Postimpresjonizm, ogólny termin, którym określa się odwrót od impresjonizmu. Artyści początkowo związani z tym ruchem zaczęli tworzyć dzieła bardziej dosłowne, mniej "wrażeniowe".

Przyjmuje się, że postimpresjonizm wystąpił w latach 1886-1905. Wybitni przedstawiciele tego kierunku to: V. van Gogh, P. Gauguin, P. Cézanne oraz H. Toulouse-Lautrec, który zachował najwięcej elementów impresjonizmu, zmierzał jednak w swych dziełach do silnej ekspresji i dekoracyjności linii.

W Polsce terminem postimpresjonizmu określa się kierunki kolorystyczne w malarstwie, zwłaszcza twórczość grupy kapistów.

Najbardziej znany jest z worka stylów – wszystkie posługiwały się nasyconymi kolorami, szerokimi pociągnięciami pędzla i przedstawiały to, co zwykłe i pospolite. Postimpresjonizm jest terminem ogólnym, opisującym sztukę, która pojawiła się po impresjonizmie – od początku lat osiemdziesiątych do końca XIX wieku. Postimpresjoniści zachowali czyste kolory charakterystyczne dla impresjonizmu, ale skoncentrowali się na znaczeniu, odwołującym się do kultur prymitywnych, mistycyzmu bądź nauki. SEURAT: arcymistrz kropki. Podchodził on do sztuki jak naukowiec do eksperymentów. Zgłębiał teorie psychologii i fizjologii widzenia. Interesował go również dywizjonizm romantycznego malarza Delacroix. Artyści jego pokroju wierzyli, że nauka pomoże unowocześnić malarstwo. Pierwszy ważniejszy obraz puentylistyczny „Kąpiel w Asnieres” (1883-1884). Udoskonalił tę technikę w dziele „Niedzielne popołudnie na wyspie La Grande Jatte” (1884-1886). PAUL CEZANNE był na początku mniej istotnym impresjonistą. Używał tylko kilku barw: żółtej ochry, zieleni trawy, błękitu nieba. Budował z nich obrazy tchnące spokojem: krajobrazy i martwe natury. Rzadko formułował zasady swojego malarstwa. W „Wielkich kąpiących się” (1898-1906) można zobaczyć jak Cezanne budował swój obraz ze stożków, walców i ostrosłupów. Jest to ostanie wielkie arcydzieło artysty. Namalował też cykl portretów swojej żony, wiele pejzaży (góry Sainte-Victoire) i obrazów o innych tamatach: np. słynne martwe natury z jabłkami i pomarańczami. HENRI DE TOULOUSE-LAUTREC Malował kurtyzany, pijaków, aktorki, klaunów, cyrkowców oraz ich burżuazyjną publiczność. W 1890 roku zaczął tworzyć słynne obrazy z kabaretu Moulin Rouge, jak i z paryskich domów publicznych. Tworzył litografie i plakaty, książki ilustrowane, rysował dla magazynów i gazet, projektował okładki programów teatralnych i karty dań. GAUGIN. Wypracował własny styl i nazwał go syntetycznym symbolizmem: syntetyczny, gdyż posługiwał się uproszczonymi formami, symbolizm zaś dlatego, że nie odzwierciedlał realnego świata, lecz wyrażał idee poprzez symbole.

Styl artysty powstał w wyniku połączenia elementów kluazonizmu, sztuki japońskiej, witraży średniowiecznych, sztuki ludowej i rzeźby pierwotnej. Charakteryzował się płynną linią i intensywnymi kolorami, za pomocą których artysta miał nadzieję stwarzać sceny obdarzone pierwotną tajemniczością i mocą. Pracował jak szalony, malując śmiałe sceny z thaitańskiego życia. Wykonywał drzeworyty, rzeźbił i malował. VAN GOGH: szalony mnich postimpresjonizmu. Jest to istny wzorzec udręczonego geniusza. NABIŚCI. Obrazy thaitańskie Gauguina, pokazywane w 1893 roku w Galerie Durand-Ruel, zainspirowały również inne środowisko artystów, głównie studentów paryskiej Academie Julian, do powołania jeszcze jednego krótkotrwałego ruchu. Nazwali siebie nabistami, od hebrajskiego słowa „prorok”, opowiadali się za filozofią sztuki podkreślającą znaczenie linii i ornamentu,

stosowanych często w intymnych scenach rodzajowych we wnętrzach. Jednym z najważniejszych przedstawicieli nabistów był Maurice Denis (1870-1943), teoretyk grupy. Inni: Pierre Bonnard, Edouard Vuillard. ART NOUVEAU (secesja): krzywe linie są w porządku. Art. Nouveau to pierwotnie nazwa galerii otwartej w Paryżu w 1895 roku. Dekoracyjny styl, charakteryzujący się głównie falistymi liniami i wybujałym ornamentem roślinnym. Postimpresjonizm szczególnie dobrze wyrażał się w plakacie, przede wszystkim Cezanne’a, Gauguina. Zastąpił impresjonistyczną mgiełkę rozmazanych plamek krętą linią i intensywnymi kolorami. Postimpresjonizm skupił się na tym, jak rozumie świat udręczony umysł ludzki.

1. malarstwo XX w. postimpresjonizm, główni przedstawiciele: Vincent van Gogh, Paule Gauguin, Paul Cezanne
2. Gogh- nie starał się wiernie oddać ani kształtu ani barwy. Rejestrował przede wszystkim swoje przeżycia wobec natury i temu podporządkowuje barwy i kompozycje. Sztukę, która dla wyrażenia silnych, gwałtownych odczuć poszukuje możliwie najbardziej wyrazistych środków, najbardziej wyrazistych określamy mianem ekspresjonizmu. Twórcą takiej sztuki był Gogh. „Słoneczniki”, „Nocna kawiarnia”, „Gwieździsta noc”, „Jedzący kartofle”, „Kruki nad łanami zboża”
3. Paul Gauguin- malował pejzaże, martwe natury, posługiwał się delikatnym konturem, przez co kształty postaci są uproszczone. Tworzy dzieła symboliczne np. „skąd przychodzimy, czym jesteśmy, dokąd idziemy”- głęboka myśl, idea jest przedstawiona nie wprost, lecz w postaci zagadki, rebusu- prekursor symbolizmu: „walka Jakuba z aniołem”, „dziewczyny na plaży”
4. Paul Cezanne- odrzucił perspektywę, zbudował nową przestrzeń malarską, nie stosował światłocienia, uprościł kształt przedmiotów, częściowo upodobniając je do figur geometrycznych: „martwa natura z pomarańczami i jabłkami”, „chłopiec w czerwonej kamizelce”, „góra w Saint Victorie” Paul Cezanne był prekursorem kubizmu.
5. neogotyk- styl bazujący na gotyk ze średniowiecza, np. parlament w Londynie : strzeliste wieże, duże okna, okna zakończone ostrymi łukami, lekkość budowli; domek gotycki w Puławach: ozdobna fasada, duże okna, arkady, łukowate zakończenia okien
6. eklektyzm- styl wybierający barok lub renesans, barok: bogate zdobienie na fasadzie budynku, kopuła, podwójne kolumny, wysokie okna, bogato zdobione nisze (zagłębienia w murze): Gmach Zachęty w Warszawie (rzeźba z fasady skupiła się na tympanonach, kolumny, wejścia zakończone łukiem
7. nowy materiał konstrukcyjny- stal: Pałac Kryształowy w Londynie, wieża Eiffla
8. wielcy malarze przełomu stuleci: Jacek Malczewski, Witold Wojtkiewicz, Stanisław Wyspiański
9. Kubizm- 1906- 1914 , Pablo Picasso rozpoczyna kubizm pracą pojawiająca się w 1906r. „Panny z Avignonu”. Kubiści odrzucili perspektywę, uprościli kształt przedmiotu. przedstawione rzeczy sprowadzają do form geometrycznych typu stożek, walec, kula
10. Kubizm dzielimy na 3 fazy: 1906r- 1909r- kubizm cezzanowski, 1910- 1912- kubizm analityczny- przedmioty i postacie zostały rozbite, kształty zgeometryzowane, zaznaczone niedomkniętymi konturami, 1912- 1914- kubizm symboliczny- obraz w fazie analitycznej na powrót ulega scaleniu, przedmioty odzyskały swój rozpoznawalny kształt, choć nadal ulegają silnej geometryzacji