Zgodnie z definicją, zawartą w Ustawie Prawo Łowieckie z 1995 r. i Rozporz Min Środ. z dnia 23 marca 2005 w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz, proces polowania składa się z tropienia i strzelania z myśliwskiej broni palnej, łowienia sposobami dozwolonymi zwierzyny żywej oraz łowienia zwierzyny za pomocą ptaków łowczych, za zgodą ministra środowiska.
Polowania indywidualne – charakterystyka. W polowaniu indywidualnym uczestniczyć może jeden myśliwy, myśliwy z psem lub myśliwy i pomocnik, ale nie może to być naganiacz. Wprowadzone do przepisów nowelizacje, do tego typu zaliczają także polowanie na stogach na lisy, w którym bierze udział większa liczba myśliwych, jednak zastrzega się, że strzał można oddać tylko do zwierzyny, która odchodzi od stogów. Do polowania indywidualnego można przystąpić jedynie, posiadając zgodę na odstrzał gatunków, występujących na obszarze, na którym zamierza się polować – wydaje je zarządca lub dzierżawca obwodu. Każdy wyjazd musi być wpisany do księgi ewidencji pobytu myśliwych na polowaniu indywidualnym, znajdującej się na terenie obwodu łowieckiego. Za polowania indywidualne uznaje się: Czaty (zasiadka). W ten sposób poluje się na zwierzynę płową, muflony, dziki, drapieżniki, króliki, piżmaki, dzikie kaczki i gęsi oraz grzywacze. Wzbudza najmniej niepokoju w łowisku, a także pozwala na dokładny ogląd sztuki – ocenę jej wieku, kondycji, selekcyjności, łowności. Wybór tego typu, wymaga od myśliwego rozpoznania stałych przejść zwierzyny (wag) i miejsc żerowania, wymusza niejako korzystanie z ambony lub naziemnych stanowisk obserwacyjnych. Niekiedy jako miejsca zasiadki zaleca się specjalne kosze, wyplatane z wikliny, chrustu lub gałęzi.
Podchód. Stosowany najczęściej podczas polowań na zwierzynę płową, muflony, dziki, piżmaki, rzadziej drapieżniki, gęsi i grzywacze. Polega na tym, że myśliwy podchodzi do zwierzyny na odległość, umożliwiającą oddanie celnego strzału. Wymaga od myśliwego dokładnego poznania łowiska, znajomości obyczajów zwierząt, wiedzy z zakresu biologii, umiejętności czytania śladów, sprawności fizycznej i dyskretnego poruszania się w terenie. Wybierając ten typ, należy cały czas obserwować zwierza i zbliżać się do niego bardzo powoli, bezszelestnie, pamiętając o tym, żeby poruszać się pod wiatr. Niezwykle przydatny przy tym rodzaju polowania jest kamuflaż, maskujący naszą obecność.
Polowanie po tropie. Stosowane do polowania na zwierzynę płową, dziki i kuny. Typ ten wykorzystywany jest kiedy spadnie świeży śnieg – wyrusza się (najczęściej rano), obserwując ślady, które zwierzęta zostawiły na śniegu, a które zaprowadzą nas wprost do ich kryjówki.
Polowanie z podjazdu. Stosowane do polowania na zwierzynę płową, lisy, gęsi, kaczki (podryw z łódki). Bardzo efektywne, pozwala na rozległą penetrację łowiska, wykorzystuje słabszą reakcję zwierzyny na pojazd konny niż na człowieka. Wykorzystuje się tutaj lekkie sanie lub linijkę – czterokołowy pojazd konny bez bocznych desek; zabrania się korzystania z samochodów, quadów i motorów. Polega na objechaniu łowiska, po zauważeniu zwierzyny woźnica podjeżdża możliwie najbliżej, najlepiej na odległość strzału, a myśliwy wyskakuje z pojazdu, aby zająć dogodną pozycję. Zwierzyna skupia uwagę na oddalającym się pojeździe, co umożliwia myśliwemu obserwację i pozyskanie. Strzał można oddać dopiero po tym jak pojazd zniknie z pola widzenia celu.
Polowanie na wab. Najczęściej stosowane do polowania na jelenie, drapieżniki oraz kozły. Wymaga od myśliwego znajomości obyczajów zwierząt i samych technik wabienia. Polega na naśladowaniu odgłosów zwierząt lub jej ofiar w celu skłonienia ich do wyjścia z kryjówki tak, aby można było oddać strzał. Zgodnie z Dyrektywą Ptasią, podczas polowania na ptaki, nie można odtwarzać nagrań ich odgłosów ani stosować elektronicznych wabików.
Polowanie z norowcami. Najczęściej stosowane do polowania na lisy, jenoty i borsuki. Jako norowce najczęściej używane są psy myśliwskie – jamniki, teriery, ich zadaniem jest zmuszenie drapieżnika do opuszczenia kryjówki i w ten sposób ułatwienie myśliwemu jego pozyskania. Podczas tego typu polowania należy zachować bezwzględną czujność przez cały czas, nie wiadomo bowiem, kiedy zwierzyna wyskoczy z nory. Ten rodzaj polowania najlepiej sprawdza się podczas mglistych i deszczowych dni oraz w czasie cieczki lisów.
Polowanie na dreptaka / na ptactwo z psem. Najczęściej poluje się w ten sposób na bażanty, kuropatwy i kaczki. Wymaga od myśliwego dobrej kondycji fizycznej oraz posiadania ułożonego psa. Pies okłada pole, wykonując stójkę, gdy zwietrzy ptaki, co daje myśliwemu szansę na podejście na odpowiednią do oddania strzału odległość. Zadaniem psa jest nie tylko tropienie ptactwa, ale także płoszenie go (zgodnie z polskim prawem można strzelać wyłącznie do ptaków w locie) i aportowanie ustrzelonych sztuk.



Polowanie zbiorowe – charakterystyka. Organizowane są przez dzierżawcę albo zarządcę okręgu łowieckiego. Uczestniczy w nich minimum dwóch (w przypadku polowania na zające – minimum sześciu) myśliwych. Polowania zbiorowe organizowane są zazwyczaj w okresie między 1 października, a 15 stycznia i mogą trwać maksymalnie od wchodu do zachodu słońca. Prowadzone są przez łowczego lub prowadzącego polowanie, którego wyznacza zarząd koła myśliwego. Osoba taka jest odpowiedzialna za przestrzeganie przepisów i zapewnienie uczestnikom bezwzględnego bezpieczeństwa. Myśliwi, biorący udział w polowaniu nie mogą kwestionować postanowień prowadzącego.
Polowanie zbiorowe rozpoczyna się odprawą, a jego koniec, po ułożeniu pokotu i ogłoszeniu króla polowania, ogłasza łowczy / prowadzący. Podczas odprawy myśliwi dowiadują się, jakie gatunki będą pozyskiwać, omawiane są sygnały, które będą wykorzystywane podczas polowania, a także zasady bezpieczeństwa. Wszyscy uczestnicy polowania muszą zostać poddani ewidencji. Wyróżnia się następujące rodzaje polowania zbiorowego:
Polowania pędzeniami. W ten sposób można pozyskiwać zwierzynę drobną (tj. lisy, zające, króliki) oraz zwierzynę płową i dziki. W zależności od gatunku, na jaki polujemy, różnią się podejmowane przez nas działania. Zwierzyna drobna jest płoszona przez naganiaczy w stronę linii myśliwych, którzy zajmują stanowiska oddalone od siebie o 60-80 metrów na linii głównej oraz na flankach (maksymalnie dwóch myśliwych z każdej strony). Naganiaczy powinno być od 1,5 do 2 razy więcej niż polujących, rozstawiają się naprzeciw linii głównej w odległości kilkuset metrów (maksymalnie 1 km) i na sygnał prowadzącego polowanie, wyruszają w kierunku myśliwych. Powinni poruszać się w równej linii, powoli, koniecznie zachowując początkowe odstępy. Myśliwi mogą strzelać wyłącznie zajmując pozycję stojącą do zwierzyny, znajdującej się w ruchu, w odległości strzału śrutowego (maksymalnie 40 m). Kiedy naganiacze zbliżą się do polujących na odległość 150 m, prowadzący daje sygnał, informujący o zakazie strzału w miot, wtedy można strzelać wyłącznie w zwierzynę, która oddaliła się od miotu (przeszła przez linię myśliwych). Trzeci sygnał informuje o końcu pędzenia, należy wtedy wyjąć naboje z komór, można opuścić stanowiska, aby pozbierać upolowaną zwierzynę.
Odmianą polowań na zwierzynę płową są druczki (ciche pędzenia) – uczestniczy w nich kilku myśliwych i 1-2 naganiaczy; myśliwi stają na przesmykach jeleni lub saren, a pomocnicy wchodzą w miot i przemieszczają się (w dyskretny sposób) po pędzonym oddziale. Zaniepokojona zwierzyna powoli wycofuje się w stronę stanowisk łowczych, co pozwala im na w miarę dokładną ocenę zwierzęcia i oddanie ewentualnego strzału.
Polowania na ptactwo i drapieżniki. Ten rodzaj polowania polega na przepędzaniu kęp drzew, pasów trzcin i łanów kukurydzy. Myśliwi ustawiają się w odległości około 50 m i oddają strzały do kierujących się w ich stronę bażantów lub drapieżników, spłoszonych przez naganiaczy (z psami lub bez). Należy jednak pamiętać, że jeżeli oddajemy strzał w kierunku innych uczestników polowania, należy strzelać do ptactwa w górę, pod kątem co najmniej 60°.
Polowania szwedzkie / austriackie / z ambon. Polegają na opolowywaniu powierzchni o wielkości 600 – 1000 ha, bierze w nich udział 20-30 myśliwych, którzy zajmują pozycje w odkrytych, niskich (do 2,5 m) ambonach. Polowania szwedzkie można przeprowadzać wyłącznie w kompleksach leśnych, przy rozpoznaniu dziennych ostoi zwierzyny, tras którymi się przemieszcza oraz po wybudowaniu w tych miejscach ambon. Dalsze czynności wyglądają dokładnie tak samo jak przy cichym pędzeniu – naganka dyskretnie przemieszcza się po miocie, powodując niepokój u zwierzyny, która wycofuje się w kierunku myśliwych.
Polowanie na dziki z psami. Najczęściej w tego typu polowaniach bierze udział kilkunastu myśliwych z psami oraz 2-3 naganiaczy. Zadaniem psów jest przeszukanie miotu w celu odnalezienia dzików, a następnie wypędzenie ich z kryjówki w kierunku myśliwych. Najskuteczniejsze w roli dzikarzy są rasy średnie i duże – szpice i psy gończe.
Polowanie z ptakami łowczymi. W tym rodzaju polowania myśliwi z sokołami, ustawieni w linii, poruszają się przez miot, który przeszukują psy. Sokół atakuje zwierzynę, wypłoszoną przez psa, jednak tylko jeden ptak może polować, reszta w tym czasie musi znajdować się na rękawicy sokolnika, wynika to z prawdopodobieństwa rozpoczęcia się walki o zdobycz pomiędzy ptakami. Myśliwy nie ponosi odpowiedzialności, jeżeli sokół zaatakuje zwierzynę znajdującą się pod ochroną.

Zgodnie z definicją, zawartą w Ustawie Prawo Łowieckie z 1995 r. i Rozporz Min Środ. z dnia 23 marca 2005 w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz, proces polowania składa się z tropienia i strzelania z myśliwskiej broni palnej, łowienia sposobami dozwolonymi zwierzyny żywej oraz łowienia zwierzyny za pomocą ptaków łowczych, za zgodą ministra środowiska.
Polowania indywidualne – charakterystyka. W polowaniu indywidualnym uczestniczyć może jeden myśliwy, myśliwy z psem lub myśliwy i pomocnik, ale nie może to być naganiacz. Wprowadzone do przepisów nowelizacje, do tego typu zaliczają także polowanie na stogach na lisy, w którym bierze udział większa liczba myśliwych, jednak zastrzega się, że strzał można oddać tylko do zwierzyny, która odchodzi od stogów. Do polowania indywidualnego można przystąpić jedynie, posiadając zgodę na odstrzał gatunków, występujących na obszarze, na którym zamierza się polować – wydaje je zarządca lub dzierżawca obwodu. Każdy wyjazd musi być wpisany do księgi ewidencji pobytu myśliwych na polowaniu indywidualnym, znajdującej się na terenie obwodu łowieckiego. Za polowania indywidualne uznaje się: Czaty (zasiadka). W ten sposób poluje się na zwierzynę płową, muflony, dziki, drapieżniki, króliki, piżmaki, dzikie kaczki i gęsi oraz grzywacze. Wzbudza najmniej niepokoju w łowisku, a także pozwala na dokładny ogląd sztuki – ocenę jej wieku, kondycji, selekcyjności, łowności. Wybór tego typu, wymaga od myśliwego rozpoznania stałych przejść zwierzyny (wag) i miejsc żerowania, wymusza niejako korzystanie z ambony lub naziemnych stanowisk obserwacyjnych. Niekiedy jako miejsca zasiadki zaleca się specjalne kosze, wyplatane z wikliny, chrustu lub gałęzi.
Podchód. Stosowany najczęściej podczas polowań na zwierzynę płową, muflony, dziki, piżmaki, rzadziej drapieżniki, gęsi i grzywacze. Polega na tym, że myśliwy podchodzi do zwierzyny na odległość, umożliwiającą oddanie celnego strzału. Wymaga od myśliwego dokładnego poznania łowiska, znajomości obyczajów zwierząt, wiedzy z zakresu biologii, umiejętności czytania śladów, sprawności fizycznej i dyskretnego poruszania się w terenie. Wybierając ten typ, należy cały czas obserwować zwierza i zbliżać się do niego bardzo powoli, bezszelestnie, pamiętając o tym, żeby poruszać się pod wiatr. Niezwykle przydatny przy tym rodzaju polowania jest kamuflaż, maskujący naszą obecność.
Polowanie po tropie. Stosowane do polowania na zwierzynę płową, dziki i kuny. Typ ten wykorzystywany jest kiedy spadnie świeży śnieg – wyrusza się (najczęściej rano), obserwując ślady, które zwierzęta zostawiły na śniegu, a które zaprowadzą nas wprost do ich kryjówki.
Polowanie z podjazdu. Stosowane do polowania na zwierzynę płową, lisy, gęsi, kaczki (podryw z łódki). Bardzo efektywne, pozwala na rozległą penetrację łowiska, wykorzystuje słabszą reakcję zwierzyny na pojazd konny niż na człowieka. Wykorzystuje się tutaj lekkie sanie lub linijkę – czterokołowy pojazd konny bez bocznych desek; zabrania się korzystania z samochodów, quadów i motorów. Polega na objechaniu łowiska, po zauważeniu zwierzyny woźnica podjeżdża możliwie najbliżej, najlepiej na odległość strzału, a myśliwy wyskakuje z pojazdu, aby zająć dogodną pozycję. Zwierzyna skupia uwagę na oddalającym się pojeździe, co umożliwia myśliwemu obserwację i pozyskanie. Strzał można oddać dopiero po tym jak pojazd zniknie z pola widzenia celu.
Polowanie na wab. Najczęściej stosowane do polowania na jelenie, drapieżniki oraz kozły. Wymaga od myśliwego znajomości obyczajów zwierząt i samych technik wabienia. Polega na naśladowaniu odgłosów zwierząt lub jej ofiar w celu skłonienia ich do wyjścia z kryjówki tak, aby można było oddać strzał. Zgodnie z Dyrektywą Ptasią, podczas polowania na ptaki, nie można odtwarzać nagrań ich odgłosów ani stosować elektronicznych wabików.
Polowanie z norowcami. Najczęściej stosowane do polowania na lisy, jenoty i borsuki. Jako norowce najczęściej używane są psy myśliwskie – jamniki, teriery, ich zadaniem jest zmuszenie drapieżnika do opuszczenia kryjówki i w ten sposób ułatwienie myśliwemu jego pozyskania. Podczas tego typu polowania należy zachować bezwzględną czujność przez cały czas, nie wiadomo bowiem, kiedy zwierzyna wyskoczy z nory. Ten rodzaj polowania najlepiej sprawdza się podczas mglistych i deszczowych dni oraz w czasie cieczki lisów.
Polowanie na dreptaka / na ptactwo z psem. Najczęściej poluje się w ten sposób na bażanty, kuropatwy i kaczki. Wymaga od myśliwego dobrej kondycji fizycznej oraz posiadania ułożonego psa. Pies okłada pole, wykonując stójkę, gdy zwietrzy ptaki, co daje myśliwemu szansę na podejście na odpowiednią do oddania strzału odległość. Zadaniem psa jest nie tylko tropienie ptactwa, ale także płoszenie go (zgodnie z polskim prawem można strzelać wyłącznie do ptaków w locie) i aportowanie ustrzelonych sztuk.



Polowanie zbiorowe – charakterystyka. Organizowane są przez dzierżawcę albo zarządcę okręgu łowieckiego. Uczestniczy w nich minimum dwóch (w przypadku polowania na zające – minimum sześciu) myśliwych. Polowania zbiorowe organizowane są zazwyczaj w okresie między 1 października, a 15 stycznia i mogą trwać maksymalnie od wchodu do zachodu słońca. Prowadzone są przez łowczego lub prowadzącego polowanie, którego wyznacza zarząd koła myśliwego. Osoba taka jest odpowiedzialna za przestrzeganie przepisów i zapewnienie uczestnikom bezwzględnego bezpieczeństwa. Myśliwi, biorący udział w polowaniu nie mogą kwestionować postanowień prowadzącego.
Polowanie zbiorowe rozpoczyna się odprawą, a jego koniec, po ułożeniu pokotu i ogłoszeniu króla polowania, ogłasza łowczy / prowadzący. Podczas odprawy myśliwi dowiadują się, jakie gatunki będą pozyskiwać, omawiane są sygnały, które będą wykorzystywane podczas polowania, a także zasady bezpieczeństwa. Wszyscy uczestnicy polowania muszą zostać poddani ewidencji. Wyróżnia się następujące rodzaje polowania zbiorowego:
Polowania pędzeniami. W ten sposób można pozyskiwać zwierzynę drobną (tj. lisy, zające, króliki) oraz zwierzynę płową i dziki. W zależności od gatunku, na jaki polujemy, różnią się podejmowane przez nas działania. Zwierzyna drobna jest płoszona przez naganiaczy w stronę linii myśliwych, którzy zajmują stanowiska oddalone od siebie o 60-80 metrów na linii głównej oraz na flankach (maksymalnie dwóch myśliwych z każdej strony). Naganiaczy powinno być od 1,5 do 2 razy więcej niż polujących, rozstawiają się naprzeciw linii głównej w odległości kilkuset metrów (maksymalnie 1 km) i na sygnał prowadzącego polowanie, wyruszają w kierunku myśliwych. Powinni poruszać się w równej linii, powoli, koniecznie zachowując początkowe odstępy. Myśliwi mogą strzelać wyłącznie zajmując pozycję stojącą do zwierzyny, znajdującej się w ruchu, w odległości strzału śrutowego (maksymalnie 40 m). Kiedy naganiacze zbliżą się do polujących na odległość 150 m, prowadzący daje sygnał, informujący o zakazie strzału w miot, wtedy można strzelać wyłącznie w zwierzynę, która oddaliła się od miotu (przeszła przez linię myśliwych). Trzeci sygnał informuje o końcu pędzenia, należy wtedy wyjąć naboje z komór, można opuścić stanowiska, aby pozbierać upolowaną zwierzynę.
Odmianą polowań na zwierzynę płową są druczki (ciche pędzenia) – uczestniczy w nich kilku myśliwych i 1-2 naganiaczy; myśliwi stają na przesmykach jeleni lub saren, a pomocnicy wchodzą w miot i przemieszczają się (w dyskretny sposób) po pędzonym oddziale. Zaniepokojona zwierzyna powoli wycofuje się w stronę stanowisk łowczych, co pozwala im na w miarę dokładną ocenę zwierzęcia i oddanie ewentualnego strzału.
Polowania na ptactwo i drapieżniki. Ten rodzaj polowania polega na przepędzaniu kęp drzew, pasów trzcin i łanów kukurydzy. Myśliwi ustawiają się w odległości około 50 m i oddają strzały do kierujących się w ich stronę bażantów lub drapieżników, spłoszonych przez naganiaczy (z psami lub bez). Należy jednak pamiętać, że jeżeli oddajemy strzał w kierunku innych uczestników polowania, należy strzelać do ptactwa w górę, pod kątem co najmniej 60°.
Polowania szwedzkie / austriackie / z ambon. Polegają na opolowywaniu powierzchni o wielkości 600 – 1000 ha, bierze w nich udział 20-30 myśliwych, którzy zajmują pozycje w odkrytych, niskich (do 2,5 m) ambonach. Polowania szwedzkie można przeprowadzać wyłącznie w kompleksach leśnych, przy rozpoznaniu dziennych ostoi zwierzyny, tras którymi się przemieszcza oraz po wybudowaniu w tych miejscach ambon. Dalsze czynności wyglądają dokładnie tak samo jak przy cichym pędzeniu – naganka dyskretnie przemieszcza się po miocie, powodując niepokój u zwierzyny, która wycofuje się w kierunku myśliwych.
Polowanie na dziki z psami. Najczęściej w tego typu polowaniach bierze udział kilkunastu myśliwych z psami oraz 2-3 naganiaczy. Zadaniem psów jest przeszukanie miotu w celu odnalezienia dzików, a następnie wypędzenie ich z kryjówki w kierunku myśliwych. Najskuteczniejsze w roli dzikarzy są rasy średnie i duże – szpice i psy gończe.
Polowanie z ptakami łowczymi. W tym rodzaju polowania myśliwi z sokołami, ustawieni w linii, poruszają się przez miot, który przeszukują psy. Sokół atakuje zwierzynę, wypłoszoną przez psa, jednak tylko jeden ptak może polować, reszta w tym czasie musi znajdować się na rękawicy sokolnika, wynika to z prawdopodobieństwa rozpoczęcia się walki o zdobycz pomiędzy ptakami. Myśliwy nie ponosi odpowiedzialności, jeżeli sokół zaatakuje zwierzynę znajdującą się pod ochroną.