II OSK 1169/05 - Wyrok NSA
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms /spr./, Sędziowie NSA Jacek Chlebny, Janina Kosowska, Protokolant Elżbieta Maik, po rozpoznaniu w dniu 12 października 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 lipca 2005 r. sygn. akt I SA/Wa 870/04 w sprawie ze skargi A. P. na uchwałę Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej z dnia [...] maja 2004 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na indywidualną praktykę lekarską oraz skreślenia z rejestru indywidualnych praktyk lekarskich oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 lipca 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę A. P. na uchwałę Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej z dnia [...] maja 2004 r. w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na indywidualną praktykę lekarską oraz skreślenia z rejestru indywidualnych praktyk lekarskich.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej uchwałą z dnia [...] maja 2004 r. utrzymało w mocy uchwałę Okręgowej Rady Lekarskiej w G. z dnia [...] lutego 2004 r. w sprawie cofnięcia zezwolenia na wykonywanie indywidualnej praktyki lekarskiej oraz skreślenia z rejestru indywidualnych praktyk lekarskich skarżącego. Zdaniem organów gabinet lekarski skarżącego nie spełniał wymogów dotyczących pomieszczeń, w których lekarz wykonuje praktykę oraz jego wyposażenia.
Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organów i stwierdził, że zaskarżona uchwała jest zgodna z prawem. Podczas wizytacji przeprowadzonej przez przedstawicieli Okręgowej Izby Lekarskiej w G. stwierdzono, że gabinet lekarski skarżącego nie posiadał poczekalni, zgłoszonej we wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie indywidualnej praktyki lekarskiej, meble był pokryte fornirem, a nie warstwą zmywalną, stwierdzono także brak ubikacji dla personelu i pacjentów, zaś wyposażenie kuchenne sugerowało użytkowanie lokalu do innych celów niż wyłącznie praktyka lekarska. Stwierdzone uchybienia stanowiące naruszenie przepisów § 2 pkt 4, 10 i 11 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 marca 2000 r. w sprawie wymagań jakim powinny odpowiadać pomieszczenia, urządzenia i sprzęt medyczny, służące wykonywaniu indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej i grupowej praktyki lekarskiej (Dz. U. Nr 20, poz. 254) uzasadniały cofnięcie zezwolenia oraz skreślenie z rejestru indywidualnych praktyk lekarskich. Sąd nie podzielił zarzutów skarżącego, że przepisy powołanego rozporządzenia z dnia 9 marca 2000 r. oraz ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 204 ze zm.) przewidują wymóg zasięgnięcia opinii organu inspekcji sanitarnej w razie stwierdzenia przez zespół wizytacyjny niezgodności stanu pomieszczeń z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu z dnia 9 marca 2000 r.
W skardze kasacyjnej od tego wyroku skarżący zarzucił naruszenie art. 52 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 50 ust. 4 pkt 2 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz § 10 powołanego rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 marca 2000 r., a także art. 133 § 1, art. 134 § 1, art. 141 § 2 i 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skarżący podniósł, że przepis § 10 powołanego rozporządzenia z dnia 9 marca 2000 r. nie ma zastosowania do cofnięcia zezwolenia, stanowi on jedynie podstawę do odmowy zarejestrowania praktyki na co wyraźnie wskazuje tytuł tego rozporządzenia oraz zawarte w § 10 odesłanie do § 5 tego rozporządzenia. Skoro przepis art. 50 ust. 4 pkt. 2 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty wprowadza wymóg przedstawienia przez lekarza opinii organu sanitarnego o spełnieniu wymaganych warunków co do pomieszczenia, w którym będzie wykonywana praktyka, to oczywiste jest, że taka opinia organu sanitarnego jest niezbędna przy cofnięciu zezwolenia. Zdaniem skarżącego, Sąd nie wziął pod uwagę odmiennych ustaleń w protokołach kontroli, co do tego, że stan faktyczny sprawy, który wynika z dokumentów organu sanitarnego jest inny. Ponadto Sąd nie ustosunkował się do zarzutów wskazanych w skardze, ani też do przedstawionych dokumentów, z których wynika odmienny stan faktyczny niż to przedstawiły organy. Skarżący podniósł, że Sąd w ogóle nie odniósł się do tego, że skarżący wykazał, iż ustalenia protokołu z wizytacji nie są zgodne ze stanem faktycznym. Zdaniem skarżącego komisja z naruszeniem swych uprawnień domagała się kontroli pomieszczeń, które nie są wynajmowane przez skarżącego. Ponadto skarżący podkreślił, że w lokalu, który wynajmuje jest poczekalnia i są warunki do wykonywania pracy lekarza.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. W stanie prawnym obowiązującym w dacie podejmowania zaskarżonej uchwały ([...] maja 2004 r.) przepis art. 52 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty stanowił, iż okręgowa rada lekarska cofa zezwolenie na wykonywanie indywidualnej praktyki lekarskiej i skreśla z rejestru indywidualnych praktyk lekarskich w razie niespełnienia wymogów, o których mowa w art. 50 ust. 4 pkt 2 tej ustawy. Wymogi te dotyczą warunków, jakie powinno spełniać pomieszczenie, w którym ma być wykonywana praktyka lekarska. To, że ubiegając się o zezwolenie i wpis do rejestru lekarz powinien przedstawić opinię organu sanitarnego o spełnieniu warunków dotyczących pomieszczenia, w którym ma być wykonywana praktyka lekarska, nie oznacza, iż tym samym jedynie organ sanitarny jest właściwy do oceny, czy pomieszczenie odpowiada wymaganym warunkom. Opinia organu sanitarnego jest dowodem w sprawie, który podlega ocenie organu właściwego do załatwienia sprawy o zezwolenie na wykonywanie indywidualnej praktyki lekarskiej i wpisanie do rejestru indywidualnych praktyk lekarskich. Obowiązek przedstawienia opinii należy więc traktować jako obowiązek przedłożenia przez lekarza dowodu w toku postępowania o wydanie zezwolenia i wpis do rejestru. Sąd pierwszej instancji trafnie orzekł, iż przedstawienie takiej opinii w toku postępowania o cofnięcie zezwolenia i skreślenie z rejestru nie jest konieczne, ponieważ organ rozpatrujący sprawę może we własnym zakresie dokonać oceny, czy pomieszczenie odpowiada wymaganiom oraz opinii organu sanitarnego w tym przedmiocie przedstawionej przez lekarza. Skarżący nie przedstawił innej opinii organu sanitarnego ponad tą, którą przedstawił występując o zezwolenie na wykonywanie indywidualnej praktyki lekarskiej. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż w 1997 r. organ sanitarny wydawał opinię, gdy skarżący deklarował, że gabinet lekarski będzie urządzony w całym lokalu mieszkalnym.
Wbrew zarzutom podniesionym w skardze kasacyjnej Sąd pierwszej instancji słusznie podniósł, iż okręgowa rada lekarska była właściwa do dokonania oceny pomieszczenia zajmowanego przez skarżącego na gabinet lekarski także na podstawie § 10 w związku z § 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 23 marca 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu postępowania w sprawach wydawania zezwoleń i wpisu do rejestru indywidualnych praktyk lekarskich, indywidualnych specjalistycznych praktyk lekarskich i grupowych praktyk lekarskich oraz ustalenia danych objętych wpisem i sposobu prowadzenia rejestru (Dz. U. Nr 30, poz. 378), ponieważ skarżący uzyskał zezwolenie i wpis do rejestru, na podstawie przepisów dotychczasowych, wyłącznie na podstawie przedłożonych przez niego dokumentów, a więc przed wejściem w życie w 2000 r. zmian w ustawie o zawodzie lekarza oraz powołanego rozporządzenia z dnia 23 marca 2000 r. i rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 marca 2000 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia, urządzenia i sprzęt medyczny, służące wykonywaniu indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej i grupowej praktyki lekarskiej (Dz. U. Nr 20, poz. 254).
Z tych względów zarzut naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty oraz przepisów rozporządzenia nie jest uzasadniony.
Sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił, iż organ dokonał ustaleń, że pomieszczenie zajmowane na gabinet lekarski przez skarżącego nie odpowiadało wymaganiom określonym w § 2 ust. 1 pkt 2,3,4 i 7 powołanego rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 9 marca 2000 r. Z akt sprawy wynika bowiem jednoznacznie, iż skarżący wynajął na gabinet lekarski część lokalu mieszkalnego, co potwierdzają kolejne umowy najmu. Wskazywanie zaś jako poczekalni przedpokoju o powierzchni 2, 59 m2 nie odpowiada wymaganym warunkom, ponieważ nie zapewnia izolacji pomieszczenia na praktykę lekarską, od innych pomieszczeń lokalu, które nie zostały przeznaczone na praktykę lekarską. Dotyczy to również łazienki i kuchni znajdujących się w tym lokalu. W umowie najmu lokalu mieszkalnego z dnia 11 lipca 2002 r. wyraźnie określono, że skarżący wynajmuje jedynie jeden pokój o powierzchni 11 m2 z możliwością korzystania z kuchni, łazienki i przedpokoju. Dopiero w kolejnej umowie z 10 lutego 2003 r. wprawdzie rozszerzono przedmiot najmu, jednakże nie sposób przyjąć, iż wyłącznie skarżący wykorzystywał przedpokój i łazienkę oraz aneks kuchenny, skoro część mieszkania nie została wynajęta przez skarżącego. Tak więc stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż organ miał podstawy do wydania kwestionowanego rozstrzygnięcia jest prawidłowe i nie narusza wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów o postępowaniu. Uchybienia dotyczące uzasadnienia tego rozstrzygnięcia, które Sąd podniósł w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku trafnie zostały ocenione jako uchybienia, które nie miały wpływu na wynik sprawy. To, że organ nie odniósł się do wszystkich okoliczności podnoszonych przez skarżącego (np. że parkiet z drewna pokryty lakierem odpowiada podłodze wykonanej z materiałów gładkich, zmywalnych, nienasiąkliwych i odpornych na działanie środków dezynfekcyjnych) nie podważa zasadniczego ustalenia, ze pomieszczenie jako część lokalu mieszkalnego nie odpowiada wymaganym warunkom.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalił skargę kasacyjną.