Plan Marshalla
5 czerwca 1947 roku na Uniwersytecie Harvarda sekretarz stanu USA, gen. George Marshal wygłosił przemówienie prezentujące koncepcję pomocy amerykańskiej dla Europy. Owa koncepcja została nazwana „planem Marshalla”. Była to logiczna konsekwencja „doktryny Trumana”. plan został uchwalony prze Kongres jako ustawa i zatwierdzony przez prezydenta Stanów Zjednoczonych 3 kwietnia 1948 roku.George Marshall wychodził z założenia, że dla zahamowania potęgi Związku Radzieckiego nie wystarczy potęga militarna Stanów Zjednoczonych. Wpływy ZSRR powinno się powstrzymać za pomocą szybkiego rozwoju gospodarczego krajów europejskich, wyniszczonych wojną. Były one podatne na wpływy partii komunistycznych, sterowanych z Moskwy. Gruntem podatnym dla komunistów jest załamanie gospodarcze, a co za tym idzie zubożenie ludności. Jeśli sytuacja gospodarcza poprawiłaby się, to komuniści znajdą się na marginesie społeczeństwa i nie będą mieli nic do powiedzenia. Należało przede wszystkim ożywić gospodarkę Niemiec, Francji i Wielkiej Brytanii. Państwa miały zawierać umowy ze Stanami Zjednoczonymi, które udzieliłyby pomocy finansowej bezzwrotnych pożyczek oraz niskooprocentowanych pożyczek długoterminowych. Rozdysponowano w ten sposób kwotę 13,5 mld dolarów. Wszystkim krajom europejskim zaproponowano przystąpienie do planu Marshalla, ale Związek Radziecki odmówił, co było do przewidzenia. Konsekwencją odmowy ZSRR był fakt zrezygnowania z pomocy przez Polskę i Czechosłowację, które wcześniej wyraziły chęć przystąpienia dl planu Marshalla.Z pomocy najbardziej skorzystała Wielka Brytania, która otrzymała ok. 3 mld dolarów i Francja, a następnie Włochy i Niemcy. Ta pomoc wystarczyła by kraje te podniosły się pod względem gospodarczym.Plan Marshalla realizowany był do lipca 1951 roku i ugruntował podział Europy na dwa bloki. W bloku zachodim utworzono 22 września 1947 roku Europejską Organizację Współpracy Gospodarczej, która obejmowała także zachodnie strefy okupacyjne Niemiec.
Więcej streszczeń na temat Plan Marshalla