Zwrot nienależnie pobranego świadczenia rodzinnego
Wyrok
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Bydgoszczy
z dnia 5 stycznia 2012 r.
II SA/Bd 1263/11
Teza
Dopiero gdy uprawomocni się decyzja uznająca dane świadczenie za nienależnie pobrane, można o takim
świadczeniu mówić i nakazywać jego zwrot. Nie jest możliwe jednoczesne orzekanie o tych sprawach, czyli obu
tych kwestii w jednej decyzji administracyjnej.
- Legalis
- Ustawa o świadczeniach rodzinnych, Art. 30
Numer 582345
Skład sądu
Renata Owczarzak (przewodniczący)
Małgorzata Włodarska (sprawozdawca)
Elżbieta Piechowiak
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 stycznia
2012 r. sprawy ze skargi M.R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w (...) z dnia (...) września
2011 r. nr (...) w przedmiocie zwrotu świadczenia nienależnie pobranego:
1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta (...) z dnia (...) sierpnia 2011 r., nr
(...),
2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia (...) nr (...) Burmistrz Miasta A., po ponownym rozpatrzeniu sprawy, na podstawie art. 1, art. 2 pkt
2, art. 3 pkt 11, art. 16 ust. 2 i 6, art. 8, art. 20, art. 30 i art. 32 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (t.j. Dz.U. z 2006 r., Nr 139, poz. 992 ze zm., dalej jako: ŚwRodzU) oraz art. 104 ustawy z dnia 14
czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako:
KPA), określił w stosunku do M.R. wysokość nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych na kwotę 3.978 zł oraz
wysokości odsetek ustawowych od nienależnie pobranych świadczeń, wskazując że na dzień wydania decyzji
wynoszą one 716,64 zł. Jednocześnie organ zaznaczył, że nienależnie pobrane świadczenia wraz z odsetkami
naliczonymi do dnia spłaty włącznie należy zwrócić do dnia (...) w kasie Urzędu Miejskiego w A. lub przelewem na
wskazany rachunek bankowy.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, iż zgodnie z art. 30 ust. 1 ŚwRodzU osoba, która pobrała
nienależnie świadczenia rodzinne, jest obowiązana do ich zwrotu. Wyjaśnił, iż za nienależnie pobrane
świadczenia rodzinne uważa się świadczenia określone w przepisach art. 30 ust. 2 pkt 1-3 ww. ustawy. Podkreślił,
że w orzecznictwie sądów administracyjnych powszechnie przyjęto pogląd, iż dla zastosowania przepisu art. 30
ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, a więc przepisu stanowiącego w przedmiotowej sprawie podstawę prawną uznania
pobranego przez stronę zasiłku pielęgnacyjnego za świadczenie nienależnie, niezbędne jest po pierwsze
ustalenie zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczenia, a po drugie ustalenie, że osoba
pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania. Wskazując, że stronie został przyznany
zasiłek pielęgnacyjny decyzją z dnia (...) nr (...), że strona nabyła uprawnienia do dodatku pielęgnacyjnego od (...)
oraz że z uwagi na treść art. 16 ust. 2 ww. ustawy - zgodnie z którym zasiłek pielęgnacyjny nie przysługuje osobie
uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego - decyzją z dnia (...) nr (...) odmówiono stronie prawa do zasiłku
pielęgnacyjnego od dnia (...), organ stwierdził, że pierwsza z ww. przesłanek uznania świadczeń rodzinnych za
nienależnie pobranych w przypadku określonym w art. 30 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy (zaistnienie okoliczności
powodujących ustanie prawa do świadczenia) została przesądzona w niniejszej sprawie ostateczną decyzją z
dnia (...) o odmowie przyznania zasiłku pielęgnacyjnego. Druga natomiast ze ww. przesłanek, tj. wymóg
pouczenia o braku prawa do pobierania świadczeń, mająca zastosowanie tylko wówczas, gdy osoba uprawniona
została poinformowana jakie okoliczności powodują ustanie prawa do świadczeń (a więc ma świadomość, w
jakich sytuacjach traci się prawo do świadczeń) i jednocześnie ma realną wiedzę, iż takie właśnie zdarzenie ma
miejsce, a pomimo tego nie powiadamia o tym organu administracyjnego, dalej pobierając świadczenie, wystąpiła
w niniejszej sprawie, jak wskazał organ, w dacie złożenia przez stronę wniosku o zasiłek pielęgnacyjny, tj. w dniu
(...), kiedy to strona została pouczona o okolicznościach nabycia i pobierania zasiłku pielęgnacyjnego, co
potwierdziła strona własnoręcznym podpisem. Stosowne pouczenie strony miało także miejsce, jak zaznaczył
organ, w doręczonej osobiście M.R. decyzji przyznającej jej zasiłek pielęgnacyjny, w której to organ ponownie
pouczył stronę, iż zasiłek pielęgnacyjny nie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego. Zdaniem
organu pouczenie to odnosiło się do konkretnego świadczenia i było zrozumiałe, strona winna więc była
uwzględnić je w ocenie własnej sytuacji w momencie uzyskania uprawnień do pobierania dodatku
pielęgnacyjnego. Jednocześnie organ podkreślił, że strona w momencie składania wniosku o ustalenie prawa do
zasiłku pielęgnacyjnego, jak i po otrzymaniu decyzji przyznającej świadczenie, nie zwróciła się do organu z
prośbą o wyjaśnienie pouczeń zawartych w oświadczeniach, które zostały przez nią osobiście podpisane.
Zaznaczył także, że przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych nie nakładają na organy obowiązku
wstrzymania z urzędu wypłaty zasiłku pielęgnacyjnego osobie, która ukończyła 75 rok życia, gdyż nie każda
osoba powyżej 75 roku życia otrzymuje dodatek pielęgnacyjny określony w ustawie o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz, że to na stronę ustawodawca nałożył obowiązek informowania organu
o każdej zmianie mającej wpływ na prawo do świadczeń rodzinnych. W świetle powyższego organ stwierdził, że w
okolicznościach niniejszej sprawy niewątpliwym jest, iż M.R. była pouczona o tym, iż zasiłek pielęgnacyjny nie
przysługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego oraz o konieczności informowania organu o każdej
zmianie sytuacji powodującej zmianę prawa do świadczeń, jako że pouczenie o tym, jak i o braku prawa do ich
pobierania, zostało przekazane stronie w dacie składania przez nią wniosku o świadczenie, a następnie w decyzji
ustalającej prawo do zasiłku pielęgnacyjnego. Pomimo tych okoliczności strona nie zgłosiła do organu faktu
ustalenia decyzją z dnia (...) prawa do dodatku pielęgnacyjnego, i pobierała w dalszym ciągu przyznany wcześnie
zasiłek pielęgnacyjny. Dlatego też, zdaniem organu, świadczenia wypłacone za okres od (...) do (...) należało
uznać za świadczenia nienależnie pobrane i podlegające zwrotowi. Wysokość nienależnie pobranych świadczeń
wyniosła więc w przedmiotowej sprawie 3.978 zł, jako że zasiłek w wysokości 153 zł pobierany był w okresie od
(...) do (...) (153 zł x 26 miesięcy jest równe 3.978 zł). Jednocześnie organ zaznaczył, że w myśl art. 30 ust. 8 ww.
ustawy, kwoty nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych podlegają zwrotowi wraz z ustawowymi odsetkami
oraz wyjaśnił, że odsetki naliczane są od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczeń do
dnia spłaty i, że wysokość odsetek ustawowych od dnia (...) wynosi, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z
dnia 4 grudnia 2008 r. w sprawie określenia wysokości odsetek ustawowych, 13% w skali rocznej.
Od decyzji z dnia (...) M.R. złożyła odwołanie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie
postępowania, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W
uzasadnieniu odwołania skarżąca powołała się na brak winy w zaistniałej sytuacji, wyjaśniając iż nie wiedziała, że
w sytuacji pobierania z ZUS dodatku pielęgnacyjnego, pobierany równocześnie zasiłek pielęgnacyjny jest
świadczeniem nienależnym.
Decyzją z dnia (...) nr (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. (SKO), w oparciu o art. 138 ż 2 KPA w
zw. z art. 30 i art. 32 ŚwRodzU, orzekło o uchyleniu w całości zaskarżonej decyzji i przekazaniu sprawy organowi
I instancji do ponownego rozpatrzenia.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia SKO stwierdziło, iż odwołanie strony zasługuje na uwzględnienie, jednakże z
innych przyczyn niż wskazane przez stronę. Zaznaczając, że postępowanie w niniejszej sprawie podlegało
rozpoznaniu w trybie przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, przede wszystkim art. 30 ustawy, oraz
przepisów Kodeks postępowania administracyjnego, w tym art. 7, art. 11, art. 77 ż 1, art. 80, art. 107 ż 1 i ż 3
KPA, organ wskazał po pierwsze, że obowiązkiem organu administracyjnego jest podjęcie wszelkich kroków
niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w szczególności zebrania i rozpatrzenia w
sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz oceny na podstawie całokształtu materiału
dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona, po drugie zaś, że istotnym składnikiem prawidłowo
wydanej decyzji jest jej uzasadnienie, które powinno w sposób wyczerpujący informować stronę o motywach,
którymi kierował się organ pierwszej instancji rozstrzygając sprawę i zawierać składniki określone w art. 107 ż 3
KPA. W ocenie SKO organ I instancji uchybił wskazanym przepisom proceduralnym, albowiem w uzasadnieniu
decyzji w żaden sposób nie odniósł się do materiału dowodowego zebranego w toku prowadzonego
postępowania, a jedynie skupił się na wykazaniu skuteczności pouczenia strony o tym, iż zasiłek pielęgnacyjny
nie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego. Wskazując, że organ I instancji, w
rozstrzygnięciu decyzji podał kwoty świadczeń nienależnie pobranych, kwoty odsetek naliczonych od początku
następnego miesiąca po dniu wypłaty, w rozbiciu na poszczególne miesiące, podniósł że w aktach sprawy brak
jest wskazania w jaki sposób wielkości te zostały ustalone. Znajdującego się bowiem w aktach sprawy arkuszu
"karta świadczeń osoby" przedstawiającego wyliczenie kwoty wypłaconych świadczeń za poszczególne miesiące,
nie można zdaniem organu odwoławczego, przyjąć jako dowodu w sprawie. Podstawą do niewątpliwego ustalenia
świadczeń nienależnie pobranych w przedmiotowej sprawie mogą być zaś dowody potwierdzające faktyczną
wypłatę świadczeń na rzecz strony, w postaci przelewu na rachunek bankowy lub potwierdzenia odbioru
świadczeń w formie gotówki w kasie. Organ I instancji winien więc był zdaniem SKO przedstawić takie z
ródłowe
dokumenty, jako że tylko one stanowić mogą podstawę do ustalenia wielkości świadczeń nienależnie pobranych,
a tak ustalone nienależne świadczenia mogą być zaś podstawę do obliczenia odsetek od nienależnie pobranych
świadczeń. Jedynie bowiem pełnia materiału dowodowego w sprawie znajdującego odzwierciedlenie w
uzasadnieniu decyzji pozwoli organowi II instancji, jak i stronie, na dokonanie faktycznej kontroli prawidłowości
wyliczenia kwoty świadczeń nienależnie pobranych, a także na zweryfikowanie prawidłowości naliczenia odsetek.
W kontekście powyższego organ odwoławczy podsumował, że przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ I
instancji powinien wykazać fakt pobrania nienależnych świadczeń przez stronę na podstawie dokumentów
z
ródłowych oraz udowodnić prawidłowość naliczenia odsetek.
Odnosząc się zaś do zarzutów podniesionych w odwołaniu SKO stwierdziło, że prawidłowa była argumentacja
organu I instancji, iż wiek i stan zdrowia skarżącej powodujący w jej ocenie nie zrozumienie przepisów
przytoczonych w kierowanych do niej pismach, nie może prowadzić do konkluzji, iż negatywne skutki z tym
związane spowodowane są zaniedbaniem organów administracji. SKO stwierdziło, że organ I instancji prawidłowo
wskazał, że strona została pouczona w decyzji przyznającej zasiłek pielęgnacyjny z dnia (...), że zasiłek ten nie
przysługuje w sytuacji gdy osoba jest uprawniona do dodatku pielęgnacyjnego. Wskazując, że decyzja ZUS
przyznająca dodatek pielęgnacyjny począwszy do (...) została wydana w dniu (...), a wysłana stronie w dniu (...),
SKO wyraziło pogląd, że wątpliwości w sprawie budzi termin w którym decyzja ZUS została stronie skutecznie
dostarczona, tak aby mogła ona poinformować organ I instancji o zaistniałej sytuacji, jeszcze przed wypłatą
przedmiotowych świadczeń w miesiącu (...). Dlatego też, jak stwierdziło SKO, organ I instancji ponownie
rozpatrując sprawę winien wykazać w jakiej dacie strona dowiedziała się o przyznaniu jej dodatku
pielęgnacyjnego na podstawie decyzji ZUS, zwracając się w tym celu do właściwego oddziału ZUS z wnioskiem o
udostępnienie danych w tym przedmiocie.
Na powyższą decyzję M.R. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy,
domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji w całości, jako naruszającej prawo.
W motywach skargi, skarżąca podtrzymała argumentację, iż brak wykształcenia, niska świadomość prawna,
starszy wiek i choroby, spowodowały że nie zorientowała się w swojej sytuacji. Podkreśliła, że nie wiedziała o
przyznaniu zasiłku pielęgnacyjnego, bowiem nie otrzymała decyzji ZUS z dnia (...). Dowodem na to jest pismo
ZUS z dnia (...), w którym wskazuje się na brak możliwości potwierdzenia faktu otrzymania przez stronę
wskazanej decyzji. Sprzeczne ze wskazanym dowodem jest więc, zdaniem skarżącej, zawarte w uzasadnieniu
zaskarżonej decyzji polecenie zbadania przez organ I instancji, kiedy ww. decyzja została stronie skutecznie
doręczona. Ponadto skarżąca ponownie zaznaczyła, iż wypłacony dodatek przeznaczyła na leczenie, zakup
lekarstw i bieżące utrzymanie, w związku z czym nie ma fizycznie pieniędzy wypłaconych z tego tytułu. Wskazując
także, że jest w trudnej sytuacji materialnej, że ma niewielką emeryturę i, że zaskarżona decyzja dotyczy cyt.
"niewyobrażalnej dla niej kwoty", stwierdziła, że okoliczności te dają podstawę do umorzenia żądanych od niej
należności głównej i odsetek, niezależnie od merytorycznych okoliczności związanych z brakiem wiedzy o
przyznaniu dodatku pielęgnacyjnego. Podkreśliła przy tym, że stosowny wniosek o umorzenie spornych
należności został już przez nią złożony i, że w kontekście tego faktu pouczenie ją przez SKO w zaskarżonej
decyzji o możliwości złożenia wniosku w tym przedmiocie świadczy o nie przeanalizowaniu przez organ II instancji
jej sprawy.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości swoje dotychczasowe stanowisko
w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:
Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji w zakresie wynikającym z treści przepisów art. 1 ż 1 i 2 ustawy
z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), Sąd
stwierdza, że zarówno decyzja organu II instancji jaki i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji nie
odpowiadają prawu.
W przedmiotowej sprawie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. na podstawie art. 138 ż 2 KPA uchyliło
decyzje organu I instancji oraz przekazało mu sprawę do ponownego rozpatrzenia ze względu na braki w
ustaleniach faktycznych sprawy będące konsekwencją nie zgromadzenia w sposób wyczerpujący materiału
dowodowego sprawy, w szczególności w zakresie zebrania dokumentów z
ródłowych potwierdzających faktyczną
wypłatę stronie świadczeń z tytułu zaliczek pielęgnacyjnych oraz ustalenia daty, w jakiej strona dowiedziała się o
przyznaniu jej dodatku pielęgnacyjnego. Przesłanką więc wydania decyzji kasacyjnej w przedmiotowej sprawie
było nie wyjaśnienie przez organ I instancji sprawy w zakresie mającym istotny wpływ na rozstrzygnięcie.
Oceniając prawidłowość podjętego przez organ II instancji rozstrzygnięcia kasacyjnego należy w pierwszej
kolejności wskazać, iż zgodnie z treścią art. 30 ust. 1 ŚwRodzU osoba, która pobrała nienależnie świadczenia
rodzinne, jest obowiązana do ich zwrotu. Za nienależnie pobrane świadczenia rodzinne uważa się natomiast
świadczenia enumeratywnie określone w art. 30 ust. 2 ww. ustawy, tj.:
1) świadczenia rodzinne wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa
do świadczeń rodzinnych albo wstrzymanie wypłaty świadczeń rodzinnych w całości lub w części, jeżeli osoba
pobierająca te świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania;
2) świadczenia rodzinne przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w
innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą te świadczenia;
3) świadczenia rodzinne wypłacone w przypadku, o którym mowa w art. 23a ust. 5, za okres od dnia, w którym
osoba stała się uprawniona do świadczeń rodzinnych w innym państwie w związku ze stosowaniem przepisów o
koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, do dnia wydania decyzji o uchyleniu decyzji przyznającej
świadczenia rodzinne;
4) świadczenia rodzinne przyznane na podstawie decyzji, której następnie stwierdzono nieważność z powodu jej
wydania bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa albo świadczenie rodzinne przyznane na
podstawie decyzji, która została następnie uchylona w wyniku wznowienia postępowania i osobie odmówiono
prawa do świadczenia rodzinnego.
Podkreślić należy, że w treści przytoczonego art. 30 ust. 1 ŚwRodzU ustawodawca wskazał, iż do zwrotu
świadczenia jest obowiązana osoba, która pobrała nienależne świadczenie. Wynika z tego, iż obowiązek zwrotu
świadczenia może zostać orzeczony dopiero wówczas, gdy określone świadczenie uznane zostanie w sposób
ostateczny za nienależne. Dopiero zatem, gdy uprawomocni się decyzja uznająca dane świadczenie za
nienależnie pobrane, można o takim świadczeniu mówić i nakazywać jego zwrot. Nie jest natomiast możliwe
jednoczesne orzekanie o tych sprawach, czyli obu tych kwestii w jednej decyzji administracyjnej. Przedstawione
stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (wyrok Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Poznaniu z dnia 13 lipca 2011 r. o sygn. akt IV SA/PO 438/11; wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego z dnia 22 lipca 2010 r. o sygn. akt I OSK 620/10; wyrok Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Bydgoszczy o sygn. akt II SA/BD 846/11; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
A
odzi z dnia 8 grudnia 2009 r. o sygn. akt II SA/A
D 804/09). O rozgraniczeniu w art. 30 ustawy o świadczeniach
rodzinnych decyzji ustalającej należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych od decyzji o
zwrocie nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych świadczy również przepis art. 30 ust. 3 ww. ustawy, który
stanowi, że należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych ulegają przedawnieniu z upływem 3
lat, licząc od dnia, w którym decyzja ustalająca te należności stała się ostateczna, oraz przepis art. 30 ust. 5 ww.
ustawy, który mówi o tym, że nie wydaje się decyzji o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych, jeżeli
od terminu ich pobrania upłynęło więcej niż 10 lat (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy
o sygn. akt II SA/BD 846/11).
W świetle przytoczonych uwag do art. 30 ŚwRodzU należało zarówno decyzję organu I instancji, jaki i decyzję
kasacyjną organu odwoławczego, uznać za niezgodne z prawem. W przedmiotowej sprawie bowiem organ I
instancji w jednej decyzji ustalił wysokość nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych wraz z odsetkami (pkt 1 i
2 decyzji) oraz orzekł o zwrocie tych nienależnie pobranych świadczeń (pkt 3 decyzji), natomiast SKO uchyliło tą
decyzję, powołując się wyłącznie na braki w ustaleniach faktycznych sprawy, dotyczące przede wszystkim
okoliczności nie kwestionowanych przez stronę skarżącą (tj. odnośnie pobranych świadczeń z tytułu zasiłku
pielęgnacyjnego). W żaden sposób natomiast SKO nie wypowiedziało się w kwestii konieczności oddzielnego
rozstrzygnięcia w przedmiocie ustalenia należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych, oraz
zwrotu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych. Skoro więc dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy
niezbędne jest ostateczne zakończenie postępowania w sprawie ustalenia nienależnie pobranych świadczeń, a
dopiero następnie otwiera się droga do orzekania w sprawie zwrotu takiego nienależnie pobranego świadczenia,
to tym samym z uwagi na brak dostrzeżenia przez organ odwoławczy tego istotnego uchybienia w decyzji organu
I instancji należało zaskarżoną decyzję uchylić z uwagi na wskazane naruszenie proceduralne mające istotny
wpływ na wynik sprawy. Z powyższych względów należało również orzec o uchyleniu decyzji organu I instancji.
Ponownie rozpoznając sprawę należy wziąć pod uwagę powyższe rozważania Sądu i ustalić w pierwszej
kolejności czy w sprawie miało miejsce pobranie nienależnych świadczeń rodzinnych, a jeżeli tak to ustalić w
drodze decyzji ich wysokość, a dopiero po uostatecznieniu się tej decyzji podjąć rozstrzygnięcie w przedmiocie
zwrotu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych.
W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 145 ż 1 lit. c i art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o
postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w pkt 1
sentencji wyroku. W pkt 2 sentencji orzeczono w oparciu o art. 152 wskazanej ustawy.