Na targu Południe. Słońce kwietniowe Zabłysło tarczą złocistą Ponad szczytami kamienic I drży siedmioma barwami W tysiącu kropel deszczowych, Co po niedawnej szarudze Wiszą na liściu zielonym Kalafiorów, pietruszki Cebuli, czosnku, kapusty, Czasem na tłustych wypocznie Piersiach czerwonej przekupki, Opiętych w kabat żółtawy, To znów gra światła i cieni, Uwydatniwszy do sytu Ich falująca wypukłość Spływa promiennym językiem Po wyciągniętym ramieniu, By w kilku drobnych pieniążkach Które w tej chwili w tej dłoni, Za wychowanki inspektów Złożyła młoda kobieta, Wpół ku przekupce schylona, Brzuchem oparta o stragan, Zestrzelić wszystkie swe blaski, Czasami złotym okoli Wieńcem kopułę ratusza I po miedzianym się dachu Zsunąwszy, światła girlandą, Padnie ukosem w narożnik Ludnej, szerokiej ulicy I w siwej brodzie uwięźnie Starca – o twarzy wybladłej. Naprzeciw rynku, u skrętu Dwóch krzyżujących się ulic, Stał on spokojny, milczący. Spod czarnej czapki baraniej, Co wyleniała na owdzie Świeciła skórką, wpół wgięta, Wypływa pukiel siwawy, Oczy niewielkie , oprawne W rany zmarszczonej powieki, Brwi przysłaniają szerokie, Że piwny kolor źrenicy Nie traci, skryty w ich cieniu, Swej dawnej, czarnej świeżości, Owszem, gdy promień słoneczny Padł na wypukłą siatkówkę, Zdawał się błyszczeć młodzieńczym, Starcom nieznanym zapałem, Nos prawie prosty, o nozdrzach 819 Lekko wydętych, maleńką Skażonych dołem brodawką, Piętnował lice zorane Szarawym włosem porosłe Wyrazem ludzi szlachetnych, Dla których żebrać za trudno Z ramion, odzianych w rękawy Z zielonkowatej materii Powyżej dłoni zagięte Na pierś się kilka drewnianych Spuszcza wiszadeł, a po nich I po niebieskim fartuchu Poznasz, ze stolarz z rzemiosła Starzec o twarzy wybladłej. Na targu barwy i życie, Tu zgraja krępych przekupek Z rąk sobie do rak wyrywa Koszyk zielonej kapusty, Tam oto jakaś kobieta Pnie się nad wozu drabinę, Gdzie w małych, czarnych beczułkach Suszony owoc na sprzedaż: Jedną się noga oparła O piastę koła, a druga Zawisła wolna w powietrzu, Trzęsąc się ikry pełnymi, Tu kilku bosych dziewczątek Wciska się miedzy przechodnie, Krzycząc: fiołki!, fiołki! Tam pod płomiennym namiotem Człowiek o twarzy sczerniałej, W czerwonym fezie z kutasem, Zachwala towar zamorski; Tu rzędem siadły wieśniaczki Trzymając masło na łonach, Każdy ma towar nabywcę, Ale go nie ma milczący Starzec o twarzy wybladłej. Ulicą w tę i w te stronę Cisną się tłumy bogate: Kobiety w sukniach jedwabnych, O twarzy różem pokrytej I o wypchanych tiurniurach, Stają przy oknach wystawnych I na portretach aktorów, Śpiewaków, skoczków o kształtach Uwydatnionych trykotem, Wieszają oczy spragnione, Aż w łonach , w pręty żelazne, Zasznurowanych, z namiętnych Dech im zapiera poruszeń, Jakowaś pańska dziecina, 820 Ciesząc się sztucznym konikiem, Co poza płyta kryształu Gniadą lśni sierścią, batożkiem Smagnie po grzbiecie bosego, W podartych szmatach sierotę I potem matkę za fałdy Rypsowej sukni pociągnie, By mu sprawiła zabawkę, Panicze w butach klinowych, Na rząd guziczków z perłowej Zapiętych masy, śród zgiełku, Nie postrzeżeni, otarłszy O bok publicznych się dziewczyn, Chyłkiem ich palec uścisną I zrozumieni, znikają… Tak – każdy towar ma kupca Ale go nie ma milczący Starzec o twarzy wybladłej. 821