Marek Hłasko (ur. 14 stycznia 1934 w Warszawie, zm. 14 czerwca 1969 w Wiesbaden w Niemczech) prozaik i scenarzysta filmowy, sławna postać powojennej literatury polskiej.
Jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy XX wieku i jedna z najciekawszych postaci polskiej kultury minionego stulecia, nazywana kultowym twórcą Polski Ludowej.
Gdy miał zaledwie 3 latka, jego rodzice - prawnik Maciej Roman Hłasko oraz urzędniczka Maria Łucja z domu Rosiak - podjęli decyzję o rozwodzie, która miała ogromny wpływ na dalsze życie ich syna. Dwa lata później chłopiec stracił ojca, który umarł w wieku zaledwie trzydziestu trzech lat na chorobę nerek. Hłasko mieszkał z matką, o której mówił, że "ta kobieta" wcale nie jest jego matką - "ona go tylko urodziła".
W czasie wojny wiele razy zmieniał miejsce pobytu, mieszkał m.in. we Wrocławiu, Warszawie oraz Częstochowie. W wieku 17 lat rozpoczął prace jako kierowca ciężarówki.
Debiut Hłaski miał miejsce w 1954 roku opowiadaniem Baza Sokołowska. W ciągu następnych pięciu lat pisarz zyska opinię jednego z największych odkryć polskiej kultury lat 50., otrzyma kilka nagród literackich (między innymi kilkumiesięczne stypendium twórcze Związku Literatów Polskich, Nagrodę Literacką Wydawców czy specjalną Nagrodę Pracy za opowiadanie Robotnicy).
W maju 1956 roku miał miejsce ważny punkt w literackiej karierze Hłaski. Na rynku czytelniczym nakładem Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik” ukazało się książkowe wydanie jego pierwszego tomu opowiadań, zatytułowane Pierwszy krok w chmurach. Jakby tego było mało, rok później na podstawie jego utworów Ósmy dzień tygodnia, Pętla oraz Baza ludzi umarłych ówcześni reżyserzy - Aleksander Ford, Wojciech Jerzy Has i Czesław Petelski - nakręcili fabularne filmy na ich podstawie. Hłasko był na szczycie popularności.
Wszystko zmieniło się, gdy w 1958 roku wyjechał z Polski do Paryża na zaproszenie Instytutu Literackiego. Przez tą decyzję przywarła do niego na długie lata łatka szpiega, zdrajcy, uciekiniera, której nie mógł zdjąć, ponieważ propaganda socjalistyczna uniemożliwiała mu powrót do kraju i oczyszczenie się z zarzutów. We Francji pracował w piśmie „Kultura” Giedroycia, cały czas publikując swoje opowiadania.
W 1959 roku wyjechał do Izraela gdzie pracował między innymi jako robotnik budowlany, w hucie szkła, jako pomocnik geometry w firmie mierniczej, jako operator samolotu. Poznał tam zachodnioniemiecką aktorkę Sonie Ziemann, która grała kiedyś główna role Agnieszki w „Ósmy dzień tygodnia”. Dwa lata później wziął z nią ślub. Rozwód nastąpił jednak po 4 latach/
W 1966 roku wyjechał do Kalifornii, a po 3 latach uzyskał pozwolenie na stały pobyt. Mając wyjaśniony prawny status, wziął udział w zdjęciach do kolejnego filmu na podstawie swojej twórczości - tym razem chodziło o opowiadanie Wszyscy byli odwróceni. W tym celu w czerwcu 1969 pojechał do Niemiec.
Powracając z planu zdjęciowego, zmęczony zatrzymał się na noc w niemieckim Wiesbaden, u poznanego w Izraelu producenta filmowego, gdzie w nocy z piątku 13 na sobotę 14 czerwca 1969 roku zmarł w wieku zaledwie 35 lat, wskutek przedawkowania środków nasennych w połączeniu z nadmiernym spożyciem alkoholu.
Pisarz został pochowany 20 czerwca 1969 roku na Cmentarzu Południowym w Wiesbaden. W pogrzebie uczestniczyła i Sonja, była żona, i jego matka. Po kilku latach, dzięki staraniu matki prozaika i jego przyjaciela Jana Himilsbacha, jego szczątki przeniesiono do Polski. 18 listopada 1975 roku spoczęły one na warszawskich Powązkach.