HORDA

Dla Aleka, który pilnował pieska, żebym mogła pisać.

I dla Bree, która wygrała w pisaniu książki.

Część I

„Pachnę dziką bestią – tak jak wiatr, gdy nadchodzi” – George McDonald „ Chłopiec Dnia i Nocna Dziewczyna”.

POSZUKIWANIE

Odeszłam bez patrzenia za siebie. To nie było łatwe, ale konieczne, żeby opuścić tych, którzy są oblegani i kochani przez nas, żeby zdobyć pomoc dla Salvation. Ta decyzja zraniła też moje serce – mina mojej zastępczej matki będzie mnie prześladować, taka zraniona i odważna, starsza niż mi się wydawało, kobieta potrafiąca pozostać jednocześnie silna i zasadnicza. Połyskiwała jak obietnica nadziei, której mój ogień nie potrzebował by migać i wypalić się zanim miałam szansę by żyć. Kiedyś myślałam, że starość to 25 lat, ale czas spędzony w Salvation zmienił moje percepcje¹. Teraz to dziwne wyobrazić sobie, że mogę nie wstępować w środek życia. W ciemnościach chodziłam szybciej, mój wzrok był ostrzejszy dla Dzikich żerujących ponad naszą enkalawą. Za nami słyszałam ich wyzywające piszczenie skierowane do mężczyzn pilnujących murów. Strzelby wystrzeliły kiedy pędzili, ale nie mogłam się odwrócić nieważne jak bardzo chciałam. Mój kurs wyznaczała lina cienia namalowana na bezcennej mapie zabezpieczonej lekką folią w mojej torbie. Zanim wyruszyliśmy oglądałam ją w pełnym skupieniu zapamiętując każdy skręt i zwrot drogi, każdą wiadomość napisaną ręcznie przez Longshota o dobrym polowaniu czy świeżej wodzie. Dwa dni do Soldier’s Pond² dwa na powrót, kiedy już zbierzemy potrzebne posiłki. Kropka na pergaminie reprezentowała najlepsza nadzieję na ratunek dla ludzi, którzy nauczyli mnie życia, w którym może być coś więcej niż zabijanie i polowanie. Mama Oaks. Edmund. Nie mogłam sobie pozwolić na myślenie o nich albo się jąkam. Zamiast tego stąpałam cicho i ostrożnie, nasłuchując Dzikich za nami. Zerkając przez ramię wracała mi nadzieja, że Cień wciąż jest po mojej stronie. Tegan i Stalker szli po swoich bokach, ona z jej krzywym chodem i niezachwianą lojalnością, on z jego zakrzywionymi nożami w rękach i oczami wpatrzonymi w horyzont, uważam, że nie widzi tego co leży przed nim tak dobrze jak ja. To przyszło z byciem nocną dziewczyną. Odruchowo poprawiłam moją torbę obciążoną ciężarem książki, która podróżuje z nami odkąd zabraliśmy ją z ruin. Może jej nie potrzebuje, ale stała się ona moim talizmanem, tak jak poszarpana karta do gry schowana w ukrytej kieszeni w mojej koszulce. Edmund wyjaśnił mi, że mój talizman z dołu to jedna z pięćdziesięciu dwóch części talii i to niska karta. Wydaje się, że pasuje i to sprawiało, że byłam upokorzona.

- Widzisz coś? – spytała Tegan.

- Tylko jakieś zwierzęta żerujące nocą. Wróg jest za nami.

- Wiem – odpowiedziała cicho.

Trawa łamała się pod naszymi stopami, padała obfita mżawka ze spadających zbyt wcześnie liści. Był to czas zmian, kiedy to wszystkie zmieniają kolory i spadają z gałęzi, ale zawsze było kilka by trzeszczeć, gdy szliśmy. Biegliśmy przez noc z drobnymi przerwami na odpoczynek i wodę , kiedy sprawdzałam mapę światło księżyca świecącego nad moją głową padało na nią. Po jakimś czasie słońce wyczołgało się zza horyzontu tworząc delikatne spirale na róży i bursztynie, byłam wyczerpana i zdegustowana swoimi słabościami. Na dole Cień i ja biegaliśmy szybciej, groźniejszymi trasami, ale musieliśmy dostosować się do Tegan i jej zamaszystego kroku. Troska dziewczyny była z całego serca, ale jej noga nie mogła utrzymywać się bez końca w tym samym miejscu a reszta nas ruszała, ona jęczała teraz, z bólem w kącikach jej ust. Jednakże nie popełniłam tego błędu wspominając o tym na głos.

- Czas rozbić obóz – zasygnalizowałam Stalkerowi by przeszukał teren, widać było jak bardzo się zmienił, gdy nie wzdrygnął się po wydaniu rozkazu, tylko rozpoczął to o co go poprosiłam. Kiedy już rozłożyłam swoje koce Cień zapytał:

- Bez ognia?

Potrząsnęłam głową.

- Niedługo wzejdzie słońce. Nie będziemy go potrzebować.

- Wyczujemy ich zbliżających się, jeśli którykolwiek z nich podejdzie zbyt blisko – dodała Tegan. Pokiwałam głową. To przypomina mi okropny czas, kiedy wędrowaliśmy po pustkowiu mając jedynie opowieści przekazane przez rodziciela Cienia. Przynajmniej teraz mamy mapy i drogę do podążania. Właściwie to nie nazwałabym tego drogą, ale zauważyłam słabe linie, gdzie wóz Longshota i innych - byłam tego pewna - jechał tam i z powrotem wystarczająco by mnie uratować, wciąż wskazywałam odpowiedni kurs. Kiedy rozdawałam mięso, chleb i ser, które dała Mama Oaks wrócił Stalker.

- Główny obszar jest czysty. Ale nie podoba mi się zapach nadciągający ze wschodu.

- Jesteśmy śledzeni? – zapytałam.

Jadłam w oszczędny sposób, wystarczająco by dać radę dalej iść, ale by nie mieć problemów z odpoczynkiem o pełnym brzuchu. Reszta robiła to samo, z doświadczeniem balansując między potrzebą pozostania silnym a mądrym zachowywaniem naszych zasobów. Po dzisiejszym wieczorze mięsa nie będzie, ale chleb i ser powinny wystarczyć do końca naszej podróży. Stalker poważnie pokiwał głową:

- Powinniśmy spodziewać się ataku podczas snu… i mieć nadzieję, że nie będzie ich więcej niż możemy znieść.

Zaklęłam cicho, najgorszym słowem jakiego nauczyłam się podczas letnich patroli.

- Mam nadzieję, że nie zauważyli nas wychodzących z tunelu.

- Nie sądzę, że widzieli – wtrącił Cień. Tutaj bardziej przypominał dawnego siebie, cichego i czujnego, nie zrozpaczonego. – Podejrzewam, że oni mogą wyczuć nas tak łatwo jak my ich. Oczywiście. Gdy tylko to powiedział przypomniałam sobie i zauważyłam prawdę. Dzicy nie musieli widzieć nas wyłaniających się; w minucie , w której weszliśmy pod wiatr wkroczyliśmy na ich terytorium. Jak drapieżnik zauważyli intruzów i podjęli kroki, aby usunąć zagrożenie. Jeśli mamy szczęście jest to tylko mały oddział myśliwych, a nie znacząca część hordy. Pomyślałam, że mogłoby to pomóc Salvation, jeśli duża liczba będzie nas ścigać, moglibyśmy odwieść ich daleko w kierunku Soldier’s Pond. Tamtejsi osadnicy nie podziękują nam za to, ale mogliby nie uwierzyć, że zagrożenie jest naprawdę szybsze.

- Jak to możliwe? – zażądała odpowiedzi Tegan, wyglądając na urażoną.

- To zwierzęta – odpowiedział Stalker. – tak jak wilk mają zaostrzone zmysły i zauważają wszystko co nie dorównuje smrodowi Dzikich.

- To właśnie dlatego byłam w stanie… - ugryzłam się w język za nim dokończyłam: uratować Cienia, bo wiedziałam, że to byłoby dla niego trudne. Jeszcze za wcześnie. W głębi siebie chciałam by docenił co dla niego zrobiłam, co dla niego zaryzykowałam, ponieważ nie było żadnego limitu na to jak daleko zajdę dla mojego chłopaka. Ale jego czarne oczy zabłysły, domyślił się, nawet, gdy nie powiedziałam tego na głos. Z łamiącym się sercem patrzyłam jak odwraca się by rozwinąć swoje posłanie z przesadną dbałością.

- Zrobić co? – zapytała Tegan.

Stalker odpowiedział za mnie z niespodziewanym taktem:

- Zakraść się koło kilku Dzikich. Natrzeć jej ciało i ubranie krwią i jeszcze gorszymi rzeczami dopóki nie zaczęła śmierdzieć. Nie zauważyli jej, większość z nich musiała spać.

Kilku to bardzo delikatnie powiedziane. To był pierwszy znak HORDY wystarczająco dużej by wyrżnąć wszystkich w Salvation, a potem zmieść i plądrować każdą dalszą ostałą osadę. Wspomnienia mnie omiotły, Dzicy: okropni i zdumiewający w swojej liczbie i uzbrojeni w ogień, który ukradli naszemu bastionowi. Obeszłam mój wewnętrzny alarm, wiedząc że nie wyjdzie to na dobre mieszkańcom miasta jeśli spanikuję.

- To bardzo pomysłowe – powiedziała stanowczo Tegan. – i wstrętne – podniosła głowę w zamyśleniu – Czy to znaczy, że oni nie widzą bardzo dobrze?

- Nie mam pojęcia. – Najlepsza znajomość rzeczy; nikt nigdy nie studiował Dzikich. Zamiast tego każdy kto znalazł się zbyt blisko wolał się ich pozbyć. Z oczywistych powodów.

- Chciałabym się tego dowiedzieć – wyszeptała.

Kiedy życzyłam Tegan szczęścia w poszukiwaniu wiedzy wolałam ich zabijać.

- Było ciemno… i jak powiedział większość spała. Nie liczyłabym na to że mają ograniczony wzrok.

Stalker usiadł naprzeciw mnie i układając się wpatrywał się we mnie lodowato. Pocałunek, który mi dał zeszłej nocy czułam jak ciężar, jeden, który chciałam zastąpić by móc być godną Cienia, który nienawidził by tego jeszcze bardziej, gdybym mu powiedziała, że całowałam Stalkera swobodnie, żeby go zmusić, żeby wrócił do Salvation by ich ostrzec, gdybym nie wróciła z Cieniem. W każdym bądź razie mieliśmy ważniejsze rzeczy do martwienia się, więc odłożyłam te sprawy na bok. Stalker powiedział:

- Obejmę pierwszą wartę.

-Drugą – wyszeptałam.

Reszta wzięła trzecią i czwartą odpowiednio, by zagwarantować nam wszystkim przyzwoitą ilość snu. Cień oddał swój zegarek Stalkerowi by było mu łatwiej sprawdzić kiedy miną dwie godziny; kiedy Cień i Tegan przestali kłócić się ze Stalkerem, który chciał pilnować obozowiska sam oboje zaledwie zwinęli swoje koce a słońce zaczęło wznosić się wyżej. Byłam zmęczona, więc odpuściłam natychmiast i śniłam o płonącym Salvation, szlochającej Mamie Oaks i Jedwabnej, przywódczyni Łowców na dole, krzyczącej na mnie za to, że jestem Reproduktorką a nie Łowczynią. Obudziło mnie szarpnięcie, zwinęłam koce, włożyłam okulary przeciwsłoneczne i położyłam się mrużąc oczy na niebieskie niebo poprzecinane białymi smugami. Chmurami, bo tak się rzeczywiście nazywały. Ponoć to z nich pochodził deszcz. Nie zdając sobie sprawy z tego, że tylko ja nie śpię zaczęłam się zastanawiać na głos:

- Ze wszystkich ludzi w Enklawie, dlaczego nie mogłam zatrzymać Naparstka? Albo Kamienia?

Moi przyjaciele z Enklawy może i nie utrzymywali mnie na nogach podczas długiej wędrówki, ale miałam o nich wspomnienia. Naparstek robiła dla nas rzeczy nawet przed zostaniem Robotnicą, kiedy to Kamień nas ochraniał. Chciałabym śnić o nich zamiast o Jedwabnej, która wywoływała strach w każdym pod jej rozkazami.

-Nie wiem – odpowiedział Stalker. – Ale myślę o jednym młodym cały czas. Wszędzie za mną chodził. Ale nie miał serca by przejąć moc. Umarł młodo.

- Jak miał na imię?

-Rule³ – odpowiedział. – Bo zawsze za nimi podążał.

Wyglądało na to, że Wilcza tradycja nadawania imienia różniła się od naszej, widocznie skupiali się na cesze osoby, a nie na darach. Powiedziałam to na głos, a Stalker pokiwał głową.

- Przywódca nazywał nasze szczeniaki. Po ośmiu zimach zdobywaliśmy nasze imiona.

- Jak? – wychodzi na to, że mają inne tradycje niż łapanie intruzów i wykradanie dziewczyn innym gangom, ale jego twarz wyostrzyła się; nie chciał o tym rozmawiać, więc dodałam:

- Nie ważne. Powinieneś odpocząć.

- Dzięki. Było cicho cały czas – oddał mi zegarek Cienia i owinął się kocami. Usiadłam po turecku jako wartownik kiedy inni spali. Kiedy zeszłam do pozycji leżącej zaczęłam się przyglądać Cieniowi, miałoby to większe znaczenie, gdybym mogła pogłaskać jego włosy i pocałować usta. Ból tego wspomnienia obudził się we mnie, gwałtowny jak ulewa, grzmiący w moim sercu. Odwróciłam się od jego zakręconych półksiężycowych brwi i łagodnej krzywiźnie ust. Te godziny minęły mi tylko w cichym śpiewaniu ptaków i skrobaniu małych zwierząt w zaroślach. Wybraliśmy zacienione miejsce pomiędzy drzewami, gdzie trawa była miękka i światło przedostawało się między liściastym sufitem, pokrywało zielonymi cętkami. Znowu chciało mi się spać, gdy budziłam Cienia, ale byłam na tyle uważna, żeby nie wstrząsać nim. Uklęknęłam przed nim i wyszeptałam mu do ucha:

- Twoja warta.

Natychmiast się obudził, z jedną ręką na nożu:

- Cokolwiek?

- Żadnych kłopotów.

- Uważam, że Stalker ma rację. Polują na nas.

- Wiem.

Żerowałam wystarczająco często, żeby rozpoznawać to kłujące uczucie, kiedy to wróg jest blisko. Niestety, dopóki wiatr będzie wiał w ten sposób, dopóty nie będziemy mogli wyczuć jak daleko są Dzicy. Odpoczywamy, dopóki możemy, bo potem będziemy musieli cisnąć dalej. Walki nie były na szczycie naszych priorytetów, naszą misją było zwołanie pomocy i nie mogłam rozważać ceny porażki. Jeśli będzie to konieczne podejmiemy wymijającą akcję i staniemy na czele Solider’s Pond bardzo szybko.

- Nie podobają mi się nasze szanse – powiedział Cień.

- Na przetrwanie biegu czy zdobycia pomocy?

Wzruszył ramionami niechętny do wypowiadania na głos swoich wątpliwości. Umyślnie usiadłam koło niego. Położyłam swoją rękę na trawie obok jego dłoni. Wiedział – musiał wiedzieć – że jeśli sprawy wyglądałyby inaczej splotłabym moje palce z jego. Ale on tego nie chciał, nie mógł tego znieść. Odczytałam świadomość mojego gestu w jego zmienionej postawie. Cień rozprostował palce obok moich i przez kilka sekund czułam każde źdźbło trawy na mojej dłoni, jeśli były one koniuszkami jego palców.

- Mam nadzieję, że udowodnię swoją użyteczność – powiedział.

- Jesteś tu. To wystarczy.

Zawahałam się i zdecydowałam, że może niebyt lepszego momentu i nie mogłabym iść dalej bez powiedzenia mu. Uspokoiłam się i powiedziałam mu co mnie gnębi w pożegnalnym pocałunku, który dałam Stalkerowi w lesie i o tym, którym mnie zaskoczył noc wcześniej i o tym jak te momenty są sprzeczne z obietnicą, którą złożyłam Cieniowi odnośnie prawa do wyłącznego całowania. Czułam się jakbym zburzyła jego zaufanie, ale nie żałowałam, że bezpiecznie sprowadziłam go z powrotem. Jego wyraz twarzy był jednakowy, jego oczy pociemniały, gdy mówiłam o nocnym pocałunku.

- Nie rozumiem, dlaczego mi o tym mówisz. Możesz robić co ci się podoba. Jak powiedziałem, my nie jesteśmy… - zamilkł i wzruszył ramionami jakbym wiedziałam o co mu chodzi. Gorzej, wiedziałam. Mówił o zakończeniu wszystkiego co razem przeszliśmy, ale jeśli Cień myślał, że możemy wrócić do bycia Łowcami-partnerami, tak jak na dole, zanim zrozumiałam uczucia i to jak trzymał moje serce na dłoni bez dotykania mnie, to był w całkowitym błędzie. Zacisnęłam zęby wobec mojego natłoku złych słów. Pomyślałam, że Tegan doradziła mi cierpliwość, kiedy jest ciężko. Uderzył w bolesny ton:

- Nie ważne co zrobiłaś by sprowadzić mnie z powrotem. W tedy było już za późno.

-Nie jest –powiedziałam. – I nie pozwolę, żeby było. Ale zasługujesz na całkowitą szczerość. To co stało się ze Stalkerem nie było czymś, o co prosiłam, ale zrobiłabym dla ciebie wszystko.

- Niektórych rzeczy – wyszeptał – nie powinnaś.

Nie zapytałam czy chodzi mu o jego uratowanie czy o układ ze Stalkerem z zawiłymi pocałunkami. Nie mogłam oprzeć się naciśnięciu jeszcze troszeczkę:

- Nie będzie ci przeszkadzać jeśli znajdę sobie kogoś innego?

Jego szczęka zacisnęła się i zobaczyłam jak mięsień mu zadrgał zanim to opanował:

- Myślałem, że mówiłaś, że będziesz o mnie walczyć.

- A ty powiedziałeś, że już za późno – dałam mu słaby uśmiech wraz z zegarkiem. – A więc to dobrze, że nie mam w zwyczaju cię słuchać.

Miękkie westchnienie ulgi uleciało z niego zanim zdążył się powstrzymać. To było całe potwierdzenie jakiego potrzebowałam. Przynajmniej w tym zakresie, nie mogłam wziąć słów Cienia za dobrą walutę. Jego usta wypowiadały słowa, z którymi serce się nie zgadzało, na zewnątrz: ból i jeszcze mroczniejsze uczucia, które prawdopodobnie przecięłyby mnie na pół. Po raz ostatni posłuchałam rady Tegan, żeby nie naciskać go zbyt mocno, więc przesunęłam się z powrotem w moje koce, bez dalszej dyskusji. Nie odwróciłam się kiedy sunęłam w śnie. Niech na mnie spojrzy, jeśli chce. Miałam nadzieję, że to zrobił i, że poczuł choć ułamek tego co zrobiłam. To mogłoby sprawić, że wróci do mnie szybciej. W tym desperackim biegu, biegłam ślepo i mając nadzieję, że zakończy się on z Cieniem u mego boku. Kiedy się obudziłam świat był niewyraźnym kłębowiskiem żółtych zębów.

Wyjaśnienia:

1 – perceptions – percepcja – odbieranie jakiś zjawisk za pomocą zmysłów (jakby ktoś nie wiedział)

2 – Solider’s Pond – Żołnierski staw

3 - rule – zasada

BÓJ

Słońce ustawiło się pod kątem, kiedy skoczyłam na nogi. Nie było całkowicie południe, ale Dzicy nas znaleźli. Dziewięć potworów, silnych i dobrze odżywionych, więc nie będzie to takie łatwe jak przedtem. Na szczęście wszyscy moi towarzysze nie spali i szykowali się do walki.

- Stań za mną! – Stalker warknął na Tegan.

Ostrze wsunęły mi się w ręce i rzuciłam się na czterech okrążających Cienia. Uderzyłam pierwszego nacięciem w tułów rozcinając ranę w jego wnętrzu. Zauważyłam brak gnijących ran na innym Dzikim, na które się napotykałam. Ich skóra była gładka, ale twarda i nakrapiana szarością. Poplamione kły były takie same, jednakże, ostre szpony cięły w moją stronę. Obróciłam się na bok, kończąc manewr podwójnym uderzeniem biegnącym w dół. Moje lewe ostrze nacięło ramię kreatury, ale żadna z ran nie była śmiertelna. Oślepiona i wściekła Rzecz warczała na mnie, posiadając wyzwanie w jej o dziwo ludzkich oczach. Tęczówki były krystalicznie czyste, oszałamiająco bursztynowo-żółte w zestawieniu z białą twardówką. Miałam niewątpliwe wrażenie, że To postrzegało mnie jako myślącą osobę, nie tylko mięso, ale wciąż zamierzało mnie zabić. Zdanie sobie z tego sprawy ogłuszyło mnie, nie na tyle by nie ominąć następnego ciosu, następnego odwracającego się gwałtownie by się ze mną zmierzyć. Stalker dopadł jednego skutecznym zranieniem w gardło, zostawiając trzy. Cień zabił następnego, patrosząc Dzikiego cięciem od klatki piersiowej do krocza. Wnętrzności wypadły na zewnątrz mięsiście barwiąc trawę wokół naszych stóp. Kolejny lament rozpaczy – ten okropny, nieharmonijny krzyk, potwierdzający to, że Dzicy czuli, to, że cierpieli stratę i naparli na Cienia z furią. Zdumiałam się bardzo. To była furia, nie tylko głód. Te zachowywały się tak bardzo inaczej od tych bezmyślnych, z którymi walczyliśmy pod ziemią. Obróciłam się pod tnące pazury i wbiłam oba swoje ostrza w brzuch i wyciągnęłam bokami ciągnąc z całej siły. Był to killshot¹. Potwór wywrócił się, kiedy następny rzucał się na mnie. Zablokowałam uderzenie, ale zebrałam wystarczające przeczesanie szponami wzdłuż przedramienia; ten Dziki był silny, wystarczająco bym poczuła siłę uderzania w kościach. Muszę nauczyć się z nimi walczyć, odkąd już nie umierają tak szybko. To był rzeczywisty bój, nie spustoszenie, za które brałam odwet. Cień zajęczał, gdy jeden z nich wbił szpony w jego ramię i użył do podtrzymania podczas wirowania nim naprzód dla nieuchronnego ugryzienia. Zaskakując mnie, Tegan wzięła mój karabin spod drzewa, gdzie stała. Nie byłam pewna co do jej celności, ale strzał padł, otwierając klatkę potwora i rzucił tego, który miał Cienia. Uniosłam mój podbródek w podziękowaniu i wwierciłam się w ruch oddając uderzenia szybciej i szybciej. Tegan zastrzeliła następnego, kiedy wykańczałam pierwszego. Pobiegłam by pomóc Stalkerowi, który zmagał się z dwoma. Dźgnęłam nisko w kręgosłup, paraliżując To, potem błyskawiczne nacięcie Stalkera wykończyło kreaturę. Pomagałam mu wykończyć ostatnich, kiedy Cień dopadł następnego. Nareszcie mieliśmy dziewięć trupów i fetor krwi, kiedy Tegan drżąc kołysała karabin przyciśnięty do jej piersi.

- Zrobiłam to. Bałam się, że zastrzelę Cienia, ale nikt nie był wystarczająco blisko.

- Dziękuję – wyszeptał.

- Te były inne – powiedziała Tegan gapiąc się na ciała. – Nie tylko w wyglądzie fizycznym, ale i w nawykach. Zauważyliście, że nie noszą już szmat? Właściwie te Mutanty robią ubrania.

Miała rację. Mięli kiepsko opaloną skórę w modnej chropowatej zbroi. Ale ich dziwaczności nie zmieniały celu naszej misji.

- Musimy iść dalej – powiedziałam. – Pakujcie swoje rzeczy. Karabin słychać bardzo daleko na otwartej przestrzeni, więc mam nadzieję, że zgromadziliście wystarczającą ilość sił. Będzie wam potrzebna. Rany opatrzymy później.

W minutę nasze koce były poskładane i spakowane do naszych toreb. Podałam reszcie trochę chleba, żeby zagryzać podczas drogi, potem sprawdziłam drogę na mapie. Stalker pomógł mi zorientować się w ścieżce, rozpoczęliśmy bieg podczas, którego zastanawiałam się ile czasu minie zanim Dzicy wyśledzą strzały karabinu. Nie wątpiłam, że damy radę utrzymać się przeciwko największym grupom tropicieli, ale każda walka opóźniała i osłabiała nas. Oboje, Cień i ja byliśmy ranni, zebraliśmy najwięcej ran. Wyprawa do Solider’s Pond będzie się przedłużać. Salvation nie ma dużo czasu. Moje stopy uderzały ziemię, posyłając za mną w górę kurz.

- Myślę, że musimy przycisnąć, żeby dotrzeć do Soilder’s Pond dziś wieczorem.

- Mogę – powiedziała Tegan. – Jeśli o to pytasz. Z moją nogą w porządku.

Cieszyłam się, że nie była na to nastawiona defensywnie. Musieliśmy patrzeć realistycznie na nasze możliwości.

- Dobrze. Jesteś zaskakująco użyteczna z moim karabinem. Zatrzymaj go.

Poczerwieniała z przyjemności, albo mogło to być bieganie w cieple dnia, który przypalało słońce. Światło jarało na przód, kując mnie w oczy i zastanawiałam się czy wreszcie w pełni przyzwyczaję się do tego. Moje przedramię paliło, ale nie wystarczająco by mnie spowolnić. Cień nie podziękował by mi za kwestionowanie jego siły, więc nie pytałam jak jego zakrwawiona łatka na ramieniu. Jednak poruszał się dobrze, nie przerywając, więc nie bolało go aż tak mocno. Sprawdzę go później, zakładając że, mi pozwoli. To był długi, ponury dzień z jedynie podstawowymi przerwami na higieniczne funkcje i by łyknąć trochę wody lub połknąć garstkę sera. O zmierzchu twarz Tegan była biała ze zmęczenia i bólu, tak wielkiego, że nie przyznałaby się nawet do jego ćwierci. Według notatek Longshota była to ostra wycieczka, znacznie dłuższa niż dwa dni na wozie. Ale on musiał zajmować się mułami i pozwalać im odpoczywać, plus, musiał holować towar na sprzedaż, podczas gdy my poruszaliśmy się tak szybko jak tylko człowiek może. Przez ten czas księżyc wzniósł się wysoko i wypatrywał nasz cel wzdłuż równiny. Nie wiem czego się spodziewałam, ale TO na pewno nie było to. Na ile mogłam widzieć, nie było to podobne do Salvation, okropne uczucie przebiegło mi po kręgosłupie. Zatrzymałam się oddychając ciężko, kiedy stanęłam wyczerpanie dopadło mnie jak fala wody tonącego, osłabiając moje kończyny.

- To wygląda jak ruiny – powiedział Stalker.

Pokiwałam głową:

- Tyle, że nie jest do końca zniszczone.

Było to miasto ze starego świata tyle, że był otoczony kordonami², płotami, nasypami i rowami. Były tam też latarnie, inne niż pod ziemią czy nawet w Salvation. Były dziwne i umocowane, bez żadnego ognia, bardziej magiczne jak z opowieści Edmunda opowiedzianych dawno temu.

- Widzieliście kiedykolwiek coś takiego? – zapytałam.

Stalker i Cień pokręcili głowami, ale Tegan była zajęta oglądaniem iskier z podziwem marszcząc brwi:

- Nie odkąd byłam mała, miałyśmy takie w szklarni na uniwersytecie wypełnione światłem z leżenia na słońcu. Wyglądały tak jak te, tylko większe.

- Nie wiedziałem, że stare rzeczy takie jak te wciąż działają – powiedział Stalker. – Czasami wygrzebywaliśmy ze śmieci rzeczy, ale nie wiedzieliśmy jak ich używać, oprócz puszek.

- Dlatego, że jesteście dzikusami – powiedziała.

- Byliśmy – zgodził się cicho.

- Która godzina? – zapytałam Cienia.

Sprawdził zegarek:

- Prawie północ.

Westchnęłam:

- Nie mamy wyboru. To nie najlepsza pora na nasze wezwanie, ale też nie możemy czekać na pomoc. Idziemy.

Twarde obrzeża wyglądały na opustoszałe, nie ufałam swoim oczom. Moje zmysły mi mówią, że jesteśmy obserwowani. Więc wybrałam łatwą ścieżkę wzdłuż równiny, czekając na ostrzeżenie lub głos, który będzie mi kazał ogłosić mój interes. Żadne nie nadeszło, aż postawiłam stopę na metalowej rampie, która prowadzi do plamistych ulic, podobnych do tych w Gotham. Widziałam, gdzie obywatele Solider’s Pond próbowali utrzymać powierzchnię gładką, wnosząc tarapaty z zatłoczonym błotem i brudem, ale nie zapieczętowane na tyle dobrze, by schować uszkodzenia, nawet nocą.

- Kim jesteście? – spytał niewidzialny męski głos. – Wędrowcy czy turyści?

Nie miałam bladego pojęcia co znaczą oba te słowa. Po zerknięciu na Tegan – najwidoczniej ona też nie wiedziała – odpowiedziałam:

- Jesteśmy posłańcami, niosącymi informację ze Salvation.

- Dlaczego nie przysłali Longshota? – zapytał mężczyzna.

Uspokoiłam się trochę. Jeśli się nie myliłam jego ton zawierał pewien sentyment, urodzony z koleżeństwa i nocy spędzonych na wymienianiu historii:

- Przykro mi. Longshot zginął podczas ostatniej bitwy.

- Myślę, że lepiej będzie jak wejdziecie.

Coś się zmieniło i poruszający się cień pokazał mi środki ostrożności, które by nas zniszczyły, gdybyśmy postawili jeszcze jeden krok w stronę rampy.

- Jest czysto dla was - możecie przejść. Pośpieszcie się.

Nie chcąc przysparzać kłopotu naszemu gospodarzowi, zbiegłam i reszta pobiegła za mną. Za nami ciężka waga cofnęła się utrzymując tempo z chrząkającym mężczyzną, który wciągał ją na miejsce. Później sześciu weszło w światło z prowadzącym mężczyzną, który – wiedziałam instynktownie – zaprosił nas do Solider’s Pond. Wszyscy nosili zakurzone zielone ubrania, połatane wiele razy, prezentowali się jak wojownicy, z ramionami do tyłu, wyprostowanymi kręgosłupami i podbródkami zachęcającymi do kłopotów. Wszyscy byli mniej więcej w wieku Edmunda, z siwymi włosami rosnącymi pośród szczeciny na ich szczękach. Wszyscy nosili broń na biodrach, podobną do karabinu, tylko mniejszą i noże z długą rączką na ich udach.

- Mówiliście, że macie wiadomość z Salvation i że Longshot nie mógł jej dostarczyć. Były kłopoty?

- Nieprawdopodobnie dużo – powiedziałam szczerze. – Z całym szacunkiem, ale… jesteś Starszym? – Był to ktoś taki jak przywódca w Salvation i jak pod ziemią Białaściana.

- To przestarzała nazwa… i nie, chociaż byłem, nie jestem. Nie będę was zmuszał do opowieści dwa razy, Davis staniesz na czele warty, kiedy mnie nie będzie, zabieram naszych gości na wizytę z Pułkownik.

Jeden z mężczyzn skinął głową, kiedy nasza eskorta prowadziła nas przez dzielnicę. To była konstrukcja starego świata, połatana i podparta by zachowywała funkcjonalność. Jakkolwiek, już nie mieliśmy zasobów by zbudować coś takiego. Rozmiar i kształt struktur był zadziwiająco podobny, każdy kolejny dom był zapieczętowany z całkowitą precyzją.

- To upiorne – powiedział Cień obok mnie.

- Bardziej jak model dla dziecka, niż prawdziwe miasto – potwierdziłam cicho.

- Tędy. Jestem Morgan. Jeśli obudzimy Pułkownik nie mogę wam zagwarantować, że wasza wiadomość będzie przyjęta dobrze.

Jego ton był dziwny, rozbawiona wiadomość, której nie potrafiłam zinterpretować. Nie spodziewałam się, że będą to dobre wieści, więc ledwo się z tym liczyłam, ale reakcja przywódcy ma ustalić czy nam się powiodło. Morgan prowadził nas do wielkiego domu z długim gankiem; światła były poprzyczepiane dookoła szczytu, co skłoniła mnie do myślenia, że była to jakaś siedziba główna. W środku podtrzymywało się początkowe wrażenie, z miotem stołów i krzeseł wypełnionych papierami, niektóre z nich zżółkły z wiekiem, inne wydawały się być niedawno wyprodukowane. Nowe pościele przybyły z Salvation bo miały na sobie odcisk formy drzewa trzykrotnie okrążonego. Więc, pomiędzy innymi rzeczami, Solider’s Pond polegało na Salvation na papierach, według Mammy Oaks był to fantazyjny świat papieru. Świeczki płonęły, wosk trzaskał na spodek, były tam jeszcze trzy lampy, nieznane przeze mnie. Dawały niemiły zapach, gdy płonęły, ogień migotał w szklankach jak uwięziony świetlik. Było tam też kilka wyświechtanych krzeseł, źle wyglądający mężczyźni rozciągali się. Zastanawiałam się, który z nich to Pułkownik i co to pułkownik. Musiał to być tytuł podobny do Elder Bigwatera, który właściwie nie był najstarszym mężczyzną w Salvation w przeciwieństwie do podziemi. Może grał rolę Strażnika Świata konsultującego ważne sprawy. Żadne z moich domysłów nie okazały się być prawdziwe kiedy Pułkownik się odwrócił; mogę powiedzieć, że była to osoba, której szukaliśmy, w tym samym czasie Morgan podszedł i się uśmiechnęłam jednocześnie zadowolona i rozgoryczona.

Pozwoliłam Salvation zmienić sposób w jaki postrzegam świat. To nigdy nie przyszłoby mi do głowy.

A powinno. Oboje Miedź i Jedwabna odgrywały potężne role na dole. Ta kobieta była młodsza od Mammy Oaks, ale nie tak młoda jak żona Rexa Ruth. Nie wiem ile miała lat, ale w porównaniu z mężczyznami wokół niej była młoda. Czarne włosy miała upięte w skomplikowany kok, a jej ciuchy były świeżo wyprasowane, mimo późnej pory. Podobnie jej ciemne oczy były obrysowane słabym cieniem, co pokazywał, że niedawno nie spała za dobrze. Ostra cecha charakterystyczna nadawała jej aspekt inteligencji: dowiedzieliśmy się czy jest to prawda kiedy przemówiliśmy.

- Raport, Morgan – jej ton był pełen werwy, ale nie nieuprzejmy.

Podczas mojego pobytu w Salvation nauczyłam się to odróżniać. W jej oczach była serdeczność, która zaprzeczała słowom:

- Jakie są najnowsze informacje dotyczące terytoriów?

Domyśliłam się, ze musi jej chodzić o ziemie opisane na mapach Longshota. Jakimś cudem oparłam się pokusie, żeby sprawdzić czy ta informacja znajduje się, gdzieś na jego papierach.

Zamiast tego skupiłam swoją uwagę tylko na Morganie, który powiedział:

- Przynoszą z Salvation najnowsze wieści. Pomyślałem, ze najlepiej będzie od razu ich do Ciebie przyprowadzić, Pułkowniku Park.

- Zapewne to nic dobrego, ale mówcie – powiedziała Pułkownik.

Nie pozostało nic innego jak wyłożyć problem:

- Salvation jest oblegane… Longshot zginął podczas pierwszego najazdu. Przykro mi, że przynosimy takie złe wieści, jeśli byłaś z nim tak zżyta jak ja – przełknęłam gulę w moim gardle, napełniona przez nową świadomość, ze już nigdy nie usłyszę jego chrypiącego głosu, albo nie zobaczę zmarszczek wokół jego oczu, gdy się uśmiechał. – Miasto jest otoczone przez Dzikich – to znaczy Mutantów – uzbrojonych w ogień. Nie mamy wystarczająco dużo mężczyzn by walczyć. Więc Elder Bigwater wysyłał nas z prośbą o wysłanie posiłków, a wy jesteście najbliższą osadą.

Biorąc pod uwagę moje doświadczenie z osobami u władzy, spodziewałam się, że Pułkownik Park powie, że jestem świrnięta, powinnam zjeść zupę i położyć się spać. Znowu się pomyliłam. Nic z mojego doświadczenia nie przygotowało mnie na jej reakcję. Uderzyła ręką w najbliższy stół burząc jakieś ołówki w kubku, rozrzucając jakieś papiery na podłodze.

- Mówiłam ci – warknęła na mężczyznę patrzącego na świt z przerażeniem

Wyjaśnienia:

1 – Kordon – ciasny szereg lub kilka szeregów żołnierzy lub policjantów, otaczających jakiś obiekt lub blokując jakieś przejście

POSIŁKI

- Wiedzieliście o Salvation? – zapytał Stalker wyglądając nieufnie.

Pułkownik potrząsnęła głową:

- Zauważyłam różnicę we wzorach ataków Mutantów dookoła nas. Potem wszyscy się wynieśli. Stwierdziłam, że to musi znaczyć, że planują coś, ale moi doradcy powiedzieli, że jestem panikarą.

Więc, nie tylko nam uwierzyła, ale przewidziała łańcuch zdarzeń. To może nas ocalić przed błaganiem i próbą przekonania tych, którzy nie wierzą, że świat może się zmienić. Część z napięcia mnie opuściła, mimo to zmęczenie zostało. Byłam świadoma, że każda chwila, którą spędzamy rozmawiając to może być ta, która Salvation przegra i pamiętałam mężczyzn na murach, o twarzach szarych ze zmęczenia, strzelających odważnie, nawet kiedy Smith walczył, żeby utrzymać zużycie amunicji. Bez pomocy Stalkera mógł udowodnić nieznaną moc. Musieliśmy wrócić natychmiast.

- Prawdopodobnie możecie sobie wyobrazić jak sprawy wyglądają – powiedziałam. – Jak szybko możesz wysłać jakiś mężczyzn z nami?

Mężczyzna z wąsami odezwał się pierwszy raz:

- Nie możemy wysłać naszych sił zbrojnych na jakiś kaprys.

- To żaden kaprys – warknęła Tegan.

Inny doradca zgodził się:

- Ocalenie Salvation może oznaczać stratę Solider’s Pond.

- Może właśnie tego chcą Mutanci. Skąd wiesz, że ich podstęp w Salvation nie jest dywersją? W minucie, w której osłabimy swoją zagwarantowaną pozycję – zaatakują – przewidywał ostatni radny.

- W końcu i tak po was przyjdą – wymamrotał Cień.

- Wystarczy – Pułkownik tknęła w swój ton zimną stanowczość.

- Podjęłaś decyzję? – zapytałam.

Skinęła głową wyglądając na zmęczoną:

- Niestety to nie zależy ode mnie. Coś ważnego musi zostać podane pod głosowanie.

- Więc zorganizuj awaryjne spotkanie – zasugerowała Tegan.

Zgadzałam się z nią. Nie mogliśmy pozwolić by ludzie spali. Pułkownik rozważała przez chwilę i skinęła na Morgana:

- Idź obudź resztę rady. Sprowadź ich tu w ciągu następnej pół godziny. Ta czwórka i tak musi opowiedzieć się. Zakładam, że wrócicie do domu walczyć bez względu na wynik – zaadresowała ostatnie stwierdzenie w naszym kierunku.

- Tak, proszę pani – Cień uwewnętrznił lekcję o trybach okazywania szacunku zwracając się do kogoś szybciej niż ja.

Położyła rękę na moim ramieniu. Cieszę się, że nie wybrała Cienia do tego gestu - mogłoby to się źle skończyć:

- Jesteście głodni? Jedyne co mogę zrobić to nakarmienie was, gdy czekacie.

- To było by mile widziane – podpowiedział Stalker.

Pułkownik Park odwróciła się do jednego z jej doradców:

- Zdobądź dla nich coś ciepłego do jedzenia. Na kominku pośród tego bałaganu wciąż powinna być zupa.

W czasie minuty wszyscy jedliśmy obfity gulasz z chlebem, żeby wyczyścić miseczkę. Usiadłam na krześle na skraju pokoju, inni dopasowali sobie inne miejsca. Było cicho kiedy jedliśmy, niedługo potem, pięć innych osób przyszło do pokoju: trzech mężczyzn i dwie kobiety, co dało równą siłę obu płciom. Zauważyłam tą parzystość, nawet, gdy kończyłam posiłek.

- Co to znaczy? – zażądał odpowiedzi siwo-włosy mężczyzna.

Pułkownik zwięźle podsumowała to co jej powiedziałam i dodała:

- Musimy zagłosować raz czy wysyłamy pomoc.

Kobieta z cienkimi blond włosami popatrzyła dookoła matczynym wzrokiem, dotknęła palcami swoich ust zaalarmowana:

- Jeśli mutanci się zorganizowali nie zajmie zbyt długo zanim dotrą do nas.

- Moje słowa – powiedziała Pułkownik.

Debatowali przez chwilę. Z pełnym żołądkiem i bolącym sercem nie brałam udziału w obradach. Liczyło się to jak zadecydują, a nie czy jednomyślnie. Tegan wsunęła się obok mnie – wyglądała na zdeterminowaną. Bezsłownie wskazała na moją ranę, zaoferowałam jej moje ramię do leczenia. Zdusiłam przekleństwo kiedy oczyszczała ciesz sączącą się głębokim strumieniem z góry mojego ramienia, dodałam kontrapunkt dla moich blizn na przedramionach z uprzejmością do Enklawy. Nadal byłam dumna z moich sześciu blizn, choć może nie powinnam. Kiedy skończyła posmarowała mnie balsamem i sprawnie zabandażowała uraz.

- Cień nie pozwoli mi go opatrzyć – wyszeptała, gdy skończyła.

- Pozwól mi spróbować – kiedyś dał mi pozwolenie na zrobienie tego. Nie byłam pewna czy teraz też to zrobi.

Tegan podała mi swoje zaopatrzenie i zakradłam się do Cienia, który siedział podparty o ścianę. Trwająca debata dotarła do mnie; fragmenty argumentu o żywotności oferując wsparcie osady, z którą nie mieli paktu obronnego tylko umowy handlowe. Wtedy nadszedł kontrargument o tym, że jeśli Salvation upadnie Solider’s Pond będzie następne. Przestalam słuchać, kiedy się uspokoiłam. Cień otworzył oczy – ciemne i czujne w świetle świeczek. Migoczący cień malował jego twarz dziurawiąc poniżej kości policzkowych.

- Twoje ramię zacznie ropieć jeśli nie będzie opatrzone i owinięte – powiedziałam łagodnie.

Prawie niezauważalnie się wzdrygnął i wypuścił powietrze.

- Wolę, żebyś ty to zrobiła.

Radość rozśpiewała się we mnie. Nadal ufał mi bardziej niż komukolwiek innemu, bez względy na to jakie inne może mieć problemy.

- Przygotuj się. Będzie piec, ale zrobię to szybko.

I zrobiłam. Bardzo chciałam go jeszcze trochę dotykać, ale dotrzymałam mojej obietnicy szybkości i beznamiętności. Syknął kiedy środek odkażający spłynął mu po dziurze, ale się nie poruszył, tylko zaciskał pięści. Zamykał oczy, jego gardło pracowało, nie wbrew bólowi – tak nie myślałam. W końcu skończyłam, zimny pot połyskiwał na jego czole.

- Aż tak bardzo bolało? – zapytałam.

- Nie – jego pięści odpoczywały na jego udach i nie patrzył na mnie. – kiedy mnie dotykasz – kiedy ktokolwiek mnie dotyka – jestem tam znowu. W zagrodzie dla zwierząt. Znowu to wszystko czuję.

- Wymyślimy jak to naprawić – obiecałam.

- Jak? Dlatego ci powiedziałem, że nie możemy być razem. Nie byłem na tyle silny by nie pozwolić im mnie zabrać i nie jestem dość silny by się z tego otrząsnąć. Nie potrafię..

- Potrafisz – wtrąciłam. – Może nie dzisiaj albo jutro. Ale Tegan ma się lepiej… mówi, że potrzebujesz czasu… mogę to ci zaoferować. Obiecuję, że to rozgryziemy.

Kiedy jego głowa zakołysała się w moją stronę jego ciemne oczy wypalały się we mnie.

- Dlaczego?

- Bo cię kocham – było łatwo to powiedzieć teraz, kiedy zrozumiałam co to znaczy. Zacytowałam jego słowa – Nie tylko wtedy gdy jest łatwo. Zawsze.

- Już nigdy więcej układów ze Stalkerem? – to upewniło mnie, że nadal mu zależało: pomimo bólu jego uczucia wobec mnie się nie zmieniły.

- Nie dotknie mnie już więcej. Nie ważne jaka jest stawka, znajdę inne rozwiązanie.

- Nie masz pojęcia jak bardzo pragnę cię przytulić…

- Nigdzie się nie wybieram Cieniu. Jesteś moim partnerem. Wybrałam Ciebie. Zawsze będę cię wybierać.

Po tym, po prostu, usiadłam obok niego i słuchałam jego oddechu. Nie było to wystarczające, ale było to więcej, niż miałam przedtem. Krok po kroku pozwoli mi wrócić. Moje oczy się zamknęły, oparłam głowę o ścianę. W końcu Stalker mnie trącił – patrząc na kąt padania światła minęło kilka godzin. Musieli rozmawiać do wczesnego świtu. Pułkownik wreszcie powiedziała:

- Koniec dyskusji. Czas zagłosować.

- Znowu – powiedział siwy mężczyzna.

- Każdy przychylny posłaniu posiłków niech powie „tak” i podniesie rękę.

Wynik był nam przychylny. Cztery do dwóch. Wypuściłam powietrze powoli i zamknęłam oczy z uczuciem ulgi; aż do teraz nie wiedziałam jak bardzo się martwię, że zawiedziemy. Na szczęście Pułkownik Park skupiła uwagę na świat, w którym żyjemy i wolę zaakceptowania zmian nawet jeśli nie wróżyło to nic dobrego dla jej miasta. Chciałabym, żeby Starszyzna Enklawy była taka jak ona. Ale nadal nie działo się to tak szybko jakbym chciała: musieli zadecydować ilu mężczyzn mogą pozwolić sobie wysłać bez krytycznego wyniszczenia Solider’s Pond. Ta niekończąca się rozmowa sprawiała, że robiłam się nerwowa, więc rozwinęłam mój koc i poszłam spać. Byłam pewna, że ktoś mnie obudzi trącając, gdy trzeba będzie wyruszać. Tym razem przynajmniej nie miałam koszmarów. Po tym jak czuło się moje ciało nie minęła więcej niż godzina kiedy Tegan dotknęła mojego ramienia:

- Ustalono. Zabieramy ze sobą pięćdziesięciu żołnierzy do Salvation.

Biorąc pod uwagę ilość Dzikich z jakimi przyszło nam się zmagać było to niezbyt wystarczająco, ale nie mogłam narzekać skoro narażali na niebezpieczeństwo swych własnych obywateli by nam pomóc. Odgarniając włosy z twarzy skoczyłam na nogi i zwinęłam swój dobytek. Wszyscy gromadzili się na zewnątrz. Cień i Stalker stali po przeciwnych stronach ogrodu i wyobrażałam sobie jak Cień rzuca drugiemu spojrzenie z pod przymrużonych powiek. Myślałam, że trwa w przekonaniu, że go nie obchodzi co robię i z kim – najwyraźniej nie była to prawda. Morgan stał na czele mężczyzn wybranych do naszej sprawy. W blasku świtu zauważyłam, że ma długie, ciemne włosy, ledwo zroszone siwymi, ale jogo twarz nie wyglądała na tak starą jak na początku myślałam. Miał linie w kącikach oczu, ale myślę, że nabył je od humoru albo słońca a nie niekończącego się marszu lat. Jego usta podskoczyły do góry kiedy próbował się nie roześmiać odbiło się to ciepłem w jego szarych oczach – były jak dym: ciepłe i zmienne. Teraz wydawał rozkazy swoim mężczyznom:

- Piechota z dobrą kondycją może przejść od trzydziestu do czterdziestu mil dziennie. Musimy poruszać się z tą prędkością jeśli chcemy okazać pomoc Salvation. Jeśli ktokolwiek z pośród was myśli, że nie da rady utrzymać tego tempa niech przemówi teraz.

- Mam lichą nogę – powiedział mężczyzna. – Złamała się parę lat temu i nie zrosła jak trzeba. Będę was tylko spowalniał.

- Dziękuję za szczerość – Morgan odwrócił się do kogoś i wzięłam go za drugi rozkaz.

Duży, krzepki mężczyzna zareagował wywołując inne imię i inny mężczyzna zajął miejsce brakującego w formacji. W przeciwieństwie do strażników w Salvation ci byli wyszkoleni. Rozpoznałam to po języku ich ciał kiedy rozlegle musztrowali razem i walczyli w prawdziwych walkach za murami. Wielu z nich miało blizny od Dzikich: ślady pazurów na twarzach lub przedramionach, widoczne odznaki na ich odwadze i umiejętnościach. Dotknięci przez jej męstwo i chęć zaryzykowania kłopotów na nasze zachcianki. Podeszłam zamaszystym krokiem do Pułkownik:

- Dziękuje to za mało, sir. Nie wiesz ile to dla nas znaczy.

- Boża zgoda mi wystarcza – odpowiedziała – ale to wszystko co możemy zrobić. Inaczej bylibyśmy zbyt słabi by się przeciwstawić, Mutanci powinni przenieść swoje ambicje na zachód.

Tak się stanie – pomyślałam.

Nie był to czas na pilne ogłoszenia. Wkrótce wyruszymy w stronę Salvation w uzgodnionym tempie. Na górze czy na dole, nigdy wcześniej nie podróżowałam z tak ogromną grupą. Było to ryzykowne, ale nie można tego uniknąć. Wyrżniemy jakiekolwiek części zwiadowców jakie spotkamy, chyba że sama Gromada przemieszcza się na zachód. Łatwo było pozwolić moim stopom dołączyć do ich tempa, ale ku mojemu zaskoczeniu Morgan wezwał mnie na sam początek kolumny.

- Muszę wiedzieć przeciwko jakiej liczbie stajemy.

-Szczerze, - powiedziałam – nie jestem pewna czy umiem do tylu liczyć.

Na początku Morgan zaczął się śmiać, bo myślał, że popadam w przesadę, ale moje trzeźwe podejście zapewniło go że nie żartuję. Potem zaklął:

- Oszacuj mi to najlepiej jak umiesz.

Pomyślałam trochę.

- Kiedyś widziałam pięćset fasolek na raz. Jestem prawie pewna, że jest ich więcej.

Potem opisałam swój koszmar o hordzie obozującej na równinie razem z przywłaszczonymi więźniami ludźmi i z wielokrotnym zapałem podpalając. Wykonał dziwny gest dotykając najpierw czoła potem serca, lewego ramienia i prawego. Nie miałam pojęcia co to znaczy, ale wyglądał jakby czuł się komfortowo z wykonywaniem go.

- Prawie chciałbym, żebyś mi tego nie powiedziała

- Dlaczego?

- Bo teraz diabelnie trzymam prawdę z dala od moich ludzi. Jeśli im powiem od razu uciekną do Solider’s Pond. Wiedzieliby, tak jak ja, że ta bitwa nie może być wygrana naszymi siłami.

Zgorzkniałe nudności drażniły mój brzuch, zrodzone ze strachu, nie dlatego, że boję się umierać, tylko dlatego, że Morgan ma rację i ja nienawidzę idei, że pozwalam wszystkim zginąć. Dla mojego nowego domu chciałam zrobić niemożliwe, tylko nie wiedziałam jak.

- Może uda nam się stworzyć wystarczający zamęt by pozwolić Salvation ewakuować się – byłam dumna z tego słowa. Widziałam je po raz pierwszy w ruinach, potem pani James nauczycielka, która jest zmorą mojej egzystencji, wyjaśniła mi co to znaczy wyniosłym tonem.

- Uderzyć i uciec to nasza jedyna opcja, ale dla Mutantów lasy to dom. Partyzancka taktyka może być trudna.

- Mogę w tym pomóc – powiedział Stalker.

Nie zauważyłam jak do nas dołączył, co było świadectwem tego jak cichy potrafi być. Morgan odwrócił się w jego stronę z zainteresowaniem.

- Jak?

- Wiem, że teren jest raczej dobry i jestem dobrym tropicielem. Mogę pomóc rozkładając sidła, planując zasadzkę. Nie możemy walczyć z nimi bezpośrednio, ale mam doświadczenie w ciosaniu ponadprzeciętnych wrogów.

Musiał odwoływać się do bitew, które stoczył w ruinach, niszcząc gangi wielką liczbą dopóki Wilk nie stały się najsilniejszą siłą w regionie. W sumie, Stalker nie wydawał się dumny ze swojego doświadczenia, ale nie było mi przykro, że je miał, jeśli to oznaczało większe szanse dla nas w Salvation. Powinien zrozumieć, że powinien być dumny ze swoich umiejętności bez satysfakcji z każdej złej rzeczy jaką zrobił. Były ciemne czasy w Enklawie , dni, o których wolałabym zapomnieć, teraz zrozumiałam jak okrutne nasze zasady był. Morgan słuchał komentarzy Stalkera z uwagą, potakując i okazjonalnie dorzucając pytanie lub sugestię. Po paru momentach zwolniłam i dołączyłam do Tegan, która trzymała się lepiej, niż mogłam sobie wyobrazić.

- Mają dobre pomysły – powiedziała.

- Stalker ma, tak czy inaczej. Brzmi jakby kiedyś walczył przeciwko dużym trudnością.

Spojrzenie jej oczu oziębiło się, pokiwała głową:

- Wilki wystąpiły przeciwko Królom zaraz po tym jak mnie zabrali. Królowie mieli więcej ludzi, ale Stalker ich wszystkich wyciął. Połowa jego członków była szczeniakami, ale nauczył ich jak być bezlitosnym i cwanym.

Myśląc wstecz, przypomniałam sobie moją niepewność o walczących bachorach, która prowadziła do Cienia i mnie będących przetrzymywanych. Po prostu nie myślałam o walkach z nimi jak o tak trudnych lub tak łatwych. Nie w ich wieku. Jeśli Stalker mógł skupić swoje doświadczenie na obronie Salvation to może wszyscy nie byli straceni. Wypuściłam powietrze kiedy maszerowaliśmy, cieszyłam się, że jestem obciążona na ramieniu. Moje doświadczenie nie istniało w planowaniu bitew tylko w walce.

Zniszczenie

Kiedy dotarliśmy do Salvation było za późno. Bałam się, że to może być przypadek, ale wygoniłam najgorszy wynik z mojej głowy i skupiłam się na zadaniu. Kiedy podeszliśmy od zachodu ciemniejące niebo jarzyło się pomarańczą od płomieni pożerających osadę. Nieopodal słyszałam dowody hordy, ale nie mieliśmy wystarczająco ludzi by stawić im czoła. Ból ciął mnie dopóki nie mogłam oddychać. Nie tak jak wtedy, gdy Nassau wysłało ślepego smarkacza do naszej Enklawy po wsparcie, odnieśliśmy sukces w niesieniu pomocy, ale nic nie zmieniliśmy.

- Powinniśmy wrócić do Solider’s Pond – wyraz twarzy Morgana świadczył o tym, że uwierzył mi opisującej liczbę Dzikich i chciał poinformować o tym Pułkownik.

- Możecie iść – powiedziałam. – Ale muszę podejść bliżej. Jeśli jest cokolwiek co mogę zrobić by uratować moją rodzinę…

- Nie ma – warknął Morgan.

Ale nie byłam chętna do przyjęcia jego rozkazu. Wyruszyłam w stronę płonących ruin Salvation bez pytania kogokolwiek by mi towarzyszył. Tegan i Stalker nie zauważyli, że odeszłam, ale Cień popędził w moją stronę. Nawet nie musiałam prosić.

- To ryzykowne – powiedział.

- Wiem.

Nie było tam nic oprócz otwartej przestrzeni od krawędzi rzeki do rzezi w Salvation. Z tej odległości wyczułam płonące drewno, połączone z krwią i zwęglonym mięsem. Zachodnia ściana kruszyła się w oczach, drzewo płonąc zawalało się w prysznicu gwiazdek, wzrastały gwałtownie w nocne powietrze jak świetliki, a dym kręcił się w górę, upiornie w świetle księżyca. Mama Oaks powiedziała mi, że jej ludzie wierzą w duszę żyjącą po śmierci – że to była zadymiony rodzaj rzeczy, która płynie przez twoje ciało i pomaga ci pamiętać, żeby być miłym. Zastanawiałam się jak wygląda coś takiego wyślizgując się przez nos i usta podczas umierania. Grupa Dzikich uderzyła nas – dziesięciu silnych – warczeli z obnażonymi zębami wyzywająco, na szczęście utonęli w ryczącym ogniu, gdy zaczęli. Z nieznanej odległości słyszałam krzyki mieszkańców, ale nie mogłam się teraz na nich skupić. Jeśli Cień i ja zginiemy tutaj to nikomu nie pomożemy, nie byłam gotowa na to by moja dusza wyleciała przez uszy. Płynnym ruchem wyciągnęłam ostrza a Cień stanął za moimi plecami. Czułam się pewnie i naturalnie. Były duże trudności, ale walczyłam w takich walkach od dnia urodzenia, nie przeciwko Dzikim, ale przeciwko głodowi i chorobom – wrogom, których nie da się przeciwstawić nożem i agresywnym wyglądem.

- Damy sobie z nimi radę – powiedział Cień.

- Musimy.

Nie było innej opcji. Albo my ich zabijemy szybko albo reszta hordy nas znajdzie.

Może dalibyśmy radę dziesięciu ale nie setce czy tysiącu. Albo więcej. Okrążyli nas więc nie mogliśmy uciec, więcej znaków na to, że stosowali taktyki i strategie, ale ponieważ nie byliśmy zainteresowani obrotem wydarzeń to tylko oferowali nam łatwe cele. Mam nadzieję, że posiłki ze Solider’s Pond nie wycofały się. Możemy potrzebować ich, żeby osłaniali nas podczas powrotu.

Za późno, żeby się o to teraz martwić.

Pierwszy chlasnął mnie a ja cięłam moim ostrzem otwierając jego przedramię od łokcia po nadgarstek. Dziwne, krew mniej śmierdziała, pachniała całkiem ludzko. Powąchałam kiedy poruszyłam lewym ostrzem ryjąc łatkę wzdłuż jego piersi. Bardziej słona i coś jeszcze, a ten Dziki nie cuchnął gnijąc od środka. Pachniał inaczej… i to mnie martwiło, ale zareagowałam na śmierć spokojem blokując drugie i trzecie uderzenie. Czwarty mnie dosięgnął i zabolało. Mając Cienia przy moim boku nie mogłam się wycofać. Musiałam wytrzymać dla Niego. Czułam jego ruchy za mną, pełne starego wdzięku. Teraz i wtedy wystękiwał tłumione bólem przekleństwa. Wykończyłam pierwszego biegnącym w dół łukiem mojego ostrza. Jeszcze tylko czterech. Kilka jardów dalej ogień ponownie wybuchł.

Więc nie wszyscy strażnicy są martwi. Walczą z tym morzem ognia.

Dziki padł u moich stóp, dając innym sposobność do rozprzestrzenia się. Nie warczeli ani nie lamentowali w żalu, nie, ci byli wojownikami zdolni do zabicia mnie. Z większą przestrzenią do manewrowania mogli zamachiwać się i chybiać w tym samy momencie. Pokonałam dwóch za jednym zamachem, kiedy trzeci i czwarty warczeli, czekając na sposobność, ale nie mogli mnie dosięgnąć bez nokautowania swoich towarzyszy. Dzicy rozwinęli się na tyle, żeby nie popychać się nawzajem w celu dostania swojej zdobyczy.

Są całkowicie zorganizowani.

Ta myśl zmroziła mnie obcinającą dwa szpony. Wciąż szarpiąc uderzyli trawistą ziemię czerwienią tak mocną, że aż nie możliwą do opowiedzenia. Krew wytrysnęła z gir, wtem bestia rzuciła się na mnie ze swoimi pozostałymi pazurami. Jej partner zaatakował mnie z boku i prawie pozbawił mnie głowy. Byłam zmęczona maszerowaniem, zbyt wolna na większy wysiłek. Ale Cień dźgnął wzdłuż mojego ramienia prosto w oko Dzikiego. Kiedy zerknęłam do tyłu tylko na sekundę zauważyłam, że powalił już trzech a pozostała dwójka pokazywała pierwsze oznaki strachu. Nie złamali się i nie uciekli ale cofnęli się o klika kroków do tyłu, warcząc by pokazać, że ciąży na nich odpowiedzialność, ale kiedy nie zostało to potwierdzone przez próbę ataku domyśliłam się, że sukcesyjnie ich onieśmielił. Uwielbiałam patrzeć na niego w walecznej formie nawet kiedy byłam troszkę zawstydzona moim własnym wystąpieniem. Ale może Cień potrzebował, żebym, była słaba od czasu do czasu, przez co dając mu szansę do bycia silnym. Nie miałam nic przeciwko; nie żebym robiła to specjalnie.

Jestem po prostu zmęczona.

- Nie zmuszaj mnie do odwalenia całej roboty – jego głos był łagodniejszy niż wciągu ostatnich dni.

- Staram się.

Ale kiedy ledwo zablokowałam cios, który byłby mnie przebił zawarczał jak bestia i taki jak na dole patrzyłam jak staje się nie do trafienia. Znałam go na tyle by zejść mu z drogi, gdy Cień oszalał, jego noże były niewyraźną plamą w świetle gwiazd. Moment później u jego stóp leżało dziesięć martwych ciał. Był pokryty krwią, oddychając ciężko przez nos. Zbliżyłam się do niego ostrożnie, zerkając na obszar.

- Dziękuję. Słabłam.

- Nie przerażam cię kiedy tak robię – zapytał nisko.

- Nie. Nigdy byś mnie nie skrzywdził – odpowiedziałam z przekonaniem.

- Już to zrobiłem.

- Nie nożem. Chodź.

Ucięłam dyskusję i ruszyłam w stronę płonącego miasta zdeterminowana by pomóc jeśli jest to możliwe. Ale uderzenie było zbyt zażarte pod murami i nie mogłam ich przekroczyć. Może jeśli miałabym wóz lub jakieś wiaderko mogłabym walczyć z ogniem, ale moje noże nie były w ogóle pomocne, no i słyszałam Dzikich w pobliżu. To nie był ratunek, tylko głupota. Moje serce podskoczyło. Zobaczyłam kogoś poruszającego się niżej muru. Desperacko zaczęłam krzyczeć:

- Pod domem Elder Bigwatera jest sekretne przejście, tunel, który wyprowadzi was z miasta! Zabierz tam tylu ludzi ile tylko możesz!

- Dzięki czarcie! Tak zrobię – wykrzyczał odpowiedź. Przez migoczące pomarańczowe płomienie zauważyłam mignięcie mężczyzny poruszającego się i rozpoznałam go jako Harry’ego Cartera. Ocalił mi życie, wyświadczył mi przysługę, gdy Longshot umarł i było to w porządku, żeby odpłacić mu tym samym. Cień skinął niecierpliwie głową:

- Musimy uciekać, skierować innych do wlotu tunelu, jeśli wciąż tu są.

Skinęłam głową:

- Prowadź.

Bieg był męczący bo musieliśmy spodziewać się skradających się Dzikich cały czas, ulżyło mi, gdy zobaczyłam Morgana i resztę dokładnie tam gdzie ich zostawiliśmy.

- Gdybyście byli moimi żołnierzami dostalibyście haniebny wypis szybciej niż wam się wydaje.

- Ale nie jesteśmy – zauważyłam.

Starszy mężczyzna patrzył na mnie gniewnie:

- Osiągnęliście coś przynajmniej?

Tegan i Stalker mówili jedno przez drugie chaotycznie oskarżając się nawzajem. Moje palce były we krwi i byłam poplamiona sadzą, ale nie byłam bardziej ranna niż w innych bitwach. Uciszyłam ich gestem mówiąc do Morgana:

- Tak myślę.

Zwięźle wyjaśniłam mu sprawę tunelu i Harry’ego Cartera. Tagan i Stalker stali obok słuchając. Strach i ból marszczył jej brwi łącząc jej usta w bladą linię. Wiedziałam, że martwiła się o swoją rodzinę.

Ja też.

- Dlaczego myślisz, że nie byli już ewakuowani? – zapytała Tegan cicho.

Wzruszyłam ramionami:

- Może Elder Bigwater zginął zanim komukolwiek powiedział.

- Zach o tym wiedział – powiedział Stalker.

To mogła być prawda. Ale nie dowiemy się dlaczego dopóki nie uratujemy miejscowych, zakładając, że jest to możliwe. Na szczęście Harry Carter potrafił sprawić, że ludzie go słuchają, ale cały ten terror sprawiał, że ciężko było myśleć jasno. Pomiędzy ogniem a Dzikimi mieszkańcy Salvation nie byli przystosowani do poradzenia sobie z niebezpieczeństwem na taką skalę.

- Potrafisz znaleźć wejście? – zapytałam go.

Skinął głową na często wspominane miejsce i Stalker ruszył w tamtą stronę. Morgan zasygnalizował już swoim ludziom by za nami podążali.

- Bądźcie uzbrojeni – rozkazał.

Dobra rada biorąc pod uwagę, że walczyliśmy przedtem zbyt długo. Przez cały ten dystans krzyczałam do tych, którzy nie dotarli do tunelu. Nie pamiętam żebym była kiedykolwiek tak przestraszona. Chciałam ocalić moją rodzinę – Mamę Oaks, Edmunda, Rexa – ale nie wiedziałam, czy to w ogóle możliwe. Prawdę mówiąc wolałabym ocalić wszystkich.

- Jak wielki jest tunel? – zapytał mnie Morgan.

- Niewielki. Tylko kilku miastowy może uciekać na raz.

- Mam nadzieję, że nie zaczną panikować kiedy się wespną – wymamrotał.

Choć zabrzmiało to bezwzględnie też miałam taką nadzieję. Ludzie biegnący i krzyczący w ciemności mogą ściągnąć do nas hordę, porzucając możliwość ucieczki. Reszta nas biegła za Stalkerem, który zatrzymał się teraz i sprawdzał punkt orientacyjny. Miał mapę w głowie, więc nie potrzebował notatek Longshota. Gdyby tylko umiał sobie przypomnieć gdzie leży tunel… ale zaprowadził nas prosto do niego i ku mojej uldze znaleźliśmy kilku mieszkańców ukrywających się poniżej; w większości kobiety i dzieci. Nie widziałam Mamy Oaks między nimi. Moje serce zabolało bardziej niż ludzi czołgających się po ziemi, brudnych, przerażonych, niektórych oparzonych lub rannych. Tegan musiała zabrać się do pracy, natychmiast zająć się rannymi. Morgan odciągnął mnie na bok:

- Jak długo zamierzasz czekać? Musimy ruszyć przed świtem. Będzie nam łatwiej wyśledzić uciekinierów.

Miał rację, ale nie sprawiało to, że dźwiganie prawdy stało się lżejsze.

-Wiem. Daj nam tyle czasu ile możesz. Strażnicy z Solider’s Pond mieli inne czasomierze niż ten, który Cień dostał od swojego stwórcy.

- Trzy godziny i wyruszamy. Dzisiejszej nocy nie będziemy spać.

Więcej krzyków, płaczu bólu odbijało się echem po osadzie. Zwiadowca strzelców powiedział, że strażnicy kupują tyle czasu ile tylko mogą na ucieczkę dla cywili. Chciałabym móc wyjść z ukrycia i iść zabić paru Dzikich, ale to tylko zepsuło naszą pozycję. Stała by się bardzo szybko ich własnością, bo nie było by gdzie ukryć tylu dusz. Kiedy tylko wiatr się zmieni zaniesie nasz wspólny zapach wprost do potworów. Wtedy ukrycie odwrotu będzie zależało od nas. Tegan z kamienną twarzą zajmowała się rannymi. Dołączyłam do niej, oferując dodatkową parę rąk i podziwiając jej możliwości. Ból czaił się ukryty głęboko w jej oczach, kiedy owijała oparzone ramię jakiegoś bachora. Nie znałam tego młodego, ale Tegan mówiła do niego po imieniu, potem odesłała go do matki, która nie posiadała żadnych obrażeń. Byłoby szybciej gdybyśmy mogły wejść do środka i pomagać, ale tunel mieścił tylko jedną osobę na raz, co sprawiało masowe wyjście było niekończące się. Kilka minut później rozpoznałam Mamę Oaks wyczołgującą się z tunelu. Tegan czekała na Doktora, ale nie przerywała swojej pracy. Ja przerwałam. Ścisnęła moją rękę, a ja wyciągnęłam ją, pomagając pokonać resztę drogi i zaczęłam rozglądać się za Edmundem. Potrząsnęła głową:

- Walczy razem z innymi mężczyznami. Nie wiem czy…

Zanim wypowiedziała na głos swoje obawy przytuliłam ją:

- Jesteś ranna?

- Nie. Tylko zmęczona. To było okropne.

Podejrzewam, że to było zrozumiałe. Potrafiłam odczytać reakcję Tegan. Wciąż nie ma Doktora. Wciąż nie ma zastępczej matki. Nie znałam jej nowych rodziców zbyt dobrze, ale podejrzewałam, że Doktor wciąż był w środku zajmując się ludźmi a jego żona mu pomagała. Zapewnienia o ich odwadze nie sprawią, że Tegan poczuje się lepiej – pomyślałam. Wiedziałam jak się czuje. Więc musiałam utrzymywać się zajętą. Morgan wysłał straże do osady a ja wysłałam Stalkera na zwiady. Był jedyną osobą, która była w stanie się zorientować co się dzieje bez wiedzy wroga. Potrzebowaliśmy informacji, ale bez ściągania hordy do nas. Na razie naszym priorytetem była ewakuacja. Wróciłam by pomagać Tegan poprzez kontynuowanie jej harówy, ociekając potem, owijając rany i wiążąc oparzenia. Czas leciał, a kiedy nadszedł ten finalny moment odetchnęłam z ulgą; mój przyrodni brat Rex wciągnął Edmunda z tunelu. Kilku mężczyzn, w większości poważnie ranni, zataczając się wyszło na świeże powietrze.

- To wszyscy – powiedział Rex ochrypłym głosem. – Nie ma tam nikogo kto byłby zdolny iść za nami.

Tegan wykrztusiła z siebie cichy płacz, ale szybko podniosła głowę i kontynuowała pracę. Wciąż to robiła kiedy wrócił Stalker. Odciągnęłam go od reszty.

- Jak to tam wygląda?

- Rzeź – w świetle księżyca jego twarz wyglądała blado – i przysięgam było ich tam więcej niż na równinie.

- Skąd oni się wzięli? I dlaczego? – nie spodziewałam się odpowiedzi.

Dokładnie. Nie mógł mi odpowiedzieć:

- Musimy się ruszyć. W tej chwili ogromna część hordy wałęsa się przy płonących ruinach, ale są też niektórzy biegający po całym terenie. Jest też setka silnych w podążających kierunku południowo-wschodnim.

Przeszedł mnie dreszcz, kiedy wyobraziłam sobie próbę walki z tak dużą ilością przeciwko tylko kilku wojownikom i pięćdziesiątką Reproduktorów do obrony. Skinęłam głową w kierunku Stalkera:

- Dzięki

Tegan wciąż bandażowała rannych; jej twarz tonęła w smutku. Nie popatrzyła na mnie dopóki nie położyłam ręki na jej ramieniu. Szloch wyleciał z niej kiedy wiązała materiał i posyłała rannego mężczyznę swoją drogą. Ułożyłam swoje ramiona wokół niej i przytuliłam ją mocno. Schowała swoją twarz na moim ramieniu.

- To niesprawiedliwe – wyszeptała. – Osadnicy potrzebują Doktora teraz bardziej niż zwykle a on…

- Mają ciebie – powiedziałam.

- Nie jestem aż taka dobra. Jest jeszcze tyle rzeczy, których się nie nauczyłam.

- Założę się, że w Solider’s Pond mają lekarza. Kiedy tylko się tam dostaniesz znajdziesz go i powiesz mu, że chcesz kontynuować naukę.

Otarłam jej łzy.

- Będziemy tam aż tak długo?

- Nie jestem pewna – odpowiedziałam szczerze. – Ale wszystko czego się nauczysz pomoże nam i sprawi, że poczujesz się odrobinę bliżej do przeczucia, że zasłużyłaś na nazwanie się lekarzem.

Tegan przytuliła mnie jeszcze raz i puściła:

- Dziękuję.

Nie powiedziałam żadnej z rzeczy krążącej mi w myślach – o tym, że mogłaby płakać kiedy indziej albo że Doktor i Pani Tuttle byli dobrymi ludźmi. Cóż. Wartymi jej łez. Nie było miejsca na delikatność. Podeszłam do Morgana:

- Jeśli twoi ludzie są gotowi możemy już wyruszyć. Powiedziano mi, że jesteśmy obrębie wygwizdanej odległości od bitwy, której nie wygramy.

Ku swojemu uznaniu nie zapytał o szczegóły. Sterta płonących budynków mieszająca się z niedającym się pomylić z niczym innym zapachem przysmażanego mięsa wystarczająco go zmotywowała. Niskim tonem wydał rozkazy swoim ludziom, którzy zaczęli okrążać rannych. Niektórzy z nich wymagają transportu, co oznacza, że podróż zajmie około trzech-czterech dni zamiast dwóch, które my mieliśmy przeznaczone maszerując ciężko. Moje wnętrzności ścisnął węzeł kiedy rozważałam ile rzeczy może pójść nie tak zanim zaprowadzimy przetrwałych do Solider’s Pond.