Nowe wyzwanie
Telefon odezwał się tuż przed trzecią.
- Pamiętasz o bilardzie? - głos Szymona był jak zwykle zasadniczy
- To dziś ? - Karol podniósł z biurka kalendarz - masz rację, będę punktualnie - uśmiechnął się przez słuchawkę do kolegi. Uwielbiał te męskie spotkania, sportową rywalizację i adrenalinę, która wyzwalała w nim niezwykłe emocje.
- Basiu ! - zadzwonił jeszcze do żony - dziś wrócę później. Umówiłem się z Szymonem na bilard
Po drugiej stronie rozległo się ciężkie westchnienie
- Przecież startujemy dziś w przedszkolu w rodzinnych zawodach. Kacper tak się cieszył że choć raz będziesz z nami.
- To może Jacek? - zaproponował natychmiast Karol. Chrzestny Kacpra był zawsze chętny do pomocy. Często wpadał do nich na kawę i żeby się dowiedzieć, co słychać u bratanka. Zazwyczaj jednak rozmawiał z Basią, bo Karol miał jakieś inne zajęcia do wykonania. Uważał, że małżeństwo nie może przekreślać jego kawalerskich pasji. Zresztą uprzedził Basię przed ślubem, że nigdy nie zrezygnuje z bilarda ani koszykówki. No i z wielu innych przyjemności do których był od dawna przyzwyczajony. Gdyby żona nie uparła się na dziecko też mogłaby robić to co lubi a tak skazała się na dom, pieluchy, a teraz na te wszystkie przedszkolne imprezy. Coś takiego w czym Jacek czuł się dużo lepiej od niego. I w czym doskonale umiał go zastąpić.
- Ale Kacper wolałby, żebyś to był ty…
- Może następnym razem- Karol udał, że nie słyszy żalu w głosie żony.
Wyłączyła telefon. Wiedziała, ze dalsza rozmowa z mężem nie miała sensu. Jak zwykle nie mogła liczyć na Karola. Jej mąż wciąż zachowywał się jak mały chłopiec, który nie dojrzał do ojcostwa a ona wciąż nie umiała i nie chciała się z tym pogodzić.
Wracał z klubu szczęśliwy i wniebowzięty. Po raz kolejny wygrał z Szymonem i to sprawiało mu ogromna satysfakcję. Spojrzał na zegarek, nie było jeszcze tak wcale późno. Gdyby się pospieszył mógłby jeszcze zdążyć na końcówkę tych zawodów Kacpra. Troche mu głupio było, że znów zawiódł syna, ale mały zrozumie, zawsze przecież rozumiał. Wrzawę dobiegającą z przedszkolnego boiska usłyszał z daleka. Zawody rzeczywiście jeszcze trwały. Właśnie kilka rodzinnych drużyn pokonywało tor przeszkód. Karol stanął za plecami zebranych wokół boiska kibiców. Poszukał wzrokiem żony. Była, biegła razem z Jackiem i Kacprem. Boże, jak oni pędza. Kacper też, jest chyba najszybszy z wszystkich dzieci. To niesamowite. Jeśli się nic nie stanie będą pierwsi na mecie
- To jest moja żona i mój syn - zawołał podekscytowany do jakiejś kobiety, która stała obok niego.
Nieznajoma popatrzyła na niego podejrzliwie
- Nigdy tu pana nie widziałam - zdziwiła się - zresztą wszyscy tatusiowie startują razem z dziećmi.
- Ale to jest naprawdę moja rodzina - powtórzył głośniej jakby chciał ją usilnie przekonać , ze to prawda.
Kobieta nadal była nieufna, ale zaraz wszystko się wyjaśniło, bo do Karola podbiegła Basia z Kacprem
- Jednak przyszedłeś - ucieszyła się żona.
- Spisaliście się świetnie - odwzajemnij jej promienny uśmiech - a z ciebie synu jestem naprawdę bardzo dumny
Mały wyprostował plecy, uniósł głowę do góry. W jego oczach rozbłysło jakieś niesamowite światło.
- Co tu tak stoicie? - Jacek podbiegł do nich wymachując rękoma - przecież za chwilę wyścigi w workach. Musimy je też wygrać.
- Tato! - Kacper popatrzył na ojca z nadzieją - może teraz ty pobiegniesz z nami?
Karol nie spodziewał się takiej propozycji. Zmieszał się nagle, przestąpił niecierpliwie z nogi na nogę. Oczywiście chciał jak zwykle odmówić, ale nagle natrafił na kpiące spojrzenie kobiety stojącej obok. Poczuł jak jego twarz oblewa krwisty rumieniec.
- Jasne - odpowiedział omijając ją wzrokiem, czując jednocześnie jak pot spływa mu po plecach. Zupełnie nie wiedział czy podoła nowemu wyzwaniu, ale właśnie Kacper z żoną pociągnęli go ku linii startu i było za późno, by się ze swej pochopnej decyzji wycofać …