opowiadanie "Dzień na Wyścigach" czekało na druk parę
miesięcy, bo brakowało nań miejsca obok długich tekstów
Huberatha i Sapkowskiego. W tzw. międzyczasie autor nadesłał
"Nawrócić Avalon". W pewnym sensie to drugie opowiadanie
zaczyna się w miejscu, w którym pierwsze kończy. Pierwsze
pokazuje, w jaki sposób ludzkość wchodzi w posiadanie nowej
planety; drugie opowiada o tym, co ludzie robią ze swoim
życiem w obcym świecie na ruinach obcej cywilizacji.
Pierwszy tekst dzieje się w sferze przedmiotów oraz faktów
materialnych i namacalnych, drugi otwiera się na
rzeczywistość metafizyczną. Oba opowiadania podejmują wątki
klasycznej SF, dość długo na łamach "NF" nie prezentowane.
Dlatego, a także tytułem rekompensaty za ponad półroczne
oczekiwanie Żerdzińskiego w autorskiej kolejce, prezentuję
je łącznie.
(mp)