1) Filozofia, czyli umiłowanie mądrości to poszukiwanie odpowiedzi na trzy podstawowe pytania:
1. jaka jest struktura bytu, czyli tego, co istnieje?
2. co możemy wiedzieć?
3. jak mamy postępować?


2) Dla Platona dusza była czynnikiem nadającym ciału życie, dodał jednak, że jest ona przede wszystkim tym co się samo wprowadza w ruch. Platon twierdził, że dusza sama jest zdolna poznawać, mimo, że nie posiada narządów zmysłów. To nie ciało bowiem poznaje, a właśnie dusza. Chodziło mu jednak o poznawanie nie rzeczy, a idei. Wyróżniał on trzy części duszy 1. część rozumną, 2. część impulsywną i 3. zmysłową. Dwie ostatnie były bardziej związane z ciałem, a tylko część rozumna nie była z materią związana i stanowiła tą najwłaściwszą część duszy.

Platońska dusza w przeciwieństwie do ciała jest nieśmiertelna i odwieczna
1. ponieważ pojęcie duszy związane jest z życiem, a życie wyklucza śmierć więc dusza musi być nieśmiertelna.
2. ponieważ dusza posiada wiedzę wrodzoną więc musiała ją zdobyć jeszcze przed narodzeniem ciała
istnieje więc odwiecznie.

Na pytanie dlaczego doskonała dusza związana została z niedoskonałym ciałem Platon odpowiada, że dusza, która istniała bez ciała lecz zaciążył na niej grzech została połączona z ciałem, od którego się uwolni gdy odkupi swoje winy.

3) Wg. Kartezjusza rzeczywistość składa się z dwóch podstawowych, różniących się między sobą substancji: duszy i ciała. Uważał on, że to dwie kompletnie odmienne natury, nie mające styczności i nie mogące na siebie nawzajem wpływać a jedynym związkiem duszy z ciałem jest to, że dusza znajduje się w tym ciele.

4) Monadologia Leibniza opierała się na tezie, że wszystko, co złożone, zbudowane jest z prostych elementów. Prostych elementów nie da się już rozłożyć, bo inaczej byłyby nadal złożonymi. Te najprostsze fragmenty są niematerialne i nazywają się monadami. Według niemieckiego filozofa istnieje nieskończenie wiele monad (substancji) obdarzonych własnościami umysłu. Wg. Leibniza monada jest podobna do duszy, ale jest mniejsza, można by ją wyobrazić jako niematerialną komórkę. Monada to efekt stworzenia
niepodzielny i zmienny tylko w sferze stanów umysłowych. Leibniz nazywa monadami spostrzeżenia, np. widzenie róży, słyszenie dźwięku. Te postrzeżenia podlegają działaniu Boga na człowieka.

5) John Lockłe przyjął, że wiedza pochodzi wyłącznie z doświadczenia. Nie ma bowiem idei wrodzonych, a umysł jest niezapisaną tablicą i zostaje zapisany dopiero przez doświadczenie. Twierdził też, że nie ma nic w umyśle, czego nie było wcześniej w zamyśle. Doświadczenie wg Lockełgo nabywamy na dwóch drogach: 1) doświadczając rzeczy zewnętrznych (postrzeżenia) i 2) doświadczając samych siebie (refleksje).

6) George Berkeley zaprzeczał istnieniu jakichkolwiek abstrakcji w umyśle i poza nim, terminy ogólne uważał wyłącznie za słowa. Zaprzeczał istnieniu materii, która nie stanowiąc bezpośredniej treści doświadczenia gwarantowałaby postrzeganym przedmiotom bytową niezależność. Rzeczy były dla niego tylko ideami (postrzeżeniami), trwałość i jedność zapewniało im i reszcie świata ciągłe postrzeganie wszystkiego przez Boga.

7) Hume stwierdził, że nasz świadomy obraz świata jest kształtowany przez cztery rodzaje informacji
bezpośrednie impresje wywołane bodźcami (impresje zmysłowe), uświadomione odczucia zmysłowe (impresje reflektywne) oraz dwa rodzaje obrazów mentalnych: idee pamięci i idee wyobraźni. Hume podkreślał, że tworzenie świadomego obrazu świata zachodzi często pod wpływem nawyków oraz emocji, stąd jego koncepcja daje początek psychologii zachowań irracjonalnych.

8) Hobbes twierdzi, że człowiek jest jednostką egoistyczną, a w swoim życiu skupia się na realizowaniu swoich potrzeb. W stanie natury (stan pierwotny) każdy z nas jest równy, mamy te same uczucia i potrzeby. Każdy z nas jednakowo boi się śmierci, boi się o swoje życie. Ten strach przed śmiercią według Hobbesła jest bardzo silną fobią. Z drugiej strony w stanie pierwotnym ujawnia się także nasza druga namiętność, którą jest chęć ciągłego bogacenia się. Chcemy posiadać coraz więcej i więcej. Każdy człowiek chce być lepszy od innych. Chcemy władzy i zaszczytów. Ta chęć posiadania nigdy nie będzie zaspokojona, jak twierdził Hobbes. Jedynie śmierć jest ją w stanie przerwać.

9) Zdaniem J.J. Rousseau postęp cywilizacji i rozwój ludzkiego rozumu naruszyły elementarną równość między ludźmi i przyczyniły się do utrwalenia niesprawiedliwości. Stan natury u J. Lockeła był stanem pomyślności, w którym ludzie żyli w wolności i równości.

10) Pytaniem podstawowym w zakresie teorii poznania, jakie postawił Kant, brzmiało: czy poznanie jest możliwe "a priori"- niezależne od doświadczenia, o charakterze analitycznym. Odpowiadając na powyższe pytanie twierdząco wyodrębnił trzy gatunki sądów a priori: 1. matematyczne 2. czysto przyrodoznawcze 3. metafizyczne (np. świat musi mieć swój pierwszy początek). Drugą kategorią sądów wyodrębnioną przez Kanta w teorii poznania były sądy empiryczne, czyli zależne od doświadczenia, nazwane sądami "a posteriori". Krytycyzm poznawczy Kanta uznawał jedynie poznawalność zjawiskowej strony rzeczywistości, co stanowiło pewną formę agnostycyzmu dotyczącego "rzeczy samych w sobie".


Kant uważał, iż do poznania całościowego niezbędne są zarówno zmysły jak i rozum, ponieważ te pierwsze dostarczają jednostkowych wyobrażeń, a drugie kształtują ogólne pojęcia. Wyodrębnił również dwie funkcje rozumu pierwsza to intelekt, który tworzy pojęcia na podstawie tego co dostarczają zmysły, druga to rozum, który wyciąga wnioski spoza doświadczenia. I. Kant sądził, że wszelkie poznanie wywodzi się z doświadczenia, choć nie wykluczał czynników "niedoświadczalnych". Poznania zmysłowe i rozumowe uzupełniają się wzajemnie, prowadząc do poznania i zrozumienia prawdy. Kant wyróżnił jeszcze rzeczy, jako zjawiska tego co jest poznawalne przez zmysły.

Etyka to zespół norm i ocen moralnych charakterystycznych dla danej zbiorowości społecznej. Jest to filozoficzna nauka o moralności, zajmująca się wyjaśnieniem i ustalaniem takich kategorii, jak dobro i zło, odpowiedzialność, sumienie, powinności oraz wytyczaniem zasad i norm moralnego postępowania. Kant utożsamiał etykę z obowiązkiem. Nazwał to imperatywem kategorycznym - "Postępuj tak, abyś człowieczeństwa tak w twojej osobie, jako też w osobie każdego innego, używał zawsze zarazem jako celu, nigdy tylko jako środka".

Estetyka to dziedzina filozofii, zajmująca się pięknem i innymi wartościami estetycznymi.