Niemieckie zbrodnie wobec Polaków Zbrodnie Wehrmachtu na jeńcach-żołnierzach polskich we wrześniu 1939 roku Przymusowe wysiedlenia z terenów Wielkopolski i Pomorza do GG (650 tys. w latach 1939-1941) Polityka zmuszania Polaków z Pomorza i G.Śląska do podpisywania tzw. Niemieckiej Listy Narodowościowej (volkslisty) Zakaz poruszania się nocą, powołanie sądów doraźnych, łapanki na ulicach, publiczne egzekucje (np. Wawer w grudniu 1939) Pacyfikacje wsi i przesiedlenia Utworzenie obozów koncentracyjnych Auschwitz i Stutthof w 1940 Masowa eksterminacja Polaków na terenach Zamojszczyzny (XI 1942 – VII 1943), w tym dzieci wysyłanych do Niemiec, i tworzenie tam niemieckiego osadnictwa Wyniszczanie polskiej wsi m.in. przez przymusowe dostawy Obowiązek pracy od 16 do 60 roku życia, przymusowa praca w Niemczech (ok. 1,3 mln.) Antypolska polityka ZSRR na ziemiach wschodnich II Rzeczypospolitej Wcielenie ziem II Rzeczypospolitej do sowieckiej Ukrainy, Białorusi i do Litwy (2.11.1939) – zmuszenie Polaków do przyjęcia obywatelstwa ZSRR Upaństwowienie majątków ziemskich Aresztowania oficerów Wojska Polskiego, Korpusu Ochrony Pogranicza, funkcjonariuszy Policji Państwowej, pracowników kolei państwowych i leśników, działaczy politycznych i społecznych oraz wysiedlenia i zsyłki do obozów pracy, łagrów Wcielenie 150 tysięcy Polaków do Armii Czerwonej Internowanie 230 tysięcy żołnierzy i oficerów Wojska Polskiego Masowe deportacje Polaków (II 1940 – VI 1941) do północnej Rosji, Kazachstanu i na Syberię (m.in. do pracy przy wyrębie lasu i w kopalniach) Zamordowanie ok. 20 tysięcy oficerów i żołnierzy polskich więzionych w obozach w Starobielsku, Ostaszkowie i Kozielsku – w Katyniu, Miednoje, Piatichatkach, Charkowie i in. Holocaust – eksterminacja ludności żydowskiej Utworzenie w Rzeszy w latach 30-tych pierwszych obozów koncentracyjnych dla komunistów i Żydów Nowy etap eksterminacji Żydów – nakaz noszenia „gwiazdy Dawida”, konfiskata majątków, ograniczenie swobody poruszania i utworzenie służących okupantom Jugendratów (żydowskich rad starszych) w 1939 Utworzenie gett żydowskich w Polsce, na Litwie, Łotwie, Białorusi i Ukrainie Pokazowe getto w Terezinie w Czechach – w 1943 odwiedzone przez wysłanników Międzynarodowego Czerwonego Krzyża Wprowadzenie kary śmierci dla Polaków, Jugosłowian i obywateli ZSRR pomagających Żydom (od 1941) Działalność Rady Pomocy Żydom tzw. Żegoty przy Delegaturze Rządu na Kraj (XII 1942) – wsparcie dla kilkuset tysięcy osób Zaangażowanie tysięcy Polaków w pomoc Żydom i odosobnione przypadki tzw. szmalcownictwa i zbrodni (np. Jedwabne)

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie – rząd Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1939-1990 będący legalną kontynuacją władz II RP, zmuszonych opuścić Polskę po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 i okupacji całego terytorium Polski przez agresorów. Siedzibą rządu był Paryż, później Angers (na zasadzie eksterytorialności), a od końca czerwca 1940 (kapitulacji Francji) – Londyn. Władze RP na uchodźstwie zakończyły działanie po wyborze i zaprzysiężeniu Lecha Wałęsy na prezydenta Polski i przekazaniu mu insygniów prezydenckich przez prezydenta RP Ryszarda Kaczorowskiego .Etap francuski (wrzesień 1939 – czerwiec 1940)Wobec agresji Niemiec (1 września 1939) i ZSRR (17 września 1939) na Polskę, władze Rzeczypospolitej zmuszone zostały do przeniesienia siedziby poza granice kraju dla uniknięcia niewoli i wymuszonej kapitulacji. Etap londyński (od czerwca 1940)Na wiosnę 1940 Niemcy rozpoczęły ofensywę na froncie zachodnim. Szybko zajęli Danię, Norwegię, Belgię, Holandię i wreszcie – 22 czerwca 1940 – także Francja podpisała akt kapitulacji. Wobec zaistniałej sytuacji położenie rządu polskiego uległo poważnej zmianie. 17 czerwca odbyła się narada rządu polskiego, który postanowił skorzystać z zaproszenia premiera Churchilla i przenieść swą siedzibę do Londynu

Polskie Państwo Podziemne społeczeństwo polskie znalazło się pod okupacją niemiecka i sowiecką. Władze polskie zostały zmuszone do emigracji. Na obczyźnie, najpierw we Francji, a po jej kapitulacji w czerwcu 1940 roku, w Anglii utworzono Rząd Polski. W Kraju powstało Polskie Państwo Podziemne. Polskie Państwo Podziemne było fenomenem na skalę światową czasów drugiej wojny światowej. Mimo bezwzględnego terroru funkcjonowały wszystkie jego organa, zarówno cywilne, jak i wojskowe. Była to szczególna walka o zachowanie ciągłości Państwa i życia Narodu. W latach 1939-1945 Państwo Polskie trwało jako Państwo Podziemne, kierowane - z wolnych krajów sojuszniczych - przez w pełni legalne władze naczelne: Prezydenta, Rząd i Naczelnego Wodza oraz ich krajowe przedstawicielstwa; w najtrudniejszych warunkach obu okupacji i bezprzykładnego terroru wypełniało nieomal wszystkie obowiązujące je funkcje: władcze, organizatorskie, wojskowe i opiekuńcze.

Polityka okupantów polegała na tym, że wynarodowiono polaków (zakaz mówienia po polsku, karta ,,wolks dojcza" ) wykozystywanie polaków jako tania siła robocza, nie tylko w kraju ale i przymusowe wywozy do Niemiec. Nazwy miejscowosi i ulic byly zmienione na Niemieckie. Polityka gospodarcza i ogólnie gospodarka Polski dostosowana do [potrzeb Niemieckich. Mordowanie głównie inteligencji, działaczy społeczno-politycznych i księży ; utworzenie obozów koncentracyjnych i obozów zagłady ; uliczne łapanki ;wysiedlanie Polaków do Generalnego Gubernatorstwa lub wywożenie ich na roboty przymusowe ; pacyfikowanie wsi ; wprowadzenie obowiązku pracy od 12 roku życia ; rabunek zabytków i dzieł sztuki ; likwidacja nauki i kultury polskiej ; przejęcie wszystkich zakładów przez Niemców. Obydwaj okupanci zaprowadzili okrutne rządy, których celem było biologiczne wyniszczenie narodu polskiego, jego degradacja ekonomiczna i kulturowa.

Bilans II wojny światowej Działania wojenne podczas II woNiemieckie zbrodnie wobec Polaków Zbrodnie Wehrmachtu na jeńcach-żołnierzach polskich we wrześniu 1939 roku Przymusowe wysiedlenia z terenów Wielkopolski i Pomorza do GG (650 tys. w latach 1939-1941) Polityka zmuszania Polaków z Pomorza i G.Śląska do podpisywania tzw. Niemieckiej Listy Narodowościowej (volkslisty) Zakaz poruszania się nocą, powołanie sądów doraźnych, łapanki na ulicach, publiczne egzekucje (np. Wawer w grudniu 1939) Pacyfikacje wsi i przesiedlenia Utworzenie obozów koncentracyjnych Auschwitz i Stutthof w 1940 Masowa eksterminacja Polaków na terenach Zamojszczyzny (XI 1942 – VII 1943), w tym dzieci wysyłanych do Niemiec, i tworzenie tam niemieckiego osadnictwa Wyniszczanie polskiej wsi m.in. przez przymusowe dostawy Obowiązek pracy od 16 do 60 roku życia, przymusowa praca w Niemczech (ok. 1,3 mln.) Antypolska polityka ZSRR na ziemiach wschodnich II Rzeczypospolitej Wcielenie ziem II Rzeczypospolitej do sowieckiej Ukrainy, Białorusi i do Litwy (2.11.1939) – zmuszenie Polaków do przyjęcia obywatelstwa ZSRR Upaństwowienie majątków ziemskich Aresztowania oficerów Wojska Polskiego, Korpusu Ochrony Pogranicza, funkcjonariuszy Policji Państwowej, pracowników kolei państwowych i leśników, działaczy politycznych i społecznych oraz wysiedlenia i zsyłki do obozów pracy, łagrów Wcielenie 150 tysięcy Polaków do Armii Czerwonej Internowanie 230 tysięcy żołnierzy i oficerów Wojska Polskiego Masowe deportacje Polaków (II 1940 – VI 1941) do północnej Rosji, Kazachstanu i na Syberię (m.in. do pracy przy wyrębie lasu i w kopalniach) Zamordowanie ok. 20 tysięcy oficerów i żołnierzy polskich więzionych w obozach w Starobielsku, Ostaszkowie i Kozielsku – w Katyniu, Miednoje, Piatichatkach, Charkowie i in. Holocaust – eksterminacja ludności żydowskiej Utworzenie w Rzeszy w latach 30-tych pierwszych obozów koncentracyjnych dla komunistów i Żydów Nowy etap eksterminacji Żydów – nakaz noszenia „gwiazdy Dawida”, konfiskata majątków, ograniczenie swobody poruszania i utworzenie służących okupantom Jugendratów (żydowskich rad starszych) w 1939 Utworzenie gett żydowskich w Polsce, na Litwie, Łotwie, Białorusi i Ukrainie Pokazowe getto w Terezinie w Czechach – w 1943 odwiedzone przez wysłanników Międzynarodowego Czerwonego Krzyża Wprowadzenie kary śmierci dla Polaków, Jugosłowian i obywateli ZSRR pomagających Żydom (od 1941) Działalność Rady Pomocy Żydom tzw. Żegoty przy Delegaturze Rządu na Kraj (XII 1942) – wsparcie dla kilkuset tysięcy osób Zaangażowanie tysięcy Polaków w pomoc Żydom i odosobnione przypadki tzw. szmalcownictwa i zbrodni (np. Jedwabne)

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie – rząd Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1939-1990 będący legalną kontynuacją władz II RP, zmuszonych opuścić Polskę po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 i okupacji całego terytorium Polski przez agresorów. Siedzibą rządu był Paryż, później Angers (na zasadzie eksterytorialności), a od końca czerwca 1940 (kapitulacji Francji) – Londyn. Władze RP na uchodźstwie zakończyły działanie po wyborze i zaprzysiężeniu Lecha Wałęsy na prezydenta Polski i przekazaniu mu insygniów prezydenckich przez prezydenta RP Ryszarda Kaczorowskiego .Etap francuski (wrzesień 1939 – czerwiec 1940)Wobec agresji Niemiec (1 września 1939) i ZSRR (17 września 1939) na Polskę, władze Rzeczypospolitej zmuszone zostały do przeniesienia siedziby poza granice kraju dla uniknięcia niewoli i wymuszonej kapitulacji. Etap londyński (od czerwca 1940)Na wiosnę 1940 Niemcy rozpoczęły ofensywę na froncie zachodnim. Szybko zajęli Danię, Norwegię, Belgię, Holandię i wreszcie – 22 czerwca 1940 – także Francja podpisała akt kapitulacji. Wobec zaistniałej sytuacji położenie rządu polskiego uległo poważnej zmianie. 17 czerwca odbyła się narada rządu polskiego, który postanowił skorzystać z zaproszenia premiera Churchilla i przenieść swą siedzibę do Londynu

Polskie Państwo Podziemne społeczeństwo polskie znalazło się pod okupacją niemiecka i sowiecką. Władze polskie zostały zmuszone do emigracji. Na obczyźnie, najpierw we Francji, a po jej kapitulacji w czerwcu 1940 roku, w Anglii utworzono Rząd Polski. W Kraju powstało Polskie Państwo Podziemne. Polskie Państwo Podziemne było fenomenem na skalę światową czasów drugiej wojny światowej. Mimo bezwzględnego terroru funkcjonowały wszystkie jego organa, zarówno cywilne, jak i wojskowe. Była to szczególna walka o zachowanie ciągłości Państwa i życia Narodu. W latach 1939-1945 Państwo Polskie trwało jako Państwo Podziemne, kierowane - z wolnych krajów sojuszniczych - przez w pełni legalne władze naczelne: Prezydenta, Rząd i Naczelnego Wodza oraz ich krajowe przedstawicielstwa; w najtrudniejszych warunkach obu okupacji i bezprzykładnego terroru wypełniało nieomal wszystkie obowiązujące je funkcje: władcze, organizatorskie, wojskowe i opiekuńcze.

Polityka okupantów polegała na tym, że wynarodowiono polaków (zakaz mówienia po polsku, karta ,,wolks dojcza" ) wykozystywanie polaków jako tania siła robocza, nie tylko w kraju ale i przymusowe wywozy do Niemiec. Nazwy miejscowosi i ulic byly zmienione na Niemieckie. Polityka gospodarcza i ogólnie gospodarka Polski dostosowana do [potrzeb Niemieckich. Mordowanie głównie inteligencji, działaczy społeczno-politycznych i księży ; utworzenie obozów koncentracyjnych i obozów zagłady ; uliczne łapanki ;wysiedlanie Polaków do Generalnego Gubernatorstwa lub wywożenie ich na roboty przymusowe ; pacyfikowanie wsi ; wprowadzenie obowiązku pracy od 12 roku życia ; rabunek zabytków i dzieł sztuki ; likwidacja nauki i kultury polskiej ; przejęcie wszystkich zakładów przez Niemców. Obydwaj okupanci zaprowadzili okrutne rządy, których celem było biologiczne wyniszczenie narodu polskiego, jego degradacja ekonomiczna i kulturowa.

Bilans II wojny światowej Działania wojenne podczas II wojny światowej trwały sześć lat, walki toczyły się w Europie, Afryce, Azji, na wyspach Oceanu Atlantyckiego i oceanu Spokojnego. Uczestniczyło w nich 61 państw o ogólnej liczbie ludności 1mld 700 ml. Zmobilizowano ok. 110 mln ludzi. W II wojnie światowej zginęło ok. 50 ml ludzi, a około 35 ml zostało rannych. Straty materialne tylko w europie wyniosły 260 mld dolarów.W walkach uczestniczyły wielomilionowe armie, złożone z wojsk lądowych, lotnictwa i marynarki wojennej. W czasie II wojny światowej na szeroka skalę rozwinięto produkcje sprzętu wojennego W śród wszystkich krajów koalicji antyfaszystowskiej Polska poniosła największe straty osobowe. Najważniejszym wynikiem II wojny światowej było rozbicie faszyzmu i utworzenie imperium radzieckiego. Nastąpiło też osłabienie systemu kapitalistycznego .Jedynym państwem, które wzmocniło swoją pozycję w świecie kapitalistycznym, były stany Zjednoczone. Następstwem II wojny światowej był całkowity rozpad systemu kolonialnego i powstanie państw tzw. Trzeciego Świata. Zasadniczym zmianom uległa polityczna mapa świata.jny światowej trwały sześć lat, walki toczyły się w Europie, Afryce, Azji, na wyspach Oceanu Atlantyckiego i oceanu Spokojnego. Uczestniczyło w nich 61 państw o ogólnej liczbie ludności 1mld 700 ml. Zmobilizowano ok. 110 mln ludzi. W II wojnie światowej zginęło ok. 50 ml ludzi, a około 35 ml zostało rannych. Straty materialne tylko w europie wyniosły 260 mld dolarów.W walkach uczestniczyły wielomilionowe armie, złożone z wojsk lądowych, lotnictwa i marynarki wojennej. W czasie II wojny światowej na szeroka skalę rozwinięto produkcje sprzętu wojennego W śród wszystkich krajów koalicji antyfaszystowskiej Polska poniosła największe straty osobowe. Najważniejszym wynikiem II wojny światowej było rozbicie faszyzmu i utworzenie imperium radzieckiego. Nastąpiło też osłabienie systemu kapitalistycznego .Jedynym państwem, które wzmocniło swoją pozycję w świecie kapitalistycznym, były stany Zjednoczone. Następstwem II wojny światowej był całkowity rozpad systemu kolonialnego i powstanie państw tzw. Trzeciego Świata. Zasadniczym zmianom uległa polityczna mapa świata.