BILISZCZUK

1. Ogólna klasyfikacja mostów betonowych

Podział ze względu na „materiał” (technologię):

- mosty z betonu niezbrojonego – elementy masywne lub łukowe,

- mosty żelbetowe: - monolityczne,

- prefabrykowane,

- mosty z betonu sprężonego: - strunobeton,

- kablobeton.

Podział ze względu na kształt przekroju poprzecznegu:

- mosty płytowe,

- mosty płytowo – żebrowe,

- mosty skrzynkowe.

6. Przekroje poprzeczne drogowych mostów płytowych

- płyta pełna,

- płyta pełna z prefabrykatów belkowych,

- płyta drążona monolityczna,

- płyta prefabrykowana drążona,

- pólpłyta,

- płyta z rozwiniętym wspornikiem,

-płyta z belką krawędziową

11. Płyty drążone – kształtowanie i zbrojenie

W PRZEKROJU POPRZECZNYM

Dla mostów o l>20 m stosuje się otwory o średnicy Ø400 – 600 mm. Dla mostów o l>20 m stosuje się otwory o Ø>600 m. Otwory kształtuje się poprzez wstawienie przed betonowaniem stalowych rur „ SPIRO” ( ja bym tam stali nie wstawiał ) lub z rur tekturowych nasączonych żywicami. Odległość między krawędziami oworów powinna wynosić minimum 150 mm przy l<20 m oraz min. 250 mm dla l>20m m. Rury kształtujące otwory muszą być zabezpieczone przed wypłynięciem. W tym celu stosuje się opaski zakotwione w deskowaniu z betonowymi podkładkami dystansowymi. Otwory powinny mieć kanaliki odwadniające.

W PRZEKROJU PODŁUŻNYM

W przekroju podłużnym należy stosować poprzecznice podporowe i min. Jedną poprzecznicę przęsłową, które zwiększają sztywność poprzeczną płyty. Poprzecznica podporowa powinna mieć szerokość minimalną równą 1,5 średnicy drążenia. Poprzecznica przęsłowa 250 – 300 mm.

O zbrojeniu nie znalazłem nic.

16. Mosty płytowo żebrowe

Mosty płytowo żebrowe stosuje się przy rozpiętości l<15-20 m (żelbet) oraz l<40m (beton sprężony). W przekroju poprzecznym można wyróżnić dźwigary oraz płytę pomostową. Monolityczne połączenie tych dwóch elementów sprawia, iż pojedyncza belka ma przekrój teowy, przy czym górną półkę stanowi część współpracująca płyty (zależy od rozstawu dźwigarów, wysokości płyty oraz rozpiętości teoretycznej). Dźwigary stężone są poprzecznicami podporowymi oraz przęsłowymi tworzącymi wraz z dźwigarami ruszt. W celu usztywnienia płyty pomostowej (przy znacznych obciążeniach zmiennych i dużym rozstawie dźwigarów) można stosować podłużnice.

21. Obliczanie płyt pomostowych w ustrojach płytowo –żebrowych

Do obliczania płyt w ustrojach płytowo – żebrowych można stosować metody dokładne (MES) lub metody uproszczone tj. metoda Ulickiego lub metoda zastępczej belki ciągłej.

Metodę Ulickiego można stosować gdy stosunek odległości między poprzecznicami do rozstawu dźwigarów jest większy niż 2 (pola wydłużone). Idea metody polega na obliczeniu maksymalnego momentu przęsłowego w belce o szerokości 1 m, która jest wycinkiem płyty, i która opiera się na dwóch sąsiadujących dźwigarach. Następnie uwzględniając rozstaw dźwigarów, sztywność płyty na zginanie oraz sztywność dźwigarów na skręcanie oblicza się parametr metody, który jest potrzebny do wyznaczenia rzeczywistych momentów przęsłowych i podporowych (nad dźwigarem). Mając momenty – przęsłowy i podporowy można przeprowadzić proces wymiarowania na zginanie.

Metoda zastępczej belki ciągłej polega na obliczeniu sił wewnętrznych w belce ciągłej stanowiącej wycinek płyty, podparty na dźwigarach głównych.

26. Konstrukcje zespolone typu beton sprężony – żelbet

O konstrukcji zespolonej mówimy wówczas, gdy łączymy dwa materiały o różnych charakterystykach materiałowych zapewniając ich pełną współpracę w przenoszeniu obciążeń.

Konstrukcje zespolone typu beton sprężony – żelbet zbudowane są najczęściej ze sprężonej, prefabrykowanej belki oraz żelbetowej płyty pomostowej wykonanej na budowie. Wyróżnia się następujące stadia obciążenia:

- stadium początkowe – na prefabrykat działa jego ciężar własny oraz siła sprężająca o wartości początkowej,

- stadium przejściowe przed zespoleniem – ciężar własny prefabrykatu, deskowanie, mokry beton płyty oraz siła sprężająca o wartości mniejszej od początkowej,

- stadium bezużytkowe po zespoleniu – nie ma deskowania, końcowa siła sprężająca, cieżar stały,

- stadium użytkowe – jak w stanie poprzednim lecz z obciążeniami użytkowymi.

Dla każdego stadium, z warunku nieprzekroczenia naprężeń normalnych w betonie można wyprowadzić nierówności pozwalających na dobór siły i mimośrodu sprężenia.

Przy sprawdzaniu SGN należy uwzględnić wpływ efektów reologicznych w czasie dla każdego stadium obciążenia oraz wpływ strat siły sprężającej.

31. Statyka mostów betonowych budowanych metodą „przęsło po przęśle”

Faza I – belka swobodnie podparta wznoszona na pełnym rusztowaniu

Faza II – usunięcie rusztowań – belka swobodnie podparta przenosząca ciężar własny (ugięcie od ciężaru własnego)

Faza III – ustawienie rusztowań i wykonanie drugiego przęsła

Faza IV – usunięcie rusztowań – belka ciągła – ciężar własny drugiego przęsła przenoszony jest przez belkę ciągłą

Faza V – belka ciągła przenosi obciążenia użytkowe

Maksymalne momenty są suma momentów z poszczególnych faz (II+IV+V).

36. Mosty łukowe - klasyfikacja

Klasyfikacja ze względu na liczbę przęseł:

- jednoprzęsłowe,

- wieloprzęsłowe.

Klasyfikacja ze względu na schemat statyczny:

- bezprzegubowe,

- dwuprzegubowe,

- trójprzegubowe.

Klasyfikacja ze względu na lokalizację trasy:

- z jazdą górą,

- z jazdą dołem,

- z jazdą pośrednią.

BRYJA

1. Geometryczna niezmienność, statyczna wyznaczalność i niewyznaczalność schematów statycznych płaskich konstrukcji prętowych

Geometryczna niezmienność – jest to właściwość układu tarcz, która mówi, że układ ten nie podlega zmianom geometrycznym na skutek działania sił zewnętrznych (nie jest mechanizmem).

Aby układ był geometrycznie niezmienny spełnione muszą być dwa warunki:

- warunek ilościowy ( niewystarczający, konieczny) – liczna więzi elementarnych p≥3t

- warunek jakościowy (warunek dostateczny geometrycznej niezmienności)

twierdzenie o dwóch tarczach – jeżeli dwie tarcze połączone są ze sobą trzema więziami elementarnymi, których kierunki nie przecinają się w jednym punkcie to układ ten jest geometrycznie niezmienny

twierdzenie o trzech tarczach – układ trójprzegubowy jest geometrycznie niezmienny jeżeli przeguby nie leżą na jednej prostej

Statyczna wyznaczalność - liczba równań równowagi w układach statycznie wyznaczalnych pozwala na wyznaczenie sił biernych (reakcji) oraz sił wewnętrznych od sił czynnych (obciążeń zewnętrznych).

warunek statycznej wyznaczalności – p=3t

6. Ogólna charakterystyka układów prętowych

Belki – poziome lub ukośne pręty przejmujące obciążenia z powierzchni poziomych, wszystkie pręty leżą na jednej prostej (element poziomy przenoszący tylko siły osiowe nie jest belką)

Ramy – układy prętowe składające się z prętów poziomych i pionowych, sztywno połączonych; na skutek obciążenia kąt między słupem a ryglem ramy nie zmienia się.

Kratownice – układy prętowe, w których pręty połączone są za pomocą przegubów. Osie prętów w w węzłach przecinają się w jednym punkcie. Ideowo w kratownicy występują tylko siły osiowe, a siły zewnętrzne przykładane są do węzłów.

Łuki - łuki są to pręty zakrzywione, podparte na podporach przegubowych, lub utwierdzone na końcach. Łuki pracują wyłącznie na ściskanie, wywołując na podporach reakcje pionową i poziomą (zwaną rozporem) skierowaną do wnętrza łuku, która musi być przeniesiona przez odpowiednie fundamenty lub odpowiednio silną konstrukcję podpierającą.

11. Metody rozwiązywania statycznie niewyznaczalnych układów prętowych. Metoda sił. Metoda przemieszczeń

Metoda sił – metoda pozwalająca na rozwiązywanie układów hiperstatycznych. Schemat postępowania:

- dla danego układu wyznaczamy stopień statycznej niewyznaczalności,

- w miejscu występowania więzi nadliczbowych, na kierunku tych więzi przykładamy jednostkowe siły X_i(usuwając więzi nadliczbowe tworzymy układ podstawowy), przemieszczenia w układzie rzeczywistym na kierunku usuniętych więzi są równe zeru (Δ_i=0)

- obliczamy układ podstawowy od poszczególnych obciążeń jednostkowych i sił zewnętrznych – sporządzamy wykresy momentów,

- obliczamy przemieszczenia w układzie podstawowym od danego obciążenia X_i oraz obciążenia zewnętrznego w miejscu usunięcia więzi elementarnych za pomocą wzoru Maxwella – Mohra,

- podstawiamy obliczone wartości do układu równań kanonicznych – sumowanie skutków działania sił jednostkowych i obciążenia zewnętrznego (przemieszczenia w miejscu usunięcia więzi elementarnych).

- rozwiązujemy układ równań.

Metoda przemieszczeń - metoda pozwalająca na rozwiązywanie układów hiperstatycznych. W metodzie przemieszczeń dzielimy ustrój prętowy za pomocą przekrojów przywęzłowych na zbiór węzłów i prętów, a wielkościami niewiadomymi są ich przemieszczenia. Znając przemieszczenia można wyznaczyć siły wewnętrzne i reakcje. Schemat postępowania:

- określenie stopnia swobody obrotu węzłów – dzielimy układ na elementy, dla których są wzory transformacyjne,

- określenie stopnia swobody przesuwu węzłów – tworzymy przegubowy model układu,

- tworzymy układ podstawowy przez dodanie więzi, co przekształca układ w układ geometrycznie wyznaczalny,

- za pomocą wzorów transformacyjnych rozwiązujemy wszystkie elementy składowe (pręty) układu podstawowego od sił zewnętrznych i nadanych przemieszczeń jednostkowych (w miejscu dodanych więzi),

- obliczamy współczynniki układu równań,

- rozwiązujemy układ równań otrzymujemy przemieszczenia rzeczywiste w miejscu dodania więzi,

- obliczamy momenty brzegowe.

16. Rozkładu naprężeń w przekroju pręta w prostych przypadkach wytrzymałościowych

- osiowe rozciąganie - wiadomo,

- osiowe ściskanie - wiadomo,

- zginanie proste - wiadomo,

- skręcanie – obrazki obok,

RYBAK

1. Parametry geotechniczne potrzebne do obliczeń I – go i II – go stanu granicznego fundamentu bezpośredniego.

Do obliczeń I –stanu granicznego potrzebne są:

- spójność obliczeniowa gruntu,

- obliczeniowy kąt tarcia wewnętrznego gruntu,

oba parametry dla gruntów spoistych zależą od stopnia skonsolidowania gruntu (grunty A,B,C, lub D ) oraz stopnia plastyczności

kąt tarcia wewnętrznego dla gruntów niespoistych zależy od rodzaju gruntu i stopnia zagęszczenia

- średnia obliczeniowa gęstość gruntu poniżej poziomu posadowienia – do poziomu z=B,

- średnia obliczeniowa gęstość gruntu zalegającego obok fundamentu,

zależą od wilgotności naturalnej gruntu

Do obliczeń II –stanu granicznego potrzebne są:

- E0 - moduł pierwotnego (ogólnego) odkształcenia gruntu,

- E - moduł wtórnego (sprężystej) odkształcenia gruntu,

- M0 - edometryczny moduł ściśliwości pierwotnej (ogólnej),

- M - edometryczny moduł ściśliwości wtórnej (sprężystej),

oba parametry zależą od stopnia plastyczności lub stopnia zagęszczenia

MODUŁY WTÓRNE MOŻNA OBLICZYĆ MAJĄC WSKAŹNIK SKONSOLIDOWANIA GRUNTU

6. Dane niezbędne do obliczeń I-go stanu granicznego posadowienia pośredniego

- technologia wykonywania – współczynniki technologiczne,

- średnica i długość pala,

- do obliczenia nośności podstawy pala:

- średnica pala i rodzaj gruntu w poziomie podstawy pala – otrzymujemy głębokość krytyczną,

- wytrzymałość gruntu pod podstawą pala – mając rodzaj gruntu i stopień plastyczności/zagęszczenia

- do obliczenia nośności pobocznicy:

- współczynniki tarcia dla średnich głębokości zalegania – mając stopnie zagęszczenia/plastyczności,

- odległości między palami,

- zasięg strefy naprężeń w gruncie,

mając obie wielkości odczytujemy współczynnik redukujący nośność podstawy pala

11. Obliczanie parć gruntu na ścianki szczelne. Współczynnik parcia czynnego i biernego

Współczynnik parcia czynnego (parcie czynne powoduje przemieszczenie konstrukcji w stronę wykopu, od gruntu) -

Współczynnik parcia biernego (parcie bierne powoduje przemieszczenie konstrukcji do gruntu) -

Parcie bierne jest zawsze większe od parcia czynnego.

Na ściankę szczelną działa: parcie czynne, parcie bierne, parcie hydrostatyczne. Parcia oblicza się dla każdej warstwy w przekroju geotechnicznym z uwzględnieniem obciążenia naziomu. Na jednym poziomie, gdzie stykają się dwie różne warstwy gruntu następują skoki wartości parć. Po sporządzeniu wykresu parć czynnych i biernych, sporządzamy wykres parć wypadkowych.

WOLEK

3. Elementy drogi w przekroju poprzecznym

- pas powiązania z terenem,

- rów ze skarpami,

- pobocze (wzmocnione, niewzmocnione, częściowo wzmocnione),

- jezdnia z pasami ruchu, pasem awaryjnym

- pas rozdziału, korona drogi pas drogowy

- może być następna jezdnia,

- pobocze,

- skarpa/rów

8. Laboratoryjne badania gruntu do celów drogowych

- badanie uziarnienia,

………………………….??

13. Projektowanie niwelety drogi

Projektując niweletę drogi należy:

- dostosować jej przebieg do ukształtowania terenu i warunków gruntowo –wodnych,

- dążyć do ograniczenia maksymalnych wartości pochyleń podłużnych,

- zapewnić optymalną wielkość robót ziemnych na drogach A, S, GP, G, a na drogach niższych klas dążyć aby bilans robót zbliżony był do zera,

- zapewnienia widoczności pionowej – dobór odpowiednich łuków wypukłych i wklęsłych – zależne od prędkości projektowejj,

- unikać projektowania mostów w szczytach łukach pionowych wypukłych – ciężko odprowadzić wodę z wywłaszczenia w najwyższym punkcie łuku,

- unikać projektowania łuków wklęsłych w wykopach,

-zachować płynność trasy,

- odpowiednio wynieść koronę drogi w miejscach narażonych na zaśnieżenie,

- wynieść niweletę drogi powyżej poziomu wód gruntowych i powierzchniowych,

- wynieść niweletę drogi nad poziom wód zalewowych,

- zachować normatywne pochylenia – zależne od prędkości projektowej,

- projektować łuki na załamaniach niwelety, gdy różnica pochyleń jest większa od 1% dla Vp≥50km/h i 1,5% dla Vp<50km/h, promienie zalecane zależą od prędkości projektowej,

- tworzyć powiązania z punktami stałymi – skrzyżowania, istniejące przepusty itd.

18. Badania ruchu drogowego

Cel i zastosowanie badań – poznanie struktury ruchu, nateżenia, parametrów potrzebnych do prawidłowego zaprojektowania konstrukcji i geometrii drogi.

Pomiar natężenia ruchu – obserwacja liczby pojazdów w zależności od pory dnia i roku, pogody, stanu jezdni z podziałem na kierunki oraz rodzaje pojazdów. Badania projektuje się indywidualnie w zależności od potrzeb.

Pomiar prędkości i strat czasu - na skrzyżowaniach służa do prawidłowego zaprojektowania sygnalizacji świetlnej. Pomiary prędkości służą także do prawidłowego zaprojektowania geometrii drogi ze względu na bezpieczne użytkowanie.

Badania parkowania.

Generalny Pomiar Ruchu

Metoda pomiaru, oprogramowanie, testowanie urządzeń, kontrola pomiarów i opracowanie wyników należy do centrali GDDKiA. Generalny Pomiar Ruchu wykonywany jest co 5 lat.

GPR wykonuje się na istniejącej sieci dróg krajowych, z wyjątkiem tych odcinków, które znajdują się w miastach na prawach powiatu i nie są administrowane przez GDDKiA.

Podstawowym użytkownikiem wyników pomiaru jest administracja drogowa, która wykorzystuje je w zarządzaniu, utrzymaniu i planowaniu rozwoju sieci drogowej oraz w analizach dotyczących ochrony środowiska i bezpieczeństwa.

Z wyników GPR korzystają także instytucje i jednostki, dla których dane o ruchu drogowym stanowią uzupełnienie w ich bieżącej działalności jak np. policja, jednostki samorządowe, biura planowania przestrzennego itp.

Pomiarów dokonuje się w punktach pomiarowych, które zlokalizowane są na odcinkach dróg, nie dłuższych niż 30 km. Granice odcinków pomiarowych powinny być zlokalizowane na skrzyżowaniach i węzłach, gdzie możliwe są zmiany w natężeniu ruchu. Dane gromadzone będą również w oparciu o takie kryteria jak na przykład kategoria drogi, kategoria pojazdu, pora roku czy dnia. Generalny pomiar ruchu jest pomocny w planowaniu przedsięwzięć drogowych oraz w prognozowaniu wzrostu natężenia ruchu.

MOŻE SIĘ PRZYDAĆ

18. Znaczenie widoczności w projektowaniu drogi

W planie

1. W zależności od prędkości projektowej ustawodawca wymaga minimalnego udziału odcinków z możliwością wyprzedzania – im większa prędkość tym większy udział tych odcinków. Możliwość wyprzedzania jest definiowana przez zachowanie minimalnej widoczności na wyprzedzanie zależnej od prędkości miarodajnej.

2. W zależności od prędkości miarodajnej i pochylenia podłużnego jezdni wymagana jest minimalna widoczność na zatrzymanie przed przeszkodą.

3. W zależności od widoczności bocznej na łuku poziomym dobiera się minimalne wartości promieni tych łuków.

W profilu

1. Minimalne promienie łuków pionowych wypukłych określa się m.inn. na podstawie warunku wymaganej widoczności na zatrzymanie i wyprzedzanie.

2. Minimalne promienie łuków pionowych wklęsłych określa się m.inn. na podstawie warunku wymaganej widoczności na zatrzymanie w czasie jazdy nocą, wymaganej widoczności na zatrzymanie przy przejeździe pod wiaduktami.

ZWOLSKI

1. Ukształtowanie niwelety linii kolejowej w profilu

6. Tor klasyczny a tor bezpodsypkowy

Tor klasyczny – szyny, podkłady, podsypka, warstwa ochronna, podtorze

Tor bezpodsypkowy (przy systemie EBS) – szyny, podpory blokowe, masa zalewona, beton podbudowy, mata wibroizolacyjna, podtorze.

Założenia dla torów bezpodsypkowych – większa trwałość, mniejsze koszty utrzymania, większa nośność, większa sztywność. W torach bezpodsypkowych szyna może być podparta w sposób ciągły – równy rozkład naprężeń = brak nierównomiernych osiadań i niedokładności toru generujących drgania i hałas. Koszty utrzymania toru klasycznego powinny równoważyć (po ok. 10 -15 latach) koszty budowy toru bezpodsypkowego. Problemem jest tłumienie drgań, który w torach klasycznych nie występuje ponieważ podsypka (tłuczeń) jest naturalną warstwą tłumiącą.

Powoli, nośność i trwałość torów klasycznych nie spełnia ciągle rosnących wymagań.

11. Kategorie linii kolejowych – parametry eksploatacyjne