Historia Baletu Kirowa
Historia rosyjskiego baletu rozpoczęła się w Petersburgu. Początkowo przedstawienia baletowe dawano na dworze carskim, artyści nie tylko tańczyli, śpiewali też arie operowe. Za Katarzyny II oddzielono balet od opery, stał się on wtedy odrębną dziedziną sztuki. Francuski tancerz i choreograf Charles Louis Didelot wprowadził do rosyjskiego baletu taniec na pointach.
W 1860 r. balet carski przeniósł się do nowego gmachu nazwanego Teatr Maryjski. Choreografem teatru był Francuz Marius Petipa, który pracował przez 50 lat nad akademickim stylem baletowym, niejednokrotnie współpracując z Piotrem Czajkowskim.
Pod koniec XIX w. na scenie Teatru Maryjskiego występowały takie gwiazdy rosyjskiego baletu jak: Matylda Krzesińska, Wiera Trofiłowa, Agrypina Waganowa, Michaił Fokin, który przejął po M. Petipa kierownictwo choreograficzne zespołu. To on wystawił balet „Umierający łabędź”, dzieło, w którym wystąpiła Anna Pawłowa odnosząc oszałamiający sukces. Balety „Pietruszka”, „Ognisty ptak” przyniosły sławę polskiemu z pochodzenia tancerzowi Wacławowi Niżyńskiemu.
Po 1917 r. połowa zespołu Teatru Maryjskiego opuściła Rosję. W latach 20. i 30. wystawiano spektakle odpowiadające duchowi czasów radzieckich. Skończył się wówczas „złoty wiek” Teatru Maryjskiego. Nazwę teatru zmieniono na Balet Kirowa ku czci bolszewickiego funkcjonariusza Sergieja Kirowa. W czasie wojny i oblężenia Leningradu w szkole Baletu Kirowa cały czas odbywały się zajęcia. Po wojnie zespół Baletu Kirowa powrócił do tradycji Fokina, występował za granicą odnosząc sukcesy, ale tracąc też solistów, którzy poprosili o azyl na Zachodzie (Natalia Makarowa, Rudolf Nurijew, Michaił Barysznikow) W latach 70. i 80. Balet Kirowa prowadził eksperymenty z tańcem współczesnym. Od końca lat 90. Balet Kirowa powrócił do swej pierwszej nazwy - balet Teatru Maryjskiego.