Beverley Jo

Małżeństwo z rozsądku 04

Zakazany owoc

Rozdział 1

Trzy osoby siedziały tego dnia przy śniadaniu w chłodnej i pełnej kurzu jadalni Grove House w Sussex. Krzepcy bracia Allbright zmiatali hałaśliwie na wpół surową wołowinę, zapijając jedzenie porterem. Ich siostra Serena, otulona grubym szalem, skubała tost i piła herbatę, czytając zbiorek poezji.

Will Allbright gapił się bezmyślnie w przestrzeń, podczas gdy jego starszy brat Tom mamrotał pod nosem, przeglądając pocztę.

- Monity, monity, monity... - Wrzucił trzy listy w ledwie tlący się ogień. - A to zapewne kolejny.

Rozerwał kopertę i przeczytał pośpiesznie list.

- Nareszcie! Hej, Serry, Samuel Seale chce cię poślubić.

Siostra podniosła wzrok, ukazując niespotykanie piękną twarz.

- Co takiego?

Zbladła, a potem oblała się rumieńcem.

- Och, nie, Tom! - powiedziała gwałtownie, wstając. - Nie zrobię tego. Nie wyjdę znów za mąż!

- Nie? - zapytał mężczyzna, napychając sobie usta jedzeniem. - Co zatem zamierzasz, siostro? Iść na ulicę?

Serena Riverton potrząsnęła rozpaczliwie głową, zaszokowana rozwojem wydarzeń.

- Mogę żyć za pieniądze, które zostawił mi Matthew.

Młodszy brat Will, niegrzeszący nadmiarem rozumu, odwrócił się, by na nią spojrzeć.

- One już się rozeszły, Serry.

Wydawał się zaskoczony, że siostra o tym nie wie, i niemal zażenowany. Jednak Serena wiedziała swoje: jej samolubni bracia nie mieli zwyczaju żałować swych uczynków, jeśli tylko nie wpędzały ich one w tarapaty.

Obaj wyglądali jak typowi Anglicy - wysocy, potężnie zbudowani mężczyźni o rumianych twarzach, odziani w proste ubrania, stosowne do noszenia na wsi. Tyle że próżno by szukać w nich typowo angielskiej solidności.

Stała jak wykuta z kamienia. Will wepchnął sobie do ust ostatni kęs chleba i wstał, by ogrzać się przy kominku. Zasłoniwszy jedyne, i tak mizerne, źródło ciepła, wyjął z kieszeni gwineę i zaczął ją podrzucać.

Serena wpatrywała się oszołomiona w połyskującą monetę, próbując doszukać się sensu w tym, co usłyszała.

- Rozeszły się? - powtórzyła. - Jak pieniądze mojego męża mogły się rozejść, skoro on nie żyje dopiero od trzech miesięcy? Co się z nimi stało?

Zadała to pytanie, mimo iż znała odpowiedź. Pieniądze trafiły tam, gdzie trafiała do tej pory każda suma w tym walącym się domostwie. Zostały przepuszczone przy stole do tryktraka, podczas gry w kości czy na wyścigach. Jej bracia byli w stanie obstawić nawet ścigające się karaluchy!

Oderwała wzrok od Willa i spojrzała na Toma.

- To czyste złodziejstwo!

Tom nabił na widelec kolejny kawałek wołowiny.

- Zamierzasz nasłać na mnie policję, Serry? To by ci i tak nic nie dało. Choć byś się nie wiem jak starała, nie wyciśniesz krwi z kamienia.

Kamienie, pomyślała, wzburzona. Tacy właśnie byli. Bezlitośni niczym kamienie i równie głupi.

- I tak nie dałabyś rady za to wyżyć - powiedział Will. Podrzut, obrót, chwyt. Podrzut, obrót, chwyt.

- Trzy tysiące? To tylko drobniaki, nic więcej. Tom chrząknął, zgadzając się z bratem.

- Kto by pomyślał, że Riverton zdoła przepuścić niemal cały majątek? Spodziewaliśmy się, że zostaniesz bogatą wdową, inaczej nie zapraszalibyśmy cię tak ochoczo, byś do nas wróciła, Serry. Trzy tysiące ledwie wystarczyłoby ci na stroje.

Przesunął spojrzeniem małych oczek po kosztownej, rdzawej sukni siostry.

Suknia była obcisła i mocno wydekoltowana. Serena doskonale zdawała sobie sprawę, iż została uszyta tak, by jak najbardziej uwydatnić jej wdzięki, nie spodziewała się jednak, że brat mógłby spoglądać na nią w ten sposób.

Otuliła się ciaśniej grubym, wełnianym szalem.

- Doskonale wystarczyłoby mi na stroje - powiedziała przez zaciśnięte zęby. - Jestem pewna, że przekracza to waszą zdolność pojmowania, bracia, lecz można wyżyć całkiem przyzwoicie już za same odsetki z trzech tysięcy funtów.

- Możliwe, ale co to byłoby za życie - stwierdził Will przyjaźnie. - Nie chciałabyś tak żyć, Serry.

Serena rzuciła się w przód i chwyciła gwineę.

- Owszem, chciałabym. Chcę też odzyskać pieniądze - dodała, zwracając się do Toma. - Jeśli mi ich nie oddacie, zwrócę się do sądu.

Tom parsknął śmiechem, opluwając stół jedzeniem.

- Na to potrzeba pieniędzy, Serry, a nawet gdybyś je miała, nim zapadłby wyrok, minęłyby lata. Nie dożyłabyś tego, mając jedynie gwineę Willa.

- Na początek wystarczy - odparła. Zacisnęła dłoń na monecie, lecz Will chwycił ją za nadgarstek.

- To mój szczęśliwy pieniążek! - protestowała, lecz brat wykręcił jej brutalnie ramię zmuszając, by oddała monetę.

Cofnęła się ze łzami w oczach, podtrzymując drugą dłonią bolący nadgarstek. Zdarzenie przypomniało jej, jak brutalni potrafią być Will i Tom. Miała zaledwie piętnaście lat, kiedy na dobre opuściła dom rodzinny, lecz pamiętała. Co kazało jej przypuszczać, że będą zachowywali się inaczej teraz, gdy była dorosłą kobietą?

Tom dostrzegł jej lęk i w jego oczach zabłysła satysfakcja.

- Może Seale wyegzekwuje dla ciebie twoje prawa, Serry - powiedział.

Spojrzała mu prosto w oczy.

- Nikt nie zmusi mnie, bym wyszła ponownie za mąż, a już z pewnością nie za Samuela Seale.

- Nie podoba ci się? - zapytał Tom, szczerze zdziwiony. - Jak na swój wiek nie wygląda źle i jest bogaty niczym krezus. Wszystkie te kopalnie, wiesz. Sądziłem, że wolisz starszych mężczyzn, takich jak twój mąż. Wydawałaś się zadowolona.

- Zadowolona? - powtórzyła Serena słabo, oszołomiona możliwością tak monstrualnej pomyłki.

- Skoro tak, dobrze - powiedział Tom. - Zaczekamy na inne oferty.

- Doprawdy? - spytała Serena, zaskoczona zwycięstwem. Nagle to, co powiedział brat, w pełni do niej dotarło. - Oferty? Jakie znów oferty?

Tom postukał palcem w list leżący obok talerza.

- Seale zaoferował dziesięć tysięcy. Całkiem niezła sumka. Ojciec zgarnął za pierwszym razem trzydzieści, lecz teraz, kiedy nie jesteś już dziewicą, nikt nie da nam aż tyle.

- Trzydzieści tysięcy? - powtórzyła Serena, teraz już o krok od histerii. - Ojciec sprzedał mnie Matthew Rivertonowi za trzydzieści tysięcy funtów?

- Gwinei - sprostował Will z zadowoleniem, podrzucając znowu monetę. - To nas wyciągnęło z długów. Nie wiedziałaś? No tak, miałaś wtedy zaledwie piętnaście lat. Mały głuptas.

Serena przyłożyła dłoń do czoła, przełykając łzy. Maty głuptas. Już dawno uświadomiła sobie, jak była naiwna, pakując się w małżeństwo i myśląc jedynie o sukniach, związanym z weselem radosnym zamieszaniu i chwale, jako że pierwsza z grupki dziewcząt znalazła sobie narzeczonego.

Lecz zostać sprzedaną...

Trzydzieści tysięcy funtów. Nie, gwinei. Nic dziwnego, że Matthew wpadał w furię, gdy nie godziła się robić tego, co jej kazał. Gdy próbowała się nie godzić...

- Pogódź się z rzeczywistością, Serry i łap Seala -powiedział Tom. - Toniemy w długach, a z ciebie nie taki znów łakomy kąsek. Zachowałaś co prawda urodę, muszę ci to przyznać, ale nie jesteś już dziewicą. Większość mężczyzn pragnie poślubić dziewczynę z posagiem, do tego taką, która mogłaby dać im dzieci. Ty nie posiadasz żadnej z tych zalet.

- Miałam trzy tysiące funtów - stwierdziła gorzko Serena, jednak to drugi zarzut naprawdę ją zabolał.

Bezpłodna. Była bezpłodna. Jakby zdarzyło się to zaledwie wczoraj, wspomniała słowa doktora, które zabrzmiały niczym wyrok śmierci. Pamiętała także gniew Matthew.

- Bezpłodna! Po co komu bezpłodna żoną, zwłaszcza jeśli zabawa w łóżku nie sprawia jej przyjemności?

Od tamtej chwili zaczął traktować ją inaczej. Przez kilka pierwszych lat małżeństwa był po prostu szorstki i nie dbał o jej uczucia. Po orzeczeniu lekarza zaczął domagać się rzeczy, wykraczających daleko poza małżeńskie obowiązki.

Gdyby Serena była w stanie urodzić dzieci, mogłaby wyjść za mąż choćby po to, by zaznać przyjemności macierzyństwa. Skoro było to niemożliwe, nie pozwoli zrobić z siebie niewolnicy. Nigdy więcej.

Lecz jeśli została bez grosza, co innego mogłaby uczynić? I co uczyni?

Na razie musi opuścić jadalnię, nie dając braciom satysfakcji ujrzenia jej we łzach. Odwróciła się i ruszyła niepewnie ku drzwiom.

- Odpowiedź nadal brzmi „nie", możesz więc odwołać aukcję niewolników, Tomie - wykrztusiła.

Tom, chociaż tęgawy, potrafił błyskawicznie się poruszać. Wyprzedził siostrę i zatrzasnąwszy jej przed nosem drzwi, powiedział z pogardą:

- Nie pytaliśmy cię o zdanie, Serry. Zrobisz, co ci każemy.

Jego tonące w tłuszczu oczy wpatrywały się w nią złośliwie.

Serena miała ochotę go uderzyć, wydrapać mu te świńskie oczka, była jednak drobna, a bracia silni i brutalni.

- Nie możecie tego zrobić! - zaprotestowała. -Nie mam już piętnastu lat, Tomie, tylko dwadzieścia trzy. Sama podejmuję decyzje.

- Nie bądź głupia.

- To ty jesteś głupi! Minęły czasy, gdy pannę młodą można było zawlec do ołtarza siłą, a dobrowolnie tam nie pójdę!

- Nie bądź głupia - powtórzył Tom obojętnie. - Jeśli przysporzysz mi kłopotów, sprzedam cię do burdelu. Przynajmniej będą z tego jakieś pieniądze.

Serena zachwiała się, wiedząc, że nie są to czcze pogróżki.

Tom otworzył z przesadną uprzejmością drzwi.

- Zawiadomię cię, gdy któraś z ofert zostanie przyjęta.

Serena minęła, oszołomiona, próg. Ciężkie dębowe drzwi zamknęły się za nią. Pobiegła do swego pokoju, ścigana śmiechem braci.

Głupia, głupia, głupia, rozbrzmiewało jej w głowie. Sądziła, że osiem lat małżeństwa - a raczej niewoli i nieustannego horroru - czegoś ją nauczyło, uczyniło mądrzejszą. I oto, proszę, znów okazała się głuptasem.

Kiedy Tom powiadomił ją, że Matthew nie żyje, z ulgi aż zakręciło jej się w głowie. Przepełniona radością i poczuciem swobody, nie była w stanie myśleć o niczym innym. Pospiesznie spakowała się i wróciła z Tomem do domu rodzinnego. Nie zaprzątała sobie głowy kwestiami prawnymi. Nie przejęła się nawet tym, że Matthew przepuścił niemal cały, pokaźny przecież, majątek.

Co tam pieniądze. Była wolna.

Matthew nie przyjedzie więcej do Stokeley Manor i nie zażąda, by odgrywała dla niego dziwkę. Nigdy więcej nie ukarze jej za to, że odmówiła poddania się kolejnemu upokorzeniu.

Była wolna.

Tylko co jej to dało? Przemierzała zimny pokój, wykręcając sobie dłonie i gorączkowo zastanawiając się. co robić. Nie zrezygnuje z wolności.

Samuel Seale. Z przerażenia aż zamknęła oczy. Niemal dokładna kopia jej zmarłego męża: potężny, nieokrzesany mężczyzna po pięćdziesiątce, pogrążony w nieprawości. Podejrzewała także, iż cierpi na syfilis. Matthew nie miał przynajmniej syfilisu.

Chwyciła się słupka przy łóżku, by powstrzymać bezcelowy marsz. Trzeba coś wymyślić.

Tylko co?

Nie ma rady, pozostaje jedynie ucieczka. Tak, musi odejść. Dokądś.

Tylko dokąd?

Rozpaczliwie szukała w pamięci miejsca, w którym mogłaby się schronić, lecz nie znalazła żadnego.

Nieliczni krewni nie obroniliby jej przed braćmi. Przez osiem ostatnich lat była praktycznie więźniem swego męża i nie wychylała nosa poza Stokeley w Lincolnshire. Zabroniono jej kontaktów z przyjaciółmi oraz miejscowym ziemiaństwem. Choć Bogiem a prawdą, żadna z tych osób nie życzyłaby sobie zadawać się z kimkolwiek ze Stokeley Manor. Nie, tam próżno byłoby szukać pomocy.

Cofnęła się pamięcią w poszukiwaniu przyjaznej duszy. Z powrotem do czasów niewinności. Do szkolnych lat.

Panna Mallory.

Serena uczęszczała przed ślubem do szkoły panny Mallory w Cheltenham. Do ołtarza zabrano ją niemal wprost ze szkolnej ławki. Ta niewielka szkółka była ostatnim miejscem, gdzie czuła się bezpieczna i mogła oddawać niewinnym przyjemnościom młodości. Zapamiętała pannę Emmę Mallory jako osobę uprzejmą, acz stanowczą, gorącą zwolenniczkę przyznania kobietom praw. Z pewnością panna Mallory jej pomoże.

Jeśli tylko zdoła jakoś się do niej dostać.

Gloucestershire leżało jednak daleko od Sussex, a ona nie miała pieniędzy. Musi zdobyć trochę gotówki.

Przeszukała sypialnię i znalazła dwa banknoty funtowe, gwineę i nieco drobnych. Nie wystarczy. Gdzie jeszcze mogłaby znaleźć pieniądze?

Choć bracia tonęli w długach, i tak zwykli obchodzić się z pieniędzmi beztrosko. Na pewno znajdzie trochę monet.

Ubrania.

Zaczęła pakować walizkę, lecz zaraz uświadomiła sobie, że nie zdoła opuścić domu z bagażem nie wzbudzając podejrzeń. Schowała ubrania z powrotem do szaf. To okropne opuszczać dom jedynie w tym, co ma na sobie, choć z drugiej strony, chętnie pozbędzie się garderoby. Każda jej sztuka została wybrana przez Matthew, wykonana w Londynie i przysłana do Stokeley. Chociaż ubrania były doskonałej jakości, zostały uszyte tak, by jak najbardziej uwydatnić jej figurę.

Podeszła do lustra i opuściła szal. Czy to możliwe, by rdzawa suknia z samodziału wyglądała nazbyt wyzywająco? Lecz tak właśnie było. Stanik uwydatniał bujny biust Sereny, a wąska spódnica opinała ciasno jej biodra. Najgorsze jednak były perfumy.

Wszystkie jej rzeczy przesączano ohydnym pachnidłem zanim je dostała, a pokojówka, pełniąca właściwie rolę dozorcy więziennego, powtarzała co rusz ten zabieg. Serena nie wiedziała, co to za kompozycja, nie miała ona jednak nic wspólnego z kwiatami. To były perfumy odpowiednie dla dziwki, a Matthew bawiło zmuszanie wstydliwej żony, by nosiła tak pachnące ubrania.

Po śmierci męża Serenie udało się sprać nienawistny zapach z bielizny i letnich sukien, nie mogła jednak zrobić tego z cięższymi sztukami garderoby, nie niszcząc ich. A póki bracia nie przekażą jej spadku, nie ma za co kupić nowych...

Nie będzie żadnego spadku, uświadomiła to sobie i zrobiło jej się niedobrze.

Przez chwilę poważnie się zastanawiała, czy nie założyć cienkiej muślinowej sukni, o tej porze roku byłoby to jednak szaleństwem. Zwinęła ciasno kilka sztuk bielizny i wepchnęła je do torebki. Z pewnością nie zaalarmuje w ten sposób braci ani służby.

Biżuteria! Matthew podarował jej sporo kosztowności, choć nawet z tego potrafił uczynić część swej poniżającej gry. Wzdrygnęła się na myśl o tych ozdobach, lecz należały do niej i mogła je spieniężyć. Zacisnęła, sfrustrowana, dłonie, uświadomiła sobie bowiem, iż nie wie, gdzie znajdują się klejnoty. Nie chciała tego wiedzieć, a teraz była to kwestia życia lub śmierci.

W pokoju Toma?

Nagle poczuła, że musi się pospieszyć, inaczej bracia siłą zaciągną ją do ołtarza albo przynajmniej zorientują się, że zamierza uciec. Chwyciła luksusową pelerynę - kamlot obszyty sobolim futrem - zadowolona, że strój jest tak ciepły.

Kolejne wspomnienie: Matthew uwielbiał zabierać ją na spacer po ogrodzie nagą pod peleryną. Miękkie futro łaskotało jej skórę, gdy stała, płonąc rumieńcem, podczas gdy mąż gawędził z niczego nie-podejrzewającym sługą.

A była to jedna z bardziej niewinnych perwersji...

Odpędziła od siebie wspomnienia.

Najgrubsze rękawiczki. Najmocniejsze buty. Kilka monet w kieszeni. Miała tylko jeden kapelusz, gdyż Matthew nie uważał tej części garderoby za niezbędną. Kapelusz był bardzo wysoki, z dużym rondem. Zamierzała osłonić twarz kapturem, by jej nie rozpoznano, kaptur nie zakryłby jednak kapelusza.

Zostawiła go więc.

Gdy odkładała kapelusz, jej uwagę przyciągnęły pierścionki na lewej dłoni. Uśmiechnęła się ponuro na widok olbrzymiego szmaragdu i złotej obrączki. Tak bardzo przywykła do widoku ozdób, że całkiem o nich zapomniała. Cóż, z pewnością pomogą jej przetrwać, przynajmniej przez jakiś czas.

Rozejrzała się po pokoju, sprawdzając, czy zabrała wszystko, co mogłoby okazać się potrzebne. Kiedy wróciła tu z Tomem, obskurny pokoik, w którym spędziła dziewczęce lata, wydał jej się rajem. Bezpieczną przystanią, gdzie będzie mogła odzyskać utraconą niewinność. Teraz złudzenia prysły. Najwyższy czas, pomyślała. Pora stawić czoło rzeczywistości.

Z bijącym mocno sercem wyjrzała na zimny i mroczny korytarz. Nikogo. Przemknęła do sypialni Toma i wśliznęła się do środka, zostawiając drzwi szeroko otwarte. Tom nie miał zwyczaju zachowywać się cicho. Z pewnością go usłyszy.

Staranne przeszukanie pokoju zaowocowało znalezieniem jeszcze kilku gwinei, nie zawahała się też wziąć złotego łańcuszka od zegarka, który znalazła za toaletką. Nigdzie nie było jednak klejnotów. Gdzie też mogły się podziać? Nie sądziła, aby brat posiadał sejf. Przesunęła rozpaczliwie spojrzeniem po pokoju, szukając ewentualnego schowka, lecz nic takiego nie znalazła. Wyszła, nie mogąc dłużej ryzykować.

Następny był pokój Willa. Tu także znalazło się kilka zagubionych gwinei. Teraz miała ich już prawie dziesięć.

Stłumiła jęk rozpaczy. Dziesięć gwinei to spora suma, nie dość jednak duża, aby uchronić ją przed głodem.

Śmierć lepsza jest od hańby.

Tylko czy małżeństwo to rzeczywiście los gorszy od śmierci? Ponieważ to właśnie śmierci będzie musiała stawić czoło, jeśli zdecyduje się na tę szaloną eskapadę. Uświadomiła sobie, że zbyt długo przebywa w pokoju brata, rozmyślając o tym, jak powinna postąpić i mając nadzieję, że pojawi się jakaś alternatywa. Nic takiego się jednak nie stało. Zmusiła się, by zejść po schodach i opuścić na zawsze dom rodzinny.

Kierując się ku bocznym drzwiom, weszła na chwilę do biblioteki. Bracia mieli zwyczaj spędzać tu czas, kiedy nie przebywali akurat w mieście. Oczywiście, nie czytali wówczas książek, lecz grali w karty. Uśmiechnęła się z posępnym triumfem, znalazłszy na podłodze kolejną gwineę, a potem jeszcze koronę.

Obecność monet świadczyła o rym, że leniwa służba nieczęsto sprząta dom, lecz to już nie jej sprawa. Pora ruszać. Odwróciła się ku drzwiom, gdy nagle usłyszała ciężkie kroki.

Ogarnięta paniką, rzuciła się ku półkom i chwyciła pierwszą z brzegu książkę, jaka wpadła jej w ręce.

- Znów z nosem w książkach? - zapytał Tom, wchodząc. - Nie wiem, dlaczego Matthew na to pozwalał. Stracisz przez to urodę.

Serena zamknęła książkę, wsuwając palec pomiędzy kartki. Serce waliło jej w piersi jak oszalałe. On zgadnie. Domyśli się, co zamierzam.

- Matthew nie obchodziło, co robię, kiedy go nie ma, a ja chętnie zrezygnowałabym z urody.

- Nie bądź tak cholernie głupia, Serry. Gdybyś nie była uderzająco piękna, kazałbym ci szorować podłogi. Szybko przekonałabyś się, że małżeństwo to jednak lepsze rozwiązanie. Widzę, że stary Riverton cię rozpuścił.

Podszedł i wyrwał jej z rąk książkę.

- I cóż to znowu takiego? Byron? Keats? - Książka otwarła się i Tom ryknął śmiechem. - Och, Serry, jesteś doprawdy niezrównana! Lubisz to, prawda? Nie rozumiem tylko, dlaczego tak bardzo nie chcesz wyjść za mąż.

Serena uświadomiła sobie ze zgrozą, iż książka, którą bezmyślnie wyciągnęła z półki, to jeden z erotycznych albumów jej braci. Domyśliła się tego, gdy Tom zaczął wymachiwać jej przed nosem jedną z ilustracji.

- Podoba ci się, prawda? - powtarzał, spoglądając na obrazek.

Serena nie mogła zaprzeczyć, gdyż bala się wzbudzić podejrzenia, nie była też jednak w stanie się zmusić, aby powiedzieć „tak".

Brat spojrzał na jej spłonioną twarz i potrząsnął głową.

-I nadal potrafisz się rumienić. Jesteś dziwną osobą, Serry, bez wątpienia. Rozumiem jednak, dlaczego mężczyźni tak za tobą szaleją. Panna Skromnisia w oczami i ciałem dziwki. A także, jak widzę, jej umysłem. To twoja życiowa rola, wiesz o tym, prawda? Jesteś urodzoną dziwką. Z twoją figurą, sposobem poruszania się i spojrzeniem, jakbyś dopiero co wstała z łóżka po miłosnej nocy...

Może powinniśmy rozszerzyć ofertę - powiedział z namysłem, szacując ją spojrzeniem. - Niewielu chciałoby cię za żonę, ale kochanka to coś zupełnie innego. Jako metresa mogłabyś sięgnąć szczytu -znaleźć sobie lorda, może nawet księcia. W takiej sytuacji nawet twoja bezpłodność mogłaby okazać się zaletą.

Serena po prostu stała, pozwalając, by słowa brata po niej spływały. Odchodzi. Nic z tego, co planował, już jej nie spotka. Tom wsunął z powrotem książkę w dłonie siostry i poklepawszy ją z udaną serdecznością po ramieniu, powiedział:

- Dalej, Serry, poznawaj reguły swego zawodu.

Wyszła z biblioteki, ściskając mocno książkę, ścigana prostackim śmiechem brata. Znalazłszy się za drzwiami, z trudem zmusiła się, by iść spokojnie przez opustoszały listopadowy ogród. Musi wyglądać, jakby wybrała się na spacer. W jej duszy nie było jednak spokoju. Zrozumiała, że musi uciec i to za wszelką cenę. Zastanawiała się, jakie ma możliwości i co mogłaby zrobić, aby je zwiększyć.

Nie musiała przesadnie się spieszyć. Zarówno ona jak bracia rzadko jadali w południe, a służba z pewnością będzie ich unikać, obawiając się, by nie przydzielono im jakiejś pracy. Możliwe, że nie zaczną jej szukać aż do wieczora. Wtedy powinna już być daleko.

Nie wątpiła, że bracia będą ją ścigać. Była dla nich warta przynajmniej pięćset funtów, jakie dostaliby od właściciela burdelu. A prawdę mówiąc, raczej dziesięć tysięcy, gdyż poślubiłaby nawet Seale'a, byle uniknąć takiego losu.

Trzydzieści tysięcy. Ojciec sprzedał ją za trzydzieści tysięcy...

Na samą myśl o tak okropnej zdradzie omal nie straciła odwagi. Zebrała się jednak w sobie i skupiła na teraźniejszości.

Ucieczka.

Weszła do sadu i przyspieszyła kroku. Uświadomiwszy sobie, że nadal trzyma tę okropną książkę, cisnęła ją między pokrzywy, po czym wdrapała się na przełaz i wydostała na otwarte pole. Do najbliższego postoju dyliżansów było stąd dobre trzy mile. Pozostawało mieć jedynie nadzieję, że kiedy tam dotrze, przejeżdżający dyliżans ją zabierze. Kursowały co kilka godzin, sądziła jednak, iż powinna kupić wpierw bilet.

Aż nadto dobrze zdawała sobie sprawę, że nie ma pojęcia o życiu w realnym świecie. Została zabrana ze szkoły, gdy miała zaledwie piętnaście lat, i praktycznie uwięziona w Stokeley Manor. Od tego dnia nie zrobiła niczego samodzielnie, wyjąwszy ostatnie trzy miesiące, gdy próbowała zaprowadzić jako taki ład w domu braci.

Wątpliwe, czy zdoła przetrwać bez niczyjej opieki.

Nie miała jednak wyboru.

Pokonała kolejny przełaz i znalazła się na wiejskiej drodze. Upewniwszy się, że kaptur dobrze zakrywa jej twarz, ruszyła dziarsko przed siebie.

Rozdział 2

Nie chciałbyś przejechać się ze mną do Canholm, Middlethorpe? Francis, lord Middlethorpe, podniósł wzrok znad talerza przysmażonych apetycznie nereczek i spojrzał na syna swego gospodarza, lorda Uffhama.

- Czemu nie? - odparł. - Zapowiada się ładny dzień. Wybierzesz się z nami, lady Anne? - zapytał, zwracając się do siedzącej z nimi przy stole młodej damy.

Dziewczyna była ładna, smukła i bardzo spokojna, choć nie nieśmiała. Uśmiechnęła się do niego przelotnie.

- Z ochotą, milordzie.

Nic nie zostało dotąd ustalone. Nie rozmawiał jeszcze z ojcem Anne, księciem Arranem, który siedział teraz przy stole, zatopiony w egzemplarzu Monthly Magazine. Wszyscy wiedzieli jednak, na co się zanosi. Zanim wyjedzie z Lea Park, oświadczy się i zostanie przyjęty. Będzie to doskonały mariaż. Anne należała do jednej z najbardziej liczących się rodzin w kraju, miała też duży posag. Obie rodziny dobrze się znały i z entuzjazmem odnosiły do pomysłu, by młodzi się pobrali. Anna miała miły charakter i była mądra, nie będąc jednocześnie molem książkowym. No i ładna na swój spokojny, nierzucający się w oczy sposób. To, iż nieco utyka, w ogóle Francisowi nie przeszkadzało.

Już bardziej irytowała go pewna nieuchronność oraz poprawność takiego związku, odrzucił jednak te uczucia jako niemądre. Nie musi angażować się w pełne namiętności awantury, jak zdarzało się to jego przyjaciołom. Od zawsze zdawał sobie sprawę, że nie tego pragnie.

Odziedziczył tytuł oraz majątek, mając lat zaledwie dwanaście. Od tego czasu był jedynym mężczyzną w rodzinie i opiekunem matki oraz trzech sióstr. W dzieciństwie matka sprawowała niepodzielną władzę na jego życiem, a i teraz zarządzała Thorpe Priory z wprawą i zamiłowaniem. Jej byt zależał jednak od niego. Siostry, chwała Bogu, były już szczęśliwymi mężatkami i nie musiał więcej się o nie troszczyć. Od dziecka wiedział, że jego obowiązkiem jest dbać o zdrowie, mądrze posługiwać się bogactwem, pomnażać rodzinny majątek, odpowiednio się ożenić i spłodzić dziedziców. I tak już zbyt długo zwlekał z ożenkiem. Gdyby zmarł bezpotomnie, majątek i tytuł dostałby się dalekiemu kuzynowi, posiadającemu liczną rodzinę, zaś matka straciłaby dom, który zbudowała wraz ojcem i o który przez tyle lat się troszczyła. Byłoby jednak miło przeżyć parę przygód, pomyślał z tęsknotą. Jego przyjaciel Nicholas Delaney objechał świat i dwa razy znalazł się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, zanim się ustatkował...

Nagle zdał sobie sprawę, że lady Anne coś do niego mówi. Odwrócił się do niej z uśmiechem.

- Czy miałby pan coś przeciwko temu, byśmy zboczyli trochę z drogi, milordzie? Obiecałam szkolnej bibliotece w Kings Lea parę książek i chciałabym osobiście je dostarczyć.

- Oczywiście, że nie. Cóż to za książki? Pouczające tomiszcza? Biblie? - zapytał żartobliwie, lecz Anna potraktowała jego słowa poważnie.

- Tych mają pod dostatkiem. Jakże mogłoby być inaczej? Nie, zawiozę im trochę rymowanek dla młodszych dzieci, kilka książek o geografii i temu podobne. Nasze podręczniki nieprędko się komuś przydadzą, zważywszy, że Uffham odmawia spełnienia rodzinnego obowiązku - wyjaśniła, spoglądając z naganą na brata.

- Na litość Boską, Annie, nie skończyłem jeszcze dwudziestu pięciu lat! Daj człowiekowi szanse, by nieco się wyszumiał, nim zakujesz go w kajdany na resztę życia.

Parsknęli zgodnym śmiechem, lecz Francis uświadomił sobie, że choć dopiero co skończył dwadzieścia pięć lat, nikt jakoś nie uważa, by był za młody na ożenek...

- Małżeństwo to nie kajdany - odparowała lady Anne łagodnie, acz stanowczo, zerkając ze zdradzieckim błyskiem w oku na Francisa.

Szczęściarz z tego Uffhama, pomyślał ten ostatni. Jego przyszłość też była jasno określona - małżeństwo, potem tytuł - ale przynajmniej nie musiał zbytnio się spieszyć. Miał dwóch młodszych braci, zdolnych w razie nieszczęścia go zastąpić.

Służba usunęła dyskretnie brudne talerze. Podano kawę i rodzina zajęła się ustalaniem planów na nadchodzący dzień. Sekretarz księcia przyniósł kilka prywatnych listów. Francis ze zdziwieniem przekonał się, że był pomiędzy nimi jeden, adresowany właśnie do niego. Zaskoczyło go to, gdyż przed wyjazdem oddał władzę w domu matce, udzielił jej też zgody, by otwierała jego korespondencję.

Ten list nie został wysłany z Thorpe Priory, chociaż zaadresowany był na Lea Park. Zaniepokojony, złamał pośpiesznie pieczęć i rozłożył list.

Milordzie,

Podejrzewam, że jest pan utrzymywany w nieświadomości, a oszustwo nikomu nie służy. Dla dobra nas wszystkich radzę panu, aby wypytał pan o mnie matkę. Jeśli panu nie odpowie, ja to uczynię. Zatrzymałem się Pod Koroną i Kotwicą w Weymouth i pozostanę tu jeszcze przez tydzień

Charles Ferncliff

To, co przeczytał, tak zaskoczyło Francisa, że nim zdołał się powstrzymać, wymamrotał:

- Co, u diaska? - a potem pośpiesznie przeprosił.

- Złe nowiny, milordzie? - spytała lady Anne.

- Trudno powiedzieć.

Nie mógł zdradzić gospodarzom treści listu. Jedyne, co mu pozostawało, to pokazać go matce i sprawdzić, co będzie miała do powiedzenia.

- Obawiam się, iż muszę wrócić do Priory, dopilnować spraw rodzinnych. Jeśli wybaczycie mi tak niegodne gościa zachowanie, wrócę tu wieczorem.

- Oczywiście - powiedział książę. - Nie przejmuj się, chłopcze. Sprawy rodzinne zawsze powinny mieć pierwszeństwo. Mam tylko nadzieję, że to nic poważnego.

- Tak sądzę, książę - odparł Francis, wstając. Kim u licha był Charles Ferncliff i co łączyło go z matką?

Poprosił, by podstawiono jego powóz. Zabrał płaszcz, rękawiczki i kapelusz, lecz nic poza tym. Spodziewał się, że wkrótce tu wróci. Za milczącą zgodą ojca i brata Anne odprowadziła go do drzwi.

- Bardzo mi przykro, lady Anne - skłamał. – Chodzi o sprawę, której matka nie jest w stanie podołać sama.

- Zatem to coś poważnego - zauważyła Anne z uśmiechem. - Lady Middlethorpe wydaje się tak cudownie kompetentna.

- Rzeczywiście.

To oczywiście wspaniale, że jego matka i Anne lubiły się i szanowały. Zresztą miały przecież podobny charakter i gust. Obie odznaczały się doskonałymi manierami, były nieskazitelnie schludne, opanowane i nigdy nie popełniały gaf. Podejrzewał, że kiedy Anne zostanie panią domu, bez trudu dorówna pod względem kompetencji jego matce.

Odczuwał silną pokusę, aby już teraz wyjawić Anne swoje zamiary i przypieczętować sprawę, opanował się jednak. Nie wypadało oświadczać się pośpiesznie w holu, na oczach kamerdynera i dwóch lokajów. Czas jednak załatwić sprawę raz na zawsze. Wieczorem porozmawia z księciem. Uzyska zgodę Anne, dokona koniecznych ustaleń i zwiąże się z dziewczyną na resztę życia.

Ujął jej dłoń i serdecznie ucałował.

- Wrócę najszybciej, jak się da. Wiesz o tym. Anne spuściła wzrok, a na jej policzkach wykwitł

delikatny rumieniec. Nie starała się udawać, że nie ma pojęcia, o co naprawdę chodzi.

Nagle usłyszeli dobiegający z podjazdu turkot. Francisowi podano płaszcz, rękawiczki i kapelusz. Pożegnał się zatem i wyszedł.

Po dwóch godzinach jazdy ujrzał olbrzymie, kute w żelazie wrota rodzinnej posiadłości, Thorpe Priory. Lokaj zadął w róg. Z domku wybiegł odźwierny i otworzył bramę. Jego rodzina stłoczyła się z tyłu, by pokłonić się paniczowi lub przed nim dygnąć.

Francis odpowiedział na pozdrowienie salutując pejczem, ale nie zwolnił. Z niecierpliwością pokonał długi, prosty podjazd. Minione godziny jeszcze zwiększyły jego niepokój. Działo się coś wysoce osobliwego.

Zatrzymał przed frontowymi drzwiami parujące z wysiłku konie, rzucił wodze stajennemu i wszedł pośpiesznie do holu, oddając po drodze płaszcz czekającemu lokajowi.

- Moja matka?

- Jest w buduarze, milordzie.

Wbiegł szybko po schodach, zapukał i - nie czekając - wszedł.

Lady Middlethorpe, przystojna kobieta, po której syn odziedziczył ciemne włosy i dobry kościec, zatrzymała się w pół kroku przed kominkiem.

- Francis! Co ty, u licha, tu robisz?

Ze zdziwieniem zauważył, iż matka wydaje się bardzo poruszona. Do tego stopnia, że zaczęła nawet bawić się frędzlami szala - nawyk, który zazwyczaj stanowczo potępiała. Podszedł bliżej i podał jej list.

- Właśnie go otrzymałem - powiedział.

Lady Middlethorpe spojrzała na list i zbladła. Czytała go o wiele dłużej, niż było to konieczne, po czym usiadła na szezlongu i uśmiechnęła się do syna czarująco.

- Dopiero co przyjechałeś? Musisz być spragniony, chłopcze. Napijesz się herbaty?

Francis ledwie mógł uwierzyć w to, co słyszy.

- Nie. Przestań kręcić, mamo, i powiedz, o co chodzi.

- Nie używaj przy mnie tego żargonu, Francisie!

- Jeśli zaraz mi nie wyjaśnisz, co się dzieje, zacznę wyrażać się o wiele gorzej!

Nie miał zwyczaju rozmawiać w ten sposób z matką, ale, o dziwo, nie tylko go nie zganiła, ale zerknąwszy na syna nerwowo, utkwiła wzrok w ogniu na kominku i zaczęła bezwiednie miąć szal.

- Nie rozumiem, dlaczego wyjechałeś w takim pośpiechu z Lea Park, synu. Arranowie musieli być zdziwieni.

- Mamo - powiedział prosząco, czując, że jego cierpliwość zaraz się skończy - kim jest Charles Ferncliff i o czym jest mowa w tym liście?

Lady Middlethorpe westchnęła.

- To młody człowiek, który był nauczycielem chłopców Shipleya.

Co niczego nie wyjaśniało.

- Lecz o czym jest mowa w tym liście? Co chcesz mi powiedzieć?

Sądził, że nie odpowie, ale spojrzała na niego i powiedziała:

- Prawdopodobnie to, że mnie szantażuje.

- Szantażuje? Na jakiej podstawie, u licha?

- Grożąc ujawnieniem mego... niestosownego zachowania - odparła lady Middlethorpe, zarumieniwszy się z zażenowania.

- Niestosownego... - Francis stłumił śmiech. -I wobec kogóż to miałabyś, do diabła, zachować się niestosownie?

- Francisie! Ten język! Choć najwidoczniej ty właśnie tak uważasz, w wieku czterdziestu siedmiu lat nie jestem jeszcze zgrzybiałą staruszką!

Spojrzał na matkę i dopiero teraz uświadomił sobie, że jest na swój sposób przystojna. Była smukła i ładnie zbudowana, jej niebieskie oczy nadal były pełne blasku, a włosy ciemne, bez śladu siwizny.

- Oczywiście że nie, mamo. Przecież sam cię namawiałem, byś zastanowiła się nad powtórnym wyjściem za mąż. Chodziło mi jedynie o to, że kogo jak kogo, ale ciebie nikt z pewnością nie posądziłby o niestosowne zachowanie.

- Dziękuję - odparła sztywno, najwidoczniej nie doceniając komplementu. - Co się zaś tyczy małżeństwa, jakże mogłabym okazać taki brak szacunku wobec pamięci twego ojca?

Francis nie wierzył jakoś, by jego łagodny, kochający ojciec uważał powtórne zamążpójście wdowy za uchybiające mu w czymkolwiek, lecz nie zamierzał dyskutować o tym z matką teraz.

- Jak sobie życzysz, mamo - powiedział. - A jeśli chodzi o tego nauczyciela, musi być szalony. Tylko dlaczego wybrał ciebie?

Lady Middlethorpe wzruszyła ramionami, ale rumieniec z jej policzków nie znikał.

- Być może dlatego, mój drogi, że rozmawiałam o nim z Shipleyami. Chociaż jest bardzo mądry i wykształcony, to raczej mało zorganizowany. Zachęcał też chłopców do ryzykownych wyczynów. Uznałam, że wywiera na młode umysły nie najlepszy wpływ i powiedziałam o tym Shipleyom. Moja opinia niewątpliwie przyczyniła się do tego, że nie zdecydowali się powierzyć mu opieki nad młodszymi synami i kiedy Gresham wyjechał do szkoły, zrezygnowali z jego usług.

Typowe, pomyślał Francis. Matka wtrąca się, w co nie powinna, sądząc, że wie, co jest dla kogoś najlepsze. Sądząc z opisu, biedny nauczyciel musiał być człowiekiem interesującym i zabawnym, nie tak jak nudny i szacowny pan Morstock, który przygotowywał go do nauki w Harrow.

Lecz w tym przypadku, uświadomił sobie, matka dobrze oceniła młodzieńca. Był najwidoczniej szubrawcem, i prawdopodobnie szaleńcem.

- A teraz cię prześladuje. Powinnaś była powiedzieć mi wcześniej. Zajmę się tym. Ile żąda?

Lady Middlethorpe parsknęła krótkim śmiechem.

- Och, Francisie, to taka głupia sprawa. Nie wierzę, że ten człowiek traktuje ją poważnie.

- Poważnie czy nie, i tak nie będę tego tolerował. Czego żąda?

Sztuczny uśmiech znikł z twarzy damy.

- Nalegam, abyś poniechał tej sprawy, Francisie.

- Przykro mi, mamo, nie mogę. Ile zażądał za nie-rozpowszechnianie tych kłamstw?

Wpatrywała się w niego gniewnie, lecz Francis nie spuścił wzroku, jasno dając do zrozumienia, że tę sprawę zamierza załatwić po swojemu.

- Dziesięć tysięcy funtów - powiedziała w końcu, odwracając wzrok.

- Dziesięć tysięcy? Ten człowiek powinien znaleźć się w domu wariatów.

- Nie zapłacisz, prawda? - spytała niespokojnie.

- Oczywiście, że nie. Pomijając już fakt, że trudno byłoby mi zdobyć taką sumę w gotówce, nie zamierzam ulec żądaniom chorego umysłowo szantażysty. W końcu jego groźby są bezprzedmiotowe. Nie może uczynić wielkiej szkody, rozpowszechniając stek kłamstw.

- Jeszcze jeden powód, aby go zignorować.

- Nic podobnego. Trzeba mu pokazać, iż nie może bezkarnie zakłócać ci spokoju.

- Co więc zamierzasz? - spytała, spoglądając na syna szeroko otwartymi oczami.

- Odpowiedzieć na zaproszenie. Wybiorę się do Weymouth i dam temu nauczycielowi niezłą lekcję.

- Nie, Francisie! Zabraniam! - wykrzyknęła lady Middlethorpe, zrywając się z krzesła.

Francis zaczynał się obawiać, że matka nie jest w stanie jasno ocenić sytuacji.

- Zapewniam cię, mamo, że to najlepszy sposób, aby położyć sprawie kres. Chcę, żebyś przestała zaprzątać sobie tym głowę.

- Lecz on może zrobić ci krzywdę, kochanie - powiedziała, przywarłszy do jego ramienia.

- Nauczyciel? - zapytał, spoglądając na nią z niedowierzaniem.

- Jest dobrze zbudowanym młodym człowiekiem, wyższym i potężniejszym niż ty. Wysportowanym. Stanowczy list byłby równie dobrym rozwiązaniem. I o wiele bardziej bezpiecznym.

Francis poczuł, że ogarnia go znajome rozdrażnienie. Był kiedyś drobnym, wrażliwym chłopcem i matka zbyt się o niego troszczyła. Można by sądzić, że zdołała wyzbyć się już tego nawyku. To prawda, nadal nie był zbyt mocno zbudowany, a przystojna twarz i ciemne oczy nadawały mu wygląd poety, potrafił już jednak zadbać o siebie i o innych.

Poklepał matkę po dłoni.

- To nie będzie miało znaczenia. Nie zamierzam wdawać się z nim w bijatykę, chyba że nie da się tego uniknąć. Lecz jestem pewien, że łatwiej mi będzie go odstraszyć, gdy stanę z nim twarzą w twarz.

- Och, kochanie.

Puściła rękaw syna i zaczęła przemierzać pokój, wykręcając sobie dłonie, jakby właśnie wysłała go na pewną śmierć.

- Nie wolno ci się zamartwiać, mamo - powiedział zatem stanowczo. - Rozchorujesz się. Przyznaję, że z ochotą stłukłbym tego Ferncliffa na kwaśne jabłko już za to, że przysporzył ci takiego zmartwienia, ale do tego nie dojdzie.

Odwróciła się nagle i zapytała z niepokojem:

- A lady Anne?

- Co z nią?

- Na pewno jest jej przykro, że tak ją porzuciłeś. Musisz wrócić natychmiast do Lea Park.

Francis spojrzał na matkę, mocno już teraz zaniepokojony.

- Nonsens, moja droga. Anne będzie tam nadal za dzień czy dwa, a tę sprawę trzeba załatwić od razu. Natychmiast wyruszam do Weymouth. Nie musisz już zawracać sobie tym głowy. Ten Ferncliff nie będzie więcej cię niepokoił.

Ucałował zarumieniony policzek matki i wyszedł, zanim zdążyła wygłosić kolejny protest, który najwidoczniej miała na końcu języka.

Kiedy syn wyszedł, lady Middlethorpe zaczęła przemierzać pokój, wykręcając dłonie. Wielki Boże, co teraz? Dlaczego nie przyszło jej do głowy, że Charles dowie się, gdzie przebywa Francis i do niego napisze? Nie był przecież głupi.

A jeśli się spotkają, dojdzie do katastrofy.

Wysunęła szufladę i wyjęła list, otrzymany dziś rano, ostatni z listów, które do niej napisał.

... Powiem o wszystkim twemu synowi i pokażę mu listy, które do mnie napisałaś'. Jestem pewien, że kiedy przekona się, jak to z nami jest, nie będzie sprzeciwiał się naszemu małżeństwu. Wolałbym jednak, abyś' opowiedziała mu szczerze o swoich uczuciach, kochanie. Wiem, że nie jesteś' teraz szczęśliwa, tak jak i ja nie jestem. Wspomnienia tego przepełnionego namiętnością popołudnia nigdy mnie nie opuszczą. Jestem w piekle.

Zupełnie jak ona. Nie zapomni tamtego popołudnia do końca życia, na dodatek w przeciwieństwie do Charlesa będzie musiała żyć w tym domu, siadywać na szezlongu, na którym...

Ukryła twarz w dłoniach, ogarnięta poczuciem winy i pożądaniem. Jak mogła tak się zachować? Sprzeniewierzyć się swojej pozycji i pamięci męża, pozwalając, by młodszy od niej mężczyzna bez grosza przy duszy kochał się z nią w domu, który stworzyła wraz z mężem?

Jak mogła pragnąć, by ten wstydliwy akt się powtórzył?

Czuła się tak winna, iż namówiła Shipleyów, aby zwolnili Charlesa, sądziła bowiem, że w ten sposób wyrzuci go ze swego życia. Tymczasem on nie przestawał jej adorować.

Argumentowała, że Francis sprzeciwi się ich małżeństwu. Mogła to być prawda. Nie miała pojęcia, jak Francis zareagowałby, gdyby dowiedział się o jej związku z kimś takim jak Charles.

Lecz Charlesa nie sposób było zniechęcić. Wierzył, że mogłaby przekonać syna, i to też była prawda.

Teraz, zaskoczona nagłym pojawieniem się Francisa, wymyśliła to bezczelne kłamstwo, by ukryć swoje występki. Charles nigdy jej nie szantażował, nie domagał się pieniędzy. Jedyne, czego żądał, to by postarała się być uczciwa wobec syna i siebie samej.

Tylko że ona nie była w stanie tego uczynić.

A teraz Francis miał spotkać się z jej kochankiem, co nieuchronnie doprowadzi do katastrofy. Mniejsza już o to, że Charles powie Francisowi prawdę i syn zacznie nią pogardzać. Gorzej, że mężczyźni mogą wdać się w pojedynek i któryś z nich zginie.

Francis nie był mężczyzną gwałtownym i żądnym krwi, lecz odkąd dostał się pod wpływ Nicholasa Delaneya i jego Kompanii Zabijaków, nie była już pewna, do czego jest zdolny. Całe to gadanie o spraniu na kwaśne jabłko martwiło ją, lecz tak naprawdę bała się walki na pistolety. Mężczyźni potrafią rzucać sobie wyzwania z tak błahych powodów...

Lady Middlethorpe opadła na krzesło przed delikatnym sekretarzykiem Buhla i napisała dwa liściki. Niemal natychmiast po tym, jak Francis wyruszył z domu, wyjechali też dwaj stajenni, wioząc listy. Jeden adresowany był do Redoaks w Devon, posiadłości najbliższego przyjaciela Francisa, Nicholasa Delaneya. Chociaż milady nie była zadowolona z tego, że Nicholas miał na jej syna tak przemożny wpływ, musiała jednak przyznać, że tylko on mógł powstrzymać Francisa i Charlesa, by nie pozabijali się nawzajem w pojedynku. Drugi posłaniec wyruszył do gospody „Pod Koroną i Kotwicą" w Weymouth. Wiózł list z ostrzeżeniem, adresowany do pana Charlesa Ferncliffa. Uznała bowiem, iż najlepiej będzie, jeśli do spotkania w ogóle nie dojdzie.

Wtedy zaś, z boską pomocą, wszystko się skończy i więcej o Charlesie nie usłyszy.

Tylko dlaczego na samą myśl o tym chciało jej się płakać?

Rozdział 3

Tego wieczoru zmierzch zastał Serenę i Francisa w tej samej części Dorset, choć żadne z nich o tym nie wiedziało.

Serena była bliska rozpaczy.

Z początku dopisywało jej szczęście. Nie musiała czekać na dyliżans, gdyż podwiózł ją przejeżdżający drogą handlarz wełny. Mężczyzna był tu obcy, nie musiała się więc obawiać, że po tym, jak pozostawił ją „Pod Psem i Skrzypkami" w Nairbury jeszcze kiedykolwiek o nim usłyszy. Braciom będzie się wydawało, iż po prostu rozwiała się w powietrzu. Nie umknęło jej, że kupiec przyglądał się szacująco i czynił aluzje co do zawarcia bliższej znajomości, lecz kiedy nie reagowała, zrezygnował i zostawił ją w spokoju.

W gospodzie znajdował się przystanek dyliżansów i Serena bez kłopotu kupiła bilet. Zdecydowała się pojechać do Winchester wyłącznie z tego powodu, że najbliższy dyliżans właśnie tam się kierował. Z pewnością w dużym mieście uda jej się zatrzeć za sobą ślad.

Trzygodzinna podróż to jednak aż nadto czasu, by pomyśleć.

Wkrótce też z całą mocą uświadomiła sobie, jakie szaleństwo popełniła. Nadal nie widziała jednak alternatywy. Z pewnością lepiej jest być wolną z kilkoma gwineami w kieszeni, niż zostać sprzedaną do burdelu.

Wiedziała, że Tom nie rzucał słów na wiatr. Will mógłby protestować, nie miał jednak dość sił i charakteru, aby skutecznie sprzeciwić się bratu. Poza tym brutalna prawda wyglądała tak, że dla braci liczyło się jedynie to, jaką mogli osiągnąć dzięki siostrze korzyść. To zaś oznaczało sprzedanie jej dla pieniędzy. Także wiara Sereny w pannę Mallory mocno osłabła. Pamiętała ją jako damę zarazem uprzejmą i stanowczą, lecz było to osiem lat temu. Nie wiedziała, czy dawna mentorka jeszcze żyje. A nawet jeśli, kto wie, jak mogłaby się zachować, gdyby na progu jej domu zjawiła się Serena Riverton, błagając, by udzielono jej schronienia?

Zaoferować uciekinierce posadę nauczycielki?

Omal się nie roześmiała.

Choć w trakcie małżeństwa rozwinęła w sobie zamiłowanie do książek - większość czasu, Bogu dzięki, spędzała samotnie na wsi - nie była szczególnie żądna wiedzy, a wybór książek w Stokeley Manor ubogi.

Przede wszystkim zaś była wdową po Rozpustnym Rivertonie.

Sir Matthew Riverton, niegdyś bogaty mieszczanin, otrzymał tytuł baroneta od księcia Jerzego w nagrodę za to, iż podarował mu kilka pięknych i kosztownych dziel sztuki, których książę pragnął. Mimo tytułu Matthew nie został jednak zaakceptowany przez najwyższe kręgi arystokracji, nad czym nieustannie ubolewał, skarżąc się, iż książę nie został jego bliskim przyjacielem, a żona nie może dać mu dziedzica. Nawet gdyby nie miał wstępu do Carlton House i tak byłby osławiony. Mężczyźni pogardzali nim z powodu mało wybrednych rozrywek, jakim się oddawał. Serena mogła bez trudu wyobrazić sobie, jaka byłaby reakcja ojców dziewcząt, gdyby dowiedzieli się, że ich córki uczy nie kto inny, jak wdowa po Rozpustnym Rivertonie.

I czego właściwie je uczy, mogliby zapytać.

Mieliby po temu dobry powód. W trakcie małżeństwa Serenie nie pozwalano dysponować pieniędzmi, nie nauczyła się więc, jak zarządzać gospodarstwem. Nie miała też zamiłowania, a prawdę mówiąc, i talentu, do szycia czy muzyki. A skoro opuściła szkołę w wieku lat piętnastu, brakowało jej również wykształcenia. Jedyne umiejętności, jakie rzeczywiście posiadła, pochodziły od Matthew, z pewnością nie były one jednak odpowiednie dla dobrze wychowanych młodych panien...

Nagłe zdała sobie sprawę, że coś ociera się jej o stopę. Spojrzała w dół i zobaczyła, że to but należący do wąsatego kapitana, zajmującego miejsce naprzeciw niej. Kapitan uśmiechnął się i porozumiewawczo mrugnął. Czym prędzej odwróciła wzrok, czując, jak rumieniec zalewa jej policzki. But postukał w jej stopę, a potem zaczął przesuwać się w górę wzdłuż kostki.

Spojrzała z gniewem na kapitana. Uniósł brwi w geście udawanej niewinności i cofnął stopę, lecz jego spojrzenie nadal wyrażało zachętę.

Serena naciągnęła kaptur i schowała pod nim twarz. Och, jakże nienawidziła swego wyglądu, który przyciągał ku niej tego rodzaju uwagę. Zdawała sobie sprawę, że bez mężczyzny przy boku będzie narażona na zaczepki do końca życia, a przynajmniej dopóki starość nie pozbawi jej atrakcyjności. Rozpaczliwie potrzebowała zatem przyzwoitego schronienia. O to nie było jednak łatwo. Gdyby zechciała, mimo braku referencji, poszukać sobie miejsca guwernantki lub towarzyszki starszej osoby, wygląd zamknąłby przed nią wszystkie drzwi.

Wyjrzała na ponury zimowy krajobraz. Tom miał najwidoczniej rację. Jej przeznaczeniem jest być dziwką. Bóg obdarował ją stosownym wyglądem, a mąż dobrze wykształcił. Wykształcił w tym, co w obrzydliwy sposób nazywał łóżkową robotą...

Zerknęła na kapitana. Zamrugał znowu, a potem się uśmiechnął. Była to jawna zachęta i Serena nie miała co do tego wątpliwości.

Do diabla z nimi wszystkimi, pomyślała gorzko. Skoro może wybierać jedynie pomiędzy małżeństwem a prostytucją, zostanie prostytutką, lecz nie w burdelu. Będzie ceniącą się wysoko kurtyzaną. A jeśli już ma zostać dziwką, będzie najlepszą dziwką w całej Anglii.

But dotknął znowu jej stopy. Serena spojrzała na kapitana tak groźnie, że teraz to on się zaczerwienił i odwrócił wzrok. I tak być powinno. Nie mógłby sobie na nią pozwolić.

Postanowiła, że będzie najdroższa.

Jeśli Seale zaoferował dziesięć tysięcy funtów braciom, ile mogłaby zażądać sama? Jak powiedział Tom, bezpłodność nie była u metresy wadą, lecz zaletą.

Tylko jak to zaaranżować?

Tu zawiodła ją wyobraźnia, nie mogła bowiem nawet pomyśleć, jak wstępuje na drogę grzechu. Wtedy pomyślała o Harriet Wilson.

Słynna kurtyzana pojawiła się na jednym z przyjęć, jakie Matthew urządzał w Stokeley Manor podczas sezonu polowań. Prawdę mówiąc, były to raczej orgie. Wzdrygnęła się na samo wspomnienie, przypomniała sobie jednak, że Harriet okazała się całkiem uprzejma wobec siedemnastolatki, która nie chciała mieć nic wspólnego ze źle się prowadzącymi kobietami.

Uprzejma i współczująca.

Teraz Serena rozumiała, dlaczego Harriet współczuła młodziutkiej oblubienicy, niewolnicy swego męża, zmuszającego ją do niestosownych zachowań w obecności obcych. Harriet za nic nie pozwoliłaby tak się traktować. Posunęła się nawet do tego, aby udzielić jej rady:

- Na twoim miejscu bym go rzuciła, skarbie.

- Nie mogę, jest moim mężem.

Harriet nie zaprotestowała, powiedziała tylko:

- Jeśli się zdecydujesz, przyjdź do mnie, a ja ci pomogę. Jestem pewna, że byłabym w stanie znaleźć protektora, który potrafiłby uwolnić cię od Rivertona. Jesteś jedyna w swoim rodzaju, wiesz o tym?

- Przeklinam moją urodę.

Harriet uśmiechnęła się. Nie była nawet w połowie tak piękna jak Serena, mimo to przyciągała mężczyzn niczym magnes.

- Jeśli będziesz miała szczęście, pewnego dnia przekonasz się, jaką ci to daje władzę. Uroda jest niczym strzelba, wycelowana wprost w serce tego męskiego świata. Wystarczy nauczyć się celować.

Zatem, pomyślała Serena, dysponuję bronią przeciwko mężczyznom. Gdybym jeszcze wiedziała, jak jej używać... Cóż, pora nauczyć się celować, a Harriet byłaby doskonałą nauczycielką. Kiedy przyjadą do Winchester, nie ruszy dalej do Cheltenham, lecz kupi bilet do Londynu.

Jednak na miejscu okazało się, że dyliżans do Londynu już wyruszył. Zerknęła niespokojnie na otaczający ją tłum, zdając sobie sprawę, iż nie może pozostać w Winchester. Było bowiem oczywiste, że bracia właśnie tu będą jej szukać. Pozostawało jedynie kwestią czasu, kiedy się pojawią.

Musi udać się do mniejszego miasta.

Kupiła bilet na następny dyliżans, odjeżdżający do Basingstoke. Olbrzymie konie dopiero zaprzęgano, zdążyła więc kupić sobie pasztecik, rozglądając się bacznie dookoła, czy nie widać pogoni. Było późne popołudnie i z wolna zapadał zmierzch. Bracia z pewnością rozpoczęli już polowanie. Zaczęto zwoływać pasażerów. Serena strzepnęła z gorsu okruszki i zamarła, przerażona. Will wjeżdżał właśnie na dziedziniec, rozglądając się bacznie.

Przycupnęła za powozem, czując, jak ogarnia ją panika.

Woźnica zawołał raz jeszcze i pasażerowie udający się do Basingstoke zaczęli wsiadać. Serena najchętniej wskoczyłaby do powozu i odjechała, wiedziała jednak, że Will mógłby ją zobaczyć. Poza tym urzędnik sprzedający bilety z pewnością zapamiętał nietypową klientkę - ją zawsze zapamiętywano -i mógł powiedzieć Willowi, do którego dyliżansu wsiadła. Znalazłaby się wtedy w pułapce, tyle że ruchomej.

Stłumiła szloch. Co robić? Kusiło ją, by zrezygnować. To zbyt trudne. Nie poradzi sobie. Jednak będzie musiała. Prędzej umrze, niż wyjdzie znów za mąż.

Należało przede wszystkim uciec Willowi. Posługując się powozem jako osłoną, przemknęła ku wylotowi pobliskiej ulicy. Zerknąwszy do tyłu przekonała się, że Will kupuje pasztecik u tego samego sprzedawcy, który obsłużył także ją. Czy brat o nią zapyta? Wyglądał, jakby uważał swoje zadanie za stratę czasu.

Dzięki Bogu, natknęła się na głupiego, leniwego Willa, nie na Toma. Nadal miała zatem szansę.

Wydostawszy się z rynku, ruszyła spiesznie ku rogatkom, w każdej chwili spodziewając się usłyszeć pogoń. Nic takiego się jednak nie stało i po jakimś czasie panika zaczęła ją opuszczać. Może uda jej się dotrzeć do najbliższej wioski.

Wkrótce uświadomiła sobie, że wybrała zbyt oczywistą trasę. Oczami wyobraźni widziała już, jak Will dogania ją i chwyta za kark niczym wściekłego lisa. Zatem, gdy zobaczyła, że od głównej drogi odchodzi mniejsza, prowadząca do miejscowości Hursley, natychmiast w nią skręciła. Teraz niemal już biegła, a kiedy droga zaczęła się rozwidlać, skręciła w prawo. Zaczynało brakować jej tchu, musiała więc nieco zwolnić.

Przecież to czyste szaleństwo, pomyślała w pewnej chwili. Droga prowadzi donikąd, wątpiła też, czy kilka monet, jakie jej zostały, wystarczą na opłacenie przejazdu do Londynu. Ale w Winchester czekał na nią Will, a ona naprawdę wolałaby umrzeć, niż wpaść znów w ręce braci. Nigdy więcej nie pozwoliliby jej uciec.

Zmusiła się, by iść dalej. Gdzieś tam musi być wioska. Dostanie się do niej, a potem do Londynu, choćby miała wynająć furmankę lub iść przez cały czas pieszo.

W godzinę później wlokła się poboczem, po raz kolejny rozważając kwestię, czy małżeństwo rzeczywiście gorsze jest niż śmierć. Wyglądało bowiem na to, że wybrała śmierć. Powolne konanie z głodu. Szybką śmierć z rąk rozbójników. Straszną śmierć w łapach gwałciciela. Śmierć z powodu wystawienia się na kaprysy pogody...

Zmierzchało i powietrze zrobiło się lodowato zimne. Gdzieś przed nią leżała wioska Hursley, lecz mogła nie dotrzeć tam na czas.

Zawsze wiedziała, że za egzotycznym wyglądem kryje się osoba rozsądna i praktyczna. Te właśnie cechy pozwoliły jej przetrwać lata małżeńskiej niewoli, które zniszczyłyby kobietę bardziej niż Serena wrażliwą. Teraz rozsądek podpowiadał jej, że drugie małżeństwo, nawet podobne do pierwszego, i tak lepsze było niż śmierć wśród żywiołów, a już na pewno z rąk gwałciciela. Zatrzymała się, by to rozważyć, i raz jeszcze zmusiła obolałe i przemarznięte stopy do marszu. Jeśli nie będzie się ruszała, umrze z zimna, a nie zamierzała zakończyć życia na poboczu drogi.

Wsunęła dłoń w kieszeń i dotknęła sakiewki. Pozostały jej cztery gwinee i kilka drobniejszych monet. Zawsze to jakieś zabezpieczenie, chociaż z pewnością było ich za mało, by mogła rozpocząć nowe życie. Przełknęła napływające do oczu łzy i stłumiła kolejny przypływ paniki. Wszystko będzie dobrze, jeśli tylko znajdzie sposób, by dostać się do Londynu.

Wiedziała, że większość kobiet byłaby zszokowana tym, iż mogła choćby rozważać zostanie kurtyzaną, dla niej była to jednak po prostu konieczność, zaś bycie wysoko opłacaną metresą wydawało się bardziej atrakcyjne niż status żony. Metresa może porzucić swego protektora. Otrzymuje pieniądze, które wolno jej zatrzymać. Nie składa przysiąg, toteż mężczyzna nie może sobie rościć do niej żadnych praw.

Wiatr przybrał na sile i zaczął wciskać się pod ciepłą pelerynę i suknię. Stopy miała lodowate. Zerknęła z nadzieją przed siebie, ale nie zobaczyła śladu ludzkiej obecności. Gdzieś w pobliżu musi znajdować się schronienie, przekonywała samą siebie. Żywopłoty rosły tu wysoko i choć był listopad, skutecznie zasłaniały krajobraz.

Przyśpieszyła kroku, zastanawiając się nad swoimi problemami. Nadal mogła wrócić do domu i poślubić Seale'a. Istniała nadzieja, że rozwiązły tryb życia wpędzi go do grobu jeszcze szybciej, niż jej pierwszego męża, a kiedy tak się stanie, już ona dopilnuje, aby nie zostać z pustymi rękami...

To, że pomyślała o czymś takim, uświadomiło jej, że jednak nie myśli praktycznie.

Dziwka. Czy naprawdę mogłaby zostać dziwką?

A czym innym była dla Matthew, z obrączką czy bez?

Tak przynajmniej sama stanowić będzie o swoim losie.

Dobiegający z tyłu hałas zakłócił tok jej myśli. Konie i turkot kół. Obawiając się pościgu, zerknęła pośpiesznie za siebie.

Powóz!

Nie, dwukółka. Mężczyzna. Nikt znajomy.

Mimo to serce zabiło jej mocniej na myśl o tym, że znalazła się na pustej drodze sam na sam z obcym. Chętnie by się ukryła, ale nie było to możliwe. Ruszyła zatem przed siebie, przyspieszając kroku, chociaż wiedziała, iż w żaden sposób nie będzie w stanie poruszać się szybciej niż czterokonny powozik. Pojazd był coraz bliżej. Olbrzymie, parujące z wysiłku kasztany minęły ją w galopie, a potem zaczęły zwalniać, zwalniać, aż wreszcie dwukółka poruszała się z tą samą prędkością, co Serena.

- Mógłbym panią podwieźć, madame?

Mężczyzna glos miał kulturalny, jednak fakt, że zaczepił idącą drogą kobietę, nie wróżył niczego dobrego. Serena zaczęła modlić się w duchu, aby po prostu odjechał.

Niestety, powóz nie przyśpieszył.

- Madame?

Och, dlaczego nie może zostawić jej w spokoju? Serena odwróciła się lekko, kryjąc twarz w cieniu kaptura.

- Niczego mi nie trzeba, dziękuję - powiedziała, nie zwalniając.

Mężczyzna nie odjechał.

-Madame, o ile się orientuję, do najbliższej osady jest stąd co najmniej dwie mile, zapada zmierzch, jest zimno i zanosi się na burzę.

Jakby na potwierdzenie jego stów, poczuła na skórze pierwsze lodowate krople.

- Nie mogę pani tu zostawić - stwierdził po prostu.

Serena uświadomiła sobie, że mężczyzna nie zrezygnuje, zatrzymała się więc i spojrzała na natręta. Nie był to spokojny handlarz wełną. Nie tym razem. Szlachecka krew, pomyślała z rozpaczą, arystokrata, modnie ubrany i ociekający arogancją od kapelusza po wyglansowane starannie buty. Na jego pociągłej, przystojnej twarzy malowało się rozbawienie. To jej opór tak go rozbawił.

- Nie chciałbym pani przestraszyć, ale pogoda szybko się pogarsza, poza tym nie wydaje się ani bezpieczne, ani stosowne, by podążała pani dalej sama. Co się zaś tyczy mnie - dodał, uśmiechając się leciutko -jestem w każdym calu dżentelmenem, obdarzonym na dodatek miękkim sercem. Nie sądzę, bym mógł tak po prostu odjechać. Jeśli nie zgodzi się pani wsiąść, będę zmuszony jechać obok.

Serena nie pozostała obojętna na dowcip i uprzejmość, tak rzadkie dotąd w jej życiu. Kolejny podmuch lodowatego wiatru ostatecznie przekonał ją, że powinna przyjąć oferowaną pomoc. Rozpaczliwie potrzebowała schronienia.

Ostrożnie podeszła do powozu i postawiła nogę na stopniu. Nieznajomy wyciągnął dłoń i pomógł jej wsiąść. Usiadła obok niego, gdyż było to jedyne dostępne miejsce. Już sam dotyk jego dłoni, odzianej, podobnie jak jej dłoń, w rękawiczkę, sprawił, że przeszył ją dreszcz. Była smukła, lecz pełna siły.

Nie przywykła do silnych młodych mężczyzn.

Kiedyś, w czasach młodości i niewinności, zerkała na takich jak on, a potem chichotała z przyjaciółkami, zastanawiając się, który z nich jest jej przeznaczony. Odkąd wyszła za mąż, więcej już ich nie widywała. Ten zaś nieznajomy po prostu ją przerażał. A przecież nie zrobił nic przerażającego: starał się jedynie nakłonić konie, by powróciły do jednostajnego kłusu.

- Dokąd pani zmierza, madame? Odwiozę panią na miejsce.

- Do Hursley - odparła, patrząc wprost przed siebie i zaciskając dłonie na poręczy.

Teraz, kiedy siedziała na tyle wysoko, by móc ogarnąć wzrokiem okolicę, doceniła troskę nieznajomego. Po jednej stronie drogi ciągnęły się nagie pola, po drugiej ponure w swej martwocie wzgórza. W pobliżu nie widać było domów. Od wschodu nadciągały ku nim ciężkie, deszczowe chmury, a widoczne w oddali drzewa uginały się, miotane wiatrem.

- I tak zamierzałem przejechać przez Hursley -powiedział - więc to dla mnie żaden kłopot. A tak przy okazji, nazywam się Middlethorpe. Lord Middlethorpe.

Zerknęła na niego czujnie. Poznała zaledwie kilku lordów i żadnego nie polubiła. Matthew był zwykłym baronetem, a jego przyjaciele stali w społecznej hierarchii jeszcze niżej. Nieliczni członkowie wyższych sfer, którzy zadawali się z jej mężem, byli zdesperowanymi mętami. Matthew uskarżał się nieustająco, iż śmietanka arystokracji nie ulega pokusie skorzystania z jego szczodrości i gościnności. Lordowie, których wtedy poznała, byli zdeklarowanymi libertynami. Raczej nie zadawaliby sobie trudu, aby zabierać do powozu podróżnych z czystej uprzejmości. Spojrzała na umykającą pomiędzy kołami drogę, zastanawiając się, czy udałoby jej się zeskoczyć z powozu i przeżyć...

- Mógłbym poznać pani nazwisko, madame? - zapytał lord.

- Serena Allbright - odparła, nim w pełni uświadomiła sobie, że podaje nazwisko panieńskie.

Dlaczego to zrobiła?

Bez wątpienia wolałaby zatrzeć wszelkie informacje, wiążące się z jej małżeństwem. Poza tym na samą myśl, że ten wytworny dżentelmen mógłby rozpoznać nazwisko Riverton i odgadnąć, że towarzyszka podróży była jego dobrze wytrenowaną żoneczką, aż się wzdrygnęła. Skąd mogła wiedzieć, jak daleko dotarły pijackie przechwałki jej męża?

Lord Middlethorpe zaprzestał w końcu wypytywania, skupiając się na tym, by z wprawą powozić końmi po krętej, zrytej koleinami drodze. Serena uświadomiła sobie, iż wpatruje się w zakryte rękawiczkami dłonie, które trzymały wodze z wprawą i wdziękiem. W końcu podniosła jednak wzrok i spojrzała na twarz lorda. Nie wyglądał na rozpustnika. Jego klasyczny profil wydal jej się wręcz piękny. Ponieważ sama miała przykrótki nos i charakterystyczne, skośne oczy, bardzo ceniła sobie prostotę i czystość linii, także w rysach twarzy. Boże, co z niej za idiotka!

Niemal roześmiała się w głos. Zamartwia się tym, jakie intencje może mieć jej wybawca, a przecież jeszcze niedawno planowała życie w grzechu! Tymczasem nieznajomy doskonale nadawał się na protektora. Jeśli - tak jak kupiec wełniany czy pozostający w dyspozycji dowództwa kapitan -spróbuje ją uwieść, wystarczy, że ulegnie i poda cenę. Jednakże, gdy przyszło co do czego, jej umysł wzdragał się przed takim rozwiązaniem. Lord może sobie być przystojny, ale to przecież mężczyzna. Będzie chciał od niej tego, co Matthew, robił z nią...

Jaki masz jednak wybór? zapytywało praktyczne „ja".

Tym razem, jeśli sytuacja stanie się nie do zniesienia, będziesz mogła po prostu odejść. A jednak...

Lord Middlethorpe musiał wyczuć, że drży.

- Zimno pani, madame? - zapytał. - To już niedaleko, tylko że wiatr wieje coraz mocniej.

Zachęcił konie do szybszego biegu, jednak po chwili koło powozu wpadło w koleinę. Pojazdem zarzuciło, a oni omal nie wypadli. Lord rzucił się całym ciałem na Serenę, by zbalansować ciężar, ściągając jednocześnie mocno wodze.

- Przepraszam - wykrztusił, zdyszany, odzyskując kontrolę nad pojazdem. - Nic się pani nie stało?

- Wszystko w porządku, dziękuję - odparła, aż nazbyt świadoma ciężaru jego ciała oraz drzemiącej w nim siły.

Po chwili uczucia te wyparła bez reszty obawa przed szalejącymi żywiołami. Wiatr szarpał połami jej peleryny, jakby ciągnęły zań monstrualne dłonie. Powóz przechylił się niebezpiecznie.

- Do licha - wymamrotał lord pod nosem. - Spodziewałem się burzy, lecz nie nawałnicy. Po prawej dostrzegam zabudowania, to pewnie farma. Nie wie pani, czy zgodzą się zaoferować nam schronienie? -zawołał, próbując zagłuszyć wiatr.

Alarmujący trzask podpowiedział im, że pobliskie drzewo właśnie straciło przegniły konar. Gałąź przemknęła obok koni, płosząc je, i lordowi sporo czasu zajęło uspokajanie przestraszonych zwierząt. Serena nie była w stanie usłyszeć wymamrotanych pod nosem słów, choć mogła domyślać się, że raczej nie były przeznaczone dla damskich uszu.

- Więc jak? - zawołał po chwili głośno. - Nie jestem pewny, czy uda nam się dotrzeć do Hursley.

- Nie wiem - zawołała w odpowiedzi. - Jestem obca w tych stronach.

Obrzucił ją spojrzeniem wyrażającym zaskoczenie, a potem skierował dwukółkę na polną drogę, prowadzącą do farmy. Przez gałęzie miotanych wiatrem drzew migotały zapraszająco światła domu. Se-rena nie miała czasu martwić się o to, co też pomyśli sobie nieznajomy. Wiatr osiągnął już niemal prędkość huraganu. Zdążyła jeszcze zobaczyć, jak porywa i unosi stóg siana. Niemal w tym samym momencie szczególnie silny poryw o mało nie przewrócił dwukółki.

- Lepiej będzie pójść piechotą! - zawołał lord, po czym z trudem wysiadł i zaczął przedzierać się ku przodowi, by chwycić konie za uzdy.

Uświadomiła sobie, że nie będzie w stanie jej pomóc, zsunęła się więc niezgrabnie z ławeczki. Ciężka peleryna powiewała wokół niej niczym żagiel, stanowiąc zarówno ochronę, jak i zagrożenie. Jakoś przedostała się na przód, gdzie chwyciła się uprzęży drugiego konia, częściowo po to, by uspokoić zwierzę, a częściowo, by zapewnić sobie osłonę. Udało jej się i zaczęli z wolna posuwać się ku dziedzińcowi. Gdy tam dotarli, wiatr nieco osłabł, gdyż budynki gospodarskie stanowiły dobrą barierę. W powietrzu fruwały jednak śmieci oraz niesione podmuchem przedmioty, co było o wiele bardziej niebezpieczne. Serena puściła uprząż i nasunęła głębiej kaptur, aby osłonić twarz przed chmurami kurzu i słomy. Zobaczyła, jak nadlatujące wiadro trafia lorda Middletona w szczękę. Biedak aż podskoczył z bólu. Przywarła do kamiennego koryta, zastanawiając się, jak zdoła dotrzeć do drzwi domu. Od lichego żłobu oderwała się deska i przeleciała, wirując, tuż obok głowy Sereny i rozbiła się o kamienną ścianę.

Francis spostrzegł jej paniczną ucieczkę i kłopotliwe położenie. Jakoś udało mu się zaciągnąć konie do otwartej stajni, gdzie je zostawił, i pochwycił Serenę. Osłaniając kobietę własnym ciałem, poprowadził ją ku drzwiom farmy.

Zapukał, lecz wycie wichru zagłuszyło dźwięk, otworzył więc po prostu drzwi, a potem z ulgą je zamknął, odcinając ich od szalejących na zewnątrz żywiołów. Znaleźli się pustym korytarzyku o podłodze wykładanej kamiennymi płytkami. Stojące wzdłuż ścian pary zabłoconych butów oraz drewniane chodaki świadczyły o tym, iż w domu musi znajdować się wiele osób. Na wbitych w mur hakach wisiały peleryny i płaszcze. W porównaniu z tym, co działo się na zewnątrz, w korytarzu było niemal cicho, no i uwolnili się od podmuchów szalejącej wichury. Przystanęli na chwilę, by złapać oddech. Serena westchnęła z ulgą, po czym zsunęła ciężki kaptur i potrząsnęła głową.

Francisowi zaparło dech w piersi. Choć blada i potargana, wydała mu się najpiękniejszą kobietą, jaką widział kiedykolwiek. Nie, zganił sam siebie w myśli, to przecież śmieszne. Widywał piękne kobiety.

Nie takie jednak jak ona.

W oszołomieniu wpatrywał się w umykające z upięcia rude włosy i blade rysy bez skazy...

Nie, nie bez skazy. Miała zbyt pełne usta, jej krótki nos był nieco zadarty, a oczy... Nie, oczy z pewnością nie psuły jej urody. Ciemne, olbrzymie, spoglądały zmysłowo spod ciężkich powiek. Gdyby nie wiedział, że było inaczej, mógłby przysiąc, że oczy te mówią, iż ich właścicielka wstała właśnie, zaspokojona, z łoża.

Efekt, jaki wywierała jej uderzająca powierzchowność, wzmacniała woń raczej niespotykanych perfum. Otaczała Serenę, nie tyle ciężka, co niedająca się zignorować. Zapach nie miał nic wspólnego z czystymi, kwietnymi nutami, jakimi pachniały jego siostry i matka, lecz był pikantny, piżmowy i nieodparcie kojarzył się z seksem.

Uświadomił sobie nagle, kiedy ostatni raz zetknął się z podobnymi perfumami: nosiła je Therese Bellaire, właścicielka wysokiej klasy domu uciech i najbardziej niebezpieczna kobieta, jaką znał.

Dziwka. Serena Allbright musiała być dziwką.

Chętną dziwką? - spytało entuzjastycznie jego ciało.

Z trudem przypomniał sobie, że powinien oddychać, a z jeszcze większym, iż winien zachować ostrożność. Therese była żmiją, która o mało nie zniszczyła jego najlepszego przyjaciela, Nicholasa. Spotkanie z kobietą tego pokroju, wędrującą samotnie po okolicy, mogło oznaczać jedynie kłopoty.

Tymczasem Serena stała, spoglądając na niego zagadkowo.

- Prawdopodobnie nie usłyszeli nas z powodu burzy, milordzie. Nie sądzi pan, że powinniśmy zawiadomić gospodarzy, iż mają gości?

- Zastanawiam się, co im powiedzieć, panno Allbright.

- Że potrzebujemy schronienia przed burzą? Jeśli są chrześcijanami, nie mogą odmówić.

- Zastanawiałem się, co powiedzieć o pani. Ja podróżuję w interesach i jestem w drodze do Weymouth. A pani?

Drgnęła, zaskoczona, i Francis pomyślał, że na chwilę zapomniała o swoim położeniu, jakiekolwiek ono było.

- Zepsuł mi się powóz? - podsunęła z wahaniem.

- Wtedy za wszelką cenę musielibyśmy zorganizować pomoc dla woźnicy oraz służących.

- Obawiam się, że nie jestem w stanie podać wiarygodnego wyjaśnienia, milordzie.

- Panno Allbright, muszę zająć się końmi, nie mam więc czasu stać tutaj i wymieniać uprzejmości. Co mam powiedzieć gospodarzom?

- Prawdę, jeśli łaska - odparła, unosząc dumnie brodę.

- Jak pani sobie życzy - odparł, wzruszając ramionami.

Wszystko to z pewnością wyda się miejscowym bardzo dziwne - pomyślał.

Ruszył ku drzwiom w końcu korytarza, te jednak otworzyły się, nim do nich dotarł. Ze znajdującego się za nimi pomieszczenia sączyło się światło, ciepło i zapach jedzenia.

- Kto tam? - zapytał burkliwy głos i Francis zobaczył wymierzoną w siebie lufę strzelby.

- Nie jesteśmy złoczyńcami - wyjaśnił czym prędzej - lecz jedynie podróżnymi, szukającymi schronienia przed burzą. Pukałem, lecz pan nie słyszał.

Może sprawił to akcent, świadczący o wysokim pochodzeniu i starannym wychowaniu, w każdym razie mężczyzna podszedł bliżej, ukazując się im w całej okazałości. Był wysoki, chudy i miał długą, czarną brodę. Za nim Francis dostrzegł kuchnię pełną ludzi.

- Nikt nie może powiedzieć - zaintonował tymczasem gospodarz - że Jeremy Post odwrócił się od chrześcijanina w potrzebie. Kim zatem jesteście?

Pomimo słów, ton jego głosu pozostał burkliwy, a spojrzenie podejrzliwe.

W obliczu tak biblijnej postaci, Francis podjął nagłą decyzję:

- Nazywam się Haile, a to moja żona. Zapłacimy szczodrze za nocleg.

Już po chwili zwątpił w swój rozsądek, jego uszu dobiegł bowiem stłumiony protest towarzyszki. Czuł jednak, że postąpił słusznie. Było bardziej niż prawdopodobne, że ten patriarcha wyrzuciłby Serenę za drzwi, gdyby nie okrywał jej płaszcz małżeńskiej przyzwoitości.

Tajemnicza kobieta przeciętnej urody mogłaby liczyć na odrobinę tolerancji oraz współczucia, lecz ta zmysłowa syrena? Nigdy. A skoro zamierzał udawać, iż ma żonę, lepiej było nie podawać tytułu.

Mężczyzna zmierzył go spojrzeniem zapadniętych oczu, po czym wbił w Serenę wzrok pełen głębokiej dezaprobaty. Po chwili opuścił jednak strzelbę i odsunął się na bok.

- Wejdźcie zatem.

W kuchni panował tłok i pachniało jedzeniem. A także spoconymi, niemytymi ciałami. Francis nie zamierzał zważać na subtelności. Prawdę mówiąc, każdy zapach, zdolny choć trochę zamaskować woń perfum Sereny, był pożądany. Prowadząc towarzyszkę w stronę ognia, odnotował, że w izbie znajduje się około dziesięciu osób różnej płci i wieku. Nad paleniskiem zawieszono cytat z Biblii, głoszący: „Oczy Pana są na każdym miejscu i śledzą złych i dobrych".

- Sem, Cham - burknął pan Post. - Zajmijcie się końmi pana Haile.

Dwaj krzepcy młodzi ludzie, usadowieni wygodnie na dębowej ławie w pobliżu paleniska, podnieśli się niechętnie i stąpając ociężale, wyszli.

- Proszę - powiedział pan Post. - Usiądźcie.

Francis odwrócił się, by pomóc Serenie zdjąć pelerynę. Zaskoczyło go, jak dobrej była jakości. Gruby kamlot, obszyty sobolami, musiał kosztować jakiegoś mężczyznę sporo grosza. Kiedy go zdjęła, zobaczył, że ma na sobie rdzawą suknię, której dekolt z pewnością przyprawiłby pana Posta o palpitacje, tak szczodrze odsłaniał wspaniałe piersi kobiety. Francis z trudem odwrócił od nich wzrok.

Serena, najwidoczniej nieświadoma wywieranego wrażenia, skupiła się na zdejmowaniu skórzanych rękawiczek. Uwagę Francisa przyciągnęła ładna obrączka i pierścień z olbrzymim szmaragdem. Czyżby była mężatką? Jakiś mężczyzna posiadał to cudowne stworzenie i pozwalał mu włóczyć się bez nadzoru?

- Sarah - burknął pan Post, odwracając się ku grupce kobiet przy stole - daj pani Haile swój szal. Może się przeziębić.

Szczupła dziewczyna podeszła do Sereny i podała jej czarny, wydziergany na drutach szal. Francis mógłby przysiąc, że usta Sereny wykrzywił złośliwy grymas, mimo to uśmiechnęła się słodko do gospodarza.

- Dziękuję, panie Post. Jest pan bardzo uprzejmy.

Jeremy Post wbił w nią gniewny wzrok, żałując zapewne w duchu, że ta córa Babilonu przekroczyła próg jego domostwa. Francis musiał przyznać, iż podziela to uczucie.

Zajęli miejsca na ławie i Francis powiedział:

- Ja także dziękuję panu za gościnność, panie Post. Pogodę mamy rzeczywiście okropną.

Wiatr nadal wył, okiennice trzeszczały, a dobiegający od czasu do czasu z zewnątrz głośny trzask mówił o dalszych szkodach.

- Kara boska na grzeszników - wymamrotał mężczyzna. - Skąd jesteście?

- Posiadam majątek koło Andover - odparł Francis, i była to prawda.

Thorpe Priory leżało właśnie tam.

- Spory majątek, jak sądzę - zauważył drwiąco gospodarz. „Nie trudź się, aby zdobyć bogactwo. Zaniechaj takiej mądrości".

Francis uniósł brwi.

- Zabrzmiało to jak zachęta do próżniactwa, drogi panie. „Ręka pracowitych ubogaca"? - odparował.

Pan Post poczerwieniał z gniewu, zaś uszu Francisa dobiegł zduszony odgłos. Ewidentnie jego żona starała się pohamować śmiech. Muszą bardziej uważać, inaczej, miłosierdzie czy nie, ani chybi znajdą się za drzwiami. Nie będzie to łatwe, ponieważ nie znosił religijnych fanatyków pokroju pana Posta.

- „Człowiek niegodziwy, mąż bezbożny, chodzi z fałszem na ustach" - wyrecytował tymczasem ten ostatni. - Nie tolerujemy w tym domu bezbożności, panie Haile.

- Ja nie toleruję jej nigdzie - stwierdził Francis przyjaźnie, choć bycie wobec tego człowieka uprzejmym przychodziło mu z coraz większym trudem.

Zastanawiał się, czy mogliby poszukać schronienia gdzie indziej, lecz już po chwili zdał sobie sprawę, że to niemożliwe. Muszą trzymać się tego, co powiedzieli, i spędzić noc w tym nieprzyjemnym otoczeniu.

Rozejrzał się. Domostwo wyglądało na całkiem zasobne - meble i naczynia, choć proste, były w dobrym gatunku, zaś z belek sufitu zwieszały się szynki i inne zapasy. Panowała tu jednak atmosfera surowości. Ubrania członków rodziny wyprane były z koloru, zaś jedyną ozdobę pomieszczenia - o ile można by to tak nazwać - stanowiły cytaty z Biblii. Po jednej stronie zauważył ostrzegawczy napis, wypalony w drewnie: „Nie szczędź chłopcu karcenia. Jeśli go uderzysz rózgą, nie umrze. Ty go uderzysz rózgą, a jego duszę wyrwiesz z krainy umarłych". Tuż pod nim, na występie muru, czekała w gotowości rózga.

Ilu poddanych może mieć ten tyran - zastanawiał się Francis.

Cztery kobiety, prawdopodobnie pani Post i trzy jej córki, zajmowały się przygotowaniem posiłku. Młody chłopak obracał przy palenisku rożen, w bujanym fotelu drzemała wiekowa staruszka. No i byli też Sem i Cham, zajmujący się teraz końmi. Prawdopodobieństwo, iż obracający rożen chłopak ma na imię Jafet, zdawało się bardzo wysokie.

Pomimo niesmaku, jaki wzbudzało w nim otoczenie, myśl o tym, iż Jeremy Post miałby być Noem, a jego chata arką, unoszącą się podczas sztormu, wzbudziła we Francisie wesołość. Stłumił ją czym prędzej, gdyż śmiech z pewnością zostałby tu uznany za „bezbożny".

- Nie mam zwyczaju zadawać się z nieznajomymi - chropawy głos pana Posta wyrwał Francisa z zamyślenia.

- Szkoda - powiedział, wyciągając nogi w kierunku ognia.

Post zmarszczył brwi.

- A już na pewno z jaśnie państwem. „Lepiej mało z bojaźnią Pana, niż wielkie skarby z niepokojem". Jeśli choć dotkniesz którąś z moich dziewcząt, nie ręczę za siebie.

Francis aż wzdrygnął się na myśl, że mógłby dotknąć którejś z córek Posta.

- Mam żonę, panie Post.

- Tak - burknął ten ostatni, obrzucając Serenę palącym spojrzeniem.

Trzaśniecie drzwiami zwiastowało powrót Sema i Chama. Na widok Sereny, nawet okrytej szalem, młodzieńcy stanęli niczym wykuci w kamieniu, gapiąc się z otwartymi ustami na nieznane im zjawisko.

- Natychmiast przestańcie - złajał ich pan Post. Chłopcy zaczerwienili się i odwrócili wzrok. - Pamiętajcie: „Wargi cudzej żony ociekają miodem (...), lecz w końcu gorzka jest jak piołun".

- Panie Post - wtrącił Francis na pozór uprzejmie - jeśli pańscy synowie obrażą moją żonę, nie ręczę za konsekwencje.

Mężczyzna zacisnął dłonie w pięści.

- Gdyby nie to, że tak się nie godzi, wygnałbym ciebie i twoją żonę z powrotem w burzę.

Francis pozostawił to niemiłe stwierdzenie bez komentarza, zajęty rozważaniem, jak by tu załatwić sprawę noclegu. Nie uśmiechało mu się zostawiać Serenę na łasce młodych Postów. Zbytnio przypominali mu byczki, które zwęszyły pierwszą w życiu jałówkę. Zastanawiał się także, czy i on, pomimo ogłady i wyrafinowania, zdradza to samo podniecenie i czujność. Odbierał obecność Sereny każdą cząsteczką swego ciała, a jako że siedziała tuż obok, kuchenne wonie nie były w stanie stłumić zapachu jej perfum. Bliskość tej kobiety oszołamiała go.

Zaryzykował i spojrzał na nią z ukosa. Skóra Sereny była po prostu zadziwiająca - gładka i jedwabista niczym perła, zdawała się jarzyć wewnętrznym blaskiem. Kobieta spoglądała skromnie na ścianę przed sobą, co pozwoliło mu w pełni ocenić, jak długie i gęste są jej rzęsy. Nos miała leciutko zadarty, nie potrafił jednak uznać tego za wadę. Sprawiał raczej, że wyglądała na wrażliwą i nieco dziecinną. Lecz w przeciwieństwie do jakiegokolwiek znanego mu dziecka, siedziała nieruchomo, zachowując absolutne milczenie. Było to wynikiem czujności czy dyscypliny? Nie spodziewałby się, że kobieta lekkich obyczajów może aż tak nad sobą panować. Była zatem żoną czy dziwką? I co właściwie by wolał?

Przypomniał sobie, że wkrótce zamierza oświadczyć się o rękę cnotliwej młodej damy, i czym prędzej odwrócił wzrok. Wyglądało na to, że obecni jednogłośnie uznali, iż milczenie jest złotem, w izbie zapanowała więc cisza, zakłócana jedynie odgłosami kuchennej krzątaniny oraz pochrapywaniem staruszki w fotelu. Francis zajął się wynajdywaniem możliwych do przyjęcia wyjaśnień zachowania Sereny, czuł się jednak zbyt zmęczony, aby poświęcić temu dość wysiłku.

Podano kolację. Posiłek, choć prosty, okazał się, dzięki Bogu, smaczny, a składał się nań gęsty krupnik, plastry szynki z kapustą i świeżo upieczony chleb z agrestowym dżemem. Po długiej modlitwie, poświęconej nie tyle Bogu, co wychwalaniu zwykłego, przyzwoitego życia, przeciwstawionego luksusowi oraz próżniactwu, wreszcie zabrali się do jedzenia. Francis jadł z apetytem, a jak zauważył, Serena także. Oczywiście, nie miał pojęcia, ile czasu minęło, odkąd zdarzyło się jej spożyć ostatni posiłek.

W ogóle nic o niej nie wiedział.

Niewątpliwie stanowiła problem. Jakiż to niewinny powód mógłby skłonić damę do włóczenia się samotnie po drogach w listopadzie? Podawało to w wątpliwość przypuszczenie, iż może być mężatką. Jedyne wyjaśnienie, jakie przyszło mu do głowy brzmiało, iż kobieta jest wdową, która została czyjąś utrzymanką, zaś protektor porzucił ją bezlitośnie na drodze. Lecz nawet jeśli przyzwoitość Sereny budziła wątpliwości, w naturze Francisa nie leżało odwracać się od kobiety w potrzebie.

Tylko co, u licha, mógłby z nią zrobić?

Ponieważ sprawa, którą miał załatwić w Weymouth, była delikatnej natury, nie zabrał służącego. Tym bardziej nie należało zabierać nieznanej mu awanturnicy. Jednak pozostawienie jej u Postów nie wchodziło w grę. Może kiedy będą mieli okazję porozmawiać spokojnie na osobności, znajdzie się jakiś sposób, by jej pomóc.

Tylko jak zdoła porozmawiać z nią w tym zatłoczonym domostwie?

Kiedy skończyli jeść, okazało się, że rozmowa z Sereną nie będzie przedstawiała najmniejszego problemu. Mieli spać razem w osobnym pokoju.

Rozdział 4

Postowie przestrzegali wiejskich obyczajów, więc kiedy dzień był krótki, ich kobiety kładły się, gdy tylko uprzątnęły naczynia po kolacji. Mężczyźni dopełniali gospodarskich obowiązków, po czym szli w ślady kobiet. Pan Post, zanim udał się do stajni i obory, wygłosił ostatni, długi cytat z Biblii, zawierający tę oto przestrogę: „Strzegą cię bowiem od złej kobiety, od słodkiego języka cudzej. Nie pożądaj w swym sercu jej piękności i niech cię nie złapie mruganiem swych powiek".

Słowa te skierowane były, oczywiście, do Sema i Chama, Francis pomyślał jednak, że nie zaszkodziłoby, gdyby i on wziął je sobie do serca. Zauważył także, iż pan Post nie jest bynajmniej nieświadomy mocy spojrzenia cudownych oczu Sereny.

Gdy tylko olbrzymia Biblia została zamknięta, Serene i Francisa odprowadzono - a właściwie, odeskortowano, niczym niebezpiecznych więźniów -do najlepszej sypialni, zajmowanej zwykle przez pana i panią Post.

Francis próbował protestować, okazało się jednak, że dom jest pełen ludzi, i aby zapewnić im łóżko, pani Post będzie musiała przenieść się do pokoju córek, a pan Post do synów. Zdawał też sobie sprawę, iż propozycja, by on i jego „żona" postąpili podobnie, zostanie natychmiast odrzucona. Zważywszy zaś na liczne, pożądliwe spojrzenia, jakimi obrzucali Serenę synowie domu - z młodocianym Jafetem włącznie - nie był wcale pewny, czy bezpiecznie byłoby zostawić ją niestrzeżoną, nawet w towarzystwie córek państwa Post.

Kiedy drzwi niewielkiego pokoju zamknęły się za nimi, potrząsnął z ubolewaniem głową.

- Przykro mi. Sytuacja staje się coraz bardziej niezręczna.

Serena przysiadła na skraju dużego łóżka.

- Czyż ci Postowie nie są dziwni? Proszę się nie obawiać, milordzie, nie wpadnę w histerię. Wolę być tu z panem niż tam z nimi. W końcu, nie jestem płochliwą dziewicą.

Choć słowa te brzmiały zwyczajnie, w połączeniu z bujną urodą Sereny zdawały się oszołamiać bogactwem erotycznych obietnic.

Przez chwilę zastanawiał się, jaka byłaby jej reakcja, gdyby powiedział: „Ale ja jestem". Zbyt wybredny, aby zabawiać się z kobietami lekkich obyczajów i zbyt przyzwoity, aby wykorzystywać cnotliwe, był pomiędzy przyjaciółmi wyjątkiem, choć prawdę mówiąc, ci ostatni sądzili, że jest po prostu bardzo dyskretny.

Oto kolejny doskonały powód, by szybko się ożenić, uznał. Wspomnienie łady Anne błyskawicznie przywołało go do porządku.

- Prześpię się na podłodze. Rozejrzała się po ciasnej izdebce.

- To znaczy, gdzie?

Musiał przyznać, że poza miejscem pod łóżkiem nie było gdzie się położyć. Pokój był mały i zagracony, gdyż każdy fragment podłogi zajmowały liczne komody, stoliki, krzesła i inne przedmioty. Po jednej stronie łóżka pozostawiono co prawda skrawek wolnego miejsca, nie wyglądał jednak ani trochę zachęcająco. Poza tym, nawet stojąc, czuł wokół kostek przeciąg. Nagie deski podłogi musiały być lodowato zimne.

- Drogi lordzie Middlethorpe - stwierdziła Serena przyjaźnie - jak zdążyłeś pewnie zauważyć, łóżko jest dość duże, byśmy mogli spać w nim oboje, nie odczuwając obecności drugiej osoby. O ile - dodała, zerkając na niego w taki sposób, że aż zaparło mu dech - tego właśnie sobie życzysz.

Do licha! Najwidoczniej próbowała go uwieść, on zaś zdawał sobie sprawę, że zarówno serce, jak i mniej szlachetne części jego ciała pragną, by został uwiedziony. Jeśli o to chodzi, nie był ani trochę lepszy niż chłopcy Postów.

Nie wiedział, co powiedzieć; co gorsza, poczuł, że się czerwieni. Milczał więc, i po chwili to Serena oblała się rumieńcem.

- Z pewnością, drogi lordzie, jeśli ktoś powinien czuć się w tej sytuacji nieswojo, to raczej ja, nie pan.

Rumieniec sprawił, że stała się jeszcze bardziej pociągająca...

Francis wziął głęboki oddech, starając się odzyskać panowanie. Zdarzało mu się odczuwać wcześniej pożądanie i przezwyciężać je. Z pewnością nie popełni teraz głupstwa, folgując żądzy z przypadkowo napotkaną damą lekkich obyczajów.

„Nie pożądaj w swym sercu jej piękności", przypomniał sobie. „I niech cię nie złapie mruganiem swych powiek".

Opadł na twarde krzesło przy łóżku.

- Zapewniam, że z mojej strony nie ma się pani czego obawiać. A teraz proszę powiedzieć mi, jak to się stało, że znalazła się pani podczas takiej pogody sama na drodze.

Jej rozbawienie zniknęło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Spuściła powieki i powiedziała:

- Nie ośmielę się.

Nie ośmielę się. Co za interesujący dobór słów, pomyślał Francis, zaciekawiony. Ciemnorude włosy Sereny wymknęły się z upięcia i opadały teraz splątaną masą na ramiona, połyskując brązem w blasku pojedynczej świecy. Linia jej ciała od karku po biodra stanowiła wcielenie kobiecego piękna. Piersi zaś, nawet okryte brzydkim szalem, nabrzmiewały obietnicą, zdając się błagać, by ich dotknął. Jej osobliwe perfumy zawisły w powietrzu ciężką chmurą. Była mroczną zagadką, do której tęskniło jego ciało. Z trudem zachowywał nad nim kontrolę.

Obrączka i pierścień zabłysły w świetle, pomagając mu się opanować.

- Co z mężem pani? - zapytał.

- Nie żyje - odparła.

- A rodzina?

- Nie ma nikogo, kto mógłby mi pomóc.

- Musi pani mieć przecież jakiś dom, służbę... -Nie.

Te zdecydowanie enigmatyczne odpowiedzi sprawiły, że Francis zaczął tracić cierpliwość. Miał za sobą okropny dzień, teraz zaś okazało się, iż ma do czynienia z kłamliwą awanturnicą, na dodatek wzbudzającą w nim nieodparte pożądanie.

- Dokąd więc pani wędrowała, sama i na dodatek piechotą?

Zganiła go spojrzeniem.

- Naprawdę mam na imię Serena i nalegam, by pan tak właśnie się do mnie zwracał.

- Z pewnością nie byłoby to stosowne.

- Dlaczego? Skoro mamy spać dziś w jednym łóżku?

- Madame - powiedział stanowczo - uważam, że jest pani zbyt śmiała i zachowuje się diabelnie podejrzanie.

Rumieniec znowu zabarwił jej policzki.

- Śmiała? Nie ja wymyśliłam to bezczelne kłamstwo, sir!

- Gdybym tego nie zrobił, wyrzuciliby panią za drzwi. Na co być może pani zasługuje.

- Nie zasługuję na nic podobnego.

- Prawdziwa dama nie przyjęłaby podobnej sytuacji z takim spokojem.

Jej cudowne oczy zabłysły.

- Wolałby pan, bym zaczęła histeryzować? Mogę, jeśli pan chce. Mam po temu dość powodów.

- Jakież to powody? - zapytał pośpiesznie. Znów opuściła powieki i zapanowała nad sobą.

- Nie mogę powiedzieć.

- Zatem do diabła z panią. Proszę się położyć.

Wstał i po chwilowym namyśle doszedł do wniosku, że nie zamierza poświęcać wygody, by zadośćuczynić skromności tej kobiety. Zdjął buty i krawat, po czym rozebrał się do koszuli i bryczesów.

Kątem oka zauważył, że Serena wślizguje się pod pościel w pełni ubrana. Czyżby źle ją ocenił? W tej chwili wydawała się tak zażenowana, jak byłaby na jej miejscu każda przyzwoita niewiasta. Zdmuchnął świecę i wszedł pod przykrycie, trzymając się skraju łóżka. Teraz, gdy jej nie widział, zapanowanie nad pożądaniem powinno sprawiać mu znacznie mniej kłopotu, tymczasem szybko okazało się, że jest odwrotnie. Nie przebywał dotąd w jednym łóżku z kobietą i teraz czuł, jak rodzi się pomiędzy nimi niechciana intymność. Słyszał oddech Sereny i czuł ciepło jej oddalonego ciała. Gdy poruszyła się lekko, materac przeniósł ku niemu ten ruch, a wraz z nim napłynął zapach jej zniewalających perfum. Poruszył się niespokojnie.

- Naprawdę jest pani wdową?

- Tak.

- Używa więc pani bardzo niestosownych perfum. To zapach odpowiedni raczej dla osoby lekkich obyczajów.

- Chce pan przez to powiedzieć, że się panu nie podobają? - spytała, ewidentnie nieco urażona.

- To nie ma nic do rzeczy.

Do licha, zachowuję się niczym zgorszony pleban

- pomyślał.

- Proszę spać, pani Allbright. Muszę wcześnie wyruszyć.

- Wyruszyć?

- Mam do załatwienia ważną sprawę. Uświadomił sobie, że w jej głosie dźwięczy panika.

- Proszę się nie obawiać, zabiorę panią do Hursley

- dodał więc uspokajająco.

I cóż takiego, pomyślał, może znajdować się w Hursley? Kochanek?

Usłyszał, jak Postowie zatrzaskują za sobą drzwi, a potem wchodzą po schodach i udają się na spoczynek. W domu zapadła cisza, przerywana jedynie trzeszczeniem krokwi i odgłosami zanikającej burzy.

- Bardzo przepraszam - powiedziała nagle. - Jest pan dla mnie miły, a ja wszystko utrudniam. To mąż wybrał dla mnie te perfumy. Już ich nie używam, ale trudno pozbyć się zapachu z ubrań. Wiem, że jest nader duszący.

To, co powiedziała, otwierało pole do kolejnych domysłów, lecz Francis postanowił je zignorować. Nie zdołał się jednak powstrzymać, by nie powiedzieć:

- Na pani miejscu dobrze bym je przewietrzył. Miał nadzieję, że to zakończy sprawę i nie będzie musiał więcej z nią rozmawiać. Gdyby tylko udało mu się zapomnieć, że ona tu jest, mógłby złapać choć trochę snu. Było to jednak niemożliwe. Pożądanie nie dawało mu spokoju. Poruszył się nerwowo.

- Przykro mi, jeśli perfumy sprawiają, że pragnie pan kobiety - dobiegło go z ciemności. - Jeśli pan chce, może pan dosiąść mnie.

- Co takiego? - Francis ledwie dowierzał temu, co usłyszał.

- Skoro to ja stanowię problem - powiedziała nieco drżącym głosem - byłoby w porządku, gdybym to ja go rozwiązała.

Pożądanie chwyciło Francisa z mocą imadła, lecz przezwyciężył je. Miał oto do czynienia z dziwką z rodzaju tych najbardziej bezczelnych i byłby szaleńcem, ulegając jej. Bóg wie, jaką cenę przyszłoby mu za to zapłacić.

- Nie ma takiej potrzeby - powiedział chłodno. -W końcu, nie chciałaby pani chyba zaryzykować, że zajdzie w ciążę, prawda?

- Nie mogę począć dziecka - odparła cichutko. -Jestem bezpłodna.

- Przykro mi - powiedział Francis wbrew sobie. Na chwilę zapadła brzemienna znaczeniem cisza,

po czym Serena odwróciła się od niego i powiedziała:

- Zatem, dobranoc.

- Dobranoc - odparł Francis zaskoczony i, musiał to przyznać, nieco rozczarowany tym, iż podniosła, a potem porzuciła tak łatwo temat uprawiania z nim seksu. Po chwili on także odwrócił się na bok, wmawiając sobie, że miał szczęście, iż udało mu się uniknąć niebezpieczeństwa.

Z czasem jego ciało pewnie się z tym zgodzi.

Serena skuliła się w ciemności.

Lord jej nie chciał. Boże, co będzie, jeśli właściwi mężczyźni ją odtrącą? Miała cztery gwinee i poza swoim ciałem nic więcej do zaoferowania.

Może wybawca oddal jej niedźwiedzią przysługę. Może lepiej byłoby umrzeć podczas burzy. Lepsza hańba niż śmierć, lecz skoro już trzeba umrzeć, lepiej, by śmierć przyszła nagle, nie pośród głodowych męczarni.

Co robić?

Co robić?

Pogrążona w niepokoju, zasnęła.

Głośny huk sprawił, że przebudziła się gwałtownie, od razu zdając sobie sprawę, gdzie się znajduje. Był ranek, i któreś z Postów właśnie coś upuściło. Przez szczelinę w ciężkich, grubych zasłonach wsączał się do sypialni slaby blask, nie rozpraszając jednak ciemności.

Cisza na zewnątrz uświadomiła jej, iż burza minęła. Nic już nie wstrzymywało ich przed wyjazdem, nie wstrzymywało tego mężczyzny, aby zostawił ją w Hursley i ruszył swoją drogą.

Co się z nią stanie? Przypływ odwagi, którego źródłem była panika, minął i teraz świat znów ją przerażał. Za kilka godzin zostanie sama. Ona, która nie była sama nigdy dotąd.

Nie wróci do braci, by znów ją sprzedali.

Wątpiła także, aby udało jej się dotrzeć bez pomocy do Londynu.

Mężczyzna, śpiący teraz obok niej, był jedynym przedstawicielem swego gatunku, który kiedykolwiek okazał jej uprzejmość.

Co prawda mógł być żonaty. Jednak żonaci także utrzymywali kochanki. Jak to przeprowadzić?

Czy gdyby mu się po prostu zaoferowała, przyjąłby propozycję? Skąd, przecież już tego próbowała. Może powinna zaprezentować mu próbkę swoich umiejętności.

Przełknęła ślinę. To, nad czym się zastanawiała, przerażało ją, jednak z pewnością potem lordowi nie będzie aż tak pilno ją zostawić...

Wiedziała, co robić. A przynajmniej, co Matthew chciałby, aby zrobiła. Tylko czy wszyscy mężczyźni są pod tym względem tacy sami?

Leżała, pogrążona w rozterce. Nie pocałowała dotąd mężczyzny innego niż jej mąż, a teraz zastanawiała się, czy nie uwieść nieznajomego.

Lecz jaki miała wybór? Była na świecie sama i mogła zaoferować tylko jedno.

Przysunęła się bliżej mężczyzny i pogładziła dłonią jego tors. Westchnęła, zaskoczona. Lord Middlethorpe miał twarde ciało, nie takie jak u Matthew, który był wielki i sflaczały. Przesunęła dłonią po napiętych mięśniach brzucha lorda, rozkoszując się drzemiącą w nich siłą.

Po raz pierwszy dotknięcie męskiego ciała sprawiło jej przyjemność.

Poruszył się leciutko.

Zamarła, na wpół mając nadzieję, że się obudzi i odkryje, co Serena próbuje zrobić. Mógłby wtedy albo ją powstrzymać, albo przejąć inicjatywę.

Jednak mężczyzna nie obudził się.

Westchnęła i zsunęła niżej dłoń.

W końcu się obudzi...

Francis śnił... śnił o zakazanej namiętności, jakiej nie zaznał nawet w młodzieńczych marzeniach. Otaczała go chmura zniewalających perfum, zaś gibki żeński demon wił się obok niego w ciemności. Jakaś dłoń dotykała go w cudownie intymny sposób, rozniecając słodki płomień, który ogarniał całe jego ciało.

Poruszył się, a dręczycielka wraz z nim. Nakryła go swym ciałem, przesuwając jedwabistymi włosami po szyi, otaczając zapachem piżmowych perfum i przygryzając leciutko jego rozpaloną skórę... Wyciągnął rękę, by ją powstrzymać, lecz wełna, jedwab i koronki uniemożliwiały wszelki opór. Zręczną dłoń zastąpiły już po chwili wprawne usta oraz gorący, wilgotny język, wyczyniające rzeczy niemożliwe do opisania. Wielki Boże - wykrztusił. Dźwięk własnego głosu przekonał go, iż nie śpi, jednak w głębokiej, przepełnionej zapachem perfum ciemności nic nie wydawało się realne.

Gdzie on, u diabła, jest i kto jest tu z nim?

Głośne bicie serca niemal go ogłuszało. Wszystkie zmysły skupione miał na tych wilgotnych ustach. Jego ciało łapczywie przyjmowało rozkosz, większą niż cokolwiek, czego zaznał wcześniej.

Jednak...

Jednak...

Zanim udało mu się zebrać myśli, demon zmienił położenie i jedna gorąca wilgoć została zastąpiona przez inną. Ruch był tak płynny i doskonały, że Francis tylko westchnął i chwycił górujące nad nim teraz, oszołamiające stworzenie, zanim zdążyło mu się wymknąć. Poruszyło się pod jego dłońmi, ale jedynie po to, by pochylić się i ugryźć go mocno w szyję, a potem przywrzeć doń ciasno.

Namiętność zawładnęła Francisem bez reszty.

Przetoczył się, zanurzając w otchłani rozkoszy. Smukłe uda objęły go, więżąc w gnieździe z perfumowanego jedwabiu. Zęby i paznokcie torturowały, zadając rozpalonemu ciału rozkoszny ból. Ruchliwe biodra i delikatne mięśnie wnętrza jej ciała pracowały nad nim, doprowadzając w końcu na szczyt. Po chwili fala rozkoszy odeszła, pozostawiając go wyzutym z sił, z głową na jedwabistych, pachnących piżmem piersiach. Czuł się absolutnie wyczerpany, a jednocześnie do głębi usatysfakcjonowany.

Delikatne palce bawiły się jego włosami.

Umysł Francisa znów zaczął pracować.

Właśnie został uwiedziony.

A, prawdę mówiąc, nawet zgwałcony.

Osłabłymi ramionami odepchnął się od niej, po czym, zmagając się z mgłą zaciemniającą umysł, spytał, wyrażając przepełniające go uczucia:

- Dlaczego, do diabła...?

Jedwabista dłoń zacisnęła się na jego ramieniu.

- Może po prostu cię pragnęłam, milordzie... Strząsnął z ramienia jej dłoń i wytężył wzrok, by dostrzec w ciemności jej twarz.

- A gdybym to ja pani pożądał i wziął po cichu w ciemności, byłaby pani zadowolona?

- A pan nie jest?

Ból w jej głosie poruszył go, był jednak zbyt wściekły.

- Nie, nie jestem.

Prawda wyglądała jednak tak, iż znowu jej pragnął. Teraz. Natychmiast.

- Powtarzam, dlaczego pani to zrobiła?

- Przepraszam - wyszeptała. Poznał po głosie, że płacze. - Nie sądziłam, że mężczyzna, jakikolwiek mężczyzna, mógłby nie chcieć... Przepraszam.

- I czemu właściwie miało to służyć? Próbowała mi pani odpłacić za drobną przysługę w sposób właściwy dziwce? A może chodzi o coś więcej?

Zasłoniła oczy ramieniem i powiedziała słabym głosem:

- Nie. Proszę nie... Ja po prostu... Chciałam sprawić panu przyjemność.

Wpatrywał się w jej spowitą cieniem postać, wytrącony z równowagi i bardzo o to na siebie zły, zdenerwowany tym, że rozbudzono w nim potrzebę, nad którą zdołał dotąd panować. Oszołomiony, skrył w dłoniach głowę. Na litość boską, nie ma najmniejszego powodu, by współczuć tej kobiecie. A przecież jej współczuł.

- Chciałam powstrzymać pana przed porzuceniem mnie - powiedziała cichutko Serena. - Miałam nadzieję, że zrobi pan ze mnie swoją utrzymankę.

Francis wstrzymał oddech. A zatem były to jednak sztuczki dziwki. Nie pożądanie, lecz próba uczynienia z niego dłużnika.

- Nie zamierzałem pani porzucać, madame -stwierdził chłodno. - Pomimo niestosownego zachowania, dotrzymam słowa i zabiorę panią do Hursley.

- Nie mam po co tam jechać - odparła głosem drżącym od łez.

Francis wiedział, że kontynuując rozmowę, wchodzi na ruchome piaski, lecz nie potrafił pozostać obojętny na dźwięczącą w głosie kobiety niewypowiedzianą prośbę. Nie mógł jej porzucić. W głębi duszy wcale tego nie chciał.

Chętnie zostałaby jego utrzymanką. Właściwie, czemu nie?

To zawodowa dziwka, dostępna dla każdego, kto jest w stanie zapłacić gwineę.

Tylko że jakoś nie potrafił w to uwierzyć.

- Zostawię panią w gospodzie - powiedział, przejmując kontrolę nad sytuacją. - Tam zaczeka pani, aż po nią wrócę.

- A wróci pan? - spytała, odwracając z lekka głowę. -Będzie pani musiała mi zaufać, bez względu na to, jak obce jest to pani naturze, madame.

Wstał. Po czym, próbując rozproszyć napiętą atmosferę, odsunął ciężkie zasłony. Do sypialni wpadło mętne światło zimowego poranka. Odwrócił się.

Leżała absolutnie spokojnie, jednak spódnice miała w nieładzie, a stanik przesunął się, odsłaniając nader kuszącą pierś. Zmierzwione włosy przesłaniały jej twarz, nie kryjąc uderzającego piękna rysów.

Boże święty, miał ochotę paść na nią i sycić się jej chętnym ciałem, tym razem w pełni świadomie! Zwróciła ku niemu spojrzenie olbrzymich, ciemnych oczu.

- A w kwestii tego, bym została pańską utrzymanką? - spytała szeptem.

- Żałuję, ale nie mogę przyjąć tej oferty - powiedział, chociaż odmowa nie przyszła mu łatwo.

Cóż, przynajmniej żal w jego głosie był szczery.

Wargi zadrżały jej niczym u przestraszonego dziecka. Co powinien zrobić? Odwrócił się i zaczął ubierać. Serena uniosła się gwałtownie.

- Wychodzi pan? - spytała ze strachem.

Francis zignorował pytanie, gdyż właśnie zdał sobie sprawę, że jest na wpół rozebrany. Sama myśl o tym, jak nieznajoma rozbierała go w ciemności, była irytująca, ale też niewiarygodnie erotyczna.

- My wychodzimy - odparł, zapinając bryczesy. -Chyba, że woli pani zostać. Ja nie zamierzam do niczego pani przymuszać - dodał, starając się, aby zabrzmiało to jak wymówka.

- Naprawdę bardzo mi przykro...

- Dosyć - przerwał jej. - Nie ma o czym mówić.

Od strony łóżka dobiegł odgłos podejrzanie przypominający szloch, po czym Serena wygrzebała się z pościeli i ze spuszczoną nisko głową zaczęła poprawiać na sobie ubranie. Potem zasłała starannie łóżko i otuliła się czarnym szalem.

Naciskając klamkę, pomyślał, że dwoje ludzi, którzy dzielili niedawno tak wstrząsająco intymne przeżycie, powinno mieć sobie więcej do powiedzenia. Nie potrafił jednak wymyślić nic, co nie prowadziłoby ku obszarom, których nie był jeszcze gotów spenetrować. Z trudem przywołał na myśl lady Anne, czekającą cierpliwie, aż do niej wróci i się oświadczy.

Uprzejmie wyprowadził uwodzicielkę na podest, a potem pomógł jej zejść ze schodów.

Po zjedzonym w milczeniu, acz obfitym śniadaniu wsiedli do dwukółki i skierowali się do Hursley. W powozie panowała cisza, gdyż Francisowi nie przychodził na myśl żaden temat, zaś Serena zmieniła się na powrót w niemy posąg.

Posąg skropiony oszołamiającymi perfumami.

Mężczyzna musiałby być szalony, aby odwrócić się plecami od kobiety takiej jak Serena. Nagle przypomniał sobie o lady Anne. Nie czas brać sobie kochankę, uznał.

- W jakim celu zdążała pani do Hursley? - zapytał w końcu.

- Ponieważ tam prowadziła droga - odparła z głową ukrytą w kapturze.

Nie pozwoli na to, by ogarnęło go współczucie. Jakiekolwiek kłopoty miała ta kobieta, z pewnością sama je na siebie ściągnęła.

- Czy jest jakieś miejsce, do którego chciałaby pani się udać?

- Nie ma.

Czym sobie na to zasłużył?

- Doskonale. Zaczeka pani na mnie w gospodzie, a kiedy wrócę, zobaczymy, co będę mógł dla pani zrobić. Powtarzam jednak, że nie potrzebuję kochanki.

Resztę drogi przebyli w absolutnym milczeniu.

Hursley okazało się jedynie osadą, niemogącą zaoferować podróżnym schronienia, pojechali zatem dalej, do Romsey i wzięli pokoje w gospodzie „Pod Rudym Lwem". Zważywszy na świadczący o zamożności ubiór oraz środek lokomocji, nie wspominając już o gwineach, które szybko zmieniły właściciela, gospodarz gotów był przymknąć oko na brak bagażu. Wyglądało na to, iż przyjął za dobrą monetę wyjaśnienie, jakoby w trakcie przejażdżki zaskoczyła ich burza i teraz pani Haile musiała odpocząć po tym doświadczeniu.

Francis nie był pewny, jak długo przyjdzie mu zostać w Weymouth, zapłacił więc za dwa dni i dał Serenie kilka dodatkowych gwinei. Odjeżdżał, świadomy rozpaczy w jej ciemnych oczach. Nie sądziła, że wróci. Prawdopodobnie zabierze się z pierwszym mężczyzną, który zaoferuje jej opiekę - uznał.

Przypuszczenie, iż mógłby nie zastać jej po powrocie, niemal skłoniło go do zawrócenia. Mgliste wspomnienie tego, co wydarzyło się rankiem, otulało mu umysł niczym zapach jej perfum, sprawiając, iż gorzko żałował, że nie obudził się wcześniej, lecz przespał sporą część swego pierwszego seksualnego doświadczenia.

Mógł sobie być prawiczkiem - i był nim - lecz nie ignorantem. Często rozmawiał o seksie z przyjaciółmi, zdawał sobie więc sprawę, że to, co go spotkało, było doprawdy niezwykłe.

Jeszcze jeden powód, by trzymać się z daleka od Sereny Allbright.

Rozdział 5

Tymczasem skupił się na ważniejszej sprawie, mianowicie na tym, jak by tu śmiertelnie wystraszyć Charlesa Ferncliffa.

Czy facet naprawdę sądził, że uda mu się wyłudzić od matki Francisa dziesięć tysięcy funtów? Choć było prawdą, że lady Middlethorpe przykładała do reputacji wielką wagę, i tak wydawało się to dziwne. Jeszcze dziwniejsze zaś było to, że Ferncliff do niego napisał. Może rozpaczliwie potrzebował pieniędzy, a skoro nie udało się wydostać ich od matki, uznał, że z synem pójdzie mu łatwiej. Duży błąd.

Prawdę mówiąc, dowody wskazywały, że łobuz musi być mocno niezrównoważony, trzeba więc wybić mu podobne pomysły z głowy raz na zawsze.

Umysł Francisa wzdrygał się na samą myśl o tym, że jego matka mogłaby popełnić czyn rozwiązły. Jak na swój wiek wyglądała dobrze, nie należała jednak do kobiet, które wymykałyby się ze stajennym do siodłami. Czyżby podejrzewano ją, że swawoli na ambonie z podstarzałym pastorem? Lub kocha się z zarządcą wśród rozrzuconych na biurku ksiąg rachunkowych?

Potrząsnął z niedowierzaniem głową i zajął się na powrót opracowywaniem skutecznego planu działania. Za każdym razem, gdy jego myśli zwracały się ku Serenie Allbright, starannie je odsuwał.

Po wichurze przyszedł czas na deszcz i droga zrobiła się błotnista. Podróż na skróty z Winchester okazała się błędem i to nie tylko z powodu nawierzchni. Paskudnie się pogubił, a na domiar złego...

Nie, nie będzie myślał o swej syrenie.

Nawet gdy dotarł w końcu do ubitej drogi, podróż nie stała się o wiele łatwiejsza. Choć bardzo zależało mu, by jak najszybciej załatwić sprawę z Ferncliffem, nie poganiał koni, toteż gdy wjechał na dziedziniec gospody „Pod Kotwicą i Koroną" w Weymouth, było już późne popołudnie. Zapytał o Ferncliffa i, rozczarowany, dowiedział się, że go nie ma. Szantażysta powinien okazać choć tyle przyzwoitości, aby zaczekać na swą ofiarę.

Wynajął pokój, gdyż bez wątpienia przyjdzie mu spędzić tu noc. Od początku szanse na to, iż zdoła wrócić do Sereny jeszcze dzisiaj, były mizerne, winą za zwłokę obarczył jednak Ferncliffa, co jeszcze bardziej go rozzłościło.

Może powinien przetrzepać łajdakowi skórę.

Zamówił obiad, a potem zaczął przemierzać pokój, zastanawiając się nad tym, jak rozwiązać problem. I nie chodziło mu o Ferncliffa.

Czy powinien uczynić z Sereny Allbright swoją kochankę? Jedna decyzja i kobieta będzie należała do niego. Mógłby wrócić jutro pod „Rudego Lwa" i cieszyć się nią bez końca. Mógłby urządzić ją w Londynie i dać wszystko, czego zapragnie.

Byłaby dla Kompanii wspaniałym nabytkiem.

Kompanię Zabijaków stworzyła grupka chłopców w wieku szkolnym. Jej celem było wzajemne ochranianie się. Teraz, po latach, stanowili po prostu grupę przyjaciół, których łączyły wyjątkowo głębokie i silne więzi. Ostatnio stało się też jasne, iż zarówno żony, jak i kochanki mogą stanowić część grupy.

Tylko co z lady Anne? Była tego rodzaju dobrze wychowaną dziewczyną, która nie robiłaby zamieszania z powodu kochanki, jednak Francis nie czułby się zbyt komfortowo, stawiając ją w tym położeniu. Prawdę mówiąc, nie czułby się najlepiej, utrzymując jakąkolwiek kochankę, a co dopiero taką jak Serena. Kobieta równie piękna i biegła w sztuce uprawiania miłości łatwo mogła stać się uosobieniem zła i rozpusty. W końcu, jaka niewiasta rzuca się na obcego mężczyznę pod osłoną nocy?

Jego obowiązkiem, coraz bardziej pilnym, było ożenić się i spłodzić dziedzica. Tak, powinien uczynić to jak najszybciej. Może w ten sposób pozbędzie się dręczącej obsesji. Był jeszcze jeden powód, by wziąć sobie żonę, choć do tej pory ledwie zdawał sobie z tego sprawę.

Eleanor Delaney.

Gdy jego przyjaciel, Nicholas Delaney, ponad rok temu znikł i obawiano się, że zginął, Francis bardzo zbliżył się do jego żony, Eleanor. Uzewnętrznieniu uczuć stanęła na przeszkodzie nie tylko nadzieja, że Nicholas żyje i w końcu wróci, ale i zaawansowana ciąża Eleanor. Nie ulegało jednak kwestii, że Francis wpadł po uszy.

Nicholas rzeczywiście wrócił, cały i zdrowy, co w połączeniu z faktem, że on i żona bardzo się kochali położyło kres niemądremu zadurzeniu. A przynajmniej powinno było położyć. Od ponad roku Francis unikał przyjaciela, jak tylko mógł, i nie czuł się z tym dobrze. Żywił nadzieję, że zbliżający się ślub z lady Anne spowoduje, iż sprawa zostanie raz na zawsze pogrzebana.

Czasami wątpił jednak, czy małżeństwo z lady Anne Peckworth będzie miało jakikolwiek wpływ na jego uczucia wobec Eleanor. Tymczasem pojawienie się Sereny sprawiło, że wspomnienie Eleanor bladło niczym sierp księżyca w świetle wschodzącego, letniego słońca.

- Do diabła z tym - wymamrotał.

Serena nie nadawała się na żonę, już choćby z tego względu, iż nie była w stanie urodzić dziedzica.

- Czy problem rzeczywiście jest tak poważny, że warto aż przeklinać? - dobiegł go rozbawiony głos.

Francis odwrócił się gwałtownie.

- Nicholas! Co u diaska..?

Nicholas Delaney, przystojny blondyn, noszący się dosyć niedbale, wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi.

- Dostałem tajemniczą wiadomość od twojej matki. Już sam fakt, że do mnie napisała, postawił mnie na nogi. Co się dzieje?

- Od mojej matki? - powtórzył Francis, zdumiony takim obrotem wydarzeń.

Co mogło skłonić matkę, by napisała do Nicholasa, skoro nie aprobowała ich przyjaźni? Przyszło mu do głowy, czy ta awantura nie jest aby makiaweliczną intrygą, mającą na celu odciągnięcie go od Nicholasa. Nie, to po prostu śmieszne. Lecz matka zachowywała się podejrzanie, bez dwóch zdań.

- Właśnie - przytaknął Nicholas, zrzucając wierzchnie okrycie. - Mam nadzieję, że cieszy cię mój widok, gdyż nie zamierzam włóczyć się nigdzie po nocy.

- Oczywiście, cieszę się, że cię widzę - odparł Nicholas nieobecnym tonem. - Obawiam się jednak, że przyjechałeś na próżno. Jestem tu w interesach i mam do załatwienia prostą sprawę. Co napisała matka?

Nicholas podał mu kartkę papieru. Drogi panie Delaney,

Francis udał się do Weymouth, by spotkać się „Pod Kotwicą i Koroną" z pewnym dżentelmenem. Obawiam się konsekwencji tego spotkania i sądzę, że pańska obecność tamże mogłaby okazać się przydatna.

Cordelia Middlethorpe

- Co ona sobie znów ubzdurała? - zapytał Francis. - Czy sądzi, że nie potrafię poradzić sobie z na wpół zwariowanym guwernerem?

Nicholas parsknął śmiechem.

- Kiedy pomyślę o paru na wpół szalonych guwernerach z naszych szkolnych czasów, zaczynam sądzić, że twoja matka może mieć powody do niepokoju. Pamiętasz Simmonsa? I to jak gonił Dare'a z pejczem po którymś z jego sławetnych wyczynów? Zamówiłeś kolację? Tak? Powiem im, aby podali podwójne porcje. Umieram z głodu.

Otworzył drzwi i zawołał gospodarza. Po chwili zamówienie zostało przyjęte, a do pokoju wniesiono wazę gorącego, dobrze przyprawionego ponczu.

Nicholas zasiadł przy kominku ze szklaneczką trunku w dłoni.

- A teraz powiedz mi, o co ta wrzawa.

- Nie ma żadnej wrzawy - odparł Francis chłodno. -Aha.

Choć Nicholas zadawał się przyjmować odpowiedź za dobrą monetę, badawcze spojrzenie jego oczu nie uszło uwadze Francisa.

- Jesteś na bieżąco z tym, co dzieje się z naszymi znajomymi? - zapytał Nicholas jak gdyby nigdy nic. -Leander wrócił do Anglii i mam nadzieję, że w końcu osiądzie tu na stałe. Ma w Somerset ziemię i majątek. Miles przebywa w Irlandii. Wysłano go tam, by rozwiązał jakieś miejscowe problemy. Przemyt, jak sądzę. Możliwe, że Simon wróci niedługo z Kanady. Moglibyśmy urządzić wielki zjazd Zabijaków, przynajmniej tych, którym udało się przetrwać...

Francis opadł na stojące naprzeciw przyjaciela krzesło i pociągnął spory łyk ponczu.

- Nie ma potrzeby gadać o niczym, Nick. Przykro mi, że nie powitałem cię tak ciepło, jakby należało, ale nie musisz więcej się o mnie martwić. Jedynie w opinii mojej matki nie byłbym w stanie zdjąć bez twojej pomocy nawet skórki z puddingu.

- Zadziwiasz mnie. Zawsze sądziłem, że twoja matka uważa, iż mam na ciebie zdecydowanie zły wpływ.

-I nie myliłeś się - odparł Francis z namysłem. -Dlatego to takie dziwne. Jeśli podadzą nam coś, czego ja zdecydowanie nie lubię, lepiej tego nie tykaj.

Nicholas roześmiał się.

- Widmo Lukrecji Borgii, co? Jestem pewien, że nawet twoja matka nie posunęłaby się aż tak daleko.

- Ostatnio nie jestem już tego wcale pewny.

- Rodzice potrafią wyprowadzić nas z równowagi, prawda? Teraz, gdy sam jestem ojcem, uważam to za dość demoralizujące. W końcu pewnego dnia Arabel uzna mnie za starego piernika, który nie ma o życiu najmniejszego pojęcia.

Teraz roześmiał się Francis.

- Trudno mi w to uwierzyć.

- Mnie także, nie znaczy to jednak, że tak się nie stanie.

Przez jakiś czas gawędzili o znajomych i rodzinie, a kiedy podano posiłek, wraz z nim nadeszła także wiadomość, iż pan Ferncliff nadal się nie pojawił.

- Znalazłeś się tu z powodu tego Ferncliffa? - zapytał Nicholas, kiedy zasiedli do stołu.

-Tak.

To, że nie mówi przyjacielowi prawdy, napawało Francisa wstrętem, cała ta sprawa z szantażem wydawała się jednak wysoce podejrzana.

- A o jaki interes chodzi? - zapytał Nicholas, ze spojrzeniem utkwionym w zupie ogonowej. - Widzisz, nie dam się zniechęcić, więc równie dobrze możesz mi powiedzieć.

- W tej sprawie chodzi nie tylko o mnie - odparł Francis stanowczo.

- Cóż, skoro tak, nie będę nalegał. Ani się wtrącał. Spojrzał przez stół na przyjaciela.

- Po prostu kiedy wszedłem, wyglądałeś tak, jakby chodziło o coś bardzo osobistego.

Francis skrzywił się na tę uwagę.

- To zupełnie inna sprawa.

- Którą również nie możesz się podzielić? Mam się czuć urażony?

- Niepotrzebne ci moje problemy.

- Tobie także nie. Podziel się nimi.

Francis napotkał spojrzenie przyjaciela. Z jednej strony miał ochotę o wszystkim mu opowiedzieć, z drugiej jakoś nie potrafił się do tego zmusić. Niechęć ta nie miała nic wspólnego z chwilowym uczuciem nieprzyjemnego zaskoczenia, jakiego doznał, kiedy Nicholas pojawił się na progu, gdyż teraz, jak zwykle zresztą, czuł że przyjaciel jest mu bliski. Chodziło raczej o to, że nie bardzo wiedział, co powiedzieć.

Nicholas dużo ostatnio podróżował i nie miał pojęcia o tym, jak bardzo niedoświadczony jest w kwestii ars amandi jego przyjaciel. Francis wolałby nie oświecać go w tym względzie, zwłaszcza że Nicholas cieszył się opinią doświadczonego kochanka.

Może uwiedzenie w nocy przez obcą kobietę było w niektórych kręgach czymś zwyczajnym.

Odłożył łyżkę.

- Wczoraj, nim rozszalała się burza, zabrałem do powozu idącą skrajem drogi nieznajomą i spędziłem z nią noc w gościnie u farmera. Zostawiłem kobietę w gospodzie, obiecując, że wrócę i jakoś jej pomogę, nie wiem jednak, co powinienem zrobić.

- Zamierzałeś ją porzucić? - zapytał Nicholas z lekkim, acz wyczuwalnym odcieniem dezaprobaty w głosie.

- Oczywiście, że nie. Tylko co miałbym z nią zrobić?

Nicholas uśmiechnął się.

- Jakie są możliwości?

- Wszelkie, jak przypuszczam. Od małżeństwa po morderstwo.

Nie, nie małżeństwo, napomniał się w myśli.

- Doprawdy? Byłaby gotowa na jedno lub drugie?

- Skąd mam, u licha, wiedzieć? Nie jestem nawet pewny, że podała mi prawdziwe nazwisko.

Nicholas uniósł brwi.

- Przygoda godna Zabijaki. Opowiedz mi wszystko. Francis posłuchał, nie zatajając nawet szczegółów nocnego uwiedzenia. Nicholas zagwizdał.

- Wielu mężczyzn zazdrościłoby ci takiego przeżycia. -A ty?

Widmo Therese Bellaire, osławionej i pięknej francuskiej dziwki, która postanowiła zniszczyć Nicholasa, zmuszając go do seksualnych usług, zawisło pomiędzy nimi w pokoju.

- Prawdopodobnie nie - odparł Nicholas rozsądnie, lecz zaraz się uśmiechnął. - Nie omieszkam jednak wspomnieć o twojej przygodzie Eleanor, gdy tylko wrócę do domu.

- O to właśnie chodzi, prawda? - zapytał Francis. - Jaka kobieta zachowałaby się tak, niezachęcana, wobec obcego?

- Dobrze wyszkolona dziwka, pragnąca uczynić cię swym dłużnikiem.

- Otóż to.

- Nie mam nic przeciwko dobrze wyszkolonym dziwkom, o ile znają swoje miejsce, a ty?

Francis nie odpowiedział. Kusiło go, by wyznać Nicholasowi, że nie wie nic o dziwkach, wyszkolonych czy nie.

- Nie jesteś żonaty - zauważył Nicholas. - Domyślam się, że uznałeś tę kobietę za piekielnie atrakcyjną. Dlaczego po prostu nie zabrałeś jej ze sobą?

- Zapominasz, że wkrótce mam się ożenić.

- Ach. Zatem sprawa ustalona?

Francis przyłapał się na tym, iż bawi się widelcem, i natychmiast przestał.

- Nie. Zamierzam jednak porozmawiać z księciem, gdy tylko nadarzy się sposobność.

- Ach, te sposobności! Nie trafiają się zbyt często, prawda?

Francis spojrzał na przyjaciela, ten zaś roześmiał się z poczuciem winy.

- Wybacz. Paskudny nawyk. Muszę oduczyć się wypytywania, dopóki nie uzyskam na nie zgody.

- Co racja, to racja - odparł Francis. W duchu musiał jednak przyznać, że gdyby tylko chciał, mógłby oświadczyć się o Anne w dowolnej chwili w ciągu ostatnich kilku miesięcy.

Dlaczego więc tego nie zrobił?

- Tak czy inaczej, problem pozostaje - zauważył Nicholas, wytrącając przyjaciela z zamyślenia. - Jakby tu pozbyć się w przyzwoity sposób niepożądanej uwodzicielki. Powiedz mi, co o niej wiesz.

- Nic - odparł Francis, lecz kiedy Nicholas nie przestawał bacznie się mu przyglądać, dodał: - Jest wystraszona, choć nie wiem dlaczego. I piękna w sposób, który wręcz mnie przeraża. Nie sądziłem dotąd, że uroda może być przeszkodą, tymczasem jej moc po prostu zwala z nóg. Jest jak siły natury - jak ta burza wczoraj. Może porwać mężczyznę i ponieść go wbrew woli...

Zamilkł, uświadomiwszy sobie, dokąd prowadzą jego słowa.

- Nie zabrzmiało to tak, jakbyś naprawdę chciał się jej pozbyć.

Francis wsparł głowę na dłoni.

- Bo może nie chcę.

W kominku głośno trzasnęło polano.

- Pomijając tę porażającą urodę - powiedział Nicholas - a tak przy okazji, dobrze wiem, o czym mówisz - i fakt, iż zamierzasz się ożenić, są jeszcze jakieś problemy?

- A czy potrzeba mi ich więcej? - zapytał Francis, podnosząc wzrok.

- Zapewne nie, choć to nie ilość problemów się liczy, ale ich waga. Co najmocniej przeciwko niej przemawia?

Francis zamyślił się.

- Jej uroda - powiedział w końcu. - To syrena. Lorelei. Mogłaby zwabić mężczyznę na pewną śmierć.

Potem, jakby zażenowany melodramatycznym wydźwiękiem tych słów, nałożył na oba talerze po steku i porcji cynaderek.

- Parafrazując Miltona - zauważył Nicholas: -„Żyj dobrze - jak długo pozwolą ci niebiosa". Muszę przyznać, że niemal ci zazdroszczę.

- Mając za żonę Eleanor? Bardzo w to wątpię. Nicholas, który właśnie nakładał sobie ziemniaki, zatrzymał się w pół ruchu.

- Ach. Możemy o tym pomówić? Nałożył ziemniaki i dopiero wtedy spojrzał na Francisa.

- Życzyłbym sobie, by ta syrena na dobre cię uwiodła, jeśli tylko dzięki temu odzyskałbym przyjaciela.

Francis nie próbował unikać tematu.

- Nie przestałem być twoim przyjacielem.

- Nader rzadko widywanym.

- Przykro mi. Żywiłem niemądrą obawę, iż stanie się coś, czego wcale bym sobie nie życzył.

- Żywiłeś?

Francis uniósł pytająco brwi.

- Użyłeś czasu przeszłego. Czy ten lęk minął?

- Mam teraz tyle na głowie - odparł Francis wymijająco. Rozkroił cynaderkę, dodając: - Mam nadzieję, iż wiesz, że nigdy bym...

- Oczywiście. A jeśli już o to chodzi, Eleanor nie czuje do ciebie nic poza przyjaźnią.

Francis z uwagą wbił widelec w potrawę.

- Wiem. Nie chciałbym jednak wprawić jej w zażenowanie, ciebie zresztą też nie.

- I nie wprawisz. Obiecuję też, że gdy tylko usłyszę żałosne wzdychania lub zauważę tęskne spojrzenia, któreś z nas wyleje ci na głowę kubeł zimnej wody.

Obaj się roześmiali i atmosfera wyraźnie zelżała.

- Zatem wkrótce cię zobaczymy? - spytał Nicholas. - Chętnie zaprosilibyśmy cię na Boże Narodzenie, lecz pewnie będziesz musiał spędzić święta w domu.

- Tak. Matka przywiązuje do tego wielką wagę. Lecz będę was odwiedzał...

Rozmowa została wkrótce przerwana, gdyż do pokoju zajrzał gospodarz z informacją, że pan Ferncliff wrócił i właśnie zamówił kolację.

Francis zerwał się z krzesła, wyjął z bagażu pozłacany pistolet i sprawdził, czy broń jest nabita.

Nicholas przyglądał się temu z zainteresowaniem.

- Potrzebna ci pomoc? - zapytał.

- Nie - odparł Francis zdecydowanie i wyszedł, aby rozprawić się z łobuzem.

Gospodarz wskazał pokój, lecz kiedy Francis zapukał, nikt mu nie odpowiedział. Nacisnął klamkę i wszedł. Salonik był jednak pusty, podobnie przyległa sypialnia. Gość zniknął, podobnie jak jego dobytek. Panujący w obu pomieszczeniach nieporządek sugerował, iż nastąpiło to w pośpiechu.

Francis zbiegł po schodach i stanął przed gospodarzem.

- Wskazałeś mi nie ten pokój?

- Skądże, milordzie - odparł mężczyzna, nieco zdenerwowany. - Właśnie mi doniesiono, że pan Ferncliff spakował się, zapłacił rachunek i wypadł stąd, jakby sam diabeł następował mu na pięty. Bardzo mi przykro, proszę pana, lecz musiał przebywać w gospodzie dłużej, niż sądziłem. Nie wiedziałem o tym, gdyż byłem zajęty gdzie indziej. Najwidoczniej przeczytał czekającą na niego wiadomość i to skłoniło go do wyjazdu. Żaden z moich ludzi nie powiedział mu, że pan tu jest, milordzie.

Choć ton mężczyzny brzmiał przepraszająco, widać było, że mu ulżyło. Zważywszy na pistolet w dłoni Francisa, nietrudno było się domyślić dlaczego.

- Dokąd się udał? - zapytał Francis ostro. - Kupił bilet na statek?

- Nie, panie. Żaden dziś nie wypływa. Miał konia i na nim odjechał.

Francis zaklął pod nosem i wrócił biegiem do pokoju.

- Przeklęty ptaszek wyfrunął - powiedział, chwytając wierzchnie okrycie. - Muszę za nim pogonić.

- Mogę się przyłączyć? - zapytał Nicholas z błyskiem w oku.

- Dlaczego nie? - odparł Francis, ruszając ku stajniom.

Najęli świeże konie i pognali w kierunku, w którym udał się Charles Ferncliff, jadąc szybciej niż było to rozsądne, zważywszy na zapadający zmierzch.

Szybko zrobiło się tak ciemno, że nawet brawura nie wystarczała, aby bezpiecznie jechać dalej. Musieli przyznać, iż dalsza pogoń to szaleństwo, tym bardziej że szanse odnalezienia w nocnym mroku mężczyzny na koniu były znikome.

Francis dał upust rozczarowaniu, rzucając wiązankę przekleństw.

- W czym on ci zagraża? - zapytał Nicholas, zwalniając.

Zawrócili do Weymouth i Francis szczerze odpowiedział.

- Dziwna historia - skomentował Nicholas. - Facet wydaje się szalony, ale nie niebezpieczny.

- Taki mąciwoda może jednak spowodować kłopoty. Miałem nadzieję wystraszyć go na tyle, by poniechał zabawy.

- Może ci się udało.

- Może. Lecz kilka spraw nadal nie daje mi spokoju. Kto wysłał mu ostrzeżenie i dlaczego uciekł, skoro sam mnie tu ściągnął?

- Pistolet może mieć z tym coś wspólnego - stwierdził Nicholas sucho.

- Zwiał, nim go zobaczył.

- Może w liście nie tyle ostrzegano go o twoim przybyciu, ile o tym, iż źle ocenił potencjalną ofiarę.

- Ale kto? Nikt nie miał pojęcia, dokąd się udaję. Gospodarz powiedział, że list przyniósł stajenny...

- Może nasz przyjaciel Ferncliff ma w twoim domu wspólnika.

- Cholera.

- Przynajmniej zakończyło to całą sprawę, ty zaś jesteś wolny i możesz zająć się bardziej interesującą kwestią, mianowicie rozważaniem, co zrobić z pozostawioną w gospodzie syreną.

- Bez wątpienia najrozsądniej byłoby dać jej dość pieniędzy, by mogła dotrzeć bezpiecznie do Londynu i tam kontynuować swoją profesję.

- Lecz, jak mawia poeta, „być rozsądnym to szaleństwo".

- A ignorancja miałaby być błogosławieństwem? Nie sądziłem, że kiedykolwiek usłyszę z twoich ust pochwałę ignorancji.

- Co prawda, to prawda. Sądzę także, iż skoro zamierzasz się ożenić, wiązanie się akurat teraz z tego rodzaju kobietą byłoby bardzo niemądre.

- Rzeczywiście.

- Lecz gdybym był tobą, nie czułbym się zbyt dobrze, wyprawiając ją po prostu do Londynu, aby samotnie stawiła tam czoło nadciągającej zimie.

- Jestem pewien, że doskonale by sobie poradziła.

- Naprawdę jesteś?

Francis zastanawiał się przez chwilę, a potem powiedział:

- Nie, do licha, nie jestem. Chwilami przypomina przestraszone dziecko.

- Ach tak.

Jechali teraz powoli, mogli więc swobodnie rozmawiać.

- Zatem - kontynuował Nicholas - jeśli twoja syrena wyrazi na to zgodę, sądzę, że powinieneś zabrać ją do ciotki Arabelli.

- Do Arabelli? Na miłość boską, dlaczego?

- Podejrzewam, że przydałaby jej się pomoc.

- Ciotce Arabelli? - powtórzył Francis, zdumiony. Ciotka była pełną hartu, samotną damą, która

mocno wierzyła w to, że kobietom, a zwłaszcza jej, należą się równe prawa. Nakłonił ją, by zaopiekowała się Eleanor w trudnych miesiącach po zniknięciu Nicholasa, a kiedy przyjaciel wrócił, pomiędzy nim a ciotką narodziła się serdeczna, chociaż nie pozbawiona tarć przyjaźń.

- Nie - odparł Nicholas. - Nie ciotce. Twojej syrenie. Choć jestem pewien, że Arabella Hurstman potrafi znaleźć jej zajęcie.

Po chwili zastanowienia Francis doszedł do wniosku, że pomysł jest po prostu doskonały. Koniec listopada to nie najlepsza pora, aby kobieta, nawet tak zuchwała jak Serena Allbright, wędrowała samotnie po kraju, a nie był wcale pewien, że Sere-na naprawdę jest zuchwała. Z pewnością ciążyłoby mu też na sumieniu, gdyby po prostu wsadził ją do dyliżansu.

Zdawał sobie poza tym sprawę, że takie rozwiązanie nie podoba mu się z innego jeszcze względu. W Londynie Serena szybko znalazłaby sobie protektora, on zaś nie zdecydował jeszcze, czy sam nie zechce nim zostać.

Ciotka Arabella zajmie się nią i nie pozwoli na żadne głupstwa. Francisowi zaś da to czas, aby ochłonął i zastanowił się, jak dalej postąpić.

- Umieszczanie kandydatki na utrzymankę w domu krewnej to dość nietypowe - zauważył.

- Twoja szanowna ciotka - odparł Nicholas sucho - dopilnowałaby przynajmniej, byś sowicie dziewczynie zapłacił.

Wracając następnego dnia pod „Rudego Lwa" nie był pewien, co właściwie czuje poza tym, że bardzo chce zobaczyć znowu Serenę.

Wczorajszy wieczór spędził z Nicholasem. Wspominali dawne przygody, zacieśniając rozluźnione więzy przyjaźni. Temat Sereny nie powrócił. Rankiem rozstali się i Francis przyrzekł, że odwiedzi De-laneyów w Redoaks najszybciej, jak tylko będzie to możliwe. Nie czuł się tak szczęśliwy od miesięcy, źródłem zaś tego uczucia była odnowiona przyjaźń z Nicholasem. Nawet nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo brakuje mu przyjaciela.

Musiał zapisać to na plus Serenie, gdyż zainteresowanie, jakie w nim wzbudziła, podkopało niepożądaną fascynację Eleanor Delaney. Co prowadziło do niepokojącego wniosku, iż zaloty do Anne Peckworth nie uczyniły w tej fascynacji najmniejszego wyłomu.

Pognał konie, martwiąc się, że Serena mogła zniknąć równie tajemniczo, jak się pojawiła, lecz kiedy skręcił na dziedziniec gospody, od razu ją zobaczył. Stała, głaszcząc rudego kota. Usłyszawszy stukot kół powozu, odwróciła się i spojrzała na przybysza rozszerzonymi strachem oczami. Nie wiedział, kogo tak się boi, ale z pewnością nie jego. Gdy tylko rozpoznała, do kogo należy powóz, strach zniknął, zastąpiony rumieńcem, jak sobie pochlebiał, radosnego oczekiwania. Uczyniło ją to jeszcze piękniejszą. I poruszyło serce Francisa, nie wspominając o innych częściach jego anatomii...

- Witamy z powrotem, milordzie - powiedziała, podchodząc. - Mam nadzieję, że załatwiłeś pomyślnie swoje sprawy.

- Niezupełnie - odparł, starając się, by jego głos brzmiał chłodno. - Znalazłem jednak czas, by wpaść po panią, nim ruszę dalej. Jest pani gotowa do wyjazdu?

Oschły ton głosu sprawił, że uśmiech Sereny znikł jak zdmuchnięty, skinęła jednak głową.

Kiedy ruszyła w kierunku dwukółki, zapach jej perfum owionął go niczym chmura duszącego gazu. Francis zmarszczył brwi. Jeśli rzeczywiście od jakiegoś czasu ich nie używała, przedtem musiała dosłownie się nimi zlewać.

Cóż, taki nawyk nietrudno wyplenić.

Uświadomił sobie, w jakim kierunku zmierzają te rozmyślania, i czym prędzej przywołał się do porządku. Zapłacił rachunek i mogli wreszcie wyruszyć.

Jego towarzyszka milczała przez jakiś czas, lecz w końcu spytała:

- Dokąd jedziemy?

Uświadomił sobie, jak bardzo mu ufa, i poruszyło go to.

- Do mojej ciotki. Ma domek w pobliżu Marlborough, w wiosce zwanej Summer St. Martin.

- Do ciotki! - zawołała. - Ale z pewnością, milordzie...

- Zajmie się panią, dopóki nie będziemy w stanie zdecydować, co dalej.

Jakoś nie potrafił ubrać swych ewentualnych planów w słowa.

- O ile, oczywiście, nie pojawiła się inna możliwość.

- Nie, przykro mi. Jestem dosłownie bez grosza.

- A zmarły mąż pani? - zapytał sceptycznie.

Serena spuściła głowę.

- Niewiele po nim zostało, a i do tego nie mam dostępu.

- Dlaczego?

- Nie mogę powiedzieć. Francis zacisnął szczęki.

- Skoro ufa mi pani na tyle, by ze mną jechać, dlaczego nie może pani zaufać mi w wystarczającym stopniu, by powiedzieć całą prawdę?

Odwróciła się i spojrzała mu w oczy.

- Proszę mi wierzyć, bardzo bym chciała to uczynić - odparła szczerze.

- Chciałbym przynajmniej wiedzieć, czy podała mi pani prawdziwe nazwisko.

Twarz Sereny spłonęła rumieńcem.

- Podałam panu nazwisko panieńskie.

- Dlaczego?

- Wolałabym zapomnieć, że w ogóle byłam mężatką - stwierdziła po prostu.

- Zatem dlaczego nie zdejmie pani pierścionka i obrączki? - zapytał szyderczo.

Rumieniec na twarzy Sereny jeszcze się pogłębił, lecz, ku zdumieniu Francisa, natychmiast zdjęła biżuterię.

- Nie wiem, dlaczego dotąd tego nie zrobiłam. Noszę je już od tak dawna...

Spojrzała na klejnoty.

- Przypuszczam, że mogłabym je sprzedać.

- Owszem - przytaknął, mimo woli zaintrygowany. - Zrobię to dla pani, jeśli pani pozwoli. Tb nie zajęcie dla kobiety.

- Dziękuję - odparła, chowając biżuterię do torebki.

Cóż, musiałaby być kompletną idiotką, aby powierzyć cały swój majątek nieznajomemu.

- A teraz - zaczął Francis stanowczo - może by tak opowiedziała mi pani swoją historię.

- Nie - odparła równie stanowczo.

- Musi być coś, co mogłaby mi pani powiedzieć, madame. Skąd pani pochodzi?

- Z okolic Lewes.

Obrzucił upartą towarzyszkę zirytowanym spojrzeniem, odnotowując stanowczy wyraz jej twarzy.

- Czy mam wyciągać z pani słowo po słowie? Muszę wiedzieć, dlaczego wędrowała pani samotnie drogą, nie mając grosza przy duszy.

- Musi pan? - odparła, spoglądając mu wprost w twarz. - A dlaczegóż to? Jakie ma pan prawo domagać się, bym opowiedziała mu historię mego życia?

- Uważam, że dała mi pani prawo, abym przynajmniej się nią zainteresował.

Serena zaczerwieniła się, lecz nie odwróciła wzroku. Gniew w jej oczach, połączony z erotyczną obietnicą, jaką stale w nich dostrzegał, sprawiły, że aż ścisnęło go w żołądku. Wyglądała, jakby zastanawiała się nad szczególnie wyrafinowanym sposobem torturowania go...

- Cóż, doskonale - odparła w końcu. - Powiem panu to, co mogę. Zostałam zmuszona do małżeństwa, gdy byłam bardzo młoda. Gdy owdowiałam, wydawało mi się, że wreszcie będę wolna, lecz szybko odkryłam, że moi bracia zamierzają zmusić mnie do zawarcia podobnego związku. Uciekłam. Było to bez wątpienia niemądre, jestem jednak przekonana, że znaleźliby sposób, by postawić na swoim.

To, co usłyszał, brzmiało tak dziwnie, iż zaczął się zastanawiać, czy Serena nie jest przypadkiem zawołaną miłośniczką awanturniczych powieści.

- I zawarcie kolejnego małżeństwa byłoby aż taką tragedią?

- Tak - odparła spokojnie.

- Jednak zaproponowała pani, że zostanie moją utrzymanką.

- To co innego. Spojrzał na nią, zaskoczony.

- Lepszego?

- Tak - odparła, spoglądając wprost przed siebie.

- Dlaczego?

- Nie byłabym wówczas związana przysięgą. To najdziwniejsza rzecz, jaką słyszał. Przyznawała,

że wolałaby nie być związana z jednym tylko mężczyzną, sugerując jednocześnie, że gdyby zmuszono ją do podjęcia takiego zobowiązania, dotrzymałaby słów przysięgi. Gdyby doszło do tego, że zostałaby jego kochanką, musiałby postawić pewne sprawy jasno. Oczekiwałby, że kochanka będzie mu równie wierna, jak żona - przynajmniej dopóki ich związek będzie trwał.

Tak czy inaczej, historia wydawała się podejrzana. Szanowana wdowa, nieważne jak nieszczęśliwa w małżeństwie i zdesperowana, nie uwiodłaby go równie skutecznie i z takim talentem. Nawet dla kogoś tak niedoświadczonego jak on było to oczywiste.

- Mąż nie zostawił pani niczego? - zapytał.

- Trochę biżuterii i niewielką sumę w gotówce -odparła swobodnie - zostałam jednak zmuszona opuścić dom bez nich. Nie potrafię też sobie wyobrazić, jak mogłabym wydrzeć spadek braciom. Zresztą, zapewne zdążyli już przegrać pieniądze w kości lub karty, a biżuterię zastawić. To nałogowi hazardziści.

Francis przypominał sobie mgliście, że przedstawiono mu kiedyś jakichś Allbrightow, nie obracali się jednak w tych samych co on kręgach. Tak, pamiętał: potężnie zbudowani, szorstcy w obejściu mężczyźni, bywalcy sportowych zawodów. Jeżeli Serena mówiła prawdę, znaczyłoby to jednak, że pochodzi z dobrej rodziny. Jeżeli.

Zaczął wypytywać ją o dzieciństwo oraz rodzinę, starając się, by wyglądało to jak zwyczajna rozmowa, podczas gdy tak naprawdę wyczekiwał potknięcia, które sugerowałoby, iż jej pochodzenie nie było tak dobre, jak twierdziła.

Nie doczekał się niczego takiego, a wręcz odwrotnie, pewna sprawa zdawała się potwierdzać jej opowieść.

- Uczęszczała pani do szkoły panny Mallory w Cheltenham? - zapytał. - Musi pani zatem znać Beth Armitage.

To powinno przesądzić sprawę. Beth, obecnie żona jednego z Zabijaków, Luciena de Vaux, była tam zarówno uczennicą, jak i nauczycielką.

- Tak - odparła, uśmiechając się ze szczerą radością po raz pierwszy tego dnia. - Dobrze ją pamiętam. Była o rok starsza, lecz się przyjaźniłyśmy. Słyszałam, że wyszła za dziedzica tytułu książęcego. Zdziwiło mnie to, gdyż Beth uchodziła za sawantkę i miała w kwestii kobiet dość radykalne poglądy.

- Nadal ma - odparł z ulgą. Serena musiała znać Beth. - Bez przerwy spierają się o to z mężem.

- Spiera się z mężem? - spytała Serena z niedowierzaniem.

- Tak, i robi to z wielkim zapałem.

- Dziwi mnie, że mąż na to pozwala.

- Musiałby chyba ją zakneblować... - zaczął Francis, lecz nie dokończył, uderzony pewną myślą. Zastanawiał się nad nowymi komplikacjami, jakie znajomość z Sereną miała wnieść w jego tak uporządkowane dotąd życie.

Co Beth powiedziałaby na to, iż jej szkolna koleżanka została kochanką jednego z Zabijaków? Konwencjonalne rozumowanie kazało mu sądzić, że by tego nie zaakceptowała, lecz jeśli chodzi o Beth, wszystko było możliwe. Markiza wierzyła bowiem, że prawo kobiet do wolności ważniejsze jest niż zasady, jakimi rządzi się towarzystwo.

W końcu, pomimo iż wszyscy gorąco się temu sprzeciwiali, serdecznie zaprzyjaźniła się z dawną kochanką swego męża.

Serenie ulżyło, kiedy lord Middlethorpe zaprzestał wreszcie wypytywania - gdyż tym właśnie była ta rozmowa - ostrożnym przepytywaniem. Uznała, iż zdała test, co nie było niczym zaskakującym, jako że mówiła prawdę.

Zastanawiała się także, czy lord zaproponuje, by została jego kochanką. Pomimo iż napełniało ją to wewnętrznym drżeniem, miała nadzieję, że tak właśnie się stanie. Nie chciała jechać do ciotki lorda. Doświadczenie podpowiadało jej, że kobiety, zwłaszcza zaś pruderyjne stare panny, z miejsca zaczynały traktować ją z niechęcią.

Poza tym nie chciała znów zostać pozostawiona samej sobie. Tym bardziej, że wspomnienia nocy spędzonej z lordem podpowiadały jej, iż rola jego kochanki nie byłaby wcale taka nieprzyjemna.

Zdradziecka myśl, iż rola żony lorda też nie byłaby taka znów niemiła, bezwiednie przemknęła jej przez głowę. Rozmyślając o horrorze, z jakim w jej mniemaniu wiązało się małżeństwo, zawsze wyobrażała sobie mężczyznę pokroju Matthew. Lord Middlethorpe stanowił jego przeciwieństwo. Był przystojny i dobrze wychowany, a także, jak przypuszczała, miły, zrównoważony i wyrozumiały...

Tyle że mężczyźni doskonale potrafią udawać miłych, póki kobieta nie znajdzie się w ich władzy.

Nie, nie małżeństwo. Nawet z nim.

Przypomniała sobie, że jest bezpłodna. To czyniło ją niezdatną do małżeństwa dla większości mężczyzn, ci bowiem pragnęli dzieci. Jedynymi, którzy mogliby wziąć pod uwagę możliwość poślubienia jej, byli rozwiąźli przyjaciele Matthew, którym żona potrzebna była jedynie jako zabawka. Zaczęła gorączkowo zastanawiać się, jak by tu przekonać lorda Middlethorpe'a, by wziął ją na kochankę, zamiast odwozić do ciotki. Już sama myśl o niej napawała ją przerażeniem.

Choć dzień wstał rześki i pogodny, drogi pozostały błotniste, a miejscami wręcz trudne do przebycia. Szybko też stało się jasne, iż mimo popędzania koni, a nawet ich zmiany, nie dotrą do Marlborough przed nocą.

- Będziemy musieli gdzieś się zatrzymać - powiedział lord Middlethorpe.

- Tak - odparła Serena, zastanawiając się nad możliwościami, jakie stwarzała tego rodzaju sytuacja.

Z pewnością nie wolno jej zachować się tak, jak pierwszej wspólnie spędzonej nocy, lecz może znajdzie się sposób, by skusić lorda jakoś inaczej. Instynkt podpowiadał jej, że podoba się Francisowi.

Zjechali z głównej drogi i w wiosce Fiddleton natknęli się na gospodę. Chociaż nie było to wytworne miejsce, znalazły się jednak dwie wolne sypialnie oraz prywatny salonik. Niczego więcej nie potrzebowali.

Dwie sypialnie. Serena zrozumiała aluzję. Choć lord przedstawił ich znów jako małżeństwo, wynajął dwie sypialnie...

Teraz stał samotnie w jednej z nich, bardzo z siebie dumny. Zachował się szlachetnie w obliczu wielkiej pokusy. Pragnienie, by kochać się z Sereną - tym razem będąc w pełni świadomym - płonęło w nim jak gorączka.

Ochroni przed pokusą zarówno siebie, jak i ją.

Zjedli w saloniku. Rozmowa nie kleiła się i co chwila zapadała bolesna cisza. Żadne nie czuło się na siłach, by poruszać ważne czy też osobiste tematy.

Po posiłku Serena wstała, kierując się do swej sypialni. Francis podniósł się grzecznie, zadowolony, że niepokojąca postać uwodzicielki zniknie mu sprzed oczu, nim siła jego woli do reszty osłabnie.

Zatrzymała się przy drzwiach.

- Ja... chciałabym zapewnić, milordzie, że nie musi się pan obawiać, iż mogę zachować się tak, jak... ostatnim razem...

Jej policzki pokrył cudowny rumieniec i Francisowi zabrakło tchu.

- Jestem tego pewny - wykrztusił w końcu. - Miłych snów.

Serena zniknęła w sypialni.

Francis zaś opadł na krzesło i czym prędzej wychylił kolejną szklaneczkę wina. Każdy nerw w jego ciele domagał się, by poszedł za nią. Podczas posiłku kremowe wzgórki jej piersi, widoczne w wycięciu sukni, niemal go zahipnotyzowały. Nic z tego, powiedział sobie stanowczo. Czyż miałby dać się znów uwieść, wbrew rozsądkowi, tajemniczej ladacznicy?

Tak, och tak! - krzyczało jego ciało.

Jęknął i ukrył twarz w dłoniach.

Usłyszał, że drzwi się otwierają, i podniósł szybko głowę. Rozpuściła włosy, które otaczały ją teraz niczym chmura, połyskująca złotem w blasku świecy, podczas gdy ta przeklęta suknia zdawała się podkreślać każdą krzywiznę jej pięknego ciała.

- O co chodzi? - zapytał zduszonym głosem.

- Pomyślałam, że... zostawię drzwi otwarte. Zaczerwieniła się jeszcze mocniej i umknęła w głąb sypialni.

Francis wpatrywał się w otwarte drzwi. Serena zniknęła z widoku i jedynym, co mógł dostrzec, były komoda oraz umywalka z dziewiczo białymi ręcznikami. Jednak otwarte drzwi mówiły same za siebie. Obiecywały miłe powitanie i raj pełen zmysłowych rozkoszy. Powiedziały mu także, iż ostatnia noc, kiedy dzielili z sobą łoże, nie stanowiła wyjątku. Serena była, przynajmniej w głębi serca, dziwką, a on pożądał jej zbyt mocno, by ulec. Z trudem przypomniał sobie, iż zamierza poślubić dobrą oraz cnotliwą młodą damę. A skoro tak, samo rozważanie tego, iż mógłby jednocześnie wziąć sobie tę uderzającą piękność za kochankę stanowi dla lady Anne obrazę. Powinien zarzucić plan odwiezienia Sereny do ciotki Arabelli, gdyż doskonale zdawał sobie sprawę, że stanowi on przejaw słabości wobec tej kobiety. Bez wątpienia rozsądniej byłoby dać jej sakiewkę pełną gwinei i wsadzić do londyńskiego dyliżansu.

Wiedział jednak, że tego nie zrobi.

Rozdział 6

Przyjechali do Summer St. Martin w południe. Serena wysiadła z dwukółki i podeszła do solidnego, zbudowanego z kamienia domu, zwanego Patchem's Cottage z entuzjazmem skazańca wstępującego na szubienicę. Dlaczego w ogóle zgodziła się tu przyjechać? Ponieważ jest tchórzem, a pozostałe możliwości śmiertelnie ją przerażają, odpowiedziała sobie samej.

Lord Middlethorpe zastukał do pomalowanych czarnym lakierem drzwi. Otworzyła im niemłoda pokojówka, której twarz rozjaśniła się na widok gościa.

- Och, milordzie! Proszę wejść!

Po chwili w holu pojawiła się starsza dama: koścista, żwawa i bystrooka.

- Francis! Co za miła niespodzianka! - Potem dostrzegła Serenę i uniosła pytająco brwi. - Cóż to, wpadłeś znowu w kłopoty?

Potrząsnęła głową i wprowadziła ich do saloniku, polecając po drodze:

- Kitty, herbata!

Pokojówka pośpiesznie wyszła, a Serena rozejrzała się nieśmiało po niewielkim pomieszczeniu. Arabella Hurstman nie była, jak się obawiała, starą panną o zaciśniętych w grymasie wiecznego niezadowolenia wargach, lecz pełną życia kobietą w trudnym do określenia wieku. Mimo to nadal budziła w niej przerażenie.

- Proszę usiąść - poleciła krótko Serenie, wskazując krzesło przy kominku - i się rozgościć.

Zwróciła spojrzenie bystrych oczu na lorda Middlethorpe.

- To nie kolejna żona przyjaciela, mam nadzieję? - spytała ostro.

Serena spojrzała zdumiona na swego dobroczyńcę. Mogłaby przysiąc, że się zaczerwienił.

- Oczywiście, że nie.

Arabella usiadła, wyprostowana, jakby połknęła kij.

- Przeczytałam w gazetach, że Charrington właśnie się ożenił. To jeden z Zabijaków, prawda? A teraz ty pojawiasz się tu z kobietą. Zbyt wiele, jak na zbieg okoliczności.

- Dopiero co usłyszałem, że Charrington wrócił do Anglii - odparł lord. - Nie miałem pojęcia, że planuje ożenek. Na pewno znajdę zawiadomienie o tym w poczcie, gdy wrócę wreszcie do domu. Domyślam się, że Nicholas także o niczym nie wiedział, inaczej wspomniałby coś na ten temat.

- Znowu skumałeś się z Królem Zabijaków, prawda? Bez wątpienia przez niego wpakowałeś się w kłopoty.

Pomimo iż ciotka nie szczędziła lordowi cierpkich komentarzy, widać było, że uwielbia swego siostrzeńca, a on ją. Szkoda, że nie rozumiem, o co chodzi z tymi Zabijakami, pomyślała Serena.

- Ciotko Arabello - powiedział lord, przejmując kontrolę nad konwersacją - pozwól, że przedstawię ci Serenę Allbright. Potrzebuje miejsca, gdzie mogłaby schronić się na jakiś czas, gdyż poróżniła się z rodziną. Mam nadzieję, że okażesz dobre serce i zaopiekujesz się nią przez kilka tygodni.

Słowa bratanka skłoniły Arabellę, by przyjrzała się uważniej gościowi.

- Boże miłosierny - powiedziała po chwili. - To niedopuszczalne!

Serena poczuła, że na twarz wypływa jej rumieniec wstydu i poczucia winy.

- Przepraszam - wykrztusiła.

Spróbowała wstać, lecz starsza dama pchnęła ją stanowczo, zmuszając, by na powrót usiadła.

- Nie traktuj tego jako obrazy, dziecko, po prostu zaskoczyła mnie twoja powierzchowność. Musiała przysporzyć ci wielu problemów.

Komentarz świadczący o zadziwiającym zrozumieniu sprawił, iż Serena dosłownie zalała się łzami. Ledwie słyszała, jak panna Hurstman przywołuje Kitty i odprawia lorda. Potem, kiedy już wypłakała wszystkie łzy, zapakowano ją niczym małe dziecko do ciepłego łóżka. Dopiero wtedy uświadomiła sobie, że nie podziękowała swemu wybawcy.

Chociaż rozstanie z lordem nieco ją zasmuciło, ogólnie rzecz biorąc odczuwała przede wszystkim ulgę. Jakimś cudem zaoferowano jej schronienie, bezpieczne miejsce, gdzie mogła odpocząć, spokojnie pomyśleć i zastanowić się, co dalej. Była głęboko wdzięczna mężczyźnie, który ją tu przywiózł, ale nie chciała już, by został jej protektorem, w jakimkolwiek sensie tego słowa. Prawdę mówiąc, nie chciała mieć nic do czynienia z żadnym mężczyzną.

Podczas pierwszych dni w Summer St. Martin w ogóle nie myślała o Francisie, pozwalając po prostu, by Arabella - gdyż panna Hurstman nalegała, by tak ją nazywać - i Kitty troszczyły się o nią, z wolna wciągając w codzienne obowiązki i nie zadając zbyt wielu pytań.

W końcu, kiedy zasiadły pewnego dnia nad filiżanką herbaty, Arabella powiedziała:

- Pora już, byś opowiedziała mi swoją historię, dziewczyno. Kiedy ją poznam, będziemy mogły zdecydować, co dla ciebie najlepsze.

Serena wbiła wzrok w filiżankę.

- Naprawdę, wolałabym nie.

- Wyrzuć to z siebie, a na pewno poczujesz się lepiej. Serena spojrzała na starszą damę z niechęcią.

- Przypuszczam, że to właśnie mówi chirurg, kiedy ma odciąć komuś nogę. Dokładnie tym tonem.

- Rzeczywiście - stwierdziła bezlitośnie Arabella. - I się nie myli. To jak? Mam iść po toporek?

Serena westchnęła.

- Naprawdę nazywam się Serena Riverton. Moim mężem był Matthew Riverton. Nie mogła pani o nim słyszeć, ale...

- Oczywiście, że o nim słyszałam. Rozpustny Ri-verton. Obrzydliwy typek. Czemu za niego wyszłaś? Mógłby być twoim ojcem.

Reakcja Arabelli zaskoczyła Serenę.

- Ja... nie miałam wyboru.

- Kobieta zawsze ma wybór, jeśli tylko wystarczy jej odwagi, by z niego skorzystać.

- Nie w wieku piętnastu lat - odpaliła Serena.

- Piętnastu - powtórzyła z wolna Arabella. Serena mogłaby przysiąc, że starsza dama zbladła.

-Tak.

- Och, biedactwo.

Serena poczuła, że łzy współczucia dla dziecka, jakim kiedyś była, dławią ją w gardle.

- Tak.

Arabella chrząknęła i dolała im herbaty.

- Rozumiem. Lecz on niedawno umarł, prawda? Na czym polega zatem twój problem, moja droga? Nie jesteś bogatą wdową?

- Nie.

Serena wyjęła chusteczkę i oczyściła nos.

- Matthew przepuścił większość majątku, próbując wkupić się do towarzystwa, a nim się zorientowałam, moi bracia położyli ręce na tym, co zostało.

Podniosła głowę i spojrzała ostro na Arabellę.

- Wiem, że źle się spisałam, lecz euforia odebrała mi rozum. Nie sądziłam... nie spodziewałam się, że mogliby...

- Przejąć inicjatywę i wykorzystać cię? Nie znasz mężczyzn, moja droga. Jeśli dasz im choć cień szansy, będą starali się przejąć nad tobą kontrolę, a wielu także zechce cię wykorzystać.

Zacisnęła z namysłem usta.

- Bez wątpienia pieniądze dałoby się odzyskać na drodze sądowej...

- Tak przypuszczam - zgodziła się z nią Serena, bawiąc się filiżanką - ale nie było ich zbyt wiele -około trzech tysięcy funtów, z czego większość pochłonęłyby koszty sądowe. Poza tym - dodała z wahaniem - boję się ich. To znaczy, moich braci. Wiem, że trudno uwierzyć, iż mogliby zmusić mnie do zawarcia kolejnego małżeństwa, obawiam się jednak, że to by się im udało. Wolałabym, by nie wiedzieli, gdzie przebywam.

- Dobrze zatem - powiedziała Arabella, jakby nie chodziło o nic ważnego. - Musisz zostać tutaj. Przyda mi się towarzystwo, choć pięknej młodej kobiecie takie życie musi wydawać się okropnie nudne...

- Ależ nic podobnego - zaprotestowała Serena gorąco.

Pojawiła się oto nadzieja na spokój i bezpieczeństwo. Perspektywa tego bardzo ją cieszyła.

- Przez jakiś czas może i nie - zauważyła sceptycznie Arabella. - Poza tym będziemy musiały wysłuchać, co ma do powiedzenia Francis.

- Nie chciałabym nadużywać jego uprzejmości -wtrąciła Serena pośpiesznie.

Arabella zmarszczyła brwi.

- On nie ma prawa dyktować mi, co mam robić -poprawiła Serenę. - Powiedz to.

Serenie o mało nie opadła szczęka, spostrzegła jednak, że Arabella mówi poważnie.

- On nie ma prawa dyktować mi, co mam robić -powiedziała słabo. - Lecz skoro tak...

- No już, wykrztuś to.

- Jeśli on nie ma takiego prawa, to pani także nie! - powiedziała Serena, dziwiąc się własnej śmiałości.

Arabella tylko się uśmiechnęła.

- Dobra dziewczynka. Wiedziałam, że nie jesteś do cna pozbawiona kręgosłupa, potrzeba ci jedynie trochę ćwiczeń. Przede wszystkim musimy zaopatrzyć cię w jakieś ubrania.

- Mam tylko cztery gwinee.

- Dopilnowałam, by Francis zostawił dla ciebie pieniądze. Jest tego około dwudziestu funtów.

- Nie mogę przyjąć jego pieniędzy - zaprotestowała Serena - gdyż jeśli to uczynię, dam mu prawo, by dyktował mi, jak mam postępować.

Arabella spojrzała na Serenę i zapytała:

- Naprawdę sądzisz, że jesteś warta tylko dwadzieścia funtów, z duszą i ciałem?

Cóż za absurdalna uwaga, pomyślała Serena.

- Nie, ale...

- Francis dał mi te pieniądze, gdyż miał po temu dobry powód, dziecko. Nie jesteś mu nic winna.

Przez jeden przerażający moment Serena zastanawiała się, czy lord Middlethorpe nie powiedział aby ciotce o jej bezwstydnym zachowaniu w domu Postów, i tym sposobem nie usiłuje jej zapłacić. Doszła jednak do wniosku, że to niemożliwe.

Lecz widać gryzło go sumienie i Serena była z tego zadowolona. Wiedziała, że to ona postąpiła źle, ale zdawała sobie też sprawę, że mężczyzna - porządny mężczyzna - będzie mimo to czuł, że jest jej coś winien. Jeśli pieniądze pozwolą lordowi uwolnić się od tego ciężaru, niech i tak będzie.

Wydała niewielką ich część na materiał, i niewiele więcej na opłacenie szwaczki. Pani Pritchard uszyła jej także kilka sztuk tak potrzebnej bielizny i parę nocnych koszul. Choć szwaczka chętnie zademonstrowałaby swoje umiejętności, szyjąc bardziej wyszukane ubrania, Serena uparła się, by obie suknie, które zamówiła, były jak najskromniejsze. Szerokie, skrojone z koła spódnice miały kieszenie, których nie posiadały suknie zamawiane przez Matthew, a staniki były wysoko zapięte pod szyją. Skromny styl bardzo spodobał się Serenie, podobnie jak fakt, że ze strojami nie wiązały się żadne wspomnienia i nie bił od nich zapach jej starych perfum.

Podszyta futrem peleryna nadal nimi cuchnęła, poszła więc za radą lorda Middlethorpe i wywieszała ją codziennie na kilka godzin, mając nadzieję, że zapach w końcu zwietrzeje. Póki to nie nastąpi, chętnie korzystała z zapasowego płaszcza Arabelli, prostego wiejskiego stroju, uszytego z czerwonej wełny.

Zaczęła spinać włosy w ciasny kok, nie dopuszczając, by wymknął się z niego choćby loczek. Nie była na tyle naiwna, by sądzić, że czyni ją to przeciętną, ale i tak czuła się zdecydowanie bardziej normalnie. Zadbawszy o wygląd, z radością rzuciła się w wir świątecznych przygotowań, a było to coś, czego nie robiła od dzieciństwa, od czasów sprzed zamążpójścia. Przybrała zielonymi gałązkami obudowę kominka oraz półki i spędzała mnóstwo czasu, dekorując kościół. Ludzie z wioski szybko zaakceptowali młodą przyjaciółkę panny Hurstman.

Poczuła się nawet na tyle silna, by zacząć planować przyszłość. Mimo że było jej tu dobrze, czuła, iż nie może zostać z Arabella na zawsze. Lecz teraz, gdy ludzie już jej nie odrzucali, mogła pomyśleć o znalezieniu pracy. Nie jako guwernantka, zdawała sobie bowiem sprawę, iż praca w domu, gdzie są mężczyźni, to zajęcie nie dla niej, lecz może jako towarzyszka starszej damy. Arabella dałaby jej konieczne referencje, podobnie proboszcz. Arabella mogła nawet znać odpowiednią starszą damę, kto wie.

Kiedy nadejdzie wiosna i pogoda się poprawi, pomyśli o tym, jak stać się niezależną, na razie jednak po prostu cieszyła się spokojem oraz poczuciem bezpieczeństwa. Po raz pierwszy w dorosłym życiu czuła się naprawdę szczęśliwa.

Aż do dnia, gdy Arabella zatrzymała ją pewnego ranka i, zaróżowiwszy się z zażenowania, powiedziała:

- Nie pomyślałam o. tym, iż możesz potrzebować czegoś z racji swoich miesięcznych przypadłości, gdyż sama mam to już dawno za sobą. Jednak w komodzie jest mnóstwo białej flaneli. Weź, ile ci trzeba.

Serena wyjąkała podziękowania, zaś Arabella najwidoczniej wzięła jej niepewność za zażenowanie. Tymczasem nie była to prawda. Serena dopiero teraz uświadomiła sobie, że okres się spóźnia. Gorączkowe obliczenia ujawniły, że powinna była dostać go już przed tygodniem. Słyszała, że szok może zakłócić naturalny bieg rzeczy, lecz choć jej egzystencja obfitowała w nagłe przeżycia, dotąd przypadłości pojawiały się regularnie niczym w zegarku.

Nie mogła być przy nadziei.

Była przecież bezpłodna.

Po chwili panika ustąpiła. Nie mogła począć. Lekarz Matthew powiedział, że ma zdeformowane łono, a w ciągu ośmiu lat małżeństwa nie poczęła ani razu. Najwidoczniej to ostatnie przeżycia niekorzystnie wpłynęły na jej cykl. Uspokoiwszy się, zaczęła planować wraz z Arabella, skąd by tu uzyskać produkty na zaopatrzenie świątecznych koszy dla biednych, dziękując w duchu niebiosom za to, że jest bezpłodna.

Gdyby była w odmiennym stanie, doprawdy nie wiedziałaby, co robić.

Kiedy Serena dziękowała za to, że jest bezpłodna, Francis siedział samotnie u White'a, jedząc obiad i mocno się nudząc. Spędził ostatnie tygodnie usiłując wyśledzić, gdzie przebywa Charles Ferncliff, ponieważ obawiał się, że łajdak nie przestanie nękać jego matki. Niczego jednak nie odkrył.

Dowiedział się za to, że Ferncliff jest młodszym synem lorda Barrowa z Derbyshire. Dyskretne przepytywanie ujawniło, iż rodzina sądzi, że nadal zatrudniony jest u Shipleyów. Śledztwo w okolicy Weymouth także niczego nie wykazało. Podczas krótkiego pobytu w tej miejscowości pan Ferncliff spędził dzień, jeżdżąc konno po okolicy. Jako powód tych peregrynacji podał zwiedzanie anglosaksońskich zabytków. Zwiedzanie, też mi coś!

Dla jakich niegodnych czynów miałoby być przykrywką? Kradzieży? Większość rzeczonych zabytków stanowiły rozpadające się mury kościołów oraz kamienne krzyże. Raczej trudno byłoby wywieźć i sprzedać coś takiego.

Dziś Francis otrzymał od matki list, w którym zapewniała go, że „ten człowiek" przestał się jej naprzykrzać. Co więcej, nalegała, by oświadczył się wreszcie lady Anne, gdyż księżna zaczęła taktownie rozpytywać o przyczyny jego milczenia. Na koniec lady Middlethorpe zażyczyła sobie, aby syn był obecny w Priory na święta.

Przypuszczał, że matka ma rację. Najwidoczniej udało mu się wystraszyć Ferncliffa, zaś Anne z pewnością zaczęła się już niepokoić. To okropne, że nie zdobył się choć na to, aby napisać do jej rodziców, wyjaśniając powody swej nieobecności. Jeśli wyruszy następnego dnia, będzie mógł zatrzymać się w Lea Park przez kilka dni i nadal zdąży na święta do domu.

Lecz co z Sereną? Ponieważ nie słyszał nic o tym, by było inaczej, przypuszczał, że nadal przebywa w Summer St. Martin. Kobieta taka jak ona nie będzie jednak w stanie pozostać tam na zawsze. Powinien wysłać więcej pieniędzy - znacznie więcej -i upewnić się, iż Arabella rozumie, że Serena powinna sama decydować o swej przyszłości. Oznaczało to bez wątpienia, że gdy pogoda się poprawi, Serena wyruszy bez zwłoki do Londynu, gdzie znajdzie sobie natychmiast protektora...

W jego głowie zaczął powstawać plan...

Tak łatwo byłoby to zorganizować. Mógłby wynająć niewielki dom w pobliżu Londynu, umeblować go i wyposażyć, a potem nająć dyskretną służbę. Gdy wszystko byłoby już załatwione, mógłby wybrać się do Summer St. Martin. Wystarczyłoby powiedzieć: „Chcę, byś została moją kochanką", a Serena przyłączyłaby się do niego i byliby szczęśliwi na wieki.

Potrząsnął głową. Nie wolno mu tak postąpić.

Miał nadzieję, że jego obsesja bierze się stąd, iż Serena była jego pierwszą kobietą. Może wizyta w burdelu pomogłaby mu to zwalczyć. Nie zdecydował się jednak na to. Wysłużone dziwki, choć z pewnością utalentowane, budziły w nim odrazę, wątpił także, by równie banalna przygoda mogła odmienić jego uczucia.

Lecz cóż mogło być bardziej banalnego niż uwiedzenie przez przypadkowo poznaną kobietę?

A jednak, wbrew wszystkiemu, nie było to wcale banalne.

Kusiło go, by przenieść swoje zainteresowanie z Ferncliffa na Serenę. Bez trudu mógłby dowiedzieć się o niej wszystkiego. Czuł jednak, że wiedza ta jeszcze bardziej skomplikowałaby mu życie, miast je ułatwić. Pragnął wyrzucić ją na dobre ze swego życia, lecz gdyby to zrobił, mógłby pewnego dnia spotkać ją uwieszoną ramienia innego mężczyzny, a sama myśl o tym wydawała się nie do zniesienia. Tymczasem spędzał niespokojne noce, pełne tęsknoty i dręczących pragnień...

- Cóż za głębokie westchnienie - dobiegł go czyjś głos. - Czyżby nie posłużyła ci ryba?

Francis podniósł wzrok i zobaczył sir Stephena Balia, członka parlamentu. Skinął na przyjaciela, by ten przyłączył się do niego.

- To tylko problem, który muszę rozwiązać - powiedział.

Sir Stephen opadł na krzesło z wdziękiem, który zaskarbił mu przydomek Dandysa Polityki. Właśnie zaczął wyrabiać sobie nazwisko w Izbie Gmin dzięki sile swoich przekonań oraz przemowom pełnym ironii i sardonicznego dowcipu.

W wieku lat dwudziestu pięciu był bladym, wysokim i przystojnym młodzieńcem z twarzą naznaczoną cynicznym poczuciem humoru.

- Problem, w którego rozwiązaniu mógłby dopomóc ci Zabijaka? - zapytał, gestem nakazując kelnerowi, by przyniósł dodatkową szklaneczkę.

- Nie. A już na pewno nie taki, który należałoby roztrząsać w Izbie Gmin.

Francis odsunął na bok rozważania o Serenie i skupił się ponownie na Ferncliffie.

- Istnieją może jakieś sprytne sposoby, aby odnaleźć człowieka, który nie chce być odnaleziony? - zapytał.

- Nie bardzo. Jeśli unika domu i zwykłych zajęć, tylko szczęśliwy traf mógłby pomóc go odnaleźć.

- Tego się obawiałem - odparł Francis, napełniając szklaneczkę przyjaciela.

- Co ten facet ci zrobił?

- Zagroził rozpuszczeniem bzdurnych plotek na temat mojej matki. Nastraszyłem go i chyba zrezygnował, chętnie jednak spędziłbym z nim chwilę sam na sam, by się upewnić. Jutro muszę wyjechać na wieś, a nie udało mi się go wywęszyć.

- Masz jakiś powód, by sądzić, że facet przebywa teraz w Londynie?

- Nie - przyznał Francis. - Ale to miejsce jest jak magnes. Przyciąga wszystkich łajdaków.

- Co prawda, to prawda. Zostaję tu na święta. Podaj mi jego nazwisko, spróbuję się rozejrzeć.

- Ferncliff. Charles Ferncliff - odparł Francis z niechęcią, której powodów nie rozumiał.

- Charles Ferncliff! - wykrzyknął Stephen. - Niemożliwe!

- Znasz go?

- Poznaliśmy się. Błyskotliwy facet. Przyjmuje posadę nauczyciela, choć tak naprawdę pracuje nad książką o kulturze anglo-saksońskiej. Bardziej niż sprawy współczesne interesuje go poezja oraz kurhany.

Cóż, to by się zgadzało.

- Zatem studia musiały pomieszać mu w głowie, zapewniam. Powziął urazę do mojej matki, gdyż nie podobało jej się, jak traktuje podopiecznych. Zagroził, że rozpuści na jej temat paskudne plotki, jeśli mu nie zapłacimy.

- Dobry Boże. Biedaczysko.

- Niepokoję się raczej o matkę - zauważył Francis.

- Cóż, oczywiście. Najwidoczniej dopadła go choroba. Nie mogę uwierzyć, że mógłby zachować się wobec podopiecznych niewłaściwie. Choć to typ mózgowca, świetny z niego żartowniś i wspaniały sportowiec. A co się tyczy reszty...

- W jakim jest wieku? - zapytał Francis. - Sądziłem, że młodszy od nas.

- Dobry Boże, nie. Ma co najmniej trzydzieści pięć lat. Jak już mówiłem, podejmuje się nauczania jedynie po to, aby zarobić na studia i zawsze upewnia się, że dom jego pracodawców położony jest w interesującej okolicy, pośród anglosaksońskich zabytków.

- Mamy w Priory anglosaksoński kościół i wzgórze, gdzie prawdopodobnie znajdował się kiedyś dwór. Wszystko pasuje, ale jest w tym coś dziwnego. Jak powiedziałeś, musiało pomieszać mu się w głowie.

- Boże, mam nadzieję, że to nic aż tak poważnego - zauważył Stephen. - Lecz nawet jeśli, wyrządziłby krzywdę przede wszystkim sobie. Skoro znam Ferncliffa osobiście, nie ma sprawy: zauważę go, jeśli się pokaże.

- Byłbym wdzięczny. A jeśli naprawdę padło facetowi na głowę, postaraj się przemówić mu do rozumu. Nie będę miał pretensji, jeśli rzeczywiście chodzi tu o chorobę, nie pozwolę jednak, by nękał moją matkę.

- Oczywiście.

Poniechali tematu i zajęli się plotkowaniem, zwłaszcza o Leanderze Knollis, który poślubił niespodziewanie dziewczynę znikąd i - jak zapewniał Stephen - wydawał się szczęśliwy.

- Przejeżdżali oboje przez Londyn w zeszłym miesiącu - powiedział młody parlamentarzysta, wstając. - Wydaje mi się, że już pora, by Zabijaki znowu się zjednoczyli.

- Sądzę, że Nicholasowi też chodzi to po głowie.

- I bardzo dobrze. Wesołych świąt. Przekaż wyrazy uszanowania matce, i tak dalej...

Co powiedziawszy, odszedł, pozostawiając Francisa rozmyślaniom o małżeństwie.

Trzej spośród Zabijaków wzięli sobie żony. Najwidoczniej taka była moda, i on powinien też się jej poddać. Ciekawe, kiedy Anne zgodziłaby się za niego wyjść. Zapewne wolałaby, aby ślub odbył się w maju lub czerwcu, on jednak nie mógł czekać tak długo.

Może udałoby się poślubić ją szybciej. Dużo szybciej. W przyszłym tygodniu?

Rozbudzone zmysły nie dawały mu spokoju.

Spróbuje przekonać Anne i jej rodziców, aby zgodzili się na ślub w styczniu. Poślubi dziewczynę i przestanie myśleć o Serenie.

Gdzieś w głębi jego umysłu rozległ się kpiący śmiech.

Skończywszy posiłek, rozsądnie skierował myśli ku Charlesowi Ferncliffowi. Facet wydawał się zupełnie inny, niż się Francis spodziewał. Wyobrażał go sobie jako młodego człowieka w typie duchownego.

Z jakiegoś powodu cała ta sprawa z szantażem stawała się coraz bardziej podejrzana.

Z tajemniczą syreną w Wiltshire, ze wszech miar odpowiednią kandydatką na żonę w Hampshire, nieprzewidywalną matką w domu oraz skutecznie go unikającym łajdakiem, który wcale takim się nie wydawał, sam zaczynał czuć się jak przyszły pensjonariusz domu wariatów.

Następnego dnia zatrzymał konie przed portykiem Lea Park, zdecydowany przejąć kontrolę nad swoim życiem poprzez oświadczyny. Nie mógł udawać dłużej przed sobą, iż perspektywa ta nie napełnia go niepokojem. Przez chwilę czuł nawet pokusę, by uciec. Zważywszy, iż nie zawiadomił o swoim przyjeździe gospodarzy, z pewnością nikogo by nie rozczarował...

Przypomniał sobie jednak, że pora się ustatkować i spłodzić potomka. Zeskakując ze stopnia dwukółki, postanowił, że nie zostanie w Lea Park na noc. Porozmawia z księciem, oświadczy się Anne, a potem wyjedzie do Priory, używając świąt jako wymówki.

Wymówki?

Słowo to znaczy jedynie, zapewniał sam siebie, iż musi być w domu, by pomóc w przygotowaniach. Matka przywiązywała do nich wielką wagę. Jeśli nie uda mu się zaaranżować szybkiego ślubu, wróci tu z dłuższą wizytą albo zaprosi Anne do Priory.

Podchodząc do wielkich drzwi, uświadomił sobie, że serce bije mu szybciej niż zazwyczaj, i to nie z miłości. Wprowadzono go do przyjemnego saloniku, gdzie został powitany przez księżnę, mądrą kobietę, nieroszczącą sobie pretensji do urody.

- Miło, że wpadłeś, Middlethorpe - powiedziała. -Obawiam się jednak, iż Anne nie może jeszcze przyjmować.

- Dlaczego, księżno? - zapytał bez śladu emocji w głosie. - Zachorowała?

- To ty nic nie wiesz? Posłałam przed dwoma dniami słówko do Priory. Wietrzna ospa. Złapała ją w wiejskiej szkółce. Traktuje związane z dobroczynnością obowiązki bardzo poważnie.

Mrugnęła do Francisa.

- Naprawdę wolałaby, żebyś jej teraz nie oglądał. Wygląda dosyć okropnie.

- Zapewne - odparł Francis tępo. Ospa. Nic nie szło, jak powinno. Nagle poczuł, że nie ma ochoty tracić więcej czasu. - Czy książę jest może w domu? Chciałbym z nim porozmawiać.

Księżna spojrzała na niego z ukosa.

- Niestety, nie. Wyjechał do Szkocji, lecz nie na długo. Może wróciłbyś tutaj po świętach? Na pewno zastaniesz nas w dobrym zdrowiu. A jeśli zechcesz zostać dłużej, będziemy temu bardzo radzi.

Francis poddał się losowi.

- Oczywiście, księżno.

Przekazawszy najserdeczniejsze życzenia Anne, wsiadł do bryczki i ruszył do Priory.

Jaka niespodzianka czeka go na miejscu? Czy matka zdecydowała się w końcu przestawić choć jeden mebel? Mało prawdopodobne, pomyślał, kierując zaprzęg w stronę domu. Priory było niczym mauzoleum, poświęcone pamięci jego ojca. Nigdy się tam nic nie zmieniało. Nawet coś tak zwykłego, jak wymiana zasłon przy łóżku, wprawiało matkę w przygnębienie. Choć sądził, że oddanie rodzicielki pamięci męża zasługuje na podziw, uważał także, iż życie toczy się dalej i pewne rzeczy powinny ulec zmianie.

Thorpe Priory pozostanie jednak takie jak zawsze, doskonale przygotowane do świąt Bożego Narodzenia.

Dlaczego myśl o tym była aż tak przygnębiająca?

Ponieważ wybrany przez matkę sposób spędzania świąt - niezmienny od śmierci ojca - zdecydowanie mu nie odpowiadał.

Ostrokrzew, jedlina i rozmaryn znajdą się w tych samych co zawsze miejscach, przewiązane, jak zazwyczaj, czerwoną wstążką. Czerwone, perfumowane świece będą czekały w holu, aby powitać wieśniaków, kiedy przywiozą tradycyjne świąteczne polano do kominka. Wieśniacy odśpiewają kolędy, a potem zostaną uraczeni przez panią domu grzanym cydrem i pasztecikami. Lord Middlethorpe zaś - czyli Francis - wręczy na odchodnym każdemu z kolędników po koronie. Jednym słowem, wszystko odbędzie się jak przed trzydziestoma laty albo jeszcze dawniej.

Wieśniacy będą im szczerze wdzięczni. Francis rozumiał, że dla ludzi z wioski jest to ważny rytuał, który jednak mocno mu już ciążył. Zazdrościł prostym ludziom tego, iż mogli wrócić do chat, gdzie czekały na nich niewybredne rozrywki. W dzień Bożego Narodzenia bezdzietny pastor i jego żona zostaną zaproszeni do Thorpe Priory na obiad. Drugiego dnia świąt Francis i matka wręczą służbie paczki z prezentami, zawierające rozsądnie dobrane sztuki odzieży.

Póki w domu były siostry, atmosfera podczas świąt nie wydawała się aż tak przygnębiająca. W zeszłym roku gościła u nich w tym czasie ciotka Arabella, wprowadzając nieco ożywienia, zwłaszcza podczas nieuniknionych dyskusji ze swą konwencjonalną młodszą siostrą. Jednak w tym roku Arabella pozostanie w domu, z Sereną. Oznaczało to, iż Francis spędzi święta jedynie z matką i choć ją kochał, kilka świątecznych dni zapowiadało się piekielnie nudno.

Skręcając z precyzyjnie dobraną prędkością w dobrze znaną, wiejską drogę, prowadzącą do Thorpe zastanawiał się, jak też spędzą święta Serena i Arabella. Znając ciotkę, należało się spodziewać, iż będą bawiły się zdecydowanie lepiej niż on.

Może, choć sam nie chciał oddalać się z domu na święta, mógłby przełamać schemat i zaprosić w tym roku paru gości. Kilku spośród Zabijaków na przykład. Roześmiał się w głos, a woźnica zerknął na niego spod oka. Już sobie wyobrażał reakcję matki na to pogwałcenie odwiecznych zwyczajów i tradycji. Do chwili, kiedy wjechali w prostą jak strzała aleję dojazdową, obramowaną równie prostymi topolami, czuł się już samotny i wielce przygnębiony, a był to u niego rzadki stan umysłu. Widok klasycznie pięknego domu, oślepiającego bielą nawet w marnym świetle grudniowego słońca, ani trochę nie podniósł go na duchu. Na domiar złego przypomniał sobie, że Anne uważa Priory za doskonałe i będzie chciała zachować je dokładnie takim, jakim jest teraz. Bo, prawdę mówiąc, było doskonałe. Przyznawała to większość znających się na rzeczy osób. Ojciec Francisa kazał zburzyć stare, rozpadające się domostwo i wynajął najlepszych architektów, by zbudowali na jego miejscu to palladiańskie dzieło sztuki. Tylko że - pomyślał Francis buntowniczo - Thorpe Priory, Wiejski Klasztor, to cholernie głupia nazwa dla klasycystycznie doskonałej budowli.

Może po prostu nie cenił zbytnio klasycznej doskonałości.

Podobała mu się ciepła zwyczajność Redoaks Nicholasa albo przytulność siedziby Luciena, Hartwell. Nawet Lea Park, choć w ciągu trzystu lat nad miarę się rozrosło, odpowiadało mu bardziej niż dom, który odziedziczył. Ani doskonale wyszkolona służba, ustawiona w ordynku, by go powitać, ani świąteczne dekoracje w tchnącym chłodem marmurowym holu nie mogły sprawić, by poczuł się tu jak w domu. To przecież śmieszne - pomyślał.

Pozbywając się wierzchniej odzieży, postanowił, że po świętach wybierze się na polowanie. Choć nie przepadał za tym sportem, da mu to okazję, by spotkać się w Melton z paroma wesołymi towarzyszami, w tym kilkoma Zabijakami. Przez jakiś czas będzie tam Stephen, a także Con Somerford, wicehrabia Amleigh. Miles Cavanagh nie przepuści okazji, by zaprezentować swoje wspaniałe irlandzkie konie. Bardzo by też go zdziwiło, gdyby Lucien de Vaux, zapalony myśliwy, nie pokazał się choć na krótko, mimo iż niedawno się ożenił.

Perspektywa przyszłych rozrywek nieco podniosła Francisa na duchu, był więc w stanie zareagować odpowiednio na radosne powitanie ze strony służby. Dopiero później uświadomił sobie, iż nie uwzględnił w swych planach lady Anne. Wmówił więc sobie czym prędzej, że będzie potrzebowała kilku tygodni, by w pełni odzyskać siły.

Jedną z pierwszych spraw, jakimi zajął się po powrocie, było wypytanie kamerdynera, gdyż nadal nie dawało mu spokoju podejrzenie, iż Charlesa Ferncliffa ostrzegł ktoś z domowników. Griffin zapewnił, że nie przyjęto od roku do służby nikogo nowego, ci zaś, którzy pracowali w Priory od dawna, są bez wyjątku uczciwi i godni zaufania.

- A co z dżentelmenem o nazwisku Ferncliff, który przebywał przez jakiś czas w okolicy, Griffinie? Czy ktoś od nas zaprzyjaźnił się z nim bliżej?

- Ma pan na myśli dżentelmena, który był guwernerem synów lorda Shipleya, milordzie? Nic mi nie wiadomo, by ktoś ze służby utrzymywał z nim stosunki inne niż te wynikające z obowiązków.

Sprawa robiła się coraz dziwniejsza. Tym bardziej, że Francis dosłyszał w głosie Griffina ton szacunku. Najwidoczniej i kamerdyner miał o Charlesie Ferncliffie dobre zdanie. Może to jakiś szaleniec posługuje się nazwiskiem guwernera, pomyślał. Lecz by to wykryć, trzeba znaleźć prawdziwego Ferncliffa.

Francis spotkał się z matką dopiero przy kolacji, gdyż powitawszy go, umknęła czym prędzej, mamrocząc coś o katastrofie w kuchni. Teraz, kiedy zasiedli wreszcie przy stole i podano zupę, Francis odprawił służbę, by mogli porozmawiać chwilę na osobności.

- Mam nadzieję, że nie pojawiły się dalsze kłopoty - zapytał.

- Absolutnie - odparła zdecydowanie. - Musiałeś doskonale sobie poradzić, kochanie.

- Z niczym sobie nie poradziłem. Facet prześliznął mi się przez palce w Weymouth i od tego czasu nie jestem w stanie wpaść na jego trop.

- Doskonale. Widocznie uświadomił sobie, jak głupio postąpił i zrezygnował.

W zachowaniu matki coś było nie tak.

- Nazwałbym jego zachowanie czymś więcej niż głupotą - powiedział Francis, bacznie przyglądając się rodzicielce. - Stephen Ball sądzi, że facet najzwyczajniej w świecie zwariował.

- Zwariował? - powtórzyła lady Middlethorpe, wpatrując się w syna.

- Stephen dobrze go zna. Twierdzi, że to błyskotliwy umysł i ogólnie rzecz biorąc, dżentelmen.

- Bez wątpienia kolejny Zabijaka - stwierdziła lady kwaśno, lecz na jej policzki wypełzł zdradziecki rumieniec.

- Mało prawdopodobne. Przede wszystkim jest od nas o dziesięć lat starszy. Opisałaś go jako człowieka młodego.

- Mnie mężczyzna po trzydziestce wydaje się młody... - lady Middlethorpe odsunęła talerz z zupą, którą ledwie tknęła. - Tak czy inaczej uznał, że lepiej zostawić mnie w spokoju, a o to przecież chodziło. Czy mam zadzwonić, by podano następne danie, mój drogi?

- Doskonale.

Spojrzał na matkę, siedzącą po drugiej stronie stołu, przy którym zmieściłoby się dziesięciu biesiadników. Co za niemądry sposób prowadzenia rozmowy, pomyślał. Dlaczego wcześniej nie przyszło mu to do głowy? Ponieważ wcześniej nie odczuwał naglącej potrzeby, by przyjrzeć się matce uważnie i ocenić jej reakcje.

Kiedy kamerdyner i lokaj wrócili, Francis wstał i podszedł bliżej miejsca, gdzie siedziała matka.

- Przenieś, proszę, moje nakrycie i ustaw je tutaj, Griffinie.

Kamerdyner pośpieszył wykonać polecenie, a matka spojrzała na Francisa, zaskoczona.

- Co ty, u licha, wyprawiasz, synu? - zapytała.

- Znużyło mnie już to przekrzykiwanie się przez stół, mamo.

- Wcale nie krzyczeliśmy. Jest absolutnie możliwe, by prowadzić konwersację przy stole nie podnosząc głosu. Twój ojciec i ja...

- Musieliście mieć oboje doskonały słuch - wtrącił Francis, siadając. - Ja nie mogę się takim poszczycić.

Lady Middlethorpe otwarła usta, a potem je zamknęła.

- Wyglądamy teraz nader dziwacznie - zauważyła w końcu.

- Jestem pewien, że służba głęboko to przeżywa. Rozejrzał się i podchwycił rozbawione spojrzenie lokaja. Mrugnął doń porozumiewawczo.

- Będzie, jak sobie życzysz - odparła matka lodowatym tonem. - Ty jesteś tu panem.

Francis pozwolił nałożyć sobie wołowiny.

- Proszę, nie odrzucaj drobnych zmian, mamo. Nie zamierzam przewrócić tego miejsca do góry nogami.

- Nie odrzucam niczego - odparła nadal chłodno. Teraz, gdy znalazł się bliżej, upewnił się, że jego

podejrzenia były słuszne. Matka nie wyglądała dobrze. Ostrożne zastosowanie kosmetyków nie mogło ukryć bladości i cieni pod dużymi oczami. Pora nie była odpowiednia, by w to wnikać, obawiał się jednak, że przeklęty Ferncliff - albo ktokolwiek się za niego podawał - nie zostawił matki w spokoju. Bez wątpienia kłamała, próbując ochronić swego delikatnego synka przed dużym złym facetem. Do licha.

By przetrwać jakoś posiłek, pogrążył się w lekkiej konwersacji i dopiero po chwili uświadomił sobie, że mówi o Zabijakach. Normalnie matka powstrzymałaby go dobrze odmierzoną sarkastyczną uwagą, gdyż irytowało ją, że Francis czuł się tak bardzo związany z grupą, zwłaszcza zaś z Nicholasem Delaney-em. Jak powiedział ten ostatni, to, że do niego napisała, było czymś w najwyższym stopniu niezwykłym, nawet jeśli zdawało się jej, że ukochany syn może zostać zamordowany.

Teraz uśmiechała się jednak leciutko, zachęcając go, by opowiadał o przyjaciołach. Postanowił poddać ją próbie.

- Spotkałem Nicholasa kilka tygodni temu - powiedział. - Ustatkował się i świetnie mu to zrobiło. Zamierzam spędzić u nich kilka tygodni wiosną.

- Jestem pewna, że będziesz dobrze się bawił - odparła bez śladu sarkazmu w głosie.

- Wspominał o tym, że powinniśmy wszyscy się spotkać. Pomyślałem, iż moglibyśmy zorganizować spotkanie właśnie w Redoaks.

- Skoro tak uważasz.

Francis zaczął się zastanawiać, czy to aby nie jego matka postradała zmysły.

Po kolacji, kiedy siedzieli sami w saloniku, zapytał:

- Nie miałaś zatem dalszych wiadomości od Ferncliffa?

- Nie - odparła matka.

Nalała mu herbaty, lecz spodek zadźwięczał przy tym o delikatną porcelanową filiżankę z bardzo nietypowym dla niej brakiem uwagi.

- Jeśli zwariował, może być niebezpieczny - zauważył Francis, biorąc filiżankę.

- Jeszcze jeden powód, aby go zignorować, kochanie.

- To niemądre, mamo. Jeśli oszalał, należy zamknąć go, zanim dokona dalszych szkód.

- Och, nie! - zaprotestowała, unosząc raptownie głowę.

- Dlaczego, do diabła?

- Zważaj, jak się wyrażasz, Francisie!

Kusiło go, by odezwać się w sposób, który sprawiłby, że matka wyskoczyłaby z pantofli, opanował się jednak.

- Dlaczego nie? - powtórzył.

Matka spuściła wzrok i odstawiła filiżankę. Francis zauważył, że na spodeczek spadło kilka kropli herbaty. Czyżby matce trzęsły się ręce?

- Te miejsca są takie okropne, Francisie - odparła. - Słyszy się różne rzeczy. Nie chciałabym, by ktokolwiek trafił tam i był zmuszony żyć zakuty w łańcuchy, tonąc w nieczystościach.

- Rozmowa o nim powoduje u ciebie zdenerwowanie - stwierdził Francis stanowczo. - Ani na chwilę nie uwierzyłem, że listy przestały przychodzić.

Odstawił filiżankę i wstał od stołu.

- Uważam, że kłamiesz, by mnie ochronić. Boisz się, że zostanę skrzywdzony. Cóż, czuję się skrzywdzony twoim brakiem wiary we mnie. Jestem dorosłym mężczyzną. Umiem posługiwać się pistoletem i pięściami. Nie musisz dłużej mnie chronić.

Wpatrywała się w niego ze zdziwieniem i sporą dozą obawy.

- Nie zamierzałam... - Widział, jak zbiera się w sobie. - Nie było więcej listów - zapewniła, ale zdradziło ją spojrzenie.

- Na miłość boską, mamo! - wybuchnął. - Mam polecić, by przeglądano twoją korespondencję?

- Nie, Francisie, proszę! Sprawa niewarta jest całego tego zamieszania.

- Bzdura. Wyglądasz na wyczerpaną. Ten człowiek cię krzywdzi i kto wie, do czego jeszcze może się posunąć!

Lady Middlethorpe ukryła nagle twarz w dłoniach.

- Proszę, Francisie! Krzywdzisz mnie bardziej niż on!

- Na miłość boską!

Spojrzała na syna niemal żałośnie.

- Proszę cię, abyś zapomniał o tej sprawie. Okropnie wytrąca mnie z równowagi. Możesz nie życzyć sobie, bym się o ciebie martwiła, lecz jestem matką i nic nie mogę na to poradzić. Zostaw to, proszę, i zajmij się lady Anne.

- Nie mogę zająć się tą sprawą, dopóki nie rozwiążę tamtej.

- A co one mają ze sobą wspólnego? - spytała matka, spoglądając na niego ze szczerym zdziwieniem.

Uświadomił sobie, że odpowiedź brzmi: nic. Wyjąwszy Serenę, której by nie spotkał, gdyby nie znalazł się podczas burzy na drodze do Weymouth. Gdyby nie to, byłby już zaręczony z lady Anne, a jego życie biegłoby swoim trybem.

Lecz co, na Boga, stałoby się z Sereną, gdyby się nią nie zaopiekował? Możliwe odpowiedzi sprawiły, że ciarki przeszły mu po kręgosłupie.

- Cóż, Francisie? - dopytywała się matka. - Jaki związek mają ze sobą te dwie sprawy? Lady Anne ma powód, by czuć się zaniedbywaną.

- Nie zaniedbuję jej. Zatrzymałem się w Lea Park, by z nią porozmawiać, okazało się jednak, że ma ospę. Podobno napisali do nas, by o tym zawiadomić.

- Oczywiście! Jak mogłam zapomnieć? Co z nią?

Zapomniałaś, ponieważ twój umysł zajęty jest wyłącznie tym, jakby tu ochronić mnie przed Ferncliffem.

- Nic jej nie będzie, lecz trzeba czasu, by wyzdrowiała. W tej sytuacji chyba wybiorę się wpierw na polowanie.

- Francisie, nie!

- Boże, mamo! Anne donikąd się nie wybiera. Spędziłem miesiąc, uganiając się za twoim szalonym guwernerem...

- Nie moim guwernerem. Francis zignorował uwagę.

... i mam ochotę rozerwać się przez tydzień czy dwa w towarzystwie przyjaciół. Co w tym strasznego?

Lady Middlethorpe wydała się nagle bardzo zmęczona.

- Doskonale. Przykro mi, że ta sprawa kosztowała cię aż tyle czasu i nerwów, mówiłam jednak od początku, byś jej poniechał. Skoro musisz polować, niech i tak będzie. - Wstała. - Napisz jednak do Lea Park i wyjaśnij powody swej nieobecności.

Wyszła z saloniku, opuściwszy ramiona.

Francis zapatrzył się w ogień na kominku. Rzeczywiście, był wytrącony z równowagi i nadmiernie drażliwy, a to do niego niepodobne. Powinien zaufać rozeznaniu matki i poniechać sprawy Ferncliffa; powinien wysłać Serenie więcej pieniędzy i przekonać kobietę, iż nie jest nią osobiście zainteresowany; powinien napisać do Lea Park i sprecyzować swoje zamiary względem lady Anne.

Potem, kiedy już wróci ze Środkowej Anglii, nie będzie miał wyboru, jak tylko porozmawiać z księciem i się oświadczyć.

Jako plan, jego zamysły przedstawiały się doskonale.

Tyle że nie zrealizował żadnego z nich.

Święta minęły i lady Middlethorpe żegnała oto syna, machając mu z uśmiechem skrywającym złe przeczucia. Jej życie zaczęło coraz bardziej pogrążać się w oszustwie. Brak rozwagi i niestosowne zachowanie wpędziły ją w nieszczęście, a teraz zagrażały także Francisowi. Gdyby nie wezwała go do siebie w listopadzie, byłby już zaręczony z lady Anne, tyle jej powiedział. Teraz wyczuwała w nim niechęć do zadeklarowania się. Na domiar złego ruszył na polowanie, gdzie mężczyznom zdarzało się ginąć. Zabroniłaby mu tego, gdyby mogła, niestety, te dni już minęły. Prawdę mówiąc, ostatnie wydarzenia sprawiły, że jej syn zaczął gwałtownie się zmieniać.

Teraz nie miała już na niego wpływu.

I jak powinna postąpić z Charlesem? Wróciła do buduaru, spoglądając na krytą jedwabiem sofę z niechęcią, ale i tęsknotą. Otworzyła zamkniętą na klucz szufladę i wyjęła plik listów. Francis miał rację: Charles nie przestał do niej pisać. Przeczytała ostatni, który przyszedł zaledwie na kilka dni przed przybyciem jej syna:

Twój młody zapaleniec ściga mnie po całym kraju, Cordelio! Musiałem schronić się w okropnej dziurze, by zapewnić sobie choć trochę spokoju. Odwiedził nawet moją rodzinę, wypytując, gdzie się podziewam. Postaraj się wbić mu do głowy trochę rozumu, inaczej przestanę go unikać. Jeśli zamierza mnie zastrzelić, niechaj obciąży to jego sumienie, i twoje także.

Kolejne kłamstwo. Tak rozpaczliwie starała się nie dopuścić, by mężczyźni się spotkali, że powiedziała Charlesowi, iż Francis zamierza z punktu go zastrzelić. Wspomniała słowa sir Waltera Scotta: „Cóż za splątaną sieć wijemy, jeśli choć jeden raz skłamiemy".

Sytuacja stawała się coraz bardziej niebezpieczna. Należało zdobyć się na odwagę i wyznać Francisowi prawdę, lecz jakżeby mogła? „Drogi chłopcze, od początku kłamałam, oskarżając niewinnego człowieka. Charles Ferncliff nie jest szantażystą, ale mężczyzną, któremu pozwoliłam"...

Wbiła wzrok w kanapę, jakby to ona zawiniła. Zaraz jednak podeszła i przesunęła dłonią po lekko sfalowanym jedwabiu, wspominając jego dotyk na skórze.

Ona i George ani razu nie kochali się poza łóżkiem. Och, kochanie się z mężem było bardzo przyjemne, tyle że pozbawione tego charakterystycznego smaczku, związanego z niebezpieczeństwem...

Cofnęła czym prędzej dłoń.

- Przestań! - syknęła pod adresem kanapy. - Natychmiast przestań!

Chwyciła miniaturowy portret męża, stojący zwykle na biurku, i przycisnęła go do piersi, a potem odsunęła, by spojrzeć w łagodną twarz człowieka, którego tak kochała. Drogi George. Jak mogła go zdradzić? Był takim dobrym człowiekiem, a Francis pod wieloma względami bardzo przypominał ojca.

Lady Anne ma szczęście.

Rozdział 7

By dotrzeć do Melton Mowbray i terenów łowieckich, Francis musiał przejechać całkiem blisko Summer St. Martin. Bez trudu potrafiłby wymyślić szereg powodów, by się tam zatrzymać, z których nie najmniej ważnym było odwiedzenie ukochanej ciotki. Jednak nie zrobił tego. Bał się, że widok Sereny znowu wytrąci go z równowagi.

Arabella przysłała kilka listów. Wynikało z nich, że kobiety zadziwiająco dobrze się ze sobą zgadzają, a Serena jest zdrowa i szczęśliwa. Jedynym konkretem, jakiego się dowiedział, było to, iż bracia Sereny ograbili ją ze spadku po mężu, wynoszącego trzy tysiące funtów. Francis odniósł wrażenie, jakoby spodziewano się, że coś z tym zrobi. Bóg jeden wie co.

To, że kobiety tak dobrze się ze sobą zgadzały cieszyło go, ale i trochę dziwiło. Czyżby Serena naprawdę czuła się szczęśliwa robiąc przetwory, szyjąc prześcieradła, czytając powieści i odbywając długie spacery po wiejskich drogach?

Jeśli tak, pomyślał, zaalarmowany, bez wątpienia oznacza to, iż mężczyźni z okolicy ciągną do Patchem's Cottage niczym pszczoły do miodu. Przypuszczenie owo tak go zdenerwowało, że o mało nie wybrał się do ciotki, by dać znać wszystkim chętnym, a musiało ich być niemało, iż Serena należy tylko do niego. Powstrzymał się jednak i ruszył dalej.

Zamierzał poślubić Anne Peckworth. Serena Allbright, ze swą urodą i odwagą, wrażliwością i erotycznym doświadczeniem, nie powinna go obchodzić.

Niech weźmie sobie wiejskiego kochanka, jeśli chce.

Francis niewiele się pomylił. Rzeczywiście, pojawienie się Sereny wywołało w wiosce zamieszanie... któremu Arabella Hurston z zainteresowaniem się przyglądała.

Była zaintrygowana gościem nie mniej niż Francis, i niepewna co do przyszłości. Pomysł zmuszania piętnastoletniej dziewczyny, by wyszła za mąż wydawał jej się odrażający, a cóż dopiero wydanie jej za mężczyznę pokroju Matthew Rivertona... Cóż, prawo powinno zabraniać takiej zbrodni i Arabella zaczęła już się zastanawiać, co zrobić, by takie prawo wprowadzić.

Jednak, choć była niewinną ofiarą, osiem lat takiego małżeństwa musiało pozostawić ślad. Arabella przekonała się już, że nadmiernie zmysłowy wygląd Sereny o niczym nie świadczy, jednak z pewnością nie sposób byłoby uznać ją za niewinną. Pytanie brzmiało: czy umysł dziewczyny ucierpiał na tyle, iż nie była już w stanie normalnie żyć? Arabella była też pewna, że pomiędzy jej ulubionym siostrzeńcem a Sereną rodzi się uczucie. Nie miałaby nic przeciwko temu, lecz tylko jeśli Serena będzie mogła zostać przyzwoitą, kochającą żoną.

Każdy dzień upewniał ją o tym. Serena zachowywała się bowiem jak dama.

Arabella musiała też przyznać, iż młoda kobieta nie robi nic, aby przyciągnąć uwagę mężczyzn. Przeciwnie: proste, wysoko zapięte pod szyją sukienki i skromne uczesanie miały maskować jej urodę. Co prawda Serena mogła po prostu zdawać sobie sprawę, iż nie musi podejmować żadnych wysiłków, lecz Arabella nie sądziła, aby tak było. Widziała dość ładnych dziewcząt, starających się wyglądać jak najbardziej pociągająco i szafujących swym urokiem, by nie wiedzieć, że zachowanie Sereny nie jest zwyczajne. Przeciwnie, wyglądało na to, że Serena nie życzy sobie zwracać uwagi i robi, co tylko się da, by wtopić się w tło.

Oczywiście, na niewiele się to zdało, lecz Arabella nie mogła winić za to Sereny.

Patchem's Cottage zaczął nagle cieszyć się wielkim zainteresowaniem młodzieńców z okolicy. I nie tylko on. Każde miejsce, gdzie pojawiła się Serena -kościół, domy biednych czy wiejski sklepik - przyciągało mężczyzn jak magnes. Na szczęście niczym to nie groziło, gdyż w wiosce, gdzie wszyscy znali się od urodzenia i bezustannie nawzajem obserwowali, żaden z kawalerów nie ośmieliłby się zrobić czegoś niestosownego.

Zatem, jeśli Serena rzeczywiście była damą, jak miała wyglądać jej przyszłość?

W listach Cordelia sugerowała, że Francis interesuje się poważnie jedną z córek Arranów, lecz skoro tak, dlaczego zaprzyjaźnił się z tak zmysłowym stworzeniem jak Serena? Małżeństwo z wdową po Matthew Rivertonie nie mogło równać się ze związkiem z córką Arranów. I, skoro już o tym mowa, pomyślała Arabella, zapewne przysporzyłoby Cordelii mnóstwa siwych włosów.

Nieważne! Arabelli zależało przede wszystkim na tym, by Francis był szczęśliwy, a jeśli to możliwe, Serena także.

Pewnego styczniowego wieczoru, kiedy siedziały razem, szyjąc, powiedziała:

- Spodziewam się, że Francis wkrótce nas odwiedzi.

Serena podniosła wzrok. Zbladła i wydawała się o wiele bardziej wytrącona z równowagi, niż Arabella się spodziewała.

- Naprawdę tak myślisz? Sądziłam, że już o mnie zapomniał.

- Mało prawdopodobne - odparła Arabella sucho. - Wątpię, by jakikolwiek mężczyzna, który choć raz na ciebie spojrzał, zdołał potem o tym zapomnieć, kochanie.

Serena spłonęła rumieńcem.

- Nie staram się przyciągać uwagi, Arabello.

- Wiem, lecz to po prostu nieuniknione. A Francis wróci. Masz jakieś plany na przyszłość?

- Oczywiście, nie będziesz trzymała mnie tu w nieskończoność... - zaczęła Serena niepewnie.

- Prawdę mówiąc, bardzo chętnie bym to zrobiła -wtrąciła Arabella. - Lecz to nienaturalne dla osoby tak młodej jak ty.

- Wiem.

- Chcesz się tu ukryć, ale to nie jest rozwiązanie.

- Ty ukrywałaś się przez całe życie - zauważyła Se-rena buntowniczo. - Dlaczego ja nie mogę?

- Ależ nic podobnego! - prychnęła Arabella. -Wcale się nie ukrywałam. Decyzja, by nie wychodzić za mąż i spędzić życie w samotności, wymagała nie lada odwagi, zapewniam. Ludzie czują się urażeni tym, że sama podejmuję decyzje i stanowię o swoim łosie. Ty pewnie chciałabyś tego samego.

Serena westchnęła.

- Myślałam o tym. Jedynym dostępnym dla mnie, przyzwoitym zajęciem byłaby posada płatnej towarzyszki, więc gdybyś pomogła mi ją znaleźć, mogłabym zacząć sama troszczyć się o siebie.

Ani słowa na temat małżeństwa albo Francisa, zauważyła Arabella.

- Rozsądny plan, choć będzie mi ciebie brakowało, moja droga. Cóż, jestem pewna, że jeśli się zastanowię, uda mi się wynaleźć pracodawczynię, która doceni twoje dobre serce.

Jak powiedziała, tak zrobiła. Choć przykro jej było rozstawać się z Sereną, zdawała sobie sprawę, iż życie bez celu nie jest dla młodej kobiety najlepsze. Serena wyglądała ostatnio na znużoną. Napisała zatem kilka listów, lecz kiedy pożądana odpowiedź nie nadeszła, nie wysłała następnych. Zamiast tego w lutym zaczęła wprowadzać w życie alternatywny plan.

- Może powinnyśmy trochę cię pokazać, nim na dobre ugrzęźniesz w życiu pełnym mozołu. Mogłybyśmy wybrać się na przykład do Tunbridge Wells.

- Nie! - wykrzyknęła Serena, przerażona. - Moi bracia!

- Nie możesz ukrywać się przez całe życie, dziewczyno. Zapewniam, że ze mną u boku nic ci nie grozi. Zasłużyłaś na małe wakacje, powinnaś też poznać jakichś młodych ludzi, młodych mężczyzn.

- Nie ma sensu bawić się w swatkę, Arabello - zauważyła Serena spokojnie. - Nikt nie zechce mnie poślubić.

- Każdy mężczyzna, który raz na ciebie spojrzy, zapragnie cię poślubić.

Serena rzuciła starszej damie cyniczne, aż nazbyt świadome spojrzenie.

- Nic podobnego.

Arabella poczuła, że się rumieni.

- W takim razie powiedzmy, że będą gotowi zapłacić małżeństwem za to, czego naprawdę pragną - zauważyła.

Serena wzdrygnęła się przemożnie.

- Mój mąż zapłacił trzydzieści tysięcy gwinei.

- Och, kochanie...

Arabelli zabrakło słów. Lata temu postanowiła, iż nie będzie zamykała oczu na to, co dzieje się pomiędzy mężczyzną a kobietą, nie uważała też siebie za naiwną, jednak czasami wyraz oczu Sereny sprawiał, że czuła się niewinna niczym dziecko.

- I to zniechęciło cię do małżeństwa? Nie żebym zbytnio ceniła tę instytucję - mówiła dalej stanowczo. - Moim zdaniem to po prostu jedna z form niewolnictwa, choć większość kobiet wręcz pcha się w łańcuchy. Oczywiście, pozostaje kwestia dzieci. Nie wydaje się, by mężczyźni i kobiety zamierzali przestać płodzić dzieci, a skoro nie chcemy, by te niewinne istoty stały się ofiarami...

Przerażona, spostrzegła, że piękne oczy Sereny wypełniły się łzami. Dziewczyna natychmiast zakryła je drżącą dłonią.

- Och, Boże, co ja znowu powiedziałam? No już, dziewczyno, nie płacz... Nie będę więcej namawiała cię...

Serena opuściła dłoń.

- Arabello, ja... przypuszczam, że jestem przy nadziei!

Arabella zamilkła. Ze wszystkich katastrof, które sobie wyobraziła, ta jakoś nigdy nie przyszła jej do głowy.

- Z kim?

- Nie chcę powiedzieć.

- A możesz?

Twarz Sereny przybrała wyraz takiego cierpienia, że Arabella sama omal się nie rozpłakała.

- Przepraszam, dziecko. Nie patrz tak na mnie. Lecz musisz mi powiedzieć...

Nagle coś przyszło jej do głowy.

- Dobry Boże. Dziecko jest Francisa, prawda? Twarz Sereny wystarczyła za odpowiedź. Arabella zerwała się z krzesła.

- A to nikczemnik! Potraktować cię w ten sposób, a potem porzucić bez słowa.

Serena także wstała.

- Och nie, Arabello, nie rozumiesz!

- Doprawdy? - Arabella posłała podopiecznej wojownicze spojrzenie. - Rozumiem aż za dobrze. Ten młody człowiek szybko tu wróci i spełni swój obowiązek, uwierz mi!

- Nie! - krzyknęła zduszonym głosem Serena. Arabella wsparła dłonie na biodrach.

- Co zatem zamierzasz? Uczynić niewinne dziecko bękartem?

Serena położyła dłonie na lekko wypukłym brzuchu. Wyglądała na śmiertelnie przerażoną.

- Musisz wybrać, dziewczyno. Poślubić ojca lub skazać dziecko.

Po policzkach Sereny spłynęły łzy, plamiąc brązową wełnę sukni. Lecz nawet płacząc, wyglądała pięknie. Westchnęła drżąco, jakby za chwilę miało pęknąć jej serce.

- Jeśli lord Middlethorpe zechce mnie poślubić -wyszeptała - wyrażę zgodę.

Arabella powstrzymała kąśliwe słowa, które cisnęły się jej na usta.

- Doskonale. Usiądź teraz i zajmij się sobą. Wypij może trochę mleka czy coś takiego. Muszę napisać list.

Francis wreszcie dobrze się bawił.

Lucien de Vaux, markiz Arden, nie dopuścił, aby małżeństwo zmieniło jego nawyki i nadal prowadził dom otwarty w domku myśliwskim ojca na obrzeżach Melton. „Domek" księcia Belcraven posiadał dwanaście sypialni i wszelkie możliwe wygody.

Goście przybywali i odjeżdżali - Stephen Ball na przykład brał swoje obowiązki posła bardzo poważnie i często wyjeżdżał do Londynu w sprawach wagi państwowej - jednak ósemka gości: Francis, Lucien, jego żona Beth, Con Somerford, Miles Cavanagh, niesforna podopieczna Milesa, Felicity oraz Hal Beaumont i jego przyjaciółka, Blanche Hardcastle pozostawała przez cały czas na miejscu.

Grupka przyjaciół zamieszkująca domek była powodem licznego unoszenia brwi i pełnych dezaprobaty spojrzeń nawet męskich członków towarzystwa.

Dżentelmen nie powinien wprowadzać kobiety z półświatka do domu, w którym przebywa jego żona, tu zaś sprawa przedstawiała się jeszcze gorzej. Blanche Hardcastle, kobieta lekkich obyczajów -zdolna powalić każdego, kto ośmieliłby się ją w ten sposób określić - była przez cztery lata oficjalną kochanką Luciena de Vaux. Związek ów skończył się dopiero, gdy Lucien się ożenił.

Blanche i Beth Arden bardzo się zaprzyjaźniły i razem walczyły o prawa kobiet. Zazwyczaj też wspierały się nawzajem w sporach z markizem i jego przyjaciółmi. Hal Beaumont systematycznie oświadczał się pięknej aktorce, lecz Blanche nie chciała go poślubić, mimo iż było oczywiste, że bardzo kocha jednorękiego majora. Francis przywykł już do sytuacji, zaszokowało go jednak, że Miles przywiózł z Irlandii swą dwudziestoletnią podopieczną i zjechał wraz z nią do Melton. W sezonie łowieckim nie było to bowiem odpowiednie miejsce dla niezamężnej dziewczyny.

- Nie odważyłbym się zostawić jej samej w domu -wyjaśnił Miles, potrząsając głową. - Jest w najwyższym stopniu samowolna i nikt nie może dać sobie z nią rady. A zważywszy, że jest też niezwykle bogata, jakiś łajdak mógłby to bez skrupułów wykorzystać.

- Mogłeś zostać w Irlandii i zająć się nią.

- Miałbym stracić sezon polowań? Nie bluźnij, Francisie! Posłuchaj, zapewne rozglądasz się za kandydatką na żonę. Nie wziąłbyś sobie Felicity? Jest wystarczająco ładna i bardzo bogata.

Francis czym prędzej odrzucił ofertę. Felicity Monahan była czarnowłosym, czarnookim diablęciem. Nie mówiło się o tym, co ją spotkało, dziewczyna jednak kipiała wręcz gniewem i urazą. W pewnej chwili opiekun zdołał powstrzymać ją przed użyciem przemocy, przywiązując do solidnego fotela w bibliotece. Beth i Blanche zdawały się co prawda wywierać na dziewczynę dobroczynny wpływ, jednak ich radykalne poglądy oraz gorąca wiara w to, że kobiety powinny mieć z mężczyznami równe prawa skłaniały Francisa do zastanowienia, w co też mogą przemienić się gniew i uraza Felicity.

Dzięki Bogu, dziewczyna nie znajdowała się pod jego opieką.

Pewnego dnia, spacerując z Beth po opustoszałym zimowym ogrodzie, wspomniał o Serenie.

- Spotkałem kobietę, która twierdzi, że znała cię w szkolnych latach - powiedział. - To Serena Allbright.

- Serena - powtórzyła Beth, przyjemnie zaskoczona. - Nie słyszałam o niej od lat. Opuściła szkołę bardzo wcześnie - dodała, poważniejąc.

- Naprawdę? W jakim wieku?

- Miała zaledwie piętnaście lat. Jaka jest teraz?

- Piękna.

Beth zerknęła na niego spod oka.

- Czy wy, mężczyźni, o niczym innym nie myślicie? Francis uniósł dłoń w geście usprawiedliwienia.

- Bądź sprawiedliwa, Beth. Kiedy już raz się na nią spojrzy, trudno myśleć o czymś innym.

- Co prawda, to prawda. Choć ona wcale się o to nie stara. Poczułam ulgę, gdy dowiedziałam się, że Riverton zmarł.

- Riverton? - zapytał Francis, zdziwiony.

- Jej mąż.

Francis poczuł się tak, jakby ktoś zdzielił go pięścią w brzuch.

- Rozwiązły Riverton? To jego masz na myśli?

- Tak. Nie wiedziałeś? Serenę zabrano ze szkoły, by mogła go poślubić. Ciotka Emma, właścicielka pensji, była tym bardzo poruszona. Nawet wtedy domyślałam się, że nie jest to miły człowiek, ale dopiero gdy wyszłam za mąż, uświadomiłam sobie, dlaczego ciotka była aż tak wytrącona z równowagi.

- Lucien pewnie wolałby tego nie słyszeć - stwierdził Francis, zerkając na Beth.

Zaczerwieniła się, a potem roześmiała.

- Nie bądź niemądry, Francisie. Jestem z Lucienem bardzo szczęśliwa, lecz mogę wyobrazić sobie, czym musi być małżeństwo z mężczyzną, który cię nic nie obchodzi. Zaś z książek, które Lucien starannie przede mną ukrywa, dowiedziałam się jeszcze więcej. A Serena miała zaledwie piętnaście lat.

- Boże, tak - wymamrotał Francis.

Robiło mu się niedobrze na myśl o tym, jak potraktowano Serenę, choć była przecież jeszcze dzieckiem. Miał dwie młodsze siostry i bez trudu przypominał je sobie w tym wieku - krótkie spódniczki, mysie ogonki i budzące się zainteresowanie mężczyznami. Niewinne zainteresowanie. Jak ojciec mógł oddać córkę mężczyźnie takiemu jak Riverton, nawet za żonę? A raczej, zwłaszcza za żonę. Teraz rozumiał już, dlaczego Serena odrzucała każdą myśl o powtórnym wyjściu za mąż.

- Zatem - spytała Beth - jak ona się ma?

- Dość dobrze - odparł Francis z wahaniem. - Dowiedziałem się, że braciom udało się położyć łapy na tym, co pozostawił jej mąż.

- Doprawdy? - zauważyła Beth z wojowniczym błyskiem w oku. - Będziemy musieli coś z tym zrobić.

- Uwierz mi, Beth, nie chciałabyś się w to mieszać.

- Co za kompletna bzdura! - zawołała Beth i od-maszerowała, aby naradzić się z Blanche i Felicity.

Gdy Francis opowiedział o tym Lucienowi, markiz tylko westchnął.

- Przerażający Regiment Kobiet. Bez wątpienia będę musiał znów się włamywać.

Rok wcześniej Beth pośpieszyła na ratunek jednej ze szkolnych koleżanek i by sprawę zakończyć, Zabijaki musieli dokonać drobnego włamania.

- Skoro zanosi się na dobrą zabawę, może powinniśmy wezwać Nicholasa.

- Jeśli w ogóle można coś zrobić, to ja powinienem tym się zająć.

- Jesteś osobiście zainteresowany, prawda? - zapytał Lucien z ciekawością.

- Skąd znowu - odparł Francis, czując, że nie zabrzmiało to przekonująco. Lucien uniósł brwi, dając tym samym znak, iż nie uwierzył zaprzeczeniu.

- Zostawiłem kobietę u ciotki Arabelli, by zyskać trochę czasu i móc zastanowić się, co dalej.

- A jakie możliwości rozważasz? - zapytał Lucien czujnie. - Myślę, że Beth byłaby tym zainteresowana.

Francis nie odpowiedział nonszalancko, jak miał ochotę: od morderstwa po małżeństwo. Zamiast tego wziął do rąk książkę i bezmyślnie ją otworzył.

- Nie mogę poślubić tej kobiety, Luce, gdyż jest bezpłodna.

- Co za szkoda.

Porzucili temat, doskonale się rozumiejąc. Lucien także był jedynakiem i miał wobec rodziny zobowiązania. Francis uświadomił sobie, że po raz pierwszy przyznał, iż mógłby poślubić Serenę Allbright, gdyby mogła dać mu dziedzica. Nie, nie Serenę Allbright. Serenę Riverton.

Wdowę po Rozwiązłym Rivertonie.

Boże, matka dostałaby apopleksji, a Peckwortho-wie więcej by się do niego nie odezwali. Bogu niech będą dzięki, że uchronił go przed popełnieniem takiego szaleństwa. Oczywiście, nadal istniała możliwość uczynienia z Sereny stałej kochanki, co zapewne bardziej by jej odpowiadało. Prawdopodobnie dałoby się to załatwić dyskretnie. Nagle pomyślał o Zabijakach. Z czasem stało się jasne, iż przyjaciele chętnie zaakceptują nawzajem swoje żony i kochanki, lecz żonę i kochankę równocześnie?

Zapewne przekraczałoby to granice tolerancji nawet tak liberalnej grupki, o Anne i Serenie nie wspominając.

Przyszło mu na myśl, iż bez trudu potrafi wyobrazić sobie w tym towarzystwie Serenę, lecz nie Anne. Jednak to Anne była typem kobiety, z jaką chciał się związać. Tym zaś, czego naprawdę teraz pragnął, było utopienie smutków w brandy i niewychodzenie ze stanu błogosławionego upojenia przez najbliższe pół roku.

Następnego dnia miało odbyć się polowanie. Mężczyźni zjedli solidne śniadanie, pełni optymizmu przed czekającą ich rozrywką.

Radosny nastrój potrwał jedynie do chwili, gdy Beth oznajmiła:

- Bracia Sereny przybyli do Melton. Bez wątpienia wybiorą się dziś na polowanie.

Lucien uniósł brwi.

- Czy mam zapędzić ich dla ciebie w gąszcz, najdroższa? - spytał.

- Pragniemy ich pieniędzy, nie życia - odparła. Lucien się uśmiechnął.

- Zawsze mi się wydawało, że jesteś z natury rozbójnikiem.

- Och, tak - ciemne oczy Felicity zabłysły. - Dopadnijmy ich!

- Uspokój się - powiedział jej opiekun i dziewczyna posłuchała, obdarzając jednak Milesa buntowniczym spojrzeniem.

- Niech Bóg ma nas wszystkich w opiece - zauważył Lucien, spoglądając na żonę z pełnym rezygnacji rozbawieniem. - Założę się, że masz już plan.

- Nie mam - zaprzeczyła.

- Chwała ci, Panie.

- Jeszcze.

Lucien jęknął dramatycznie, nie przestając się uśmiechać.

- Zajmę się tym - powiedział Francis stanowczo. -Porozmawiam z nimi twarzą w twarz.

- Niezbyt mądry plan, staruszku - zauważył Con Somerford. - Nie masz żadnych praw, a oni poczują się zobowiązani, aby zapytać o twoje intencje. O ile nie zamierzasz poślubić tej kobiety, bezpośrednie podejście grozi katastrofą.

- Do licha - zaklął Francis, a potem dodał: - Przepraszam.

- Och, na Boga, Francisie - zauważyła Beth radośnie - w tym towarzystwie nie musisz przejmować się takimi drobiazgami. Skup się na problemie. Fakty wyglądają tak, że bracia ograbili Serenę z jej własności, i nie można pozwolić, by uszło im to na sucho. Życie kobiety bez grosza pełne jest niebezpieczeństw. Nikt nie chce zabrać im więcej, niż zagarnęli...

- Nie? - wtrąciła niepoprawna Felicity, a jej opiekun potrząsnął tylko głową.

- Jak rozumiem, chodzi o mniej więcej trzy tysiące - powiedział Francis.

- Zabrać? - powtórzył Lucien. - Żarty na bok, Beth. Nie zamierzam pozwolić, byś znów zaangażowała się w przestępczą działalność. Zwłaszcza teraz.

- Pozwolić? - Beth obrzuciła męża mrocznym spojrzeniem. - Wiedziałam, że będziesz zachowywał się niemądrze.

- Niemądrze!

- Tak, niemądrze. Sprawa tak zwyczajna jak pro-kreacja nie stanie pomiędzy mną a...

- Beth! - zagrzmiał jej mąż. - Przecież nawet o tym jeszcze nie wspomnieliśmy!

- Och - powiedziała, spłonąwszy rumieńcem. Hal Beaumont uśmiechnął się.

- Czy mamy rozumieć, że w księstwie pojawi się wkrótce kolejne pokolenie?

- Owszem - powiedział Lucien. - I dlatego moja żona przestanie wtrącać się w nieswoje sprawy.

Beth otwarła usta, lecz zaraz je zamknęła.

- Doskonale, co zatem ty, mój mężu, zamierzasz zrobić w kwestii tak oczywistego naruszenia prawa? - spytała po chwili.

- Do licha, dam kobiecie tych kilka tysięcy.

- To nie to samo.

- Nie będzie wiedziała, skąd pochodzą pieniądze.

- Ale ja będę wiedział - wtrącił Francis - i twój pomysł nie podoba mi się ani trochę bardziej niż Beth. Bracia Sereny zasłużyli, by ich ukarać.

Przez chwilę rozważali problem, nie znajdując satysfakcjonującego rozwiązania, gdy nagle Miles Cavanagh się roześmiał. Poproszony o wyjaśnienie, powiedział:

- Tom i Will Allbright mają w głowie jedynie hazard, konie i kobiety, w tej kolejności. W żadnej z tych dziedzin nie są zbyt dobrzy, choć jeżdżą na złamanie karku. Dlaczego nie mielibyśmy pójść z nimi o zakład?

- Ale jak to zrobić? - zapytał Francis.

- Widziałeś Banshee? Francis aż się wzdrygnął.

- A jakże - odparł.

Banshee, jeden z nowych koni Milesa, był wrednym siwkiem, zdecydowanym zrzucić i ciężko uszkodzić każdego, kto chciałby na nim jeździć. Był brzydki i wyglądał, jakby żadna część jego ciała nie pasowała do pozostałych, ale był też zadziwiająco szybki, wytrzymały oraz waleczny. Ten piekielny rumak mógłby zostać czempionem, gdyby ktoś zdołał okiełznać go i przeżyć.

Miles uśmiechnął się.

- W niedzielę w stajniach nietrudno będzie namówić braci, by założyli się o to, czyj koń okaże się szybszy: Banshee czy jeden z ich podjazdków. Mają parkę, z której są bardzo dumni. Wygram zakład i będzie po wszystkim.

W niedziele polujące towarzystwo zabawiało się na ogół podziwiając nawzajem swoje konie, robiąc zakłady i dokonując czasami zakupów.

- Problem polega na tym - zauważył Con - że Allbrightowie musieliby być imbecylami, by nie docenić któregokolwiek z twoich koni, Miles, a nie są aż tak głupi.

- Zgadzam się - powiedział Francis. - Poza tym, to mój problem, więc to ja powinienem pojechać na Banshee. Więcej, kupię od ciebie konia, by sprawa była absolutnie czysta. Ile za niego chcesz?

- Pięćdziesiąt.

Francis spojrzał na przyjaciela, ale powiedział tylko:

- Zgoda.

Miles uśmiechnął się do Felicity.

-I co, panienko? Nie mówiłem, że dostanę za niego pięćdziesiąt? Jesteś mi winna ciasto upieczone własnymi rękami.

Felicity spochmurniała, lecz zaraz parsknęła śmiechem.

- Czasami po prostu nie mogę cię nie lubić, Milesie Cavanagh, ty łotrze. Co za sprytna intryga! Rzeczywiście, Zabijaka z ciebie pierwszej wody!

- Wszyscy tacy jesteśmy - odparł Miles. - Co do ostatniego.

W niedzielne popołudnie pod Melton zebrała się spora część łowieckiego bractwa, by obserwować wyścig pomiędzy Tomem Allbrightem na wielkim dereszu o imieniu Whiskers i lordem Middlethorpe, dosiadającym niesamowitego siwka, zwanego Banshee. Stawiano zdecydowanie na deresza. Lord Middlethorpe był co prawda znakomitym jeźdźcem, lecz nawet on nie potrafiłby dokonać cudu. Koń, którego dosiadał, nie wyglądał obiecująco, a poza tym miał paskudny charakter. Nim zaczął się wyścig, zdążył już ugryźć jednego z Bogu ducha winnych obserwatorów.

Francis spojrzał czujnie na swego partnera w zbrodni. Banshee odpowiedział wściekłym spojrzeniem, po czym obnażył zęby i kopnął zadnimi nogami w nadziei, że uda mu się kogoś trafić.

Tego ranka, kiedy mężczyźni odwiedzali kolejno stajnie w okolicy Merton, Banshee został oficjalnie oznakowany jako własność lorda Middlethorpe, co stało się powodem ogólnego rozbawienia. Kiedy bracia Allbright minęli Francisa, nie szczędząc kpiących komentarzy, ten udał obrażonego i odpowiedział ostro na zaczepkę. Od słowa do słowa dyskusja stawała się coraz gorętsza, aż wreszcie uzgodniono kwotę zakładu i termin wyścigu, dokładnie tak, jak zaplanowali.

Nie było łatwo podnieść kwotę na niebotyczne wyżyny trzech tysięcy funtów, braci zgubiła jednak chciwość. Byli pewni wygranej, gdyż wystarczyło spojrzeć na Banshee, by przekonać się, że ten koń to katastrofa.

- Rozmyślił się pan, milordzie? - zapytał kpiąco Tom Allbright, podchodząc, by potrząsnąć z ubolewaniem głową nad koniem z piekła rodem. - Teraz już za późno.

- Dla pana także - odparł Francis. - Koń jest szybszy, niż na to wygląda.

- I powinien być! - prychnął Allbright.

Nagle Francis uświadomił sobie, że bracia nie wydają się ani trochę zatroskani losem siostry. Możliwe, że wynajęli detektywów, by jej szukali, ale jakoś w to wątpił. Najwidoczniej, zagrabiwszy fortunkę Se-reny, umyli od niej ręce, pozostawiając, aby samotnie zmagała się ze światem.

Uśmiechnął się do Banshee.

- Gotowy? - zapytał Allbrighta.

- Absolutnie, Middlethorpe. Najpierw do Cottesmore Church, tak? Podobno karczmarz warzy tam dobre piwo. Spróbuję go, kiedy będę na pana czekał.

Odszedł, śmiejąc się głośno, do swego dobrze ułożonego konia.

Francis zaczerpnął głęboko powietrza i ruszył ku Banshee. Odkąd wpadli na pomysł z zakładem, dosiadał go już dwukrotnie, jak o tym świadczyły liczne siniaki. Wiedział, że potrafi sobie poradzić, jeśli tylko uda mu się wsiąść.

Miles podszedł, by pomóc stajennym, którzy najwidoczniej nie dawali sobie rady. Uderzył konia mocno w nos, a potem chwycił jego przednią nogę i uniósł ją. Siwek, pozbawiony równowagi, przestał na moment szaleć i Francis wskoczył na siodło. Dokonawszy tego, skinął Milesowi głową i stajenni odstąpili.

Siwek kopnął, a potem odwrócił się, próbując ugryźć jeźdźca. Francis zdzielił go mocno szpicrutą i Banshee zamarł, zmieniając się w istny pomnik gniewu i oburzenia. Francis zareagował uśmiechem. Zdążył się już bowiem przekonać, że koń taki jak Banshee lepiej zachowuje się, mając jeźdźca na grzbiecie, zwłaszcza jeśli ten jest stanowczy. Banshee był równie dobrze wyszkolony jak reszta koni ze stajni Milesa, lecz miał paskudny temperament i żywił wobec rodzaju ludzkiego głęboką niechęć.

Był też jednak, jak zapewnił Miles, nader bojowy. Nie cierpiał, gdy jakiś koń go wyprzedzał. Z tego właśnie powodu nie nadawał się za bardzo do polowania, gdyż łowczy, podobnie jak gończy, uważali zwykle, iż mają prawo jechać przed innymi. Jednak podczas wyścigu cecha ta mogła okazać się niezwykle użyteczna.

Francis uniósł w geście pozdrowienia szpicrutę i zauważył, że oczy Toma zwęziły się na widok spokojnego teraz konia. Przez chwilę zastanawiał się, jak otoczenie może kształtować cechy fizyczne człowieka. Obaj bracia mieli oczy podobne do oczu Se-reny: ciemne i skośne. W ich czerwonych, obrzmiałych twarzach wyglądały one jak kiepskiej jakości rodzynki.

Może oczy naprawdę są zwierciadłem duszy. Co zatem mówiły o Serenie jej olbrzymie, ciemne źrenice?

Niecierpliwie dotknął nogą boku konia, poganiając go, by ruszył. Jednak Banshee nie zamierzał współpracować i postąpił zaledwie jeden niepewny krok w przód. Francis spostrzegł, że Allbright uśmiecha się z zadowoleniem.

Pomimo iż do zakładu przystąpili jedynie Francis i Allbright, kilku innych jeźdźców zdecydowało się dołączyć do wyścigu. Pomiędzy nimi zaś Lucien, Con i Will Allbright. Lucien dosiadł wielkiego czarnego ogiera, Vikinga. Nie używał go do polowań, gdyż obawiał się zranić zwierzę. Francis wiedział, że Lu-cien zdecydował się na udział w wyścigu, ponieważ jego wspaniały koń mógł prześcignąć wszystkie inne, on zaś pragnął upewnić się, że rywalizacja będzie uczciwa.

Tymczasem wyścigu o mało nie odwołano.

Otóż kiedy lord Alvanley, który zgodził się pełnić rolę startera, zamachał czerwono nakrapianą chusteczką, Banshee najpierw tak się spłoszył, że o mało nie zrzucił Francisa, a potem położył uszy po sobie i ruszył wprost na machającego i chusteczkę. Francis musiał szarpnąć z całej siły za wędzidło, by powstrzymać szalejącego rumaka. Potem chusteczka opadła i konie ruszyły.

Tyle że nie wszystkie w tym samym kierunku.

Banshee nie oparł się pokusie migającej bieli z czerwienią i uczynił zdecydowany wysiłek, by ruszyć w bok, zamiast do przodu. Francis uznał już, że będzie musiał znowu posłużyć się pejczem, gdy nagle Banshee uświadomił sobie, że biegną przed nim inne konie. Czym prędzej wyciągnął do przodu głowę i pognał na złamanie karku.

Ruszyli!

Banshee był zdecydowanie szybki, odznaczał się jednak elegancją przeładowanej furmanki. Każdy jego krok odbijał się boleśnie na kręgosłupie Francisa, a mieli do przebycia dobre dziesięć mil. Boże, czy Serena zdoła kiedykolwiek docenić, jak bardzo się dla niej poświęca? Ściągnął wodze, by przygotować konia do skoku i ku jego zaskoczeniu Banshee posłuchał, czysto pokonując przeszkodę.

- Dobry chłopak! - zawołał Francis, podniesiony na duchu.

Wyglądało na to, że koń jest wystarczająco inteligentny, by słuchać jeźdźca, jeśli akurat przyjdzie mu na to ochota. Minęli kilku wolniejszych uczestników wyścigu, lecz faworyci, w tym bracia Allbright, nadal znajdowali się daleko przed nimi. Mieli ścigać się na długości dziesięciu mil, początkowa prędkość nie miała zatem wielkiego znaczenia. Liczyła się raczej wytrwałość. Wierzchowiec Toma, używany do polowań, musiał być wytrzymały, Francis ufał jednak, iż to, co powiedział Miles, a mianowicie, że nie narodził się dotąd koń, który dorównałby wytrzymałością Banshee, jest prawdą. Zastanawiał się tylko, jak on zdoła to wytrzymać. Próbował ulżyć sobie i złagodzić ból pośladków oraz kręgosłupa stając od czasu do czasu w strzemionach, lecz nie mógł pozostawać w tej pozycji zbyt długo. Tylko skoki zapewniały prawdziwą, choć krótkotrwałą ulgę - błogosławiony moment łagodnego unoszenia się w powietrzu, a potem lądowanie ciężkie niczym upadek tony cegieł i znów obijanie kręgosłupa.

Z wolna przedzierali się jednak do przodu, mijając kolejnych zawodników. Od czasu do czasu Francis próbował powstrzymać Banshee, by nieco go uspokoić, jednak wierzchowiec najwidoczniej uparł się wymijać wszystko w zasięgu wzroku.

Nagle tuż obok pojawił się Lucien na swym czarnym ogierze.

- Dobrze ci idzie! - zawołał.

Banshee stulił uszy, po czym natychmiast rzucił się w bok, obnażając zęby i ewidentnie próbując ugryźć Vikinga w szyję. Francis pociągnął za wędzidło, by powstrzymać rozszalałe zwierzę. Czuł się przy tym tak, jakby ktoś wyrywał mu ramiona ze stawów. Lucien odjechał pośpiesznie w bok, przeklinając.

Francis uświadomił sobie, że jego koń zamierza bryknąć, szybko spiął go więc ostrogami. Banshee skoczył w przód. Przez chwilę wydawało się, że nic nie zaszło, a koń szybko zmniejszał odległość, dzielącą go od kasztana Willa Allbrighta.

- Ty diabelskie nasienie - wymamrotał Francis, mijając młodszego Allbrighta - gdyby świat urządzony był jak należy, już jutro zostałbyś przerobiony na karmę dla psów. Lecz wygraj ten wyścig, chłopcze, a zaopiekuję się tobą.

Uświadomił sobie, że podejmuje się nie lada zadania, lecz nie dbał o to. Zbyt był zajęty wyobrażaniem sobie, jak wręcza Serenie odzyskane dzięki wygranej pieniądze. W połowie drogi, kiedy mijali wioskę Teigh, zrównał się z Tomem. Przeciwnik wydawał się tym zaszokowany i zdzielił konia batem, zachęcając go, by jeszcze przyśpieszył. Banshee bez wysiłku zwiększył tempo. Cóż za serce do walki ma ten koń, pomyślał Francis.

Chociaż wierzchowiec dobrze sobie radził, jeździec był w nie lada kłopocie. Każdy krok Banshee zmniejszał siłę jego i tak już osłabionych nóg i grzbietu. To by dopiero było, gdyby wyścig zakończył się upadkiem, pomyślał. Gdyby Banshee teraz postanowił go zrzucić, mogłoby mu się udać.

Kiedy nie było już przed nim innych koni, Ban-shee pozwolił Francisowi nieco zwolnić, co przyniosło ulgę nie tylko ciału, ale i sumieniu lorda. Nie życzył sobie, by zwierzę pod nim padło. Nieco z tyłu Tom Allbright także wykorzystywał okazję, by dać odpocząć swemu wierzchowcowi.

Francis odprężył się nieco. Jak się okazało, przedwcześnie.

Nie mając kogo wyprzedzać, Banshee zaczął zwracać większą uwagę na otoczenie. Siewka, zrywająca się z ukrytego gniazda, tak go spłoszyła, że skręcił niemal w miejscu i o mało nie zrzucił jeźdźca. Francis natarł mu uszu i mocniej ściągnął wodze. On i Tom jechali mniej więcej obok siebie do chwili, aż Whiskers nie znalazł się na przedzie. Wtedy Banshee znów rzucił się za nim, mknąc niczym biały diabeł, z Francisem ledwie utrzymującym się na jego grzbiecie.

Dogonił deresza i zwolnił.

Psiakość. Nie potrafił zmusić konia, by objął zdecydowane prowadzenie, w końcówce zaś wszystko mogło się wydarzyć.

Chyba że...

Rozejrzał się. Zobaczył Luciena jadącego w rozsądnej odległości i pilnującego, by Allbrightowie nie uciekli się do podstępu. Francis pomachał do przyjaciela.

Lucien zdawał się nie pojmować, o co chodzi.

Francis pomachał znowu, tym razem bardziej natarczywie. Lucien uśmiechnął się i zasalutował. Spiął boki konia ostrogami i wspaniały ogier szybko wysunął się na prowadzenie. Widząc to Banshee wydał z siebie straszliwy odgłos, do złudzenia przypominający potępieńczy jęk zmory, na cześć której go nazwano, po czym gwałtownie i, zdawałoby się, bez wysiłku przyśpieszył. Francis przywarł do grzbietu zwierzęcia, jakby od tego zależało jego życie - co było poniekąd prawdą - i pomknęli razem w kierunku Cottesmore.

Czekała tam spora gromada widzów, chętnych powitać zwycięzcę. Pokrzykujący, wiwatujący tłumek potrafiłby wystraszyć niejedno zwierzę, lecz Banshee kompletnie go zignorował.

Lucien obejrzał się i zwolnił. Banshee minął w pędzie krytą dachem bramę, wiodącą na dziedziniec Cottesmore Church, by potem - parskając donośnie - odtańczyć zuchwały taniec zwycięstwa, kopiąc zadnimi nogami w kierunku aroganckiego śmiałka, który próbował odebrać mu wygraną. Viking potraktował to z arystokratyczną obojętnością.

Francis wybuchnął śmiechem.

- Och, ty diable! - powiedział do swego konia. -Prawie cię polubiłem. Prawie - wymamrotał, uświadamiając sobie, jak bardzo jest obolały.

Widzowie zaczęli podchodzić, by pogratulować zwycięzcy, lecz Banshee błyskawicznie przekonał ich, że popełniają błąd. Pomimo bólu Francis nie ośmielił się zsiąść, gdyż zwierzę pozbawione jeźdźca mogłoby zachować się jeszcze bardziej nieobliczalnie. Czekał więc samotnie w chwale, niczym jakiś przeklęty posąg, aż Tom Allbright podprowadzi do mety spienionego wierzchowca.

- Do diabła, człowieku - burknął. - Wszystko widziałem! Arden nadawał tempo!

- To nie jest sprzeczne z zasadami. A tak, nawiasem mówiąc, na pańskim miejscu nie podjeżdżałbym zbyt blisko, gdyż Banshee może kopnąć pańskiego konia. Albo pana. Nie jest zbyt drobiazgowy. Ani wybredny.

Allbright cofnął wierzchowca. Uczynił to w samą porę, gdyż głowę Whiskersa dzieliły od obnażonych zębów Banshee zaledwie cale. Potem odwrócił się do widzów i zawołał:

- Arden pociągnął tego konia za sobą! Nie zakładałbym się, gdybym wiedział, że będę musiał ścigać się z tą wielką czarną bestią!

Widzowie zaszemrali, zdegustowani tak niesportowym zachowaniem, a markiz podjechał z wolna do Allbrighta.

- Sugeruje pan, że zachowałem się niezgodnie z regułami? - zapytał, wkładając w to całą arystokratyczną, błękitno krwistą arogancję, do jakiej był zdolny.

Allbright zbladł.

- Nic podobnego, milordzie. Chodzi tylko o to, że Middlethorpe jechał za panem.

- Pan mógł przecież postąpić tak samo - zauważył Lucien na pozór przyjaźnie. - Wspaniały wyścig. Dziękuję, że pan go zainicjował. Niedziele potrafią być tak nudne.

- Cóż, oczywiście - wymamrotał Allbright, przywołując resztki zdrowego rozsądku. Lecz jego oczy nadal płonęły gniewem.

Francisa ogarnęło rozkoszne przeczucie, że Allbright nie będzie w stanie zapłacić. Byłaby to korzyść, na jaką nie liczył. Żałował tylko, że nadal siedzi w siodle i nie jest w stanie dać jak należy wyrazu swej radości.

Z ulgą dostrzegł zbliżających się stajennych. Chwycili konia i Francis mógł stanąć wreszcie na ziemi. Zsiadanie przysporzyło mu wiele bólu, i nawet samo utrzymanie się na nogach stanowiło nie lada wyzwanie. Podszedł do Allbrighta. Chętnie uczyniłby to ze swobodą i arogancją, jednak rozliczne siniaki i obolałe części ciała zupełnie tego rodzaju zamysł uniemożliwiły. Ledwie udało mu się poruszać z jako taką godnością.

- Dziękuję za wyścig - powiedział łaskawie. - Spotkamy się wieczorem, tak? A może wolałby pan wpaść do mnie? Zatrzymałem się u Ardenów.

Twarz Allbrighta przybrała barwę cegły, zapewne bardziej z gniewu niż zażenowania.

- Nie dysponuję w tej chwili taką sumą pieniędzy, milordzie - wykrztusił. - Wolałbym, byśmy spotkali się u Tattlera. Będę w stolicy za tydzień od wtorku.

Regulowanie u Tattlera długów zaciągniętych na wyścigach było na porządku dziennym, lecz nie w sezonie łowieckim, kiedy panowie przebywali przez dłuższy czas w Melton. Francis miałby pełne prawo zaprotestować, wolał jednak, by Allbrighto-wie pomęczyli się przez kilka dni dłużej.

- Oczywiście - powiedział, rozkoszując się myślą o tym, jak Allbright odbywa rundkę po lichwiarzach. Nagle coś przyszło mu do głowy. Podczas ośmiu lat małżeństwa Serena musiała dorobić się jakiejś biżuterii, on zaś nie zamierzał pozwolić, aby jej bracia zagarnęli także i to.

- Jeżeli trudno byłoby panu zebrać gotówkę - zaproponował leniwie - zgodzę się przyjąć równowartość w towarze.

- W towarze? Jakim znowu towarze?

- Ziemi, klejnotach...

Niemal widział, jak pomysł zapłacenia biżuterią przebija się do otępiałego mózgu Allbrighta.

- Ach, klejnoty... Cóż, tak się składa, że mam trochę błyskotek. Należały do krewnej. Powinienem wpierw oddać je do wyceny.

Francis z trudem powstrzymał się, by nie powalić łajdaka, który bez wyrzutów sumienia zamierzał sprzeniewierzyć jedyną własność swej siostry. Pocieszała go wyłącznie myśl, jak wściekły będzie Tom, kiedy odkryje, że „błyskotki" zostały zwrócone właścicielce. A już on zadba o to, by się dowiedział.

- Zatem uzgodnione - powiedział. - U Tattlera, w przyszły wtorek. O dziesiątej?

Allbright burknął coś, co miało oznaczać zgodę, po czym przepchnął się przez tłumek widzów i odszedł, zostawiając Francisa, rozkoszującego się zwycięstwem. Zwróci Serenie klejnoty, dodając trzy tysiące z własnej kiesy. Serena oszaleje z radości. Sama myśl o Serenie szalejącej z radości byłaby w stanie oszołomić każdego mężczyznę.

Lucien przekazał swego wierzchowca stajennym i podszedł z uśmiechem do Francisa.

- Jesteś tak obolały, na jakiego wyglądasz?

- Zapewne dużo bardziej - odparł Francis, starając się nie poruszać. - Ten koń zupełnie nie nadaje się pod wierzch.

- Ach, czegóż to nie zrobimy dla kobiety! Po tym, jak Miles rzucił jedną czy dwie aluzje, postanowiłem wykazać się przezornością i zamówiłem dla ciebie powóz.

- Bogu niech będą dzięki - odparł Francis szczerze. - Nie włożę nogi w strzemię przez całe dnie. Tygodnie. Lata...

Lucien parsknął śmiechem.

- Wkrótce poczujesz się lepiej. Mój główny stajenny, Dooley, ma doskonałą rękę do masażu i zna się na maściach.

Rozdział 8

Dooley rzeczywiście znał się na maściach i miał do masażu doskonałą rękę, nie oznaczało to jednak, że sam proces leczenia nie był jak diabli bolesny. Francis jęczał i przeklinał, ugniatany silnymi palcami stajennego, żałując, że Serena Allbright... nie, Serena Riverton nie zdaje sobie sprawy, ile dla niej wycierpiał. I nadal cierpi.

Już ona sama wystarczyłaby, by dać mu powód do przeklinania. Z urodzenia raczej nie nadawała się na utrzymankę i Francis wolał nie myśleć o tym, jak też zareagowałaby na taki pomysł Beth.

Jej małżeństwo to jednak zupełnie inna sprawa. Wdowa po sir Matthew Rivertonie przynależała towarzysko raczej do półświatka, i to pomimo sakramentu. Wszystko zależało od tego, jaką pełniła w życiu męża rolę. Gdyby, jak to zazwyczaj bywało, mąż pozostawił ją na wsi, podczas gdy sam zażywał przyjemności w Londynie, sprawa nie przedstawiałaby się tak źle. Lecz jeśli czynnie uczestniczyła w hańbiącym życiu małżonka, było po niej.

Francis wysilał umysł, jednak potrafił przywołać jedynie strzępki informacji. Pamiętał, że obiło mu się o uszy, iż Riverton przechwalał się, jakoby dobrze wyszkolił swoją żonę, nie pozostawiając cienia wątpliwości, czego to szkolenie miałoby dotyczyć. Wspominano mu także o szalonych przyjęciach, jakie urządzał w swoim domu w Lincolnshire podczas sezonu łowieckiego. Jeśli był to jedyny wiejski dom, jaki posiadał, sytuacja nie wyglądała najlepiej.

Zważywszy na wszystko - pomyślał - dobrze się stało, że Serena nie może mieć dzieci. Powstrzymywało go to przed popełnieniem szaleństwa, chociaż odczuwał po temu wielką pokusę.

Twarde, pełne odcisków palce zostały nagle zastąpione przez silne, choć znacznie delikatniejsze paluszki. Francis poderwał się błyskawicznie, jęcząc z bólu. Odwróciwszy się zobaczył, iż Blanche Hardcastle zastąpiła stajennego.

- Co, u diaska...!

- Połóż się z powrotem - powiedziała swobodnie. - Nie chodzi mi o twoją cnotę, potrafię jednak masować znacznie delikatniej niż Dooley. Nie rozumiem dlaczego wy, mężczyźni, sądzicie, że torturowanie obolałych mięśni wyjdzie im na dobre. Masaż, jaki ja ci zafunduję, odniesie równie dobroczynny skutek, ale nie będzie tak bolesny.

Francis posłuchał, gdyż stanowcze, silne ruchy palców uciskających jego pośladki i uda zdawały się przywracać im siłę i zdrowie. Po chwili Blanche zaczęła gładzić go długimi, posuwistymi ruchami namaszczonych olejkiem dłoni i obolałe ciało Francisa wreszcie się odprężyło.

- Czy wszystkie kochanki muszą posiadać takie umiejętności? - zapytał leniwie. - Jeśli tak, już dawno powinienem był jakąś sobie znaleźć.

- Tylko te użyteczne. Człowiek pozbawiony ogłady jest w stanie wymyślić zaledwie kilka sposobów, w jaki jedna osoba może służyć innej w sytuacji intymnej, ale kto chce być uznany za pozbawionego ogłady?

- Zazdroszczę Lucienowi.

- Może powinieneś raczej mu współczuć - droczyła się z nim. - Zostawił mnie dla innej.

- Trudno w to uwierzyć. Wymierzyła mu kuksańca.

- Nie musisz być aż tak uprzejmy. Tak czy inaczej, jestem pewna, że do tej pory zdążył nauczyć tych umiejętności swoją żonę.

- Nauczył Beth, by służyła mu tak, jak on chce? -zapytał Francis, zaniepokojony komentarzami Beth z poprzedniego dnia oraz ponurymi wyobrażeniami życia Sereny z Rivertonem.

- Nauczył ją przyjemności - odparła Blanche. -Myślisz, że to działa tylko w jedną stronę? Lucien uwielbiał masować mnie tak bardzo, jak sam lubił być masowany.

Francis nie mógł się powstrzymać, by nie wyobrazić sobie, jak masuje Serenę i jest przez nią masowany. Mam szczęście, iż leżę na brzuchu, pomyślał, inaczej konsekwencje folgowania wyobraźni stałyby się dla Blanche oczywiste.

Chociaż się starał, nie potrafił wyobrazić sobie w takiej sytuacji Anne Peckworth.

- Blanche - zapytał - dlaczego niektóre kobiety wolą być utrzymankami niż żonami?

- Masz na myśli mnie? Tkwię w tym zbyt głęboko, bym mogła zostać godną szacunku małżonką.

- Nonsens - zapewnił, choć wiedział, że Blanche ma rację.

- Więc nie chodziło ci o mnie. O kogo zatem?

- To bez znaczenia.

- O Serenę Riverton?

Jego milczenie wystarczyło za odpowiedź. Dłonie Blanche nadal dokonywały cudów, łagodząc cierpienia obolałego ciała Francisa.

- Rola kochanki porządnego mężczyzny zostawia kobiecie sporo swobody, podczas gdy bycie poślubioną brutalowi może stać się niewolą równie straszliwą, jak praca w najgorszym londyńskim burdelu. Jestem pewna, że Riverton nie był dobrym człowiekiem.

- Dlaczego? - zapytał Francis. Wypytywał Blanche, gdyż podejrzewał, że wie ona o tajemnych sprawkach towarzystwa więcej, niż którakolwiek ze znanych mu osób.

- Nie poznałam go, lecz słyszy się różne rzeczy. Był człowiekiem, który nieustannie poszukiwał nowości. W seksie zaś nie sposób po jakimś czasie zaznać nowej podniety, nie krzywdząc lub nie poniżając innej osoby. Sądzę, iż Riverton szybko odkrył, że krzywdzenie i poniżanie sprawia mu przyjemność. Oczywiście, wielu mężczyzn inaczej traktuje kochanki, a inaczej żonę.

Umilkła. Francis zamknął oczy, próbując zastanowić się nad sytuacją Sereny bez myślenia o rzeczach, które zapewne zmuszona była robić.

Nagle uświadomił sobie, że sprawa przedstawia się niezwykle prosto: nie mógł pozwolić, aby Serena zniknęła z jego życia. Zamartwiałby się o nią do końca swych dni. Rozpaczliwie pragnął jej dla siebie. Chciał, by została jego kochanką.

Zatem, niech i tak będzie.

Uważał siebie za przyzwoitego mężczyznę i dobrego człowieka. Będzie zachowywał się tak, by Serena nie mogła znaleźć milszego, bardziej wyrozumiałego i hojnego opiekuna niż on. Gdyby nie była bezpłodna, mimo wszystko by ją poślubił.

Tak, jak się sprawy miały, będzie musiał zachować po prostu dyskrecję. A nawet jeśli wszystko się wyda, lady Anne będzie umiała zignorować sytuację.

Nie. Odrzucił całą tę mętną sofistykę. Jeśli sprawa wyjdzie na jaw, Anne będzie cierpiała, nieważne, jaką twarz pokaże światu. Zatem sprawa nie może wyjść na jaw.

Stłumił jęk. Takie rzeczy zawsze wychodzą w końcu na jaw.

Przypomniał sobie, jak cierpiał Nicholas, miotając się pomiędzy żoną a kochanką. W końcu znienawidził kochankę i nie zerwał z nią jedynie z uwagi na usługi, jakie oddawała krajowi. Wspomniał, jak przyjaciel mówił, iż nie jest w stanie przechodzić z sypialni kochanki do łóżka żony. Francis zdawał sobie sprawę, że jemu również przychodziłoby to z trudnością, zwłaszcza gdyby darzył obie kobiety uczuciem. Lecz nie mógł poślubić Sereny.

Ani pozwolić, by odeszła do innego mężczyzny.

- Jesteś bardzo spięty - zauważyła Blanche, masując mu ramiona. - Czy Serena Riverton stanowi aż taki problem?

- Oczywiście, że nie - skłamał Francis. Nie było sensu zasięgać porady w sprawie niemożliwej do rozwiązania.

Blanche przeciągnęła po raz ostatni dłońmi po ciele Francisa, po czym odsunęła się, by zetrzeć z rąk oliwkę.

- Jutro znowu cię wymasuję. Za dzień czy dwa powinieneś poczuć się lepiej.

Francis nie potrafił sobie wyobrazić, by mógł poczuć się lepiej - zarówno na duszy, jak na ciele -usiadł jednak, zważając, by ręcznik skromnie go okrywał, i podziękował Blanche.

- Ukojenie cierpień dwornego galanta to dla mnie przyjemność - odparła wesoło Blanche, lecz zaraz zmarszczyła brwi. - Domyślam się, że Serena River-ton jest bezpłodna. Wiem, że to, co powiem, nie zgadza się z twoimi zasadami, ale czy zapewnienie kontynuacji rodu warte jest aż takiego bólu?

- Uważasz, że Lucien powinien był cię poślubić? -odpalił instynktownie.

- Co każe ci sądzić, że nie mogę mieć dzieci?

- Dlaczego więc się z tobą nie ożenił? Blanche się skrzywiła.

- Z wielu doskonałych powodów, z których główny polega na tym, że po prostu nie chciał. Lucien mnie nie kochał.

- Nie kocham Sereny Riverton.

- Więc pozwól, by związała się z innym.

Co powiedziawszy, wyszła, pozostawiając Francisa, by rozważył jej radę.

Była dobra, tym bardziej zatem żałował, że nie jest dość silny, by się do niej zastosować.

List od ciotki Arabelli przyszedł następnego ranka. Był oschły i niewiele wyjaśniał. Ciotka żądała w nim, by Francis stawił się w Patchem's Cottage, i to niezwłocznie. Natychmiast przypomniał mu się list otrzymany od matki, list, który wywrócił do góry nogami jego życie.

W pierwszej chwili chciał natychmiast wyruszyć, przerażony, że z Sereną stało się coś złego. List jednak niczego takiego nie sugerował.

Prawdę mówiąc, mógłby przysiąc, że ciotka ma o coś do niego pretensje. Jedynym powodem jej niezadowolenia, jaki przyszedł mu do głowy, było to, iż Serena opowiedziała o nim jakąś kłamliwą historyjkę. Miał dość cierpkich, niewiele wyjaśniających listów, podobnie jak bycia obiektem kobiecych manipulacji. Wszystko go bolało, nie sądził także, by przespał spokojnie choć jedną noc od dnia, kiedy spotkał Serenę.

Cóż, do licha, ciotka będzie musiała poczekać.

Przez dwa dni snuł się po domu, rozpieszczany przez damy i służbę i masowany przez Blanche. Zaczynał odzyskiwać swobodę ruchów, lecz nadal nie potrafił znaleźć rozwiązania najpoważniejszego problemu. Salomon postanowiłby z pewnością, aby, przecięto go na pół i rozdzielono pomiędzy obie kobiety. Obawiał się jednak, że obie zażądałyby tych samych części ciała, choć z różnych powodów.

Trzeciego dnia nie mógł już dłużej zwlekać. Wyjechał z Melton i ruszył do Summer St. Martin.

Mimo iż list od ciotki był oschły i przynosił niewiele informacji, zbliżając się do wioski Francis odczuwał radosne podniecenie. Ostrzegał się w duchu, iż uroda Sereny mogła stanowić jedynie figiel pamięci, a jej złoty powab okaże się jedynie pozłacany. Powinien tego chcieć, gdyż wtedy byłby wolny.

Nie chciał niczego takiego, gdyż postanowił, że bez względu na wszystko uczyni ją swoją kochanką.

Zamierzał cieszyć się nią i chronić, niczym rzadki klejnot. Zapewni jej wygodę i komfort, dopilnuje, by miała wszystko, czego zapragnie i nie pozwoli nikomu jej skrzywdzić. Nie mógł wręcz doczekać się, by udowodnić, iż mężczyźni potrafią być też mili i troskliwi.

Nie mógł się doczekać, by znowu się kochać.

Z nią.

I tego, by zwrócić jej własność i opowiedzieć, jak ją dla niej wygrał.

Uznał, że nie będzie czekał, aż Allbright przyniesie biżuterię. Opowie o wyścigu i wręczy Serenie trzy tysiące gwinei. Potem sprawi jej niespodziankę, dodając klejnoty. Stworzy w ten sposób dodatkową okazję, by była z niego zadowolona.

Serce biło mu mocno, gdy wjeżdżał do wioski, z każdą chwilą zbliżając się do Sereny. Skręcił w uliczkę, przy której stał domek ciotki i zatrzymał się jak wryty na widok tłumu blokującego drogę. Najwidoczniej odbywał się tu konkurs łuczniczy, gdyż trzej młodzi ludzie strzelali kolejno do tarczy.

Co za niestosowne miejsce i czas na takie zawody, pomyślał. Nagle, pomiędzy gapiami, zauważył kobietę siedząca dumnie na honorowym miejscu pod ścianą niczym dama obserwująca średniowieczny turniej. To była Serena. Od razu domyślił się, iż to ona jest powodem współzawodnictwa.

Jaka też nagroda dostanie się zwycięzcy?

Złośliwość nie potrafiła jednak przyćmić faktu, że natychmiast znalazł się pod urokiem swojej syreny. Była w każdym calu równie piękna i wyjątkowa, jak ją zapamiętał.

Choć wyglądała inaczej.

Tego dnia miała na sobie zwykły płaszcz z czerwonej wełny, z kapturem odrzuconym na plecy. Wydawałoby się, że czerwień nie pasuje do jej rudych włosów, tymczasem było inaczej: obie barwy zdawały się płonąć, wzmacniając nawzajem swój blask. Włosy Sereny nie opadały już w zalotnych pierścionkach, lecz były ciasno upięte na czubku głowy. Surowa fryzura ani trochę nie odbierała dziewczynie uroku, choć Francis natychmiast odczuł pokusę, by rozpiąć kok i zanurzyć twarz w jedwabistych splotach.

Roześmiała się, reagując na czyjś komentarz. Policzki miała zaróżowione, a oczy błyszczące. Wydawała się młoda i szczęśliwa w sposób, który uważał za niemożliwy, a przy tym równie piękna, jak dama w jedwabiach i klejnotach. Jedyną frywolną rzeczą, jakiej się u niej dopatrzył, była powiewająca u klapy płaszcza biała wstążka.

Strzała utkwiła na skraju tarczy i Serena krzyknęła z radości, klaszcząc jak dziecko w dłonie. Wyglądała jak pensjonarka.

Potem ludzie zauważyli przybysza i zaczęli się odwracać.

Serena także.

Rzucił wodze Kiplingowi czując, jak przenika go chłód niemający wiele wspólnego z pogodą. Dostrzegł bowiem, że na jego widok przez twarz Sereny przemknął wyraz najczystszego przerażenia.

Nie był więc mile widziany?

Kto zajął jego miejsce?

Miotany wściekłością, podszedł bliżej i wziął łuk z rąk zaskoczonego zawodnika. Wycelował i posłał strzałę w sam środek tarczy.

- Cóż - zapytał, zwracając się do Sereny - wygrałem?

- Chyba tak - odparła, próbując się uśmiechnąć. On także się uśmiechnął, chociaż sprawiło mu to ból.

- To jak, wygrałem czy nie?

Drżącymi dłońmi odwiązała wstążkę i podała mu powiewający na wietrze kawałek jedwabiu.

- Jakież to poruszające.

Wziął wstążkę, nie bardzo wiedząc, co z nią zrobić.

- Czy zawody już się skończyły, czy przewidziano dalsze konkurencje? - zapytał.

- Myślę, że to już koniec - odparła, spoglądając na niego wielkimi, pełnymi lęku oczami. - Zorganizowaliśmy je na poczekaniu.

- Zatem czy mógłbym zamienić z tobą słówko na osobności?

- Oczywiście.

Uśmiechnęła się, choć z trudem, do rozczarowanych wielbicieli i podziękowawszy im uprzejmie wprowadziła Francisa do domku.

- Ciotka Arabella jest tutaj? - zapytał. Ostatnią rzeczą, jakiej życzyłby sobie w tej chwili, było wtrącanie się ciotki.

- Nie. Odwiedza panią Holt.

Pozwolił wprowadzić się do wnętrza, próbując zapanować nad furią i zazdrością. Nie doświadczał dotąd takich uczuć, lecz teraz szalały w nim niczym płomień. Miał ochotę chwycić Serenę i mocno nią potrząsnąć. Nie mógł znieść myśli, że szafowała wdziękami, obdarzając łaskami mężczyzn na prawo, lewo i pośrodku.

Spojrzał na wstążkę, zawiązaną teraz mocno wokół palca. Na miłość boską, to przecież tylko wstążka. Dlaczego więc jest tak wściekły?

Gdy weszli do salonu, Serena otuliła się ciaśniej płaszczem i powiedziała:

- Bardzo mi przykro.

W jej oczach zabłysły łzy i Francis poczuł się jak ostatni łajdak.

- Nie przepraszaj. Mnie także jest przykro - powiedział, wyciągając do niej ramiona.

- Lecz to nie była twoja wina - odparła, unikając uścisku. - Tylko moja. Wyłącznie moja...

- Nie ma powodu dramatyzować, Sereno. Zachowałaś się, być może, nierozsądnie, ale nic złego się nie stało. Nie mam powodu się złościć.

- Lecz byłeś zły? - zapytała, wpatrując się w niego. Wydawała się tak młoda i przestraszona, że nie potrafił być wobec niej surowy.

- Już nie jestem - powiedział łagodnie. - A teraz, Sereno, chciałbym porozmawiać z tobą o przyszłości, póki jesteśmy sami. Gdy wróci Arabella, będziemy mogli zaprezentować wspólny front.

Wpatrywała się w niego z dziwnym wyrazem twarzy. Nigdy by nie przypuścił, że nawet jej oczy mogą być tak wielkie. Może nie chciała już zostać jego utrzymanką. Czyżby otrzymała lepszą, bardziej szlachetną propozycję? Świadomość, że nie byłby w stanie jej przebić sprawiła, że aż zakłuło go pod sercem. Rozpaczliwie spragniony jakiegokolwiek z nią kontaktu, wyciągnął ręce, by pomóc jej zdjąć płaszcz. Po chwili niechętnie mu go oddała.

Suknia, jaką miała pod spodem, w niczym nie przypominała śmiałej toalety. Uszyta ze zwykłej bawełny, miała prosty krój i skromny fason. Wysoko zapięta pod szyją, z długimi rękawami, skutecznie skrywała jej figurę. Ku zaskoczeniu Francisa Serenie było w niej dobrze. Nie wiedział już, co sądzić. Siedząc skromnie na krześle, z utkwionymi w nim, niepokojąco pięknymi oczami, wyglądała jak dobrze wychowana panienka oczekująca nagany ze strony ojca.

Miałby zaproponować niemoralny związek komuś takiemu?

Jednak wiedząc, jaka potrafi być, pożądał jej, tu i teraz...

Stanął przy kominku, czując, jak ogień ogrzewa mu nogi, maskując rumieniec na twarzy. Spojrzał na buzujące płomienie i wziął się w garść.

- Zdaję sobie sprawę, że dawno ze sobą nie rozmawialiśmy, Sereno. Wygląda na to, że dobrze ci u ciotki.

Chrząknął.

- Zastanawiałem się, czy nie poczyniłaś przypadkiem planów na przyszłość.

Spojrzał na nią poważnie. Gdyby otrzymała propozycję małżeństwa, nie w porządku byłoby stawać jej na drodze.

- Planów, które nie uwzględniają mojej osoby -dodał.

- Nie, przykro mi - odparła, najwyraźniej zaskoczona.

Francis odetchnął głęboko, choć wcale nie zdawał sobie sprawy, że wstrzymuje oddech.

- Nie ma potrzeby przepraszać.

Ku zaskoczeniu Francisa powiedzenie tego, z czym przyszedł, okazało się niełatwe, mimo to wykrztusił:

- Przyjechałem, aby poprosić cię, byś została moją utrzymanką.

Nie była zadowolona. Przyglądał się, jak blednie, a jej niesamowicie wielkie oczy jeszcze olbrzymieją. Nagle rumieniec zalał jej policzki niczym fala, a nim spuściła wzrok, dostrzegł w nim, jak bardzo czuje się zraniona.

- Ja... nie sądzę, aby było to jeszcze możliwe. Francis poczuł dziwną potrzebę, by przeprosić, co wprawiło go w nie łada pomieszanie.

- O ile sobie przypominam, sama mi to proponowałaś.

- Tak, ale...

Zobaczył, że gorączkowo przełyka.

- Do licha, Sereno, może byś się łaskawie zdecydowała, czego właściwie chcesz!

- Czego ona chce? - zawołała ciotka Arabella, wkraczając do pokoju niczym wojownik uzbrojony w parasolkę. - A jak myślisz, czego ona może, do licha, chcieć, rozpustniku?

- Rozpustniku? Co ci ta kobieta powiedziała? Zaskoczony uświadomił sobie, że krzyczy, co zupełnie nie było do niego podobne.

- Prawdę. A może zaprzeczysz? Podeszła do Sereny i stanęła obok niej niczym zasuszony anioł stróż w wielkim czarnym kapeluszu.

- Jak mogę zaprzeczyć, skoro nie usłyszałem oskarżenia? - zapytał Francis lodowatym tonem. -Zaoferowałem tej damie coś, o co błagała mnie przed kilkoma tygodniami, a ona rzuciła mi to w twarz!

Arabella odwróciła się, by móc spojrzeć Serenie , w oczy.

- Odmówiłaś, dziecko? Dlaczego? Serena podniosła wzrok i przesunęła spojrzenie z niego na ciotkę. Dostrzegł grozę, jaka malowała się w jej oczach, gdy się poznali i poczuł, że robi mu się niedobrze na myśl, iż to on stał się przyczyną takiego przerażenia.

- Sereno - powiedział, postępując krok w przód. - Nie bój się...

Arabella stuknęła go parasolką w pierś.

- Jeśli dziewczyna boi się ciebie, nie ma w tym nic dziwnego. Wiesz już, kto był jej mężem?

-Tak.

- Nic zatem dziwnego, że obawia się przyjąć następne oświadczyny, prawda? Daj jej trochę czasu, a przyjdzie do siebie i się zgodzi.

Francis zaczerpnął głęboko oddechu.

- Nie proponowałem małżeństwa. Arabella wyprostowała się powoli i utkwiwszy w siostrzeńcu napawające lękiem spojrzenie, zapytała:

- Nie zamierzasz chyba jej spłacić, hultaju?

- Niezupełnie - odparł Francis, tracąc kontenans.

Rozmowa nie miała sensu, nie mówiąc już o tym, iż nie było normalne, żeby mężczyzna proponował kobiecie, by została jego kochanką w obecności krewnej, na dodatek starej panny. Arabella nie przejmowała się zbytnio konwenansami, mimo to nie był wcale pewny, czy uda mu się ujść cało. Przyszło mu też do głowy, że chyba przedwcześnie założył, iż Serena będzie pragnęła tego samego, co on.

- Zaproponował, bym została jego utrzymanką -stwierdziła Serena chłodno, po czym wstała i spojrzała Francisowi prosto w oczy, wydając się nagle wyższą, niż była w rzeczywistości.

- Wolałabym, żeby w ogóle się pan nie zjawił, milordzie. Wiem, że nie ma w tym pańskiej winy i zrozumiałabym, gdyby umył pan ode mnie ręce, ale nie to... nie to.

- Utrzymanką! - zabrzmiało to niczym okrzyk wojenny.

- Ta kobieta - zawołał Francis, uświadamiając sobie, że wskazuje Serenę wyciągniętą dłonią niczym aktor w kiepskim melodramacie - błagała mnie, bym wziął ją na kochankę, a potem...

Zamilkł, nie będąc w stanie oskarżyć jej o to przed ciotką.

- Bez wątpienia uczyniła to w chwili słabości i lęku, nie wiedząc, że spodziewa się dziecka.

W salonie zapadła cisza. Francis wpatrywał się w Serenę, która odpowiedziała na jego spojrzenie z wysoko uniesioną głową.

- Czy to prawda? - zapytał, czując, jak świat wiruje wokół niego, on zaś rozpaczliwie próbuje utrzymać się na nogach.

- Tak.

Gniew Sereny zmienił się w pomieszanie. Spoglądała to na ciotkę, to znów na Francisa.

- Nie wiedział pan?

- Powiedziałaś, że nie jesteś w stanie począć.

- Bo tak sądziłam. Zacisnęła mocno dłonie.

- Przykro mi, że o niczym pana nie poinformowano. Nie nalegam na małżeństwo, rozumie pan jednak, iż nie mogę zostać jego kochanką.

- A co zamierzasz zrobić z dzieckiem?

Nadal czuł się tak, jakby grał w kiepskiej sztuce. Nie był tylko pewny: w komedii czy może tragedii? Serena spuściła wzrok.

- Miałam nadzieję, że będzie pan łożył na jego utrzymanie.

- Lecz nie chcesz zostać moją kochanką? Dlaczego?

- Na Boga, tępa pało -wykrzyknęła Arabella. - Jak mogłaby? Miałaby żyć z tobą i dzieckiem, może synem, u boku, wiedząc, że utraciło wszelkie prawa? I jak by mu to pewnego dnia wytłumaczyła? Tak, to twój ojciec, ale nie pasowało mu, by się ze mną ożenić.

Francis zdał sobie sprawę, że zerka na brzuch Sereny, lecz luźna suknia skutecznie kryła jej kształty. Zresztą i tak nie był pewien, czy cokolwiek dałoby się już dostrzec. Jak długo mogła być w ciąży? Przypuszczał, że około trzech miesięcy. Było jednak coś, o co musiał zapytać.

- Jesteś pewna, że dziecko jest moje? Arabella prychnęła gniewnie, jednak Serena powiedziała:

- Spytałaś o to samo.

- Nie mogę udowodnić, że tak jest - wyjaśniła, zwracając się znów do Francisa - jednak od śmierci męża przed sześcioma miesiącami byłam w sytuacji intymnej tylko z jednym mężczyzną - z panem. Nie mam wątpliwości, czyje dziecko noszę.

Francis wbił znowu wzrok w ogień, jednak nie znalazł tam odpowiedzi, a jedynie niepokojące pytania.

- Chciałbym porozmawiać z Sereną sam na sam, ciotko - powiedział w końcu.

Arabella spojrzała na niego wyniośle, jednak po chwili prychnęła i poddała się.

- Będę w ogrodzie, skarbie - powiedziała, zwracając się do Sereny. - Jeśli cię zdenerwuje, zawołaj.

Po czym, obdarzywszy Francisa kolejnym gniewnym spojrzeniem, którego wymowę osłabiał co prawda niepokój, wymaszerowała z salonu.

Francis wbił wzrok w enigmatyczne stworzenie, które wywracało oto na nice jego życie. Wolałby widzieć ją znowu w rdzawej sukni, otoczoną chmurą podniecających perfum dziwki. W jakiś sposób czyniłoby to sytuację łatwiejszą, przynajmniej dla niego.

- Jeżeli jesteś w odmiennym stanie - zauważył -chyba trudno winić za to mnie.

Na blade dotąd policzki Sereny wypłynął krwisty rumieniec.

- Nie winię pana.

- Gdybyś dowiedziała się - mówił dalej, bacznie ją obserwując - że jesteś w ciąży - na przykład ze służącym albo mężczyzną żonatym - mogłabyś spróbować wykorzystać sytuacje, wmawiając mi, że dziecko jest moje.

Serena podniosła wzrok i spojrzała na niego, zaszokowana takim przypuszczeniem.

- Nie!

Lecz nagle jej spojrzenie straciło ostrość.

- Przypuszczam, że kobieta sprytniejsza niż ja mogłaby rzeczywiście zrobić coś takiego. - Spojrzała na Francisa, marszcząc brwi. - Z pewnością musiałabym jednak być niespełna rozumu, aby wędrować w listopadzie samotnie po drogach w nadziei, że trafi się odpowiedni mężczyzna.

Na to nie było odpowiedzi.

- Poza tym - dodała stanowczo - jeśli pan sobie przypomina, bardzo niechętnie wsiadłam do pańskiego powozu, no i to pan, nie ja, powiedział Postom, że jesteśmy małżeństwem.

- Ale to ty zaproponowałaś miłosny stosunek i nie dałaś się zniechęcić, mimo iż odmówiłem.

Serena skinęła głową.

- Przyznaję, lecz trudno uznać to, co się wydarzyło, za przeprowadzoną z premedytacją intrygę.

Francis zgadzał się z nią, lecz nadal czuł się zapędzony w pułapkę. Z drugiej strony, jeśli Serena rzeczywiście nosi jego dziecko, wszystko w nim buntowało się na myśl, iż mogłoby urodzić się jako bękart.

Podszedł do wielkiej, oprawnej w skórę Biblii swej ciotki.

- Zbliż się.

Serena posłuchała i stanęła w pobliżu: blada, niespokojna i tak przeklęcie młoda.

- Połóż dłoń na Biblii - polecił - i przysięgnij, że jesteś przy nadziei.

Uczyniła to, kładąc na księdze dłoń, drobną i białą na tle ciemnej skóry. Gdy chciała cofnąć rękę, przytrzymał ją i zażądał:

- A teraz przysięgnij, że dziecko jest moje. Spojrzała mu prosto w oczy i powiedziała:

- Dziecko, które noszę, jest twoje, milordzie. Przysięgam na Świętą Księgę.

Jej dłoń, uwięziona pod jego dłonią, była taka zimna...

Zatem, niech będzie, co ma być. Francis zdawał sobie sprawę, iż najbliższa przyszłość nie rysuje się różowo, dostrzegał jednak w oddali przebłysk nadziei na szczęście.

- Pobierzemy się jutro.

- Jutro? - powtórzyła Serena słabo.

- Nie ma czasu do stracenia - oznajmił sucho. -Jeśli wyjadę natychmiast, zdołam uzyskać od biskupa zezwolenie i jutro będę z powrotem.

- Będzie panu potrzebne moje prawdziwe nazwisko - powiedziała, przełykając nerwowo.

- Znam twoje prawdziwe nazwisko, lady Riverton. Ufam, że będziesz gotowa.

Uświadomił sobie, że nadal przyciska do Biblii jej dłoń i czym prędzej ją uwolnił.

Serena, choć blada jak prześcieradło, odparła zdecydowanie:

- Tak, milordzie, będę gotowa.

Gdy tylko wyszedł, odszukała Arabellę.

- Dlaczego mu nie powiedziałaś? Sądziłam, że to zrobiłaś.

Arabella prychnęła.

- Jakoś nie wydawało mi się stosowne informowanie go o takich sprawach w liście. Poza tym, nie pokładam w mężczyznach zbyt dużej wiary. Francis mógł zniknąć. Jakoś nie bardzo się tu spieszył.

- Nie wiedział, że jest po temu powód.

- Zapewniam cię, że list sformułowany był tak, iż musiał zorientować się, że sprawa jest pilna. I co, zamierza postąpić jak dżentelmen?

- Och, tak - odparła Serena, przemierzając ogródek. - Żałuję jednak, że mu nie napisałaś, Arabello. - Odwróciła się gwałtownie. - Poza tym nie jestem wcale pewna, czy ja postępuję słusznie, wychodząc za lorda.

- Oczywiście, że tak. Nosisz jego dziecko, a ono zasługuje, by urodzić się w legalnym związku. Jeśli Francis ma z tym problem, powinien był zastanowić się, zanim cię wykorzystał.

Serena zamarła. Wiedziała, że to odpowiednia chwila, by powiedzieć Arabelli prawdę, jednak nie potrafiła tego uczynić. Wyjąwszy chwile takie jak ta, starała się nie przyznawać do tego, co zrobiła, nawet przed samą sobą. Nie uwiodła nieznajomego mężczyzny i nie zaszła z nim w ciążę, by teraz musiał ją poślubić, choć wcale tego nie chce... Najchętniej poszukałaby rzeki i rzuciła się do niej, nie mogła jednak tego uczynić ze względu na rozwijające się we wnętrzu jej ciała życie.

Nagle znalazła się w objęciach Arabelli i choć starsza kobieta nie była w czułościach zbyt dobra, poklepywała protegowaną po plecach, mamrocząc pod nosem:

- No już, już, wszystko się ułoży. Myślisz, że wydałabym cię za mego ulubionego siostrzeńca, gdybym nie wierzyła, że potrafisz być dla niego dobrą żoną?

- Tak bardzo się boję - wykrztusiła Serena, przełykając łzy.

- Niepotrzebnie - zapewniła ją Arabella. - Dokądkolwiek się udasz, dziewczyno, pójdę z tobą.

Tymczasem Francis spacerował niespokojnie wokół pałacu biskupa, czekając, aż zostaną wystawione dokumenty. Musiał czekać dość długo, co dało mu sporo czasu na myślenie. Tak jakby myślenie mogło przynieść cokolwiek dobrego. Kierująca się logiką część umysłu podpowiadała mu, że wszystko to może być sprytną intrygą, w głębi serca czuł jednak, iż Serena powiedziała prawdę. Nieważne czym i kim była, nosiła pod sercem jego dziecko.

Jednym z powodów, dla których Francis tak długo zachowywał celibat, była niechęć do beztroskiego płodzenia dzieci. Czuł, że nie potrafiłby odwrócić się do własnego potomka plecami, odmawiając mu nazwiska. Zdawał sobie jednak sprawę z konsekwencji. Matka będzie przerażona. Anne i jej rodzice zaszokowani i oburzeni. Powstanie mnóstwo plotek, zwłaszcza gdy dziecko się urodzi i ludzie zaczną liczyć. Możliwe, że nie zaakceptują Sereny. Była w końcu wdową po Matthew Rivertonie i wyjdzie ponownie za mąż, będąc w ciąży.

Nie był nawet pewien, jaką okaże się żoną i czy kiedykolwiek zdoła w pełni jej zaufać. Pamiętał aż nadto dobrze, iż wierność nie jest jej mocną stroną, podobnie jak cnota. Mroki przyszłości rozświetlała jedynie myśl, iż Zabijaki z pewnością ją zaakceptują - takie mieli zasady. A jeśli Serena nie stanie na wysokości zadania, Beth Arden pomoże jej się poprawić.

Odczuwał silną pokusę, by przedstawić Serenę Nicholasowi i dowiedzieć się, co też przyjaciel o niej sądzi. Cóż, dlaczego nie? I tak wybierał się do niego z wizytą.

Z pałacu wyszedł urzędnik. Dal Francisowi zezwolenie i pobrał opłatę.

Francis odszedł, mając w głowie tylko jedną pocieszającą myśl.

Dzięki ci, Boże, za Zabijaki. Będzie ich potrzebował.

Rozdział 9

Serena spędziła noc przewracając się niespokojnie na łóżku i szukając drogi innej niż ta, którą miała podążyć nazajutrz. Była dla lorda Middlethorpe'a jedynie ciężarem, narzuconym mu za sprawą jej nagannego zachowania.

A co z rodziną lorda? Na samą myśl o tym aż się wzdrygnęła. Arabella opowiedziała jej o matce Francisa, pedantce przekonanej o ważności oraz wysokiej pozycji rodziny Haile. Lord miał też trzy siostry, wszystkie zamężne. Myśl o siostrach była całkiem przyjemna, z pewnością jednak poczują się zaszokowane tym, w jaki sposób zostało zawarte małżeństwo brata.

Przewróciła się po raz kolejny na bok i zakryła twarz ramieniem. Nie miała wyjścia. Ze względu na dziecko nie wolno jej postąpić inaczej, jak tylko poślubić lorda Middlethorpe'a. Przetrwała jakoś nocne godziny, po czym o pierwszym brzasku wstała i wybrała się na spacer zasnutymi mgłą uliczkami, próbując rozładować napięcie. Kiedy wróciła do domku, zastała Arabellę w stanie najwyższego zdenerwowania.

- Nie wiedziałam, co myśleć! - zawołała starsza dama. - Bałam się, że po prostu uciekłaś!

- Dlaczego miałabym zrobić coś takiego? - spytała Serena głucho, zasiadając do stołu, gdzie czekało już na nią śniadanie.

Nie chorowała, jak wiele kobiet w jej stanie, nie miała jednak apetytu. Tym razem Arabella nie namawiała jej do jedzenia, mogła więc poprzestać na herbacie i toście.

- Jak myślisz, kiedy przybędzie lord?

- Sądzę, że koło południa. Jesteś dorosła i mieszkałaś tu wystarczająco długo, by uzyskanie zezwolenia na ślub nie stanowiło problemu.

- Żałuję, że nie ma innego sposobu - powiedziała Serena, łamiąc tost.

- Cóż, nie ma - odparła Arabella stanowczo. -I choć natarłam już uszu Francisowi, ty też zasłużyłaś na naganę. O ile nie zechcesz twierdzić, że cię zgwałcił, w co i tak bym nie uwierzyła, ponosisz za tę sytuację taką samą winę jak on. I nawet jeśli nie podoba ci się to, co musisz zrobić, nie powinnaś się uskarżać.

Serena poczuła, że twarz jej płonie. Dlaczego nikomu nie przyjdzie do głowy, że i mężczyzna może być ofiarą?

- Lepiej zacznę się ubierać - powiedziała i umknęła czym prędzej od stołu.

Miała tylko jedną przyzwoitą suknię - rdzawą wełnianą toaletę, w której uciekła z domu braci. Suknia była nieco przybrudzona u dołu, ale i tak wyglądała na kosztowną. Miała też duży dekolt, gdyż Matthew najbardziej lubił ją w takim fasonie. Gdy wyciągnęła suknię z szafy, poczuła słaby powiew starych perfum. Był jednak na tyle delikatny, że nie przywodził na myśl grzesznych rozkoszy, ona zaś chciała wyglądać tego dnia jak najlepiej.

Powiedział, że jej perfumy nadają się raczej dla dziwki, przyznał jednak, iż wywierają pożądany skutek. A ona chciała, by dziś tak się stało. Cóż innego mogła mu zaoferować?

Założyła wszystkie stare ubrania - w tym jedwabną bieliznę - lecz po namyśle dodała batystową koszulkę, zakrywającą nieco dekolt sukni. Ubrana, przejrzała się w lustrze i po raz pierwszy od miesięcy zobaczyła w nim dawną Serenę. A jednak nie była już taka jak dawniej. Coś się zmieniło i nie chodziło tylko o pączkujące w niej życie. Nie była też dziewczyną, którą zabrano przedwcześnie ze szkoły panny Mallory. Tamta Serena była podlotkiem, podekscytowanym perspektywą małżeństwa, lecz nieco smutnym z powodu rozstania z przyjaciółkami i tego, że nie wystąpi w szkolnym przedstawieniu.

Jednym słowem, dziecko.

Biedne, zdradzone dziecko.

Serena spoglądająca na nią z lustra była kimś innym, nowym. Czy poradzi sobie lepiej niż w poprzednich wcieleniach? Była teraz starsza i mądrzejsza -wystarczająco mądra, by się bać.

Położyła dłonie na lekkiej wypukłości brzucha. Musi zrobić to dla dziecka. No i teraz ma przynajmniej Arabellę za przyjaciółkę i towarzyszkę.

Arabella nie będzie jednak stała przy jej małżeńskim łożu.

Drżącymi dłońmi wyszczotkowała włosy i upięła je luźniej, niż miała ostatnio w zwyczaju, pozwalając, by kilka loków wymknęło się z koka. Wspomniała świeżo zatrudnioną pokojówkę, która tak umiejętnie upięła jej włosy przed pierwszym ślubem -pokojówkę, która okazała się zarówno służącą, jak strażniczką.

Wspomniała także cudowną suknię z białego jedwabiu - pomimo kilku warstw materiału niemal przejrzystą i obficie zdobioną haftem. Gdy ją włożyla, poczuła się jak księżniczka i nawet zatańczyła wokół pokoju z czystej radości posiadania czegoś tak pięknego. W nocy Matthew zerwał z niej suknię, symbol niewinności. Obie, suknia i Serena, należały teraz do niego i mógł z nimi zrobić, co zechce.

Zakryła twarz dłońmi, próbując odpędzić wspomnienia horroru, jakim okazała się dla niej noc poślubna. Przetrwała lata małżeństwa jedynie dzięki temu, że nauczyła się oddzielać umysł od ciała, lecz tutaj, w Summer St. Martin, zaczęła znów stawać się jednością.

Była teraz silniejsza i bardziej stanowcza. Ale i mniej odporna na cierpienie.

Lord Middlethorpe w niczym nie przypomina Matthew. Musiała w to uwierzyć.

Cóż, obaj są mężczyznami, podpowiadała nieufna część jej natury.

Zerwała się na równe nogi i zbiegła po schodach, mając nadzieję, że wątpliwości nie podążą w ślad za nią. Dobrze byłoby trochę się przewietrzyć, uznała. Sięgnęła po pelerynę z czerwonej wełny, lecz rozmyśliła się i założyła starą, podszytą sobolowym futrem.

Szła szybko przez wieś, odpowiadając na liczne pozdrowienia. Poczuła, że dręczący ją niepokój ustępuje. Uczyniła to miejsce swoim domem, normalnym domem. Oczywiście, uroda nadal ją wyróżniała, ale ponieważ zachowywała się, jakby nie zdawała sobie z tego sprawy, uniknęła prawdziwego nieszczęścia. Wiedziała, że tutejsi mężczyźni jedynie flirtują. Dzięki Bogu żaden nie stracił dla niej głowy ni serca.

Udowodniła sobie, iż może wieść normalne życie. Będzie postępowała tak w przyszłości. Z Bożą pomocą udowodni lordowi Middlethorpe'owi, że potrafi być wspaniałą żoną. Z lżejszym sercem zawróciła i skierowała się ku domowi.

Na dźwięk kół powozu odskoczyła w bok, by zaraz, uświadomiwszy sobie, kto przybywa, odwrócić się i zatrzymać. Lord Middłethorpe wyskoczył z powozu i stanął, wpatrując się w nią intensywnie.

- Wyglądasz jak wtedy, gdy po raz pierwszy cię ujrzałem - powiedział, podchodząc. - Na przestraszoną.

Nie mogła zaprzeczyć, że miał rację. Stali przez chwilę obok siebie, a kiedy milczenie zaczęło im ciążyć, lord powiedział:

- Przejdę się z tobą do domku. Gestem polecił woźnicy, by jechał, po czym wyciągnął do Sereny ramię.

Nie miała wyjścia, jak tylko wsunąć pod nie dłoń.

Szli pogrążeni w nienaturalnym milczeniu. Serena doskonale zdawała sobie sprawę, że są obserwowani, a mieszkańcy wyciągają z tego, co widzą, właściwe wnioski. Nie uszło przy tym jej uwadze, jak kobiety patrzą na Francisa.

Z uznaniem.

Pożałowała, że nie jest nieśmiała, pękata i pospolita. To, że udało jej się schwytać tak cenną zdobycz, budziło w niej poczucie winy. Gdy w końcu Francis przemówił, w jego głosie dało się słyszeć napięcie:

- Wstąpiłem po drodze na plebanię. Wielebny Downs będzie gotów odprawić ceremonię za pół godziny.

Serena miała ochotę powiedzieć: W porządku, nie musimy tego robić. Znalazłam inny sposób. Tyle że nie była to prawda.

- Co potem? - wykrztusiła.

Nie uważała dotąd lorda za mężczyznę o zbyt imponującej posturze, teraz jednak, odziany w opończę i wysoki kapelusz z bobrowego futra, zdawał się górować nad nią niczym wieża. Nagle poczuła się krucha i bezbronna.

- Posiłek, jak przypuszczam. Potem wyruszymy do Thorpe Priory. To tylko dwadzieścia mil stąd i powinniśmy dotrzeć tam przed zmrokiem. Tym razem sprzyja nam pogoda, a drogi są w doskonałym stanie.

Serce podskoczyło Serenie w piersi. Zostanie przewieziona do domu lorda jeszcze tego samego dnia?

- Arabella zamierza pojechać z nami - powiedziała.

- Mam pomieścić w dwukółce cztery osoby plus bagaż? - zapytał z taką irytacją w głosie, że Serena aż się skrzywiła.

- Nie wiem, milordzie. Jeśli chodzi o mnie, nie posiadam zbyt wiele bagażu.

Resztę drogi przebyli w milczeniu. Kiedy dotarli na miejsce, lord wezwał stajennego i polecił mu, aby pojechał do Marlborough i wynajął tam wygodny powóz na drogę do Londynu.

- Do Londynu... ? - spytała Serena. - Ale, milordzie...

- Do Londynu - potwierdził krótko. - Jestem pewien, że powinnaś dokonać tam zakupów, poza tym nie byłoby w porządku wobec ciebie i mojej matki, gdybyśmy stanęli na progu Thorpe Priory oznajmiając, iż się pobraliśmy. Napiszę do niej z Londynu i nieco ją przygotuję.

Potem zjawiła się Arabella i poczyniono plany. Starsza dama zgodziła się, że lepiej będzie pojechać wpierw do stolicy i potwierdziła, iż pragnie im towarzyszyć. Wydała gospodyni polecenie, aby przygotowała treściwy posiłek, a potem ruszyli we trójkę do kościoła. Serenie wszystko wydawało się nierealne niczym ze snu. To niemożliwe, aby naprawdę miała poślubić mężczyznę, z którym spędziła mniej niż jeden dzień.

Niestety, rzeczywistość wyglądała właśnie tak.

Kiedy przybyli do kościoła, pomyślała, że to miłe, iż będzie brała ślub właśnie tutaj. Poprzedni odbył się w salonie rezydencji Stokeley, zupełnie pozbawionym atmosfery. Tymczasem wiejski kościółek, liczący sobie co najmniej siedemset lat, miał jej pod dostatkiem. Podczas tygodni spędzonych w wiosce Serena dobrze go poznała. Chętnie się tu modliła i uważała to miejsce za przesycone świętością.

Miły pastor już na nich czekał, promieniejący i przekonany, że ma do czynienia z przypadkiem nagłej, romantycznej miłości. Kilkoro wieśniaków, zorientowawszy się, o co chodzi, weszło pośpiesznie do kościoła.

Wielebny Downs wygłosił krótką, ale zabawną homilię, poświęconą głównie dwornemu bohaterowi, który zdobywa piękną damę, posyłając prosto w jej serce miłosną strzałę. Potem odbyła się właściwa ceremonia.

Nowy mąż Sereny dostarczył zwykłą złotą obrączkę, którą wsunął na palec panny młodej. Wypowiedział słowa przysięgi bez wahania, podobnie jak Se-rena. Mam tylko nadzieję, że zdołam jej dotrzymać, nie niszcząc jednocześnie siebie, pomyślała. Lord Middlethorpe odwrócił się do żony i pocałował ją leciutko w usta. Uwadze panny młodej nie uszło jednak, iż w jego spojrzeniu widać troskę.

Pomodliła się zatem w duchu, aby małżeństwo okazało się udane także dla niego. Wielebny nalegał, by młoda para wstąpiła na plebanię odebrać gratulacje i wypić po szklaneczce madery. Francis nie miał nic przeciwko temu, wręczył też trochę monet wieśniakom, prosząc, aby wypili za zdrowie młodej pary w gospodzie „Książę Marlborough".

Pastor i jego żona nie zdołali powstrzymać ciekawości i zapytali, jak doszło do zawartego właśnie małżeństwa. Lord Middlethorpe bez problemów poradził sobie z nimi, mówiąc:

- Żona i ja poznaliśmy się przed kilkoma miesiącami i zbliżyliśmy do siebie. Od śmierci męża Sereny minęło jednak wówczas zbyt mało czasu, by mogła zastanawiać się nad kolejnym zamążpójściem. A kiedy powiedziała wreszcie „tak", nie chciałem dłużej czekać.

- Właśnie widzę, milordzie - zauważył pastor ze śmiechem. - Proszę pozwolić, iż powiem, że zdobył pan istny skarb. Pańska żona wywołała w wiosce poruszenie, ale też wielką radość. To kobieta o złotym sercu. Będzie nam jej brakować.

Serena poczuła, że łzy kłują ją pod powiekami, gdyż wielebny przemawiał szczerze. Uśmiechnęła się do niego.

- Ja też będę za wami tęskniła, ojcze. Okazaliście mi wszyscy tyle dobroci.

Pastor aż się rozpromienił.

- Nie było to wcale trudne, droga lady Middlethorpe. Cieszę się, że mogę przekazać panią w ręce lorda. Ciotka dużo o nim mówiła, i zawsze dobrze. Nie jest jak te młode hulaki, o których tyle się słyszy.

Potem ruszyli w drogę powrotną do domku. Arabella dyskretnie trzymała się z tyłu. Serena spojrzała na męża.

- Nie uświadamiałam sobie dotąd w pełni, iż zostanę żoną lorda. Czy powinnam coś o tym wiedzieć?

- Ciężar nie będzie zbyt wielki - odparł zimno. -To nie to samo, co księżna czy hrabina.

- Jakie będę miała obowiązki?

- Prawie żadne. Matka zajmie się wszystkim. Daj sobie na razie z tym spokój - poprosił, zniecierpliwiony. - Dość ci ma dzień troski swojej - dodał, lecz zaraz się skrzywił. - Nie chciałem, by tak to zabrzmiało.

Ale zabrzmiało i Serena poczuła się dotknięta.

W domku czekał na nich obfity posiłek. Arabella i lord oddali sprawiedliwość potrawom, jednak Serena skubnęła tylko nieco ozorka.

- Musisz jeść - zganiła ją Arabella. - Rozchorujesz się.

Serena spojrzała z odrazą na mięso, po czym sięgnęła po chleb i masło. Spojrzała na męża, sądząc, że przyłączy się do ciotki i poleci jej, by zjadła coś bardziej treściwego. W końcu chodziło o jego potomka i dziedzica. Francis zmarszczył jednak tylko brwi i nie odezwał się. Zacznie jeść, obiecała sobie, gdy tylko sprawy nieco się ułożą. W tej chwili jej żołądek buntował się przeciwko wszelkiej strawie.

Rzeczy miała już spakowane, więc kiedy stajenny lorda wrócił z powozem i czwórką koni, ulokowanie się w pojeździe zajęło im ledwie chwilę. Na koźle zasiedli forysie, Kiplingowi zaś polecono, by odprowadził do domu dwukółkę. Wiózł także list, w którym Francis informował matkę, iż jest już tylko wdową po lordzie, a tym samym byłą lady Middlethorpe.

Serena bardzo się cieszyła, że nie będzie jej w pobliżu, kiedy teściowa otworzy list.

Gdy wyjeżdżali z Summer St. Martin, siedziała sztywno, zadowolona, a zarazem rozczarowana tym, że jest z nimi ktoś trzeci. Chciałaby dowiedzieć się więcej o mężu i o tym, jak zamierza ją traktować, lecz była też mocno przestraszona.

- Poszło doskonale - zauważyła Arabella. - Miły, skromny ślub. Nie podobają mi się te wielkie, przesadnie uroczyste ceremonie. Mogłoby się wydawać, iż ludzie, którzy się pobierają, występują na scenie, nie zaś wymieniają przysięgi.

Lord Middlethorpe spojrzał z ukosa na Serenę.

- A jak to się ma do twego pierwszego ślubu, moja droga? - zapytał.

Był w tym pytaniu pewien ton uszczypliwości, i Se-rena doskonale go wyczuła.

Czyżby zamierzał traktować ją grubiańsko - teraz, kiedy nie miała już odwrotu?

- Wszystko wyglądało bardzo podobnie - odparła, zaciskając ukryte pod płaszczem dłonie.

Poczuła na palcu dotyk obrączki. Kierując się impulsem otwarła sakiewkę i wyjęła pierścionki, które nosiła poprzednio.

- Weź je, proszę - powiedziała, podając klejnoty mężowi.

Był to akt zaufania i miała nadzieję, że Francis tak właśnie go odczyta.

Nie żeby miało to jakiekolwiek znaczenie. I tak wszystko, co posiadała, należało teraz do niego. Nawet jej ciało.

Spojrzał na klejnoty.

- Co miałbym z nimi zrobić?

- Pozbyć się ich w sensowny sposób.

Miała na myśli, by je sprzedał, jednak, ku zaskoczeniu obu pań, Francis opuścił okno powozu i cisnął klejnoty w żywopłot.

- Oszalałeś, Francisie? - zawołała Arabella piskliwie.

Zamknął z hukiem okno.

- Zwrócę Serenie równowartość.

- Mam taką nadzieję, lecz jeśli zamierzasz rozrzucać w przyszłości błyskotki, gdzie popadnie, rzuć je, proszę, w moją stronę. Znajdę zastosowanie dla pieniędzy, jakie za nie uzyskam.

Francis obrzucił ciotkę cynicznym spojrzeniem.

- Masz mnóstwo pieniędzy.

- Nie zaszkodzi mieć więcej.

Co go, u licha, opętało, zastanawiała się tymczasem Serena. Musiała przyznać, że gdyby nie obawa przed tym, iż będzie głodować, chętnie uczyniłaby to samo, on nie miał jednak powodu czuć się zdegustowany samą obecnością pierścionków.

- Skoro mówimy o pieniądzach - stwierdziła Arabella bojowo - gdy przybędziemy do Londynu, polecę mojemu prawnikowi, by przygotował dokumenty, zabezpieczające przyszłość Sereny.

Serena otwarła usta, gotowa zaprotestować, ale jej mąż powiedział:

- Oczywiście. Ale sporządzi je mój prawnik. Twój może potem wszystko sprawdzić, jeśli mi nie ufasz. No i jest jeszcze to. - Wyjął z zanadrza jakiś dokument i podał go Serenie. - To dla ciebie, do osobistego użytku. Zrobisz z tym, co będziesz chciała.

Rozłożyła papier i przekonała się, że ma przed sobą skrypt dłużny na trzy tysiące gwinei, podpisany jego nazwiskiem.

- Cóż to znowu takiego, milordzie? - spytała, przerażona.

Zapłata za akt rozpusty? Ile warta jest dziwka wysokiej klasy? Nie miała pojęcia.

- Życzyłbym sobie, byś zwracała się do mnie po imieniu - powiedział ostro.

Miała ochotę powiedzieć: ja zaś życzyłabym sobie, byś traktował mnie uprzejmie. Wiedziała jednak, że na to nie zasługuje.

- Zatem, Francisie - powiedziała, wzdychając. -Za co te pieniądze?

- Nie są za coś. To pieniądze, które udało się odebrać twoim braciom.

- Ale jak..?

- Dzięki zakładowi - odparł krótko.

- Do licha - wtrąciła Arabella. - Dobra robota, Francisie. Nie byłoby przyjemnie ciągać się z nimi po sądach. Ale co z klejnotami Sereny?

- Nie chcę ich - zapewniła.

- A powinnaś - stwierdziła Arabella stanowczo. -Wszelka biżuteria, jaką dostałaś w trakcie trwania małżeństwa, należy bezwarunkowo do ciebie. Skonsultujemy się z prawnikiem.

- Nie zrobisz nic, czego Serena nie będzie sobie życzyła - powiedział Francis.

Serena dotknęła dłoni Arabelli

- Pieniądze w zupełności mi wystarczą. Arabella prychnęła, zdegustowana.

Serena czuła, jak ogarnia ją uczucie niewypowiedzianej ulgi. Nie spojrzy więcej na te ozdóbki. Gdyby okazało się to konieczne, wzięłaby je i sprzedała, tak jednak będzie lepiej. Umieściła skrypt w torebce i starannie ją zamknęła. Potem zaś jęła przysłuchiwać się, jak Arabella i Francis toczą wielce fachową dyskusję, tyczącą się umowy małżeńskiej.

Nie wiedziała nic na ten temat, gdyż podczas pierwszego małżeństwa załatwiono wszystko poza nią, teraz siedziała więc mocno zmieszana. Dla niej małżeństwo oznaczało, że pozostanie w wiejskim odosobnieniu, podczas gdy inni będą nabywać wszystko, co do życia konieczne. Cała ta rozmowa o pieniądzach na drobne wydatki, a także prowadzeniu gospodarstwa, była dla niej czymś nowym i dosyć przerażającym. Prawdę mówiąc, w tych sprawach nadal była piętnastoletnią ignorantką.

- Zgadzasz się z tym, co ustaliliśmy, Sereno? - zapytał w pewnej chwili jej mąż.

- Chyba tak - odparła, ukrywając lęk oraz ignorancję. - Jeśli będą jakieś dokumenty, być może zechcę przejrzeć je przed podpisaniem.

- Oczywiście, że zechcesz - wtrąciła Arabella stanowczo. - Nie trać zdrowego rozsądku, dziewczyno. Ostrzegam, jeśli zmienisz się w potulną ofermę, umyję od ciebie ręce.

I na tym stanęło. Serena wbiła wzrok w zimowy krajobraz za oknem, zamartwiając się, jak też podoła nowym obowiązkom.

Choć matka Sereny zmarła, kiedy dziewczynka miała zaledwie osiem lat, nigdy nie zachęcano jej, by interesowała się gospodarstwem. Ojciec zatrudnił gospodynię, która o wszystko się troszczyła. Teraz, jako osoba dorosła, Serena zdawała sobie sprawę, iż pani Dorsey zarabiała na swoją pensję, obsługując sir Malcolma także w łóżku, dom jednak prowadzony był wzorowo. W szkole panny Mallory gospodarstwo domowe wykładano w starszych klasach, do których nie zdążyła już uczęszczać. W Stokeley Manor była co prawda panią domu, lecz tylko nominalnie. Nie dostawała do ręki żadnych pieniędzy, nie miała też żadnej władzy. Służba robiła to, co kazał im Matthew. W ogóle się z nią nie konsultowali, chyba że w tak nieistotnych sprawach jak to, co życzyłaby sobie zjeść na obiad czy kolację.

Teraz miała zarządzać gospodarstwem lorda, na które składała się co najmniej rezydencja w mieście i rodowa siedziba na wsi. Lord powiedział co prawda, że matka z ochotą będzie nadal wszystkim się zajmować, lecz czy na pewno? I czy Serena by tego chciała? Gdzieś w zakamarkach jej umysłu zaczynała rodzić się śmiała myśl, iż wolałaby sama prowadzić dom, i robić to dobrze.

Kiedy na dworze zaczął zapadać zmierzch, do głosu doszły inne, bardziej palące troski. Wkrótce miała zostać z lordem sam na sam po raz pierwszy od ślubu.

Czego będzie od niej chciał?

Zaczęła drżeć. Rozpaczliwie pragnęła uniknąć tego, co czekało ją w nocy.

Mogłaby poprosić, by wstrzymał się ze względu na dziecko, zaraz jednak omal się nie roześmiała na tę mimowolną parodię zachowania przestępczyni, pragnącej oddalić od siebie widmo szubienicy.

Po tym, jak zachowała się tamtej pamiętnej nocy trudno oczekiwać, iż lord Middlethorpe - Francis -będzie spodziewał się skromności albo okaże pobłażanie wobec panieńskich lęków swej żony. W końcu, nie była przecież dziewicą. Może gospoda okaże się tak zatłoczona, że nie uda się wynająć osobnego pokoju dla Arabelli i będą musiały spać razem, pomyślała z nadzieją. Modliła się o to.

Wkrótce dotarli do miłej, solidnej gospody. Serena przyjrzała się jej, zaniepokojona. Budynek był przestronny i nie wyglądało ani trochę na to, by w lutym mogło zabraknąć w nim pokoi. Wkrótce jej przeczucia się sprawdziły. Francisowi bez kłopotu udało się wynająć apartament, składający się z dwóch sypialni i prywatnego saloniku, gdzie wkrótce nakryto do obfitej kolacji. Arabella podeszła do kominka, by ogrzać dłonie. Serena stanęła obok przyjaciółki.

- Podejdź bliżej ognia, dziewczyno - powiedziała Arabella, odsuwając się. - Wydajesz się zmarznięta. Dobrze się czujesz, prawda? Jak dotąd, doskonale się trzymałaś, lecz jeśli źle się poczujesz, nie wahaj się powiedzieć mi o tym. Coś z pewnością da się załatwić.

Serena spojrzała z niedowierzaniem na przyjaciółkę, po chwili uświadomiła sobie jednak, że Arabella ma na myśli jej stan, nie zbliżającą się noc poślubną.

- Naprawdę wszystko ze mną w porządku - zapewniła. - Jestem tylko trochę zmarznięta i zmęczona.

- Czy mogłybyście dać mi swoje płaszcze? - zapytał Francis, podchodząc. Pomógł im się rozebrać i odłożył na bok okrycia. - Zamówiłem wazę ponczu. To powinno nas rozgrzać. Jutrzejsza podróż będzie krótka, mamy bowiem do przebycia zaledwie około dziesięciu mil.

- Nie byłam nigdy w Londynie - powiedziała Serena.

- Naprawdę? Z przyjemnością pokażę ci miasto. Zostało to powiedziane uprzejmym tonem, acz bez odrobiny ciepła w głosie. - Niewątpliwie zechcesz poczynić tam zakupy.

- Mogłabym posłać po moje ubrania do braci - zaproponowała z wahaniem.

- Nie - odparł Francis ostro. - Przyjemniej będzie zacząć wszystko od nowa.

Serena zgadzała się z tym całym sercem. Pomyślała, że mogłaby porozmawiać z mężem bardziej otwarcie, gdyby nie było z nimi Arabelli, w tej sytuacji nie wydawało się to jednak możliwe. No i, prawdę mówiąc, za skarby świata nie chciała zostać z Francisem sam na sam.

Gospodarz wniósł wielką wazę parującego ponczu i wszyscy zasiedli, by się nim uraczyć. Serena poczuła, że się odpręża.

- Opowiedz mi więc - zaproponowała - jak udało ci się wygrać od moich braci trzy tysiące gwinei.

Twarz lorda rozjaśnił łobuzerski uśmiech. Pierwszy raz widziała go tak uśmiechniętym i było mu z tym dobrze. Ona także lekko się uśmiechnęła, widziała bowiem, że Francis bardzo jest z siebie dumny.

- Zakład dotyczył konia z piekła rodem, zwanego Banshee - zaczął, a potem opowiedział im całą historię.

Gdy skończył, Serena uświadomiła sobie, że się śmieje.

- A to ci dopiero! Och, jakże żałuję, że nie mogłam zobaczyć miny Toma! Musiał być wściekły!

- Chyba rzeczywiście był - przytaknął Francis z błyskiem w oku. - Dobrze mu tak. Prawie żałowałem, że nie udało mi się wcisnąć mu także konia, przerobiłby go jednak na karmę dla psów, a zwierzak zasłużył na coś lepszego.

- Co zamierzasz z nim zrobić?

- Bóg jeden wie. W każdym razie na pewno nie na nim jeździć. Podejrzewam, iż będzie prowadził leniwe życie, jedząc moją trawę w błogim przekonaniu, że jednak wygrał wyścig.

- Zatrzymasz konia, na którym nie będziesz jeździł? - spytała Serena, zdziwiona.

- Dobrze mi się przysłużył - odparł lord krótko. Przyniesiono posiłek i zasiedli do stołu. Świadoma utkwionych w nią spojrzeń, zdołała wmusić w siebie zupę i trochę wołowiny, podziękowała jednak za szarlotkę.

Francis obrał jabłko, pokroił je na plasterki i podał Serenie.

- Zjedz to - powiedział. Pierwsze małżeńskie polecenie.

Serena westchnęła i zaczęła zmagać się z owocem. Arabella wstała nagle od stołu.

- Idę się położyć. Stare kości niezbyt dobrze znoszą podróże.

Francis, zdumiony tym niespodziewanym oświadczeniem, uniósł brwi. Nie odezwał się jednak, tylko otworzył przed ciotką uprzejmie drzwi.

- Dobranoc - powiedziała Arabella. Spojrzała na siostrzeńca, jakby chciała jeszcze coś dodać, lecz powstrzymała się.

Francis wrócił do stołu.

- Skończyłaś?

Pora stawić czoło losowi. Serena wstała.

- Tak, dziękuję. Ujął jej dłoń.

- Wolałbym, byś jadła nieco więcej. Musisz myśleć o dziecku.

Spojrzała na niego.

- Będę. Do tej pory apetyt całkiem mi dopisywał. Chodzi o to, że wszystko jest takie niepewne.

- Wręcz przeciwnie, powiedziałbym. Zamrugała, słysząc w jego głosie irytację.

- To nieprawda. Czuję się zdezorientowana.

- Ja chyba trochę też - przyznał. - Lecz przyszłość została ustalona.

Dotknął obrączki na palcu Sereny.

- Mamy w rodzinie zaręczynowy pierścionek. Wkrótce go dostaniesz.

Serena przyłapała się na tym, iż chce zaprotestować, jakby pierścionek się jej nie należał. Dobry Boże, gdybyż tylko nie poddała się temu szaleńczemu impulsowi w sypialni Postów! Lecz w takim przypadku Francis umyłby od niej ręce. Och, na pewno postarałby się jakoś pomóc, lecz nie odgrywałaby w jego życiu żadnej roli, a to byłaby wielka szkoda...

- Może chciałabyś już się położyć?

Serenie zaschło w ustach, gdyż tak naprawdę nie było to pytanie, lecz rozkaz.

- Jeśli zadzwonisz - mówił dalej Francis - jedna z pokojówek przyjdzie pomóc ci się rozebrać.

Serena weszła do sypialni, rozmyślając o tym, że Francis przynajmniej nie zamierza zedrzeć z niej ubrania. Oczywiście, zerwanie sukni uszytej z porządnej, grubej wełny mogłoby okazać się niełatwe... Przeskakiwała myślami od jednego tematu do drugiego, starając się uniknąć tego najważniejszego.

Pokojówka pomogła jej zdjąć suknię i włożyć zwykłą flanelową koszulę. Serena uświadomiła sobie, iż powinna była postarać się o bardziej zwracający uwagę łaszek. Nie było co prawda czasu, ale czy Francis weźmie to pod uwagę? Przyszło jej do głowy, że mogłaby zaczekać na niego nago, ale natychmiast odrzuciła ten pomysł. Nie byłaby w stanie zdobyć się na coś takiego.

Pokojówka wyszczotkowała jej włosy i splotła je w warkocz, a potem uporządkowała pokój i wyszła.

Serena przyjrzała się sobie uważnie. Wspomniawszy, jak gniewał się Matthew, kiedy zastawał ją w łóżku z zaplecionymi włosami, rozplotła warkocz i pozwoliła, by loki okryły jej ramiona niczym peleryna. Wytarła wilgotne, drżące palce o skraj koszuli i z bijącym mocno sercem wsunęła się do ciepłego łóżka.

To doprawdy absurd, bać się aż tak, wmawiała sobie. Nie sądziła, by nowy mąż zażądał od niej czegoś, czego nie doświadczyła już w przeszłości. Mimo to była głęboko przerażona. Zdawała sobie sprawę z wielu okropnych możliwości, to znaczy jak potrafią zachować się rzekomo kulturalni mężczyźni, gdy znajdą się sam na sam z kobietą.

W końcu, kiedy poprzednim razem wychodziła za mąż, była zupełną ignorantką...

Niezdolna dłużej siedzieć, wsunęła się pod przykrycie, próbując spowolnić rytm tłukącego się w piersi serca.

Po chwili do sypialni wszedł Francis. Ledwie na nią spojrzał, lecz ona śledziła go wzrokiem, kiedy wszedł za parawan, by się rozebrać i umyć. Nadsłuchiwała pilnie każdego dźwięku, jakby była to wskazówka, która pozwoli jej rozwiązać zagadkę. W końcu wyłonił się zza parawanu ubrany w nocną koszulę i wszedł do łóżka. Świece pozostawił zapalone.

Wspomnienia poprzedniej wspólnie spędzonej nocy napłynęły niczym groźna fala. Jak mogła tak się zachować?

- Tak bardzo mi przykro - szepnęła, wpatrując się w baldachim nad łóżkiem.

- Dlaczego?

- Z powodu tego wszystkiego. Gdybym nie... gdybym zaufała ci, że nie zostawisz mnie w tamtej gospodzie...

- Co się stało, to się nie odstanie - powiedział stanowczo. - Ze względu na dziecko musisz przestać się martwić.

- Spróbuję.

- Może mogłabyś też na mnie spojrzeć - dodał ostro. Zerknęła na niego nerwowo. Leżał na boku, przyglądając się jej.

- Oczywiście.

- Do licha, Sereno, osiągnęłaś cel, po co więc te dramaty?

- Osiągnęłam cel?

- Mnie. Małżeństwo. Tytuł. Doskonale sobie poradziłaś i nie zamierzam ci tego wypominać, lecz niech mnie diabli, jeśli pozwolę, byś sprawiła, że będę czuł się jak brutal.

Sądził więc, że uwiodła go, mając nadzieję na małżeństwo? -Ja nie...

- Daruj sobie. Dokładnie to zrobiłaś. Poczuła, że rumieniec zalewa jej policzki.

- Powiedziałam, że mi przykro, bo tak jest. Ze względu na nas oboje. Ostatnią rzeczą, jakiej sobie życzyłam, było ponowne wyjście za mąż.

Mina Francisa świadczyła o absolutnym niedowierzaniu. Pochylił się i nakrył jej usta swoimi.

Zesztywniała, zaszokowana nagłą intymnością tuż po tym, jak oskarżył ją o premedytację, a także gniewem, jaki w nim wyczuwała.

Walczyła, lecz chwycił ją za ręce i szybko przekonała się, że jest od niej silniejszy. Jego usta domagały się wciąż więcej i więcej i w końcu przestała się wyrywać, odbiegając myślami daleko od tego, co działo się z jej ciałem.

Przerwał pocałunek.

- Sereno? - spytał zaniepokojony. - Przykro mi, jeżeli... - Lecz zaraz dodał, zirytowany: - Jeśli zamierzasz udawać delikatnie urażoną, lepiej daj sobie spokój. Nie jesteś dziewicą, a to nie jest twoja pierwsza noc poślubna.

Zamrugała, wracając myślami do tego, co działo się w pokoju.

- Nie czuję się urażona, milordzie. Rób, co chcesz.

- Ze szmacianą kukłą?

- Przerażasz mnie - wyznała, przyglądając mu się uważnie.

Jego gniew opadł, albo przynajmniej został opanowany.

- Przepraszam. Nie lubię kłamstw.

- Nie kłamałam.

- Daj spokój - westchnął. - Nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem.

Uniósł pasmo jej włosów i zaczął przesuwać po nim delikatnie palcami, jakby było przedmiotem wielkiej wartości.

- Są bardziej miękkie, niż sądziłem...

- Mam nadzieję, że ci się podobają. I że ja ci się podobam.

- Jak mogłoby być inaczej? - odparł, lecz bez większego przekonania.

Serena nie wiedziała, co robić. Panika ściskała jej piersi niczym ból. Była prawdziwym ekspertem, jeśli chodzi o uległość i erotyczne sztuczki, lecz teraz czuła się bezradna.

Zrobiła zatem jedyną rzecz, którą uznała za bezpieczną.

Dawno temu wyzbyła się wstydu, jeśli chodzi o nagość. Nienawidziła jedynie związanego z nią poczucia, że jest istotą słabą, którą łatwo skrzywdzić. Teraz, kiedy leżeli obok siebie, a Francis nie zmienił się w potwora, nie obawiała się już nagości.

Zdjęła koszulę. Gdy to zrobiła i odrzuciła do tyłu włosy, dostrzegła w jego oczach znajomy żar i natychmiast się uspokoiła. Wszystko będzie dobrze.

Przyklękła i pozwoliła mu na siebie patrzeć, modląc się, by uznał ją za piękną. Matthew bardzo podobały się jej piersi. Ostatnio stały się jeszcze bardziej krągłe. Spojrzała z niepokojem na Francisa i przekonała się, że wpatruje się w nią intensywnie.

- Jesteś cudowna - powiedział, widać było jednak, że nadal ma się na baczności.

Wyciągnął zaskakująco niepewnym ruchem dłoń i położył ją na piersi Sereny, badając jej ciężar i gładkość. Ta niepewność poruszyła Serenę głęboko. Nie doświadczyła dotąd niczego podobnego. Pochyliła się nieco, aby ułatwić mu zadanie i pozostała w tej pozycji. Spojrzał na nią, przesuwając szorstkim kciukiem po jej sutku. Wstrzymała oddech i zobaczyła, że jego oczy ciemnieją z pożądania.

Delikatnie pchnął ją na łóżko, odsuwając przykrycie tak, że była teraz całkiem obnażona. Zdjął koszulę i pozostał równie nagi jak ona. Serena spojrzała na niego i po raz pierwszy przyszło jej do głowy, jak niewiele wie o męskim ciele.

Jej mąż Matthew rzadko rozbierał się, by zażyć przyjemności, lecz ciało Matthew zdecydowanie lepiej prezentowało się odziane.

Jej nowy mąż był piękny niczym grecki bóg. Był gibki, miał dobrze umięśniony tors i szerokie ramiona. To dziwne, lecz nagi wydawał się większy niż w ubraniu. Przesunęła spojrzeniem po genitaliach i odwróciła wzrok. Był tam zbudowany jak inni mężczyźni, a te rzeczy zupełnie jej nie fascynowały. Zauważyła jednak, że jest już mocno podniecony. Spostrzeżenie to przyniosło jej zarówno ulgę, jak i poczucie zagrożenia. Nie będzie potrzeby jakoś szczególnie go pobudzać, lecz z drugiej strony nie uda jej się uniknąć kontaktu.

Ku zaskoczeniu Sereny Francis nie rzucił się na nią, by poszukać natychmiastowej ulgi. Dotyk jego dłoni był przyjemny, a zachwyt w spojrzeniu jeszcze bardziej. Czuła się czczona i wielbiona.

Zatrzymał dłoń na delikatnej wypukłości jej łona.

- Czujesz już coś?

- Nie.

- Kiedy poczujesz, natychmiast mi powiedz. Chciałbym wiedzieć o tym dziecku wszystko, co możliwe jeszcze zanim się urodzi.

Instynktownie przykryła jego dłoń swoją i przytrzymała.

- Naprawdę jest twoje - zapewniła go.

- Wiem.

- Skąd możesz wiedzieć? Spojrzał jej w oczy i lekko się uśmiechnął.

- Prawda wygląda tak, że nie wiem, skąd to wiem. Nie lubisz być całowana?

Pytanie ją zaskoczyło. Skłamałaby, wiedziała jednak, że zdradził ją wyraz twarzy.

- Nie bardzo.

Pocałował ją lekko w usta, a potem musnął wargami jej piersi.

- Może tutaj?

Delikatny, nienatarczywy dotyk jego warg wprawiał Serenę w konsternację. W małżeńskim łożu doświadczyła już wszystkiego, lecz nie tej powolnej, delikatnej eksploracji.

Doświadczenie nie było tak do końca przyjemne, głównie dlatego, że nie wiedziała, na czym ma polegać jej rola. Szybkie zerknięcie we właściwą stronę przekonało ją, że jest gotowy się kochać, bardziej niż gotowy. Po co zatem ta zwłoka? Czego on od niej chce?

Ledwie zwracała uwagę na to, co robi Francis, choć dotyk jego warg zdawał się nieco ją pobudzać. Potem Francis przesunął głowę ponad wypukłością jej brzucha, oddał należny hołd pępkowi i pocałował zwieńczenie ud.

- A to lubisz?

Wiedziała, o co pyta i znów pomyślała o tym, by skłamać, uznała jednak, że winna mu jest co najmniej prawdę.

- Nie bardzo. Lecz rób, co chcesz - dodała żarliwie. - Nie przeszkadza mi to.

Westchnął i ujął jej dłoń, rozprostowując palce. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak mocno je zaciska.

Idiotka, złajała się w myśli. Kretynka!

Puścił jej rękę, lecz nie zaprzestał badania reszty ciała. Czego od niej oczekiwał?

Nagle podsunął się wyżej i spojrzał jej w oczy.

- Co zatem lubisz? - spytał.

Nie potrafiła odpowiedzieć na tak szczególne pytanie.

- Dalej, Sereno - nalegał ostrzejszym już tonem. -Daj mi jakąś wskazówkę. Nie jest to gra, w której miałbym ochotę uczestniczyć.

Spojrzała w dół i zobaczyła, jak bardzo był podniecony. Nic dziwnego, że tak się wściekał.

- Czego ode mnie chcesz? - załkała. - Zrobię wszystko.

Francis jęknął, a potem bez słowa rozsunął jej nogi. Namiętność uczyniła go niezdarnym, toteż Serena sięgnęła w dół i poprowadziła go, a potem wysunęła do przodu biodra. Ulżyło jej, że przystąpili wreszcie do rzeczy.

Francis wzdrygnął się przemożnie. Zamknął oczy i wydał z siebie odgłos, który był na poły jękiem, na poły westchnieniem. Reagował inaczej niż Mat-thew, lecz to nie zniechęciło Sereny. Znała tę robotę i to znała dobrze.

Odpowiadała na pchnięcia, obserwując go uważnie, posługując się mięśniami i dłońmi, by zwiększyć jego przyjemność. Kiedy obserwowała Matthew, czyniła to z pełną niechęci czujnością, jedynie po to, aby uniknąć jego gniewu. Przyglądanie się Francisowi sprawiało jej przyjemność. Zdziwiło ją, jak słodkie wydawało się to, iż jej pożąda.

Zorientowała się, że bliski jest spełnienia, zacisnęła więc mocniej mięśnie, by opóźnić tę chwilę i dłużej rozkoszować się oczekiwaniem. Zrobiła to zarówno dla niego, jak i dla siebie.

Otworzył oczy i spojrzał na nią. Dostrzegła błaganie, ale i zadziwienie. Zamarli tak, wpatrując się w siebie, aż wreszcie uwolniła go, by mógł zaznać rozkoszy.

Krzyknął i opadł na nią, drżąc. Tym razem nie uciekł, rozgniewany i pełen pretensji. Serena gładziła z wolna, z uczuciem, głowę męża, uspokajając znużone rozkoszą ciało. Nie mogła uwierzyć, że zadowalanie tego mężczyzny mogło dostarczyć jej tak wiele przyjemności i że tak bardzo pragnie zrobić to znowu.

Nie dbała o to, jak często będzie domagał się swoich praw, gdyż poznała wreszcie przyjemności małżeńskiego łoża.

Uniósł się powoli, leniwie i skubnął wargami pierś żony. Uśmiechnął się i odsunął jej z twarzy splątane włosy. Nagle w jego sytych przyjemności oczach pojawił się wyraz troski.

- A co z tobą?

- Ze mną?

- Z twoją przyjemnością.

- Było mi bardzo dobrze. - Pogładziła jego krucze loki i uśmiechnęła się. - Naprawdę, Francisie. To było bardzo miłe.

Wyraz zatroskania nie zniknął z jego oczu, pochylił się jednak i pocałował ją leciutko w usta.

- Będziemy musieli nad tym popracować, ale nie teraz. Nigdy dotąd nie czułem się tak rozkosznie znużony.

Przewrócił się na bok, pociągając ją za sobą i tuląc. Na chwilę zesztywniała z szoku, nie zaznała bowiem dotąd niczego podobnego. Pozwoliła mu jednak dopasować ciało do swojego. Leżeli, tworząc jedność, niemal jak przy kochaniu się, tylko że towarzyszące temu uczucie było pod wieloma względami słodsze.

Słyszała spokojne bicie serca Francisa, czuła zapach potu i seksu, który wydał jej się zadziwiająco przyjemny. Takie zapachy przyprawiały ją wcześniej o nudności, teraz były jednak niczym perfumy.

Przesuwał jej delikatnie dłonią po plecach, dostarczając nieznanej dotąd przyjemności. Poczuła, że budzi się w niej nowe uczucie.

I choć nie była w stanie go nazwać, wiedziała, że jest dobre.

Francis zorientował się, kiedy jego żona zasnęła, mimo to nie przestawał gładzić jedwabistych pleców.

Jak się przekonał, stan znużenia, który go ogarnął, nie trwał długo, byłby jednak potworem, domagając się teraz kochania, zwłaszcza od kobiety, która czerpała z seksu tak niewiele przyjemności. Zmarszczył brwi, zastanawiając się, co zrobił nie tak lub czego zaniedbał. Wiedza teoretyczna była w porządku, jednak złożoność, cudowny, zadziwiający charakter tego, co się naprawdę działo sprawiały, że czuł się jak dziecko.

Zadziwione acz bystre dziecko.

Choć wolał unikać pospolitego seksu, nie dostrzegał zalet w ignorancji. Nicholas nadmienił kiedyś, że w czasach, gdy panny młode musiały być dziewicami, obowiązkiem mężczyzny było znać się na rzeczy. Francis wziął sobie do serca to przesłanie i zaczął kształcić się, acz teoretycznie, w sztuce miłości. Poza tym Zabijaki zwykli mówić o tych sprawach bez żenady, co bardzo mu pomogło.

Lecz widać nie nauczył się wystarczająco dużo. Może rozsądniej byłoby poszukać sobie doświadczonej kobiety - kogoś takiego jak Blanche - i wziąć od niej lekcje. Najwidoczniej robił bowiem coś nie tak. Nawet ogarnięty żądzą, tracąc nad sobą kontrolę, dobrze wiedział, że Serena nie jest z nim, ale jedynie mu usługuje, i to nadzwyczaj umiejętnie. Czegoś takiego mężczyzna mógłby życzyć sobie u dziwki, lecz raczej nie u żony.

Rozdział 10

Serenę obudził dźwięk dzwonów. Przypomniała sobie, że jest niedzielny ranek. Późny niedzielny ranek. Przez szparę w zasłonach do sypialni wpadały słoneczne promienie, a zegar na kominku wskazywał dziewiątą. Mąż nadal spoczywał obok niej i właśnie się budził.

- Zwykle nie jestem takim śpiochem - zapewniła, przyglądając mu się uważnie.

- Może ja jestem - odparł z uśmiechem. Podniosło ją to na duchu, więc także się uśmiechnęła.

- Jakoś ci nie wierzę. Przypuszczam, że powinniśmy stawić się w kościele.

- Z pewnością.

Serena uświadomiła sobie, iż czuje się szczęśliwa. Nie oszałamiająco szczęśliwa, gdyż przyszłość nadal rysowała się mgliście, ale do głębi zadowolona z tego, że znalazła wreszcie solidną podstawę, na której mogła oprzeć swoje życie. A znalazła ją w tym oto mężczyźnie.

Nie porzuci jej. Teraz o tym wiedziała.

Nie sądziła także, by ją wykorzystywał.

Tymczasem Francis pochwycił kosmyk jej włosów i owinął go sobie wokół palca.

- Myślę, że oboje potrzebowaliśmy solidnego wypoczynku. Ja od kilku dni nieprzerwanie podróżowałem, ty zaś przeżywałaś okres niepokoju.

Spojrzała na jego silną, opaloną dłoń.

- Nie było mi łatwo.

- Przyjechałbym prędzej, gdyby ciotka wyraziła się bardziej dokładnie.

Serena uznała, że lepiej nie mówić mu, dlaczego Arabella była w liście tak enigmatyczna. Poczułby się zraniony, a był przecież porządnym mężczyzną. Nie przywykła do obcowania z porządnymi mężczyznami, lecz była więcej niż chętna się nauczyć.

Puścił kosmyk jej włosów.

- Skoro nie zwykłaś długo się wylegiwać, chyba powinnaś wstać pierwsza.

- Dlaczego?

- Chcę się na ciebie pogapić. Usłyszawszy to szczere, acz wypowiedziane nieco

żartobliwym tonem wyznanie, roześmiała się, po czym wyskoczyła z łóżka i stanęła przed Francisem.

- No to sobie patrz, sir. Wkrótce będę wyglądała jak nadmuchany balon.

- Nie sądzę - odparł tonem cokolwiek nieobecnym, przyglądając się jej z zachwytem. - Boże, ależ jesteś piękna. Doskonale zbudowana i...

Serena znała ten wyraz męskiej twarzy. Wiedziała, co oznacza.

- Nie jest aż tak późno... - zaczęła. Francis zaczerwienił się, jakby przyłapała go na jakimś przestępstwie.

- Owszem, jest. Arabella wstała już pewnie wieki temu. Przestań mnie kusić, żono i załóż wreszcie koszulę.

Nie wiedząc, co myśleć, włożyła skąpą jedwabną koszulkę i spojrzała na męża.

- Lepiej?

- Niewiele - odparł krótko, wstając.

Kiedy szedł do krzesła, na którym zostawił wczoraj ubranie, Serena skorzystała z okazji, aby dokładniej mu się przyjrzeć. Odwrócił się lecz, przyłapawszy ją na tym, tylko się uśmiechnął.

-I co, podobam ci się? - zapytał.

- Jesteś piękny - odparła szczerze, spoglądając na smukłe, gibkie ciało o długich mięśniach, poruszające się z wyjątkową gracją.

Francis zarumienił się lekko.

- Nie sądzę. Dosyć kościsty ze mnie facet.

- Wcale tak nie uważam.

Ewidentnie zawstydzony, odwrócił się i zaczął ubierać.

Serena uświadomiła sobie, iż odczuwa nieodpartą pokusę, aby popieścić muskularne pośladki męża. Z żalem patrzyła, jak znikają, zakryte bielizną. Zadziwiające, pomyślała, po czym westchnęła i zaczęła sama się ubierać.

Podczas ubierania pomagali sobie nawzajem i choć nic nie zostało powiedziane, Serena pomyślała, że obojgu sprawiło to przyjemność. Taka drobna sprawa, a tak wiele znacząca.

Nie życzyła sobie, by Matthew w czymkolwiek jej pomagał. Nigdy.

Francis wyszczotkował włosy żony delikatnie niczym dobrze wyszkolona pokojówka.

- Lubisz to, prawda? - zapytał cicho, przyglądając jej się w lustrze.

Żadną miarą nie dało się zaprzeczyć.

- Nauczę się - powiedział. - Nauczę się, co sprawia, że miękną ci kolana i w pełni to wykorzystam.

Niemal zaprotestowała, wstrzymała się jednak, ponieważ nie chciała niczego mu odmawiać. Niestety, dobrze wiedziała, że lord nie zadowoli się symulowaną uległością. W końcu oddał jej szczotkę. Zaczęła upinać włosy, zastanawiając się, czy potrafi być żoną, jakiej Francis potrzebuje, czy też Matthew udało się zabić tę kobietę podczas ośmiu lat niewoli.

Gdy pojawili się na śniadaniu, Arabella obrzuciła ich badawczym spojrzeniem, lecz się nie odezwała. Jak Francis się spodziewał, sama dawno już zjadła, nie zwlekali zatem przy stole. Po śniadaniu udali się do miejscowego kościoła, po mszy zaś wyruszyli w dalszą drogę.

Szybko dotarli do Londynu.

Kiedy mijali okolicę podmiejską, Serena wyglądała przez okno, obserwując wszystko z fascynacją, ale i drżeniem w sercu. Widziała olbrzymie ogrody, zaopatrujące miasto w warzywa i owoce. Widziała rzędy nowych domów, pochłaniające pola uprawne. A także fabryki wytwarzające tysiące przedmiotów potrzebnych ludziom tutaj i gdzie indziej.

Wkrótce znaleźli się w samym mieście. Było to miejsce ekscytujące, ale i przerażające, nie tylko z racji swych rozmiarów i panującego dookoła zamętu, ale ponieważ to tu będzie musiała zachowywać się i żyć jak na lady Middlethorpe przystało. Co gorsza, uświadomiła sobie nagle, nie było wcale wykluczone, iż pewnego dnia spotka tu kogoś, kto znał ją jako dobrze wyszkoloną żonę Matthew Rivertona.

Do Stokeley Manor zapraszano niewielu mężczyzn, ci zaś, którzy tam bywali, wywodzili się z wyższych sfer, owych górnych dziesięciu tysięcy, do których Matthew nieustająco aspirował. Podejrzewała co prawda, że w ramach tych dziesięciu tysięcy zajmowali dziesięć ostatnich miejsc, mimo to mogła natknąć się na któregoś z nich. Gdyby ktoś taki zaczął plotkować o tym, co działo się w Stokeley, towarzystwo odwróciłoby się do nich plecami.

Wziąwszy to wszystko pod uwagę, wolałaby, mimo perspektywy nieuchronnej konfrontacji z teściową, pojechać do wiejskiej posiadłości lorda. Niestety, powóz zatrzymał się przed numerem 32 przy Hertford Street, przed ładnym, ozdobionym sztukaterią domem o dwóch frontach, z połyskującymi czystością oknami i wypolerowaną mosiężną kołatką przy drzwiach. Najwidoczniej Francis zdążył powiadomić służbę i teraz się ich spodziewano.

Jakby na potwierdzenie jej przypuszczeń, czarno lakierowane drzwi otworzyły się i wyszło kilkoro służących, gotowych zająć się państwem. Nie wyglądało na to, by nagłe pojawienie się nowej lady Middlethorpe szczególnie ich zdziwiło.

Wnętrze domu było równie przyjemne i dobrze utrzymane, jak jego front. Przestronny hol wyłożono kamiennymi płytami, na ścianach wisiało kilka obrazów. Piękna, dębowa klatka schodowa prowadziła na półpiętro, gdzie schody rozwidlały się w dwie strony. Serenę przeprowadzono obok kłaniającej się służby i delikatnie popchnięto w kierunku tej właśnie klatki.

Arabella i Francis 'gawędzili o czymś mało ważnym, jednak Serenę zafascynował duży portret zawieszony na podeście, w miejscu gdzie rozwidlały się schody. Przedstawiał dwoje pełnych godności ludzi, którzy nie mogli być nikim innym, jak tylko rodzicami Francisa, sportretowanymi przed około dwudziestoma laty.

Ojciec wydawał się dość miły - w jego brązowych oczach było coś, co przypominało Serenie Francisa. Matka wyglądała na kobietę pełną wdzięku. Chociaż urodę zawdzięczała głównie dobremu kośćcowi oraz ładnemu kolorytowi, nawet uwieczniona na płótnie wydała się Serenie zatrważająca.

Utknęła przed portretem, nie mogąc się poruszyć. Francis delikatnie pociągnął ją za sobą.

- Jest monstrualny, prawda? Powinien wisieć w olbrzymim pomieszczeniu, by można patrzeć na niego z odpowiedniej perspektywy - zauważył.

- Wydają się mili.

- Tak sądzę. Ojciec był bardziej energiczny, niż go tu przedstawiono, lecz matka jest dokładnie taka jak w rzeczywistości. Po dwudziestu latach nadal wygląda podobnie.

Serena zadrżała i pomyślała, że teraz przynajmniej zdoła rozpoznać teściową, gdy ją zobaczy - co da jej szansę, by mogła w porę uciec i skryć się pod schodami.

Po chwili znaleźli się w pięknym salonie o ścianach pomalowanych na biało i sklepionym suficie. Choć panowała tu atmosfera czarującej swobody, dało się wyczuć, że jest to swoboda starannie zaaranżowana.

Nie ośmielę się przesunąć tu nawet wazonu, pomyślała.

- Co za piękny dom, milordzie - powiedziała, z ulgą opadając na krzesło wyściełane jedwabiem w różany deseń.

- Francisie - poprawił ją delikatnie. - Cieszę się, że ci się podoba, gdyż teraz będzie to jeden z twoich domów.

- Tak, oczywiście. - Starała się powstrzymać drżenie. Zaczynała uświadamiać sobie, że ten pokój -a prawdę mówiąc, cały dom - został przez kogoś troskliwie urządzony. Tym kimś musiała być matka Francisa. Teraz z pewnością znienawidzi intruzkę, która została tu panią.

Zwłaszcza iż tą intruzką będzie wdowa po Rozwiązłym Rivertonie.

Gdy kamerdyner i pokojówka wnieśli tacę z herbatą i ciasteczkami, zmusiła się, by odegrać rolę pani domu i obsłużyć Arabellę oraz Francisa. Gdyby tego nie zrobiła, zawiodłaby ich oczekiwania.

- Dobra dziewczyna - pochwaliła ją Arabella spokojnie. - Najlepiej zacząć od razu.

Jednak gdy tylko wypiła herbatę, oznajmiła, iż zamierza odwiedzić w mieście kilka swych dawnych przyjaciółek. Francis przedstawił co do tego planu pewne obiekcje i skłonił ciotkę, aby przynajmniej zabrała z sobą lokaja.

Po wyjściu Arabelli pokazał Serenie ich sypialnie -dwa wysokie pomieszczenia, połączone drzwiami. By pokryć zdenerwowanie, spytała:

- Czy Arabelli coś grozi, że potrzebuje eskorty?

- Prawdopodobnie nie, wolałbym jednak, by nie włóczyła się po Londynie bez opieki. Nie przyjeżdża tu zbyt często. Hm, podejrzewam, że będziesz potrzebowała pokojówki. Polecę którejś z tutejszych, by ci usługiwała, dopóki kogoś nie znajdziemy.

- A co ze mną? Odwrócił się.

- Słucham?

- Czy ja też będę potrzebowała eskorty?

- Z pewnością nie życzyłbym sobie, byś chodziła samopas po ulicach - powiedział ostro, lecz zaraz dodał, łagodząc ton: - Gdy będzie to możliwe, sam będę ci towarzyszył. Jeśli nie, będziesz musiała zabrać z sobą lokaja lub pokojówkę.

Serena doskonałe rozumiała. Pod tym względem jej drugie małżeństwo nie będzie różniło się wiele od pierwszego. Nie wolno jej chodzić samej dokąd i kiedy zechce.

- Chciałabym osobiście zatrudnić pokojówkę -oznajmiła stanowczo.

- Proszę bardzo. Najlepiej będzie zażądać w którejś z agencji, aby przysłali kilka kandydatek. Dibbert, kamerdyner, mógłby wstępnie z nimi porozmawiać.

- Doskonale.

Nie miała pojęcia, jak się załatwia takie sprawy, tym razem chciała jednak mieć pokojówkę, która nie będzie jednocześnie strażniczką.

- Nie trzymamy w Londynie powozu - mówił dalej Francis - gdyż matka nie spędza tu zbyt wiele czasu. Lecz jeśli zajdzie taka potrzeba, możesz posłać do Villier's Livery, a oni podstawią odpowiedni pojazd. Dibbert świetnie radzi sobie z takimi sprawami.

- Doskonale - powtórzyła.

Zjedli lunch sami, bez Arabelli, pogawędzili chwilę swobodnie, po czym Francis zabrał Serenę na spacer, aby pokazać jej okolicę. Poszli piechotą do Picadilly, minęli Green Park i weszli na obszar, zwany St. James. Serena ze zdumieniem przekonała się, że pośrodku placu St. James znajduje się staw, po którym można pływać łódkami. Choć kilkoro śmiałków znajdowało się akurat na wodzie, Francis ze śmiechem odmówił wiosłowania w mroźny lutowy dzień.

W parku St. James pokazał Serenie, gdzie znajdował się Chiński Most, który spłonął tak spektakularnie w trakcie przedwczesnych obchodów pokojowych w roku 1814, i zamówił jej w mleczarni słodką galaretkę ze śmietanki i wina, zwaną syllabub.

Serena popatrzyła, jak mleczarka wyciska mleko, jeszcze ciepłe, na wino, cukier oraz przyprawy i odważyła się zaprotestować.

- Nie jestem pewna, czy mi to będzie smakowało, Francisie.

- To coś akurat dla kobiet w twoim stanie. Bardzo wzmacniające - odparł.

Serena zaczęła już żałować, że w ogóle tu przyszli, kiedy Francis uśmiechnął się i powiedział:

- Nie martw się. Jeśli wyda ci się ohydne, nie musisz tego jeść. Wielu uważa jednak syllabub za delikates.

Mleko ścięło się, tworząc rodzaj puddingu. Serena skrzywiła się, lecz spróbowała.

- Bardzo smaczne! - zawołała, zdziwiona. Francis roześmiał się i przez chwilę wyglądał wręcz beztrosko.

Kiedy skończyła jeść, powędrowali przez park do Whitehall, gdzie obejrzeli paradę oddziałów. Serena doskonale się bawiła, Francis spojrzał jednak na nią i powiedział:

- Chyba za bardzo cię męczę.

- Świetnie się bawię.

- To dobrze. Do domu wrócimy jednak dorożką. Polecił dorożkarzowi, by powiózł ich wzdłuż Pall Mall, gdzie Serena mogła podziwiać zapalane właśnie gazowe latarnie.

- Jakie to cudowne - powiedziała, zafascynowana widokiem latarnika przy pracy. - Żyjemy w wieku cudów, prawda?

- Tak, rzeczywiście.

Odwróciła się i zobaczyła, że mąż na nią patrzy. W jego spojrzeniu dostrzegła pożądanie, ale i coś jeszcze. Czy to możliwe, by zaczynało mu trochę na niej zależeć? Jeśli chodzi o nią, było to zdecydowanie więcej niż trochę.

Kierując się impulsem, dotknęła jego dłoni, a on odwzajemnił się lekkim uściskiem.

Po kolacji Serena opowiedziała Arabelli o spacerze, a potem grali przez jakiś czas w karty. Serena czuła się zawstydzona tym, że stale ziewa. Rzuciła mężowi niespokojne spojrzenie, gdyż czasami udawała przed Matthew zmęczenie, aby wykręcić się od niemiłych małżeńskich obowiązków, co wielce go gniewało. Francis nie wydawał się zdenerwowany. Po prostu uśmiechnął się i zaproponował, by poszła spać. Zaoferował się, że odprowadzi ją do sypialni, na górze zaś pozostawił, pocałowawszy lekko w policzek. Serena żałowała, że nie jest w stanie zwabić go do łóżka, była jednak naprawdę zmęczona. Złożyła to na karb odmiennego stanu, z zasady nie męczyła się bowiem tak łatwo. Lecz jeśli nie chce rozgniewać męża, w przyszłości musi postarać się ukryć zmęczenie.

Kiedy następnego dnia zeszła na dół, zastała Francisa i Arabellę przy śniadaniu.

- Mój Boże - powiedziała - przez was czuję się jak ostatni leń. Obiecuję, że to się zmieni...

- Na miłość boską, Sereno - przerwała jej Arabella. - Kobiecie w twoim stanie należy się wypoczynek.

Serena usiadła i zjadła solidne śniadanie. W miarę jak dni mijały, a mąż pozostawał wobec niej uprzejmy, apetyt wracał.

Kiedy skończyła, Francis powiedział:

- Jeśli zjadłaś, moglibyśmy wybrać się na zakupy.

- Musimy? Uniósł brwi.

- Twoja garderoba nie bardzo nadaje się do modnego stylu życia.

- A czy musimy być modni...

- Inaczej wkrótce zanudzilibyśmy się na śmierć. O ile nie chcemy żyć jak pustelnicy, będziemy musieli spotykać się z innymi członkami towarzystwa.

Tego właśnie się bała. Cóż, doskonale, skoro już musi stawić czoło katastrofie, równie dobrze może uczynić to strojna w nowe piórka. Nie protestowała więcej i wkrótce zasiedli obok siebie w wynajętym, lecz eleganckim powoziku.

Serena nie kupowała sobie dotąd ubrań, poza kilkoma osobistymi drobiazgami. Gdy była dziewczęciem, zajmowała się tym matka, potem gospodyni. Kiedy została żoną Matthew, to on sprowadzał dla niej z Londynu stroje. W konsekwencji wchodziła do eleganckiego salonu mody mocno zdenerwowana.

Madame Augustine D'Esterville okazała się ruchliwą Francuzką, wielce zadowoloną z faktu, że pośrodku martwego sezonu trafia jej się oto bogata klientka i wręcz zachwyconą tym, że jest ona tak piękna.

Francis uciął radosne okrzyki informacją, iż lady Middlethorpe jest w odmiennym stanie.

- Helas! - wykrzyknęła madame, rozczarowana. Serena podskoczyła.

- Oczywiście, bardzo się z tego cieszymy - zauważył Francis chłodno.

Madame Augustine spłonęła rumieńcem.

- Oczywiście, milordzie. Miałam na myśli jedynie to, że w tym sezonie Londyn tak krótko będzie cieszył oczy urodą lady Middlethorpe. Ubierać panią, milady - dodała zwracając się do Sereny - będzie czystą przyjemnością. Skroimy spódnice tak, by było pani wygodnie, a w przyszłym roku wróci pani do mnie i razem wywołamy w towarzyskim światku sensację, tak?

Serena uśmiechnęła się grzecznie, obiecując sobie w duchu: „Nigdy, jeśli tylko będę miała w tej sprawie coś do powiedzenia". Kiedy już znajdzie się bezpiecznie na wsi, zakopie się tam na resztę życia. Taki miała plan.

Zmierzono ją i starannie obejrzano, po czym zaprezentowano oszałamiający wybór wzorów i fasonów. Z początku wahała się, nie wiedząc, co wybrać, lecz szybko uświadomiła sobie, jakiego rodzaju ubrań potrzebuje: stroje miały być eleganckie, lecz bardzo dyskretne.

Madame Augustine wyraziła co prawda delikatny sprzeciw wobec tego rodzaju, jej zdaniem, przesadnej skromności, Serena pozostała jednak nieugięta. Madame D'Esterville zauważyła, iż milord wolałby zapewne, by suknia miała, zgodnie z modą, głębszy dekolt, Serena obstawała przy tym, by był dokładnie taki, jak zaznaczyła.

Madame polecała miękki i przylegający materiał.

Serena wybrała bardziej surowy.

Wreszcie madame wzruszyła z typowo galijskim fatalizmem ramionami i powiedziała:

- Z pani wyglądem, milady, wyglądałaby pani świetnie nawet w worku na kartofle.

Francis nie brał udziału w dyskusji, ale po prostu cierpliwie czekał. Przebiegła madame D'Esterville miała na podorędziu egzemplarze gazet sportowych oraz Monthly Magazine, przeznaczone dla towarzyszących damom panów i Francis wydawał się zadowolony, mogąc je przeglądać.

Kiedy Serena skończyła, zabrał ją do sklepów, gdzie mogła kupić gotowe towary: koszulki, szaliki, rękawiczki i kapelusze, a także bieliznę osobistą, gorsety i pończochy. Większość przeznaczona była do tymczasowego użytku, nim rzeczy, wykonane na zamówienie, będą gotowe. Serena musiała przyznać, że wyprawa do magazynów i wybieranie ubrań sprawia jej przyjemność, co rusz zerkała jednak z ciekawością na Francisa. Wreszcie nie wytrzymała:

- Sądziłabym, że będziesz się nudził. Francis uśmiechnął się leciutko.

- Nie jest to szczególnie fascynujące zajęcie, mam jednak matkę i trzy siostry. Przywykłem towarzyszyć im podczas zakupów. O, tu mamy coś bardziej interesującego.

To sklep jubilera przyciągnął jego uwagę. Zachęcił Serenę, aby kupiła oprawne w srebro szczotkę i grzebień, a także wstążki do włosów, szpilki, bransoletki, wisiorki oraz szkatułkę, w której mogłaby je trzymać. Była zadowolona, zauważyła jednak, że wybrane towary nie są zbyt kosztowne.

Francis odczytał jej myśli.

- W domu pełno jest wspaniałych ozdób. Te są tylko do zabawy.

- Do zabawy - powtórzyła Serena, ze łzami w oczach wpatrując się w stosik prześlicznych ozdóbek.

Aż do tej chwili nie zdawała sobie sprawy, jakie to dziwne, iż poza pierścionkiem i obrączką nie ma właściwie normalnej biżuterii.

Ponieważ dysponowała jedynie parą zwykłych pantofli oraz półbutów, znaleziono szewca, który obiecał wykonać kilka par jedwabnych pantofelków, z czego jedną już na następny dzień.

- Jak przypuszczam, o jeździe konnej nie może być na razie mowy - stwierdził Francis z żalem.

- I tak nie umiem jeździć - odparła.

- Nie umiesz? - powtórzył. - Trzeba będzie kiedyś to naprawić.

Przyszłość otwierała się przed Sereną niczym piękny widok. Wiedziała, że zaczynają razem nowe życie, aż do tej chwili nie zastanawiała się jednak nad tym, co będzie robiła w przyszłym roku, za lat dziesięć czy dwadzieścia. Spojrzała na męża, oglądającego właśnie w drogerii perfumy. Jak będzie wyglądał, mając czterdzieści lat? Albo sześćdziesiąt? Uznała, że jego szczupłe ciało i twarz o pięknie ukształtowanym kośćcu będą się ładnie starzały.

Czy to możliwe, by była wtedy u jego boku i mogła to zobaczyć?

Francis odwrócił się i spostrzegłszy, że mu się przygląda, uniósł brwi.

- Chyba powinnaś wybrać je sama - zauważył. -Perfumy to rzecz osobista.

- Lecz będę ich używała dla ciebie. Które ty byś wybrał?

- Te - powiedział, wskazując jeden z flakoników. Serena powąchała je i postanowiła, że będzie szczera.

- Nie. Są dla mnie zbyt kwiatowe.

Powąchała kilka innych i wreszcie wybrała. Perfumy, które jej się spodobały, były co prawda subtelne, lecz nieco bardziej pikantne niż tamte, kwiatowe.

- Te mi się podobają - powiedziała. Francis skropił perfumami jej nadgarstek i uniósł go, by wciągnąć w nozdrza zapach.

- Boże, tak - powiedział. - Są doskonałe. Jego oczy mówiły, że jej pragnie, tu i teraz. Serena traktowała dotąd męskie pożądanie jak

wroga, którego należy za wszelką cenę unikać. Teraz zaczynała odkrywać, że wzbudzanie pożądania we Francisie sprawia jej przyjemność, więcej, nie miałaby nic przeciwko temu, aby to pożądanie zaspokoić.

Sprzedawca zapakował perfumy, a także kremy i mydła w zgrabną paczkę. Serena spojrzała na męża:

- Obawiałeś się, że wybiorę perfumy podobne do tych, które miałam przedtem, prawda?

-Tak.

- Nienawidziłam ich.

- I bardzo dobrze. Uśmiechnął się.

- Wiesz, że cię pragnę, prawda? Tu i teraz.

Jej policzki spłonęły rumieńcem, wywołanym częściowo obawą przed tym, czego mógłby od niej zażądać.

- Tak...

- Zamierzam się powstrzymać. Nie zabiorę cię natychmiast do domu i nie rzucę na łóżko. Muszę wykształcić w sobie samodyscyplinę, inaczej po tygodniu będę wrakiem.

Gdy wyszli ze sklepu, Francis zapytał:

- Co chciałabyś teraz robić?

Serena próbowała ocenić, co sprawiłoby jej przyjemność, nie potrafiła jednak wpaść na żaden pomysł. Powiedziała więc:

- Chciałabym, byśmy robili to, co wczoraj -po prostu przeszli się po mieście.

- Doskonale, jednak dziś spacer będzie trwał krócej. Nie chcemy, byś znowu tak bardzo się zmęczyła.

Serena stłumiła kolejny przypływ wesołości.

- Pojedziemy do Tower - powiedział szybko. - Jeśli chcesz, możemy zwiedzić Królewską Mennicę.

Serena zastanawiała się właśnie, czy zażądanie seksu, by ulżyć jego sumieniu nie należy aby do jej żoninych obowiązków. Zważywszy jednak, iż wkrótce miał zapaść zmierzch, powiedziała tylko:

- Naprawdę byłoby to możliwe? Chciałabym zobaczyć, jak robi się pieniądze.

- Za pomocą szczęścia lub ciężkiej pracy, jak sądzę - zauważył Francis chłodno.

- A ty skąd o tym wiesz, milordzie? - spytała żartobliwie.

Francis roześmiał się.

- Zaczekaj tylko. Bycie parem to nie synekura. Szybko się o tym przekonasz.

W pełnej zgodzie ruszyli ku Tower Hill.

W mennicy Serena przyglądała się z szeroko otwartymi oczami, jak maszyneria wypluwa sto połyskujących monet na minutę.

- Wielkie nieba. Co oni robią z taką ilością pieniędzy?

- Rząd posługuje się nimi, by spłacić długi, a potem my robimy to samo.

- Ale skąd bierze się kruszec?

- Z kopalń rozsianych po całym świecie. Chętnie zadałaby więcej pytań, lecz Francis położył jej palec na wargach.

- Nie przyglądaj się zbyt dokładnie, bo wszystko tu zniknie niczym skarb z bajki.

Serena pomyślała, iż być może tak wygląda szczęście. W tej chwili czuła się szczęśliwa, wolała jednak nie roztrząsać zbyt dokładnie dlaczego.

- Pieniądze są takie dziwne - zauważyła, gdy przechadzali się po mennicy. - Ważne, a jednocześnie błahe. W końcu to tylko papier. Sam w sobie nie jest zbyt wiele wart.

- Słowa nic nie znaczą, o ile nie są wypowiedziane w dobrej wierze.

To, co powiedział, oraz ton jego głosu trwały w jej umyśle przez całą drogę powrotną na Hertford Street. Bardzo pragnęła zignorować tę zapowiedź kłopotów i uczepić się kruchego szczęścia, zamykanie oczu na rzeczywistość nie leżało jednak w jej zwyczaju.

Kiedy zostali sami, natychmiast stawiła czoło niewypowiedzianemu oskarżeniu:

- Wątpisz w moją dobrą wiarę?

Rzucił jej ponure spojrzenie, odpowiedział jednak szczerze:

- Sam nie wiem. Nie otwierasz się przede mną do końca.

- Jesteśmy małżeństwem od dwóch dni - zaprotestowała. - A przedtem ledwie się znaliśmy.

- To prawda - odparł, ale ponury nastrój nie minął. Serena mogła już tylko bezradnie przyglądać się, jak jej szczęście znika, rozwiane przez wielce uzasadnione wątpliwości Francisa. Wymówiła się zmęczeniem i poszła do sypialni, na wpół mając nadzieję, że Francis przyjdzie do niej i pozwoli, by dała mu jedyny prezent, jaki miała do zaoferowania. Nie zrobił tego i uświadomiła sobie, że nie będzie się jej narzucał. Był na to zbyt dobrze wychowany. Prawdziwy skarb, pomyślała. Jakże to było skomplikowane, jak różne od tego, co znała.

Życie byłoby o wiele prostsze, gdyby jej mąż nie był aż tak uprzejmy i wrażliwy, jednak nie potrafiła zmusić się, aby żałować, że jest właśnie taki.

Kiedy zasiedli wieczorem do kolacji, Arabella oznajmiła, że zamierza opuścić Hertford Street następnego ranka i na resztę pobytu w Londynie przenieść się do swej przyjaciółki Maud.

- Na Boga, ciotko - stwierdził Francis sucho -czyżbyś uznała wreszcie, iż możesz zostawić Serenę w moich męskich szponach?

- Głuptasie! - prychnęła Arabella. - Przecież będę w pobliżu, na wypadek gdyby mnie potrzebowała.

- Na twoim miejscu nie martwiłbym się o nią - zauważył. - Jest teraz jedną z nas, Zabijaków. Napisałem już do Beth Arden w tej sprawie.

Serena ze zdziwieniem odnotowała, jakie nazwisko wymienił, nic jednak nie powiedziała. Obawiała się mieć nadzieję.

Przez chwilę gawędzili jeszcze niezobowiązująco na temat polityki i gospodarki, a potem Arabella także wymówiła się zmęczeniem i poszła wcześnie do łóżka, jak podczas ich poślubnej nocy.

Francis wstał, by otworzyć przed ciotką drzwi. Gdy do nich podeszła, zauważył:

- Niepokoi mnie twój brak sił żywotnych, ciotko. Chciałabyś może, abym zamówił dla ciebie wzmacniający tonik?

- Jeśli uda ci się taki znaleźć, sam go wypij. Podejrzewam, że wkrótce może być ci potrzebny.

Francis zaczerwienił się gwałtownie, a Serena pochyliła głowę, by skryć uśmiech. Arabella to skarb. Gdybyż tylko matka Francisa była do niej podobna!

Serena chętnie przyczyniłaby się do tego, aby jej mąż poczuł się zmęczony, oznajmiła więc wkrótce, że ona także miałaby ochotę już się położyć. Bardzo przy tym uważała, aby nie wspomnieć o zmęczeniu. Francis towarzyszył żonie na górę i nawet wszedł do jej sypialni.

Serena czekała, sądząc, iż zechce od razu przystąpić do amorów, może rozbierając ją. Nie uczynił jednak nic w tym rodzaju, weszła zatem do garderoby i wezwała pokojówkę, aby pomogła przygotować się jej do snu.

Wolałaby, aby natychmiast zaczął się z nią kochać, teraz poczuła bowiem, że jej niepokój wraca. Musiała stawić czoło faktowi, że Francis nie był w pełni zadowolony z jej zachowania w noc poślubną. Niestety, nie bardzo wiedziała, jak to naprawić. Mogłaby jęczeć i rzucać się po pościeli, wydawało się to jednak okropnym oszustwem.

Gdy pokojówka skończyła, Serena podeszła do lustra i zaczęła się przeglądać. Teraz miała przynajmniej nową koszulę - nic specjalnego, jako że był to wyrób gotowy. Materiał, z którego ją uszyto, był jednak delikatniejszy, zaś przy mankietach i szyi koszulkę zdobiły koronka oraz wstążki.

Drzwi otwarły się i wszedł Francis. Starała się nie pokazać po sobie, jak bardzo się boi. Pomimo jego uprzejmości za każdym razem, gdy zrobił coś, co choćby minimalnie odstawało od normalności, sztywniała w oczekiwaniu przykrej niespodzianki. To nie w porządku, pomyślała. Nie powinnam tak reagować.

Francis był co prawda w pełni ubrany, musiał jednak zajrzeć wcześniej do swego pokoju, gdyż trzymał w dłoni szklaneczkę brandy. Spojrzał na nią, i coś w jego spojrzeniu sprawiło, że ciarki przebiegły jej po plecach. Spróbowała wmówić sobie, że jest przewrażliwona, ale nie potrafiła.

Coś było nie tak.

Służąca zdążyła już wyszczotkować jej włosy, mimo to usiadła przed toaletką i wzięła do rąk szczotkę, nerwowo starając się przerwać milczenie.

- Wspomniałeś o Beth Arden. Miałeś na myśli Beth Armitage?

Podszedł bliżej, wziął z rąk żony szczotkę i zaczął przesuwać nią po włosach.

- Cóż, tak. Jej mąż jest moim przyjacielem. Delikatne ruchy Francisa kontrastowały z napięciem, jakie w nim wyczuwała.

- Czy znaczy to, że się z nią spotkam?

- Bez wątpienia.

Szorstkiego tonu w jego głosie nie sposób było zignorować.

- Nie aprobujesz tego, milordzie? Francis westchnął, zniecierpliwiony.

- Przestań patrzeć na mnie jak szczeniak, który spodziewa się kopniaka. Gdybym spróbował powstrzymać Beth przed spotkaniem z tobą, urwałaby mi głowę.

Zdenerwowana jego widocznym gniewem, spytała pośpiesznie:

- O co chodzi z tymi Zabijakami? Brzmi bardzo przewrotnie.

- To nic takiego - pomimo napięcia, przesuwał szczotką po włosach wolno i delikatnie. - Jako uczniowie zawiązaliśmy swego rodzaju przymierze przeciwko szkolnym brutalom. Teraz jesteśmy po prostu przyjaciółmi, lecz jeśli któryś z nas ma problem, wie, iż może liczyć na pozostałych. Kiedy Nicholas - to nasz niegdysiejszy przywódca - ożenił się, zadekretował, iż żony automatycznie stają się członkami Kompanii. Jak dotąd, powitaliśmy w naszym gronie żonę Nicholasa, Eleanor, Luciena - Beth oraz nowo poślubioną żonę Leandera, której nie zdążyłem jeszcze poznać. No i, zapewne, Blanche.

- Dlaczego „zapewne"? - spytała Serena, kurczowo chwytając się tematu.

Czy któraś z żon nie została jednak zaakceptowana?

Przesunął kilka razy szczotką po włosach.

- Blanche Harcastle jest kochanką, nie żoną. Rzucił szczotkę na toaletkę i odszedł.

- Nicholas powinien był wykazać się, jak ja, odwagą. Oczywiście, ona jest jedną z nas.

- Och.

Zaczęła nerwowo rozdzielać włosy i splatać je w warkocze, nadal przyglądając się mężowi w lustrze.

- Czy jako twoja kochanka także zostałabym Zabijaką?

- Tak. Choć nie jestem pewny, co stałoby się, gdybym się ożenił.

Przemierzał teraz niespokojnie pokój. Serena odwróciła się i spojrzała na męża, czując, że robi się jej niedobrze.

- Zamierzałeś się ożenić? Francis przystanął i spojrzał na nią.

- Mężczyzna taki jak ja musi się ożenić.

- Miałam na myśli to, czy zamierzałeś zrobić to wkrótce.

Sądziła, że nie odpowie, on jednak westchnął tylko, a potem powiedział:

- I tak nie obejdzie się bez plotek, równie dobrze mogę więc sam ci powiedzieć. Zamierzałem oświadczyć się lady Anne Peckworth.

Serena poczuła się tak, jakby ktoś zdzielił ją w żołądek. Tego rodzaju możliwość jakoś nie przyszła jej do głowy.

- Och, jakże mi przykro...

- Powiedziałem, żebyś przestała przepraszać. -Ale...

- Nie. Co się stało, to się nie odstanie. Anne znajdzie wkrótce innego męża. Jest córką księcia i posiada olbrzymi posag.

Serena odwróciła się do lustra, widziała jednak wszystko przez zasłonę łez. Jak miała poradzić sobie z czymś takim? Przepraszam, powiedziała, tym razem bezgłośnie, nadal mechanicznie zaplatając włosy. Zobaczyła, że Francis osusza jednym haustem szklaneczkę.

Wstała i czując się niezmiernie znużona, ruszyła ku drzwiom sypialni. Francis zastawił jej drogę. Starała się nie zważać na to, jak na nią patrzy - w końcu miał do tego prawo - dziś w jego spojrzeniu było jednak coś, co ani trochę się jej nie podobało.

- Wyglądasz jak jakaś cholerna uczennica - powiedział.

Spojrzała w lustro i serce w niej zamarło. Miał rację. Wybrała tę koszulę, gdyż jej się podobała, teraz widziała jednak, że nie było to właściwe. Koszula wyglądała zupełnie jak te, które nosiła na pensji panny Mallory. I dlaczego dopełniła obrazu niewinnego dziewczęcia, splatając włosy w dwa dziecinne warkocze? Może to z powodu rozmowy o Beth Armitage. Tak właśnie wyglądały, siedząc wieczorem na łóżkach i dzieląc się nadziejami i sekretami.

- Przepraszam - wymamrotała, wracając czym prędzej do toaletki, by rozpleść włosy. Ręce drżały jej lekko, podobnie jak wargi. Rozgniewała go... po tym, jaki był dla niej dobry. A przecież zniszczyła jego szanse poślubienia kobiety, którą wybrał.

- To bez znaczenia.

Drzwi zamknęły się za nim. Poszedł do swego pokoju. Czy przyjdzie do niej w nocy? I czy by tego chciała?

Zacisnęła drżące dłonie i wsparła na nich głowę.

Nie chciał się z nią żenić, a ona nie chciała wychodzić za mąż - przynajmniej nie w ten sposób. Chciała być niewinna. To dlatego kupiła tę śmieszną koszulę.

Pragnęła mieć znowu piętnaście lat i ekscytować się szkolnym przedstawieniem. Flirtować z młodymi mężczyznami, jak w Summer St. Martin. I z wolna zatapiać się w niewinnej miłości.

Pragnęła, by w jej stosunkach z mężem znalazło się miejsce na choć trochę zadziwienia. By odkrywali razem sekrety małżeńskich przyjemności. Tymczasem Francis nie był w stanie pokazać jej niczego, czego by nie znała i nie nauczyła się nienawidzić.

To nieprawda, powiedziała sobie, prostując ramiona.

Zeszłej nocy pokazał jej, ile przyjemności czerpać można z obdarzania się czułością. Lecz pragnął poślubić Anne Peckworth, pomyślała, przygnębiona. Cała ta czułość powinna być przeznaczona dla niej.

Rozwiązała troczki koszuli pod szyją, czyniąc dekolt tak głębokim, jak tylko się dało, a potem potrząsnęła głową, by włosy rozsypały się jej swobodnie po ramionach. Zrobiwszy, co się dało, wstała ciężko ze stołka i poszła się położyć.

Tak naprawdę wcale nie spodziewała się, że do niej przyjdzie, a jednak to zrobił, ubrany tym razem w długi, niebieski indyjski szlafrok i nic więcej. Popełniła kolejny błąd: należało zdjąć koszulę. Serce biło jej z niepokoju, pomieszanego jednak z oczekiwaniem.

Francis zgasił świece i zajął się ogniem na kominku. Jego ruchy były pewne i zdecydowane. Serena uznała, że mogłaby czerpać nieskończoną przyjemność już z samego obserwowania męża. Wyśliznął się ze szlafroka, zdążyła jednak tylko zerknąć na jego ciało, zanim przyłączył się do niej w łóżku. Tylko że zamiast jej dotknąć, leżał w milczeniu na plecach.

Mijały minuty.

Czy było to normalne? Serenie nie zdarzyło się dzielić łoża z mężczyzną bez uprawiania jakiegoś rodzaju seksu. Nawet wówczas, pomyślała, mocno zdenerwowana, gdy tym mężczyzną był przypadkowo poznany nieznajomy.

Czy Francis oczekiwał, by ona coś zrobiła? Czuła, jak pulsuje w nim napięcie, przesycając atmosferę w pokoju. Po chwili nie mogła już tego dłużej znieść. Wyciągnęła rękę, by uspokajająco go pogładzić.

Poruszył się nagle, nakrywając ją swoim ciałem. Rozsunął jej uda nogami i wszedł w nią jednym gwałtownym ruchem.

Serena napięła, zaszokowana, mięśnie. Francis zamarł i wymamrotał coś pod nosem. Natychmiast się rozluźniła i przyjęła go w siebie. Z chęcią zaoferowała mu swe umiejętności, chwytając go mocno za pośladki, by poczuł, że jest mile widziany. Jej palce, kierowane własną wolą, ugniatały twarde mięśnie, masując je, kiedy w nią wchodził.

Osiągnął rozkosz w milczeniu, nie dotykając jej dłońmi ani ustami, potem zaś, wzdrygnąwszy się przemożnie, stoczył się z niej i odwrócił.

- Dobranoc - powiedział.

- Dobranoc - odparła Serena w mrok.

Rozdział 11

Następnego ranka obudziła się późno, sama. Przez większą część nocy przewracała się niespokojnie, rozważając sytuację, która miast się poprawiać, z każdym dniem wyglądała gorzej. Francis kochał inną kobietę. Poślubić mężczyznę, który cię nie kocha i którego ty także nie darzysz uczuciem to jedno. Nadal można mieć nadzieję. Poślubić kogoś, kto chciałby ożenić się z inną to coś znacznie, znacznie gorszego. Nie można uciec ani gdziekolwiek się schować. Jak powiedział, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem.

Tego ranka po raz pierwszy dopadły ją nudności. Zwymiotowała, przekonana, że powodem złego samopoczucia jest nie tyle ciąża, co cierpienie. Najchętniej ukryłaby się w swym pokoju, niczego by to jednak nie rozwiązało, dlatego zadzwoniła na pokojówkę i ubrała się, by stawić czoło kolejnemu dniowi.

Arabella siedziała samotnie przy śniadaniu, czytając gazetę. Jak o tym świadczyły porozstawiane naczynia, Francis musiał zjeść znacznie wcześniej. Arabella odłożyła czasopismo. - Dobrze się czujesz, dziecko? Wyglądasz mizernie. Nie przemęczasz się, prawda?

Serena usiadła i wzięła kawałek zimnego toast.

- Nie.

- Do licha, dziewczyno! Zadzwoń, niech podadzą ci coś świeżego!

Zanim zdążyła zaprotestować, Arabella już to za nią zrobiła.

- Nie jestem głodna, Arabello.

- Ciepłe jedzenie i świeża herbata z pewnością poprawią ci apetyt - powiedziała, a kiedy pojawił się Dibbert, zamówiła jedno i drugie.

- Francis też nie wyglądał zbyt radośnie - zauważyła, przyglądając się Serenie. - Pokłóciliście się?

- Dlaczego mielibyśmy się kłócić?

- Młodzi nie potrzebują do tego powodu. Czy on cię dobrze traktuje? Nie wyjadę, jeśli wolałabyś, bym została. Sądziłam, że lepiej będzie zostawić was samych.

- Nie ma potrzeby, żebyś została.

- Do diaska! - prychnęła Arabella. - Jesteś taka sama jak on!

Serena podniosła wzrok.

- A gdzie ten „on" właściwie jest?

- Wyszedł. Wspomniał coś o Tatt's. Spostrzegłszy pytający wzrok Sereny, wyjaśniła:

- Tattersall's Repository, Skład Tattersalla w pobliżu Hyde Park Corner. Sprzedają tam konie, a mężczyźni umawiają się na spotkania. Regulują długi honorowe i takie tam.

- Och.

Do pokoju weszła pokojówka z tacą i pod bacznym okiem kamerdynera ustawiła przed Sereną talerzyk ze świeżymi tostami, jajka oraz herbatę.

- Coś jeszcze, milady? - spytała.

Serena spojrzała na stojące przed nią wyzwanie i tylko westchnęła.

- Nie, dziękuję.

Wczoraj, wspomniała, apetyt jakoś jej dopisywał. Pewnie dlatego, że Francis wydawał się zadowolony. Dziś ledwie zdołała wmusić w siebie tost i trochę jajka.

Zżerało ją cierpienie, z którym musiała jakoś sobie poradzić.

- Arabello - powiedziała w końcu - co wiesz o Anne Peckworth?

- A, to cię gryzie! - zauważyła starsza dama. - Jest młodszą córką księcia Arrana.

- Czy Francis ją kocha? - spytała Serena, obejmując filiżankę, by rozgrzać dłonie.

- Skąd mam wiedzieć? Jedno wiem na pewno: Francis nie uważa jej za konkurentkę wobec ciebie, ona zaś byłaby jeszcze mniej chętna, by w takim współzawodnictwie uczestniczyć. To spokojna, dobrze wychowana młoda dama.

Przeciwnie niż ja, pomyślała Serena ponuro. Nawet gdyby Anne i Francis byli istnymi wzorami poprawności, i tak w głębi serca mógłby przedkładać ją nad Serenę.

- Jak się domyślam, zamierzał poprosić Anne o rękę?

- Możliwe. Moja siostra od roku usiłowała doprowadzić do tego małżeństwa. Jest bardzo zaprzyjaźniona z księżną, poza tym uznała, iż spokojna i cicha Anne będzie dla Francisa idealną partnerką.

- Zapewne wie, co robi.

- Ha! Gdyby mnie kto pytał, Cordelia nie bardzo zna się na takich sprawach. Poza tym ona nie widzi prawdziwego Francisa. Nadal ma przed oczami zagubionego dwunastolatka, który stracił ukochanego ojca i został nagle wicehrabią.

- Ty nie uważasz, że Anne i Francis by do siebie pasowali?

Arabella wstała.

- Nie mam pojęcia. Cóż, pora się zbierać. Pamiętaj jednak: gdybyś mnie potrzebowała, będę zaledwie o kilka ulic stąd.

O tej porze roku biuro w Tattersall's świeciło pustkami. Tom Allbright stawił się jednak, gotów płacić. Siedział przy stoliku, popijając porter. Gdy Francis się zbliżył, podsunął w jego stronę paczuszkę i arkusz papieru.

- Kazałem wycenić biżuterię, Middlethorpe. Jej wartość wynosi nieco ponad trzy tysiące. Ufam, że jesteś pan usatysfakcjonowany.

Francis dostrzegł w zachowaniu mężczyzny coś jakby złośliwe zadowolenie. Zerknął na dokument, ten został jednak wystawiony przez szanowanego jubilera. Gdzie zatem jest haczyk? To, by Allbright próbował oszukiwać w tego rodzaju sprawie, było po prostu nie do pomyślenia, zostałby bowiem wyrzucony poza nawias towarzystwa.

- Absolutnie.

A jednak nie była to prawda. Miał ochotę przyłożyć tęgiemu mężczyźnie. Powinien był opiekować się Sereną i co zrobił? Równie dobrze mogła leżeć teraz martwa pod żywopłotem, a braci nic by to nie obchodziło.

Wstał, rozkoszując się w duchu chwilą, kiedy to Allbright dowie się, że Francis nie tylko ożenił się z Sereną, ale i zwrócił jej skradzioną biżuterię. Postanowił przygotować nieco grunt.

- Jak pan wie, sir Thomasie, niedawno się ożeniłem. Może niektóre z tych błyskotek spodobają się mojej żonie.

Allbright uniósł kufel.

- Gratulacje, milordzie. Może i tak.

Uwadze Francisa nie umknął wyraz złośliwego zadowolenia, widoczny w spojrzeniu mężczyzny.

Wychodząc z Tattersall's, zważył z namysłem paczkę w dłoni. Była wystarczająco ciężka i nosiła pieczęć jubilera. Początkowo zamierzał wrócić od razu do domu i wręczyć paczkę Serenie - jako rodzaj zadośćuczynienia za to, jak potraktował ją w nocy -lecz się zawahał.

Nadal zaszokowany był tym, co wydarzyło się poprzedniego wieczoru. Tak, był na nią zły - zły z powodu Anne i tego, że Serena zdawała się uprawiać jakieś gierki -jednak zamierzał okazać swe niezadowolenie inaczej - w żadnym razie nie w łóżku. Z jakiegoś powodu zmienił zdanie i poszedł do niej. Początkowo planował tylko położyć się obok i spać, aby pokazać, że nie da sobą manipulować. Jednak potrzeby ciała zwyciężyły i wykorzystał żonę, nie troszcząc się o jej uczucia ani przyjemność. Poza tym nie opuszczało go przerażające uczucie, że gdyby mu się oparła, wziąłby ją siłą. Nie wiedział, jak spojrzy jej w oczy i miał nadzieję, że klejnoty pomogą rozładować sytuację. Teraz zbudziły się w nim wątpliwości. Rozsądniej będzie wpierw się im przyjrzeć.

Skierował się do White'a.

Dzień był zimny i ponury, co doskonale odzwierciedlało nastrój Francisa. Bardzo żałował, że nie ma w pobliżu Nicholasa. Przyjaciel był jedyną osobą, której mógłby zwierzyć się z całkowitej ignorancji co do tego, jak przełożyć teorię na praktykę, zwłaszcza znajdując się we władzy pożądania. W noc poślubną o mało nie eksplodował powstrzymując się, aby ją zadowolić. Ostatniej nocy sprawy przybrały gorszy obrót. Gdyby tylko Serena zachowywała się sensownie, pomyślał nagle, zirytowany, wszystko jakoś by się ułożyło.

Na farmie Postów była uosobieniem erotycznej przyjemności - i spójrzcie tylko, do czego ich to doprowadziło. Podczas nocy poślubnej zachowywała się niepewnie i nerwowo niczym dziewica. Teraz odgrywała niewinną uczennicę, sprawiając, iż czuł się winny, że jej pożąda.

Następnym krokiem będzie zapewne złożenie ślubu wiecznej czystości!

Poza tym czasami patrzyła jak przerażone dziecko...

Zgoda, jej pierwsze małżeństwo nie było z pewnością zbyt przyjemne, ale czy miała powód, by zachowywać się tak wobec niego? Chętnie powitałby w łóżku niewymuszony uśmiech, jak wtedy, gdy śmiali się z jego pożądania w perfumerii. Czy to zbyt wiele? Spodobałoby mu się też dobrowolne dotknięcie. Nie jedna z jej erotycznych sztuczek, ale czułe, nieprzemyślane dotknięcie, może delikatny pocałunek.

Tylko że Serena nie lubi być całowana.

Co tu, u licha, począć z żoną, która nie lubi być całowana?

Nawet kiedy wybuchał gniewem, zdawał sobie sprawę, że część jego irytacji bierze się stąd, iż w każdej chwili niebiosa mogą zwalić się im na głowę.

Posłał słówko matce oraz list do Lea Park, by poinformować Arranów o swym małżeństwie. Rodzina księcia potraktuje sprawę z lodowatym lekceważeniem, ale nie jego matka. Będzie milczała, dopóki nie zjawią się w Priory, albo wybierze się do Londynu, by wywrzeć na nich swój gniew.

Przewidując taki obrót wydarzeń, wysłał też list do Melton, informując o ślubie Zabijaków i prosząc ich o wsparcie, zarówno dla siebie, jak dla Sereny.

Beth Arden z pewnością nie odmówi dawnej przyjaciółce.

Choć go kusiło, nie zawiadomił Nicholasa. Luty to nieodpowiednia pora, by podróżować z rodziną, a dobrze wiedział, że przyjaciel nie lubi rozstawać się z żoną i dzieckiem. I tak zamierzał wybrać się do Somerset, gdy tylko ucichnie pierwsza, zwiastująca nadejście wiosny burza.

Kryjówka równie dobra jak każda inna.

Wchodząc do White'a tak był zajęty rozważaniem strategii, która pozwoliłaby mu wyjść z walki nietkniętym, iż nie zauważył w porę Uffhama.

- Middlethorpe, staruszku? Miło cię widzieć! Francis wpatrywał się bezmyślnie w brata Anne, zastanawiając się, co, u licha, powiedzieć. Młody człowiek najwidoczniej o niczym nie wiedział.

- Z pewnością ucieszy cię wiadomość, że Anne jest już zupełnie zdrowa - mówił dalej niczego nieświadomy Uffham - i pewnie wkrótce cię zobaczymy, prawda?

Francis zaczerpnął głęboko powietrza, po czym wprowadził Uffhama do jednego z prywatnych gabinetów i zamknął drzwi.

- Coś się stało? - zapytał Uffham, nadal niczego nie podejrzewając.

- Tak - odparł Francis, ostrożnie kładąc pakunek na stole. - Prawda wygląda tak, że jestem żonaty.

Lord Uffham spojrzał na niego zdziwiony.

- Nie mogłeś przecież poślubić Anne po cichu, prawda?

- Moja żona ma na imię Serena. Pobraliśmy się dwa dni temu.

Trzeba było chwili, aby znaczenie tego, co usłyszał, dotarło do Uffhama.

- Dobry Boże! Ty... ty łajdaku!

Widząc, na co się zanosi, Francis odsunął się i podniósł uspokajającym gestem dłoń.

- Zastanów się, Uffham. Twoja rodzina nie życzyłaby sobie rozgłosu.

Uffham z widocznym trudem opanował chęć, by natychmiast wyzwać Francisa.

- Czy Anne wie? - zapytał lodowatym tonem.

- Powinna. Napisałem do niej, gdy klamka zapadła. Oczy Uffhama rozszerzyły się.

- Na Boga, Middlethorpe, dlaczego? Biedna An-ne będzie zdruzgotana. Sądziłem... sądziłem, że ci zależy.

- Bo zależało, lecz widać niewystarczająco. Sere-na spodziewa się dziecka.

Uffham poczerwieniał.

- Rozumiem. Moim zdaniem, Anne powinna być zadowolona, że uniknie tego małżeństwa.

- Zapewne masz rację.

Uffham wyszedł, nie mówiąc już ani słowa. Francis odetchnął z ulgą. Rozmowa nie była przyjemna, ale przynajmniej nie dojdzie do pojedynku. Byłaby to przysłowiowa ostatnia kropla.

Pukanie do drzwi wyrwało go z ponurych rozmyślań. Nie potrafił sobie wyobrazić, kto mógłby chcieć mu przeszkodzić - chyba że Uffham zmienił jednak zdanie i przysłał sekundantów.

Podszedł do drzwi i otworzył je szeroko.

Lucien de Vaux uniósł brwi.

- Uffham powiedział, że siedzisz tu sam. Francis roześmiał się z ulgą.

- Jeśli nie jesteś jego sekundantem, możesz wejść. Gdy tylko drzwi zamknęły się za nimi, Lucien zapytał:

- Sekundantem? Po co, u licha, miałby cię wyzywać?

- Ponieważ rzuciłem jego siostrę.

- Aha. Lecz pojedynek niewiele by tu pomógł.

- Toteż mu go wyperswadowałem. Przeżył szok, gdyż nie dotarło do niego, że się ożeniłem.

- Dla mnie też był to niezły szok. Domyślałem się, że pomiędzy tobą a Sereną coś jest, ale... Nie sądziłem, że weźmiesz sobie za żonę kobietę, która nie może dać ci dziedzica.

- Serena jest w ciąży - powiedział Francis. -Do diaska! Może powinienem umieścić to w gazetach! Lord Middlethorpe pragnie zawiadomić, że poślubił Serenę, przedtem lady Riverton, ponieważ jest z nim od trzech przeklętych miesięcy w ciąży.

Lucien zadzwonił, a kiedy pojawił się dyskretny służący, zamówił brandy. Kiedy ją przyniesiono, nalał trunku do szklaneczek i podał jedną Francisowi.

- Tylko dlatego się z nią ożeniłeś? Francis łyknął solidną porcję trunku.

- Lada moment miałem oświadczyć się Anne Peckworth. Nie sądzę, bym się wycofał, gdyby nie przystawiono mi do głowy pistoletu.

- Ale czy tego żałujesz? Czy gdybyś nie zalecał się do lady Anne, przeszkadzałoby ci to, że zostałeś zmuszony poślubić Serenę?

- Zaczynasz mówić jak Nicholas - stwierdził Francis zgryźliwie. - Nie jesteś w tym jednak równie dobry, więc daj sobie spokój.

- Boże na wysokościach! - zawołał z cicha Lucien. - Za chwilę wyzwiesz mnie, a przecież tylko próbuję ci pomóc.

Francis przeczesał palcami włosy.

- Przepraszam. To nie jest najszczęśliwszy moment w moim życiu, Luce. Zanim w tunelu pojawi się światełko, będę musiał stawić czoło matce i pewnie ojcu Anne.

Spojrzał na przyjaciela.

- Czy Beth też przyjechała?

- Po otrzymaniu tak zaskakujących wiadomości? Wszyscy tu jesteśmy. Zatrzymaliśmy się w Belcraven House - poza Halem i Blanche, którzy mieszkają u niej.

- Bogu dzięki. Mam nadzieję, że Beth udzieli Se-renie trochę wsparcia. Dla niej to też nie będzie łatwe.

- Oczywiście. Tak nawiasem mówiąc, dlaczego nie mielibyście zjeść dziś kolacji w Pałacu?

Pałacem nazywali wspaniałą książęcą rezydencję.

- Beth nie będzie miała nic przeciwko temu?

- Urwałaby ci głowę, gdyby usłyszała, co mówisz. Prawdę mówiąc, sama to zaproponowała. O ile jeszcze się nie zorientowałeś, pozwól, że ci przypomnę, iż Serena i Beth nie tylko są przyjaciółkami, ale też zostaną matkami mniej więcej w tym samym czasie. Stwarza to więź, przed którą słaby mężczyzna może jedynie drżeć.

Francis musiał się roześmiać.

- Dzięki ci, Boże, za Zabijaki. -Amen.

Gdy mieli wychodzić, Francis podniósł paczkę, i dopiero wtedy przypomniał sobie, po co przyszedł.

- Zaczekaj, Luce. Chciałbym tylko to przejrzeć.

- Co to takiego?

- Klejnoty Sereny. Allbright spłacił nimi swój dług. Zamierzałem wrócić do domu i rzucić je Serenie triumfalnie na kolana, jednakże...

- Tak?

- W spojrzeniu Allbrighta było coś, co bardzo mi się nie spodobało. Jeśli zaplanował jakiś figiel, nie chcę, by to ona go odkryła.

Złamał pieczęć i rozwinął paczkę.

Każdy klejnot spoczywał na osobnej poduszeczce. Francis wyjął jeden, potem drugi i trzeci, aż wreszcie spoczęły wszystkie na stole.

Bez wątpienia kolekcja warta była trzy tysiące, nic jednak dziwnego, że Allbright tak ochoczo się z nią rozstał. Nie dostałby za te klejnoty sumy zbliżonej do ich wartości. Przede wszystkim biżuteria była kiepsko wykonana i bez gustu. Nie sądził, że złoto, szafiry, rubiny i perły mogą wyglądać tandetnie, ale tak właśnie było. Czasami kształt klejnotu był otwarcie obsceniczny, jak w przypadku wielkiej perły, wyglądającej jak wzwiedziony członek. Większość była po prostu wulgarna. Nie potrafił sobie wyobrazić, że dama mogłaby nosić je w miejscu publicznym.

Wziął do rąk rubinowo szmaragdową wstęgę, która wyglądała jak obroża dla pokojowego pieska. Potem zobaczył przymocowany do niej złoty łańcuch i uświadomił sobie, że tym właśnie była. To zaś, co wziął za bransoletkę, było w rzeczywistości kajdankami...

- Siły dobra zwyciężyły? - zapytał Lucien podchodząc. W pierwszej chwili Francis uczynił ruch, jakby chciał zakryć biżuterię, lecz zaraz uświadomił sobie, że to bezcelowe. Lucien dostrzegł jednak ten gest i natychmiast spoważniał. W milczeniu przebierał palcami w stosiku błyskotek.

- Będą coś warte, jeśli się je przetopi i wyjmie kamienie - powiedział w końcu.

- Tak - odparł Francis, zesztywniały z gniewu na ten dowód niewyobrażalnego zniewolenia.

Lucien wrzucił klejnoty niedbale do większej sakiewki.

- Zanieś je do dyskretnego jubilera i każ zrobić kilka nowych. A wracając do tematu, co z tą kolacją w Pałacu dziś wieczorem?

- Przyjdziemy - powiedział Francis, nadal zaabsorbowany klejnotami. - Dziękuję, Luce.

- Nie ma za co.

Francis rozpoznał, że instrukcja dotyczyła czegoś więcej niż zaproszenia, lecz nie był w stanie jej zrozumieć. Miał wrażenie, że za słowami Luce kryje się coś jeszcze, ale w obecnym stanie umysłu nie potrafił tego rozszyfrować.

Oskarżył Serenę, że spogląda na niego jak przestraszony szczeniak, a pierwszy mąż dał jej w prezencie obrożę. Zapewnił kpiąco, że jej nie wychłosta, a pomiędzy klejnotami znajdował się też bicz z ozdobną rączką. Wziął ją w milczeniu i ciemności, jakby nie była osobą, lecz rzeczą, a pierwszy mąż najwidoczniej tak właśnie ją traktował.

Wyszedł z klubu i ruszył do domu, nie bardzo wiedząc, co robić.

W pewnej chwili natknął się na chłopca, zachwalającego szczeniaka. Nie widział dotąd nikogo, kto by to robił, lecz chłopak - na oko dziesięcioletni - dźwigał zakryty koszyk, wołając:

- Szczeniak! Szczeniak na sprzedaż! Śliczny, zdrowy szczeniak!

Ulegając impulsowi, Francis zatrzymał się i powiedział:

- Pokaż, co tam masz.

Twarz chłopca pojaśniała. Zdjął kocyk, odkrywając drzemiący kłębek złotego futra. Szczeniak natychmiast się obudził i zaczął gramolić z koszyka, machając szaleńczo ogonem. Musiał mieć około dziesięciu tygodni.

- Czemu go sprzedajesz? - zapytał Francis.

- Został już tylko ten, sir. Tata mówi, że ją utopi, jeśli wieczorem nadal będzie w domu. Widzi pan, jest trochę mała, dlatego nikt jej nie wziął, ale zdrowa i bardzo miła.

- Co z jej rodzicami?

Podrapał szczeniaka za uszami, a ten natychmiast zaczął demonstrować, jak bardzo przyjazne ma usposobienie.

- Jej matka to po większej części spanielka, lecz nic nie wiemy o tacie.

Jednym słowem, kundel. Chyba zwariowałem, pomyślał, lecz bardzo chciał dać dziś Serenie prezent, a odzyskana biżuteria zdecydowanie się do tego nie nadawała.

- Ile? - zapytał.

Chłopak zerknął na niego chytrze, lecz potem powiedział:

- Prawdę mówiąc, sir, oddałbym ją w dobre ręce za darmo. Lecz jeśli chce pan zatrzymać koszyk, będzie to pana kosztowało trzy pensy. Jest mamy.

Francis wziął koszyk i dał chłopcu koronę.

- To za uczciwość. Nie martw się. Trafi w dobre ręce.

- Dziękuję, sir! - zawołał chłopak, wpatrując się we Francisa zogromniałymi z zaskoczenia oczami. -Niech Bóg pana błogosławi!

Francis ruszył swoją drogą, przekonany, że uszczęśliwił dziś przynajmniej jedną osobę. A kiedy słońce przedarło się przez chmury, oświetlając ciepłym blaskiem ulicę, uznał, że ktoś tam, na górze, z zadowoleniem przyjął jego gest.

Wyobraził sobie, jak daje Serenie szczeniaka, a ona podskakuje z radości. Będąc człowiekiem praktycznym, wyobraził sobie także, jak szczeniak z podniecenia moczy jej suknię. Dlatego zamiast wejść frontowymi drzwiami, podszedł do domu od strony stajen i ogrodu, gdzie suczka mogłaby sobie ulżyć. Jeśli dopisze mu szczęście, szczeniak załapie, o co chodzi.

Idąc podjazdem, natknął się na zdążającego z naprzeciwka zamyślonego dżentelmena. Człowiek ten musiał mieć doprawdy sporo na głowie, lecz kiedy spostrzegł Francisa, zatrzymał się, jakby chciał przemówić. W końcu potrząsnął jednak głową i ruszył w dalszą drogę.

Francis odwrócił się i spojrzał w ślad za nim. Tracił rozum, czy rzeczywiście mężczyzna wyglądał, jakby się go przestraszył? A przecież był Francisowi obcy. O dobre dziesięć lat od niego starszy, bardzo wysoki i krzepki, o szerokich ramionach i czerstwej, zdrowej cerze.

W końcu wzruszył ramionami. Z pewnością w jego życiu dość było zawirowań, by miał doszukiwać się tajemnic tam, gdzie ich nie ma. Wszedł do ogrodu i wypuścił szczeniaka z kosza.

Gdy Arabella odjechała, Serena przystąpiła do zwiedzania swego nowego domu. Odkryła, że matka Francisa ma tu sypialnię oraz buduar. Francis najwidoczniej wynajmował gdzieś w mieście kawalerskie mieszkanko, gdyż rzadko korzystał z domu. Zastanawiała się, czy je zatrzyma i do jakich celów mogłoby mu posłużyć. Jeśli chodzi o dom, ewidentnie należał do jego matki. Była to przygnębiająca myśl.

Gdy zobaczyła, że zza chmur wyszło słońce, zadzwoniła, by przyniesiono jej płaszcz i wyszła zapoznać się bliżej z ogrodem z tyłu domu. Był ogromny i zaprojektowany tak, by dawać złudzenie wiejskiego odosobnienia. Dróżki wiły się pomiędzy żywopłotami oraz kępami drzew i momentami czuła się jak w parku. O tej porze roku na drzewach nie było liści, uznała jednak, że latem ogród musi wyglądać uroczo.

Natknęła się na ogrodnika, przygotowującego klomb, ten zaś przytknął dłoń do czapki, pozdrawiając ją.

- Śliczny ogród - powiedziała.

- Tak, milady, rzeczywiście. Jej lordowska wysokość zaprojektowała go już blisko dwadzieścia lat temu.

Serena uśmiechnęła się i odeszła, jeszcze bardziej przygnębiona.

W lutym nie było tu zbyt wiele zieleni, lecz z tyłu, gdzie słońce najmocniej świeciło, spostrzegła, oczarowana, kępę złotych i fioletowych krokusów, nakrapianą delikatnymi przebiśniegami. Przykucnęła, chcąc bliżej przyjrzeć się kwiatom. Zdjęła nawet rękawiczki, by dotknąć delikatnych płatków. O mało się nie przewróciła, gdy ktoś zawołał nagle z tyłu:

- Do licha, Cordelio!

Zerwała się na równe nogi i odwróciła. Wysoki mężczyzna o czerstwej cerze zamarł, zaskoczony.

- Przepraszam, madame, sądziłem, że jest pani lady Middlethorpe.

- Bo jestem, sir - odparła, odsuwając się. Wysokie żywopłoty sprawiały, że miejsce to mogło łatwo stać się pułapką. Spojrzała za siebie i dostrzegła furtkę w murze, prowadzącą prawdopodobnie do staj en.

- Co takiego? - przez chwilę mężczyzna przyglądał się jej uważniej. - Więc Middlethorpe się ożenił? Musi być pani zatem lady Anne.

Serena poczuła, że na policzki wypływa jej krwisty rumieniec.

- Nie, proszę pana. Jestem Serena, lady Middlethorpe.

To, że mężczyzna najwidoczniej obeznany był z rodziną, nieco zmniejszyło jej obawy, zapytała więc:

- A kim pan jest, jeśli wolno spytać?

- Ferncliff, Charles Ferncliff.

Niemal bezwiednie wyjął kartę wizytową i podał ją Serenie.

- Cóż, panie Ferncliff, jeśli, jak podejrzewam, chciałby pan zobaczyć się z matką męża, obawiam się, że nie będzie to możliwe. Nadal przebywa na wsi.

- Sądziłem, że skoro kołatka... - wymamrotał, a potem utkwił w Serenie spojrzenie bystrych oczu.

Był przystojnym, żwawym mężczyzną. Otaczała go aura inteligencji i uczciwości, toteż mimo dziwnego zachowania Serena jakoś nie mogła dłużej się bać.

- Jak się zapewne pani domyśla, mam do omówienia z lady Middlethorpe bardzo ważną sprawę. To znaczy, z poprzednią lady Middlethorpe - poprawił się, a potem nagle roześmiał. - Nie spodoba jej się, że została hrabiną wdową, to rzecz pewna. Zatem jest jeszcze nadzieja. Wiesz może, madame, kiedy można spodziewać się jej w mieście?

- Nie, sir, nie wiem. Lecz jeśli chcesz się z nią rozmówić, Thorpe Priory nie leży tak znów daleko stąd.

Mężczyzna potrząsnął głową i się uśmiechnął.

- Gdy tylko usłyszy o ślubie, natychmiast tu zjedzie.

Ukłonił się.

- Życzę pani wszystkiego najlepszego, lady Middlethorpe. Proszę przekazać gratulacje małżonkowi.

A potem odszedł.

Serena przez chwilę rozmyślała nad dziwnym spotkaniem, lecz potem uznała, że nie ma co zawracać sobie nim głowy. Nie mogła jednak się powstrzymać, by się nie zastanawiać, jakiego rodzaju kobietą jest naprawdę matka Francisa. Pełna godności dama, uwieczniona na portrecie w holu, z pewnością nie umawiałaby się na spotkanie z panem Charlesem Ferncliffem, zwłaszcza potajemnie i w ogrodzie.

Uświadomiła sobie, że nadal trzyma w dłoni jego wizytówkę, wsunęła ją więc do torebki. Zapyta o całą tę sprawę Francisa, gdy wróci do domu.

Jeśli wróci. Oczywiście, musiał wrócić, wiedziała o tym, a jednak nie potrafiła wyzbyć się obawy, że zostawił ją na zawsze.

Weszła, zasmucona, do domu. W Summer St. Martin przyzwyczaiła się, że zawsze jest coś do zrobienia, tu jednak nie miała czym się zająć. Nie pozostało jej zatem nic innego, jak zasiąść w salonie i się martwić.

Francisa zaskoczyło, że Serena siedzi sama. Do licha, zapomniał, że Arabella miała tego dnia ich opuścić, pozostawiając Serenę bez towarzystwa. Jego żona nie znała zaś w Londynie nikogo, poza braćmi: W przyszłości będzie musiał bardziej się o nią troszczyć.

Denerwował się także z powodu prezentu, gdyż kupno szczeniaka wydało mu się nagle niemądrym, sentymentalnym gestem. Nie był nawet pewny, czy Serena lubi psy, a szczeniak wymaga przecież wiele troski. Przynajmniej zwierzę ulżyło sobie w ogrodzie. Musiał się jednak sporo natrudzić, aby umieścić je na powrót w koszyku.

Kiedy wszedł do salonu, Serena poderwała się nerwowo z krzesła, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w koszyk.

- Och, dzień dobry. Cóż to takiego? Czyżby się go bała?

- Prezent dla ciebie. Jeśli ci się nie spodoba, jakoś to załatwimy...

Postawił koszyk na stole.

Serena zbliżyła się powoli. Serce ścisnęło mu się, gdy uświadomił sobie, jak dalece nie ufa niespodziankom. Pragnął uleczyć jej rany i nauczyć ją radości, nie był jednak pewien, czy potrafi. Przypomniał sobie, jak wyglądała tego dnia w Summer St. Martin, siedząc na murku i pozdrawiając adoratorów. Była wtedy szczęśliwa, ale jej dobry nastrój ulotnił się wraz z przybyciem Francisa.

Zerknęła na niego nerwowo, a potem uniosła przykrycie. Mokry nos naparł na jej dłoń i szczeniak zaczął gramolić się na zewnątrz.

- Och!

Z wahaniem wzięła na ręce kłębek złotego futra. Szczeniak węszył głośno i wił się, machając przy tym ogonkiem tak energicznie, że aż poruszało się całe jego ciało. W pewnej chwili o mało nie wysunął się jej z rąk.

- Och, mój słodki! Jesteś śliczny!

Podniosła na moment wzrok i wyglądało to tak, jakby powiedziała te słowa do niego. Serce Francisa wykonało dziwną, anatomicznie niemożliwą woltę.

- Podoba ci się? - zapytał.

Serena pojaśniała z radości. Jaśniejąca radością Serena stanowiła zaś rzadki i cudowny widok.

- Jest piękny! Dziękuję!

Przytuliła szczeniaka do piersi, mamrocząc słodkie głupstewka i zaśmiewając się, gdy suczka lizała ją po brodzie.

- To suczka. Dowiodła już swej wartości - powiedział, wyciągając z kieszeni parę rękawiczek. - Są chyba twoje. Znalazła je w ogrodzie i uparła się, bym je zabrał.

Serena spojrzała z dumą na pieska.

- Jakaś ty mądra!

Wzięła rękawiczki i opadła na kolana, wymachując nimi przed nosem nowego ulubieńca.

Francis usiadł wygodnie na krześle i po prostu patrzył, jak bawi się jego żona. Robiła to jak ktoś, kto zapomniał, na czym polega zabawa, lecz bardzo chciał, by mu przypomniano. Szczeniak zaś zdawał się być do tego idealny.

Siedziała na podłodze, pozwalając, by piesek obiegał ją dookoła. Suczka wydawała się zafascynowana nową panią. Pobuszowała pomiędzy spódnicami, pociągnęła za wstążkę u pantofelka, po czym znowu zajęła się rękawiczkami. Serena roześmiała się i legła na plecach. Szczeniak wykorzystał to, by wdrapać się na nią i wetknąć mokry nos za stanik sukni. Serena zachichotała i pocałowała pieska, a potem pisnęła, gdy suczka zaplątała się jej we włosy. Wysunęły się z upięcia i opadły swobodnie na twarz.

Francis opuścił się niżej na krześle i przyglądał zabawie z głęboką, przepełnioną uczuciem ciepła satysfakcją. Coś dobrego zdarzyło się jednak tego dnia, a i przyszłość zaczynała wyglądać bardziej obiecująco.

A potem drzwi otwarły się gwałtownie i do salonu wtargnęła matka Francisa, spowita futrami.

Przekroczywszy próg, stanęła jak skamieniała.

Serena usiadła gwałtownie i przytuliła szczeniaka obronnym gestem do piersi.

Francis westchnął. Miłe chwile nie trwały długo. Wstał.

- Witaj, mamo.

Za lady Middlethorpe stała jej pokojówka, wdowa zamknęła jednak kobiecie drzwi przed nosem.

- Jak mogłeś! - zawołała, mierząc wzrokiem Serenę.

- Mamo, przedstawiam ci moją żonę, Serenę. Jeśli nie czujesz się na siłach, aby traktować ją uprzejmie, możesz równie dobrze wyjść.

Serena podniosła się pośpiesznie na nogi, próbując przygładzić spódnice i upiąć włosy. Dama przeszyła ją pogardliwym spojrzeniem.

- Serena Riverton!

Jednak to, co powiedział Francis, najwidoczniej do niej dotarło, gdyż zaczerpnęła głęboko powietrza i powiedziała tylko:

- Herbata. Potrzebuję herbaty.

Zrzuciła futrzaną pelisę i usiadła sztywno na krześle.

Serena wsadziła szczeniaka z powrotem do koszyka i pociągnęła za sznur dzwonka. Kiedy zjawiła się pokojówka, poleciła, aby podano herbatę. Francis pozwolił, by matka nadal mierzyła go pełnym gniewu spojrzeniem. Była najmniejszym z jego problemów.

- Muszę porozmawiać z tobą na osobności, Francisie - powiedziała w końcu.

Francis odwrócił się do Sereny:

- Lepiej będzie pozwolić, by uporała się z tym po swojemu, kochanie.

Spostrzegł, że Serena drgnęła, usłyszawszy czułe słowo. A przecież spłynęło z jego ust bez wysiłku. Zebrała koszyk i skierowała się do wyjścia. Przed drzwiami odwróciła się jednak i powiedziała do teściowej:

- To nie była jego wina. Naprawdę.

- Sereno!

Musiał powstrzymać ją, zanim poczyni katastrofalne wyznanie, mimo to przerażone spojrzenie, jakim zareagowała na jego okrzyk, sprawiło mu przykrość. Przełknęła i wyszła z salonu, ściskając w ramionach koszyk. Teraz rozumiał już, dlaczego jest przerażona. Rozpaczliwie pragnął pójść za nią i ukoić ten lęk.

- Doprawdy, Francisie - stwierdziła matka, gdy tylko za Sereną zamknęły się drzwi. - Musiało paść ci na mózg. Poza tym to jakieś okropne dziewuszysko

bez wychowania. Leżała na podłodze, świecąc podwiązkami!

- Tylko przede mną, mamo - odparł spokojnie.

- A co z Anne? Spuścił wzrok.

- Przykro mi, że tak wyszło. Jednak nietrudno jej będzie znaleźć lepszego konkurenta.

- Książę i księżna będą bardzo poruszeni.

- Nie wątpię.

- Dlaczego przynajmniej nie poślubiłeś tej kobiety w przyzwoity sposób?

Znowu to samo. Niewątpliwie powinien umieścić w gazetach informację na ten temat.

- Ponieważ spodziewa się dziecka.

Lady Middlethorpe umilkła, zaszokowana.

- Chcesz powiedzieć, że kiedy zalecałeś się jak na przyzwoitego mężczyznę przystało do lady Anne, jednocześnie... Ty łajdaku!

- Masz z pewnością rację.

Podano herbatę. Ponieważ matka zdawała się ewidentnie wytrącona z równowagi, Francis obsłużył ją i napełnił filiżanki. Lady Middlethorpe była w szoku i nie mógł jej za to winić.

Wypiła od razu całą filiżankę.

- Trudno mi uwierzyć, że mogłeś tak postąpić. To do ciebie niepodobne.

- Dziękuję.

- Możesz mi powiedzieć dlaczego? - spytała, nie spuszczając wzroku z jego twarzy. - Sądziłam, że cię znam, że wiem, jakiego pokroju jesteś człowiekiem...

Sprawa stawała się trudniejsza, niż oczekiwał. Mógł uciszyć matkę, odmawiając odpowiedzi, lecz nie byłoby to w porządku. A powiedzenie prawdy nie wchodziło w grę.

- Sądziłem, że Anne jak najbardziej mi odpowiada, mamo, ale... Było to w listopadzie, kiedy wyprawiłem się załatwić tę sprawę z Ferncliffem. Poznałem Serenę, zachowaliśmy się nierozsądnie i wynikły konsekwencje. Jako człowiek honoru nie mogłem uczynić nic innego, jak tylko ją poślubić. Proszę, byś była wobec niej uprzejma.

Szok lady Middlethorpe jeszcze się pogłębił. Nagle jakby przybyło jej lat.

- W listopadzie... Och, nie.

- Serena jest w trzecim miesiącu ciąży - potwierdził. - Sytuacja stanie się oczywista, gdy dziecko przyjdzie na świat.

Spojrzenie matki wyrażało tak głęboką rozpacz, że Francis czuł się w obowiązku zaprotestować:

- To jeszcze nie tragedia, mamo. Będą plotki, ale takie rzeczy się zdarzają.

- Lecz ty i Anne zdawaliście się tak doskonale do siebie pasować...

Francis uświadomił sobie, że jeśli w przyszłości w jego domu ma panować spokój, musi położyć temu kres.

- Kocham Serenę, mamo.

- Naprawdę, mój drogi?

-Tak.

- A ona kocha ciebie?

- Tak sądzę.

I pomyśleć, że był dotąd tak uczciwym facetem. Nawet jego imię mówiło o szczerości. Szczery z imienia i z natury, zwykł droczyć się z nim Nicholas.

Matka wpatrywała się, zamyślona, w przestrzeń.

- I sądzisz, że miłość wystarczy? Pokona wszelkie okoliczności, które są przeciwko wam?

- Modlę się o to, lecz sytuacja nie wygląda przecież aż tak źle...

- Przeciwnie - zaprotestowała, wykazując odrobinę dawnej pewności siebie. - Arranowie poczują się głęboko urażeni, poza tym wątpię, czy ludzie z towarzystwa zechcą zaakceptować Serenę. Wdowa po Matthew Rivertonie!

- Jej rodzina to solidne ziemiaństwo.

- Bzdura - zaprzeczyła, rzucając synowi lodowate spojrzenie. - Allbrightowie są prostakami, i to od pokoleń. Znałam ojca tej dziewczyny. Najlepiej będzie, jak wyjedziemy jutro do Priory.

- Obawiam się, że to niemożliwe.

- A po co, pytam, mielibyśmy tu zostawać? W mieście przebywa teraz niewiele liczących się osób, a ty nie masz powiązań towarzyskich, które umożliwiłyby ci narzucanie im żony, poślubionej w podejrzanych okolicznościach!

- Dziś wieczorem jemy kolację w Belcraven House. Beth Arden jest przyjaciółką Sereny.

Lady Middlethorpe spojrzała na syna, zdziwiona.

- Markiza..? - Lecz zaskoczenie szybko zmieniło się w niechęć. - Ach, jedna z Zabijaków. Ona sama była sierotą bez grosza, zanim udało jej się zaciągnąć Ardena do ołtarza. - Westchnęła. - Jesteś moim synem i nie dopuszczę, byś cierpiał, ponieważ ja... Cóż, chyba powinnam tu zostać i wziąć sprawy w swoje ręce, zanim narobisz jeszcze większego bałaganu.

Co powiedziawszy, wymaszerowała z salonu.

Francis opadł na krzesło i ukrył twarz w dłoniach. Dręczyły go wizje tego, jak mogłoby wyglądać teraz jego życie, gdyby poślubił Anne Peckworth - wystawny ślub po przynajmniej miesiącu czy dwóch od zaręczyn. Żyliby spokojnie, otoczeni powszechną aprobatą. Anne zachowywałaby się w łóżku nieśmiało i skromnie, a od narodzin pierwszego dziecka dzieliłoby ich przynajmniej dziewięć miesięcy.

Co za idylla.

Wstał, odsuwając na bok niewczesne marzenia. Wszystko zostało ustalone i teraz należało jedynie postarać się przejść przez to z możliwie jak najmniejszymi stratami. Żaden skandal nie trwa wiecznie.

Wyszedł, aby zapoznać Serenę z planami na wieczór.

- Kolacja poza domem? - spytała Serena. - Nie mam jeszcze odpowiedniej sukni.

Posłużyła się tym jako wymówką. Dostrzegła reakcję matki Francisa i obawiała się, że inni będą postrzegać ją w ten sam sposób. Wywodząc się z Allbrightów, nie była osobą w dobrym tonie, jako wdowa po Rivertonie nie kwalifikowała się, by się z nią zadawano. Przemierzała niespokojnie sypialnię, czerpiąc pociechę z faktu, iż brak odpowiedniego stroju uniemożliwia jej, przynajmniej na razie, uczestnictwo w życiu towarzyskim stolicy. Teraz zaś, kiedy stawili już czoło matce Francisa, niewątpliwie wyjadą bez zwłoki na wieś.

- Ta niebieska doskonale się nada. To nieformalne spotkanie.

- W książęcej rezydencji!

- Będą tam jednak tylko Zabijaki.

Wziął do rąk delikatną figurynkę, po czym gwałtownie ją odstawił.

- Zaufaj mi w tej sprawie, Sereno. Nie ma się czego bać. Przykro mi z powodu matki...

- Niepotrzebnie! Miała prawo czuć się zaszokowana.

- Tak, zapewne. Dziękuję za zrozumienie. Spojrzał na nią poważnie.

- Chciałbym też porozmawiać o Anne.

Serena uczyniła gest, jakby chciała go powstrzymać. Ostatnią rzeczą, o jakiej życzyłaby sobie teraz rozmawiać, była jego utracona bezpowrotnie miłość. Jednak Francis chwycił ją mocno za rękę.

- Nie kochałem - i nie kocham - Anne Peckworth, Sereno. Musisz w to uwierzyć.

Spojrzała mu w oczy i dostrzegła w nich, że mówi prawdę.

- Lecz chciałeś ją poślubić.

- Tak. Byłaby odpowiednią kandydatką na żonę dla mnie. Lubię ją i jej rodzinę. Może potem przy-szłaby i miłość. Miałem nadzieję, że tak się stanie.

Serena zaś miała nadzieję, że ból, jaki budziło każde jego słowo, nie odbija się na jej twarzy. Zdawała sobie bowiem sprawę, że Francis stara się być wobec niej miły i uczciwy. Może i pomiędzy nami zrodzi się kiedyś uczucie, pomyślała, acz bez wielkiej nadziei. Ona nie była odpowiednią kandydatką na żonę, a Francis musiał pogardzać jej rodziną.

- Dziękuję, że byłeś wobec mnie szczery - powiedziała.

- Zawsze będę wobec ciebie szczery, Sereno. Czy mogę oczekiwać tego samego?

- Tak, oczywiście. Dotknął delikatnie jej policzka.

- Zatem wszystko powinno się ułożyć. Pomyślała, że zechce ją pocałować i mimo że nie lubiła całowania, nie miałaby nic przeciwko temu. Jednak Francis odsunął się i spojrzał na koszyk. Szczeniak spał snem sprawiedliwego.

- I jak, polubiłaś ją?

- Pokochałam. Będzie się wabiła Brandysnap, w skrócie Brandy. Nie sądzisz, że to głupie imię dla psa?

- Absolutnie nie. No i wygląda na to, że potrafi zapanować nad potrzebami, a to znacznie ułatwi nam życie.

- Nie całkiem potrafi - odparła Serena, uśmiechając się przewrotnie. - Zmoczyła mi trochę suknię. Powinnam natychmiast się przebrać. Wydawała się jednak odpowiednio skruszona.

Francis musiał się uśmiechnąć.

- Dobrze wychowana młoda dama, której zdarzyło się ulec ekscytacji. Uważam jednak, że przyda ci się pomoc w opiece nad nią. Mamy w kuchni chłopaka, którego prawdopodobnie da się namówić, aby zajmował się nią, gdy ty nie będziesz mogła.

Serena skryła twarz, pochylając się nad szczeniakiem. Dobry z ciebie człowiek, pomyślała. Jesteś uczciwy, stanąłeś bez wahania przy mnie, kiedy zjawiła się twoja matka i zauważyłeś, o czym marzy chłopak od garnków. Zasługujesz na coś lepszego niż ta lawina kłopotów, którą ściągnęłam ci na głowę. Chciałabym jakoś ci to wynagrodzić. Nie wiem tylko jak.

- Brzmi wspaniale - powiedziała na głos. Zebrała się w sobie i odwróciła, dziękując po raz pierwszy w życiu losowi za to, że nauczył ją, choć w tak bolesny sposób, skrywać uczucia.

- O której zatem wychodzimy? - spytała.

Rozdział 12

Popołudnie spędziła zastanawiając się, jak by tu poprawić sytuację, niczego jednak nie wymyśliła. Nie miała pojęcia o życiu towarzyskim.

Ze szkoły trafiła prosto do więzienia, jakim okazało się małżeństwo, toteż w ogóle nie znała świata. Zdawała sobie jednak sprawę, że Francis będzie cierpiał, jeśli spotka ich towarzyski ostracyzm. Tylko jak tego uniknąć, kiedy już stanie się wiadome, że poślubił wdowę po Rozwiązłym Rivertonie? Ogłoszenie w rubryce towarzyskiej od razu to ujawni, a nawet gdyby udało się tego uniknąć, wystarczy jedno spotkanie z kimś, kto odwiedził choćby raz Stokeley Manor.

Jako żona Matthew nie musiała co prawda uczestniczyć w orgiach, które zdawały się tak bawić gości jej męża, jednak czasami zmuszano ją, by się im przyglądała. W późniejszych latach małżeństwa Matthew podniecało, gdy żona czuła się zażenowana.

Zmuszano ją też do odgrywania różnych postaci, osławionych przez kochankę Nelsona, Emmę Hamilton, czasami lubieżnie się zachowujących i nader skąpo odzianych. Wszystko zależało od tego, czy Matthew był z niej zadowolony, czy na nią zły.

Po tym zaś, kiedy dowiedział się, że jest bezpłodna, najczęściej bywał po prostu wściekły.

Patrzyła teraz na tamto życie jak na zły sen, który rzucał jednak cień na obecną egzystencję. Skulona w nim, nie liczyła zbytnio, że Beth Armitage jej pomoże. Beth pozostała, bezpieczna, w szkole panny Mallory aż do zamążpójścia. Nie mogła wiedzieć, jakie życie zmuszona była prowadzić Serena i z pewnością by tego nie zrozumiała.

Nie odczuwała też wielkiej ochoty, aby spotkać się z przyjaciółmi Francisa. Zostanie oto wtrącona do grupy ludzi, którzy będą trzymali jego stronę, dostrzegali wszystkie złe aspekty sytuacji i obwiniali o nie ją.

Gdy powóz wtoczył się na jeden z najpiękniejszych londyńskich placów, zastanawiała się, jak wiele opowiedział przyjaciołom jej mąż. Z pewnością nie powiedział wszystkiego. Lecz skoro tak, w jaki sposób wytłumaczył swoje postępowanie?

Powóz stanął u stóp wielkiej rezydencji przy placu Marlborough. Lokaj zakołatał do drzwi, a potem otwarł drzwiczki powozu i opuścił schodki. Nim Se-rena i Francis zbliżyli się do wejścia, na zewnątrz pojawiła się mała armia służących, gotowych zająć się gośćmi.

Wprowadzono ich do wspaniałego holu, całego w marmurach i złocie. Serena rozglądała się, oszołomiona, nie widziała bowiem dotąd nic równie imponującego i wielkopańskiego. Zwiększyło to jeszcze jej obawy, przysunęła się więc bliżej Francisa. Jednak gdy służba zabrała okrycia, została ciepło i bezceremonialnie powitana przez ładną kobietę, w której bez trudu rozpoznała Beth.

- Serena! Czyż to nie cudowne!

Wzięła przyjaciółkę pod rękę.

- Będziemy doskonale się bawiły i zostaniemy obrzydliwie oddanymi mamuśkami w tym samym czasie! A skoro już o tym mowa, czy zdarza ci się chorować? Nie? Mnie także nie, chociaż czasami trochę mnie mdli...

Serenę wprowadzono do przytulnego salonu, gdzie powitał ją uderzająco przystojny mężczyzna o jasnych włosach. I oto witała się już z dziedzicem księstwa, który całował zmysłowo i z wprawą jej dłoń, zarówno wierzch, jak knykcie.

- Jestem znawcą piękna - powiedział z zabójczym błyskiem w niebieskich oczach. - Witamy serdecznie, Sereno. Jesteś tu bardzo mile widziana.

Z jakiegoś dziwnego powodu nie zabrzmiało to wcale obraźliwie, mimo to się zaczerwieniła.

- Luce!

Serena usłyszała w głosie męża nutę gniewu i z poczuciem winy wyszarpnęła rękę. Czy jej przeklęta uroda miała zniszczyć także tę przyjaźń? Markiz i jego żona odwrócili się, zaskoczeni.

- Wiesz, że mam zwyczaj składać hołd pięknu -powiedział lord Arden lekko. - Jeśli chcesz mnie powstrzymać, łap za pistolet.

- Och, nie - wtrąciła Serena. - Proszę! Jestem pewna, że to wszystko moja wina...

- Nie bądź słabeuszem, Sereno - powiedziała Beth radośnie. Podeszła i pocałowała Francisa czule w usta. - No. Teraz wszystko w porządku.

Napięcie zelżało, jednak Serena poczuła się naprawdę wdzięczna, kiedy do holu wszedł kolejny mężczyzna.

- Państwo młodzi przybyli? - zapytał z lekkim irlandzkim akcentem. Miał brązowozłote włosy i zadzierżysty wygląd. Zbliżył się i powiedział:

- Witaj w Pałacu Zabijaków, moja droga. To ja dostarczyłem konia, który pozwolił odzyskać twój skarb. Czy mogę dostać za to całusa?

Po czym, nie czekając na pozwolenie, ochoczo ją pocałował. Serena spojrzała, przestraszona, na Francisa, on jednak odzyskał już równowagę.

- Sereno, pozwól, że przedstawię ci Milesa Cava-nagha i jego podopieczną, Felicity Monahan - dodał, spoglądając na drzwi.

Ciemnowłosa młoda kobieta, stojąca dotąd w progu, weszła śmiało do holu.

- To diablęta, jeden w drugiego. Gdyby nie to, że jest już za późno, ostrzegłabym cię, byś trzymała się z daleka.

Wkrótce dołączył do nich sir Stephen Ball, mężczyzna jasnowłosy, z twarzą skrzywioną w grymasie ironii. Stanowili radosną, rozgadaną grupkę, niepodobną do żadnej, jaką znała, choć dawało się wyczuć pewne podobieństwo z salonikiem na pensji panny Mallory w porze podwieczorku.

Rozmowa, okraszona szczodrze żartami, toczyła się wokół najnowszego i najbardziej obiecującego adoratora księżniczki Charlotty.

- Niezły gość z tego Leopolda - powiedział o księciu Miles - nawet jeśli to tylko kolejny zubożały Niemiec, który przybył, aby podtuczyć się na angielskim wikcie.

- Przyszła monarchini nie może poślubić kogoś, kto miałby z ojczyzną zbyt silne powiązania - zauważyła Beth. - Historia pokazała nam już, jak katastrofalne mogą wyniknąć z tego konsekwencje.

- Ten nie ma powiązań - odparł Miles z uśmiechem. - By je mieć, trzeba najpierw posiadać kapitał.

Wszyscy się roześmiali. Serena rozluźniła się na tyle, by przyznać, że nie jest w tej sprawie zorientowana.

- Książę bez kapitału? - spytała. - Nie jest zatem bogaty?

- Leopold jest trzecim synem władcy bardzo małego księstewka - odparł Stephen Ball. - Podczas swego poprzedniego pobytu zatrzymał się nad sklepem spożywczym przy Marylebone High Street. Tym razem umieszczono go w Pavilionie w Brighton. Wygląda na to, że gęś została już upieczona.

- Zabrzmiało to, jakbyś mu współczuł - zauważyła Serena.

- To zależy - odparł Stephen z uśmiechem - czy ptak ma być jego ulubieńcem, czy też kolacją.

Serena zdecydowała się podtrzymać ten temat i opowiedziała o Brandy.

- Szczeniak! - zawołała Beth. - Jakie to słodkie. Nie uważasz, Lucien... ?

- Wszystko, czego zapragniesz, jak zwykle zresztą

- odparł markiz, przeciągając głoski. - Ale piesek salonowy, Beth?

- Nawet wilczarze muszą być na pewnym etapie szczeniakami - odparła z uśmiechem.

- Cóż, to jest myśl - przytaknął, uśmiechając się w odpowiedzi.

- Typowe zachowanie rozpróżniaczonych bogaczy

- zauważył Miles. - Hodować wilczarze w kraju, gdzie nie ma wilków.

- Drogi Milesie - westchnęła Felicity. - Chciałabym, abyś porzucił tę pozę proletariusza. Jesteś obrzydliwie bogaty i odziedziczysz pewnego dnia tytuł.

- Lecz jestem Irlandczykiem, a to równoważy wszystko inne.

- Żadnej polityki - zaprotestowała Beth stanowczo. - Spójrzcie, podano kolację.

W trakcie posiłku Serena zupełnie się odprężyła. Czuła, że ci ludzie zamierzają zaakceptować ją bez zastrzeżeń. Przypomniała sobie, jak Francis mówił, że będąc żoną Zabijaki staje się jedną z nich. Wyglądało na to, że mówił prawdę.

Przebywanie pośród tak swobodnie się zachowujących, wesołych kobiet i mężczyzn było dla niej czymś nowym, uznała jednak, że z czasem na pewno bardzo to polubi.

Nie potrafiła poradzić sobie z jednym: wszyscy dookoła' flirtowali na potęgę. Mężczyźni flirtowali z kobietami, a Beth i Felicity nie pozostawały im dłużne. Serenie wydawało się, że Felicity przekracza od czasu do czasu granice zabawy, nikt nie wydawał się jednak urażony. Mimo to nerwy miała napięte jak postronki. Bała się, że spowoduje kłopoty i bez ustanku zerkała na Francisa, próbując ocenić jego reakcje.

W rezultacie niewiele zjadła i zaczynała ją boleć głowa.

Beth nagle wstała.

- Jeśli nie masz ochoty na porto czy brandy, może napiłybyśmy się herbaty?

Serenie bardzo to odpowiadało, lecz kiedy drzwi jadalni zamknęły się za nimi, uświadomiła sobie, że Felicity została sama z czterema młodymi mężczyznami.

- Beth... lady Arden...

- Och, mów mi Beth - odparła przyjaciółka, prowadząc ją ku schodom.

- Zatem, Beth... Sądzisz, że to rozsądne zostawiać pannę Monahan sam na sam z mężczyznami?

- Felicity niczego nie zbroi. Miles jakoś sobie z nią radzi, choć czasem musi uciekać się do raczej drastycznych środków.

Nie o to jej chodziło. Potrafiła sobie jednak wyobrazić te drastyczne środki, toteż aż się wzdrygnęła.

A pan Cavanagh wydawał się tak miły. Czy Beth nie przeszkadzało, że źle traktuje podopieczną?

Może jej poprzednie małżeństwo nie było takie znów wyjątkowe. Może to ona była dziwaczką, doszukując się w nim okropności...

Beth paplała wesoło na temat domu, jednak Serena ledwie jej słuchała. Toczyła z sobą bitwę, i kiedy weszły do małego saloniku, wreszcie się poddała.

- Beth, nie wydaje mi się właściwe zostawiać Felicity na dole samą z mężczyznami.

Beth spojrzała na nią, autentycznie zaskoczona.

- Ale jest z nimi Miles. To jej opiekun.

- Jednak... jednak coś może się stać. W oczach Beth zabłysło zrozumienie.

- Sereno, ci mężczyźni to Zabijaki. Cóż, nie posunęłabym się tak daleko, by przysiąc, iż żaden z nich nie próbowałby czegoś w pojedynkę, lecz kiedy są razem... Po prostu zwycięża wtedy szlachetniejsza część ich natury.

- Nie rozumiem - przyznała Serena, siadając.

- Bo różni się to od tego, do czego przywykłaś, prawda?

- Całkowicie.

- Nie martw się o Felicity. Prawda wygląda tak, że to niepoprawna łobuzica, toteż o wiele lepiej czuje się na dole, rozmawiając o koniach i polowaniu, niż czułaby się tu z nami, paplając o mężach i dzieciach.

Lokaj i pokojówka wnieśli tacę z herbatą i zostali odprawieni.

- Co za wspaniały dom - powiedziała Serena, mając nadzieję, że jej słowa brzmią pochlebnie. Tak naprawdę uważała bowiem, iż rezydencja jest po prostu nazbyt wspaniała. Cieszyła się, że nie musi tu żyć. Nawet w tak małym pokoju nie obyło się bez sztukaterii i złoceń. Sprawiało to przytłaczające wrażenie.

- To aż śmieszne, prawda? - odparła Beth. - Nawet Lucien czasem to przyznaje, a przecież się tu wychował. Zaczekaj tylko, aż zobaczysz Belcraven Park.

- Jak udaje wam się wygodnie mieszkać?

- Nie spędzamy w pałacu zbyt wiele czasu. Naszym prawdziwym domem jest Hartwell. To miła posiadłość w Surrey. Lecz skoro nie mamy w Londynie mieszkania, zatrzymujemy się tutaj. Z czystej uprzejmości, zapewniam. Książę i księżna rzadko zjeżdżają do stolicy, lecz dom musi być utrzymywany w gotowości. Służba mocno się więc nudzi.

- Sądziłabym, że utrzymywanie tak monstrualnej siedziby w jako takim porządku może dać zajęcie całej armii służby.

- Tak, lecz skoro nikt potem z tego nie korzysta, praca musi im się wydawać bezcelowa. Opowiedz mi lepiej, jak czujesz się w roli kobiety zamężnej?

Serena nie była jeszcze gotowa do zwierzeń, rozmowa potoczyła się zatem wokół Summer St. Martin, sukien i gospodarstwa. Nieuchronnie któraś z nich musiała poruszyć temat teściowej.

- Matka Francisa to istny dragon, prawda? Nie, to nie fair. Jest bardzo miła, naprawdę, tyle że nazbyt opiekuńcza wobec syna i lubiąca postawić na swoim. Domyślam się, że kiedy zmarł jego ojciec, musiał to być dla nich nie lada szok.

- Są jeszcze siostry.

- Och, nimi nie musisz się przejmować. Diana przebywa z mężem, dyplomatą, w Paryżu, a Clara utknęła na dobre w szkockich włościach swego małżonka. Najmłodsza, Amy, poślubiła Petera Laveringa, który posiada honorowy tytuł Zabijaki. Polubisz ich, choć odkąd urodziło im się pierwsze dziecko, wolą pozostawać na wsi.

Serena uznała, że pora pójść za radą Arabelli i chwycić byka za rogi.

- Matka Francisa była zaszokowana tym, że się pobraliśmy. Chyba spodziewano się po nim, że poprosi o rękę lady Anne Peckworth. To, iż ożenił się ze mną, wywoła plotki, a kiedy wyjdzie na jaw, że... że zbyt wcześnie spodziewam się dziecka, wybuchnie skandal, prawda?

- Z pewnością ludzie będą gadali - przyznała Beth. - Lecz skandal? Pospiesznie zawarte małżeństwa to nic niezwykłego.

- Ale co z moim pochodzeniem? Allbrightowie nie cieszą się dobrą opinią, i nie bez powodu. Nawet ja dobrze o nich nie myślę. A mój pierwszy mąż też był znany.

Beth odstawiła delikatną filiżankę.

- Przyznaję, iż może to stanowić problem. Wszystko zależy od tego, jak ludzie postanowią cię traktować. Towarzystwo bywa w tym względzie kapryśne.

Serena spojrzała prosto na Beth.

- Tak naprawdę chciałabym cię zapytać, co mogę zrobić, by zwiększyć swoje szanse? Zrobię wszystko. Jestem winna Francisowi, aby przynajmniej spróbować urządzić mu wygodne życie, a wiem, że cierpiałby, będąc pośmiewiskiem.

- Wcale nie uważam, że jesteś mu coś winna -stwierdziła Beth poważnie. - Jednak obojgu będzie się wam lepiej żyło, jeśli zostaniecie zaakceptowani. Niech pomyślę... - Po chwili powiedziała: - Francis nie zawiadomił jeszcze oficjalnie o swoim ślubie. Kiedy to zrobi, będzie musiał umieścić w notce twoje poprzednie nazwisko. Oczywiście, można byłoby napisać po prostu: Serena Allbright, lecz wątpię, czy Francis na to pójdzie. Jest aż do przesady uczciwy. Zresztą, prawda i tak wyszłaby w końcu na jaw.

- Zatem sprawa wygląda beznadziejnie?

- Nie sądzę. Jak mawia Owidiusz, najlepszą obroną jest atak. Będziemy musiały porozmawiać z Lucienem. O wiele lepiej niż ja orientuje się w towarzyskich intrygach. Uważam jednak, że gdybyśmy doprowadzili do tego, iż zostaniesz zaakceptowana przez wystarczającą liczbę wysoko postawionych osób, nim wieści się rozejdą, może nam się udać. O wiele trudniej jest zerwać więzi już zadzierzgnięte, niż odmówić zadzierzgnięcia ich.

- Lecz jak mogłabym sprawić, by zaakceptowali mnie ważni ludzie? - spytała Serena.

- Moja droga - zauważyła Beth sucho - zostałaś już zaakceptowana przez nas.

- Och, nie rób takiej przerażonej miny. Ja także uważam to za absurd, lecz prawda wygląda tak, iż jako markiz i markiza Arden, przyszli księstwo Belcraven, Lucien i ja należymy do śmietanki towarzyskiej. Książę i księżna z pewnością nas wesprą, trzeba tylko namówić ich, by przyjechali do miasta. Co więcej, Zabijaki mogą zwerbować jeszcze paru przestawicie-li socjety. Jeśli jesteś gotowa stawić czoło lwom, sądzę, że powinniśmy spróbować.

Porównanie z armią drapieżników aż nazbyt przypominało to, jak Serena się czuła.

- A co będzie, jeśli natknę się na kogoś, kto... kto znał mnie jako żonę Matthew?

- Czy to prawdopodobne?

- Nie spotykałam wielu osób, a jeszcze mniej z nich należało do towarzystwa. Był jednak pewien lord - Deveril...

- Cóż, on nie żyje - odparła z satysfakcją Beth. -Jeśli inni stali w społecznej hierarchii niżej od niego, szanse, że spotkasz kogoś z nich są znikome. Lecz gdyby tak się stało, po prostu zignoruj tę osobę.

Serena klasnęła w dłonie.

- Boże, to wszystko mnie przeraża. Wolałabym mieszkać na wsi.

Beth tylko na nią spojrzała. Serena potrząsnęła głową.

- Wiem, wiem, tak samo zachowywałaś się w szkole. Ukrywanie się niczego nie zmieni. Doskonale. Stawimy zatem czoło towarzystwu z mieczem w dłoni. Modlę się tylko, by nie doszło do rozlewu krwi.

Beth natychmiast przystąpiła do układania planów.

- Jeśli mamy cię zaprezentować, trzeba to zrobić, nim zmieni się nam figura. Na szczęście suknie o wysokiej talii nadal są w modzie.

- Talia zawsze umieszczona będzie wysoko.

- Wątpię. Ruch w dół już się zaczął. Prawdę mówiąc, suknia, którą masz na sobie, jest od dawna niemodna. Nie zauważyłaś, że gorsety stają się bardziej masywne? Obawiam się, że sensowne, wygodne w noszeniu stroje będą wkrótce w odwrocie.

- Miałby czekać nas powrót do sztywnych staników i turniur? - zdziwiła się Serena. - Kobiety nigdy się na to nie zgodzą.

Beth skrzywiła się.

- Moda dyktuje największe głupstwa. Pewnego dnia zdobędę się na odwagę i włożę spodnie.

- Ależ, Beth!

- Cóż, dlaczego nie? Ale wracajmy do tematu -z pewnością nie zamierzamy wprowadzić cię do towarzystwa w pantalonach. Musisz zyskać powszechny szacunek.

Znalazła papier oraz ołówek i zaczęła notować.

- Zastanawiam się, czy moglibyśmy poprosić o pomoc Leandera. Musiałby tu przyjechać, a niedawno się ożenił. No i jest jeszcze Nicholas. Nie byłoby w porządku planować przedsięwzięcie bez niego. Sądzę - zastanawiała się dalej na głos - że zdołałabym namówić księżnę Yeovil, by udzieliła nam wsparcia. Jej syn był Zabijaką. Zginął pod Waterloo.

Dostrzegła, że Serena spogląda na nią bez zrozumienia i roześmiała się.

- Porozmawiajmy o Zabijakach, wtedy wszystko stanie się jasne.

- Francis powiedział, że byli grupą bliskich przyjaciół.

- Nie tylko. Są bardziej jak rodzina, taka, jaką niewielu z nas posiada. To po prostu niemożliwe, by jeden nie pomógł drugiemu, nawet jeśli sprawa nie jest do końca legalna. Oczywiście to tylko teoretyczna możliwość. Choć w zeszłym roku zdarzyło nam się do kogoś włamać - dodała z uśmiechem.

- Francis też był w to zaangażowany? - Serena nie miała pewności, co sądzić o wyrośniętych uczniakach, jakimi wydawali się jej Zabijaki.

- Francisowi przydzielono bezpieczną rolę czujki. O ile sobie przypominam, był tym nieco oburzony, jednak Nicholas przypomniał mu, że on i Steve są pośród nas jedynymi członkami parlamentu i gdyby coś poszło nie tak, będą mogli pociągnąć za odpowiednie sznurki.

- To brzmi jak konspiracja. A kim jest Nicholas?

- Francis nie wspominał ci o Nicholasie Delaneyu? - spytała Beth, ewidentnie zaskoczona.

- Owszem, wspominał. Jest żonaty, prawda? Arabella powiedziała kiedyś, że to Król Zabijaków.

- Prawdopodobnie. Lecz co ważniejsze - odparła Beth delikatnie - Nicholas to najbliższy przyjaciel Francisa i vice versa.

- Och.

Serena spostrzegła, że Beth zdziwiło, iż będąc żoną Francisa nie wie, kto jest jego najbliższym przyjacielem, nie wspominając już o tym, że go nie zna. Zrobiło jej się przykro, świadczyło to bowiem, jak powierzchowny jest ich związek.

- Jestem pewna, że wkrótce go poznasz - oznajmiła Beth nieco zbyt radośnie - a wtedy wszystko zrozumiesz. Nie da się opowiedzieć, jaki jest Nicholas, trzeba go po prostu poznać. Musisz też wiedzieć, iż rodziny Zabijaków są na ogół zadowolone z tego, że ich członkowie należą do Kompanii.

- Dlaczego?

- Gdyż ma to na nich dobry wpływ. Lucie-na uchroniło przed popadnięciem w nieznośną arogancję. Gdyby nie grupa, pędziłby życie otoczony pochlebcami, co nieodwracalnie i szybko zepsułoby mu charakter.

- To niezwykłe - zauważyła Serena - jednak potrafię sobie wyobrazić, jak bardzo pociągające.

- Tak - odparła Beth z namysłem. - Gdybym posiadała taką zdolność przewidywania jak Nicholas, założyłabym podobną grupę na pensji panny Mal-lory. Być może nie udałoby nam się zapobiec wydaniu cię za Rivertona, nie zostałabyś jednak opuszczona.

Serena potrząsnęła głową.

- Nie wolno mi było mieć przyjaciół ani prowadzić korespondencji.

- Och, na wszystko są sposoby. Lecz to już przeszłość. Teraz należysz do nas i wszyscy będziemy troszczyć się o to, byś była szczęśliwa.

Serena wbiła wzrok w ogień na kominku.

- Nie jestem nawet pewna, co to takiego: szczęście - powiedziała.

Beth odstawiła filiżankę i ujęła dłoń przyjaciółki.

- Wiem, lecz to się zmieni. Ze wszystkich Zabijaków Francis jest najmilszy i najbardziej uprzejmy.

Poza tym od razu widać, że mu na tobie zależy. Wiem, że potrafi uczynić cię szczęśliwą.

Oczy Sereny wypełniły się łzami. Jakże chciała wyznać Beth swój straszliwy grzech, lecz było to niemożliwe.

- On nie chciał się ze mną ożenić - powiedziała tylko. - Pragnął poślubić Anne Peckworth.

Beth zbyła to dramatyczne oświadczenie beztroskim machnięciem dłoni.

- Co się stało, to się nie odstanie, a wątpię, żeby lady Anne okazała się dobrym Zabijaką.

Nie było czasu na nic więcej, gdyż dołączyła do nich reszta towarzystwa. Beth natychmiast zaznajomiła ich z planem zmasowanego ataku na londyńską socjetę. Serena spostrzegła, że Francis rzuca jej pospieszne spojrzenie. Nic jednak nie powiedział, przyłączając się do dyskusji na temat wydarzeń teatralnych, operowych i kilku innych, starannie zaplanowanych rozrywek.

W końcu podszedł i usiadł obok niej.

- Czy Beth zmusiła cię do tego?

- Ani trochę - odparła Serena stanowczo. - To był zarówno mój pomysł, jak i jej.

Francis zmarszczył lekko brwi.

- Nie chciałbym, żebyś się przemęczała.

- Na Boga, po spokojnym życiu, jakie prowadziłam, trochę rozrywki nie zaszkodzi - zapewniła z fałszywym entuzjazmem.

- Rozumiem. Dzisiaj wyglądasz jednak na nieco zmęczoną.

Serena przyznała mu rację, gdyż tak właśnie się czuła.

- Może więc powinniśmy wracać - zaproponował.

- Jeśli nie miałbyś nic przeciwko temu...

- Ani trochę. Możemy wrócić tu jutro, poczynić kolejne, ekscytujące plany.

Kiedy wracali powozem do domu, Serena zastanawiała się, czy tylko to sobie wyobraziła, czy też naprawdę w powozie panuje ciężka atmosfera.

- Czy coś się stało, Francisie? Nie uważasz, że powinnam spróbować dostać się do towarzystwa?

- Nie, to dobry pomysł i przy odrobinie szczęścia zapewne się powiedzie.

- Przykro mi z powodu całego tego flirtowania -spróbowała znowu. - Nie wiedziałam, jak je powstrzymać.

Francis potrząsnął jednak tylko głową.

- To mój problem, nie twój. Potrzebuję po prostu trochę czasu, aby przywyknąć do tego, iż jestem żonaty. Poza tym ufam Zabijakom. Ufałbym każdemu z nich, nawet gdyby znalazł się z tobą sam na sam w łóżku.

Nagle uświadomili sobie, co właściwie powiedział i twarze obojga spłonęły rumieńcem. Czy jej można byłoby w takiej sytaucji zaufać?

Francis odwrócił głowę i spojrzał za okno.

- Nie zamówiliśmy dla ciebie eleganckich sukien, a teraz nie będzie już na to czasu. Zastanawiam się, czy Beth mogłaby ci jakieś pożyczyć.

- Och, nie mogłabym!

- Wiem, że wolałabyś mieć własne, lecz nie ma na to czasu.

- Nie o to chodzi. Nie mogłabym chodzić w sukniach Beth. Jestem od niej o kilka cali niższa. Suknie byłyby potem do niczego.

- Wątpię, by miało to dla niej znaczenie. Nie są z Lucem zwolennikami wielkich imprez, jednak ze względu na swoją pozycję muszą w nich od czasu do czasu uczestniczyć. Beth posiada więc odpowiednie stroje. Te zaś najdalej za rok będą niemodne. Przyszła księżna Belcraven nie może nosić sukien, które wyszły z mody.

Serena jakoś nie potrafiła spojrzeć na to z punktu widzenia Francisa, lecz kiedy wspomniała wspaniałość i wielkopański charakter Belcraven House uświadomiła sobie, że musi to być prawda.

- Zatem, jeśli się zgodzi, będę jej bardzo wdzięczna.

- Muszę też zaopatrzyć cię w klejnoty. Dziedziczne. Matka...

- Och, błagam, nie proś, by je oddała! Odwrócił się do niej.

- Są twoje, Sereno. Oczywiście, tylko jako powierzone...

W jego oczach dostrzegła niepokój, zażartowała więc:

- Nie zastawię rodzinnych brylantów, Francisie.

- Oczywiście, że nie.

Był jednak taki poważny. Czyżby naprawdę sądził, iż mogłaby sprzeniewierzyć rodowe klejnoty?

Kiedy przybyli na Hertford Street odprowadził ją do pokoju, upewnił się, że ma wszystko, czego potrzebuje, i tam zostawił. Było oczywiste, iż nie zamierza spędzić z nią nocy.

Serena pozwoliła, by pokojówka przygotowała łóżko, a potem leżała w nim bezsennie, pogrążona w bolesnych rozważaniach. Jeżeli mąż nie ufa żonie ani jej nie pożąda, jaka czeka ich przyszłość?

Francis wszedł do swego pokoju, walcząc z pożądaniem i tym razem zwyciężając. Boże, ależ się z niego zrobił potwór. Serena nie lubiła seksu, widać też było, że jest zmęczona, mimo to pragnął wykorzystać ją, by zaspokoić własne potrzeby.

W celu wzmocnienia siły woli wyjął klejnoty i rozrzucił je po stole. Nie dotknie Sereny, nim nie upewni się, że jest w stanie traktować ją z większym szacunkiem, niż czynił to jej pierwszy mąż. Co by tu jednak zrobić z tymi rzeczami?

Pozbycie się biżuterii bez wiedzy Sereny byłoby rodzajem kradzieży, a to właśnie pragnął uczynić. Nie chciał z nią o niej rozmawiać. Instynkt podpowiadał mu, by wyrzucił wulgarne świecidełka tak, jak wyrzucił obrączkę i pierścionek, byłoby to jednak głupotą.

Najlepiej po cichu je upłynnić, pomyślał. Nie zamierzał jednak czynić tego osobiście. Znajdzie dyskretnego agenta, który załatwi sprawę z jubilerem.

Westchnąwszy, schował klejnoty do woreczka, a woreczek do niezamykanej na klucz szuflady. Gdyby zostały skradzione, pod wieloma względami sprawiłoby mu to ulgę.

Ogrzał się przy kominku, podsycając ogień węglem, a potem skrzywił się na widok plamy na błyszczącym pantoflu z koźlej skórki. Nie miał cierpliwości do życia w stolicy. Opierało się na sztuczności i oszustwie, nie mówiąc już o tym, iż wypadało nosić tu błyszczące buty, na których widać było każdą plamkę. Serena chyba jednak w nim zagustuje. Nie należy się dziwić, zważywszy, iż niemal całe dotychczasowe życie spędziła na wsi. Plan zdobycia akceptacji towarzystwa był dobry i mógł się powieść. Oszczędziłoby im to skandalu, z którym właściwie zdążył się już pogodzić, oraz oczekiwania rok lub dwa, aż ludzie przestaną plotkować.

Czy zatem przesadzał, dopatrując się w nim kolejnej intrygi swojej sprytnej żony?

Do licha. Pragnął przecież tylko prostego życia!

A potem przypomniał sobie, jak siedział przy śniadaniu w Lea Park, czując się skrzywdzony, gdyż jego życie było tak nudne. Cóż, teraz z pewnością nie może na to narzekać. Przez chwilę pozwolił sobie na zastanowienie, jaką drogę by obrał, gdyby mógł cofnąć czas. Zadziwiające, lecz musiał przyznać, że wybrałby ścieżkę, która tak czy inaczej doprowadziłaby go do Sereny. Dopuszczenie do siebie takich myśli okazało się wielce nierozsądne. Nagle uświadomił sobie z całą mocą, że Serena leży tuż obok, ciepła i pachnąca perfumami, ze wszystkimi kuszącymi zakamarkami i krzywiznami bujnego ciała... Nie, nie podda się. Z czasem, jeśli wykaże dość cierpliwości, uda mu się doprowadzić do tego, że i ona go zapragnie...

Potrząsnął głową. Przez wszystkie te lata uważał się za człowieka wartościowego, który potrafi stawić czoło pokusie skorzystania z usług kobiet lekkich obyczajów i wygrać. Teraz zaś odkrył, że gdyby bardziej przyłożył się do praktyki, może lepiej poradziłby sobie w małżeńskim łożu. Lepiej pomyśleć o czymś innym - uznał. Ten przeklęty Ferncliff. Steve wspomniał wieczorem, iż w zeszłym tygodniu wydawało mu się, że widzi Ferncliffa, nie był jednak na tyle blisko, by do niego podejść. To Ferncliff odpowiadał za cały bałagan, w jaki zmieniło się życie Francisa i jeśli przebywał akurat w Londynie, Francis chętnie by z nim porozmawiał. Z pomocą Zabijaków na pewno uda się go wykurzyć. Dopilnuje, by zajęto się tym już od rana.

Teraz należało przetrwać jakoś noc. Pozwolił, aby pomogła mu w tym karafka brandy.

W konsekwencji obudził się późno i z mocno bolącą głową. Nie miał ochoty na śniadanie, uznał też, iż lepiej, aby Serena nie widziała go w tym stanie, wyszedł więc z domu i udał się na Marlborough Square, aby poradzić się Zabijaków w kwestii Ferncliffa. Zastał wszystkich przy śniadaniu. Poza stałymi rezydentami był tam również Hal Beaumont. Hal i Beth toczyli właśnie ożywioną dyskusję na temat Blanche, która odmówiła przekroczenia progu Belcraven House.

- Do licha, Beth, ona uważa to za niewłaściwe i nie ma sposobu, by któryś z nas, ja czy Lucien, skłonił ją do zmiany zdania. Spróbuj, jeśli chcesz.

- To po prostu śmieszne. Witaj, Francisie - powiedziała Beth. - Zemdlałbyś, gdybyś zobaczył tu Blanche?

Francis usiadł i od razu przystąpił do rzeczy.

- Potrzebuję pomocy. Wszyscy natychmiast umilkli.

- Co takiego?

Wyjaśnił krótko, na czym polega problem, a potem powiedział:

- Jeśli Ferncliff przebywa teraz w Londynie, chcę go odnaleźć. Jak się do tego zabierzemy?

Po krótkiej dyskusji, w której wzięły udział także Beth i Felicity, wysłano w miasto służących. Każdy z nich miał zatrudnić dwóch godnych zaufania pomocników, którzy przemierzaliby ulice z opisem poszukiwanego w dłoni. Opis był ważny, gdyż Ferncliff mógł posługiwać się fałszywym nazwiskiem.

Zamierzano odwiedzić hotele, kluby i gospody, a nawet garkuchnie, pozostawiając wszędzie informacje i obietnicę nagrody. Nawet jeżeli Ferncliff wynajął prywatnie pokój, musiał przecież gdzieś jadać.

Gdy łowcy zostali wyprawieni, Lucien spojrzał na Francisa.

- I co zamierzasz zrobić, kiedy go schwytasz? Ukrycie morderstwa przekraczałoby nawet możliwości Zabijaków.

Francis zaczerwienił się. Wiedział, że jego zachowanie, gdy mówił o Ferncliffie, może nasuwać myśl o przemocy. Choć bowiem brakowało w tym logiki, i tak winił tego człowieka za to, że jego życie przewróciło się do góry nogami.

- Zadać mu kilka pytań, to wszystko. Lucien uniósł brwi, lecz nie powiedział nic więcej.

Dyskusja potoczyła się wokół zaplanowanej na wieczór wyprawy do teatru. Miał to być pierwszy zamach na towarzystwo. Francis poruszył temat ubrań i okazało się, że Beth z radością odstąpi kilka sukien Serenie, bez żalu godząc się z nimi rozstać.

W końcu goście zaczęli się rozchodzić. Francis wiedział, że powinien wrócić do domu, lecz jakoś nie miał na to ochoty. Tęsknił za Sereną, a jednocześnie bał się z nią spotkać. Czekając, aż podadzą mu płaszcz, stawił wreszcie czoło faktowi, że nie jest w stanie przewidzieć, czy znalazłszy się sam na sam z żoną nie straci kontroli nad żądzą. Zbyt dobrze potrafił wyobrazić sobie, jak wykorzystuje Serenę na stole czy wspartą o ścianę.

Tymczasem Beth zaczaiła się na niego, a schwytawszy, uprowadziła do biblioteki, wspaniałego pomieszczenia z rzędami tomów, oprawnych w czerwony marokin i stojących na oszklonych półkach. Francis pomyślał, iż dobrze byłoby, gdyby wiedza zawarta w tych książkach spłynęła mu wprost do głowy. Pływał bowiem w wodzie o wiele zbyt głębokiej jak na jego możliwości i czuł, że tonie.

- Francisie - powiedziała Beth otwarcie - Serena jest bardzo przygnębiona. Uważa, że wolałbyś poślubić Anne Peckworth.

Och, Boże. Wiedział, że Beth ma dobre intencje, lecz nie miał dziś siły stawiać czoło także i temu.

- Bo może tak jest - odparł krótko.

Beth wbiła w niego wzrok.

- Zatem, dlaczego...?

- Do licha, Beth, ona spodziewa się dziecka.

- Ale dlaczego do tego doszło? - spytała po prostu. - Skoro wolałbyś poślubić Anne Peckworth?

- Dobre pytanie. Powiedz mi, gdy znajdziesz na nie odpowiedź.

Z tymi słowami obrócił się na pięcie i wypadł z pokoju. Chwycił z rąk czekającego lokaja swój płaszcz i czym prędzej opuścił Belcraven House.

Beth wpatrywała się w drzwi, w najwyższym stopniu zdumiona. Francis stracił nad sobą panowanie, a przecież nie potrafiła wyobrazić go sobie uprawiającego szalony seks, gdy tak naprawdę zakochany był w kimś innym. Lecz jakie mogło być inne wytłumaczenie?

Odszukała Luciena, zajętego odpowiadaniem na listy i podzieliła się z nim wątpliwościami.

- Ja nic nie wiem, Beth - odparł - a on milczy. W Melton nie ulegało jednak wątpliwości, iż zależy mu na Serenie. Nie sądzę, aby chodziło tu jedynie o szalony seks. Prawdę mówiąc, Francis był zawsze w tych sprawach bardzo powściągliwy. Prawdopodobnie sądził, że chce poślubić Anne Peckworth, nim spotkał Serenę.

Uśmiechnął się szelmowsko.

- Ona potrafiłaby zawrócić w głowie każdemu mężczyźnie.

Beth stuknęła go palcem w pierś.

- Niech no tylko zobaczę, że zawróciła w głowie tobie, a pożałujesz. Już choćby dlatego, że coś takiego wytrąciłoby Serenę z równowagi i mocno ją zdenerwowało.

Pociągnął ją ku sobie i posadził na kolanach.

- Mmmm. A jakichże rozkosznych sposobów użyłabyś, by mnie ukarać, władczyni mego serca?

Beth objęła go ramionami za szyję.

- Przez całą noc czytałabym ci utwory Mary Brunton.

- Nie posunęłabyś się aż tak daleko. -Nie?

Dotknął koniuszkiem języka czubka jej nosa.

- Postarałbym się odwrócić jakoś twoją uwagę. Beth parsknęła śmiechem.

- I pewnie by ci się udało. Nie przywykłam do tego, by tak łatwo odwracano moją uwagę. Zupełnie zniszczyłeś mi charakter, mój panie.

Jednak gdy mąż ochoczo zabrał się do wykonywania groźby, odepchnęła go.

- Zaczekaj, Lucien. Martwię się o Francisa i Serenę. Szkoda, że nie wiem, co jest z nimi nie tak. Naprawdę uważasz, że on wolałby ożenić się z Anne Peckworth?

- Byłoby to pod wieloma względami wygodniejsze. Z drugiej strony małżeństwo z Sereną też niesie ze sobą określone korzyści.

- Lucien! - ostrzegła męża Beth.

- Pozwól zatem, abym odwrócił twoją uwagę - poprosił, przesuwając ukradkiem dłoń wzdłuż boku żony.

Beth pochwyciła ją i przytrzymała.

- Nie. A skoro już o tym mowa, to jak skończyła się sprawa zakładu? Czy Francisowi udało się odzyskać pieniądze Sereny?

Lucien zaprzestał prób uwolnienia dłoni.

- Ach. W tę akurat sprawę lepiej byłoby nie wnikać, skarbie.

- Chcesz powiedzieć, że Allbright nie zapłacił? -spytała. - A wy zamierzacie pozwolić, by uszło mu to na sucho? Cóż, skoro tak, ja...

- Nie, ty nie - odparł Lucien stanowczo. Beth uświadomiła sobie, że mówi poważnie.

- Dlaczego? - spytała.

- Nie moglibyśmy porozmawiać o czymś weselszym?

- Co, u licha, może być aż tak strasznego w długu? Allbright zapłacił go lub nie.

- Owszem, zapłacił. W pewnym sensie. Nie pieniędzmi, lecz biżuterią.

- Skoro tak... - Nagle jej oczy się zwęziły. - Skoro Tom Allbright był w posiadaniu biżuterii, z pewnością należała ona do Sereny.

-Tak.

- Lecz to nie fair, Lucienie! Spłacił dług wobec siostry jej własnymi klejnotami.

- Francisowi to nie przeszkadza.

- Czy Serena wie? Ja...

- Niczego nie zrobisz, Beth. Prawdę mówiąc, wątpię, czy Serena chciałaby zobaczyć jeszcze te klejnoty.

- Dlaczego? Jeśli są brzydkie, można je przerobić. Ku zaskoczeniu Beth mąż zsadził ją z kolan i odszedł.

- Lucien?

Sądziła, że nie odpowie, lecz się myliła.

- Biżuteria jest nie tylko brzydka, ale wręcz paskudna.

- Paskudna? - spytała Beth, nie rozumiejąc. Odwrócił się i wyrzekł niemal gniewnie:

- Doskonale. Upierasz się, bym powiedział ci wszystko, tak? Dowiedz się zatem, jak bardzo dopisało ci szczęście, że mogłaś poślubić mnie, pani żono.

Po czym dodał, wyliczając na palcach:

- Jedna wykładana drogimi kamieniami obroża i łańcuch. Jedne zdobione klejnotami kajdanki. Jeden bicz z rączką wykładaną szlachetnymi kamieniami...

Beth podbiegła i unieruchomiła gestykulujące dłonie męża.

- Przestań, Lucien, proszę. Spojrzała wprost w pełne gniewu oczy.

- Przecież ona miała zaledwie piętnaście lat! - zawołała, instynktownie szukając schronienia w ramionach męża.

Przytulił ją mocno.

- Wiem, kochanie, wiem. Nie sposób spokojnie o tym myśleć.

Rozdział 13

Serena zjadła śniadanie w łóżku, unikając spotkania zarówno z mężem, jak i z teściową. Zastanawiała się, czy jej złe samopoczucie to wynik ciąży czy sytuacji, w jakiej się znalazła. Z pewnością była ona nie do pozazdroszczenia, z czasem powinna jednak się poprawić. Nie nosiła w łonie bękarta, ani jej, ani dziecku nie groził w przyszłości głód, zaś mąż okazał się człowiekiem miłym i szczodrym. Mimo to z każdą chwilą bardziej pogrążała się w rozpaczy. A wszystko dlatego, że Francis nie był zadowolony.

Jakże mogłaby choć pomyśleć o szczęściu, gdy on był tak ewidentnie nieszczęśliwy? Na wiele spraw nie miała już wpływu - nie była na przykład w stanie dać mu lady Anne za żonę - coś jednak mogła zrobić. Na przykład postarać się, by ich wspólne życie dobrze się układało. Była mu to winna.

Zastanawiając się, jak tego dokonać, umyła się, ubrała, a następnie poleciła, by przyniesiono do salonu Brandy. Jako prezent od męża, suczka była jej szczególnie droga.

Wyszorowany chłopak od garnków z dumą wniósł koszyk.

- Dopiero co wyprowadziłem ją do ogrodu, mila-dy - oznajmił.

- Jestem pewna, że był to doskonały pomysł.

- Zrobiłem też dla niej szmacianą piłkę - mówił dalej, z dumą prezentując zabawkę.

- To bardzo miło z twojej strony.

Chłopak ociągał się z odejściem. Serena podejrzewała, że zaczął myśleć o suczce jako o własnej. Odprawiła go więc stanowczo i usiadła, by nacieszyć się uroczym stworzeniem.

Brandy wydawała się zadowolona, że ją widzi, acz niezbyt chętna do pieszczot. Bardziej interesowało ją ganianie za piłką. Kiedy zabawka utknęła pod etażerką, chwyciła ją zębami i zaczęła szarpać, machając przy tym intensywnie ogonem i kręcąc zadem.

Pomimo zmartwień Serena nie potrafiła wstrzymać wesołości. Śmiała się jeszcze, gdy zaanonsowano przybycie Beth. Przyjaciółka spojrzała na pieska i także zaczęła się śmiać. Wkrótce obie wylądowały na podłodze, próbując wydostać piłkę.

- Co, u licha...? - spytała matka Francisa, wchodząc.

Przez chwilę to istne uosobienie elegancji wpatrywało się ze zgrozą w przyjaciółki, po czym bez słowa opuściło salon.

- Och, Boże - westchnęła Serena, zmuszona powrócić do trosk tego świata.

Beth się roześmiała.

- Twoja teściowa uznała zapewne, że ma przed sobą źle wyszkolone pokojówki - zauważyła, po czym odwróciła się i spróbowała ponownie wyciągnąć piłkę.

Serena pomyślała, by pobiec za matką Francisa i ją przeprosić, porzuciła jednak ten pomysł. Nic by to nie dało. Zdobycie względów teściowej to i tak przegrana sprawa. Ciekawe tylko, jak uda im się wytrzymać ze sobą pod jednym dachem w Priory.

Palce Beth napotkały ciągnący się za piłką skrawek materiału. Wydobyła zabawkę i rzuciła ją przez pokój. Szczeniak natychmiast pognał za szmacianką. Beth pozostała na dywanie, nie bacząc na wymykające się z upięcia włosy.

- Jest cudowna - powiedziała. - Muszę też sprawić sobie pieska.

- Wilczarza? - spytała Serena, opierając się o komódkę.

Czuła się tak, jakby znów znajdowały się na pensji. Jakże chciałaby, aby ten czas niewinności wrócił!

- Dlaczego nie? Mnie tam wszystko jedno, a Lucien nie ma o pieskach salonowych zbyt dobrego zdania.

Serena spojrzała na przyjaciółkę.

- Twój mąż jest taki wielkopański. Niemal mogłabym się go bać.

- Rzeczywiście, potrafi być gwałtowny - przyznała Beth - lecz można na nim polegać. Przypomina swego ogiera, Vikinga: doskonały rodowód i wychowanie, mimo to pozostaje ogierem.

- Dlaczego za niego wyszłaś? Beth spojrzała jej spokojnie w oczy.

- A dlaczego ty zaszłaś w ciążę?

Serena zamrugała, zaskoczona. Nie spodziewała się, że przyjaciółka odparuje pytanie. Nie wolno jej zapominać, że Beth zawsze była inteligentna. Oczywista odpowiedź na oba pytania brzmiała: z powodu miłości. W jej przypadku nie była to jednak prawda. A w przypadku Beth?

- Kochasz go? - ośmieliła się zapytać.

- Tak - odparła Beth, dodając jak gdyby nigdy nic: - Do szaleństwa. Czasami to piekielnie kłopotliwe. -Wstała. - Powiedz lepiej: jesteś gotowa na wieczorne wyjście do teatru? To doskonała okazja, byś mogła się zaprezentować.

Serena już miała udać entuzjazm, uznała jednak, że Beth i tak domyśli się prawdy.

- Zdaję sobie sprawę, że to konieczne - powiedziała więc tylko.

- Tak. Nie ma co oszukiwać się w tej sprawie, Sereno. Aby nasz plan się udał, ludzie muszą poznać cię i polubić, nim zaczną się plotki. Wtedy trudniej im będzie cię odrzucić. A Francis nie może czekać z oficjalnym powiadomieniem o ślubie dłużej niż kilka dni.

- Co oznacza, że trzeba będzie wymienić nazwisko mego pierwszego męża.

- Właśnie.

Serena chwyciła Brandy i przytuliła pieska w poszukiwaniu pociechy. - A jeśli chodzi o znajomych Matthew...

- Jestem pewna, że z tej strony nie ma się czego obawiać. Będziemy obracać się w najwyższych sferach...

- Nie rozumiesz - przerwała jej Serena. - Oni widzieli rzeczy... Matthew zwykł był...

Nie była w stanie powiedzieć nic więcej.

- To bez znaczenia - wtrąciła Beth szybko, zbyt szybko. Na jej policzkach wykwitły jaskrawe rumieńce. - Tacy ludzie nic nie znaczą. Zobacz lepiej, co dla ciebie przyniosłam. Suknie powinny pasować, trzeba tylko nieco je skrócić. - Uśmiechnęła się. - Masz zdecydowanie większy biust niż ja, choć i mój z każdym dniem się powiększa. Może przeszłybyśmy do twego pokoju i przystąpiły do mierzenia?

Serena zaprzestała ostrzeżeń. Może Beth ma rację, pomyślała z nadzieją. Podejrzewała, że nikt nie byłby w stanie wyobrazić sobie, jak wyglądało jej życie w Stokeley Manor i nie życzyła sobie nikogo w tym względzie oświecać.

Beth przywiozła z sobą pokojówkę, a także kilka pudeł. Wkrótce pokój Sereny tonął we wspaniałych materiach. Beth sięgnęła po żółtą suknię i przyłożyła ją do gorsu przyjaciółki.

- Uznałam, że w tym kolorze będzie ci do twarzy - stwierdziła triumfująco - a ponieważ spódnica ma prosty krój, nietrudno ją skrócić. Załóż suknię, a Redcliff zaznaczy obrąbek.

Serena stłumiła chęć, by zaprotestować, i pozwoliła pokojówce się przebrać. Suknia była prześliczna: na spodzie z ciężkiego jedwabiu o barwie przymglonej, złotej żółci naszyto wierzchnie warstwy w bledszych odcieniach: jedną z lekkiej tafty, drugą z delikatnej, złotawej koronki.

Wpatrywała się we własne odbicie, zaskoczona pięknem toalety. Przy każdym ruchu jej powierzchnia mieniła się niczym woda, połyskując w blasku świec.

- Jest zbyt piękna... - zaczęła, lecz ją zignorowano.

- Trzeba zebrać nieco w talii - zauważyła Redcliff, wpinając tu i tam szpilki. - Jeśli pożyczy pani lady Middlethorpe swój brązowy szal, by mogła owinąć się nim w pasie, zakryje to ewentualne ślady przeróbek.

- Doskonale, Redcliff - przytaknęła Beth, podpinając na klęczkach skraj spódnicy. - Spodnią warstwę trzeba będzie skrócić o trzy cale, wierzchnie możemy jednak zostawić nietknięte. Da się to zrobić do wieczora?

- Z pewnością, milady.

Suknię zabrano do przeróbki, przynosząc inną, tym razem zieloną. Serena nie potrafiła sobie wyobrazić, jak Beth może bez żalu rozstać się z tak pięknymi strojami.

- Po przeróbkach nie będziesz mogła więcej ich nosić - zaprotestowała.

- Nie przejmuj się tym. Żółta nie wygląda na mnie nawet w połowie tak dobrze, jak na tobie, dlatego założyłam ją tylko raz.

Spojrzała przebiegle na Serenę, której mina nadal zdradzała powątpiewanie.

- Jeśli czujesz się winna, musisz do nas przyjść i sama przekonać się, iż moje szafy pełne są sukien, które miałam na sobie zaledwie raz czy dwa. To śmieszne, lecz moja pozycja wymaga ciągłej zmiany strojów. Cóż, przynajmniej dajemy zatrudnienie całej armii szwaczek. Płacę też dodatkowo, by te kobiety miały do pracy dobre światło, co uspokaja nieco moje sumienie.

Widać było, że mówi prawdę. Serena przesunęła w palcach kremowo-brązowy materiał.

- Mogę tylko ci podziękować. Nie miałam dotąd równie pięknych strojów.

Wspomniała wspaniałą suknię ślubną, czym prędzej odsunęła jednak te wspomnienia. Zbyt wiele niosły z sobą bólu.

Nagle z zamyślenia wyrwał ją niski pomruk. To zadziwiające, pomyślała, że tak małe szczenię potrafi wydać z siebie równie groźny dźwięk. Spojrzała na psa akurat w chwili, gdy Brandy skoczyła na kapelusz Beth, porzucony niebacznie na podłodze.

- Nie! - krzyknęła, próbując chwycić kapelusz, lecz Brandy wbiła już zęby w zdobione piórami rondo. - Puść to, niedobra! Puszczaj, mówię!

Rozwarła siłą szczęki suczki i wydostała spomiędzy nich zdobycz. Beth tylko się roześmiała.

- Spójrz, jaka jest z siebie dumna! Obawiam się, że prawdziwy z niej pies na kapelusze!

- Przepraszam, Beth. Zdążyła złamać jedno z piór. Beth wzięła kapelusz i powiesiła go na obramowaniu toaletki, poza zasięgiem suczki.

- Nie ma się czym przejmować, zapewniam. Czy to nie dziwne, jak ujawniają się wrodzone instynkty?

Serena zadzwoniła i poleciła, aby zabrano Brandy, zanim wyrządzi więcej szkód, a potem wróciła do przymierzania i poprawek. Trudno jej było wszakże gawędzić wesoło z Beth, gdyż uwaga przyjaciółki sprawiła, że aż ugięła się pod ciężarem nowej troski. Nic dziwnego, że Francis był tak niezadowolony. Nie dość, że stracił narzeczoną, którą sobie wybrał -a nawet jeśli nie kochał lady Anne, nie zaprzeczył, że doskonale nadawała się na żonę - i został zamieszany w skandal, to jeszcze musiał pogodzić się z faktem, że jego dzieci będą miały w sobie krew Allbrightów.

Sama nigdy nie czuła przynależności do tej rodziny, gdyż zarówno charakter, jak i urodę odziedziczyła raczej po matce. Musiała jednak uznać za możliwe, że jej dzieci mogą okazać się bardziej podobne do Toma czy Willa.

Lady Anne Peckworth z pewnością nie miała w sobie ani kropli niepożądanej krwi.

- Co z klejnotami? - spytała tymczasem Beth. -Też mam ich zatrzęsienie.

Serena powróciła do bieżących spraw - jak się zdawało jedynych, nad którymi była w stanie sprawować jako taką kontrolę.

- Och, nie, dzięki. Francis kupił mi wczoraj topazowy naszyjnik oraz kolczyki. Z pewnością się nadadzą.

Razem przejrzały zawartość szkatułki na biżuterię, po czym wyjęły z niej złotą bransoletkę filigranowej roboty.

- Mam kilka ozdób z kości słoniowej, które powinny pasować - zauważyła Beth i nie dała sobie wyperswadować pożyczki. - Przyślę ci je. Pomyśl o nich jak o broni, Sereno. Ludzie ocenią cię po tym, jaką cię zobaczą. Jeśli będziesz wyglądała na bogatą i pewną siebie, uznają, że jesteś właśnie taka.

- Lecz ja nie jestem pewna siebie, nie naprawdę.

- Zapomnij o tym. Ja też nie czuję się jak markiza, choć nauczyłam się dobrze odgrywać swoją rolę.

Uścisnęła Serenę, jakby rozumiała niepokój przyjaciółki. - Nie wolno ci się martwić - poleciła stanowczo. - Należysz teraz do Zabijaków. „Śmiertelny strach w nocy, zaraza nadciągająca w ciemności i zagłada w południe" już ci nie grożą. Zaufaj nam, dobrze?

Serena mogła jedynie skinąć głową.

Beth wyszła, ale jej słowa pozostały. Miały moc rozkazu. Serena rozumiała je, mimo to nadal czuła się jak głodująca sierota, zerkająca w głąb sali, gdzie odbywa się bankiet. Tyle że nie chodziło jej o jedzenie, lecz o poczucie bezpieczeństwa. Widziała je, niemal czuła jego zapach i smak, mimo to nie była pewna, czy na nie zasługuje.

Francis wrócił wkrótce do domu. Zachowywał się uprzejmie, lecz tak, jakby uprzejmość stanowiła tarczę osłaniającą jego prawdziwe uczucia. Rozmawiali o sukniach, Zabijakach i szczeniaku. Francis śmiał się z drapieżności Brandy i był tak przyjacielski, jak tylko można sobie wymarzyć, lecz było w tym coś nierzeczywistego. Serena doszła do wniosku, iż mąż maskuje w ten sposób swoje rozczarowanie i brak szczęścia.

Czy tak miało wyglądać odtąd ich życie?

Teściowa zjadła z nimi lunch i była równie grzeczna, choć w jej zachowaniu wyczuwało się chłód. Kiedy zgodziła się towarzyszyć im podczas wyprawy do teatru, nie kryla, że to dla niej nie lada poświęcenie. Gdy wyszła odwiedzić przyjaciółkę, Serena zmuszona była zapytać:

- Czy twoja matka będzie z nami mieszkała?

- Mrozi krew w żyłach, prawda? - zapytał, nie czując się bynajmniej urażony. - Będzie z tym pewien problem. W mieście moglibyśmy wynająć osobne mieszkanie, na wsi to jednak po prostu niemożliwe, a matka jest do Priory bardzo przywiązana. Ona i ojciec wybudowali rezydencję.

- Wybudowali?

- Od podstaw. Ojciec odziedziczył dwór z epoki Tudorów, który był kiedyś klasztorem. Jak się domyślam, dom znajdował się w ruinie, przeżarty przez kołatki i takie tam, postanowili więc zbudować nowy. Planowanie, a potem stawianie konstrukcji zajęło im pięć lat, pierwszych po ślubie. Oboje mają w tym swój udział. Matka bardzo kochała ojca.

- Rozumiem - odparła Serena.

Była to prawda, lecz przyszłość nie rysowała się różowo.

- Nie tracę nadziei, iż wyjdzie ponownie za mąż -jest wciąż atrakcyjną kobietą - wątpię jednak, czy potrafiłaby zmusić się, aby opuścić Priory. Nikt nie zastąpi jej też mego ojca.

- Zrobię, co będę mogła, by żyć z nią w harmonii - zapewniła.

Dla ciebie wszystko, mój drogi. Nagle uświadomiła sobie, jak bardzo pragnie poruszyć jego serce...

- Może kiedy urodzi się dziecko, sytuacja trochę się poprawi - powiedział zdawkowym tonem.

Lecz czy pomoże to także nam?

Żałowała, że nie ma dość śmiałości, aby go dotknąć, zachęcić. Wielkie nieba, przecież to dopiero środek dnia! Wstała.

- Chyba powinnam trochę odpocząć.

Zdawała sobie sprawę, iż posługuje się zmęczeniem jako wymówką. Równie dobrze mogłaby zatrzasnąć mu przed nosem drzwi sypialni.

- Doskonały pomysł. Będziemy na nogach do późnego wieczoru.

Wstał, by odprowadzić żonę do drzwi. Ujął jej dłoń i pocałował. Nie był to zdawkowy pocałunek. Drugą dłonią objął ją w talii i przyciągnął do siebie. Serena spojrzała na niego z mieszaniną nadziei i popłochu. Wydawał się taki poważny. Co sobie myślał?

- Uważam, że powinniśmy ćwiczyć pocałunki -stwierdził - by sprawdzić, czy nie znajdzie się taki, który sprawiałby ci przyjemność.

Przesunął dłoń na pośladki Sereny i przycisnął ją do siebie. Czuła, jak jest podniecony. Jakikolwiek byłby tego powód, ewidentnie jej pożądał.

- Pocałuj mnie - wyszeptał.

O co też mu chodziło? Serena objęła męża za szyję, przyciągnęła jego głowę do swojej i delikatnie pocałowała w usta. Przycisnął ją jeszcze mocniej.

- Chcę więcej - zażądał.

Nagle przechylił głowę i odpowiedział na pocałunek, niemal miażdżąc jej wargi. Przesunął się o kilka kroków, tak że Serena opierała się teraz o ścianę i drugą dłonią zaczął ugniatać jej pierś. Jego biodra napierały na jej biodra. Zaczęła ssać jego język, poruszając zachęcająco biodrami. Och, tak, kochanie, pozwól, bym zrobiła to dla ciebie...

Nagle odsunął się gwałtownie. Odstąpił krok w tył. Spojrzenie miał dzikie i przepełnione namiętnością.

- Przepraszam - wykrztusił. Ruszyła ku niemu.

- Wszystko w porządku...

- Po prostu odejdź, Sereno - powiedział, odsuwając się jeszcze bardziej.

Posłuchała, ledwie wstrzymując łzy. Czy nienawidził tego małżeństwa aż tak bardzo, aby odmawiać sobie choć odrobiny przyjemności?

Francis ukrył twarz w dłoniach. Boże, co on wyprawia? Jeszcze chwila i wziąłby żonę pod ścianą niczym uliczną dziewkę w zaułku. Przemierzał pokój, rozpaczliwie starając się zapanować nad pożądaniem. Twarz Sereny, gdy odwróciła się, by odejść, nadal stała mu przed oczami. Przestraszył ją. Potrzebowała czułości, a on miał jej do zaoferowania jedynie dziką żądzę.

Zadzwonił, by przyniesiono mu płaszcz i wymasze-rował z domu. Musi trzymać się z dala od Sereny, i to w dosłownym sensie tego słowa. Wiedział, że byłby mile widziany w Belcraven, mógł też pójść do jednego z klubów, których był członkiem, lecz jakoś nie miał na to ochoty. Zamiast tego skierował się na Scarborough Lane, gdzie mieszkała Blanche Hardcastle. Pokojówka, chociaż zdziwiona wizytą niespodziewanego gościa, przyznała, że pani jest w domu i wprowadziła Francisa do saloniku. Czekał, zastanawiając się, co on tu, u licha, robi. Gdyby choć Hal przebywał akurat u kochanki. Jeśli go tu nie ma, wizyta Francisa musi wydawać się podejrzana.

Po chwili zjawiła się Blanche, odziana, jak miała w zwyczaju, w biel.

- Witaj, Francisie. Co mogę dla ciebie zrobić? Zupełnie jakby czytała w jego myślach.

- Potrzebuję rady.

Usiadła i gestem zachęciła go, aby uczynił to samo.

- W kwestii żony?

- To takie oczywiste? Uśmiechnęła się leciutko.

- Sytuacja jest skomplikowana.

- Duże niedomówienie, zapewniam. Czy Hal miałby coś przeciwko temu, że tu jestem?

- Nawet jeśli, dałabym mu rozkaz wymarszu - powiedziała. - Nie jestem niczyją własnością.

- Dlatego nie chcesz za niego wyjść?

- Sądziłam, że mamy rozmawiać o twoich kłopotach, nie o moich. Ale nie, nie na tym polega problem. Miłość wiąże mocniej niż prawo. Lecz miłość wymaga zaufania.

- Zaufanie - westchnął. - Trzeba na to czasu.

- Trzeba czasu, by zapuściło korzenie. I musi pewnie zostać wystawione na próbę. Lecz może przyjść zadziwiająco szybko.

- A jeśli zostanie zawiedzione?

- Wtedy potrzeba będzie czasu, by je odzyskać. Czy o to właśnie chodzi?

Francis uświadomił sobie, że nie ma powodu, aby nie ufać Serenie. Z początku zachowała się co prawda nierozsądnie, ale potrafił zrozumieć jej motywy. Nic nie wskazywało jednak, by od tego czasu postąpiła w sposób nasuwający podejrzenia.

- Właściwie nie - odparł.

- Zatem musi chodzić o seks. Poczuł, że się rumieni.

W oczach Blanche zabłysło rozbawienie.

- Inaczej po cóż szukałbyś rady właśnie u mnie, nie u któregoś z Zabijaków?

- Czujesz się urażona? Jeśli tak, bardzo przepraszam.

- Ależ skąd. Faktem jest, że miałam wielu mężczyzn i wiem, jak się z nimi obchodzić. Wolałabym urodzić się damą i żyć w cnocie, lecz skoro nie było mi to dane, miałam do wyboru: głodować lub zostać tym, kim jestem. Wykorzystałam zatem talenty, jakimi obdarzył mnie Bóg, i nie żałuję. A teraz powiedz, co mogłabym zrobić, by pomóc?

Francis odchylił się na krześle, a potem powiedział, dziwiąc się, jak łatwo słowa dobyły się z jego ust:

- Dopóki nie spotkałem Sereny, byłem prawiczkiem.

- Ach - powiedziała Blanche, a potem się uśmiechnęła. - Jakie to miłe.

- Miłe!

- Tak.

Znowu błysnęła uśmiechem.

- Nie wygadaj się, że o tym wiesz, lecz podejrzewam, że Lucien także nim był, zanim zostałam jego kochanką.

- Lucien!

- Widzisz, pikantne historyjki, jakie opowiadają sobie młodzieńcy, prawdopodobnie są jedynie tym: opowieściami. - Uśmiechnęła się tym razem rzewnie i powiedziała: - Miał wtedy dziewiętnaście lat i był tak piękny, że chętnie sama bym mu płaciła, gdyby było mnie na to stać. Sądzę, że kiedy zaproponował, bym została jego utrzymanką, zrobił to, ponieważ sądził, że tak wypada. Gdy się zgodziłam, przeżył szok, choć umiał to ukryć, nawet wtedy. Jeśli nie byłam pierwszą kobietą, z którą spał, z pewnością żadna przede mną nie zajęła się nim z takim oddaniem i dbałością. Czułam się zaszczycona. A także odpowiedzialna. Lecz chyba dobrze wykształciłam go w sztuce miłości. - Spojrzała znów na Francisa. - Czy Serena wie?

- Nie. Wątpię, czy uznałaby to za tak cudowne.

- Dlaczego nie?

- Nie lubi tego. To znaczy, seksu.

- Odmawia ci?

- Nie... ona... - Niepokój nie pozwalał mu dłużej usiedzieć. Wstał więc. - Sam nie wiem. Może to normalne. Skąd mam wiedzieć? Po prostu seks nie sprawia jej przyjemności. Nie potrafi się zapomnieć... najwidoczniej robię coś nie tak.

Blanche także wstała.

- Chciałbyś pójść ze mną do łóżka, Francisie? Po to przyszedłeś?

Odwrócił się raptownie.

- Na Boga, nie!

- To dobrze. Jestem na swój sposób wierna. Mogłabym jednakże wyszukać ci odpowiednią kobietę.

- Nie. Czy to jedyny sposób, by się nauczyć?

- Nie wiem. Jestem pewna, że doświadczenia, jakie wyniosła z małżeństwa Serena, nie były przyjemne...

- Też tak sądzę.

Opowiedział Blanche o klejnotach, choć przyszło mu to z większym trudem, niż przyznanie się do ignorancji w sprawach seksu.

- Biedactwo - zauważyła Blanche. - Lecz jeśli zupełnie cię nie odrzuca, wiele nam to mówi. Poświęciłeś dość czasu, aby zapewnić jej przyjemność?

Francis poczuł, że zdradziecki rumieniec znów pokrywa mu policzki. Nie podobały mu się pytania Blanche, postanowił jednak, że na nie odpowie - ze względu na niego samego i Serenę.

- Próbowałem. Wygląda na to, że pewne rzeczy sprawiają jej przyjemność, nie potrafię jednak spowodować, by przestała myśleć.

- Może pierwszy mąż karał ją, gdy przestawała myśleć.

Spojrzał na przyjaciółkę, zaskoczony.

- Tak sądzisz?

- To bardzo prawdopodobne. Był sporo starszy, a tacy mężczyźni często mają w łóżku trudności. Prawdopodobnie nauczył żonę, jak ma mu pomagać i karał, jeśli zawiodła.

- Co zatem mogę uczynić?

- Kochaj się z nią i udowodnij, że nie będziesz za nic jej winił.

- Mam się z nią kochać, nawet jeśli nie sprawia jej to przyjemności?

- Oczywiście. Dając do zrozumienia, że spodziewasz się, iż będzie inaczej, tylko ją obciążasz. Nie rób jednak nic, czego Serena nie lubi.

Francis przemierzył po raz kolejny pokój.

- Czasami zbyt jej pożądam i nie potrafię być tak uważny, jakbym chciał.

- Czyżbyś unikał jej z tego powodu?

Słysząc w głosie Blanche wyrzut, odwrócił się i powiedział:

-To dla jej dobra.

Blanche wsparła dłonie na biodrach.

- Boże na wysokościach. Taki brak egoizmu zabije was oboje! I tylko pogorszy sprawę. Rzuć się na nią, jeśli musisz, ale postaraj się, by potem i ona zaznała przyjemności.

- Mówię ci, że nie potrafię.

- Nie miałam na myśli orgazmu, ale przyjemność. Przytul ją. Głaskaj. Zrób masaż.

- Masaż?

- Taki, jak ja tobie w Melton. Poczuł, że kręci mu się w głowie.

- Rozumiem. Uważasz, że tak będzie lepiej?

- Uważam, że abstynencja niczego nie rozwiązuje. Lecz jeśli intensywność pożądania cię przeraża, istnieją sposoby, aby ją zmniejszyć. Jestem pewna, że je znasz.

Znów ten przeklęty rumieniec, pomyślał.

- Nie jestem pewien, czy po tej rozmowie będę w stanie kiedykolwiek spojrzeć ci w oczy.

Blanche roześmiała się łagodnie.

- Owszem, będziesz. Serena jest twoją żoną i jakoś nie mogę sobie wyobrazić, by uważała cię za odrażającego. Z radością zaspokoi twoje potrzeby, jeśli nic więcej. Uważam jednak, że związana z tym bliskość sprawi jej przyjemność. Z czasem pojawi się i rozkosz, nie wymagaj tego jednak już teraz. Niech orgazm nie stanie się dla niej wyzwaniem. Podejrzewam, że miała już takich wyzwań pod dostatkiem.

- Zapewne masz rację. Twoja rada jednakże tak dalece zgadza się z moimi pragnieniami, że aż wydaje mi się to podejrzane.

- Niesłusznie. Zawsze przedkładam potrzeby kobiet nad pragnienia mężczyzn.

Wyszedł i wędrował ulicami, stroniąc od towarzystwa i próbując zdecydować, czy rada Blanche jest słuszna. Musiał uwierzyć przynajmniej w to, co powiedziała na końcu. Blanche sądziła, że postępując tak, jak mu radzi, pomoże zarówno Serenie, jak sobie.

Wiedział, że Serena nie czuje się szczęśliwa. Ich sytuacja nie była z pewnością idealna, zważywszy na niechęć matki i stres związany z koniecznością stawienia czoła towarzystwu, ale chodziło nie tylko o to. Może odrobina intymności coś tu pomoże. Oczywiście, pragnął pobiec jak najszybciej do domu i zaciągnąć żonę czym prędzej do sypialni, lecz intensywność tego pragnienia sprawiła, że postanowił wstrzymać się z jego zaspokojeniem. Noc będzie do tego odpowiedniejszą porą.

Nie wrócił do czasu, aż Serena zaczęła przygotowywać się do wyjścia. Wzięła kąpiel, a pokojówka pomogła jej włożyć bieliznę i uczesała włosy. Okazała się w tym względzie bardzo utalentowana, twierdziła jednak, że to nic trudnego, gdyż włosy Sereny z łatwością dają się układać. Jakkolwiek było, zmieniła gęstą rudą grzywę w dzieło sztuki, pełne loczków oraz kosmyków, wpinając w gotową już fryzurę egretę z kremowej koronki i rdzawych piór. Serena uznała, że mając na głowie coś tak wyszukanego lepiej trzymać się z dala od Brandy.

Fryzura sprawiała, że czuła się niepewnie. Przywykła do tego, by starać się wyglądać mniej uderzająco, zaś styl, w jakim uczesano jej włosy, tylko podkreślał jej urodę, zwłaszcza oczy i długość smukłej szyi. Czy nie wyglądała teraz zbyt wyzywająco?

Wspomniała Harriet Wilson. „Nabita strzelba, wymierzona wprost w serce tego męskiego świata". Czy w sytuacji, w jakiej się znalazła, posiadanie strzelby było rzeczą dobrą, czy złą?

- Proszę sprawdzić, czy lord Middlethorpe jest u siebie - poleciła pokojówce. - Chciałabym z nim mówić.

Zaskoczona pokojówka udrapowała wokół Sereny szal i poszła rozeznać się w sytuacji. Francis był w domu. Przyszedł i pokojówka dyskretnie zniknęła. Był w koszuli, rozpiętej pod szyją, gdyż nie zawiązał jeszcze krawatki.

Zatrzymał się tuż za drzwiami, z dala od niej.

- Źle się czujesz? - zapytał z pełną rezerwy troską i ogniem w oczach.

Serena poruszyła się niespokojnie.

- Nie.

Jego obecność, kiedy tak stał w progu, niekompletnie ubrany, dziwnie ją rozpraszała. Wyglądał jakoś tak... zawadiacko.

- Życzyłaś sobie mnie widzieć - przypomniał jej. Serena wzięła się w garść.

- Zastanawiałam się po prostu, czy dobrze wyglądam. Beth pożyczyła mi suknię. Jest bardzo ładna. Tylko ta fryzura... Nie jestem zbyt wyzywająca?

Francis uśmiechnął się.

- Moja droga, wyglądasz pięknie, nie wyzywająco. Poza tym wątpię, czy Beth ma w swej garderobie choć jedną suknię, w której mogłabyś wyglądać niestosownie.

Serena uświadomiła sobie, iż rozpaczliwie pragnie, by wziął ją w ramiona, on jednak stał daleko i najwidoczniej nie zamierzał się przybliżyć.

- Chciałabym wyglądać dobrze ze względu na ciebie - powiedziała gorliwie. - Wiem, że ten wieczór jest ważny.

- Także dla ciebie. Chcesz mieć pozycję w towarzystwie, prawda?

Owinęła się ciaśniej szlafrokiem.

- Dotąd jakoś obchodziłam się bez towarzystwa, Francisie. Byłabym zadowolona, mogąc mieszkać w domku na wsi.

- Czarująca fantazja, moja droga, lecz wątpię czy prawdziwa. Poza tym lubię komfort.

- Byłam szczęśliwa w Summer St. Martin.

- Przykro mi zatem, że cię stamtąd zabrałem. Nie to miała na myśli. Postąpiła kilka kroków w jego stronę.

- Sereno - powiedział tonem bez wyrazu - jeśli podejdziesz choć trochę bliżej, rzucę cię na łóżko i zgwałcę. A to z pewnością zburzy ci fryzurę i sprawi, że spóźnimy się na kolację.

Patrzyła na niego, nie bardzo wiedząc, jak zareagować na taką deklarację.

- Bardzo proszę - powiedziała, traktując to jako zgodę.

Francis potrząsnął głową i uśmiechnął się z przymusem.

- Żartowałem, moja droga. Wyglądasz pięknie. A teraz skończ się ubierać, bo się spóźnimy.

I już go nie było.

Serena, poruszona, wróciła do toaletki. Czy był to tylko żart, czy też Francis naprawdę miał ochotę rzucić się na nią? Znała parę sposobów, by mógł zaspokoić pożądanie, nie niszcząc jej fryzury. Nie zabrałoby to też wiele czasu. Zatem dlaczego odszedł? Przyjrzała się sobie w lustrze, pewna, że to z powodu urody jej małżeństwo wali się w gruzy. Wszystkie problemy w jej życiu brały się właśnie stąd, że była piękna.

Ale uroda mogła stanowić też broń. Jeśli nie mogła posłużyć się nią w celu zapewnienia sobie osobistego szczęścia, użyje jej, by zdobyć szturmem towarzystwo.

Osobiste szczęście. Czyli serce męża. Wstrzymała oddech. Czyżby naprawdę próbowała sięgnąć po gwiazdkę z nieba? Lecz skoro go kochała?

Badała umysłem swe uczucia jak ślepiec bada nowy i nieznany obiekt. Tak, chyba go kochała. Cała ta troska, czułość, pragnienie, by walczyć o męża i jego szczęście, wszystko świadczyło o miłości.

Ktoś zapukał do drzwi i w sypialni pojawiła się pokojówka z suknią.

- Obrąbek nie trzyma się zbyt dobrze, milady -ostrzegła. - Proszę więc uważać, aby o nic nie zaczepić.

Wsunęła suknię Serenie przez głowę i zapięła guziczki z tyłu.

- Długość jest teraz w sam raz. Ojej, ależ pięknie pani wygląda!

Serena spojrzała w lustro i przekonała się, że pokojówka mówi prawdę.

Złotawy odcień żółci współgrał z jej karnacją, czyniąc skórę delikatniejszą, a barwę włosów bardziej nasyconą. Suknia miała co prawda spory dekolt, w przeciwieństwie jednak do strojów, które kupował jej Matthew, jego głębokość nie przekraczała granic przyzwoitości.

Pokojówka szybko zawiązała brązowy szal wokół podniesionej talii i udrapowała jego końce na jednym z boków. Serena założyła topazowy naszyjnik oraz kolczyki, bransoletkę, a także ozdoby z kości słoniowej, które przysłała Beth: rzeźbioną bransoletę na ramię oraz solidną szpilę, której użyła, by umocować szal. Pokojówka przyniosła też pasującą do sukni pelerynę z aksamitu barwy kości słoniowej z żółtą jedwabną podszewką. Serena zdawała sobie sprawę, iż wygląda w każdym calu jak typowa salonowa piękność. Po raz pierwszy w dorosłym życiu w jej stroju nie było niczego podejrzanie wyzywającego.

Odprawiła pokojówkę, dziękując jej serdecznie, a potem skropiła się perfumami, które kupił dla niej Francis. Czy spodoba mu się mój wygląd, pomyślała.

Nowo odkryta świadomość, iż jest zakochana uczyniła ją bardziej wrażliwą, toteż miękki jedwab zdawał się ocierać jej skórę, a fryzura ciążyła. Oddychała łapczywie niczym poznający świat noworodek, jeden bolesny haust za drugim. Niemal obawiała się pokazać Francisowi, jak święty mógł obawiać się spojrzenia w twarz Bogu...

W końcu zebrała się na odwagę i zapukała do łączących sypialnie drzwi.

Otworzył, odziany w ciemny strój wieczorowy, śnieżnobiałą koszulę oraz dyskretną biżuterię. Lokaja nigdzie nie było widać. Na widok żony otworzył usta i cicho westchnął.

- Jesteś bardzo piękna - powiedział, a jego spojrzenie potwierdzało, że mówi prawdę. Poza podziwem dostrzegła w nim też jednak bolesną tęsknotę.

- Ale czy wyglądam odpowiednio? - dopytywała się.

- Tak, oczywiście. Będziesz towarzyską sensacją. -Uniósł jej brodę i pocałował delikatnie w usta. Dotyk jego palca i warg palił niczym płomień. - Nie martw się. Mając przy sobie Zabijaki, jesteś niezwyciężona niczym Wellington.

Zacisnęła dłonie na ramionach męża, pragnąc przedłużyć pocałunek, on jednak delikatnie się uwolnił.

- Nie wolno nam zburzyć ci piórek, prawda? Gdy wychodził z pokoju, Serena wiedziała już, że poniosła klęskę: nie w towarzystwie, ale próbując zdobyć serce męża.

Teściowa już na nich czekała, odziana w elegancką, ciemnoniebieską toaletę. Ze swoją smukłą budową i delikatnym kośćcem wydawała się tak krucha, że Serena poczuła się przy niej niemal pospolita. Wyglądało jednak na to, że hrabina stara się być wobec synowej miła. Skomplementowała strój oraz fryzurę Sereny i przez całą drogę do Belcraven House prowadziła z nią konwersację. Najwidoczniej uznała, że zrobi dla syna wszystko, co będzie mogła.

W tym punkcie nasze dążenia są zbieżne, droga pani, pomyślała Serena. Z rozmysłem odsunęła myśl o nowo odkrytej wiedzy na temat swych uczuć i skupiła się na zadaniu, które ją czekało.

Kiedy dotarli na miejsce, przekonała się, że poza nimi dwiema w kolacji będą uczestniczyły jeszcze cztery damy.

Sir Stephen Ball przyprowadził swoją siostrę Fanny, pełną życia i wielce szanowaną sawantkę. Con Somerford, wicehrabia Amleigh, pojawił się w towarzystwie kuzynki, lady Rachel Ibbotson-French, której mąż, ceniony dyplomata, załatwiał właśnie jakieś sprawy wagi państwowej we Włoszech. Lady Rachel była też członkiem wpływowej rodziny Greville.

Ku radości Sereny była tu też Arabella. Przyprowadziła z sobą przyjaciółkę Maud, która okazała się przerażającą i wspaniałą hrabiną wdową Cawle. Hrabinę znali ze słyszenia wszyscy, nawet Serena. Ze swej rezydencji przy Albemarle Street - której nie przekazała, jak było w zwyczaju, synowi i jego żonie -od blisko trzydziestu lat władała londyńskim towarzystwem. Nie wydawała wielkich rautów, nie patronowała zbieraniu funduszy ani balom w operze. Po prostu obserwowała i od czasu do czasu wydawała sądy.

Zważywszy na reputację hrabiny, Serena spodziewała się zobaczyć staruchę, tymczasem lady Cawle była przystojną kobietą o pełnej figurze. Podobnie jak Arabella, musiała dobiegać sześćdziesiątki, lecz gładka skóra i duże oczy sprawiały, że wyglądała młodziej. Z pewnością nie była też modnisią. Siedząc, zajmowała całą sofę, gdyż upierała się nosić suknie o obfitych spódnicach, modne w czasach jej młodości, z talią we właściwym miejscu. Na dzisiejszą okazję wybrała suknię szałwiowozieloną, przybraną czarną jedwabną krezą.

Gdy przedstawiono jej Serenę, ledwie skinęła głową, lecz spojrzeniu jej zwodniczo sennych oczu nic nie umykało. Serce uciekło Serenie w pięty. Nie wierzyła, że ta kobieta zechce ją poprzeć.

Podczas posiłku hrabina ją ignorowała, poświęcając całą uwagę markizowi Arden, który bezwstydnie z nią flirtował. Pomimo różnicy wieku jakoś nie wydawało się to żałosne, a zdaniem Beth, było wręcz zabawne. Serena zastanawiała się, co by czuła, gdyby to Francis flirtował z każdą napotkaną kobietą. Podejrzewała, że byłaby po prostu wściekła. Co zdawało się świadczyć, że w głębi duszy była wiejską gąską. Cieszyła się, że posadzono ją pomiędzy Francisem a Milesem, nawet jeśli ciężar prowadzenia rozmowy przypadł głównie Irlandczykowi. Wieczór przebiegał jednak w napiętej atmosferze i Francis na pewno się tym martwił.

Gdy panie odeszły od stołu, pozostawiając mężczyzn przy cygarach i porto, Serena uznała, że skończył się czas spokoju. I miała rację, gdyż wkrótce hrabina wezwała ją do siebie.

- Siadaj, dziewczyno - powiedziała tonem do złudzenia przypominającym Arabellę. - Zatem jesteś dobrze wytrenowaną żoną Rivertona.

Serena spłonęła rumieńcem, po czym zerwała się z krzesła, gotowa odejść.

Lady Cawle nawet nie mrugnęła.

- Ucieknij, a umyję od ciebie ręce.

Jej słowa wisiały przez chwilę w powietrzu, wreszcie Serena zaczerpnęła głęboko tchu i opadła z powrotem na krzesło.

- Dobrze - stwierdziła księżna na pozór bez zainteresowania. - Szkoda, że jesteś tak piękna. Ludzie będą myśleli o tobie jak najgorzej. To powszechne dążenie, doszukiwać się w pięknej kobiecie wad, jeśli nie urody, to charakteru.

- I może będą mieli rację - zauważyła Serena.

- Doprawdy?

Serena spojrzała na kobietę, która emanowała chłodem marmurowego posągu.

- Co ma pani na myśli?

- Zrobiła pani coś, czego teraz się pani wstydzi, lady Middlethorpe?

Serena wiedziała, że powinna skłamać, jednak wspomnienie nocy w domu Postów stanęło jej przed oczami niczym odciśnięty na czole symbol grzechu. Spuściła głowę.

-Tak.

Ku zdziwieniu Sereny hrabina parsknęła śmiechem.

- Mam nadzieję. I tak bym ci nie uwierzyła, gdybyś powiedziała „nie". Ale czy wstydzisz się swojego życia? Nie mam na myśli tego, co ci się przydarzyło, ale wybory, których sama dokonałaś.

Serena zmarszczyła brwi i po chwilowym zastanowieniu odparła:

- Nie. Teraz, gdy jestem starsza i mądrzejsza, wiele z pewnością bym zmieniła, lecz zawsze starałam się postępować najlepiej jak mogłam.

- Dobrze. Mam słabość do młodego Middlethorpe'a. Gdyby dano mi szanse, zapobiegłabym temu małżeństwu, lecz skoro nie ma już odwrotu, postaram się wam pomóc. Ty, dziewczyno, odegrasz swoją rolę, wierząc w to, że nie jesteś gorsza od innych. Zwłaszcza że po większej części jest to prawda. Jeśli stchórzysz, nie będę chciała mieć z tobą więcej do czynienia. Zrozumiałaś?

- Tak - odparła Serena, nieco oszołomiona. -Lecz jeśli... ?

- Nie ma żadnego Jeśli". Żadnego „ale". Gdy będą ci się przyglądać, nie spuszczaj wzroku i nawet nie mrugnij. Mężczyźni nie dokonują szarży, nie wierząc w zwycięstwo. Nie popełnij błędu, gdyż jest to szturm.

Wymierzone strzelby. Waterloo. Szarża kawaleryjska.

- Ludzie giną podczas szarży - zauważyła.

- To prawda - zgodziła się z nią hrabina bez cienia współczucia czy wahania.

- Byłaby pani doskonałym generałem - stwierdziła Serena i nie był to w pełni komplement.

- Tak sądzę. Jestem wystarczająco bezlitosna. Ty zaś zupełnie byś się do tego nie nadawała. Lecz jeśli choć trochę znam się na ludziach, możesz być dobrą żoną i matką, jeżeli da ci się szansę. Dobrze, że nie ubierasz się wyzywająco, gdyż to kobiety musimy do ciebie przekonać. Ich mężowie będą po prostu zazdrościć Middlethorpe'owi, a to uczyni sprawę jeszcze trudniejszą. Jesteś tym, czego pragnie każdy mężczyzna. Przyzwoitą kobietą, która potrafi w łóżku być dziwką.

- Nie jestem...

- Którą z nich? Serena z żalem umilkła.

Hrabina mierzyła ją spojrzeniem, które nie było już ani trochę senne.

- Jesteś gotowa szturmem zdobyć towarzystwo, młoda damo?

Serena odczuwała pokusę, aby powiedzieć wiedźmie, iż może iść do diabła, odparła jednak tylko:

-Tak.

- Lady Arden - zawołała hrabina przez pokój. -Udam się teraz do teatru.

Serena została tym samym odprawiona. Umknęła, by usiąść obok lady Rachel. Z ust kobiety wypływał nieustający potok towarzyskich banałów, co Serena uznała za bardzo przydatną umiejętność. Gdy słowa przepływały obok niej, zastanawiała się nad tym, co powiedziała hrabina. Przyzwoita kobieta, która potrafi w łóżku być dziwką. Słowa te doskonale ją opisywały, lecz w takim razie, co z Francisem? Nie była pewna, czy uważa ją za przyzwoitą kobietę, nie wydawał się także pragnąć, aby zachowywała się jak dziwka.

Po chwili podeszła do nich Arabella i odciągnęła Serenę na bok.

- Jak sobie radzisz, moja droga? Wyglądasz wspaniale. Domyślam się, że stawiłaś czoło Maud. To dobrze. Przerażanie ludzi ją bawi.

- Uważam, że mogłaby zrobić ze swoim życiem coś lepszego.

- Ciii... Nie pokazuj pazurków, kochanie. Maud pracuje dość ciężko, stojąc na straży towarzystwa. Nie zawraca sobie przy tym głowy większością uganiającego się za taką czy inną modą tłumu, ale ma oko na obrzeża. A towarzystwo na nią. Wiele wartościowych osób zrobiło dzięki niej karierę w wyższych sferach, a wielu łajdaków zostało z nich wykluczonych. Jest w stanie wywęszyć zło oraz zepsucie niczym myśliwski pies zapach zwierzyny.

Serena zerknęła, zaintrygowana, na hrabinę, która przecież ją zaakceptowała.

- To niezwykła kobieta - przyznała. - Lecz dziwi mnie, że aż tak się przyjaźnicie.

- Doprawdy? Kobiety znajdują własną drogę, by stawić czoło życiu. Ja zrezygnowałam z mężczyzn. Maud wolała ich wykorzystywać. W głębi duszy jesteśmy jednak do siebie podobne. Oczywiście, ona zawsze była ładna, a ja nie, co wpłynęło zapewne na nasze wybory.

Serena spojrzała na towarzyszkę, zaciekawiona. Czy Arabella wolałaby wyjść za mąż? Nic nie było widać tak proste, jak na to wyglądało. Czyniło to życie trudniejszym.

Wkrótce dołączyli do nich panowie i razem udali się do teatru Drury Lane. Jechali powozem, wszyscy poza hrabiną, która niezmiennie posługiwała się lektyką, zatrudniając własnych tragarzy. Co więcej, ponieważ w powietrzu unosiła się wilgoć, poleciła, aby lektykę podstawiono pod same drzwi.

W teatrze ósemka gości zasiadła w chwale książęcej loży, podczas gdy Miles, Felicity, Fanny i Stephen Ball zajęli miejsca na galerii, gotowi wysłuchać najnowszych plotek, by potem je rozpowszechnić.

Oczywiście, wiele spojrzeń kierowało się ku loży, gdyż choć nie był to szczyt sezonu, w teatrze zjawiło się sporo widzów, zaś osoby zasiadające w loży książęcej musiały budzić zainteresowanie, zwłaszcza kiedy rozniosło się, że dwoje z nich to markiz i markiza we własnych osobach. Beth odgrywała swoją rolę, przystrojona we wspaniałą tiarę i naszyjnik z diamentów.

Obecność hrabiny Cawle także zwracała uwagę, wywołując liczne szepty.

Serena spostrzegła, że wiele spojrzeń kieruje się ku niej, gdyż była osobą nieznaną. Francis usiadł tuż obok i poświęcał jej tyle uwagi, że prawda musiała być oczywista dla wszystkich. Serena uniosła wysoko brodę i uśmiechała się do męża, do każdego, kto ją zagadnął, a także do publiczności. I choć bolała ją twarz, nie przestała uśmiechać się przez cały wieczór. Uznała jednak, że przedstawienie znacznie bardziej by ją bawiło, gdyby mogła choć trochę się odprężyć.

Podczas antraktów Serena, Beth, Francis i Lucien wychodzili z loży. Serena przechadzała się pod ramię z Beth, jak na przyjaciółki przystało. Co chwilę kogoś jej przedstawiano, ruszali jednak dalej, nim przedstawiona osoba miała szansę o cokolwiek zapytać.

W spojrzeniach, którymi obrzucano Serenę, można było dopatrzyć się ciekawości, czasami podziwu, od czasu do czasu zazdrości. Nie były jednak podejrzliwe.

Ogólnie rzecz biorąc, impreza nie okazała się aż tak męcząca, jak się Serena obawiała, mimo to pod koniec przedstawienia poczuła się naprawdę znużona.

Po teatrze markiz zabrał wszystkich na kolację do modnej restauracji Emile's, gdzie kolejne osoby zatrzymywały się przy ich stoliku, by zostać przedstawionymi Serenie. Wybór wspierających ją dam okazał się po prostu genialny. Intelektualiści podchodzili, by przywitać się z Fanny, dyplomaci oraz członkowie rządu ze względu na lady Rachel, a członkowie modnego towarzystwa, by choć otrzeć się o markiza i jego małżonkę.

Serena nie przestawała się uśmiechać, choć wydawało się jej, że uśmiech ten coraz bardziej przypomina grymas. Zauważyła jednak, że choć przyglądano się jej z podziwem, a Francisowi z zaciekawieniem, najwidoczniej nikt nie zdawał sobie sprawy, iż ma do czynienia z wdową po Rozpustnym Rivertonie.

Na razie.

Bez ustanku rozglądała się po sali, szukając w tłumie znajomej twarzy, lecz nie spostrzegła nikogo, kto znałby ją jako żonę Matthew. Może Beth miała rację i kumple jej męża po prostu nie obracali się w tych kręgach. Lecz w końcu Francis będzie zmuszony zamieścić w gazetach zawiadomienie o ślubie, a wtedy wszyscy ci uśmiechający się ludzie dowiedzą się, kim jest Serena. A raczej kim była.

Tak bardzo się tym martwiła, że odważyła się wspomnieć o swoich obawach hrabinie, gdy się żegnały.

- Nie, moja droga - odparła hrabina uprzejmie. -Powstaną, oczywiście, plotki, jednak dopóki będziesz zachowywała się tak jak dziś wieczorem, nikt nie ośmieli się sprawiać kłopotów. Widzisz, oni już cię zaakceptowali i teraz nie zechcą przyznać się do błędu. Poza tym każdy, kto zechciałby spowodować problemy, ryzykowałby, iż narazi się wielu wpływowym osobom, w tym mnie.

Serena, wiedziona impulsem, pocałowała upudrowany policzek starszej damy. Zaskoczyło to hrabinę, lecz zaraz się roześmiała.

- Potrafię zrozumieć, dlaczego Arabella aż tak cię polubiła. Bądź dobra dla Middlethorpe'a.

Wydawszy to polecenie, wsiadła do lektyki i oddaliła się.

Serena z przyjemnością okazałaby dobroć Middle-thorpe'owi, gdyby tylko dał jej po temu szansę.

Podczas gdy inni zdawali się być podniesieni na duchu z powodu sukcesu, Serena cieszyła się po prostu, że udało jej się przetrwać. Tym razem. Jutro wszystko zacznie się od nowa.

Kiedy o trzeciej nad ranem znaleźli się wreszcie w domu, Francis odprowadził żonę do jej sypialni.

- Chyba wszystko poszło dobrze - powiedział.

- Mam nadzieję.

Ku swemu zażenowaniu ziewnęła. Lecz czego można się było spodziewać? Nie zwykła kłaść się o tej porze.

- Jesteś zmęczona. Jutro z pewnością Beth spróbuje pokazać cię w tak wielu miejscach, jak tylko będzie to możliwe. Nie rób niczego, na co nie będziesz miała ochoty.

- Nie przeszkadza mi to.

Choć starał się nad sobą panować, wyczuwało się pomiędzy nimi dziwne wibracje. Głowa i serce Sereny pragnęły, by się z nią kochał, lecz ciało łaknęło jedynie snu.

Wszedł do pokoju i ujął jej dłonie w swoje. Uświadomiła sobie, iż nieco drżą. Miała wrażenie, że chce powiedzieć coś ważnego, lecz tylko uniósł jej dłonie i musnął je wargami.

- Spij dobrze, moja droga.

A potem wyszedł.

Serena spojrzała na wielkie łóżko, w którym miała znowu spać sama. Była zmęczona i nie w nastroju do seksu, miło byłoby jednak dzielić je z Francisem.

Tymczasem Francis poszedł do swego pokoju i znowu się upił. Był pewien, że rada Blanche okazałaby się dobra, nie mógł się jednak zmusić, by napastować zmęczoną kobietę. Jutro. Może odwiedzi ją z rana. Tak, pomyślał, nalewając sobie kolejną brandy. Rankiem. Serena w blasku słońca, z rozpuszczonymi włosami...

Lecz kiedy się obudził, było popołudnie, on zaś czuł się gorzej niż poprzedniego dnia. Wytężając nadwątloną alkoholem pamięć, uświadomił sobie, że lokaj musiał położyć go do łóżka. Jęknął, i nie było to spowodowane wyłącznie bólem głowy.

Jak tak dalej pójdzie, wkrótce zostanie z niego wrak.

Dobrze, że Serena zdążyła już wyjść z domu, z pewnością w towarzystwie Beth.

Rozdział 14

Serena szybko dowiedziała się, że przeczucie Francisa było słuszne. Szturm mający na celu wprowadzenie jej do towarzystwa miał trwać dalej, tyle że prowadzony innymi, zdecydowanie kobiecymi metodami.

Obudziła się o nieprzyzwoitej godzinie jedenastej i zjadła śniadanie w łóżku. Wraz z tacą przyniesiono informację, iż Beth wpadnie po nią w południe.

Najpierw udały się do Belcraven House, przejrzeć garderobę Beth. Obfitość zgromadzonych strojów zadziwiła Serenę. Zgodziła się przyjąć jeszcze kilka sukien.

Po lunchu złożyły poranną wizytę hrabinie, ta zaś raczyła poświęcić im całe dwadzieścia minut swego cennego czasu. Poza nimi było tam też kilka innych dam. Nikt nie kwestionował obecności Sereny. Z drugiej strony lady Cawle, Arabella i Beth skutecznie uniemożliwiały komukolwiek wypytywanie Sereny.

Potem udały się do Hookhama, gdzie buszowały pomiędzy półkami i - niemal przypadkowo - natknęły się na sporo osób chcących poznać nową lady Middlethorpe.

Serena przekonała się, że opieka Beth prawie gwarantuje wejście w kręgi londyńskiego towarzystwa. Nikt nie ryzykowałby bez potrzeby urażenia przyszłej księżnej Belcraven.

Kiedy jechały do cukierni Guntera, wspomniała o tym przyjaciółce.

- Masz rację - odparła Beth. - I choć nadal nie podoba mi się władza, jaką daje tytuł, doszłam do wniosku, że nienawidzenie jej przypomina nienawidzenie wiatru za to, że wieje. Lepiej znaleźć sposób, by wykorzystać tę władzę i uczynić coś dobrego.

Umówiły się z lady Rachel w cukierni, ona zaś przyprowadziła jako eskortę swego brata, sir Jeffreya Greville'a. Błyskotliwy dżentelmen zdawał się znać połowę Londynu, zostały więc przedstawione kolejnym, liczącym się osobom.

Kiedy stanęły w końcu na chodniku, Serena potrząsnęła lekko głową.

- Chyba poznałam już cały Londyn!

- Niezupełnie. Lecz sporą jego część - przyznała Beth, rozglądając się po zatłoczonej okolicy. - Tę, która się liczy. Ileż tu dzisiaj ludzi! Spójrz, powóz utknął w dole ulicy, widocznie woźnica nie był w stanie podjechać bliżej. To po prostu okropne, ale będziemy musiały użyć nóg!

Uśmiechnęły się do siebie i ruszyły w stronę opatrzonego herbem pojazdu. Zaniepokojony lokaj Beth pośpieszył, by zapewnić im eskortę.

- Jakbyśmy - wymamrotała Beth - mogły zostać zaatakowane na tych paru nędznych metrach zatłoczonego chodnika...

Niełatwo było jednak się poruszać, gdyż ładna pogoda wywabiła z domów wiele dam i dżentelmenów, pragnących nie tyle poczynić zakupy, co spotkać znajomych i pogawędzić. Tłok powiększali jeszcze służący, wysłani w celu załatwienia sprawunków.

Ze składu towarów tekstylnych wyszły na ulicę dwie kobiety. Beth i Serena zatrzymały się, by je przepuścić, a wtedy starsza z dam powitała je z miłym uśmiechem:

- Lady Arden. Trochę tu dzisiaj tłoczno, czyż nie?

- Rzeczywiście, księżno. Przedwczesny przebłysk wiosennej pogody sprawił, że zachowujemy się niczym zające na wiosnę...

Nagle w tonie Beth coś się zmieniło. Serena spojrzała na nią, zastanawiając się, czy przyjaciółka źle się nie poczuła.

- Beth..? - spytała.

Księżna spoglądała to na jedną, to na drugą z nich, umiarkowanie zaciekawiona. Księżna... czego właściwie? Starszej damie towarzyszyła młodsza, zawdzięczająca dobrą prezencję głównie aurze godności i opanowania.

- Nie sądzę, byś znała moją młodszą córkę, lady Arden - powiedziała w końcu księżna, by przerwać niezręczne milczenie. - Anne, ukłoń się markizie, kochanie. Biedna Anne nie czuła się ostatnio zbyt dobrze. Zamierzamy spędzić kilka tygodni w Bath.

- Z pewnością pobyt tam okaże się przyjemny, lady Anne - powiedziała Beth nadal tym dziwnie napiętym głosem.

Serena usłyszała, jak przyjaciółka wzdycha, by zaraz powiedzieć:

- Czy mogę przedstawić moją towarzyszkę, lady Middlethorpe?

Twarz Anne pobielała i Serena wreszcie domyśliła się prawdy. Ta ładna, pełna godności młoda kobieta to nikt inny jak ta lady Anne. Wydawała się krucha, gdyż była drobna, o jasnoblond włosach, szok zaś sprawił, że wydawała się jeszcze bardziej delikatna.

Nie minęło jednak wiele czasu, a rumieniec zażenowania zastąpił bladość.

Serena poczuła, że też się czerwieni.

Podobnie jak księżna, tylko że u niej reakcja ta spowodowana była bez wątpienia gniewem. Jeszcze chwila i rozegra się tutaj doprawdy okropna scena. Serena zastanawiała się rozpaczliwie, jak powinna się zachować. Po prostu odejść? Przeprosić? Lady Anne, bardzo mi przykro, że ukradłam pani narzeczonego...

A potem lady Anne wyciągnęła okrytą rękawiczką dłoń.

- Miło mi panią poznać, lady Middlethorpe. Zostało to powiedziane tonem nieco drewnianym, lecz powiedziane zostało.

Serena z wdzięcznością dotknęła podanej sobie dłoni:

- Mnie także, lady Anne. Mam nadzieję, że spodoba się pani w Bath.

Lady Anne uśmiechnęła się z przymusem.

- Nie sądzę, by smakowały mi tamtejsze wody. - Rozejrzała się z wahaniem dookoła. - Obawiam się, że blokujemy chodnik.

Księżna wróciła nagle do życia i skinęła lekko głową.

- Lady Middlethorpe. Lady Arden.

Porwała córkę i niemal wepchnęła do powozu, nie na tyle szybko jednak, by Serena nie zauważyła, że lady Anne lekko, acz zauważalnie utyka. Nie wiedzieć czemu, czyniło to całą sprawę jeszcze gorszą.

- Tak mi przykro... - powiedziały jednocześnie, wymieniając pełne grozy spojrzenia.

Ruszyły dalej ku powozowi. Serenie zbierało się na płacz, wiedziała jednak, iż nie wolno jej rozpłakać się na środku ruchliwej ulicy. Już i tak czuła się, jakby wszyscy dookoła byli świadkami tej sceny, choć nic nie wskazywało, że ktokolwiek zwrócił na nie uwagę.

- Co za okropna sytuacja - wymamrotała Beth nieco drżącym głosem. - Ale, prawdę mówiąc, co mogłyśmy zrobić?

Z ulgą wsiadły do powozu.

- Nic, jak przypuszczam - westchnęła Serena, przełykając łzy. - Lady Anne wydaje się bardzo miła.

- Z pewnością zachowała się bez zarzutu - przyznała Beth.

Serena pociągnęła nosem.

- Rozumiem, dlaczego... Francis... ją adorował. Beth ujęła dłonie przyjaciółki.

- Natychmiast przestań! Gdyby Francis naprawdę pragnął poślubić Anne, nie poszedłby z tobą do łóżka.

Serena ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się. Beth poleciła woźnicy, by odwiózł je na Hertford Street. W domu natychmiast natknęły się na Francisa.

- Co się stało? - zapytał, widząc, że Beth obejmuje opiekuńczym gestem jego żonę.

- Natknęłyśmy się na księżnę Arran i lady Anne. Francis zbladł.

- Tu, w mieście?

- Nie pojechałyśmy przecież do Wiltshire, na miłość boską! - odpaliła Beth.

- Nie warcz na mnie. Objął Serenę i mocno przytulił.

- I co się wydarzyło?

- Nic - odparła Serena, próbując uwolnić się z uścisku, na który nie zasługiwała. I który ukradła lepszej od siebie kobiecie...

Ignorując Beth, wziął żonę na ręce i zaniósł do sypialni. Tam położył ją na łóżku i delikatnie zdjął jej kapelusz.

- Co się wydarzyło? - zapytał ponownie. - Nie byłabyś tak zdenerwowana bez powodu.

Serena usiadła, znużona, na łóżku. Znalazła chusteczkę i wydmuchała nos.

- Naprawdę, nic takiego. Wszystkie zachowałyśmy się niewiarygodnie poprawnie. Lady Anne znalazła sposób, by złagodzić tę okropną sytuację.

- Tak, to do niej podobne.

Serena wydmuchała ponownie nos, by ukryć przypływ niegodnej irytacji. To lady Anne, nie takie żałosne i godne politowania stworzenie jak ona, byłaby dla Francisa idealną żoną.

Uwolnił ją od przemoczonej chusteczki i otarł wilgotne oczy swoją, suchą.

- Przynajmniej zachowałyście się jak należy, zatem najgorsze już za nami. Na szczęście takie wydarzenia mogą mieć miejsce tylko raz. Potem, gdy sprawa przycichnie, będzie łatwiej.

- Ale ty chciałeś ożenić się z nią! - wymknęło się Serenie mimo woli.

Nie zaprzeczył.

- Teraz to już przeszłość. Na dziś, jeśli czujesz się na siłach, zaplanowano wyprawę do cyrku, potem zaś ma odbyć się wieczorek muzyczny u lady Cowper. Jedno i drugie powinno podnieść cię na duchu. Jutro Lucien i Beth wydają przyjęcie. I, jeśli będziemy mieli szczęście, na tym się skończy.

Na samą myśl o jakże męczącej karuzeli wydarzeń towarzyskich poczuła, że ogarnia ją bezgraniczne znużenie. Ton Francisa świadczył zaś o tym, że i dla niego wszystko to było dość okropne. Nie zaprotestowała jednak, lecz wstała z łóżka i zdjęła żakiet. A kiedy się odwróciła, spostrzegła, że Francis patrzy na nią w sposób, który doskonale rozpoznawała. I powitała z chęcią.

Po chwili, zmieszana, uświadomiła sobie, iż Francis nie zamierza zaspokoić pożądania. Czyżby nie wiedział, że gotowa jest mu służyć?

Jak mogłaby go zachęcić, nie wydając się zbyt śmiałą?

Przez chwilę stali nieruchomo, a potem Serena ujęła dłoń męża i przyłożyła ją sobie do piersi. Spoczywała tam niczym schwytane w potrzask zwierzątko, lecz nagle się poruszyła, a palce zaczęły delikatnie ugniatać pierś. Francis przysunął się do żony, lecz tylko na chwilę.

- Nie chcesz mnie? - spytała. Widziała przecież, że jest inaczej.

Francis zacisnął szczęki, a potem powiedział, dosyć ochryple:

- Prawdę mówiąc, wolałbym raczej cię wymasować.

- Wymasować?

- Tak.

Rumieniec zabarwił mu policzki. Starał się na nią nie patrzeć. Nie wiedziała, co o tym sądzić. Czy to jakiś eufemizm? Na określenie czego właściwie? Postanowiła jednak, iż pozwoli mu na wszystko i nie będzie się skarżyć.

- Jeśli tego właśnie chcesz - powiedziała. - Co mam robić?

- Rozbierz się.

Ruszył ku niej gwałtownie, bez zwykłego wdzięku.

- Pozwól, że ci pomogę.

Obrócił ją i zaczął rozpinać guziki, choć nie szło mu zbyt dobrze. Razem zdjęli suknię, gorset, halki i koszulę tak, że została jedynie w bawełnianych pończochach i majtkach. Nagość jej nie żenowała, czuła się jednak nieco bezbronna, toteż z uwagą przyglądała się mężowi. Był poważny jak znawca studiujący posąg, lecz jego spojrzenie paliło jej skórę niczym ogień.

- Jesteś taka doskonała - powiedział cicho, ale się nie poruszył.

- Cieszę się, że ci się podobam.

Czego byś chciał? Przecież widzę, że jesteś podniecony. Chcesz, bym uklękła i wzięła do ust twoją męskość? Lub położyła się na biurku, byś mógł wziąć mnie od tyłu? Chcesz mnie związać? Powiedz, czego pragniesz!

- Czy mam się zupełnie rozebrać? - spytała w końcu.

- Nie. Jeszcze nie.

Poruszył się, lecz tylko po to, by delikatnie wyjąć jej szpilki z włosów i przeczesać sploty palcami. Dotyk jego dłoni na wrażliwej skórze głowy sprawił, że aż zamknęła usta z przyjemności. Pogładził jej włosy, a potem przełożył je z pleców w przód tak, by zakrywały obojczyk i sięgały do piersi. Skóra na ciele piekła ją, domagając się pieszczoty.

Spoglądała na niego, zdziwiona. Uniósł do ust garść jej włosów i pocałował.

Mimo woli przyciągnął ją przy tym bliżej siebie i czubki jej piersi naparły na wełniany żakiet. Szorstkość materiału sprawiła, że aż zabrakło jej tchu. A kiedy uniósł głowę znad jej włosów, jego usta znalazły się tuż koło jej ust. Zbliżały się, zbliżały... a potem oddaliły.

Serena przypomniała sobie, iż powiedziała kiedyś, że nie lubi być całowana. Chwyciła go więc za rękaw żakietu i poprosiła:

- Pocałuj mnie, Francisie. Chciałabym, żebyś mnie pocałował...

Pozwolił, by go do siebie przyciągnęła, a potem wsunął dłoń pod włosy na karku żony. Jego usta zbliżyły się znów do jej ust, a opuszczone powieki przesłoniły żar w oczach.

Był delikatny. Zbyt delikatny. Jego usta ledwie muskały jej wargi, choć czuła, że z trudem powstrzymuje namiętność.

Wyciągnęła ramiona, objęła go za szyję i przyciągnęła bliżej, pogłębiając pocałunek. Przez chwilę sądziła, że się odsunie, lecz potem ich usta złączyły się na jeden rozkoszny moment...

Nagle ją wypuścił.

- Wystarczy - powiedział ze sztuczną wesołością w głosie. - Połóż się. Chciałbym zdjąć z ciebie resztę ubrania.

Serena poczuła się rozczarowana, nie traciła jednak nadziei. Posłusznie ułożyła się na plecach.

Zręcznie zsunął jej ozdobione wstążkami majtki, a potem pończochy. W dotyku jego dłoni nie było jednak nic erotycznego. Prawdę mówiąc, gdyby tylko było to możliwe, najchętniej w ogóle by jej nie dotykał. O co tu, u licha, chodzi?

Wodził po niej spojrzeniem, ona zaś widziała, jak ciężko oddycha. Potrzebował jej tak bardzo, że w końcu nie mogła już tego znieść. Uniosła zapraszającym gestem dłoń. Francis zmarszczył brwi, odwrócił się i sięgnął po duży lniany ręcznik.

- Połóż się na tym. Nie chcemy przecież zabrudzić kapy.

Wszystko starannie zaplanował, pomyślała Serena. Ciekawe, czemu po prostu nie położyli się do łóżka. Chyba że mówiąc o zabrudzeniu, ma na myśli coś bardziej niemiłego, niż mi się zdawało, pomyślała, zaniepokojona.

- Doskonale - rzekł. - Kładź się. Zaraz wracam. Po czym wyszedł.

Przez chwilę patrzyła w ślad za nim, a potem położyła się posłusznie na brzuchu. Czuła się jednak mocno niepewnie. Doświadczenie podpowiadało jej, że jeśli mężczyzna zbliża się do niej od tyłu, zwykle oznacza to nieprzyjemności. Po co on poszedł? Wsparła głowę na ramionach, próbując nie myśleć o pejczach.

Usłyszała, że wraca, i zesztywniała, starając się z odgłosów poznać, co ma się wydarzyć. Nie usłyszała jednak nic poza stukotem kroków. Potem ciche stuknięcie, jakby odstawił butelkę czy filiżankę. Co to może być?

Dotknął jej i Serena bezwiednie się skrzywiła. Zaraz jednak uświadomiła sobie, że jest to czuły dotyk, ciepły, delikatny, choć dziwnie śliski. Chętnie odwróciłaby się, aby na niego spojrzeć, ale przycisnął ją do materaca, odsunął włosy z pleców i zaczął pocierać kark dłońmi nasmarowanymi olejkiem.

Masaż. Ni mniej, ni więcej. Czy cokolwiek innego mogło być aż tak słodkie?

Jego dłonie, silne i nieco szorstkie, dokonywały cudów, przesuwając się wzdłuż kręgosłupa i żeber Sereny. Naciskały, znajdując miejsca, które chciały być uciskane, bądź też głaskały, wygładzając jej skórę, jak żelazko wygładza pomarszczone płótno.

- Czy to przyjemne? - zapytał.

- Boskie - wykrztusiła.

Straciła poczucie czasu, roztapiając się pod dotykiem wprawnych dłoni. Po chwili przesunął je na nogi, a później stopy.

Poczuła, że mąż wchodzi na łóżko i zgina jej nogę tak, by unieść w powietrze stopę. A potem zaczął ją masować, poświęcając uwagę każdej kosteczce, każdemu fragmentowi skóry. Nie sądziła, że to możliwe, lecz zatonęła w przyjemności jeszcze głębiej, roztapiając się w ciepłą kałużę czystej błogości. Usłyszała jakiś dźwięk i uświadomiła sobie, że było to jej własne, pełne zadowolenia westchnienie.

Francis się roześmiał.

Po raz pierwszy usłyszała, aby śmiał się w ten sposób, i sama także się roześmiała, o ile ktoś, kto nie ma już kości ani mięśni może się roześmiać.

W końcu przestał, pozostawiając Serenę absolutnie niezdolną się poruszyć. Zostawił ją na chwilę, wrócił jednak, by wytrzeć olejek z jej pleców i nóg miękkim ręcznikiem. Potem odsunął przykrycie i wtoczył ją pod pościel.

-A teraz odpocznij i bądź gotowa na wieczór.

Przezwyciężając senność, spojrzała na niego z troską. Sądziła, iż masaż zakończy się seksem.

- Ale...

Uciszył ją krótkim pocałunkiem.

- Odpoczywaj.

A potem wyszedł.

Serena nie mogła już dłużej walczyć z sennością. Zasnęła.

Francis umył ręce, czując się jak najświętszy z męczenników i cierpiąc jak oni. Lecz nie żałował swej powściągliwości. Nie w porządku byłoby skłaniać Se-renę do seksu, skoro miała za sobą denerwujące przeżycie, któremu, jak sądził, powinien był w jakiś sposób zapobiec.

Przyznawał, że miał nadzieję, iż masaż doprowadzi do kochania się, jednak Serena stawała się coraz bardziej senna, nie podniecona. Nie wolno mu zapominać, że nosi dziecko i nie jest przyzwyczajona do tak intensywnego życia towarzyskiego. Z drugiej strony, masaż jak najbardziej go podniecił, wzbudzając pożądanie, które wibrowało w nim, prawie niemożliwe do zniesienia. Westchnął. Może w przyszłości lepiej będzie unikać masażu. Przynajmniej do chwili, aż ich małżeństwo stanie się normalne.

Kto to powiedział, że albo się żenisz, albo bez końca płoniesz? Jeśli o niego chodzi, odkąd się ożenił, czuł się tak, jakby bez przerwy przebywał w palenisku.

Opróżnił jednym haustem szklaneczkę brandy, mając nadzieję, że jeden płomień spali inny, a potem spojrzał na puste naczynie. W ten sposób szybko stanie się pijakiem. Zadzwonił na Grisholme'a i polecił mu zabrać alkohol, co ten skwapliwie uczynił.

Zaczął przemierzać niespokojnie sypialnię. To fatalnie, że Serena natknęła się na Anne. Fatalnie dla każdej z nich. Szkoda, że musiał powiedzieć Serenie o Anne, gdyż to ją zraniło. Nie miał jednak wyboru. Musiał przygotować ją na to, co prędzej czy później i tak by się wydarzyło.

Zastanawiał się, czy Anne też się zdenerwowała i czy rozmowa mogłaby tu pomóc. Nie pisywał do Anne, kiedy się do niej zalecał, gdyż nie byłoby to właściwe, a trudno byłoby zaczynać korespondencję właśnie teraz. Sprawy nie przedstawiały się jednak zwyczajnie, a sądząc po tym, co powiedziały Beth i Serena, Anne zachowała się wspaniale. W końcu napisał do swej niedoszłej żony, dziękując jej za uprzejmość i przepraszając za to, jak ją potraktował. Zamknął list, lecz go nie zakleił, i zaadresował kopertę do księżnej.

Ledwie zdążył wysłać pocztę, poinformowano go, że przyszedł Lucien. Francis zszedł zatem na dół.

- Mam wieści na temat twojej zwierzyny - powiedział Lucien, wstając na widok przyjaciela.

- Mojej zwierzyny?

- Ferncliffa. Pamiętasz go?

- Och, tak! Wreszcie!

Przyszło mu na myśl, że mógłby pozbyć się frustracji, przynajmniej częściowo, stając do konfrontacji ze sprawcą wszystkich swoich kłopotów. Lucien przyprowadził z sobą lokaja, który dokonał odkrycia.

- Zatrzymał się u kolegi z lat szkolnych, mieszkającego przy Little George Street w Chelsea, milordzie - powiedział lokaj, gdy go wezwano.

- Czy jest tam teraz? - zapytał Francis.

- Widziałem, jak wchodzi i popędziłem na Marlborough Street, przekazać informację. Było to mniej więcej przed godziną.

Wezwano dorożkę i obaj panowie wsiedli. Lokaj usadowił się na koźle, aby wskazywać woźnicy drogę.

Francis zdążył jeszcze zabrać pistolet i teraz ładował go w dorożce.

- Powiedz szczerze - zapytał Lucien - czy będę musiał powstrzymać cię przed popełnieniem morderstwa?

- Wątpię - odparł Francis, nie dając się sprowokować. - Chcę poznać prawdę i raz na zawsze skończyć z tą sprawą. Mam przez nią dość kłopotów.

- Tak przypuszczam.

Lucien wyciągnął długie nogi i zakołysał się, kiedy dorożka podskoczyła na wybojach.

- Beth nie była w stanie nic zrobić, aby uniknąć dzisiejszego incydentu.

Francis odwrócił się i spojrzał na przyjaciela.

- Wiem o tym. Czyżby się winiła? Niepotrzebnie. Dzięki Bogu, Anne Peckworth odznacza się nie tylko rozsądkiem, ale i wrodzoną uprzejmością.

- Tak - odparł Lucien, zerkając spod oka na Francisa.

- Posłuchaj, Luce - stwierdził Francis niecierpliwie - nie planowałbym poślubić Anne, gdyby nie była miłą dziewczyną. Nie próbuję udawać przed sobą, że jest teraz szczęśliwa, bo uspokoiłoby to moje sumienie.

Lucien uniósł dłoń w geście poddania.

- Dobrze, wystarczy. Jak powiedziałeś, całe szczęście, że nie wywołała sceny. Nikt z nas tego nie potrzebuje.

Powóz zatrzymał się gwałtownie.

Kryjówką Ferncliffa okazał się wysoki, schludnie wyglądający budynek, mieszczący pokoje dla dżentelmenów. Lokajowi powierzono pieczę nad futerałem na pistolet - bez samego pistoletu jednakże -po czym wysłano go, by pilnował tyłów budynku. Francis i Lucien weszli na schodki i zastukali do frontowych drzwi. Otworzył im wysoki, chudy jak patyk mężczyzna.

- Tak, panowie? - zapytał ze staranną dykcją służącego wyższej rangi.

Widać było, że przybyli zrobili na nim wrażenie, nie wydawał się jednak przestraszony.

Francis uświadomił sobie, że nie wiedzą, u kogo zatrzymał się Ferncliff.

- Chcielibyśmy mówić z panem Charlesem Ferncliffem - powiedział zatem.

- Nie mamy lokatora o takim nazwisku - odparł mężczyzna czujnie, przymykając nieco drzwi.

- My jednak wiemy, że się tu zatrzymał, i koniecznie musimy się z nim zobaczyć. To wysoki, rumiany na twarzy mężczyzna w wieku trzydziestu pięciu, czterdziestu lat - upierał się Francis.

Chudzielec zawahał się. Lucien przejął pałeczkę.

- Bądźcie tak dobry, człowieku, i powiedzcie mu, że lord Middlethorpe i markiz Arden chcą się z nim widzieć.

Mężczyzna otwarł szeroko oczy.

- Tak, milordzie. Może by panowie weszli... Zapytam, panowie.

Francis i Lucien nie dotarli jednak dalej niż do wąskiego korytarza. Gospodarz zniknął na schodach. Zobaczyli, że puka do drzwi po prawej stronie podestu.

- Doskonale sobie poradziłeś - zauważył Francis z nutką rozbawienia w głosie.

- Przeklęta pozycja daje czasem pewne korzyści. Przynajmniej wiemy, że rozpoznał go z opisu.

- Zauważyłem.

Po chwili chudzielec wrócił.

- Obawiam się, że nie ma tu żadnego pana Ferncliffa - powiedział nerwowo.

- Zatem kogo dotyczy opis, który rozpoznaliście? - zapytał Francis.

- Eeee... nikogo, panowie. Naprawdę, musieliście się pomylić.

- Nie sądzę.

Francis odepchnął mężczyznę i wbiegł na schody, wyciągając pistolet. Lucien pognał za nim. -Ależ, panowie!

Protesty mężczyzny towarzyszyły im, kiedy zbliżali się do drzwi. Francis zastukał. Ku zdziwieniu obu panów drzwi otworzyły się natychmiast, a na progu stanął pulchny, starszawy służący. Wprowadził ich do środka, obdarzywszy broń Francisa zaledwie jednym znużonym spojrzeniem.

Francis zerknął, zdziwiony, na Luciena. A potem jakiś głos zawołał:

- Wejdźcie, przeklęci nicponie!

- Simmons - wymamrotali obaj, zdumieni, w mgnieniu oka przenosząc się z powrotem w szkolne czasy. Doktor Mortimer Simmons był jednym z najsurowszych wychowawców w Harrow.

Spojrzeli po sobie i zachowując czujność, zbliżyli się do drzwi salonu. Francis wsunął pistolet do kieszeni.

Minęło już prawie osiem lat, odkąd po raz ostatni widzieli doktora Simmonsa. Zawsze był postawny, lecz teraz wydawał się po prostu nabrzmiały. Nawet nie spróbował podnieść się z olbrzymiego fotela, lecz siedział w nim, spoglądając na przybyszy niczym wielka, czerwonolica i zła ropucha.

- Arden i Middlethorpe - prychnął. - Mogłem się domyślić! A gdzie przeklęty Delaney, hę? Czyżby wreszcie źle skończył? Co tu robicie, nachodząc mój dom? O co chodzi? Złoję wam tyłki, bez dwóch zdań!

Francis niemal spodziewał się, że zaraz zostanie wychłostany. Opanował jednak zaskoczenie i powiedział:

- Szukamy pana Ferncliffa. -I co? - zapytał choleryk w fotelu. - Czy daje wam

to prawo, by wdzierać się do czyjegoś domu? To, że należy się do arystokracji, nie oznacza, iż można pozwolić sobie na wszystko, jak nieraz już wam udowodniłem, hultaje!

- Uważam, że on tu jest - nalegał Francis, przezwyciężając chęć, by uciec.

- A nawet jeśli, Middlethorpe? Co wtedy? Przeszukasz dom? Po moim trupie, sir - powiedział, dźgając palcem powietrze. - Po moim trupie! Byliście hultajami już w młodości i z wiekiem nie uległo to poprawie. Nadal przydałoby się wam solidne lanie.

Mężczyzna wyglądał, jakby miał dostać apopleksji. Czerwony na twarzy, uderzał zaciśniętymi w pięści, obrzmiałymi dłońmi w poręcze fotela.

- O co wam chodzi, że prześladujecie tego biedaka? Myślicie, że skoro macie tytuł, możecie wszystkich zastraszać? Skończycie na szubienicy, każdy z was. Kompania Zabijaków! Ha! W samej rzeczy! Wiem, kto dodał senesu do mego kordiału, nie myślcie sobie, że nie! - zakończył triumfalnie, przewiercając ich spojrzeniem.

Na to prawdziwe oskarżenie Francis poczuł, jak ogarnia go podszyte poczuciem winy przerażenie, zmieszane jednak z iście szaleńczym rozbawieniem.

- Wynoście się stąd! - krzyczał tymczasem doktor, wskazując drzwi. - Wynocha, zanim nie potraktuję was, jak na to zasługujecie, szumowiny!

Francis i Lucien wymienili spojrzenia, po czym, przestraszeni, iż mężczyznę lada moment trafi apopleksja, szybko się wycofali.

Na ulicy parsknęli natychmiast zgodnym śmiechem.

- Do licha, trzęsły się pode mną kolana! - zawołał Lucien. - Simmons! Kto by w to uwierzył!

- I ta sprawa z senesem!

Znowu parsknęli śmiechem, nie dbając o to, iż przechodnie zaczynają się im przyglądać. Po chwili atak minął i Francis wsparł się, osłabiony, o poręcz schodów.

- Potrzebowałem tego.

- Śmiechu? - zapytał Lucien, spoglądając na przyjaciela ze zrozumieniem.

- Tak, lecz co z Ferncliffem?

- Odczuwam pokusę, aby powiedzieć: do licha z nim, lecz chyba nie mogę sobie na to pozwolić. Musimy mieć oko na to miejsce. Nie będzie w stanie w nieskończoność się ukrywać. Zostanę tutaj. Ty wracaj i załatw, co trzeba.

- Zgoda.

Lucien zawahał się na chwilę, lecz w końcu powiedział:

- Wiem, że nie jestem Nicholasem, lecz gdybyś chciał o czymś porozmawiać, chętnie posłucham.

Francis tylko się uśmiechnął.

- Dziękuję. Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłem we wtorek.

- Nie ma sprawy. Mogłeś odwiedzić Blanche.

- Ona już mi pomaga - powiedział Francis. Wyprostował się i zapytał: - Nie odpowiadaj, jeśli uznasz pytanie za zbyt osobiste, ale czy ty i Beth robicie sobie czasami masaż?

Lucien uniósł brwi, lecz odpowiedział:

- Tak. Dlaczego pytasz?

- Czy zwykle kończy się to seksem?

- Na ogół.

Francis chciałby jeszcze zapytać, czy masaż zwykle pobudza kobietę, czy raczej wprawia ją w senność, czuł jednak, że i tak zapytał o zbyt wiele.

Lucien wzruszył ramionami i odszedł. Najpierw skierował się na tyły domu, polecić lokajowi, by trwał na posterunku, a potem do miasta, zorganizować ciągły nadzór budynku. Po półgodzinie ktoś zastąpił Francisa, który mógł wrócić do domu.

Nie dało się zaprzeczyć, że gdy tylko przekroczył próg, natychmiast zapragnął kochać się z żoną. Czy nie jestem w stanie myśleć o niczym innym?, zastanawiał się, zirytowany. Pożądanie skłoniło go, by zapukał do drzwi Sereny, lecz zastał ją szykującą się do kolacji. Pokojówka, nadal obecna w sypialni, zdążyła już uczesać panią, a Francis jakoś nie potrafił wyobrazić sobie, że mógłby kochać się z żoną, jeśli nie rozpuści ona swych wspaniałych włosów.

Westchnął i poszedł do swego pokoju, przygotować się na kolejny szturm. Postanowił, że nie będzie więcej się upijał.

Serena dostrzegła spojrzenie Francisa i właściwie je zinterpretowała. Była na siebie zła, że po południu zasnęła. Postanowiła, że pora położyć kres nienormalnej sytuacji. Nie przywykła do mężczyzn, którzy przedkładają potrzeby kobiet ponad własne, i bardzo się jej to podobało. Z drugiej strony, jeśli Francis nadal będzie tak się zachowywał, resztę życia spędzą niczym brat i siostra. Teraz, gdy była pewna, że jej pożąda, dopilnuje, by wiedział, iż będzie w jej łóżku mile widziany.

Spojrzała na zegar. Lecz jeszcze nie teraz. Pora udać się do Pałacu.

Rozdział 15

Popołudnie minęło podobnie do poprzednich, choć wyprawa do cyrku okazała się rozrywką zdecydowanie mniej formalną. Serena denerwowała się tym, iż pośród mieszanej publiczności ktoś może ją rozpoznać, szybko przekonała się jednak, że tego rodzaju rozrywka wydałaby się kumplom Matthew zbyt dziecinna. A kiedy już się odprężyła, przyglądanie się popisom żonglerów, akrobatów i woltyżerów sprawiło jej wiele przyjemności.

Po obiedzie Zabijaki poczęli zabawiać się rozważaniem, czyby nie najechać gromadnie mieszkania starego Simmonsa. Zachowywali się przy tym jak uczniacy, a wizyta w cyrku jeszcze pogorszyła sprawę. Zanim dotarli do rezydencji lady Cowper, Beth musiała nieźle natrzeć im uszu.

- Tak, madame - odparł Lucien i pocałował żonę namiętnie na środku ulicy.

Serena i Francis spojrzeli po sobie, a potem Serena zebrała się na odwagę i przyciągnęła męża do siebie. Objął mocno dłońmi jej talię i pocałował ją, lecz niemal natychmiast opanowanie wróciło. Serena poczuła się nieco rozczarowana. Nie miałaby nic przeciwko temu, by opuścić wieczorek u lady Cowper. Tym bardziej, że było to wydarzenie o wiele bardziej formalne, w którym z ich paczki mieli uczestniczyć jedynie Ardenowie, Middlethorpe'owie, sir Stephen i Fanny. Ładniutka lady Cowper powitała ich serdecznie.

- Ach, lady Middlethorpe, cały Londyn wychwala twą urodę. Jak przypuszczam, wywodzi się pani z Allbrightów z Sussex?

Lady Cowper ewidentnie nie miała o Allbrightach z Sussex zbyt dobrej opinii, nie zamierzała jednak obracać tego przeciw Serenie. Ciekawe, co będzie, kiedy rozniosą się wieści o moim pierwszym małżeństwie, pomyślała Serena.

Towarzystwo wywodziło się z najwyższych sfer. Niektóre z obecnych osób zdążyła wcześniej poznać. Wiedziała, że nie byłoby rozsądnie wrócić do domu, by kochać się z Francisem. Jeśli dziś wszystko pójdzie dobrze, nic poza otwartym skandalem nie zdoła przeszkodzić jej w tym, by została zaakceptowana.

A potem zobaczyła po drugiej stronie pokoju lady Arran z córką. Towarzyszyło im dwóch mężczyzn, starszy i młodszy. Prawdopodobnie książę i jeden z braci lady Anne.

Czyżby zanosiło się na skandal? Młodszy z mężczyzn już rzucał im gniewne spojrzenia.

Serena trąciła Francisa.

- Tak, wiem - odparł na pozór spokojnie. - Teraz wszystko zależy od nich.

Widziała, że nie jest tak spokojny, jak starał się udawać. Przyglądała mu się uważnie, szukając oznak świadczących o złamanym sercu. Nie dostrzegła żadnej, jednak zarówno Francis, jak i lady Anne doskonale potrafili maskować uczucia, skrywając je pod maską dobrych manier.

Cóż za cudowna byłaby z nich para, pomyślała. Wiara we własną atrakcyjność zaczęła Serenę opuszczać. Może ich problemy małżeńskie nie wynikały z nadmiaru troski Francisa, lecz z tego, iż jej nie pożądał...

Nie. Widziała, że jest inaczej.

Jednak być może było to po prostu zwierzęce pożądanie, któremu tak często ulegają mężczyźni. To ono skłania ich, by odwiedzali prostytutki i próbowali zdobyć każdą kobietę, która mogłaby okazać się chętna.

Zasiedli, aby posłuchać posępnej pieśni, wykonywanej przy akompaniamencie harfy. Jej słowa doskonale oddawały nastrój Sereny:

Mój luby mnie nie kocha, Pogrążam się w żalu...

Pod koniec ballady bohaterka rzucała się do wodospadu.

Gdy przechodziła wraz z Francisem do drugiego pokoju, gdzie wystawiono napoje i zakąski, wodospad wydał jej się całkiem atrakcyjnym rozwiązaniem. Przestałaby wreszcie cierpieć, a Francis mógłby ożenić się z Anne. Tylko biedne dziecko Sereny straciłoby przy tym życie, jednak w nastroju, w jakim się znajdowała, byłaby w stanie przekonać siebie, iż jedynie oszczędza mu trosk tego świata.

Gdy weszli do pokoju, niemal natychmiast natknęli się na Peckworthów.

- Dobry wieczór - powiedziała księżna ze sztucznym ożywieniem. - Piękne przedstawienie, czyż nie?

- Tak, księżno - odparł Francis. - Madame Ducharme jest bardzo utalentowana.

- Doskonałe towarzystwo jak na tę porę roku -dodał książę, krępy mężczyzna o szczerej twarzy, choć jego szczerość wydawała się w tej chwili cokolwiek sztuczna.

- Zaiste - zgodził się z nim Francis, a potem dodał: - Nie miał pan jeszcze okazji poznać mojej żony, książę.

Prezentacja odbyła się bez żadnych incydentów i Peckworthowie ruszyli ku innym gościom.

- Nieźle to przyjęli - powiedział cicho Francis. Serena widziała, że bardzo mu ulżyło. Pomyślała, iż poleganie na uprzejmości ofiar czyni samozagładę jeszcze bardziej atrakcyjną, jednak ze względu na Francisa starała się wyglądać na beztroską. Wydawało się, że ich plan działa. Jeśli wszyscy obecni tu członkowie arystokracji ich poprą, jak mogliby ponieść klęskę?

Później jednak, w pokoju dla pań, natknęła się na lady Anne. Pozdrowiła młodą kobietę, lecz pozostała czujna. Lady Anne przez chwilę spoglądała na nią niczym podróżnik na nieznany sobie ląd, po czym zapytała:

- Czy mogłybyśmy porozmawiać, lady Middlethorpe?

Serena chętnie by odmówiła, uznała jednak, iż jest winna młodszej kobiecie przynajmniej to, by ta mogła zasłużenie ją zbesztać. Anne wprowadziła towarzyszkę do małego przedpokoju. Lekkie utykanie, widoczne przy każdym kroku, stanowiło samo w sobie wystarczające napomnienie. Kiedy znalazły się na miejscu, powiedziała z determinacją:

- Lady Middlethorpe, nie sądzę, byśmy musiały odnosić się do siebie wrogo.

- Doprawdy? - spytała Serena, cokolwiek oszołomiona.

- Nie. Z pewnością orientuje się pani, że Francis... że lord Middlethorpe... - Rumieniec zabarwił jej policzki. - Och, Boże, dlaczego nie mogę powiedzieć tego jak należy?

Serena ujęła drżące dłonie lady Anne.

- ...zabiegał o względy pani - dokończyła.

- Cóż, tak - Anne uścisnęła z wdzięcznością jej dłonie. - Nic jednak nie zostało powiedziane. Uffham -mój brat - uważa jednak, że mnie porzucono. Tymczasem wcale tak nie było. Chcę, aby pani o tym wiedziała.

- Może i nic nie zostało powiedziane - zauważyła Serena delikatnie - rozbudzono jednak pewne nadzieje.

Anne cofnęła dłonie.

- Cóż, trochę. - Uniosła dumnie brodę. - Nie zamierzam jednak cierpieć z tego powodu. Nie chciałabym, by poślubiono mnie jedynie dlatego, że tak było wszystkim wygodnie. A na to właśnie się zanosiło.

- Ależ... - zaczęła Serena, nie potrafiła jednak szczerze zaprzeczyć oczywistej prawdzie.

- Och, tak. Mam suty posag, a nasze rodziny znają się od zawsze. Tak to właśnie wyglądało. Jestem w stanie zrozumieć, co pociągnęło go w pani. Jest pani taka piękna.

Zostało to powiedziane z dojmującym żalem.

Wiedziała, że lady Anne jest osobą uczciwą i stara się być miła, ale jej słowa tylko pogorszyły sprawę i Serena poczuła się jeszcze gorzej.

- Przyzwoici mężczyźni nie żenią się dla urody, lady Anne.

Bardzo chciała powiedzieć dziewczynie prawdę, jednak nie wynikłoby z tego nic dobrego. Jeśli odgadła prawidłowo, lady Anne czerpała niejaką pociechę z faktu, iż małżeństwo Francisa zostało zawarte z wielkiej miłości.

- To bardzo mądrze z pani strony, lady Anne, że nie chce pani wychodzić za mąż bez uczucia. Jestem pewna, że wkrótce je pani spotka, i to w całej krasie.

Anne uśmiechnęła się cokolwiek mgliście.

- Oby. Mam nadzieję, że będę równie szczęśliwa jak wy. Serena wykrzywiła usta w czymś, co miało być błogim uśmiechem.

- Życzę, aby dostała pani męża, na jakiego zasługuje, lady Anne, gdyż będzie on z pewnością istnym skarbem.

Gdy Anne wyszła, Serena opadła bezwolnie na sofę. Ile jeszcze bolesnych chwil będzie musiała znieść? Czy nadejdzie wreszcie dzień, kiedy przestanie rozglądać się za pułapkami? Musiała jednak przyznać, że rozmowa z lady Anne nieco ją uspokoiła. O ile młoda dama nie była mistrzynią gry aktorskiej, nie kochała Francisa, nie tak jak Serena.

Przez jakiś czas siedziała w bezruchu, rozmyślając nad swoją miłością. Kochała Francisa rozpaczliwie. I pragnęła - a także potrzebowała - by i on ją kochał. Gdybyż tylko na to zasługiwała!

Przełknęła łzy. Nie byłoby dobrze, gdyby wróciła do towarzystwa z zaczerwienionymi od płaczu oczami.

- Tu jesteś - powiedział Francis, wchodząc. - Źle się czujesz?

Czuła się niebezpiecznie bezbronna. Serce podskakiwało jej w piersi, gdy tylko go zobaczyła, a głos rozpalał zmysły. Byłaby absolutnie szczęśliwa, mogąc siedzieć tak obok niego przez wieczność.

- Nie, nie, wszystko w porządku. Podszedł i usiadł obok niej.

- Dlaczego więc tu przyszłaś? Nie lubisz muzyki?

Co on naprawdę czuje? Nie potrafiła tego odgadnąć. Czy kocha Anne? Bóg świadkiem, nietrudno ją pokochać.

- Rozmawiałam z lady Anne - przyznała. Natychmiast przestał się uśmiechać.

- O czym?

- O tobie, oczywiście.

- I? - zapytał ostrożnie, nie zdradzając jednak, co czuje.

- I nic - westchnęła. - Po prostu chciała mnie zapewnić, że jej nie porzuciłeś.

- To bardzo wspaniałomyślnie z jej strony, zważywszy, że byłem tak bliski oświadczenia się, iż właściwie nie czyni to różnicy. Chodź. Powóz czeka. Pora wracać.

Uznała, że lepiej nie kontynuować dyskusji.

Nie wrócili do domu tak późno, jak poprzedniego wieczoru i Serena, zdrzemnąwszy się po południu, nie była szczególnie zmęczona. Kiedy przygotowywali się do snu, pomyślała, iż dobrze byłoby mieć pewność, że Francis do niej przyjdzie. Pragnienie to nie wynikało z seksualnego pożądania, lecz z chęci przekonania się, że Francis jej pragnie oraz potrzeby dania mu czegoś w zamian za wszystko, czym tak szczodrze ją obdarzał.

Wszedł wraz z nią do sypialni i zapytał:

- Jesteś zmęczona?

- Niespecjalnie.

Serce zaczęło szybciej bić jej w piersi.

- Zatem wrócę tu za chwilę, jeśli nie masz nic przeciwko temu.

- Nie - odparła, wzdychając. - Nie mam.

Francis wszedł do swojej sypialni, z trudem trzymając na wodzy pożądanie. Tym razem nie będzie tak, jak ostatnio. Nie będzie się spieszył i da jej tyle przyjemności, ile tylko zdoła. Trudne zadanie, zważywszy, jak jest piękna. Widział, że mężczyźni spoglądają na nią z ogniem w oczach. Otrzymał też sporo gratulacji, w których pobrzmiewała zawiść. A młody Farnham wzniósł na cześć Sereny toast.

Najchętniej ukryłby żonę na wsi, gdzie miałby ją tylko dla siebie. Zaraz przypomniał sobie jednak, że jej pierwszy mąż właśnie tak postąpił.

Poddając się zabiegom Grisholme'a, zacisnął zęby, powstrzymując chęć przynaglenia go. Byłoby to i tak bezcelowe. Pokojówka Sereny potrzebowała czasu, a nie życzył sobie, by służba zaczęła plotkować o nim jeszcze bardziej. Boże na wysokościach, czyżby spędzali wieczory, spekulując na temat jego pożycia?

Wreszcie był już w szlafroku, gotów pójść do łóżka, i to nie tylko pod względem garderoby. Lecz Grisholme nadal kręcił się po pokoju, układając rzeczy.

I choć zachowywał się w ten sposób, odkąd zaczął dla niego pracować, dzisiaj wydawało się to aktem czystej złośliwości. Francis rzucił się na fotel przy kominku po to jedynie, by zaraz zerwać się na równe nogi. Poczuł bowiem, że na czymś siedzi. Odwrócił się i podniósł przywiązywaną do talii, damską torebkę.

Zawiesił ją wymownie na palcu i spojrzał z wyrzutem na Grisholme'a.

Lokaj wydawał się zakłopotany.

- Przepraszam, milordzie. Niedopatrzenie z mojej strony. Pokojówka przysłała ją z pralni. Torebka trafiła tam przez pomyłkę razem z suknią. Zapomniałem oddać ją pokojówce jej lordowskiej mości.

Wydawał się tak zażenowany, że Francis musiał się uśmiechnąć.

Grisholme podszedł, by zabrać inkryminowany przedmiot, lecz Francis powiedział:

- Nie zawracaj sobie tym głowy. Sam oddam ją lady Middlethorpe.

I nagle to on poczuł się zażenowany, jakby to, co powiedział, zapowiadało, iż zamierza kochać się namiętnie z żoną. Rzucił torebkę niedbale na fotel.

- Dobranoc zatem, milordzie - Grisholme ukłonił się wreszcie i wyszedł.

Francis zaczerpnął tchu, zmuszając się, by jeszcze chwilę odczekać. Wolałby, by pożądanie aż tak nie dawało mu się we znaki. Trudno mu będzie utrzymać je na wodzy. Lecz jakoś sobie poradzi. Nie może dopuścić, aby wspomnienia jej pierwszego małżeństwa wróciły.

Wyciągnął przed siebie dłoń i z niechęcią przekonał się, iż drży.

Może powinien sięgnąć po inną kobietę, aby złagodzić nieco pożądanie, lecz jakoś nie mógł się do tego zmusić. Pomijając fakt, że Serena poczułaby się zraniona, gdyby się o tym dowiedziała, nie pożądał innej. Podczas wieczorku muzycznego spoglądał od czasu do czasu na Anne i nie potrafił wyobrazić sobie pomiędzy nimi żadnej intymności. Wystarczyło mu spojrzeć przelotnie na Serenę i już jej pożądał.

Istniało też rozwiązanie, które podsunęła mu Blanche, jednak ucieknie się do niego tylko w ostateczności, postanowił.

Wstał gwałtownie i dorzucił do ognia, a potem wziął do rąk torebkę. Ta jednak otworzyła się. Na dywan upadło kilka monet i wizytówka. Mamrocząc ze zniecierpliwieniem, zebrał porozrzucane przedmioty. Nagle uświadomił sobie, czyje nazwisko ma przed oczami.

Charles Ferncliff!

Z niedowierzaniem wpatrywał się w prostokąt białej tektury. Jak, u licha, wizytówka Fercliffa znalazła się w torebce Sereny?

Obejrzał ją uważnie, starając się doszukać w tym sensu innego niż oczywisty. Piekło i szatani. To przecież niemożliwe.

Pomimo niedowierzania, jego wyobraźnia zaczęła już pracować.

Serena i Ferncliff?

Ścigał Ferncliffa, gdy poznał Serenę, nikt jednak nie mógł zaplanować, że się spotkają, gdyż nikt nie wiedział, że Francis pojedzie skrótem.

Dobrze znanym skrótem.

Może list nie miał na celu sprowokowania pytań na temat matki Francisa, ale zwabienie go na drogę do Weymouth.

Opadł z powrotem na fotel i wbił wzrok w wizytówkę, jakby chciała mu coś wyznać. Czy Ferncliff mógł zaplanować tę szaloną aferę w porozumieniu z Sereną? Czy chodziło o to, by go uwiodła i skłoniła do małżeństwa?

Do licha, nikt by w to nie uwierzył.

Lecz w co miał wierzyć? Obracał wizytówkę bezradnie w dłoni.

Powinien pójść do Sereny i po prostu ją zapytać.

Lecz jeśli istniało niewinne wyjaśnienie, nie było potrzeby pytać.

A jeśli go nie było, Serena z pewnością skłamie.

W takim przypadku nie był wcale pewien, czy chce poznać prawdę.

Jedyne, czego pragnął, to rozkoszować się jej zmysłowym ciałem...

Przez dłuższą chwilę wpatrywał się jeszcze w wizytówkę, a potem wrzucił ją do ognia i patrzył, jak zwija się i płonie.

Nagle przypomniał sobie mężczyznę, którego minął w pobliżu domu we wtorek. Wysoki, rumiany, ciemnowłosy. Charles Ferncliff. Dałby za to głowę.

I pomyśleć, że miał go w zasięgu! Czy Ferncliff wracał ze spotkania z jego żoną?

A swoją kochanką?

Nie, to z pewnością niemożliwe.

Pragnął odpowiedzi. Wyciągnął rękę do dzwonka, lecz w ten sposób przywołałby Grisholme'a, tymczasem lokaj zapewne zaczął już przygotowywać się do snu. Poza tym to nie Grisholme był mu potrzebny. Zszedł na dół i zastał kamerdynera - tak jak się spodziewał - zajętego sprawdzaniem, czy dom przygotowany jest na noc.

- Życzy pan sobie czegoś, milordzie? Dibbertowi udało się sprawić, by w tym na pozór uprzejmym pytaniu zabrzmiał wyrzut. Najwidoczniej kamerdyner uważał nocne wędrówki pana domu w szlafroku za wysoce niestosowne.

- Czy we wtorek ktoś nas odwiedził? Mężczyzna zastanawiał się przez chwilę.

- Nie, milordzie. Oczywiście, przybyła lady Middlethorpe - to znaczy, matka pana - ze swoją służbą.

- Lecz nikt nie odwiedzał żadnego z domowników? Nie zostawił karty?

- Nie, milordzie. Mało kto wiedział, że wrócił pan do miasta. Wczoraj i dzisiaj, oczywiście, sporo osób zostawiło wizytówki.

Francis miał ochotę wypytać kamerdynera o to, co robiła we wtorek Serena, lecz zdradziłoby to zbyt wiele.

- Dziękuję, Dibbercie. Dobranoc.

- Dobranoc, milordzie.

Służący wrócił do swoich obowiązków, a Francis do pokoju.

Brandy znalazła rękawiczki Sereny w ogrodzie. Ferncliff nadszedł od strony ogrodu. Najwidoczniej spotkali się tam potajemnie. Co tu się, u licha, dzieje?

Próbował przypomnieć sobie ten dzień. Czy Serena wydawała się zmieszana lub przepełniona poczuciem winy? Trudno powiedzieć. Sam czuł się winny temu, iż wykorzystał w nocy jej ciało, no i zaszokowany widokiem tych okropnych klejnotów. A kiedy się spotkali, przede wszystkim chciał dać jej szczeniaka.

W jej radości, gdy zobaczyła pieska, nie było za grosz poczucia winy.

Nie mógł - i nie zamierzał - uwierzyć, że była kochanką Ferncliffa, ale co innego mogli robić we dwoje?

Zerwał się z fotela. Nie uwierzy w najgorsze, teraz jednak bardziej niż kiedykolwiek pragnął zamienić słówko z Ferncliffem, sprawcą całego tego bałaganu. Odczuwał silną pokusę, aby wpaść w środku nocy do pokojów Simmonsa i wydusić z łajdaka prawdę. I wcale nie obchodziło go, czy Simmons dostanie przy tym apopleksji.

Zapukano do drzwi, a potem do sypialni zajrzała z wahaniem Serena.

- Ja... pomyślałam, iż może chciałbyś, żebym tu przyszła.

Miała na sobie nową koszulę, wydekoltowany łaszek z przejrzystego jedwabiu, zdobiony koronką i mało co skrywający. Włosy otaczały jej twarz ciemnoczerwoną chmurą.

- Dlaczego nie? - powiedział. Mniejsza o resztę, była jego żoną i miał prawo się nią cieszyć. Widząc, jak stoi w całej swej, doskonale widocznej, krasie, poczuł, że zaczyna tracić nad sobą kontrolę.

Zachowuj się jak dżentelmen, napominał się w duchu.

Serena pozostawała przy drzwiach, jakby miała ochotę uciec. Podszedł, chwycił ją w ramiona i położył na wykrochmalonym prześcieradle, szukając w jej twarzy oznak niechęci lub fałszu. Niczego takiego nie znalazł.

Musiała odczytać coś z jego rysów, gdyż wyciągnęła ku niemu ramiona i powiedziała:

- Pragnę ponad wszystko, abyś się przy mnie położył. Chodź.

Nie wytrzymał nawet tyle, by ją rozebrać, choć jakoś udało mu się nie rozerwać ślicznej koszulki. Góra bez trudu zsunęła się z ramion, ukazując rozkoszne piersi, a dół powędrował ku górze. W którymś momencie musiała zdjąć mu szlafrok, gdyż nie miał go na sobie i był nagi.

Próbował się powstrzymać, ale znów było jak za pierwszym razem. Wzięła go w siebie i sprawiła, że eksplodował, nie zdając sobie jasno sprawy, co się dzieje.

Ulga była zadziwiająca, lecz zaraz po niej pojawił się niepokój.

Do licha, zaniechał jakichkolwiek sposobów sprawienia jej przyjemności. Odwrócił się, gotów przepraszać, lecz twarz Sereny promieniała zadowoleniem.

Pocałowała go delikatnie w usta.

- Nie wolno ci myśleć, że nie będziesz mile widziany, Francisie. Dzielenie się z tobą moim ciałem to największa radość, jaka mnie w życiu spotkała.

Musiał jej uwierzyć.

Objął ją mocno ramionami i zaczął się bezgłośnie modlić. Proszę, Panie, nie pozwól, aby cokolwiek stanęło pomiędzy mną a tą kobietą. Po czym zepchnął myśli o wizytówce Ferncliffa na sam skraj świadomości i zasnął.

W środku nocy poczuła na ciele jego błądzące dłonie. Było to lustrzane odbicie ich pierwszej miłosnej potyczki, tyle że Serena była absolutnie świadoma i bardziej niż chętna. Wspominając tamtą noc, wsunęła się na męża i zaspokoiła go tak jak wtedy, za pierwszym razem, tyle że teraz za jego pełną zgodą.

Niemal mogłaby dziękować Matthew za to, że nauczył ją tych sztuczek. Za każdym razem, kiedy Francis osiągał satysfakcję, czuła przypływ dzikiego triumfu. Mogłaby robić to z nim na okrągło, gdyby tylko był w stanie coś takiego wytrzymać.

Zasnęli niemal natychmiast, lecz rankiem znów obudziły ją pieszczoty.

- Czas zająć się tobą, moja syreno...

Serena usłyszała jednak, iż zegar wybija dziesiątą i powstrzymała jego dłoń.

- Boże, Francisie, obiecałam pomóc Beth. Obrócił się i schwytał ją za nadgarstki.

- Beth ma tyle służby, że nie jest w stanie zapewnić im zajęcia. Ja mam tylko jedną żonę...

- Przestań, Francisie! - zawołała ze śmiechem. -To nie to samo. Urządza tę imprezę dla nas, powinnam jej więc pomóc.

Westchnął i puścił ją. Odsunął jej z twarzy włosy, a w jego oczach dojrzała aż nazbyt wiele zrozumienia.

- Może to i prawda. Dobrze zatem. Pozwolę ci się wymknąć... tym razem.

Serena umknęła do swego pokoju i zadzwoniła na pokojówkę, żałując, że drobny dysonans zakłócił wspomnienie cudownej nocy. Niewypowiedziane przypuszczenia Francisa były jednak prawdziwe. Zaspokajanie płomiennego pożądania męża sprawiało jej przyjemność, obawiała się jednak spokojnych pieszczot. Zbyt dobrze wiedziała, iż nie jest zdolna reagować w sposób, jakiego pragnął.

Rozdział 16

Udała się do Belcraven House, zabierając ze sobą, na usilnie nalegania Dibberta, lokaja, a także Brandy. To zaś wymagało obecności jej młodego, wielce podekscytowanego wyprawą opiekuna. Otoczona niewielkim orszakiem, czuła się jak królowa.

Rozmyślając nad tym, co wydarzyło się tej nocy, doszła do wniosku, że sprawy dobrze się układają. Bariera została przełamana, a droga ku szczęściu stała otworem. Oczywiście, pozostało jeszcze wiele do zrobienia, przynajmniej jeśli chodzi o ostateczne uznanie jej za osobę godną szacunku i mile widzianą w londyńskim towarzystwie.

Kiedy znalazła się w Pałacu, obie z Beth pogrążyły się w przygotowaniach do wielkiego soiree, co dla Sereny było nie tylko ekscytujące, ale i wielce pouczające. Nie uczestniczyła wcześniej w tego rodzaju przedsięwzięciu, ponieważ jej życie w Stokeley Ma-nor nie obfitowało w rozrywki.

Na obiad zaproszono dwadzieścia osób, reszta zaś gości miała przybyć później. Zaplanowano tańce i grę w karty, a także muzyczne interludium.

Jak przewidziała Beth, służba wydawała się zadowolona, iż dano jej szansę, by mogła wykazać się sprawnością. Tylko panowie gdzieś zniknęli.

- Umknęli do swoich klubów - wyjaśniła Beth z uśmiechem. - I, prawdę mówiąc, bardzo dobrze. Tylko by przeszkadzali.

- A Felicity?

- Zamknęła się w pokoju, lecz chyba muszę jakoś ją stamtąd wywabić. Powinna zdobyć choć trochę damskich umiejętności.

W połowie popołudnia, kiedy obie panie wraz z niechętną temu zajęciu Felicity układały w salonie kwiaty, od strony holu dało się słyszeć zamieszanie.

- Zastanawiam się... - powiedziała Beth, wybiegając. - Maman! Jak miło!

Serena poszła za przyjaciółką i zobaczyła, że Beth obejmuje elegancką jasnowłosą damę. Podobieństwo do markiza zdradzało, kim jest przybyła, mimo to Serenę przedstawiono - nie tylko matce Luciena, ale i jej cichemu, szarookiemu mężowi, księciu. Ten zaś przyjrzał się nowej hrabinie Middlethorpe z nieskrywanym zainteresowaniem.

- Byłem ciekaw, co przyjaciele mojego syna powiedzą o następnej żonie, lecz widzę, że będziesz stanowiła, madame, obiecujące uzupełnienie ich kręgu.

Serena zauważyła, że markiz podobny jest także do ojca, nie tyle jednak z wyglądu, co ze sposobu bycia i manier.

Zasiedli w buduarze księżnej, gdzie podano herbatę. Zarówno teść, jak i teściowa Beth zatrzymali po kilka pomieszczeń rezydencji do swego wyłącznego użytku. Były one utrzymywane przez cały czas w gotowości.

- Zatem - powiedziała księżna, otwarcie przyglądając się Serenie -jest pani czymś w rodzaju skandalu, tak?

W głosie księżnej nadal wyczuwało się ślad francuskiego akcentu, jej ojczystego języka.

Serenę nie tak łatwo było już jednak wyprowadzić z równowagi.

- Jak na razie jestem jedynie modną nowinką, wasza miłość.

- Czyżbym zjechała do miasta o tej porze roku z powodu zaledwie nowinki? - spytała księżna z błyskiem w oku. - Dajcie spokój. Nie uda się wam mnie nabrać.

- Twoja pomoc mogłaby okazać się bardzo przydatna, maman - powiedziała Beth. - Wkrótce będziemy potrzebowali już tylko, by książę regent uszczypnął Serenę w policzek, a stanie się nietykalna.

- Da się to załatwić - wtrącił jej teść - choć przebywa on teraz w Brighton, uprzykrzając życie księciu Leopoldowi. Jesteś pewna, iż życzyłabyś sobie opieki regenta? To bardzo nudny facet, zapewniam.

Serena nie wiedziała, co odpowiedzieć na tak skandaliczną uwagę. Tymczasem Beth roześmiała się.

- Może obejdziemy się bez rodziny królewskiej. Zważywszy, iż wliczając obecnych, będziemy gościć dzisiaj trzech książąt i ich małżonki, nie potrzebujemy dodatkowej zdobyczy. Pozostali to księstwo Arran oraz Yeovil - dodała.

- Arranowie? - spytała księżna, zaskoczona. - Dobra robota, moja droga.

- Lady Anne wręcz nalegała. Zachowuje się wspaniale.

Serena zacisnęła zęby. Lady Anne rzeczywiście zachowywała się bez zarzutu, wyrzucała więc sobie małostkowość.

- I Yeovilowie - mówiła dalej księżna. - Będę musiała znaleźć chwilę, by z nimi porozmawiać. Co za smutna sprawa z tym Darem. Nawet nie mogli go pochować. Pole bitwy musiało wyglądać jak kostnica. Ale przynajmniej wojna już się skończyła. Kto jeszcze się zapowiedział?

- Hrabina Cawle - oznajmiła Beth z nieskrywaną dumą.

- Ależ moja droga! - zawołał książę, wznosząc ku Beth filiżankę z herbatą - to lepiej, niż gdybyś pozyskała dla swoich planów regenta!

- Też tak uważam, ale nie mogę przypisać sobie za to zasługi. Hrabina jest najlepszą przyjaciółką ciotki Francisa, Arabelli.

Książę parsknął śmiechem.

- Wydaje mi się, że powinniśmy po prostu złożyć ster rządów w ręce Zabijaków i byłoby po sprawie.

- Ależ nic podobnego! - zawołała z udanym przerażeniem Beth. - Z nich wszystkich jedynie Stephen posiada jako taki zmysł polityczny. Cała reszta przekształciłaby kraj w jarmark. Lecz gdyby na miejsce dżentelmenów zaangażować ich żony i kochanki...

Po herbacie Serena wymówiła się zmęczeniem i wróciła na Hertford Street, żywiąc nadzieję, iż uda jej się zastać Francisa i namówić go na trochę łóżkowej roboty. Nawet to okropne określenie już jej tak nie raziło, choć pomyślała, że „łóżkowa zabawa" lepiej oddawałoby rzeczywistość.

Niestety, Francis wyszedł z domu krótko po niej i jeszcze nie wrócił.

Udał się do klubu Red House, gdzie uczestniczył, wraz z Milesem i Lucienem, w zawodach strzeleckich. Zdecydowanie usunął z myśli rozważania na temat wizytówki Ferncliffa i choć jego życie nie układało się jeszcze idealnie, i tak czuł się zdecydowanie lepiej niż ostatnio. Nic zatem dziwnego, że rękę miał tego dnia wyjątkowo pewną i celował bezbłędnie.

- Do licha! - zaklął Miles, przegrywając kolejny zakład o dwadzieścia gwinei. - Nigdy nie chybiasz?

- Najwidoczniej nie dziś - odparł Francis, przeładowując pistolet. W pobliżu czekali co prawda służący, gotowi to uczynić, on jednak wolał zajmować się bronią sam. - Przyjmiesz wyzwanie, Luce?

Lucien opróżnił szklaneczkę ponczu.

- Uwolniłeś mnie od wystarczającej ilości złota jak na jeden dzień, dziękuję bardzo. Wolę założyć się z Milesem.

Francis uśmiechnął się i zasiadł przy misie z ponczem, by obserwować konkurs. Po chwili dołączyli do nich nowi zawodnicy, którymi okazali się Uffham i jego przyjaciele. Nie mógł w żaden sposób zapobiec spotkaniu, pozostawało więc tylko mieć nadzieję, iż zdrowy rozsądek Arranów zwycięży i brat Anne nie wywoła burdy.

Tymczasem Uffham spostrzegł go i zesztywniał.

- Nie strzelasz? - zapytał, wykrzywiając twarz w pogardliwym grymasie.

- Nie w tej chwili. Napijesz się ponczu?

- Myślę, że co innego sprawiłoby mi zdecydowanie większą przyjemność - wymamrotał ponuro, na tyle jednak głośno, by go słyszano.

Francis wolał udać, że nie dosłyszał. Doskonale rozumiał, co czuje brat Anne. On czułby tak samo, gdyby ktoś potraktował w podobny sposób jego siostrę. Uffham wykrzywił pogardliwie usta i odszedł wraz z kolegami, by postrzelać. Gdy po chwili wrócił, Francis nadal odpoczywał.

- Ponieważ nikt nie życzy sobie, byśmy spotkali się na udeptanej ziemi - powiedział - może przekonalibyśmy się, który z nas miałby w takim wypadku szansę przeżyć. Ot, z czystej ciekawości.

- Dość chorobliwy rodzaj ciekawości, powiedziałbym. Uffham zacisnął szczęki.

- Boisz się poznać swój los?

Francis zorientował się, że młody człowiek zaraz straci nad sobą panowanie.

- Oczywiście, powinniśmy przetestować nasze umiejętności, Uffhamie. Kwota zakładu wynosiła do tej pory dwadzieścia gwinei...

- Żadnych zakładów. Tylko życie lub śmierć.

- W praktyce oznacza to wieczny odpoczynek albo ucieczkę z kraju. Co byś wolał?

Uffham po prostu wpatrywał się w niego z gniewem.

- Liczy się najlepszy z dziesięciu strzałów? - zapytał Francis neutralnym tonem.

- Tylko po jednym strzale - odparował Uffham -do asa kier. Strzał najbliższy środka zostanie uznany za śmiertelny.

Chora symbolika, pomyślał Francis. Czyjego życie musi nieustannie ocierać się o melodramat?

Nie zaprotestował jednak i obaj przygotowali się do strzału. Wokół nich szybko zebrali się widzowie. Francis podejrzewał, iż to, że za współzawodnictwem kryje się coś jeszcze, musiało być oczywiste nawet dla tych, którzy nie znali szczegółów życia Francisa w ostatnich miesiącach.

Sprawdził pistolet.

- Życzysz sobie, byśmy strzelali równocześnie? -zapytał. - Jak podczas prawdziwego pojedynku?

Z ulgą przekonał się, że Uffhamowi wraca zdrowy rozsądek. Brat Anne już zaczynał czuć się jak głupiec.

- A może o kolejności zdecydowałby rzut monetą? - zaproponował Uffham.

Rzucili i Uffham zwyciężył. Wymierzył spokojnie i oddał strzał. Kula przebiła czerwone serce karty. Sługa podbiegł i przyniósł ją do sprawdzenia.

- Proszę - powiedział Uffham z satysfakcją. -W samo serce.

- Niezupełnie - wytknął mu Francis. - Otwór nie jest dokładnie pośrodku.

- Jednak z pewnością byłby to śmiertelny strzał.

- Rzeczywiście.

- Więc udowodnij, że potrafisz strzelić celniej.

- Naprawdę chciałbyś, by wyniesiono nas obu nogami do przodu? - zapytał Francis, składając się do strzału. Celował we własną kartę.

Wiedział, iż pokonanie Uffhama sprawiłoby mu przyjemność, niczego by to jednak nie załatwiło. Wycelował więc i nacisnął spust.

- W sam środek! - zawołał ktoś i sługa przyniósł kartę.

Uffham spojrzał na nią i powiedział:

- Do diabła, wygląda zupełnie jak moja!

Mężczyźni stłoczyli się dookoła, pokrzykując i dziwiąc się takiemu zbiegowi okoliczności. Dwa otwory niemalże na siebie zachodziły.

Francis spojrzał na Uffhama.

- Może powinniśmy potraktować to jako znak, że nasze współzawodnictwo się skończyło.

Uffham zacisnął zęby, lecz potem ujął dłoń Francisa i ją uścisnął.

- Niech i tak będzie, Middlethorpe. Dotąd nie udało mi się zrozumieć, co się naprawdę wydarzyło, nie mogę jednak gniewać się na ciebie przez resztę życia. Jesteś na to zbyt porządnym facetem.

- Dziękuję - odparł Francis, szczerze poruszony. Odciągnął Uffhama na bok.

- Anne dostanie się lepszy mąż. Teraz widzę, że nasze uczucia nie były zbyt głębokie. Byłbym dla niej dobry, lecz twoja siostra zasługuje na coś więcej niż zwykła uprzejmość.

Uffham westchnął, ale powiedział:

- Bez wątpienia masz rację. Kochasz więc swoją żonę?

- Czy zgodziłbym się przejść przez to wszystko, gdybym jej nie kochał? - odparł Francis wymijająco.

Uffham roześmiał się.

- Co prawda, to prawda, chłopie! Klepnął Francisa w plecy i odszedł do swych przyjaciół.

- Jeden z lepszych strzałów, jakie widziałem -stwierdził Lucien podchodząc do Francisa z dwiema kartami w dłoni.

- Czasami trzeba być wdzięcznym za to, że nie trafia się dokładnie w cel.

- Nie powiedziałbym, że byś nie trafił, gdyby Uffham naprawdę cię wyzwał.

- Gdyby mnie wyzwał, musiałbym pozwolić mu się zastrzelić. Nie mógłbym przecież go zabić, skoro to on ma rację.

Lucien potrząsnął jedynie głową.

Ponieważ Francisa nie było w domu, Serena zajęła się kilkoma gospodarskimi sprawami, a potem posłała po Brandy.

Szczeniak właśnie obudził się z długiego snu i wręcz kipiał energią. Dzień był słoneczny, postanowiła więc wyjść z suczką do ogrodu. Wkrótce Brandy buszowała już w ekscytującym świecie trawy, ziemi i krzewów. Były tu nawet ptaki, ale na szczęście miały dość rozsądku, by trzymać się z daleka od zapalonego, choć niedoświadczonego łowcy.

Serena także rozkoszowała się ciepłym, zimowym popołudniem, a zwłaszcza spokojem, który po ostatnich, wypełnionych życiem towarzyskim dniach wydawał jej się szczególnie cenny. Zimozielone krzewy i żywopłoty stwarzały złudzenie prywatności i nietrudno jej było wyobrazić sobie, iż znajduje się z dala od miasta i jego wyzwań. Jeszcze kilka dni, pomyślała, i jeśli wszystko pójdzie dobrze, będą mogli wyjechać na wieś.

Gdy Brandy wreszcie się zmęczyła i zaczęła rozglądać za legowiskiem, Serena zaniosła ją do kuchni i oddała pod opiekę chłopca. Sama nie zamierzała wracać jeszcze do domu. Choć wyglądało na to, że matka Francisa bez protestu oddała synowej ster spraw, Serena i tak nie miała wiele do zrobienia. Służba była bowiem bardzo sprawna i nawet bez dozoru wszystko szło swoim trybem.

Wróciła zatem do ogrodu i przysiadła na kamiennej ławce, ustawionej w osłoniętym, dobrze nasłonecznionym miejscu. Przed chłodem kamienia chronił ją gruby, ciepły płaszcz. Zapach znienawidzonych perfum wreszcie z niego wywietrzał, podobnie jak wspomnienia dawnego życia z głowy właścicielki. Zmysłowe przyjemności ostatniej nocy nadal otaczały ją aurą zadowolenia i zaczęła już nawet myśleć, iż być może da z czasem Francisowi to, na czym tak bardzo mu zależy.

Gdyby tylko... gdyby tylko Francis ją kochał, jakaż mogłaby być szczęśliwa!

Ale dlaczego miałby? Przyniosła mu jedynie szkodę. Jej uroda oraz erotycznie umiejętności nie sprowadziły miłości. Gdyby było inaczej, mężczyźni nie korzystaliby z usług prostytutek, by zaraz potem odejść, pogwizdując. Mogła jedynie mieć nadzieję, że teraz, kiedy zdawali się wypływać na spokojniejsze wody, Francis zacznie doceniać inne jej zalety.

Wiedziała, że je posiada. Była uprzejma z natury, uczciwa i wierna. Gdyby nie to, znalazłaby sposób, by uciec od Matthew już lata temu. Lecz ona czuła się związana małżeńską przysięgą. Nie była co prawda intelektualistką, ale nie brakowało jej rozumu. Potrafiłaby prowadzić sprawnie dom, zapewne okazałaby się też dobrą matką.

Czy to wystarczy, by wzbudzić miłość?

A co sprawiało, że między ludźmi rodziło się uczucie?

Dlaczego kochała Francisa?

Już samo postawienie tego pytania przywołało na wargi uśmiech zadowolenia. Może bardziej niż z jakiegokolwiek innego powodu kochała go za to, że był tak delikatny i wrażliwy. Cechy te nie wynikały przy tym ze słabości, lecz z troski o innych. Bardzo cenna zaleta, a przecież miał ich więcej. O wiele więcej.

Był inteligentny, kompetentny i godzien zaufania. A zaufanie Serena ceniła ponad wszystko. Wiedziała bez cienia wątpliwości, iż może zawierzyć Francisowi życie swoje i swoich przyszłych dzieci.

Lecz wszystko to prowadziło jedynie do sympatii oraz szacunku. Co mogło zmienić sympatię w miłość?

Jego ciało? Był smukły, lecz ona miała już dość dużych, potężnie zbudowanych mężczyzn. Uważała ciało męża za piękne. Twarz miał bezdyskusyjnie przystojną, a cechy osobowości jeszcze tę atrakcyjność zwiększały. Nie kocha się jednak kogoś za to, jakie ma ciało.

Jego umysł? Nie sądziła, by udało jej się poznać, jak dotąd, jego umysł.

Potrząsnęła głową. Może miłość nie kieruje się rozumem. Był to po prostu skarb, który wszyscy starali się zachować.

Posiedziała jeszcze chwilę, modląc się o przewodnictwo i cierpliwość, a potem wstała, by wrócić do domu. Gdy opuściła altanę, ktoś zastąpił jej drogę. Dwóch mężczyzn.

Przerażona, rozpoznała w nich braci, i aż się cofnęła.

Nagle uświadomiła sobie, że nie ma czego się bać. Była teraz mężatką i bracia nie mieli już nad nią władzy. Zatrzymała się i wysoko .uniosła brodę.

- Witajcie, Tomie i Willu. Wtargnęliście na cudzy teren, chyba o tym wiecie.

- Wtargnęliśmy do ogrodu naszej drogiej siostry? - zapytał kpiąco Tom. - Dobrze się urządziłaś, Serry, nie ma co. Wicehrabina Middlethorpe, ni mniej, ni więcej. I dlaczegóż to nie powiadomiłaś o tym wydarzeniu kochającej rodziny?

- Gdybym miała kochającą rodzinę, zapewne bym to zrobiła. Czego chcecie?

- Dziesięciu tysięcy funtów.

- Co takiego? - spytała, wpatrując się w nich z niedowierzaniem.

- Twój mąż, kimkolwiek by był, jest nam winien dziesięć tysięcy funtów, Serry, i chcę je dostać -stwierdził Tom ze złośliwą obojętnością w głosie.

Roześmiała się.

- Proponuję zatem, byście zwrócili się o nie do mego męża.

Widziała, że Tom ma ochotę ją uderzyć, nie odważył się jednak tego uczynić. Ta myśl napełniła ją głęboką satysfakcją. Przysunęła się o krok bliżej.

- A teraz, jeśli mi wybaczycie, muszę wracać do domu.

Źle oceniła sytuację. Tom chwycił ją mocno za ramię i zaciągnął z powrotem do altany.

- Przygotować się do kolacji w książęcej rezydencji, jak słyszałem. Obracasz się w najwyższych sferach, co, mała dziwko? Ciekawe, jak zareagują księstwo, kiedy dowiedzą się, że byłaś żoną River-tona!

Zmusiła się, by stać spokojnie, choć strach niemal pozbawiał ją możliwości oddychania.

- Oni wiedzą.

Zaskoczyło to Toma, lecz nie zrezygnował.

- Naprawdę? Założę się jednak, że inni nie mają o tym pojęcia. Middlethorpe nie powiadomił dotąd oficjalnie o swoim ślubie, prawda? Obserwowałem was oboje przez kilka ostatnich dni, od kiedy zorientowałem się, jak zostałem oszukany. Macie nadzieję zdobyć szacunek towarzystwa jednym śmiałym pociągnięciem. Tak się jednak nie stanie, jeśli rozejdą się wieści o tym, kim byłaś i co robiłaś!

- Nie będzie to miało znaczenia. Już zostałam zaakceptowana - blefowała.

- Jeśli w to wierzysz, uwierzyłabyś nawet w kobietę z twarzą świni. Wystarczy, że zaczniemy mówić i zobaczymy, co się stanie. No i, oczywiście, są jeszcze te rysunki...

- Rysunki? - spytała Serena, przerażona.

- Rysunki, przedstawiające ciebie w wyuzdanych pozach.

Widząc, że udało mu się przyciągnąć uwagę siostry, puścił jej ramię i wyjął rulon papieru. Wygładził go tłustymi paluchami.

- Nie mogłaś o nich zapomnieć, Serry - powiedział, wręczając Serenie karton.

Spojrzała ze zgrozą na pogięty, wykonany piórem i atramentem szkic. Ukazywał ją leżącą na sofie, podczas gdy lokaj bez twarzy pieścił jej nagie piersi. A był to jeden z bardziej umiarkowanych.

- Skąd to macie? - wyszeptała.

- Z mieszkania Rivertona w mieście. Wiedziałem, gdzie trzyma szkice. Pokazywał mi je, chyba w nadziei, że mnie to zdenerwuje. - Roześmiał się. - Lecz tylko mnie podnieciły. Kiedy umarł, poszedłem tam, by przekonać się, co mogę znaleźć. Oczywiście, zrobiłem to dla ciebie, droga siostro. Wierzyciele dotarli tam co prawda przede mną, ale wsunąłem rysunki między dokumenty i tak udało mi się je wynieść. Dostarczyły mnie i Willowi paru miłych chwil, prawda, Will?

Will skinął głową.

- Powiedziałem Tomowi, że powinniśmy namówić cię, byś pozowała w ten sposób jeszcze raz, tylko dla nas.

Serena wpatrywała się w nich, przerażona.

- Nigdy do nich nie pozowałam! - Przedarła rysunek na pół. - Malarz zmienił wszystko, poza moją głową!

Tom tylko się roześmiał.

- Ale kto będzie o tym wiedział? Mógłbym wziąć za nie niezły pieniądz, Serry, zwłaszcza teraz, gdy weszłaś do towarzystwa. Wiesz, zamieścili już kilka twoich podobizn w witrynie sklepu z grawiurami. Jesteś najnowszą towarzyską sensacją.

Serena poczuła, że zaraz zemdleje.

- Te rysunki nie są prawdziwe! Można zrobić coś takiego każdemu. Artysta może połączyć twarz królowej i ciało dziwki...

- Tylko że ludzie nie uwierzą, iż królowa pozowałaby do takich rysunków. Co innego żona Rozpustnego Rivertona. Wielu będzie też wiedziało, że rysunki pokazują prawdę, nieważne, w jaki sposób powstały.

- Nic podobnego. Matthew był zazdrosny. Nie pozwolił, by inny mężczyzna choćby mnie tknął!

Tom wydawał się nieco rozczarowany, powiedział jednak:

- Wszystko jedno, siostro, świat i tak uwierzy w to, co najgorsze.

Mieli rację. Serena opadła na ławkę i ukryła twarz w dłoniach.

- Czego chcecie? Było to przyznanie się do porażki.

- Powiedziałem ci. Dziesięciu tysięcy funtów.

- Chyba oszaleliście! - odparła, podnosząc wzrok.

- Nie mam tylu pieniędzy! Będziecie musieli zwrócić się do mojego męża.

Tom odwrócił wzrok.

- Lecz nie zrobicie tego, prawda?

- Zrobimy, jeśli nie będziemy mieli innego wyjścia

- zagroził Tom. - Zapłaci, by uniknąć plotek.

- Prędzej wyzwie cię na pojedynek. Tom obnażył w uśmiechu zęby.

- I dobrze. Założę się, że jestem lepszym strzelcem niż to chuchro.

Tom był dobrym strzelcem. Wielki Boże, czyżby ukoronowaniem jej błędów miała być śmierć Francisa?

- On też strzela znakomicie - zablefowała. Udało się. W spojrzeniu Toma pojawiła się niepewność.

- Rzeczywiście? Cóż, zastrzelenie mnie nie zapobiegnie ujawnieniu rysunków. Will dopilnuje, by tak się stało, prawda, Will?

- Oczywiście - odparł Will radośnie.

- Boże, jak ja was nienawidzę - powiedziała Serena. Tom zachichotał z zadowoleniem.

- Nie ma po temu powodu, Serry. Rozumiem, że mogłabyś mieć problemy z zebraniem od razu takiej sumy, możemy jednak okazać się rozsądni. Będziesz płaciła nam ratami, setka tu, setka tam. Middlethorpe jest człowiekiem o czułym sercu. Nie będzie miał nic przeciwko temu, że pomagasz rodzinie.

- Pomyśli raczej, że zwariowałam! - zaprotestowała Serena. - Wie, że wami pogardzam. Poza tym nie mam dostępu nawet do setek, idioci.

- Zważaj na to, co mówisz - burknął Tom groźnie. - Znajdziesz dość forsy, by mnie zadowolić, bo jeśli nie, śliczne rysunki w witrynie zostaną zastąpione innymi. Użyj rozumu. Dostajesz chyba jakieś pieniądze na swoje potrzeby, no i na dom. Z pewnością oddany mąż daje ci błyskotki. Możesz powiedzieć, że je zgubiłaś...

- Nie! - zawołała Serena z odrazą.

- A skoro już mowa o błyskotkach - kontynuował Tom bezlitośnie. - Chciałbym odzyskać twoje klejnoty.

Nowy cios sprawił, że Serena omal się nie przewróciła.

- Co takiego?

- Te ładne głupstewka, które dał ci Riverton. Zostały mi odebrane podstępem, i chcę je odzyskać. Jakoś nie wydaje mi się, byś była do nich szczególnie przywiązana.

Serena wzdrygnęła się na samą myśl o tych wątpliwych ozdobach.

- Nie mam ich. O czym wy mówicie?

Tom przyglądał się jej przez chwilę podejrzliwie, a potem jego nalaną twarz przeciął złośliwy uśmiech.

- Middlethorpe ci ich nie dał? No, no, może i ma w spodniach coś więcej niż tylko bieliznę. Widocznie zatrzymał je na czas, kiedy rozkosze małżeńskiego łoża nieco już przyblakną.

Serena nie chciała uwierzyć w to, co słyszy, lecz sprytne oszustwo nie leżało w naturze braci.

- Skąd miałby je wziąć? O ile wiem, ostatnio znajdowały się w waszym posiadaniu.

- Wygrał je ode mnie podczas wyścigu.

- Nie oszukacie mnie. Wygrał moje trzy tysiące funtów.

- Tylko że ja zapłaciłem mu klejnotami... Zatem - dodał z nagłym zainteresowaniem - dał ci trzy tysiące funtów, tak?

Serena rozsądnie milczała, nie zmyliło to jednak Toma.

- Na początek wystarczy, prawda, Will? Trzy tysiące w gotówce. Mając to i klejnoty, moglibyśmy uznać sprawę za załatwioną, kto wie? Lepszy wróbel w garści i takie tam... Potem nasza siostrzyczka może sobie być szanowaną żoną i żyć w spokoju.

Serena spojrzała z pogardą na braci.

- Nie dam wam ani pensa. Tom nie przestał się uśmiechać.

- Owszem, dasz, w przeciwnym razie zniszczę ciebie i twoje małżeństwo. Dobrze o tym wiesz. Myślisz, że twój śliczny mężuś będzie cię chciał po tym, jak staniesz się pośmiewiskiem? - Kopnął leżące na ziemi połówki rysunku. - Zatrzymaj go i zastanów się. Będę czekał tu jutro o tej samej porze. Przynieś pieniądze.

Co powiedziawszy, odwrócił się i odszedł.

Will uśmiechnął się i poszedł za bratem. Skierowali się ku małej furtce, prowadzącej do stajen.

Serena zaszlochała i objęła się ramionami. Co teraz? Boże, co teraz? Najlepiej byłoby powiedzieć o wszystkim Francisowi, lecz jeśli wyzwie Toma na pojedynek i zginie? I tak zniszczyła mężowi życie, czy teraz ma jeszcze mu je odebrać?

Płakała, kołysząc się w przód i w tył. Kochała męża i chciała uczynić jego życie doskonałym, a tymczasem wciągała go coraz głębiej w bagno. Dzisiejszy wieczór miał być jej triumfem, jednak z groźbą, wiszącą im nad głowami, będzie to nic nieznaczące zwycięstwo. Im wyższą zyska pozycję, tym większy skandal wywoła pojawienie się rysunków.

Spojrzała na podarte połówki szkicu i aż się wzdrygnęła.

Swego czasu usunęła je z myśli, mając nadzieję, iż na zawsze przepadły. Matthew trzymał je w Londynie, twierdząc, że przypominają mu jego słodką żoneczkę, kiedy przebywa z dala od niej. Miała nadzieję, że zachował rysunki dla siebie, lecz najwidoczniej pokazał je Tomowi. Z tego, co o nim wiedziała, równie dobrze mógł pokazywać je swoim zboczonym przyjaciołom albo udekorować nimi ściany!

A teraz miał je Tom.

Na myśl o braciach, przeglądających z triumfalnym uśmiechem szkice, zrobiło się jej niedobrze. Miała zaledwie szesnaście lat, gdy Matthew sprowadził do Stokeley Manor artystę. Powiedział, że Kevin Beehan wykona szkice do jej portretu. Serena nie żywiła już złudzeń co do swego małżonka, bała się go i nim gardziła, nie zdołała jednak dostrzec pułapki. Zresztą nawet gdyby tak się stało, przyznała z westchnieniem, i tak niczego by to nie zmieniło. Matthew miał swoje sposoby, szybkie i bolesne, aby wyperswadować jej wszelki opór.

Poza tym nie było przeciw czemu protestować. Malarz naszkicował kilka jej portretów: w domu, w ogrodzie, a nawet w stajni. Widziała je. Był utalentowanym artystą, a szkice przedstawiały czarującą, pełną wdzięku, niewinną młodą damę, nie odzwierciedlając horroru, w jakim żyła. Poprosiła o jeden i go dostała. Spaliła szkic, gdy przekonała się, co naprawdę stworzył ów artysta.

Nie wiedziała, czy Beehan zatrudnił jako modelki prostytutki, czy też malował z wyobraźni, obrazki przedstawiały jednak Serenę nagą lub niemal nagą w towarzystwie różnych mężczyzn. Na wszystkich, bez względu na to, jak okropne rzeczy przedstawiały, jej młoda twarz uśmiechała się z rozmarzeniem w charakterystycznym wyrazie zmysłowego zaspokojenia. Były przy tym tak dobre, że ludzie z łatwością uwierzą, iż stanowiły odbicie prawdziwych wydarzeń.

Podniosła połówki szkicu i przyłożyła je do siebie. Ludzie naprawdę pomyślą, iż siedziała półnaga przy stoliku do herbaty, podczas gdy krzepki lokaj pieścił jej piersi.

Zerwała się z ławki, mnąc papier w dłoni. To nie w porządku! Co złego zrobiła, aby zasłużyć na taki los? Co uczyniła, że musiała nieustannie tracić nad swoim życiem kontrolę?

Odczuwała pokusę, aby się poddać, przestać walczyć, uciec i się ukryć. Nie mogła jednak tego zrobić. Dziecko, które nosiła, zasługiwało, aby mieć dom i ojca. Poślubiła porządnego mężczyznę, który powinien mieć szanowaną żonę. Będzie musiała jakoś sobie z tym poradzić.

Po pierwsze, musi powiedzieć o nowym zagrożeniu Francisowi. Przymknęła oczy, porażona świadomością bólu, jaki sprawi to im obojgu. Nie chciała tego. Nie chciała, by wiedział o szkicach. Nie miał dobrego zdania o Rivertonie, lecz nie miał też pojęcia, jak wyglądało jej życie. Szkice wiele mu wyjaśnią. Zbyt wiele. Nie pozowała do nich, odzwierciedlały jednak naturę jej małżeństwa. Co Francis sobie o niej pomyśli? Nie miała jednak wyboru. Jeśli raz zacznie coś ukrywać, umrze w środku. Jeśli zacznie po kryjomu płacić braciom, każda wypłacona suma stanie się pretekstem do kolejnego szantażu. Otarła łzy i zebrała się w sobie. Musi powiedzieć Francisowi, i to od razu.

Weszła do domu i zadzwoniła na lokaja.

- Czy lord Middlethorpe wrócił?

Rozdział 17

Zadała pytanie tak naglącym tonem, iż lokaj spojrzał na nią zdziwiony.

- Nie sądzę, milady. Mam sprawdzić? Proszę, niech się okaże, że wrócił,

- Tak. Będę w swoim pokoju.

Francisa nie było jednak w domu. Obawiała się, iż oczekiwanie może zachwiać jej postanowieniem. Przemierzała niespokojnie sypialnię, co chwila zmieniając decyzję. Dwa razy o mało nie wrzuciła szkicu do kominka, powstrzymała się jednak.

Po jakimś czasie zaczęła prześladować ją myśl o klejnotach. Tom z pewnością kłamał. Choć nie leżało to w jego naturze. Nie był wyrafinowanym oszustem.

Jeśli Francis naprawdę otrzymał klejnoty, musiał je obejrzeć. Dlaczego o tym nie wspomniał? Czy, jak sugerował Tom, zamierzał posłużyć się nimi, by wzmóc słabnące pożądanie? Czy go podniecały?

Nie. Nie. Oczywiście, że by o nich nie wspomniał. Dżentelmen taki jak Francis nie rozmawiałby o takich sprawach z żoną, nawet gdyby ich istnienie nie było dla niej tajemnicą. Najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie to takie, że sprzedał klejnoty i dał jej pieniądze. Tak, z pewnością tak właśnie postąpił.

Lecz musiała się upewnić.

Zapukała do drzwi sypialni męża. Nie usłyszawszy odpowiedzi, wśliznęła się do pokoju i po krótkim wahaniu przeszukała go.

Miała nadzieję, iż niczego nie znajdzie, lecz niemal natychmiast natknęła się na to, czego szukała. Dłonie drżały jej, gdy otwierała znajomą sakiewkę. W środku znajdowały się klejnoty, wyjęte z opakowań i przemieszane. Czy Francis nabrał zwyczaju grzebania w nich, gdyż pomagały mu snuć erotyczne fantazje?

Proszę, nie.

Zalała ją fala wspomnień i znowu poczuła się tak, jakby wróciła do Stokeley Manor, a Matthew zaraz miał się pojawić, by znowu ją dręczyć. Wyjęła zdobione drogimi klejnotami kajdanki. Ciężkie, srebrne bransolety, wysadzane perłami i rubinami, miały tasiemki, by można było przywiązać je do słupków łóżka. Metalowe części obszyto aksamitem. Matthew powiedział kiedyś, iż nie chce poznaczyć jej delikatnej skóry. Oczywiście, nie wahał się poznaczyć jej celowo, używając raz czy dwa pejcza... Zapięła kajdanki wokół nadgarstka. Wyglądały jak ładna bransoletka. Nie były ciasne, ale i nie na tyle luźne, by mogła przesunąć przez nie dłoń. Rozpięła zamek z łatwością. Nietrudno było to zrobić, gdy miało się wolną drugą dłoń. Rzuciła kajdanki na błyszczący stos. Ponad wszystko nie znosiła być związana, bezradna. I tak była bezsilna, lecz kiedy przywiązywano ją do łóżka czy krzesła, stawało się to szczególnie, brutalnie wręcz oczywiste.

Jeśli Francis wygrał klejnoty, a potem dał jej ich równowartość w gotówce, można byłoby sądzić, iż zatrzymał je do własnego użytku. Nagle poczuła, że ogarnia ją gniew. Nie pozwoli więcej wykorzystywać się w ten sposób. Nawet mężczyźnie, którego kocha.

Klejnoty należą do niej, na mocy prawa i nie tylko. Zapłaciła za nie krwią i łzami. Zabrała sakiewkę i wróciła do swego pokoju. Miała ochotę wrzucić je do najbliższego ścieku, wiedziała jednak, że mogą stanowić jedyną drogę ocalenia. Jeśli będzie musiała, daje braciom...

Ktoś zapukał. Pośpiesznie schowała sakiewkę do szuflady i poprosiła, by pukający wszedł. Był nim Francis.

- Chciałaś ze mną mówić? Dopiero wróciłem. Wpatrywała się w niego, niezdolna się odezwać.

Czy ten miły, uśmiechnięty mężczyzna o szlachetnych rysach i ciemnych, wrażliwych oczach naprawdę chciał robić z nią to samo, co prostacki, brutalny Matthew Riverton? Podszedł bliżej.

- Sereno? Coś się stało?

- Nie. Tak...

O mało nie stchórzyła, gdyż przez chwilę spoglądał tak, jakby ją kochał, a to, co miała do powiedzenia, mogło wszystko zniszczyć.

- Wyszłam do ogrodu z Brandy i natknęłam się na braci. Próbowali wymusić ode mnie pieniądze -wyznała zatem pośpiesznie.

Francis uniósł brwi, ale zachował spokój.

- Mam nadzieję, że odmówiłaś. Jego reakcja uspokoiła ją.

- Oczywiście. Lecz zagrozili, że jeśli im nie zapłacę, powiedzą wszystkim o moim pierwszym małżeństwie.

Francis uśmiechnął się.

- Po dzisiejszym wieczorze nie będzie to już miało znaczenia.

- Lecz mają rysunki! - dodała, o mało nie dławiąc się słowami.

- Rysunki?

Z płonącą twarzą podniosła rozerwane, zmięte połówki szkicu i podała mu. Wziął je, położył na stole i wygładził, nie mówiąc ani słowa.

Zegar na ścianie z wolna odmierzał sekundy. Zbyt wiele sekund.

- Nie pozowałam do nich, Francisie. Matthew przysłał artystę, by zrobił szkice do portretu. Pozowałam mu przez jakiś czas i obrazki były śliczne. Lecz zamiast portretu, powstało... to! On... pozbawił mnie ubrania. A na kilku nawet...

Odwrócił się nagle i ujął jej drżące dłonie.

- Nie przejmuj się tak, moja droga. Nie wolno ci się denerwować. Poradzimy sobie z tym.

- Jak? - załkała. - Naprawdę, ten to jeszcze nic. Niektóre są po prostu odrażające!

Wziął ją w ramiona.

- Takie coś mogło przytrafić się każdemu.

- Tylko że tam, gdzie chodzi o wdowę po Rozpustnym Rivertonie, ludzie chętnie uwierzą, że to wszystko prawda.

Odsunął ją nieco, by móc spojrzeć jej w oczy.

- Nie uwierzą, iż żona lorda Middlethorpe'a mogłaby zrobić coś takiego, zapewniam cię, Sereno. Dopilnuję tego.

Zadrżała.

- Wiedziałam. Skończysz martwy w pojedynku, a wszystko przeze mnie.

Pogładził dłonią jej włosy.

- Obiecuję, że zrobię wszystko, co możliwe, by tego uniknąć. Nie pozwól, by aż tak cię denerwowali. To czcza groźba, lecz cieszę się, że mi o niej powiedziałaś.

- Czcza?

Jego spokój i dobry humor działały kojąco, nie była jednak w stanie uwierzyć, że problem po prostu nie istnieje.

- Nie jest czcza, Francisie. Tom twierdzi, że nawet jeśli go zabijesz, Will opublikuje szkice. Boże, co my zrobimy?

Podprowadził żonę do sofy i usiadł obok niej.

- Cóż, zawsze możemy im zapłacić. Ile żądają? Niech no zgadnę - powiedział lekko. - Trzech tysięcy funtów.

Cyfra zaskoczyła Serenę, przypominając jej o paru innych problemach, w tym o klejnotach.

- Dziesięciu - odparła.

- Dziesięciu? - teraz to Francis się zdziwił. - Są dość zachłanni, nie uważasz? Dlaczego akurat dziesięć tysięcy?

- Tyle zaoferował za mnie Samuel Seale, nim uciekłam.

- Rozumiem.

Przez chwilę przyglądał się jej uważnie.

- Gdyby twoi bracia chcieli układać się ze mną, to by do mnie przyszli. Lecz oni wybrali na pośredniczkę ciebie.

Serena poczuła się tak, jakby nagle wyrosła pomiędzy nimi bariera.

- Tak przypuszczam - odparła słabo, niepewna, co zrobić lub powiedzieć, by Francis znowu stał się taki jak przedtem.

Odchylił się na krześle i założył nogę na nogę. Siedział, postukując palcem w oparcie.

- Zatem nie spodziewali się, że o wszystkim mi powiesz, prawda? A w jakiż to sposób, ich zdaniem, miałabyś wejść w posiadanie takiej sumy?

Serena czuła się tak, jakby ją przesłuchiwano.

- Oni nie... to znaczy, chcieli, bym dała im trzy tysiące, które od ciebie dostałam, a potem więcej, w miarę jak uda mi się cokolwiek uskładać. Z pieniędzy na drobne wydatki, na prowadzenie domu, i temu podobne. Nie zrobiłabym czegoś takiego - zapewniła pośpiesznie.

Nie wspomniała o klejnotach i nie czuła się z tym dobrze. Lecz jak tu rozmawiać o czymś takim z nieznajomym o zimnych oczach, w jakiego zmienił się Francis?

- Oczywiście, że nie. Trwałoby to wieczność. Dosłownie. Ich żądaniom nie byłoby końca.

Choć na pozór zachowywał się swobodnie, w jego spojrzeniu czaił się chłód.

- Uważam, że nie powinniśmy dawać im ani pensa - powiedziała. - Lecz te rysunki...

- Rzeczywiście.

Wstał i złożył razem połówki szkicu.

- Nie martw się tym więcej.

- Jak mogłabym się nie martwić? - zaprotestowała. - Musisz mi powiedzieć, co zamierzasz!

Uniósł brwi.

- Muszę? Z pewnością jest to coś, co mąż powinien zrobić dla swojej żony. Zwłaszcza jeśli ta żona jest w odmiennym stanie. Nie myśl o tym więcej, moja droga.

Wydawał się równie uprzejmy jak zazwyczaj. Nawet się uśmiechał. Mimo to czuła, że okrywa go skorupa lodu.

- Chyba powinniśmy zacząć się ubierać - powiedział i już go nie było.

Serena zamknęła, zrozpaczona, oczy. Ewidentnie obwiniał ją za to kolejne fiasko, i dlaczego nie miałby.. ? To jej reputacja sprawiała, iż ciągle balansowali na krawędzi i to jej bracia usiłowali wymusić od nich pieniądze.

Dziesięć tysięcy funtów to olbrzymia suma. Może nawet Francis nie mógłby sobie pozwolić, by ją wydać. Co mogłaby zrobić, by odsunąć groźbę, jaka zawisła nad jej małżeństwem i reputacją?

Jedyne, co może zrobić, uznała, wstając, to postarać się, aby wieczór okazał się takim sukcesem, iż jej pozycja w towarzystwie jeszcze się wzmocni.

Odniesie sukces, choćby nie wiem co, postanowiła.

W konsekwencji wkraczała tego wieczoru do wielkiego salonu Belcraven House w mocno bojowym nastroju, acz z uśmiechem na ustach, gotowa zrobić, co tylko będzie w jej mocy, aby zapewnić sobie sukces i pozbawić groźby braci mocy.

Wystąpiła odziana w kolejną z sukien Beth. Tym razem była to czekoladowo-kremowa toaleta z szerszą spódnicą o mocno zdobionym dole. Nie dało się go, z uwagi na ozdoby, skrócić, zatem odcięto całą spódnicę i podniesiono o trzy cale. Suknia, ciężka i sztywna niczym zbroja, odzwierciedlała wojowniczy nastrój Sereny. Na głowie miała wyszukany jedwabny toczek, obszyty perłami. Wyglądał jak hełm i dodawał jej wzrostu.

Niestety, zabrakło przeciwnika. Eleganckie, wystrojone towarzystwo bez zastrzeżeń przyjęło w swe szeregi nową hrabinę Middlethorpe. Serenę zaskoczyło jednak, że wiadomość o jej pierwszym małżeństwie już się rozeszła.

Pani Stine-Lowerstoft, dość sztywna dama, powiedziała:

- Jak zrozumiałam, była pani przedtem żoną Rivertona, lady Middlethorpe. Domyślam się, że był to mocno niemiły osobnik. Musiała się pani czuć szczęśliwa, że zostawił panią na wsi.

Serena przytaknęła słabo i umknęła do Francisa.

- Już wiedzą! - szepnęła. Odsunął ją nieco.

- Owszem. Nie martw się. Postąpiliśmy tak z rozmysłem. W ten sposób możemy kontrolować informacje, a twoi bracia tracą amunicję.

- Lecz pani Stine-Lowerstoft zdaje się sądzić, że wiodłam niewinne życie prowincjuszki.

- Cóż, mieszkałaś przecież na prowincji - powiedział, prowadząc ją ku następnej grupce gości. Z rozpaczą uświadomiła sobie, że choć wydaje się tak miły, lodowa skorupa ani trochę nie pękła. Próbując stopić ten lód, użyła wszystkich swoich talentów, by zyskać sympatię towarzystwa.

Nie musiała zbyt się wysilać. Większość gości przyszła gotowa na to, by ją zaakceptować. Najwidoczniej Zabijaki uruchomili swoje koneksje i pozyskali liczących się sojuszników. Pozostali, a było ich niewielu, woleli uwierzyć w to, co najlepsze.

W pewnej chwili Serena wdała się w rozmowę z księżną Yeovil, nadal opłakującą syna poległego pod Waterloo. Złożyła starszej damie kondolencje.

- Było mi bardzo ciężko - przyznała księżna, nie czyniąc jednak ze swej straty dramatu. - Raczej nie spodziewamy się, że dorosłe dzieci umrą przed nami, a Dare był taki kochany. Czasami nieznośny, ale bardzo kochany.

- Był jednym z Zabijaków.

- Rzeczywiście - przyznała księżna z uśmiechem. - Niezłe z nich ziółka, lecz serca mają gorące. Bardzo ich cenił, ja zaś czułam chwilami, że mam dwunastu synów.

Opowiedziała, jak to lord Darius urządził w posiadłości rodzinnej w Somerset zawody strzeleckie. Opowieści księżnej wzruszyły Serenę, słuchała ich też z przyjemnością. Jednak później, gdy Francis powiedział: „Dobra robota. Zapewniłaś nam poparcie Yeovilow, poczuła się tak, jakby przez cały czas udawała. Westchnęła i jeszcze bardziej przyłożyła się do zadania. Musiała podbić serca obecnych, jeśli chciała zdobyć serce męża.

Starała się zwłaszcza jeśli chodzi o matkę Francisa, jednak hrabina wdowa, choć bardzo uprzejma, nie złagodniała ani odrobinę. Gdy Serena ujrzała, jak lady Cordelia okazuje względy Anne, zacisnęła zęby, postanawiając, że nie dopuści, by knowania teściowej zniechęciły ją do wspaniałomyślnej rywalki i jej rodziny. W chwili słabości wymamrotała jednak do Arabelli, iż to niemal nie do zniesienia być obiektem równie szlachetnej życzliwości.

- Podejrzewam, że tak właśnie czują się biedacy -odparła Arabella bez cienia współczucia. - Mają jednak do wyboru: skorzystać z dobroczynności albo głodować.

Serena dopiero teraz uświadomiła sobie, że lady Cawle dotąd nie przybyła.

- Gdzie hrabina? - spytała, zaniepokojona. -Czyżby zdecydowała się okazać mi dezaprobatę?

- Nic podobnego. Wywarłaś doskonałe wrażenie. Przybędzie po posiłku. Coś sobie umyśliła, chce jednak, by była to niespodzianka.

Serena aż się wzdrygnęła. Nie znosiła niespodzianek.

Po kolacji liczba gości znacząco wzrosła. O tej porze roku Londyn nie oferował zbyt wielu rozrywek godnych najlepszego towarzystwa, zaproszono więc wszystkich, którzy przebywali akurat w stolicy. Lord i lady Castlereagh przybyli w towarzystwie lorda i lady Liverpool. Pokazał się również pan Sheridan, choć nie czul się dobrze i był ewidentnie pijany.

Jednak dopiero przybycie lady Cawle, odzianej w szatę z szarej satyny i wspartej na ramieniu owianego aurą skandalu lorda Byrona, wywołało prawdziwe poruszenie. Po mieście krążyły już plotki, jakoby żona Byrona wróciła ostatnio do rodziców, zabierając dziecko. Plotkowano zarówno o finansach, jak i moralności lorda.

W spokojniejszej chwili hrabina powiedziała do Sereny:

- Zszargano mu opinię w stopniu, na jaki nie zasłużył, biedaczek. Lecz skandal, który wywołał, przyćmi wszystko inne, w tym wieści o twoim poprzednim małżeństwie.

I tak właśnie się stało. Ludzie, uwielbiający skandale, uznali sprawę poety - noszącą znamiona okrucieństwa i kazirodztwa - za o wiele bardziej ekscytującą niż niezbyt chwalebna przeszłość Sereny. Nie była jednak wcale pewna, czy sytuacja pozostałaby równie korzystna, gdyby szkice zostały ujawnione.

W przedpokoju zaczęło przygrywać trio i ci, którzy mieli ochotę tańczyć, mogli robić to w dużym salonie, opróżnionym na czas zabawy z mebli. Francis podszedł do Sereny i poprowadził ją na parkiet, nie pytając o zgodę. Nie przeszkadzało jej to, gdyż czuła, że taniec z nim na pewno sprawi jej przyjemność. Jednak rezerwa, z jaką się do niej odnosił, mroziła ją.

- Nie jestem zbyt dobrą tancerką - wyszeptała. -Nie miałam gdzie się wprawić.

- Przekonasz się, że wiejskie tańce to nic trudnego. I tak rzeczywiście było. Serena miała naturalne

poczucie rytmu, wkrótce też przypomniała sobie kroki znane jeszcze ze szkoły. Właśnie gdy taniec zaczął sprawiać jej przyjemność, zamieszanie u wejścia sprawiło, że serce ścisnęło się jej przeczuciem katastrofy.

Czy podniesione głosy oraz okrzyki świadczą o szoku i zgorszeniu?

Kto to mógł być?

Jeden z kumpli Matthew, który przyszedł, by jej zaszkodzić?

Bracia z plikiem sprośnych rysunków w dłoniach?

Nagle uświadomiła sobie, że pomyliła kroki, psując taniec, i odwróciła się, aby przeprosić pozostałych tancerzy. Z ulgą zdała sobie jednak sprawę, że Francis zdążył wyprowadzić ją z szeregu i pozostali pląsali bez przeszkód dalej. Rozejrzawszy się dookoła stwierdziła, że wielu spośród obecnych nie zwróciło uwagi na przybycie kolejnego gościa.

Ścisnęła ramię Francisa.

- O co chodzi?

- To Nicholas - odparł niemal do siebie, po czym ruszył ku przybyszowi, prowadząc ją za sobą.

Wkrótce znaleźli się pośród innych Zabijaków, otaczających przystojnego mężczyznę, któremu towarzyszyła atrakcyjna kobieta. Serena uświadomiła sobie, iż musi to być Nicholas Delaney, ten, którego Arabella nazywała Królem Zabijaków.

Ulga sprawiła, że niemal ugięły się pod nią kolana. Przywarła jeszcze mocniej do Francisa. Ten jednak, podekscytowany widokiem przybyłych, ledwie zdawał sobie sprawę z jej obecności. Sądząc po tym, co dotąd słyszała, pojawienie się przyjaciela winno go ucieszyć, tymczasem wcale na to nie wyglądało.

- Co tu, u diabla, robisz, Nicholasie? - zapytał. Jasnowłosy mężczyzna uniósł brwi, lecz odpowiedział uprzejmie:

- Doszły mnie słuchy, że odbywa się tu przyjęcie.

- Czyżby wieści o tym dotarły aż do Somerset?

- Nie, na Lauriston Street, gdy tylko się tam pojawiliśmy. - Uśmiechnął się do Sereny i odciągnął ją od Francisa. Podniósł do pocałunku jej dłoń, mówiąc: - Mam nadzieję, że jesteś żoną Francisa, madame. Stanowiłabyś dla Zabijaków bardzo cenny nabytek.

- Sereno, pozwól, że przedstawię ci pana Nicholasa Delaneya, który najwidoczniej znów wtyka nos w nie swoje sprawy.

Nicholas tylko się uśmiechnął.

- Mój najlepszy przyjaciel się ożenił. Chciałem poznać jego żonę. A skoro już o tym mowa, poznaj, proszę, moją.

Serenę przedstawiono Eleanor Delaney, przystojnej kobiecie o kasztanowych włosach, roztaczającej wokół siebie aurę spokoju. Czy nic nie zakłóca szczęścia tej pary? Jakie to musi być przyjemne, pomyślała z odrobiną goryczy, gdy życie układa się tak gładko.

Głos Nicholasa wyrwał ją z zamyślenia.

- Ustawiają się do następnego tańca. Zatańczysz ze mną, madame?

Panowie wymienili zaniepokojone spojrzenia, po czym Serena pozwoliła zaprowadzić się na parkiet.

- Proszę się nie martwić - powiedział Nicholas. - Francis nie jest zły na mnie ani na panią.

- Jak może pan być tego pewny?

- Jestem. Ktoś jednak winien poinformować mnie, co tu się dokładnie dzieje. Może pani?

- Nie - odparła, nie zastanawiając się, czy równie śmiała odmowa nie zostanie poczytana za obrazę.

Nicholas powiedział jednak tylko:

- Dobrze.

Tańczyli przez jakiś czas w milczeniu. Nicholas był dobrym tancerzem, choć brakowało mu wdzięku Francisa. Tańcząc, próbowała rozszyfrować te kilka zdań, jakie wypowiedział jej partner, lecz ich znaczenie pozostawało dla niej zagadką.

Kiedy stanęli znowu naprzeciw siebie, spytała:

- Dlaczego „dobrze"?

Podjął rozmowę bez najmniejszych trudności.

- Większość tego, co dzieje się w małżeństwie, winna pozostać pomiędzy mężem a żoną. Lecz jeśli będziesz potrzebowała porozmawiać, zawsze możesz przyjść z tym do mnie lub do Eleanor. Nie twierdzę, że znajdziemy na wszystko odpowiedź, ale jesteśmy dobrymi słuchaczami. Podobnie jak zazwyczaj Francis.

Ruszyli znowu i wykonali kolejną figurę. Kiedy znowu stanęli naprzeciw siebie, Serena poczuła się w obowiązku bronić Francisa:

- Aby być dobrym słuchaczem, trzeba umieć nieco się wyłączyć.

- Tylko kto chciałby omawiać sekrety swego serca z osobą, której to nie obchodzi? Kocha go pani?

Pytanie uderzyło w nią niczym pocisk. Odwróciła się, milcząc, wiedziała jednak, że on i tak odczytał odpowiedź z jej twarzy. Dokończyli taniec w milczeniu.

Na koniec Nicholas powiedział jednak uprzejmie:

- Dziękuję. Nie tańczyłem dotąd z równie piękną kobietą, a tańczyłem z wieloma, które za takie uchodziły. Piękna kobieta, która próbuje ukryć swoją urodę - dodał - jest jak wysoka osoba, która się garbi.

- Nie próbuję ukryć mojej urody, panie Delaney. Prawdę mówiąc, poczyniłam nawet pewne wysiłki, by na dziś wieczór jeszcze ją podkreślić.

Prowadził Serenę ku miejscu, gdzie Francis rozmawiał z Ardenami i Eleanor. Pomyślała, że nie zareaguje na jej odpowiedź, myliła się jednak.

- Ogród ukryty za murem nie zostanie w pełni doceniony, choćby nie wiem jak był pielęgnowany.

Miała ochotę go uderzyć, chociaż nie bardzo zdawała sobie sprawę dlaczego. Jeśli przybycie Nicholasa zirytowało Francisa, gotowa była się z nim zgodzić: Delaney był irytujący.

Podczas następnego tańca jej partnerem był markiz. Zauważyła, że flirtuje ze wszystkimi kobietami, nawet podstarzałymi wdowami, tylko nie z nią. Czyżby naprawdę wzniosła wokół siebie mur? Kiedy znaleźli się w dogodnej pozycji, zapytała:

- Dlaczego flirtuje pan ze wszystkimi damami, tylko nie ze mną, lordzie Arden?

Lucien uniósł brwi.

- Ponieważ sądzę, że nie zależy pani na tym. Lecz jeśli się mylę, nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności. O ile - dodał - nie będzie pani próbowała sprawić, by Francis poczuł się zazdrosny.

Serena wykonała kolejny ruch, zażenowana tym, że jej intencje, choć nie w pełni uświadomione, zostały tak łatwo rozszyfrowane. Miała serdecznie dość tych celnych obserwacji, zwłaszcza gdy dotyczyły jej osoby.

Choć zatem wieczór okazał się sukcesem z punktu widzenia strategii, jakoś nie potrafiła się odprężyć.

Kiedy przyjęcie wreszcie się skończyło i goście wyszli, Zabijaki zebrali się w bibliotece, by omówić przedsięwzięcie. Poza Ardenami i Middlethorpe'ami byli tam również Delaneyowie, Stephen Ball, Miles Cavanagh, Felicity, Con Somerford i Hal Beaumont.

- Doskonałe zakończenie doskonałej kampanii -powiedział ten ostatni, uśmiechając się do Sereny. -Śmietanka naszej socjety już cię zaakceptowała. Musiałabyś zrobić coś naprawdę szokującego, by ich od-stręczyć.

Serena rzuciła Francisowi zaniepokojone spojrzenie, on jednak nie zamierzał wspomnieć przyjaciołom o szkicach i groźbach braci Sereny.

- Jakie to sprytne - zauważył Nicholas - wprowadzić Serenę w ten sposób. Kto to wymyślił?

- Ja - odparła po krótkim wahaniu Serena. -Z pomocą Beth.

- Gratuluję. Zatem, jak przypuszczam, jutro w gazetach ukaże się zawiadomienie o ślubie.

- Tak - odparł Francis. - A wtedy zaczną pojawiać się znajomi z gratulacjami. Mam jednak nadzieję, że po kilku dniach będziemy mogli wymknąć się na wieś. Może do Somerset.

- Doskonale. Moglibyśmy podróżować razem. Zostawiliśmy w domu Arabel, nie możemy więc zabawić w Londynie zbyt długo.

Nicholas podniósł się i pomógł żonie wstać.

- A zważywszy, że większą część dnia spędziliśmy w powozie, należy nam się już chyba odpoczynek.

Po tym, jak Delaneyowie wyszli, reszta, oprócz tych, którzy mieli w Belcraven nocować, także się rozjechała.

W powozie Serena nie mogła dłużej ignorować atmosfery ponurego napięcia, jaką zdawał się emanować jej mąż. Nie przypominała chłodu, jaki wyczuwała w nim wcześniej, spróbowała więc czegoś się dowiedzieć.

- Wydawało mi się, iż przybycie pana Delaneya cię zirytowało, a przecież jest miły.

- To prawda. Nie byłem zły, że go widzę.

- Jesteś zły na mnie? -Nie.

To już było zupełnie nieprawdopodobne.

- Przykro mi z powodu moich braci...

- Ich winy to nie twoje zmartwienie.

Serena wspomniała swój lęk przed tym, iż jej dzieci mogą odziedziczyć cechy Allbrightów i aż się wzdrygnęła.

- Naprawdę pojedziemy do Somerset z Delaneyami?

- Owszem, chyba że sobie tego nie życzysz. Możemy pojechać do Priory, jeśli wolisz.

Przede wszystkim wolałaby, aby jej mąż nie był tak rozgniewany. Powóz podskoczył na wyboju i rzuciło ich na siebie. Tak łatwo byłoby zostać przytuloną, jednak Serena odsunęła się.

- Chyba wszystko poszło dobrze - zauważyła.

- Tak. Znakomicie.

Zapadła cisza i Serena nie wiedziała, jak ją przerwać.

Kiedy znaleźli się w domu, Francis odprowadził Serenę do sypialni, lecz było jasne, iż nie zamierza dzielić z nią tej nocy łóżka. Ani swoich myśli. Kiedy odwrócił się, by odejść, powstrzymała go, kładąc mu dłoń na ramieniu.

- Nie możemy udawać, że groźby moich braci nie istnieją, Francisie. Dziś wszystko przebiegło bardzo dobrze, lecz jeśli te szkice się ukażą, nic nam już nie pomoże.

- Nie ma potrzeby, byś się martwiła, Sereno. Zajmę się tym.

- Tom powiedział, że będzie w ogrodzie jutro po południu. Co mam zrobić?

- Nic - odparł stanowczo. - Pod żadnym pozorem nie wolno ci się z nim spotkać. Pomyśl, Sereno. Twoi bracia ujawnią szkice jedynie w ostateczności, gdyż pozwoli im to się zemścić, lecz nie zarobić.

Pocałował ją formalnie w policzek.

- Nie myśl już o tym. Dobranoc.

Patrzyła, jak drzwi zamykają się za nim, i aż syknęła, zniecierpliwiona. Klęska i hańba zawisły jej nad głową, a on spodziewa się, że po prostu przestanie o tym myśleć! Mężczyźni, nawet ci przyzwoici, potrafią być niezwykle irytujący. Zadzwoniła na pokojówkę. Kiedy kobieta przygotowywała łóżko, Serena ani na chwilę nie przestawała myśleć o braciach. Doskonale wiedziała, iż byliby zdolni ujawnić szkice z czystej złośliwości.

Nagle przyszło jej do głowy, że nic nie może powstrzymać ich przed opublikowaniem kilku mniej szokujących rysunków, by potem domagać się pieniędzy za nieopublikowanie reszty. Francis musiałby zapłacić, a reputacja Sereny i tak byłaby naruszona, jeśli nie całkowicie zniszczona. Przyzwoity człowiek nie wymyśliłby tego rodzaju intrygi, ona jednak była Allbriglitowną i tajniki umysłu braci niewiele miały dla niej tajemnic. Będzie musiała porozmawiać o tym z Francisem.

Gdy pokojówka wyszła, Serena zapukała do drzwi łączących sypialnie. Nie doczekawszy się odpowiedzi, zajrzała ostrożnie do pokoju. Łóżko Francisa było rozebrane, a on sam najwidoczniej zaczął już przygotowywać się do snu. Gdzie zatem był?

Po chwili wróciła do siebie. Najwidoczniej Francis miał do załatwienia jakieś sprawy, nawet o drugiej nad ranem, a ona nie może tak po prostu włóczyć się po domu i go szukać.

Jej domysły będą musiały zaczekać do jutra.

Tymczasem Francis, obawiając się, że jeśli Serena znowu do niego przyjdzie, nie zdoła się jej oprzeć, znalazł schronienie w bibliotece. Kochanie się z kobietą, którą podejrzewał o próbę wymuszenia, jakoś nie wydawało się właściwe.

Zaślepiony miłością, zamknął oczy na fakt, iż jego żona przechowuje w torebce wizytówkę człowieka, który próbował szantażem wyciągnąć od niego dziesięć tysięcy funtów. Lecz nie mógł pozostać w tej wygodnej pozycji, kiedy przedstawiła mu nowy powód, by rozstał się z pieniędzmi, tym razem na rzecz jej braci.

Instynkt podpowiadał mu, że powinien uwierzyć Serenie, wiedział jednak, iż piękna kobieta potrafi zrobić z mężczyzny głupca. A on nie mógł sobie na to pozwolić. W grę wchodził bowiem honor - jego i rodziny.

Musiał rozważyć możliwość, że dziecko Sereny nie jest jego, lecz Ferncliffa. A także iż szkic, który mu pokazała, był nie tylko jedyny, lecz został namalowany nie dalej jak wczoraj.

Co z tym zrobi, to już zupełnie inna sprawa.

Nie zamierzał szukać ukojenia w alkoholu, sięgnął więc po opasły tom Platona i próbował ogłuszyć umysł, oddając się zawiłościom łacińskiego tłumaczenia.

Rozdział 18

Rankiem, gdy wstała, przekonała się, że Francis zdążył już wyjść, najwidoczniej po to, by spotkać się z przyjacielem, Nicholasem Delaneyem. Przypuszczała, że jej przemyślenia mogą zaczekać, niepokoiła się jednak, co zrobi, jeśli Francis nie wróci do popołudnia. Jeżeli zamierzał poradzić sobie z Tomem ignorując go, popełni poważny błąd.

Było jej trochę przykro, że nie zabrał jej na spotkanie z Delaneyami, wiedziała jednak, dlaczego tak postąpił. W tej chwili była w jego oczach po prostu jedną z Allbrightów. Co za szkoda, że matka nie popełniła w swoim czasie cudzołóstwa, pomyślała z żalem.

Może i dobrze się stało, iż drobny domowy kryzys odwrócił na jakiś czas jej uwagę. Otóż ze spiżarni zniknął funt herbaty. Dibbert najwidoczniej udał się z tym do matki Francisa, ta jednak odesłała go do Sereny. Serena skłonna była podejrzewać, że hrabina żywi nadzieję, iż synowa jako niedoświadczona pani domu nie poradzi sobie z problemem.

Zadowolona, że ma czym zająć myśli, pośpieszyła do kuchni, gotowa zająć się sprawą ewentualnej kradzieży.

Domowy zapas herbaty był co prawda zamknięty w specjalnej szafce, lecz jak udowodniła pani Andover, gospodyni, można ją było otworzyć choćby czubkiem noża. Pani Andover nie oskarżała nikogo, widać było jednak, iż jej podejrzenia kierują się w stronę kucharki, pani Scott.

Serena domyśliła się, że kobiety ze sobą rywalizują, a sądząc po sposobie, w jaki odwoływały się do znękanego Dibberta, to on stanowił przedmiot owej rywalizacji.

Kucharka, pani Scott, chętnie zrzuciłaby winę na zastraszoną podkuchenną, która pracowała u nich zaledwie od miesiąca. Szlochy dziewczyny przywiodły do kuchni młodego ogrodnika. Natychmiast stanął w obronie małej Katie, co ewidentnie zdenerwowało młodszą pokojówkę.

Nie uszło to uwadze Sereny. Pomyślała, iż afery miłosne wśród służby bywają najwidoczniej równie skomplikowane, jak wśród państwa.

Pani Scott ewidentnie stała po stronie pokojówki i nakrzyczała na ogrodnika, iż zabłocił jej podłogę. Po chwili w kuchni panował już niezły zamęt.

Serena uciszyła zebranych, po czym przeprowadziła śledztwo godne policji. Szybko odkryła, że zaginiona herbata, ulung, nie jest przez służbę chętnie pijana. Najwidoczniej woleli herbatę zwykłą, czarną. Ulung zaparzano jedynie, kiedy w domu pojawiał się ktoś z rodziny. Brakująca paczka była ostatnią z dwóch, a stratę zauważono dopiero tego ranka.

- Zatem herbata mogła zniknąć kiedykolwiek podczas ostatnich kilku miesięcy - zauważyła Serena.

- Z pewnością ktoś by to zauważył - odparła kucharka.

- Kto zazwyczaj przynosi herbatę z szafki, pani Scott?

- Katie - odparła kobieta, spoglądając gniewnie na podkuchenną. - Posłałam ją do pani Andover po klucz.

- Niczego nie wzięłam! - Dziewczę załkało.

- Ona niczego nie wzięła! - krzyknął ogrodnik, oburzony.

Serena zaczekała, aż zapadnie cisza.

- Uważam, że po tak długim czasie nie sposób ustalić, kto zawinił. Zamówimy nową szafkę, tym razem z porządnym zamkiem, pani zaś, pani Andover, będzie sprawdzała każdego wieczoru jej zawartość. Unikniemy w ten sposób rzucania bezpodstawnych oskarżeń.

- Bezpodstawnych, też mi coś! - wymamrotała kucharka.

Ogrodnik rzucił się ku niej.

- Ty stara...

- Cisza! - krzyknęła ostro Serena, spoglądając na służących.

- Koniec sprawy. Nie będę więcej o tym rozmawiać. Lecz jeśli nie czujesz się tu szczęśliwa, Katie, poszukam ci innego zajęcia, równie dobrego jak to.

Dziewczyna zerknęła niespokojnie na kucharkę, potem na ogrodnika, by wreszcie wymamrotać, że wszystko w porządku. Ogrodnik rzucił Serenie gorzkie spojrzenie, a ona pomyślała, że mimo iż miała dobre intencje, może spodziewać się w przyszłości kłopotów z jego strony.

Nie była też wcale pewna, czy poradziła sobie, jak należy.

Umknęła zatem do bezpieczniejszej części domu, zastanawiając się, jakie też dramaty rozegrają się jeszcze w kuchni, i kiedy zostanie tam wezwana, by ponownie interweniować.

Dibbert byłby skłonny faworyzować kucharkę czy gospodynię?

A Katie? Czy ulegnie pragnieniom przystojnego ogrodnika i czy on ją poślubi?

A może wróci do pokojówki, która niewątpliwie była jego poprzednią wybranką?

Westchnęła i potrząsnęła głową. Problemy te, choć ważne dla zainteresowanych, nie mogły równać się z jej kłopotami.

W porannych gazetach ukazało się formalne zawiadomienie o tym, iż wicehrabia Middlethorpe poślubił Serenę, lady Riverton. O ile nowina nie odstraszy ludzi, należało spodziewać się po południu wielu osób, pragnących złożyć im życzenia. Mogła mieć jedynie nadzieję, że do tego czasu Francis będzie już w domu, by ich powitać.

O czwartej w ogrodzie pojawią się jej bracia, spodziewając się otrzymać klejnoty i trzy tysiące funtów. Nie wiedziała, co zrobią, jeśli się z nimi nie spotka. Może Francis panuje nad sytuacją, ale dopóki nie powie jej, co zamierza, marna z tego pociecha.

W południe nadal go nie było. Serena zaczęła się już obawiać, że mógł zapomnieć zarówno o ewentualnych gościach, jak i o jej braciach. Powiedziała sobie jednak stanowczo, iż to niemożliwe.

W pewnej chwili przyszło jej do głowy, że oba zmartwienia wykluczają się wzajemnie. Jeśli ona i Francis zajmą się gośćmi, kto stawi czoło braciom? Może powinna wysłać Tomowi wiadomość, zastanawiała się, lecz odrzuciła pomysł wiedząc, iż Francis właśnie tego by sobie nie życzył.

Do licha, gdzie on się podziewa?

By zająć czymś myśli, zabrała szczeniaka do ogrodu. O tej porze raczej nie mogła natknąć się na braci, o ile, oczywiście, nie obserwowali domu na okrągło, wmówiła więc sobie, że nie łamie danego Francisowi przyrzeczenia. Z drugiej strony musiała przyznać, że ulżyłoby jej, gdyby się pojawili. Mogłaby wyjaśnić, dlaczego nie będzie mogła spotkać się z nimi po południu i skłonić, by zaczekali do jutra.

Gdy wyszła na słońce i postawiła na ścieżce Brandy, ze zdumieniem spostrzegła, iż zmierza ku niej matka Francisa. Lady Middlethorpe nie wyglądała na kobietę, która lubiłaby spacerować zimą po ogrodzie. Spostrzegłszy Serenę, zatrzymała się, jakby przestraszona, lecz zaraz ruszyła ku synowej.

- Piękny dzień jak na luty, prawda, Sereno?

- Tak, lady Middlethorpe - odparła Serena, nie odrywając wzroku od szczeniaka, który robił wszystko, co możliwe, by zniknąć jej z widoku.

- Jeśli nie przestaniemy zwracać się do siebie tak oficjalnie, życie stanie się nie do zniesienia. Mówisz do Arabelli po imieniu. Chciałabym, byś nazywała mnie Cordelia.

Serena aż zamrugała.

- Doskonale, Cordelio - wykrztusiła.

- Dzisiaj już mało kto tak mnie nazywa - powiedziała hrabina, zamyślona. - Po czym, skupiając znów wzrok na Serenie, dodała: - Włosy wymykają ci się z upięcia.

Ruszyła ku domowi, podczas gdy Serena gorączkowo poprawiała fryzurę. Jak to możliwe, że lady Middlethorpe - Cordelia - zawsze wygląda tak nieskazitelnie.

Spojrzała w ślad za teściową, wspominając mężczyznę - Charlesa Jak-mu-tam - który chciał kiedyś mówić z Cordelia. W natłoku wydarzeń spotkanie z nim umknęło jej z pamięci, ale czy Cordelia naprawdę mogła spotykać się w ogrodzie z mężczyznami?

Spróbowała wyobrazić sobie coś takiego, ale jakoś nie mogła. Nagle spostrzegła, że Brandy pracowicie przeciska się pod ogrodzeniem.

- Nie, Brandy! Wracaj!

Brandy uznała to jednak za cudowną zabawę, a po chwili Serena również. Przez dłuższą chwilę ganiały się nawzajem po ogrodzie. Sereny nie obchodziło, że włosy wymknęły się jej z upięcia i że, ogólnie rzecz biorąc, nie zachowuje się jak na wicehrabinę przystało. Ze śmiechem obiegła żywopłot i wpadła na mężczyznę opuszczającego altankę, w której poprzedniego dnia znaleźli ją bracia.

W pierwszej chwili pomyślała, że ma przed sobą Toma, lecz zaraz poznała swój błąd. Był to Charles Jak-mu-tam.

- Cóż pan tu, na Boga, robi? - spytała, domyślając się odpowiedzi.

Teściowa naprawdę miała w ogrodzie schadzkę! Mężczyzna wydawał się równie zaskoczony.

- Lady Middlethorpe...

Podtrzymał ją, a potem puścił, nie wiedząc, co powiedzieć. Wreszcie wymamrotał: „Do licha z tym", a potem oznajmił jasno i wyraźnie:

- Przyszedłem zobaczyć się z lady... z byłą lady Middlethorpe. Widzę, że jest pani zaszokowana.

- Tak, trochę...

- Czy to takie szokujące - zapytał ostro - że dwoje łudzi się kocha?

- Cóż... nie.

- Jest takim, jeśli ludzie ci są w podeszłym wieku. Ja, młoda damo, mam zaledwie trzydzieści osiem lat.

- Ale...

- A Cordelia tylko czterdzieści sześć. Żadne z nas jeszcze nie zgrzybiało!

- Panie... och, Boże, zapomniałam, jak się pan nazywa.

- Ferncliff. Dałem pani moją wizytówkę.

- Nie mam pojęcia, co się z nią stało. Panie Ferncliff, to nie pański wiek mnie szokuje, lecz fakt, że dama i dżentelmen spotykają się ukradkiem w ogrodzie. To wysoce niestosowne. Jego gniew nieco zelżał.

- Wiem, lady Middlethorpe -westchnął z rezygnacją. - Ręczę, że nie był to mój pomysł. Ta zawikła-na sytuacja doprowadza mnie z wolna do szaleństwa. Zwariuję, chyba że wpierw zginę.

Serena spojrzała mu w oczy.

- Nie wierzę w opowieści o ludziach umierających z powodu złamanego serca.

- Doprawdy? - zapytał z nikłym odcieniem rozbawienia w głosie. - Lecz kula załatwiłaby sprawę równie dobrze.

- Kula? A któż miałby pana zastrzelić?

- Może ten młody zapaleniec, którego nazywa pani mężem.

- Francis?

- Właśnie. Od miesięcy ściga mnie po kraju, czasami nawet z pistoletem w dłoni.

Serena opadła na kamienną ławkę.

- Ktoś musiał wprowadzić pana w błąd. Mój mąż jest człowiekiem łagodnym i wyrozumiałym.

- Ta wyrozumiałość najwyraźniej ma granice. Nie rozciąga się na mężczyzn, którzy chcieliby poślubić jego matkę, zwłaszcza jeśli nie posiadają oni majątku. Poza tym obawiam się, że łudzi się pani co do niego, madame. Może i jest łagodny wobec pani - i chwała mu za to - wiem jednak z pewnego źródła, iż od młodych lat jest z niego niezły szelma. Należy do paczki paskudnych nicponi.

- Ma pan na myśli Zabijaków?

- Dokładnie. Chociaż właściwie należałoby o nich powiedzieć: chuligani. Bogaci chuligani. Cordelia wielce ubolewała nad tym, że jej syn zadaje się z takimi ludźmi, a teraz usłyszałem też o nich z innego źródła.

Przypomniała sobie, że chuligani, o których wspomniał, byli grupą dobrze urodzonych bandytów, terroryzujących Londyn w poprzednim stuleciu. Sere-na nie widziała pomiędzy nimi a przyjaciółmi Francisa cienia podobieństwa.

- Ależ doprawdy... - zaczęła, lecz zaraz umilkła, niepewna, co powiedzieć. Co było bowiem prawdą, a co uprzedzeniem?

- Panie Ferncliff - powiedziała w końcu - znam kilku spośród Zabijaków i zapewniam, że to bardzo mili ludzie.

- Domyślam się, że są przystojni.

- Jeśli sugeruje pan, że jestem głupią gąską, której łatwo zawrócić w głowie, nic nie może być dalsze od prawdy. Ale dość o tym. Jest pan pewien, że mąż sprzeciwia się temu, by starał się pan o rękę jego matki?

Ferncliff parsknął krótkim śmieszkiem.

- Absolutnie.

- Wiem jednak, iż Francis życzyłby sobie, aby ponownie wyszła za mąż.

- Bez wątpienia, ale za kogoś lepiej sytuowanego niż ja. Jestem uczonym, lady Middlethorpe. Posiadam niewielki - bardzo niewielki - dochód i moja sytuacja raczej się nie poprawi. Nie interesuje mnie dorabianie się. Prawdę mówiąc, nie ożeniłbym się z kobietą, która mogłaby urodzić dzieci, gdyż nie byłbym w stanie wychować ich tak, jakbym chciał.

- Potrafię zrozumieć, dlaczego Francis nie chce, by jego matka żyła w ubóstwie.

- Nie ma o tym mowy. Cordelia posiada własne dochody.

Skrzywił się.

- Widzi pani? Nawet pani uznała natychmiast, że chodzi mi o pieniądze. On też tak uważa. A to nieprawda. Odpowiada mi proste życie, jestem jednak świadom, że jej potrzeba czegoś więcej. Tymczasem, gdybyśmy mieli utrzymywać duży dom, służbę, podróżować i bawić się, musiałoby się to odbywać za jej pieniądze.

- Pojmuję, dlaczego memu mężowi to się nie podoba. Proponuje pan dokładnie taki związek, jaki powinien spotkać się z dezaprobatą oddanego syna.

- Ma wszelkie prawo być podejrzliwy, lady Middlethorpe. Lecz każdy rozsądny człowiek w takiej sytuacji postarałby się spotkać z zalotnikiem i przynajmniej z nim porozmawiać. Middlethorpe po prostu ugania się za mną z pistoletem w dłoni. Ta śmieszna sytuacja trwa już zbyt długo. Cordelia twierdzi, że Francis nie zgodzi się, by za mnie wyszła, a ona nie zrobi tego wbrew woli syna. Jestem zdecydowany porozmawiać z nim i przekonać się, czy zdołam wlać mu do głowy nieco rozumu.

- Bardzo rozsądny plan - przyznała Serena. Wyobrażenia Ferncliffa na temat Francisa tak bardzo różniły się od tego, jak ona postrzegała męża, iż musiała uwierzyć, że spotkanie mogłoby naprawdę okazać się pomocne.

- Tylko jak to zaaranżować? - spytał. - Cordelia denerwuje się, gdy wspominam o spotkaniu i odmawia pomocy.

- Musi być jakiś sposób, by jeden dżentelmen spotkał się z drugim.

- Z pewnością, lecz skoro ten drugi już dwukrotnie próbował dopaść mnie z pistoletem w dłoni, wolę zachować ostrożność. Zostanie pani moją pośredniczką, lady Middlethorpe?

- Pomiędzy panem a mężem? - spytała, wpatrując się w niego.

- Tak.

Czuła, że nie jest to dobry pomysł. Sprawy pomiędzy nią a Francisem nie układały się jak należy, a gdyby została rzeczniczką kogoś, kogo on uważał za wroga...

- Nie wiem, czy mogę, proszę pana.

- To nic trudnego, zapewniam. Serena wstała.

- No, nie wiem. Proszę powiedzieć, gdzie można pana zastać. Dam panu uznać, jeśli uda mi się zaaranżować spotkanie.

- Wynająłem pokoje w pobliskiej gospodzie „Pod Berłem", pod nazwiskiem Lowden. - Wyciągnął skądś podniszczoną siwą perukę i wsadził sobie na głowę, na niej zaś umieścił trójgraniasty kapelusz. - Widzi pani, do czego zostałem zmuszony? Wygląda na to, że Middlethorpe poruszył niebo i ziemię i teraz szuka mnie cały Londyn.

- Och, Boże - westchnęła Serena.

W całej tej sprawie było tyle gniewu, że nie wiedziała, co mogłoby okazać się dla wszystkich najlepsze.

- Zobaczę, co da się zrobić, panie Ferncliff. Gdy odszedł, uświadomiła sobie, że zapomniała o szczeniaku. Krzyknęła, zdenerwowana, i pobiegła ku otwartej części ogrodu, wołając Brandy. Pieska nigdzie nie było, otworzyła więc furtkę i zerknęła w uliczkę prowadzącą do stajen. Czy suczka mogła wybiec aż na ulicę? Wyobraziła ją sobie pomiędzy końskimi kopytami i kołami wozów.

- Brandy!

Już miała wrócić do domu i zarządzić poszukiwania, kiedy jej uszu dobiegło szaleńcze skomlenie. Zawołała raz jeszcze. Brandy przecisnęła się pod bramą sąsiedniego ogrodu i radośnie ku niej podbiegła.

Serena chwyciła pieska i przytuliła.

- Niedobra sunia! Cała jesteś ubłocona! Gdzie byłaś?

Brandy prawdopodobnie miała ochotę zadać swej pani to samo pytanie. Malująca się na jej pyszczku radosna ekstaza wskazywała, że suczka musiała się zgubić. Serena ruszyła ku domowi, nie zaprzestając połajanki.

- Serena! - zawołał Francis, podchodząc. - Gdzie się, u licha, podziewałaś?

- Brandy wybrała się na wycieczkę. Już się bałam, że ją straciłam.

Coś w wyrazie jego twarzy kazało jej pomyśleć o tym, jak wygląda. Włosy musiała mieć rozwichrzone, a Brandy zabrudziła błotem jej suknię.

Odebrał od niej szczeniaka, a wyraz jego oczu jasno świadczył o dezaprobacie.

- Pobrudziła cię, a mamy gości.

- Już? - zawołała Serena z niechęcią.

- To tylko Eleanor i Nicholas. Nie ma potrzeby się przejmować.

Tylko Nicholas i Eleanor. Serena natychmiast poczuła się jeszcze bardziej spięta.

- Gdybyś zabrał Brandy do kuchni, mogłabym szybko się przebrać.

- Doskonale.

Pośpieszyła do domu, czując, jak żołądek zaciska się jej w ciasny supeł. Nie wiedziała dlaczego perspektywa ponownego spotkania z Nicholasem wprawia ją w zdenerwowanie, ale tak właśnie było. Wydawał się być osobą, która potrafiłaby odgadnąć, iż właśnie spotkała się w ogrodzie z wrogiem męża i, co gorsza, na razie nie zamierza mu o tym powiedzieć.

Szybko zmieniła suknię, a pokojówka upięła jej na nowo włosy. Przeglądając się, stwierdziła z rozpaczą, że choćby nie wiem jak się starała, i tak nie będzie wyglądać równie elegancko jak Cordelia. Była na to zbyt krągła, a jej włosy zdawały się żyć własnym życiem. Fryzura Cordelii zawsze pozostawała nieskazitelna. A skoro tak, teściowa nie mogła chyba poddawać się uściskom kochanka? I czy ona i Ferncliff byli kochankami? Jakoś nie mogła wyobrazić sobie matki Francisa w szale namiętności, a przecież musiała jej ulegać - choćby kiedyś, z mężem.

Odprawiła pokojówkę i przez chwilę zastanawiała się nad swoim dylematem. Ferncliff mógł być podłym kłamcą. Jednak Cordelia wyszła do ogrodu, choć nie leżało to w jej zwyczajach.

Najlepiej byłoby porozmawiać osobiście z teściową, lecz na samą myśl o tym Serenie zakręciło się w głowie. Cordelio, chciałabym porozmawiać o twoim kochanku...

Nie bardzo też wiedziała, jak poruszyć ten temat z Francisem. Francisie, chciałabym porozmawiać o kochanku twojej matki...

No i pozostawała jeszcze kwestia braci. Niewątpliwie bardzo się zdenerwują, kiedy nie znajdą jej w ogrodzie, z pieniędzmi i klejnotami.

Nie martw się, powiedział.

Ha!

Zeszła do saloniku, gdzie Francis zabawiał już gości. Nicholas i Eleanor wydawali się równie mili i opanowani jak poprzedniego wieczoru, mimo to widok Nicholasa nadal wprawiał ją w nerwowe drżenie. Coś w jego oczach - spostrzegawczość, wnikliwość - sprawiało, że czuła się przejrzysta. A tyle było przecież rzeczy, które chętnie by przed nim ukryła.

Rozmawiano o sprawach ogólnych - polityce, zbiorach, kwestiach społecznych i pogodzie. Perspektywy w każdej z nich rysowały się raczej ponuro.

- Do licha - powiedział w końcu Francis - porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym. Jak tam Arabel?

- Doprawdy, Francisie - zaprotestowała Eleanor -czyżbyś traktował naszą „dumę i radość" jako „coś"?

- Boże broń! Jak ona się ma? Po czym dodał, zwracając się do Sereny.

- Arabel to ich córka.

Odpowiedział mu Nicholas. W jego głosie było tyle czułości, iż nikt nie mógł wątpić, że uwielbia córkę.

- Z pewnością jest niezadowolona, że nie wzięliśmy jej ze sobą. Arabel żywi niezłomne przekonanie, iż to ona ustanawia zasady. Jest co prawda łaskawym despotą, uznaliśmy jednak, że pora pokazać panience, gdzie jest jej miejsce i zostawiliśmy ją na wsi.

- Pewnie szaleje z wściekłości? - zapytał Francis.

- Oczywiście, że nie. Lubi jednak towarzystwo dwójki dzieci Leandera i dała nam do zrozumienia, iż życzyłaby sobie mieć rodzeństwo. Zwróciliśmy jej uwagę, że byłoby od niej młodsze, lecz nawet to jej nie zniechęciło.

Serena przysłuchiwała się rozmowie z rozbawieniem.

- Ile lat ma córka państwa?

- Jest stara jak Matuzalem. Ma czternaście miesięcy.

- I mówi?

Eleanor roześmiała się.

- Nie pozwól, by Nicholas namieszał ci w głowie, Sereno. Utrzymuje, że rozumie każdą jej paplaninę, podejrzewam jednak, że interpretuje ją tak, jak mu wygodnie. To on chciałby mieć gromadę dzieciaków.

Mąż uśmiechnął się do niej.

- Nie zaprzeczam.

Rozmawiali tak jeszcze przez chwilę, po czym panowie oddalili się, by przejrzeć dokumenty, związane z majątkiem. Kiedy zostały same, Eleanor powiedziała:

- Dobrze się domyślasz. Dano ci okazję, byś mogła swobodnie ze mną porozmawiać, jeśli masz na to ochotę. Nie przejmuj się. To sprawka Nicholasa.

- A o czym miałabym z tobą rozmawiać? - spytała Serena, bacznie przyglądając się Eleanor.

- Nie mam pojęcia. Francis i Nicholas spędzili większą część ranka zamknięci w gabinecie. Są sobie bardzo bliscy i fakt, że widują się dość rzadko, niczego tu nie zmienia.

- Tak słyszałam. Lecz Francis ledwie wspomniał o panu Delaneyu.

- Ja także nie mogę powiedzieć, by Nichoals mówił dużo o Francisie, kiedy byliśmy świeżo po ślubie. Lecz Francis bardzo pomógł mężowi - był dla niego istną opoką - kiedy źle mu się wiodło. Chcielibyśmy pomóc, jeśli tylko zdołamy.

- Dlaczego mielibyśmy potrzebować pomocy?

- A nie potrzebujecie? Serena tylko wzruszyła ramionami.

- Wychodząc za mąż, byłam prawdopodobnie w ciąży - zauważyła Eleanor na pozór bez związku.

Serena wbiła w nią wzrok, zaskoczona wyznaniem i zaciekawiona.

- Prawdopodobnie?

- Nie czekaliśmy, by się upewnić. Takich rzeczy nie ogłasza się w gazecie, a jeśli dziecko urodzi się na kilka tygodni przed terminem, nikt w to nie wnika.

- Nie tak jak wtedy, kiedy różnica wynosi kilka miesięcy.

- Właśnie. Chciałam, byś wiedziała, że mam niejakie pojęcie o tym, w jak niedogodnej sytuacji się znalazłaś.

- To, że jest się w zbyt zaawansowanej ciąży, nie jest nawet w połowie tak niedogodne, jak to, że jest się wdową po Matthew Rivertonie.

- Lecz to, że jest się wdową po nim i tak lepsze jest od tego, że jest się jego żoną. Mamy tu więc pewien postęp - zauważyła Eleanor z błyskiem w oku.

Serena po prostu musiała się roześmiać.

- Pamiętam, że był okres, kiedy zastanawiałam się, czy grzech zostaje aby na pewno ukarany, skoro ja wyłącznie na nim zyskałam.

Co za delikatna aluzja, pomyślała Serena.

- Sądzisz, że odmawiam sobie prawa do szczęścia? - spytała.

- Nie wiem. Czasami zdarza nam się sądzić, że nie zasługujemy na to, co dostajemy od losu i staramy się te dary odrzucić. Los dał ci jednego z najlepszych mężczyzn, jakich znam. Wraz z nim zyskałaś pozycję w towarzystwie i wysoki status materialny bez całej, związanej z tytułem, otoczki, którą musi znosić biedna Beth. Będziesz miała dziecko...

- Jestem w pełni świadoma, jak wspaniały los mnie spotkał - przerwała jej Serena. - Po prostu obawiam się, że to wszystko zostanie mi odebrane.

W końcu poddała się i opowiedziała Eleanor o szkicach.

- Nie wyobrażam sobie, że Francis mógłby zapłacić im dziesięć tysięcy funtów, lecz nie mam pewności, czy tego nie zrobi. I tak nic by mi nie powiedział.

- Zapewnienie ci spokoju warte byłoby tych pieniędzy.

- Już nigdy nie mielibyśmy spokoju - oświadczyła z mocą Serena. - Bracia potraktowaliby to jako zachętę.

- Masz rację. Porozmawiam z Francisem, jeśli Nicholas jeszcze tego nie zrobił. Ja też miałam nieprzyjemnego brata, lecz Zabijaki doskonale umieją radzić sobie z tego typu osobami.

Serena wspomniała opinię pana Ferncliffa na temat Zabijaków i aż się wzdrygnęła.

- Co stało się z twoim bratem?

- Nie mam pojęcia. Wyjechał za granicę. Sereny to nie uspokoiło.

- Czy Zabijaki mogą być niebezpieczni?

- O tak, jeśli sądzą, że walczą w słusznej sprawie. Na tym rozmowa się skończyła, do salonu weszli bowiem panowie, a wraz z nimi pierwsi goście: Arabella i hrabina Cawle. Delaneyowie wkrótce wyszli i choć żadna z pozostałych wizyt nie trwała długo, potok gości nie ustawał. Lord i lady Cowper, książę i księżna Yeovil, lord i lady Liverpool, książę i księżna Belcraven...

Serena zerknęła ukradkiem na zegar i zobaczyła, że jest czwarta. Rozejrzała się, mając nadzieję, że Francis wymknął się z salonu, lecz on rozmawiał spokojnie z księciem Belcraven. Czy nie zamierzał nic zrobić?

A może załatwił sprawę, pozbawiając jej braci życia?

Beth, odziana jak na markizę przystało, podeszła i powiedziała:

- Nie musisz aż tak się denerwować. Wszystko idzie doskonale. Wspaniale sobie radzisz.

Serena nie mogła zwierzyć się przyjaciółce ze swoich obaw.

- Czuję się jak automat. Uśmiech, ukłon, uśmiech.

- Straszne, prawda? Lecz wkrótce będzie po wszystkim.

- Powiedz mi, Beth - poprosiła nagląco - czy Zabijaki bywają żądni krwi? To znaczy, czy mogliby kogoś zabić, gdyby uznali to za konieczne?

- Wiesz, oni różnią się między sobą. Ale tak, mogliby. W końcu, Con, Hal i Leander byli żołnierzami, a jak się domyślam, Nicholasowi też zdarzało się popaść w niebezpieczne sytuacje. Nie martw się - zapewniła Serenę radośnie. - Jeśli przemoc okaże się niezbędna, na pewno się nie zawahają. Muszę już iść. Ucałowała przyjaciółkę serdecznie w policzek.

- Jutro będziemy miały więcej czasu, to sobie porozmawiamy. Nie rób takiej zmartwionej miny.

Serena miała ochotę krzyczeć, a zamiast tego musiała uśmiechać się i potakiwać lady Buffington. Dama gawędziła beztrosko, a Serena zastanawiała się, czy Zabijaki zaszlachtowali już jej braci. Nie byłaby to wielka strata, ale nie czułaby się dobrze ze świadomością, iż do tego doprowadziła. Poza tym martwiła się, że Francis zabije Charlesa Ferncliffa, jeśli zdoła go odnaleźć. Tymczasem Ferncliff wydawał się zupełnie niewinny.

W godzinę później potok gości wreszcie ustał. W salonie pozostali jedynie Francis, Serena i Cordelia.

Serena opadła bezsilnie na krzesło.

- Jestem wyczerpana. Francis podsunął jej pod stopy stołeczek.

- Doskonale się spisałaś. Najgorsze mamy już za sobą. Stałaś się niekwestionowaną częścią londyńskiej socjety.

Cordelia nadal wyglądała nieskazitelnie, choć przez kilka ostatnich godzin pracowała równie ciężko jak Serena.

- Tak, Francisie, możemy uznać, że Serena została zaakceptowana, mimo nieszczęsnej przeszłości. Jutro wracam zatem do Thorpe. Chyba wspominałam, że zjem dziś kolację z Arabella i hrabiną.

Co powiedziawszy, opuściła salon. Serena spojrzała w ślad za teściową.

- Francisie, miałbyś coś przeciwko temu, by twoja matka ponownie wyszła za mąż?

Francis parsknął śmiechem.

- Zamierzasz bawić się w swatkę? Rozumiem, iż życie byłoby dla ciebie łatwiejsze, gdyby matka nie plątała się nam pod nogami. Cóż, do dzieła. Wyswataj ją, jeśli potrafisz.

Źle zrozumiał jej słowa, ale nie miało to znaczenia, otwierało bowiem pole do dalszej dyskusji.

- Przypuszczam, że byłbyś bardzo wymagający co do mężczyzny, którego miałaby poślubić.

Wyciągnął się na krześle obok niej.

- Ja? Skąd znowu. To nie moja sprawa.

- Lecz gdyby chciała wyjść za stajennego, chyba byś się sprzeciwił.

Francis roześmiał się serdecznie.

- Cóż za niedorzeczny pomysł.

- Lecz co byś zrobił? - nalegała.

- Boże, Sereno. Czy to jakaś gra? Położyłbym kres tym planom uznając, że zwariowała.

Gdzie leży granica pomiędzy tym, co byłby w stanie zaakceptować, a co nie?

- Czy istnieje jakiś szczególny typ mężczyzny, którego nie chciałbyś za ojczyma?

Zmarszczył brwi i spojrzał na nią, być może podejrzliwie.

- Mówisz poważnie, prawda? Cóż, niech pomyślę. Nie chciałbym, by poślubiła łobuza, kogoś, kto by źle ją traktował albo przepuszczał jej pieniądze na hazard. Nie jestem jednak pewien, jak miałbym ją powstrzymać, gdyby chciała poślubić kogoś takiego.

- Może wystarczyłoby, że go nie aprobujesz.

- Mam nadzieję, że nie pozwoliłby na to jej zdrowy rozsądek. Skończmy już z tym, Sereno. Obawiam się, że matka nie zechce ponownie wyjść za mąż. Była głęboko oddana ojcu.

- Wcale w to nie wątpię, lecz czas wiele zmienia... Serena z uporem trzymała się tematu.

- A co z pozycją ewentualnego kandydata? Miałbyś coś przeciwko temu, by poślubiła mężczyznę bez tytułu?

- Nie, chyba że byłby stajennym.

- Nie traktujesz tego poważnie!

- Nie, nie traktuję i ty też nie powinnaś. Matka wyjdzie za mąż, jeśli rzeczywiście będzie tego chciała i nie ma to z nami nic wspólnego.

Serena nie potrafiła dłużej skrywać niepokoju, wróciła zatem do swego największego zmartwienia.

- Co z moimi braćmi? Jeśli zostawiłeś ich samym sobie, by ochłonęli, popełniłeś błąd. To ich tylko bardziej rozzłości. Mogą zrobić wszystko.

Jej słowa spowodowały, że Francis znowu skrył się za lodową barierą.

- Powiedziałem, byś zostawiła to mnie.

- Jak mogłabym? Zrobiłeś coś w kwestii dzisiejszego popołudnia?

- Chciałbym, byś przestała o tym myśleć i zaufała mi. Serena słyszała słowa, jednak niepokój nie pozwalał jej przyswoić ich treści.

- To jest jak miecz, wiszący nad moją głową, Francisie! Nie rozumiesz Toma. Jest chytry, ale też mściwy, a kiedy się rozgniewa, nie dba o nic. Jeśli zostanie do tego doprowadzony, opublikuje szkice z czystej złośliwości.

- Mógłby to zrobić?

- Więcej. Przemyślałam całą sprawę i uznałam, że gdybym była na jego miejscu, opublikowałabym wpierw kilka mniej szkodliwych. Spowodowałyby mnóstwo plotek, nie rujnując do końca mojej reputacji. To zmusiłoby cię, byś zapłacił.

- Tak właśnie byś postąpiła?

- Tak Tom może postąpić. Jak byś sobie z tym poradził?

- Zabiłbym go.

Serena poderwała się na równe nogi.

- Zastrzeliłbyś go z zimną krwią?

-Bardzo chętnie, przypuszczam jednak, że wpierw musiałbym go wyzwać.

- Och, nie! Nie wolno ci tego zrobić!

- Dlaczego nie? - zapytał z nieskrywaną podejrzliwością w głosie.

- Nie zniosłabym, gdybyś został ranny, i to z mojego powodu.

Przez chwilę wpatrywał się w nią, a potem powiedział:

- Chodź ze mną.

Zaciekawiona, ruszyła w ślad za mężem. Wydawał się być w szczególnym nastroju. Wszedł do gabinetu i z zamkniętej szuflady wyjął lśniącą inkrustowaną szkatułę, z niej zaś pistolet ze srebrną rękojeścią. Naładował z wprawą broń i polecił:

- Chodź.

- Dokąd idziemy? - spytała, kiedy skierował się w stronę wyjścia do ogrodu.

- Złagodzić jeden z twoich lęków. Za drzwiami się rozejrzał.

- Do licha, wszędzie krzewy i drzewa.

- To śliczny ogród. O co ci chodzi?

- To czarujący ogród. Minął pierwszy żywopłot.

- Ha! Widzisz ten kwitnący żonkil? Tam, pod drzewem?

-Tak.

Kwiat znajdował się o dobre dwadzieścia jardów od nich i ledwie było go widać przez gałęzie. Co więcej, słońce zaczęło właśnie zachodzić i oświetlenie pozostawiało wiele do życzenia.

Francis podniósł rękę, wycelował i strzelił. Żółty kwiat opadł.

- Och, to straszne! Jak mogłeś? Francis parsknął śmiechem.

- Spodziewałem się, że będziesz podziwiała, jak celnie strzelam, i przestaniesz się o mnie martwić.

Serena spojrzała na kwiatek.

- Zapewne było to bardzo sprytne posunięcie, lecz szkoda kwiatka.

- Będzie ich więcej. Za kilka tygodni całe to miejsce zażółci się od żonkili.

- To tak jak z ludźmi. Zawsze może ich być więcej. Czy i człowieka zabiłbyś równie łatwo?

- Oczywiście, że nie.

- A czy w ogóle mógłbyś kogoś zabić? Spochmurniał, uświadamiając sobie, że pyta poważnie.

- Oczywiście, gdybym musiał. To byłby mój obowiązek. Lecz dotąd tego nie zrobiłem. Martwisz się o braci?

- Nic im się nie stało?

- Ja ich z pewnością nie tknąłem. Prawdę mówiąc, nie sądziłem, że będziesz się o nich martwiła.

- Bo i tak nie jest - odparła, a potem uświadomiła sobie, jak okropnie to zabrzmiało.

- Och, na Boga! Po prostu nie chcę, byś ich zabił. Już choćby dlatego, że wywołałoby to okropny skandal.

- Nie zabiję ich, obiecuję. Miejmy nadzieję, że dowiedzą się, jak dobrze strzelam, i dadzą nam spokój...

- Kto tu strzelał? - zawołał groźnie młody ogrodnik, podchodząc. - Och, to pan, milordzie - powiedział, zatrzymując się gwałtownie. - Przepraszam.

- To ja przepraszam, Cather. Udowadniałem coś lady Middlethorpe. Pod drzewem leży opadły żonkil. Moja żona pewnie chciałaby go mieć.

Mężczyzna przewrócił oczami i poszedł po kwiatek.

- Cieszę się, że nie doszło do przemocy. Nie lubię przemocy - oświadczyła Serena znacząco.

- I w tym się zgadzamy. Odwróciła się ku niemu i zapytała:

- Lecz nie zamierzasz im zapłacić, prawda?

- Chciałabyś, bym to zrobił? - spytał, zaciekawiony.

-Nie.

- Jesteś pewna?

- Oczywiście.

Przez chwilę przyglądał się pistoletowi, a potem spojrzał na Serenę.

- A gdybym dał pieniądze tobie, byś im je przekazała?

- To by niczego nie zmieniło - odparła, wpatrując się w niego.

- Doprawdy?

Pomyślała, że jeszcze chwila i chyba zwariuje, jednak na szczęście wrócił ogrodnik. Podał jej żonkil. Widać było, iż czuje się jak głupiec, wręczając damie tak sfatygowany kwiatek.

- Dziękuję - odparła, zastanawiając się, co zrobi z pojedynczym żonkilem, mającym łodyżkę kilkucentymetrowej długości. Wreszcie wzruszyła ramionami.

- Lepiej będzie, jak wstawię go do wody, poza tym trochę zmarzłam. Jest zbyt zimno, by wychodzić do ogrodu bez płaszcza.

Francis uśmiechnął się.

- Przepraszam. Nie pomyślałem o tym. Idź do domu i się ogrzej.

Serena miała wrażenie, iż rozmawiają, posługując się różnymi językami, nic jednak nie mogła na to poradzić.

Francis spoglądał przez chwilę w ślad za żoną, zastanawiając się, o co tu, u licha, chodzi. Nagle uświadomił sobie, że ogrodnik nadal stoi obok, przestępu-jąc nerwowo z nogi na nogę.

- Tak, Cather?

- Eee... Przepraszam, milordzie, ale czy mógłby pan poprosić panią, by zamykała za sobą furtkę, kiedy już z niej skorzysta? Gdy jest otwarta, do ogrodu dostają się psy. Wie pan, bezpańskie.

- Oczywiście. Nie wiedziałem, że pani ma zwyczaj chodzić do stajen.

- Dziś rano pobiegła tam za pieskiem.

- Och, oczywiście.

Francis nie zważał zbytnio na to, co mówi ogrodnik, nadal zaabsorbowany rozmową z Sereną. Nie mógł jakoś uwierzyć, że mogła być na tyle dobrą aktorką, by tak przekonująco udawać brak zainteresowania pieniędzmi. Bez wątpienia sprawa wyglądała tak, jak mu ją przedstawiła i bracia usiłowali szantażem wyłudzić od niej pieniądze.

Modlił się, aby tak było.

- Nie zaszkodziłoby wspomnieć o tym także innym, milordzie. W ostatnim tygodniu korzystało z tej furtki mnóstwo ludzi - mówił dalej ogrodnik.

Bracia Sereny.

- Należałoby założyć na nią solidny zamek, Ca-ther. Tym kilkorgu spośród służby, którzy muszą korzystać z furtki po prostu da się klucz.

- Zajmę się tym, milordzie.

- Doskonale - odparł Francis. Odwrócił się, by odejść, gdy nagle znaczenie słów Cathera w pełni do niego dotarło.

- A kto dokładnie używał furtki?

- Cóż, milordzie, z tego, co widziałem... dziś rano milady, i ci dwaj mężczyźni, z którymi rozmawiała wczoraj. Poza tym jeszcze jeden mężczyzna. Przychodzi spotykać się z lady Middlethorpe.

- Inny mężczyzna? - zapytał Francis, czując, jak ogarnia go chłód.

- Tak, milordzie. Wysoki i potężnie zbudowany. Był tu trzy czy cztery razy.

Francis chętnie wypytałby ogrodnika dokładniej, lecz nie śmiał.

- Dziękuję.

Wrócił do domu czując się tak, jakby ktoś zdzielił go po głowie. Był pewien, że Cather, bez względu na to, czy jego motywy były szlachetne, czy nie, specjalnie postarał się udzielić mu tej informacji. Może chodziło jedynie o to, że nie lubi, jak zbyt wiele osób chodzi po ogrodzie, a może nie podobało mu się, że jego chlebodawcy przyprawia się rogi.

Lecz jeśli miał wierzyć ogrodnikowi - a trudno mu było sobie wyobrazić, by Cather wymyślił coś takiego - Serena spotkała się z Ferncliffem w ogrodzie, i to więcej niż raz. Czy istniało niewinne wytłumaczenie tego faktu?

Rozdział 19

Jakkolwiek by się starał, nie potrafił w zadowalający sposób wyjaśnić zachowania żony. Kusiło go, by pójść i rzucić jej w twarz oskarżenie, obawiał się jednak, że powie lub zrobi coś, czego nie powinien. Na przykład udusi to kłamliwe babsko. Żałował, że nie może poradzić się Nicholasa. Nie wspomniał mu jednak o swoich podejrzeniach i nie chciał robić tego teraz. Nic nie mogło zmienić faktu, że on i Serena byli małżeństwem. No i niechętnie przyznałby się przyjaciołom, jakim był głupcem. Tylko co z dzieckiem, które nosi? Wszedł do gabinetu i opadł na krzesło za biurkiem. Mógłby pilnować, by w przyszłości zachowywała się jak należy. Zniósłby to, gdyby tylko miał pewność, że dziecko jest jego.

Tak, jak jeszcze do niedawna. Gdy był z Sereną, mógłby przysiąc, że nie jest zdolna do takiej dwulicowości. Czy było tak naprawdę, czy tylko otumaniła go jej uroda? Przypomniał sobie, jak wyłożyła mu, co mogą zrobić Allbrightowie. Sam nigdy by na to nie wpadł. Lecz ona była Allbrightówną.

Nie można przecież tak żyć. Zamierzał odkryć prawdę i cisnąć ją Serenie w twarz. Kiedy to się stanie, może zdołają wypracować jakiś sposób, by prowadzić wspólne życie. Najpierw musi jednak odnaleźć Ferncliffa i położyć kres jego gierkom. Jeśli zdoła dowiedzieć się przy tym, kto jest ojcem dziecka Sereny, tym lepiej. Następnie zajmie się Allbrighta-mi. Wysłał im zwięzłą wiadomość informując, iż nie ma sensu, by fatygowali się przychodząc do ogrodu. Zapowiedział, że spotka się z nimi w dniu następnym.

Jeśli naprawdę chodzi im o pieniądze, szybko zdadzą sobie sprawę, iż nie dostaną dziesięciu tysięcy funtów. Jeśli nie zaprzestaną nękania, zniszczy ich. I tak obracali się już na obrzeżach towarzystwa. Jeśli Francis i pozostali wystąpią przeciwko nim, nie będą więcej polować w Shires ani uprawiać hazardu w przyzwoitym otoczeniu. Jeśli Tom nadal będzie sprawiał kłopoty, wyzwie go na pojedynek i okaleczy. Sprawi mu to prawdziwą przyjemność.

A jeśli Allbrightowie zaprzeczą, jakoby próbowali wyłudzić od niego pieniądze? Zaprowadzi go to z powrotem do Sereny oraz mężczyzny, który może być jej kochankiem...

Chyba że i Ferncliff ją szantażuje, pomyślał z nadzieją. Tak, to jest myśl.

Tylko co próbowała zataić, płacąc aż taką cenę?

Ukrył twarz w dłoniach i jęknął. Tylko tak dalej i bez wątpienia zwariuje.

Zapukano do drzwi i do pokoju weszła jego matka.

- Coś się stało, kochanie? Francis pospiesznie wstał.

- Nic szczególnego, mamo. Chcesz czegoś?

- Tylko potwierdzić, że wyjeżdżam jutro wcześnie rano do Thorpe. Chcesz, bym tam coś załatwiła?

- Nie, chyba nie. Dołączymy do ciebie za kilka tygodni i zostaniemy, póki nie urodzi się dziecko.

- Oczywiście. To będzie dziedzic, a dziedzic powinien urodzić się w Priory.

- Właśnie.

Matka spojrzała na niego stanowczo.

- Francisie, nie mogę ignorować faktu, że między tobą a Sereną nie wszystko dobrze się układa. Chciałabym powiedzieć ci, że uczciwość jest zwykle najlepszą polityką, a brak szczerości prowadzi do jeszcze większego nieszczęścia.

Francis o mało się nie roześmiał.

- Zawsze to powtarzasz, mamo. Hrabina westchnęła.

- Chciałabym także powiedzieć, że zdaję sobie sprawę, iż nie zawsze łatwo jest być szczerym.

Francisa zaskoczyło, że matka zechciała nagiąć nieco swoje zasady, nawet po to, by go wesprzeć.

- Tak, to niełatwe, nie jestem też wcale pewien, czy mądre. Czasami prawda jest zbyt bolesna, by stawić jej czoło.

- Sądzisz, że tak jest w tym przypadku?

- Prawie na pewno.

- Lecz co stanie się z tymi kłamstwami, jeśli się ich nie wyjaśni? Będą rosły i przeżerały wasz związek od środka.

- Sam już nie wiem - westchnął Francis. - Po prostu nie wiem.

Matka podeszła i położyła mu dłoń na ramieniu.

- Chcę, byś wiedział, że lubię twoją żonę, Francisie. Nie wybrałabym jej dla ciebie na małżonkę, ale ma dobre serce i jest zdecydowanie odważna. Nie pozwól, by duma i niemądra ambicja oddaliły was od siebie.

Pocałowała syna w policzek i wyszła. Duma i niemądra ambicja. Nie dało się ich porównać z najgorszego rodzaju nieuczciwością, ale i tak cieszyło go, że matka łagodnieje. Jeśli zdoła ocalić cokolwiek ze swego małżeństwa, przyszłość nie będzie już taka beznadziejna.

Poza tym miała rację. Jeśli ma ocalić ten związek, musi dotrzeć do prawdy i ją ujawnić.

Zostawił wiadomość informującą, że wróci na kolację o siódmej, a potem wyszedł, aby poszukać Ferncliffa.

W pobliżu Belcraven House natknął się na Nicholasa i razem udali się do Luciena. Jak się okazało, gościli tam już Hal i Steve, a także Blanche.

- Nie zabrałeś z sobą żony? - spytała. - Chciałabym ją poznać.

- Więc wpadnij do nas.

- Francis, myśl rozsądnie. Skoro staracie się ukryć przeszłość tej biedaczki, ostatnią rzeczą, jakiej wam potrzeba, są wizyty kogoś takiego jak ja.

- To mogłoby się zmienić, gdybyś za mnie wyszła -stwierdził Hal na pozór obojętnie.

- Nonsens - odparła Blanche.

- No i mogłabyś odwiedzać domy naszych szanowanych przyjaciół.

- Wątpię, czy na przykład matka Francisa chętnie powitałaby mnie u siebie.

- Ona łagodnieje - powiedział Francis. - Uwierz lub nie, ja także sądzę, że winnaś poślubić Hala.

- Wszyscy tak uważamy - wtrącił Nicholas. - Lecz biedna Blanche boi się wziąć na siebie tego rodzaju zobowiązanie.

Blanche rzuciła mu gniewne spojrzenie, co wielce rozbawiło Francisa. Nicholas nie angażował się do tej pory w wysiłki Hala, zmierzające do tego, by doprowadzić Blanche do ołtarza. Jeśli zdecydował się to zmienić, sprawy mogły przybrać interesujący obrót.

Tymczasem Nicholas skierował uwagę właśnie na Francisa.

- Dlaczego nie powiedziałeś mi, że bracia Sereny próbują wyłudzić od ciebie pieniądze?

- Nie ode mnie, lecz od niej - sprostował Francis. - Jak się dowiedziałeś?

- Wspomniała o tym Eleanor.

- Zastanawiam się dlaczego - powiedział Francis, zerkając na Eleanor.

- Zapewne, by mi wyjaśnić, czemuż nie szaleje z radości - rzekła Eleonor. - Obawiam się, że próbowałam nakłonić ją, by przyznała, jak wiele spotkało ją ostatnio dobrego.

- A ona nie potrafiła się doszukać ani jednej takiej rzeczy.

- Przeciwnie - odparła Eleanor łagodnie. - Wie, że ma za co dziękować Opatrzności, lecz nie potrafi się nie martwić. Uważam, że należałoby uwolnić ją od kłopotów.

- Dokładnie to zamierzam - odparł Francis szybko. - Jestem zdecydowany odnaleźć Ferncliffa i dobrze nastraszyć Allbrightów.

Nie wspomniał jednak o swych podejrzeniach względem Sereny.

- Doskonale - wtrącił Nicholas. - Tyle że Ferncliff opuścił mieszkanie Simmonsa.

- Skąd wiesz?

- Posłałem tam Steve'a. Powinieneś pamiętać, że stary tyran zawsze miał do niego słabość. Wkrótce zmiękł na tyle, iż przyznał, że tego dnia, gdy go odwiedziliśmy, Ferncliff akurat wyszedł. Ostrzeżono go, by nie wracał. A tak przy okazji, obaj, to znaczy Simmons i Ferncliff sądzą, iż zamierzasz co najmniej go poturbować.

- Może i tak. A czego Ferncliff się spodziewa, skoro prześladuje moje kobiety?

- Simmons uważa, iż Ferncliff jest tylko niewinną ofiarą - odezwał się Stephen Ball. - Studiowali razem w Balliol. Simmons nie ma pojęcia, o co tu chodzi, lecz sądzi, że to sprawa osobista pomiędzy tobą a Ferncliffem, i że to ty zawiniłeś. Potwierdziło to jego opinię, że Zabijaki to łobuzy. Musiałem wysłuchać wykładu na temat: Z kim się zadajesz, takim się stajesz. Po grecku - dodał, krzywiąc się.

- Sprawa osobista? Nie widziałem człowieka na oczy!

- Jeżeli Ferncliff naprawdę para się szantażem -wtrącił Nicholas - raczej nie powiedziałby o tym przyjacielowi. Tak czy inaczej, nie pozostaje nam nic innego, jak znowu szukać igły w stogu siana.

Francis wiedział, że powinien wspomnieć o tym, iż Ferncliff zwykł włóczyć się po jego ogrodzie, nie zrobił tego jednak. Zabijaki przyjęli Serenę do swego grona - nie ujawni przed nimi jej dwulicowości, jeśli nie zostanie do tego zmuszony.

- A co planujesz w kwestii Allbrightów? - zapytał Nicholas.

- W marzeniach: męki piekielnie. Istnieje jednak granica tego, co mogę zrobić braciom żony. Może groźba wykluczenia z towarzystwa wystarczy, by ich zniechęcić. Zamierzam nastraszyć łajdaków jak tylko się da, i to natychmiast.

- Mało subtelne, lecz może okazać się skuteczne. Nie wziąłbyś sobie do towarzystwa Luciena? Obaj reprezentujecie najwyższe kręgi londyńskiego towarzystwa. O ile wasza dwójka nie miała szans wskórać cokolwiek u Simmonsa, możecie okazać się skuteczni wobec Allbrightów. Zamieszkali w gospodzie

„Pod Berłem". Posługują się własnym nazwiskiem, nietrudno więc będzie ich znaleźć.

Owdowiała lady Middlethorpe przyjęła zaproszenie na kolację, wystosowane przez siostrę i hrabinę Cawle. Zdawała sobie sprawę, że winna rozplatać sieć kłamstw, którą pracowicie utkała, liczyła też na to, że siostra i przyjaciółka jej pomogą. Wzdrygnęła się na myśl, iż będzie musiała ujawnić, jak była niemądra, wiedziała jednak, że pora skończyć z tchórzostwem.

Miała nadzieję, że uzyska pomoc i może nieco wsparcia, przede wszystkim jednak zamierzała potraktować wyznanie jako próbę generalną przed ujawnieniem swojej głupoty - a prawdę mówiąc, wręcz podłości - przed synem oraz kochankiem.

Nic dziwnego, że jakoś nie dopisywał jej apetyt.

Tymczasem Serena, pozostawiona samej sobie, wstawiła do wazonu pojedynczy żonkil, oddając się przy tym ckliwym rozważaniom. Nie podobało jej się, że Francis zestrzelił kwiatek, lecz z drugiej strony widok męża składającego się do strzału podniecał ją. Było coś ekscytującego w chłodnym spojrzeniu jego oczu i pewności ręki. Podniecenie sprawiało, że stała się bardziej wyczulona na dźwięki zwiastujące powrót Francisa i przyśpieszało bicie jej serca.

Chciałaby wiedzieć, co Francis naprawdę do niej czuje. Kiedy zgodził się ją poślubić, miała nadzieję, że będzie traktował ją uprzejmie i z szacunkiem. Teraz pragnęła czegoś więcej.

Kłopot z porządnymi, dobrze wychowanymi mężczyznami polegał na tym, że nie sposób było stwierdzić, czy ich zachowanie wynika jedynie z uprzejmości, czy też jest wyrazem uczucia. Choć Francis był wobec niej niezmiennie uprzejmy, odkąd schronił się za lodową tarczą nie była już pewna, czy choćby ją lubi, o miłości nie wspominając.

Gdyby tylko nie musieli pogrążyć się od razu w wirze życia towarzyskiego. Było to konieczne, aby uniknąć skandalu, oznaczało jednak, że mieli dla siebie bardzo niewiele czasu. Nie po to, by się kochać - chociaż dzielili łoże dosyć rzadko - lecz po to, by rozmawiać. Nic dziwnego, że idea miesiąca miodowego zaczęła zyskiwać sobie aż taką popularność. Odrobina prywatności, pozwalająca poznać się i do siebie przywyknąć, to coś doprawdy wspaniałego.

Przynajmniej dziś wieczorem mieli jeść kolację sami. Może da im to okazję, by mogli zbliżyć się do siebie. Zastanawiała się nad wyborem stroju - formalnego bądź bardziej swobodnego - gdy doręczono jej przesyłkę.

Rozpoznała nieporządne pismo brata i natychmiast odczuła pokusę, by wrzucić paczkę w ogień, nawet jej nie otwierając. Nie miała jednak dość odwagi. Wyglądało na to, że w paczce znajduje się pudełko. Cóż to znowu może być, na miłość boską! Złamała pieczęć. Na wierzchu srebrnej tabakierki leżał list. Rozpoznała tabakierę jako należącą kiedyś do jej męża, nie była jednak w stanie wyobrazić sobie, po co Tom mógłby wysłać jej przedmiot wart co najmniej kilka gwinei.

Podejrzewając, iż czeka ją niemiła niespodzianka, uniosła ostrożnie wieczko. Tabakiera była jednak pusta. Wpatrywała się w nią, zastanawiając się, co zrobić, gdy nagle jej wzrok padł na wewnętrzną stronę wieczka.

Boże na Wysokościach!

Tam zaś, wetknięta pod przykrywkę, tkwiła miniatura, ukazująca jeden z bardziej odrażających szkiców. Wzdrygnęła się na myśl o tym, iż jej pierwszy mąż siadywał w salonie, uśmiechając się na myśl o tym, jak poniżył żonę i pociągając niuch tabaki.

Och, jeśli istnieje sprawiedliwość, zapewne smaży się teraz powoli w najniższych kręgach piekieł.

Przypomniała sobie, jak pozowała do szkicu. Beehan poprosił ją, by położyła się na brzuchu, z głową wspartą na dłoniach i uniesionym ramieniu. Obejrzała szkic, gdy go ukończył i uznała go za czarujący. Wyglądała na nim jak śniące na jawie, niewinne dziewczę.

Obraz, który miała teraz przed sobą, przedstawiał ją nagą, przystrojoną klejnotami - tymi klejnotami. Sofa, na której leżała, została skrócona, tak że Serena zdawała się klęczeć na podłodze, podczas gdy jakiś mężczyzna brał ją od tyłu. Miał w dłoni pejcz, a ślady na jej pośladkach i plecach wskazywały, że właśnie się nim posłużył. Ona zaś - nie, kobieta na rysunku, bo przecież nie była to ona - uśmiechała się z najwyższym zadowoleniem.

Paznokciami wydarła rysunek z wieczka i cisnęła go w ogień. Zapłonął, a potem pofrunął w górę komina i znikł z widoku, lecz strach pozostał, ciążąc jej w sercu niczym ołów. Co się stanie, jeśli świat zobaczy szkice?

Przeczytała pośpiesznie list.

Serry, zapomniałaś, o jaką stawkę tu chodzi? Posyłam ci coś, co ożywi twoją pamięć. Zniszcz rysunek, jeśli chcesz. Jak wiesz, jest ich dużo więcej. Być może twojemu mężowi spodoba się taki podarek. Co do mnie, zmęczyłem dwie dziwki, zanim skończyłem przeglądać te śliczne obrazki.

Nie lepiej być rozsądnym? Zacznijmy od klejnotów. Przynieś mi je do gospody „Pod Berłem" przy Crown Square, a ja oddam ci połowę szkiców. To i tak niedrogo.

Jeśli nie zapłacisz do wpół do siódmej dziś wieczorem, pierwsze szkice trafią do znajomego drukarza. Nie może się doczekać, by je wygrawerować.

Serena posłała list śladem szkicu, niczego to jednak nie zmieniło. Poza tym, na miłość boską, dochodziła piąta po południu!

Potrzebowała Francisa. Gdzie też on się podziewał?

Dlaczego, u licha, nie powiedział, dokąd się udaje ani jak zamierza poradzić sobie z jej braćmi? Ewidentnie uznał, że najlepiej ich zignorować, i oto skutek!

Zadzwoniła na lokaja i napisała liścik, prosząc w nim Francisa, by wrócił jak najszybciej do domu. Poleciła, by dostarczono go do Belcraven House, gdyż było wielce prawdopodobne, że Francis tam właśnie się udał. Przemierzała sypialnię, modląc się, by okazało się to prawdą. Po kwadransie lokaj wrócił, oznajmiając, że nie udało mu się znaleźć pracodawcy. Zaproponował, iż może przejść się po klubach, jednak Serena odprawiła go. Trwałoby to wieczność, a jej zostało już niewiele ponad godzinę.

Gdy lokaj odszedł, uświadomiła sobie, dlaczego nazwa gospody wydaje się jej znajoma. To tam zatrzymał się pod przybranym nazwiskiem Charles Ferncliff. Nasunęło jej to pewien pomysł i teraz pozostało już tylko go zrealizować.

Planowała wykraść szkice, zamierzała jednak wziąć z sobą biżuterię, na wypadek gdyby jej się nie udało.

Pobiegła do sypialni, wyjęła z szuflady sakiewkę z klejnotami i narzuciła pelerynę. Jak, u licha, ma dostać się do gospody? Na zewnątrz prawie zapadł już zmrok. Wróciła na dół i poleciła Dibbertowi, by znalazł jej dorożkę.

- Oczywiście, milady. Z pewnością życzy też sobie pani, by towarzyszył jej lokaj?

Choć było to pytanie, brzmiało bardziej jak rozkaz.

- Tak, proszę - zgodziła się Serena. Zabranie lokaja wydawało się dobrym pomysłem. Francis zatrudniał dwóch i po chwili z zadowoleniem przekonała się, iż Dibbert przydzielił do tego zadania potężniej zbudowanego mężczyznę. Chętnie poleciłaby mu, by zabrał z sobą broń, jeśli ją posiada, lecz tylko zaalarmowałaby w ten sposób resztę służby.

Na dworze było już ciemno i telepiąc się w cuchnącej stęchlizną dorożce z wdzięcznością spoglądała na oświetlające tę część miasta gazowe latarnie. Z pewnością nic strasznego nie mogło przytrafić się jej na tak dobrze oświetlonych ulicach. Gospoda, jak z zadowoleniem stwierdziła, znajdowała się niezbyt daleko i położona była w przyzwoitym otoczeniu. Napięcie zaczęło ustępować. Weszła do wnętrza z lokajem depczącym jej po piętach i zapytała o pana Lowdena.

Służebna skierowała ją na pierwsze piętro, do pokoju numer osiem. Serena poleciła lokajowi, by czekał na dole i ruszyła ku schodom. Dźwięk znajomego głosu sprawił jednak, że się zatrzymała.

Will.

W barze?

Cofnęła się, a potem zerknęła w głąb zatłoczonej sali. Wnętrze było mocno zadymione, mimo to zdołała dostrzec Willa. Opróżniał kufel piwa, rozprawiając głośno. Czy Tom także tam był? Bardzo ułatwiłoby jej to zadanie... Nie zdołała jednak dostrzec drugiego brata.

Prawdopodobnie pozostał w pokoju, oczekując jej.

Najwidoczniej w gospodzie nie przestrzegano zwyczaju odprowadzania odwiedzających do pokoju gości, zatrzymała więc przechodzącego chłopca od garnków i zapytała, który pokój zajmują panowie Allbright.

- Numery jedenaście i dwanaście, madame. Uzbrojona w tę wiedzę, ruszyła na górę schodami,

zastanawiając się, czy to, że Will przebywa w barze może być dla niej korzystne, czy też nie. Choć Will to przy Tomie małe piwo, fakt, że sam usunął się z drogi, mógł okazać się pomocny.

Zapukała do drzwi numer osiem.

Pan Ferncliff otworzył ostrożnie. Widok Sereny ewidentnie go zaskoczył. Wśliznęła się czym prędzej do środka, nie chcąc, by ją zauważono.

- Lady Middlethorpe? Co pani tu, u licha, robi? Rozejrzała się, przestraszona. Doświadczenie

podpowiadało jej, że ludzie wynajmujący pokoje w gospodach zazwyczaj mają do dyspozycji sypialnię i salonik. Tu jednak było inaczej. Ferncliff, może ze względów oszczędnościowych, zajmował tylko jedno pomieszczenie. Znajdowała się więc w jego sypialni. Odsunęła od siebie tę myśl.

- Przyszłam prosić pana o pomoc. Jeśli mi jej pan udzieli, zrobię wszystko, co możliwe, by rozwiązać problemy, które nie pozwalają panu ożenić się z matką Francisa.

- To nie lada zachęta - powiedział tonem wielce podejrzliwym. - Lecz co takiego miałbym zrobić?

Serena zaczęła przemierzać pokój. Była zdenerwowana, przestraszona, lecz także podekscytowana tym, że w końcu sama coś robi.

- Moi bracia zatrzymali się w tej gospodzie. Mają kilka przedstawiających mnie rysunków, które chciałabym zniszczyć. Muszę znaleźć sposób, by im je wykraść, i to przed wpół do siódmej.

Ferncliff spojrzał na nią zaskoczony i najwyraźniej przestraszony. Wyjął z kieszonki zegarek.

- Jest już po wpół do szóstej, lady Middlethorpe! Poza tym chyba byłoby lepiej, gdyby tego rodzaju sprawą zajął się pani mąż.

Serena nie spodziewała się po nim tak przestarzałych poglądów.

- Zapewne ma pan rację, tylko że akurat wyszedł i nie dało się go odszukać. Pomoże mi pan?

Ferncliff uniósł dłonie.

- Droga pani, chciałbym pomóc, ale nie jestem awanturnikiem. Jak mielibyśmy dokonać tego śmiałego włamania?

Miała nadzieję, że to on podsunie jej pomysł, jak to zrobić, tymczasem wcale się na to nie zanosiło. Będzie musiała poradzić sobie sama.

- Moi bracia zajmują pokoje numer jedenaście i dwanaście. Orientuje się pan może, czy są to dwie sypialnie, czy też sypialnia i salonik?

- Prawie na pewno to ostatnie. Po co im dwie sypialnie? Byłoby to doprawdy niezwykłe.

Przynajmniej wiedział coś, co dało się wykorzystać.

- Doskonale. W tej chwili mój brat Will przebywa w barze na dole. Domyślam się, że Tom czeka na mnie w saloniku. Będziemy musieli jakoś wywabić go z pokoju, bym mogła wśliznąć się tam i zabrać szkice.

- Wielkie nieba! Wylądujemy oboje w areszcie!

- Módlmy się, by tak się nie stało - odparła Serena cierpko. - Zamierzam zapobiec skandalowi, nie go wywołać.

Ferncliff potrząsnął głową.

- Ma pani pomysł, jak wyciągnąć brata z pokoju?

- Nie - przyznała.

- A co może się stać, jeśli minie ustalona godzina i nie uda nam się wydostać rysunków?

- Będę musiała zapłacić, kupując sobie w ten sposób trochę czasu. Mam przy sobie przedmioty, których zażądali w zamian, wolałabym jednak niczego im nie dawać. Może gdybyśmy zaczęli wołać, że się pali...

- Nie - odparł stanowczo Ferncliff. - Wybuchłaby panika i ktoś mógłby ucierpieć. Ryzyko jest zbyt duże.

Serena nadal niespokojnie przemierzała pokój.

- Muszę coś zrobić!

- A jak pani sądzi, co mogłoby sprawić, że brat opuściłby pokój?

- Tom jest na swój sposób bardzo oddany Willowi - zastanawiała się Serena głośno. - A gdyby tak Will popadł w tarapaty?

- Ma pani na myśli bijatykę? Nie zaangażuję się w walkę na pięści nawet dla pani, moja droga.

- Ani dla Cordelii? - spytała Serena, przygważdżając go spojrzeniem.

Ferncliff jęknął.

- Nie, nawet dla niej. Nie jestem stworzony do przemocy, inaczej spotkałbym się z mężem pani już dawno i dał mu popalić!

- Na pewno to by się panu nie udało! - zawołała Serena.

Ferncliff otworzył usta, zamknął je i po chwili powiedział:

- Nie pora na dziecinne przekomarzania. Serena z gniewem wpatrywała się w niechętnego wspólnika.

- Nie sądzę, by zasługiwał pan na Cordelię. Ma pan zajęcze serce.

- Jeśli mężczyzna stara się uniknąć przemocy, nie znaczy to jeszcze, że jest tchórzem.

Serena westchnęła i zaczęła zastanawiać się, jak by tu osiągnąć cel bez rozlewu krwi.

- Prawdę mówiąc, wcale nie musi dojść do walki. Gdyby Tomowi doniesiono, że Will upił się i wdał w bójkę, która może się dla niego źle skończyć, musiałby interweniować, prawda?

- I to ja mam mu o tym powiedzieć? Pod jakim pretekstem?

- Jako niezaangażowany, lecz życzliwy obserwator.

- Nawet nie znam brata pani.

- Och, niech pan przestanie stwarzać trudności! Tom nie może o tym wiedzieć! Pytanie brzmi: co zrobi z portfolio, gdy będzie musiał zejść na dół?

- Prawdopodobnie zabierze je ze sobą i pani plan spali na panewce. .

- Nie, tego nie zrobi. Teczka jest zbyt duża, ma dwie stopy na dwie. Zapewne zostawi ją lub ukryje. Problem polega na tym, że będę miała zaledwie chwilę, by ją odszukać.

- Poważnie wątpię, czy ten plan się powiedzie -zauważył Ferncliff.

- Owszem, właśnie że się powiedzie - odparła Se-rena z mocą. - Musi! A gdybym przedostała się do sypialni, zanim przyniesie pan Tomowi wiadomość? Mogłabym zerknąć przez uchylone drzwi i zobaczyć, gdzie chowa rysunki.

- Wielki Boże, co za ryzykowny plan! A jeśli drzwi sypialni będą zamknięte?

- To je otworzę!

- A jeśli zatrzeszczą?

- A jeśli niebo spadnie nam na głowy? Panie Ferncliff, jestem zdesperowana! To cena, jakiej żądam za udzielenie panu pomocy w kwestii ożenku z Cordelia. I niech pan przestanie wreszcie utrudniać!

Ferncliff spojrzał na nią z niechęcią.

- Może zastanowiłaby się pani, co zrobi, jeśli brat zechce ukryć portfolio właśnie w sypialni?

- Schowam się za zasłony! - oznajmiła Serena, zirytowana. - Nie wiem, co zrobię, ale to nasza jedyna szansa.

Uświadomiła sobie, że dyskusja nie prowadzi do niczego, powiedziała więc najbardziej żałosnym tonem, na jaki mogła się zdobyć:

- Drogi panie, jeśli nam się nie uda, skutek będzie katastrofalny, proszę mi wierzyć.

Westchnął.

- Doskonale, lady Middlethorpe. Pomogę pani, choć mam przeczucie, że tego pożałuję. Jak to załatwimy?

Otwarła drzwi i wyjrzała na korytarz. Był pusty, choć zewsząd dobiegały różne odgłosy: rozmowy, śmiech i pokrzykiwania z baru oraz trzaskanie garnków z kuchni.

Drzwi były ponumerowane kolejno, zatem numery jedenaście i dwanaście znajdowały się w końcu korytarza. Pytanie brzmiało: które drzwi prowadzą do saloniku, a które do sypialni?

Wycofała się z powrotem do pokoju.

- Sądzi pan, że jest możliwe, iż parzyste numery to sypialnie, a nieparzyste - saloniki?

- Przypuszczam, że to prawdopodobne. Niektórzy spośród podróżnych wynajmują jedynie saloniki, bez sypialni, gdyż nie spędzają w Londynie nocy, innym zaś potrzebna jest jedynie sypialnia, bez salonu.

- Doskonale. Zapuka pan do numeru jedenastego. Jest pan wystarczająco potężnej budowy, aby zasłonić mnie przed wzrokiem Toma. Gdy tylko otworzy drzwi, wśliznę się do sypialni.

- A jeśli otworzy akurat drzwi sypialni i panią zobaczy?

Serena wzruszyła ramionami.

- Nic się nie stanie, bo przecież się mnie spodziewa. Dam mu to, czego żąda, i przynajmniej odwlokę katastrofę. Pan zaś wróci po prostu do siebie i o wszystkim zapomni.

Ferncliff uśmiechnął się ponuro.

- Sprawia pani, że czuję się jak słabeusz. Cóż, miejmy nadzieję, że plan się powiedzie.

Serena odpowiedziała uśmiechem.

- Dziękuję. Zatem powie mu pan, że biedny Will obrywa. Potem pozostanie już tylko mieć nadzieję, że wszystko pójdzie po naszej myśli.

Potrząsnął głową.

- Jest pani dość przerażającą młodą damą.

- Przerażającą?

- Zaradną, dzielną, zdecydowaną i o wiele zbyt piękną. Lord Middlethorpe wykazał się wielką odwagą, wybierając na małżonkę właśnie panią.

Serena westchnęła.

- Może było mu to po prostu przeznaczone. Gotów?

- Jeszcze jedna sprawa. Nie staram się stwarzać trudności, ale co zamierza pani zrobić ze szkicami, kiedy już je pani zdobędzie? Obawiam się, że brat szybko się domyśli, iż został wystrychnięty na dudka i zacznie mnie szukać.

Ale Serena była już nastrojona bojowo i nie zamierzała dłużej zwlekać. Usłyszała, jak zegar wybija kwadrans na szóstą.

- Spalę je - odparła - a potem niech Tom robi, co chce.

- Nie tutaj - zauważył Ferncliff, wskazując niewielkie palenisko. - To z pewnością wywołałoby pożar. Najlepsze, co może pani zrobić, to ulotnić się ze zdobyczą. Byle nie głównym wejściem.

- A jest jakieś inne?

- Boczne schody na końcu korytarza. Wychodzą prosto na dziedziniec.

- Doskonale. Tyle że przed głównym wejściem czeka na mnie lokaj...

- Kiedy wszystko już będzie za nami, zejdę i powiem mu, by spotkał się z panią na dziedzińcu. Zapewni mi to dodatkową korzyść - dodał, uśmiechając się niespodziewanie. - Otóż jeśli brat pani, pałając żądzą zemsty, zechce mnie odszukać, nasze spotkanie będzie miało miejsce pomiędzy ludźmi, nie sam na sam.

Serena uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek.

- Wspaniale. Ja zaś zrobię wszystko, co tylko będzie w mojej mocy, by zapewnić panu szczęście z Cordelia. Gotów?

- Tak.

Gdy wyłonili się z pokoju, na podeście pojawił się posługacz z tacą. Skręcił w inną odnogę korytarza i zapukał do drzwi.

- Czekamy? - zapytał Ferncliff spokojnie. -Nie.

Nie zniosłaby dalszej zwłoki.

Podeszli do drzwi numeru jedenastego. Serena, zasłonięta przez Ferncliffa, stanęła obok wejścia do numeru dwunastego. Ferncliff zapukał. Usłyszała, że ktoś podchodzi do drzwi i zebrała całą odwagę, by nacisnąć klamkę i wejść do sypialni braci. Drzwi otworzyły się bezszelestnie i po chwili była już w środku.

Pokój był pusty.

Westchnęła nerwowo. Pomimo tego, co powiedział Ferncliff, wcale nie uważała się za odważną, a tylko szaleńczo zdeterminowaną. Jedyne światło w pokoju pochodziło od ognia na kominku, musiała więc bardzo uważać, by czegoś nie potrącić. Ostrożnie przekradła się ku drzwiom prowadzącym do saloniku i przyłożyła do nich ucho.

- Tak? - dobiegł ją głos Toma.

- Pan Thomas Allbright, jak mniemam? - zapytał Ferncliff głośno.

- A jeśli nawet?

- Obawiam się, że pański brat wpakował się na dole w kłopoty.

Korzystając z tego, że głos wspólnika zagłusza jej poczynania, nacisnęła klamkę i uchyliła drzwi łączące sypialnię z salonikiem. Zamek szczęknął cicho, lecz drzwi nie zatrzeszczały. Serce biło jej tak mocno, iż była pewna, że Tom musi to usłyszeć. Przez wąską szczelinę w drzwiach nie była w stanie dostrzec mężczyzn, ale ich głosy stały się o wiele lepiej słyszalne.

- Prawdę mówiąc, jest pijany i zadziorny. Sprowokował bójkę z krzepkim wioślarzem. Pomyślałem, że chciałby pan o tym wiedzieć.

Serena wstrzymała oddech i otworzyła drzwi odrobinę szerzej. Musiała widzieć wnętrze pokoju. Spostrzegła leżące na krześle portfolio i o mało nie westchnęła głośno z ulgi.

- Niech diabli porwą tego głupca - wymamrotał Tom, lecz zaraz dodał: - Dziękuję, zajmę się tym.

Serena usłyszała, że drzwi się zamykają. Nie spuszczała wzroku z portfolio.

Tom podszedł do krzesła. Wziął szkice i zaczął rozglądać się po pokoju, przeklinając z cicha. Serena zamarła, gdy przesunął spojrzeniem po drzwiach do sypialni, lecz widać nic go nie zaniepokoiło. Wreszcie chrząknął, zirytowany, wepchnął portfolio za zasłony i położył na parapecie. Po czym wyszedł, trzaskając głośno drzwiami.

Serena natychmiast znalazła się w salonie. Chwyciła portfolio, a potem zamarła, zastanawiając się, czy Tom może mieć jeszcze inne, kompromitujące ją przedmioty, takie jak tabakiera. Uznała jednak, że to mało prawdopodobne, poza tym postać na tabakierze, ze względu na małe rozmiary rysunku, była trudno rozpoznawalna. Lepiej ulotnić się stąd, póki czas, i zniszczyć to, co wpadło jej w ręce. Wyjrzała ostrożnie na korytarz.

Pusto.

Ferncliff wystawił głowę zza drzwi swego pokoju:

- I co, ma je pani?

-Tak.

Uśmiechnął się po chłopięcemu i ruszył korytarzem, by zawiadomić lokaja. Serena wepchnęła port-folio pod pelerynę i skierowała się ku bocznym schodom. Dobiegający z dołu, pełen gniewu okrzyk sprawił, że się zatrzymała.

Tom!

Zbyt szybko uświadomił sobie, że został oszukany. Zawróciła, podobnie jak Ferncliff. Wpadli do jego pokoju i zamknęli za sobą drzwi.

- Wiedziałem, że tego pożałuję! - zawołał mężczyzna. - On zaraz tu będzie!

- Nie ma pan pistoletu?

- Oczywiście, że nie!

- Cóż, powinien pan mieć!

Przycisnęła ucho do drzwi. Ferncliff stanął za nią i przez chwilę oboje przysłuchiwali się, jak Tom mija drzwi pokoju numer osiem i wchodzi do swego saloniku.

- Teraz! - powiedziała Serena. Otwarła drzwi i... stanęła oko w oko z Francisem.

Wyglądało na to, że przybył do gospody w poszukiwaniu jej brata, lecz teraz skupił całą uwagę na niej.

Na chwilę czas jakby się zatrzymał. Potem Francis wyjął z kieszeni pistolet i wycelował w głowę Ferncliffa.

Rozdział 20

Ferncliff i Serena cofnęli się odruchowo. Dopiero kiedy drzwi zamknęły się za nimi i Francisem, zorientowała się, że poza mężem jest tam ktoś jeszcze. Lucien.

Cisza była tak absolutna, że bez trudu słyszeli okrzyki wściekłości Toma. Najwidoczniej odkrył już, że szkice zniknęły. Serena chciała coś powiedzieć, ale nie była w stanie się odezwać.

Zamarła, zdjęta grozą.

To Ferncliff pierwszy się odezwał.

- Lordzie Middlethorpe, jeśli zamierza mnie pan zastrzelić - powiedział z niejaką godnością - niech pan to zrobi, gdyż zmęczyła mnie już ta zabawa w kotka i myszkę.

Francis odbezpieczył pistolet, ale po chwili zabezpieczył go z powrotem.

- Nie jesteś wart tego, by za ciebie wisieć, Ferncliff.

- Francisie, my... - wykrztusiła Serena.

- Ani słowa więcej.

Nawet na nią nie spojrzał, ale ton jego głosu nie pozostawiał złudzeń. Spojrzała na Luciena, szukając u niego pomocy, lecz on spoglądał na nią niemal równie zimno. Dlaczego nienawidzili Ferncliffa aż tak, by sama znajomość z nim stawiała ją poza nawiasem?

- Milordzie - zaczął Ferncliff ostrożnie - poszukiwałem sposobności rozmówienia się z panem już od jakiegoś czasu. Gdyby pan zdołał przemyśleć oczywistą decyzję zastrzelenia mnie, może zdołalibyśmy pomówić w rozsądny sposób o mnie i lady Middlethorpe.

- Wątpię - stwierdził Francis z morderczym chłodem w głosie.

Teraz nawet spokojny Ferncliff poczerwieniał z gniewu.

- Nadal upiera się pan, by nierozsądnie i bez powodu sprzeciwiać się naszemu szczęściu?

- Nierozsądnie? Ma pan doprawdy zabawne pojęcie na temat rozsądku!

- Pan zaś, sir, nie posiada go wcale!

- Musisz go wysłuchać - powiedziała Serena. Odwrócił się do niej i furia płonąca w jego oczach o mało nie przyprawiła jej o utratę przytomności.

- Najchętniej posłuchałbym, jak krzyczy w agonii. Jeśli nie chcesz zobaczyć go martwym, lepiej milcz.

Kolana odmówiły jej posłuszeństwa. Opadła ciężko na krzesło. Spojrzała znów na Luciena, on jednak stał z założonymi rękami pod ścianą, jakby nic niezwykłego się nie działo.

Żądni krwi nicponie.

Najwidoczniej była to prawda.

Francis odwrócił się znów ku Ferncliffowi.

- Gdybym sądził, że mogę uwierzyć choć jednemu pańskiemu słowu, zażądałbym wyjaśnień. Mam jednak pytanie: czym sobie na to zasłużyłem?

Ferncliff skrzyżował na piersi ramiona.

- Mówi pan jak rozpieszczony dzieciak.

- Rozpieszczony dzieciak! Czy mam przymykać oczy na zdradę? A jeśli chce pan dziesięciu tysięcy funtów, po co mieszać to z małżeństwem?

Nim ktokolwiek zdążył się odezwać, drzwi otworzyły się gwałtownie i do pokoju wpadł Tom z oczami płonącymi gniewem. Gniew przerodził się we wściekłość, gdy spostrzegł Serenę ściskającą portfolio.

- Wiedziałem! Oddaj je, i to już! Lucien odepchnął się od ściany. Jednym płynnym

ruchem wyjął pistolet i wycelował go. Charakterystyczne kliknięcie uświadomiło Tomowi, że nie są sami. Przez chwilę rozglądał się dookoła, coraz bardziej zmieszany.

Francis odwrócił się i przygwoździł go spojrzeniem. Tom zbladł, co nie zdziwiło Sereny ani trochę. Emanująca od męża zimna wściekłość przeraziłaby każdego.

- Ty - powiedział Francis głosem, w którym dźwięczał lodowaty gniew - jesteś jak zaraza. Cała wasza rodzina taka jest, ale jak sądzę, będę musiał tolerować twoją siostrę. Ciebie znosić nie muszę. Jeśli w przyszłości choć zbliżysz się do mnie albo do kogoś z moich bliskich, zniszczę cię tak dokładnie, że nie ośmielisz się postawić stopy w przyzwoitym towarzystwie.

Tom próbował protestować, lecz nie potrafił wykrztusić niczego, co miałoby sens.

- Zejdź mi z oczu.

Ponieważ wyglądało na to, że Tom nie jest w stanie się poruszyć, Lucien chwycił go za ramię, wypchnął na korytarz i zamknął drzwi.

Serena krzyknęłaby z radości, gdyby nie słowa, które dopiero co padły. Jak sądzę, będę musiał tolerować twoją siostrę.

Czy na tym polegał problem? Chodziło o to, że była siostrą swych braci i w jej żyłach płynęła ta sama krew? A teraz została przyłapana w towarzystwie człowieka, którego Francis uważał za śmiertelnego wroga, chociaż za Boga nie potrafiła się domyślić dlaczego. Najwidoczniej uważał znajomość z nim za zdradę. Francis był tak wściekły, iż przemówienie mu do rozumu nie wchodziło w grę. Poza tym nie była wcale pewna, czy chce cokolwiek wyjaśniać. Jeśli tak wyglądało, jego zdaniem, poprawne i rozsądne zachowanie, wątpiła, czy w ogóle będzie mogła z nim żyć.

- O co chodzi z tymi dziesięcioma tysiącami funtów? - zapytał Ferncliff, marszcząc brwi. - Czy tyle wynoszą dochody lady Middlethorpe?

- Jeśli zdecyduje się z panem odejść - powiedział Francis ze sztucznym spokojem - będzie mogła zabrać jedynie to, co ma na sobie, nic więcej.

- Doprawdy, sir! Nie może pan tak postąpić. To nie tylko bezlitosne, ale wręcz nielegalne!

Francis wzruszył ramionami.

- Prawdopodobnie ma pan rację. Możecie dostać trzy tysiące funtów i klejnoty.

Słysząc znajomą cyfrę, Serena zmarszczyła brwi. Z pewnością „wdowi grosz" Cordelii wynosił więcej niż trzy tysiące funtów, tymczasem Francis chciał dać matce zaledwie tyle. Wyjęła woreczek z klejnotami.

- Te klejnoty?

- Masz je już przy sobie, co? - zapytał Francis z kordialną serdecznością, która raniła bardziej niż chłód. - Przypuszczam, że gdyby nie udało ci się wydusić ze mnie więcej, uciekłabyś z tym, co masz. A może po prostu lubisz się nimi zabawiać?

Serena wstała, ściskając woreczek i portfolio.

- Nie mam najmniejszego pojęcia, o czym mówisz, poza tym, że jesteś bardzo niesprawiedliwy wobec biednego pana Ferncliffa. Ten człowiek zasługuje na szacunek.

- Czyżbyś utrzymywała, że i ty na niego zasługujesz?

- Tak - odparła, unosząc brodę.

A widząc, że spogląda na nią z pogardą, spytała:

- O co, na miłość boską, mnie oskarżasz, Francisie? Czy to, że tu przyszłam...

- Cudzołóstwo. Umilkła w pół słowa.

- Co takiego? Z kim?

- Och, daj spokój, Sereno. I pomyśleć, że sądziłem, iż nie jesteś zdolna udawać!

- Wygląda na to, iż wszyscy jesteśmy do tego zdolni. Ty udawałeś grzecznego dżentelmena całymi tygodniami, a teraz widzę, że pan Ferncliff ma rację. Jesteś, podobnie jak reszta Zabijaków, upartym, głupim i zepsutym nicponiem!

- Gdybym był taki, jak mówisz, ty bezwartościowa dziwko, tobym cię zbił! O ile wcześniej bym cię nie udusił!

Serena uderzyła go. Oddał cios.

Krzyknęła z gniewu i walnęła go w głowę portfo-lio. Miało drewniane okładki i uderzyło w twardą czaszkę Francisa z wielce satysfakcjonującym stuknięciem. Francis aż się zachwiał.

Spojrzała na przyglądających się jej mężczyzn, po czym dosłownie zawarczała z gniewu i wybiegła, trzaskając głośno drzwiami. Przy wejściu do gospody natknęła się na czekającego cierpliwie lokaja. Spostrzegłszy ją, zerwał się na równe nogi.

- Czy coś się stało, milady? Bóg wie, jak musiała wyglądać.

- Nie. Chciałabym wrócić na Hertford Street. Natychmiast.

Cudzołóstwo! Jak on śmiał! Jak śmiał!

- Tak, milady. Już się robi, milady.

Francis opadł na krzesło i podparł dłonią pulsującą bólem głowę.

- Boże wszechmogący - wymamrotał. Uderzenie sprawiło, że gniew gdzieś się ulotnił.

Czuł się pusty w środku, obolały i opuszczony.

Nie stracił przecież wiele, tłumaczył sobie w duchu. Jedynie kłamliwą, niewierną żonę. Po chwili ból i zawroty głowy minęły. Podniósł wzrok. Lucien wydawał się dziwnie zamyślony, a Ferncliff - do licha z nim - siedział nieporuszony na krześle. Minę miał stanowczą.

I to właśnie on przemówił jako pierwszy.

- Czy to możliwe, by odniósł pan mylne wrażenie, iż pańska żona popełniła cudzołóstwo ze mną, milordzie?

- Tak - prychnął Francis. - To ze wszech miar niewiarygodne przypuszczenie przyszło mi do głowy, gdy zobaczyłem, jak wymyka się z pańskiej sypialni, sir. Wiem, że spotykała się z panem w moim ogrodzie i co najmniej raz wróciła potem do domu zabłocona i mając strój w nieładzie. Nie wspominając już o tym, że przed chwilą przyznał pan, iż tak się właśnie rzeczy mają.

- Jak mógłbym przyznać coś takiego, skoro to nieprawda?

- Na miłość boską!

- To pańską matkę kocham.

Francis wbił w niego pełen niedowierzania wzrok.

- Ma mnie pan za kompletnego idiotę?

- Prawdę mówiąc, tak.

Francis z trudem powstrzymał się, by nie rzucić się Ferncliffowi do gardła.

- Wyjaśnijmy to sobie raz na zawsze: twierdzi pan, że jest zakochany w mojej matce, Cordelii, lady Middlethorpe. A ona, niewątpliwie, odwzajemnia pańskie uczucia?

- Dokładnie. Widzi pan - dodał z sarkazmem w glosie - nawet tępy umysł potrafi coś zrozumieć, jeśli da mu się na to dość czasu.

- Och, z pewnością - odparł Francis równie sarkastycznie. - To absolutnie wiarygodne, by moja matka uprawiała z panem namiętny seks w zimnym i błotnistym ogrodzie mego domu przy Hertford Street.

- Nie zawahał się pan oskarżyć o to żonę.

- Lecz ona...

Nie potrafił wypowiedzieć słów, które cisnęły mu się na usta.

- Jest tylko bezwartościową dziwką - wyręczył go Ferncliff.

Francis zerwał się z krzesła.

- To pańskie słowa - zauważył Ferncliff - nie moje-

Dobry Boże, czyżby naprawdę powiedział coś takiego?

- Co się zaś tyczy pańskiej matki i mnie, spotykalibyśmy się nawet w błotnistym lutowym ogrodzie, tyle że akurat trochę się posprzeczaliśmy.

Francis zebrał myśli.

- Bez wątpienia po to, by wyciągnąć od niej dziesięć tysięcy funtów, a potem uciec z pieniędzmi i moją żoną.

- Do licha z panem! - krzyknął Ferncliff. - Kiedy mówiłem wcześniej o lady Middlethorpe, zakuta pało, miałem na myśli pańską matkę, nie to dziecko!

- Zakuta pało, tak? Cóż, przynajmniej nie jestem kłamcą i złodziejem!

Ferncliff wstał i zacisnął pięści.

- Nie jestem złodziejem, sir!

- Dość tego - wymamrotał Lucien, stając pomiędzy mężczyznami, aby zapobiec walce.

Drzwi się otwarły.

- Dlaczego krzyczycie? - spytała Cordelia ostro. -Słychać was w całej gospodzie.

Zamarła, rozszerzonymi oczami wpatrując się w syna. Po chwili weszła jednak do pokoju, a za nią Arabella.

- Wyczuwam wszelkie oznaki świadczące, iż jacyś mężczyźni robią tu z siebie głupców - powiedziała.

- Cordelia! - zawołał Ferncliff.

- Mama! - zawtórował mu Francis.

Cordelia podeszła do Charlesa Ferncliffa i powiedziała:

- Przytul mnie, proszę, Charlesie. Tak bardzo się boję.

Natychmiast objął ją w talii ramieniem.

- Nie martw się, gołąbeczko. Nikt cię nie skrzywdzi.

Opary gniewu zaćmiewające umysł Francisa rozwiały się, odsłaniając obraz sytuacji - a przynajmniej główne jego części.

- Serena... -wymamrotał.

Ruszył ku drzwiom, lecz Lucien chwycił go za ramię.

- Wiem, co czujesz, lecz lepiej będzie, jeśli przekonasz się najpierw, o co tu naprawdę chodzi. Nie chciałbyś chyba popełnić kolejnej omyłki. Poza tym daj żonie czas, by nieco ochłonęła. Pójdę i upewnię się, że jest bezpieczna.

Francis ledwie zaczął ogarniać rozmiary katastrofy, w jaką, za jego sprawą, obróciło się ich małżeństwo. Rozpaczliwie pragnął wybiec z gospody i zacząć coś naprawiać, wiedział jednak, że Lucien ma rację.

Kiedy przyjaciel wyszedł, odwrócił się ku stojącej pośrodku pokoju parze. Na widok Ferncliffa gładzącego matkę po głowie i szepczącego jej pomiędzy pocałunkami słowa pocieszenia o mało nie zwymiotował.

- Do licha! Natychmiast przestańcie!

Gdy matka odwróciła się ku niemu, nagle tak zadziwiająco młoda i przestraszona, dalsze elementy układanki wskoczyły na swoje miejsce, dając obraz równie dziwny, jak malowidła lubującego się w odtwarzaniu atmosfery grozy rysownika, Fuselego.

Francis zaczerpnął głęboko tchu.

- Może zaczęlibyśmy od tego, że wyjaśnisz mi, o co chodzi z tymi dziesięcioma tysiącami funtów, mamo?

- Proszę jej nie zastraszać - powiedział Ferncliff. Podprowadził Cordelię ostrożnie ku sofie, posadził, a potem zasiadł obok, poklepując ukochaną po dłoni.

- No, Cordelio, jeśli zachowałaś się niemądrze, powinnaś wszystko nam wyjaśnić. Uczciwość to najlepsza polityka.

Przyglądanie się matce traktowanej jak niesforne dziewczę budziło we Francisie uczucie zadziwienia, wyprowadzając go zarazem z równowagi. Jego świat przewracał się do góry nogami, a gdzieś tam płakała Serena...

- Dziesięć tysięcy - powtórzył ostro i zobaczył, że policzki matki pokrywają się rumieńcem.

- Muszę zacząć od początku, kochanie, więc nie poganiaj mnie. Wszystko zaczęło się, kiedy zgodziłeś się starać o rękę lady Anne. Uświadomiłam sobie wtedy, iż moje życie nieodwołalnie się zmieni. Och, wiedziałam, że będę mogła zamieszkać w każdym z twoich domów, ale nie będzie to już to samo. Świadomość tego jakoś mnie odmieniła, więc kiedy poznałam Charlesa, byłam wobec niego tak otwarta, jak nigdy od czasów dzieciństwa.

Otwarta? A cóż to u licha miało znaczyć? Zastanawiał się, lecz nie powiedział ani słowa.

- Z początku jedynie rozmawialiśmy - o jego pracy, tak bardzo interesującej - i moich troskach. Pomagał mi oswoić się z tym, co miała przynieść przyszłość, a ja pomagałam mu w jego badaniach. Mamy w Priory trochę bardzo użytecznych zabytków, wiesz... - Spojrzała nerwowo na Francisa i zamilkła. - Nie wolno mi zbaczać z tematu - powiedziała, a potem, zniżając głos do szeptu, dodała: - Jeśli chodzi o intymną stronę całej sprawy... zaskoczyła mnie zupełnie nieprzygotowaną...

Pomimo wszelkich dowodów, Francis nie był w stanie uwierzyć w to, co słyszy.

- Chcesz powiedzieć, że wy...

Skinęła głową, a jej twarz spłonęła rumieńcem.

- Na sofie w moim buduarze!

Rzuciła kochankowi rozpaczliwe spojrzenie, a on poklepał ją po kolanie, choć sam wydawał się mocno zmieszany.

Francis spojrzał na Arabellę, ta wykrzywiła jednak twarz i powiedziała:

- Usłyszałam o tym zaledwie przed godziną, drogi chłopcze. Lepiej przygotuj się wewnętrznie na to, że głupota nie mija wraz z młodością.

Francis odwrócił się znowu ku parze zakochanych.

- Skoro tak się sprawy miały, dlaczego się, u licha, nie pobraliście?

Jego matka westchnęła.

- Straciłam zdolność logicznego myślenia. Wydawało mi się, że zrobiłam coś strasznego. Zawsze czułam, iż powtórne wyjście za mąż byłoby zdradą wobec twego ojca, lecz to, że dałam się ponieść namiętności... rzeczywiście nią było. Zwłaszcza że tego, czego doświadczyłam z Charlesem, nie zaznałam nigdy z twoim ojcem, choć przecież był mi tak drogi.

Spojrzała z uwielbieniem na kochanka.

- Nie wiedziałam.

Francis, choć wielce zażenowany, powiedział:

- Kolejny powód, aby się pobrać.

- Och, nie. Chciałam zaprzeć się przed sobą tego, co przeżyłam, udawać, że to się nigdy nie stało. Poza tym bałam się, iż świat wyśmieje mnie za to, że biorę sobie na męża mężczyznę młodszego, do tego ubogiego i bez tytułu. I pewnie tak właśnie będzie, tylko że teraz jakoś przestało mnie to obchodzić.

Mimo rewelacji, które właśnie usłyszał, tło większości wydarzeń, które wywróciły na nice jego życie nadal pozostawało równie przejrzyste, jak zachlapane biotem okno.

- Lecz skoro tak się sprawy miały, dlaczego Fernclff usiłował wymusić od ciebie dziesięć tysięcy funtów?

- Co takiego? - zapytał Ferncliff.

Cordelia spojrzała na kochanka, a potem na syna.

- Niczego takiego nie zrobił.

- Zatem to wszystko kłamstwa? Na Boga, mamo, dlaczego?

- Rzeczywiście, Cordelio - dodał Ferncliff stanowczo. - Dlaczego?

Ścisnęła Ferncliffa mocniej za rękę, ale zwróciła się do syna:

- Naprawdę bardzo mi przykro. Widzisz, kochanie, w pierwszym odruchu paniki chciałam tylko, by Charles odszedł, by nie przypominał mi o mojej słabości i nie wiódł mnie na pokuszenie. Doradziłam Shipleyom, by go zwolnili. Lecz on zaczął do mnie pisywać i nie przestawał. Wiedziałam, że nie zrezygnuje. Myślałam, iż tracę zmysły! A kiedy napisał w końcu do ciebie, musiałam przedstawić ci jakiś powód. W pośpiechu zdołałam wymyślić jedynie to.

- Ale dlaczego, do diaska, po prostu nie powiedziałaś mi prawdy?

- Sądziłam, że będziesz pogardzał mną za moją słabość...

- Mamo...

Przez chwilę wpatrywała się w niego w sposób, do jakiego przywykł.

- Zatem? Co byś sobie pomyślał?

- Byłbym zaszokowany - przyznał, wzdychając.

- Kiedy przyjechałeś do Priory i zażądałeś wyjaśnień, nie byłam w stanie myśleć. Skomponowałam tę niedorzeczną historyjkę, a potem sprawy zaczęły przybierać coraz gorszy obrót. Powiedziałeś, że spotkasz się z Charlesem i stawisz mu czoło. Wpadłam w panikę. Nie mogłam dopuścić, byście się spotkali.

- Napisałaś więc, by mnie ostrzec - wtrącił Fernclff, a potem mówił dalej: - Twoje działania zasługują na naganę, lecz moje także. Napisałem ten list, by zmusić cię do szczerości. Miałem nadzieję, że wyznasz wszystko synowi. Moim zdaniem rozwiązałoby to problem. Prawda, milordzie? - zakończył, spoglądając na Francisa.

- Oczywiście. Sprawdziłbym, jakim jest pan człowiekiem, a gdyby okazało się, że - jak na to wygląda - biednym, lecz godnym zaufania, pewnie bym się nie sprzeciwiał.

- Och, nie mów tak! - zawołała Cordelia. - Sprawiasz, że czuję się jeszcze bardziej podła i głupia.

Od tej chwili sprawy zaczęły szybko się pogarszać. Uganiałeś się za Charlesem, on zaś bombardował mnie gniewnym listami. Uświadomiłam też sobie, że coś niedobrego dzieje się pomiędzy tobą a Anne... - Westchnęła głęboko. - A potem okazało się, że poślubiłeś inną kobietę, i to taką, którą trudno mi było zaakceptować. Doszłam wtedy do wniosku, że to przez moją głupotę. Byłam gotowa umrzeć. Wszystko zniszczyłam. Lecz nadal brakowało mi odwagi. Nie zdobyłam się na to, by powiedzieć Charlesowi o strasznych kłamstwach, jakie na jego temat wymyśliłam. Wzdrygałam się też na myśl, że mogłabym przyznać się tobie, Francisie, do mego nieprzystojnego zachowania, a także do kłamstw, jakie zmyśliłam potem. Z każdym dniem sytuacja stawała się gorsza!

- Cóż za splątaną sieć wijemy - zacytowała Arabella -jeśli choć jeden raz skłamiemy.

Cordelia spojrzała gniewnie na siostrę.

- Och, cicho bądź! W końcu się jednak opamiętałam - mówiła dalej, zwracając się tym razem do Francisa. - Mam nadzieję, że nie jest jeszcze za późno, aby naprawić szkody, które wyrządziłam.

- Ja też mam taką nadzieję - powiedział Francis, wstając. - Muszę przyznać, że twoje zachowanie pozostawia wiele do życzenia, mamo, lecz napominanie cię to już nie moje zadanie. Pozostawiam to twemu przyszłemu mężowi.

Potrząsnął głową.

- Sądząc po jego ogłupiałej z miłości minie, na pewno ci się upiecze. Nie sądzę, bym ja miał tyle szczęścia, jeśli chodzi o moją żonę.

- Och, kochanie! Czy moje knowania odbiły się na twoim małżeństwie?

Francis uśmiechnął się ponuro.

- Większość problemów stworzyliśmy sobie sami, lecz i pan Ferncliff dodał kilka, zwłaszcza nazywając was obie: lady Middlethorpe.

- Nie mogłeś chyba pomyśleć... ?

- Doprawdy, nie mogłem?

- O Boże. Tak mi przykro...

- Wybaczam ci. W końcu muszę pamiętać, że gdyby nie ty, nie poznałbym Sereny.

- A co ty tutaj robisz, ciotko? - zapytał, spoglądając na Arabellę. - Przyszłaś dopilnować, aby sprawiedliwości stało się zadość czy też napawać się słabościami ludzkiej natury?

- Nie wyżywaj się na mnie. Jestem tu jedyną niewinną osobą! Przyszłam, aby upewnić się, że twoja matka nie stchórzy. Co za niedorzeczna historia! Jeśli poróżniłeś się z Sereną, lepiej idź i wszystko napraw. Zasługuje na kogoś lepszego niż ty, ale pewnie zechce cię znosić, jak czyni to większość kobiet.

- Chcę wszystko naprawić.

- Poza tym ostrzegam cię, iż zamierzam upewnić Serenę, że zawsze znajdzie u mnie dom, nie sądź więc, iż możesz straszyć ją perspektywą ubóstwa. A jeśli spróbujesz odebrać jej dziecko...

Francis podniósł rękę.

- Dość! Nawet nie przyszło mi to do głowy. Chcę tylko ją kochać i dzielić z nią życie.

- Mam taką nadzieję - prychnęła Arabella. -A tak nawiasem mówiąc - dodała, kiedy Francis był już przy drzwiach - Maud powiedziała mi przy obiedzie coś doprawdy interesującego. Najwidoczniej znała matkę Sereny, gdy obie były jeszcze dziewczętami. Ich rodziny mieszkały wówczas w Sussex, blisko siebie. Maud twierdzi, że Hester też miała skośne oczy i była bardzo ładna, choć nie tak, jak Serena. Nie miała jednak posagu, dlatego skończyła jako żona Allbrighta.

- Zatem? Trochę mi się śpieszy.

- Chodzi o to, że Hester kochała innego, syna miejscowego lekarza. A kiedy Maud spojrzała po raz pierwszy na Serenę, od razu rzuciło się jej w oczy podobieństwo do tego młodzieńca. Chodziło o kolor włosów i coś w rysach... Jest pewna, na ile to oczywiście możliwe, że twoja żona nie jest córką Allbrighta. Zważywszy na jej braci, to chyba dobra nowina.

Francis roześmiał się.

- Zważywszy na jej braci, doprawdy nie ma się czego wstydzić.

Spojrzał raz jeszcze na matkę i Ferncliffa, którzy szeptali coś do siebie, trzymając się za ręce. Potrząsnął głową.

- W mojej rodzinie jest już dość dziwaków, by jeszcze mieszać krew z kimś takim jak Allbrightowie. Chcesz tu zostać i bawić się w przyzwoitkę?

Arabella natychmiast wstała.

- Boże uchowaj! Od samego patrzenia na nich robi mi się niedobrze. Nie sądzę także, byś tęsknił dzisiaj do mego towarzystwa. Na szczęście Maud przysłała nas tutaj w swoich przeklętych lektykach, mam więc czym wrócić.

Francis pomógł ciotce zająć miejsce w lakierowanej, pozłacanej lektyce, a potem patrzył, jak się oddala, niesiona przez dwóch tragarzy. Zanikająca profesja, pomyślał. Spojrzał na dwójkę mężczyzn stojących obok drugiej lektyki.

- To chwilę potrwa. - Rzucił im koronę. - Kupcie sobie coś na rozgrzewkę, a jeśli lady Middlethorpe nie wyjdzie w ciągu godziny, możecie wrócić do domu.

A potem ruszył ku Hertford Street, zastanawiając się, co zrobić, by uratować swe małżeństwo.

Rozdział 21

W domu Serena pobiegła natychmiast na górę, wypłakać się w swoim pokoju. Lecz kiedy już się tam znalazła, stwierdziła, że nie ma ochoty tego robić. Zrzuciła pelerynę, zerwała z głowy kapelusz i zaczęła przemierzać sypialnię. Kiedy zjawiła się pokojówka, gotowa pomóc jej się przebrać, burknęła coś i odesłała kobietę do innych zajęć.

Z wolna uświadamiała sobie, iż nie ma ochoty płakać, ponieważ jest na to zbyt wściekła. Jak on śmiał!

Czy dała kiedykolwiek powód, by zwątpił w to, że jest mu wierna? Wspomniała noc w domu Postów, lecz odsunęła to wspomnienie. Nie była wtedy mężatką. Odkąd zaś wyszła za mąż, nie spojrzała na innego mężczyznę. To jego przyjaciele zwykli flirtować z każdą kobietą, z jaką się zetknęli.

Kątem oka dostrzegła porcelanową figurynkę wdzięczącej się pasterki. Chwyciła ją i rozbiła o ścianę. Tak właśnie postąpi z twardą czaszką Francisa Haile, gdy go dopadnie!

Od dnia ślubu zachowywała się jak na słodką, miłą i wyrozumiałą żonę przystało, bez ustanku starając się, by ich małżeństwo jakoś funkcjonowało. I co on sobie myślał, kiedy miałaby znaleźć czas, by popełnić cudzołóstwo?

Pastuszek z fujarką dołączył do swej partnerki.

Teraz wzrok Sereny przyciągnęło portfolio. Szarpnięciem rozwiązała wstążki i wyrzuciła szkice na podłogę. Okropne, po prostu okropne. Głupiutka dziewczęca twarz spoglądała na nią z rysunków i choć nie ukazywały rzeczywistości, były odbiciem prawdy. Bo przecież się poddała. Robiła wszystko, co jej kazano.

Dlaczego, u licha, nie zamordowała Matthew Rivertona? Musiał być jakiś sposób.

Dlaczego nie uciekła do Harriet Wilson i nie została uczciwą dziwką?

Ale nie, ona tylko płakała i szlochała, uczepiwszy się kłamstw na temat obowiązku i posłuszeństwa... Podniosła szkic przedstawiający ją w objęciach dwóch mężczyzn i zaczęła drzeć go na kawałki. Cudzołóstwo! To, co mężczyźni robili kobietom, nawet nie sprawiało jej przyjemności!

Zapukano do drzwi i do pokoju zajrzał Dibbert. Rozejrzał się dookoła i oczy o mało nie wyszły mu z orbit.

- Odejdź! - krzyknęła Serena, ciskając w niego skrawkami papieru. Przeleciały kilka stóp, a potem opadły, wirując wesoło w powietrzu.

Dibbert podreptał schodami na dół, zastanawiając się, gdzie, u licha, może być lord Middlethorpe lub jego matka, jednym słowem - ktoś zdolny opanować sytuację. Czy biedna pani postradała do reszty zmysły?

Zapukano do drzwi. Czym prędzej otworzył. Na progu stał markiz Arden, przyjaciel lorda.

- Obawiam się, że państwa nie ma w domu, milordzie.

- Lady Middlethorpe tu nie ma? - zaniepokoił się markiz.

Coś w twarzy Dibberta musiało zdradzić, że kamerdyner nie mówi prawdy, gdyż Lucien odprężył się i wszedł do holu.

Zablokowanie drogi markizowi, który poza swoją rangą był także przyjacielem rodziny, nie wchodziło w grę, Dibbert zamknął więc drzwi, pozostawiając za nimi chłód lutowego wieczoru i mając nadzieję, że markiz okaże się pomocny.

- Domyślam się, że pani nie chce nikogo widzieć -powiedział Lucien. - Jednak lord Middlethorpe poprosił mnie, bym przyszedł i upewnił się, że wszystko z nią w porządku.

- Obawiam się, że pani jest nieco zdenerwowana, milordzie.

- Wapory?

- Niezupełnie.

- Tylko płacze? Dibbert chrząknął.

- Usłyszałem dźwięk, jakby coś się rozbiło. Poszedłem na górę, by zbadać sprawę i zobaczyłem, że jej lordowska wysokość drze jakieś papiery. Ona... krzyknęła na mnie.

Markiz roześmiał się.

- Doprawdy?

Dibbert jakoś nie potrafił dopatrzyć się w tym niczego zabawnego.

- Mam nadzieję, że pani przyjdzie wkrótce do siebie, milordzie.

- Och, tak sądzę. Oby lord Middlethorpe szybko wrócił.

- O, tak, rzeczywiście.

Gdzieś z głębi domu dobiegł odległy, lecz nie dający się z niczym pomylić dźwięk tłuczonego szkła. Dibbert zatarł nerwowo dłonie.

- Czy nie domyśla się pan, kiedy możemy spodziewać się jego lordowskiej mości?

- Moim zdaniem powinien wkrótce tu być - odparł Lucien. Wyraz rozbawienia nie znikał z jego twarzy. - Sądzę, że nic tu po mnie. Doradzałbym, aby zostawić lady Middlethorpe samej sobie, chyba że zadzwoni.

Dibbert z niechęcią przyglądał się, jak markiz odchodzi. Łatwo mu zbyć całą sprawę żartem, pomyślał. A co, jeśli jej lordowska mość zdąży wyrządzić sobie krzywdę?

Lucien wrócił spacerkiem do domu i zastał żonę w buduarze. Jadła przyniesiony na tacy obiad, czytając jednocześnie książkę. Uśmiechnął się na miły sercu widok jego cudownej sawantki.

Beth podniosła wzrok i uśmiechnęła się do męża.

- Witaj! Opowiedz mi, w jakiej przygodzie uczestniczyłeś.

- Skąd wiesz?

Podszedł bliżej, wziął widelec i zaczął skubać nietknięty pulpet.

Beth odłożyła książkę i widelec.

- Po pierwsze - zaczęła - poszedłeś do Nicholasa. Po drugie, zostawiłeś mi wiadomość, że musisz coś załatwić, a w mieście rzadko oznacza to sprawy związane z majątkiem. Po trzecie, podejrzanie błyszczą ci oczy.

- Doprawdy? Rozmyślałem właśnie na temat gniewu.

- I sprawiło ci to aż taką przyjemność? Dlaczego?

- Nie raz się sprzeczaliśmy - powiedział z namysłem - lecz nigdy tak naprawdę nie rozgniewałaś się na mnie ani nie złorzeczyłaś na los, choć miałabyś po temu dość powodów. Nigdy nie miałaś ochoty się pozłościć?

- Sama nie wiem. Chyba nie. To się wydaje takie bezproduktywne.

- Jednak namiętność, której w każdej chwili możemy się oddać, też byłaby bezproduktywna, gdyż jesteś w ciąży. Czy stałaby się przez to mniej przyjemna?

Beth zarumieniła się uroczo.

- Nie, ale to co innego.

- To znaczy?

- Uleganie namiętności pozostaje przyjemne, nawet jeśli nie jest produktywne. Z gniewem sprawa ma się inaczej.

- Tak? - zapytał, przyciągając ją do siebie i skłaniając, by wstała.

- Jesteś zły, kochanie?

- Ani trochę.

Zsunął jej rękaw z ramienia i zaczął skubać ciało zębami.

- Więc dlaczego mnie gryziesz? - pisnęła.

- Może jestem głodny. Smakujesz lepiej niż zimna wieprzowina. Prawdę mówiąc, gniew mnie podnieca. Mam nadzieję, że Francisa i Serenę także.

Beth chwyciła męża za uszy w daremnej próbie kontrolowania jego zachowania.

- Co się dzieje? Kto jest zły i dlaczego? Puścił żonę, zajął jej miejsce przy stole i poczęstował się biszkoptem.

- Zacznij się rozbierać, to ci opowiem. Jedna sztuka ubrania, jeden fakt.

- Musisz być w bardzo szczególnym nastroju, mężu - zauważyła, wpatrując się w niego.

Lucien uniósł brwi i się uśmiechnął.

Beth zachichotała, a potem zdjęła pantofel i pomachała nim w powietrzu.

- Bracia Allbright weszli w posiadanie kilku nieprzyzwoitych szkiców przedstawiających Serenę i próbowali odsprzedać je siostrze za dziesięć tysięcy funtów.

- Co takiego? I co zrobiłeś? Lucien tylko się uśmiechnął. Beth zdjęła drugi

pantofel i rzuciła nim w męża.

- Poszedłem z Francisem do gospody „Pod Berłem", by się z nimi rozmówić...

Francis wszedł do domu, próbując rozeznać się w sytuacji. Czemu będzie musiał za chwilę stawić czoło?

Dibbert pojawił się tak szybko, iż było pewne, że musiał czyhać w pobliżu drzwi.

- Witamy, milordzie - powiedział ze szczerą radością. Francis wetknął mu w dłonie swój płaszcz i kapelusz.

- Lady Middlethorpe w domu?

- Tak. W swoim pokoju.

- Doskonale - odparł i ruszył ku schodom.

- Milordzie?

Odwrócił się i zapytał niecierpliwie:

- Tak?

- Obiad jest już od jakiegoś czasu gotowy...

- Zrób z nim, co chcesz - rzucił, przeskakując po dwa stopnie.

Przy drzwiach pokoju Sereny zmobilizował się wewnętrznie. Nie dobiegał spoza nich żaden dźwięk. To dobrze czy źle, zastanawiał się. Może płacz tak ją zmęczył, że zasnęła, pomyślał z nadzieją.

Otworzył drzwi i wszedł do saloniku. Serena siedziała na podłodze, rysując coś na kawałku papieru. Jej klejnoty leżały porozrzucane dookoła, pośród kolejnych arkuszy papieru i licznych skrawków. Wszędzie walały się też szczątki porozbijanej porcelany.

Zamknął ostrożnie drzwi.

Podniosła wzrok i jej oczy zabłysły.

- Ha! - Chwyciła pierwszy solidny przedmiot, jaki wpadł jej w ręce, i rzuciła nim w męża. - Odejdź!

Srebrne kajdanki ominęły o włos jego głowę, pozostawiając rysę na mahoniowej framudze drzwi. Odwrócił się akurat na czas, by uchylić się przed następnym pociskiem. Serena próbowała wstać, bez wątpienia po to, by poprawić celność.

Rzucił się w przód i przygwoździł ją do podłogi, lecz ledwie mógł zapanować nad wykręcającym się jak szalone ciałem żony.

- Przestań, Sereno! Co cię, u licha, opętało? Zamarła, wpatrując się w niego z gniewem.

- Jeszcze pytasz? Nazwałeś mnie bezwartościową dziwką i cudzołożnicą!

- Przykro mi...

- Przykro! Już ja się postaram, by było ci przykro! Wałczyła z nim tak zaciekle, iż zaczął się obawiać, że zrobi jej krzywdę. Puścił ją więc i odsunął się.

- Porozmawiajmy rozsądnie, Sereno. Poderwała się z podłogi. Włosy miała w nieładzie, a w oczach pasję, jakiej tam dotąd nie widział.

- Rozsądnie! Byłam rozsądna przez całe życie. Rozsądnie spokojna, rozsądnie potulna, rozsądnie posłuszna. Cóż, więcej taka nie będę.

-I dobrze.

Drgnęła, zaskoczona, lecz zaraz jej oczy się zwęziły.

- Och, nie oszukasz mnie w ten sposób. Jestem na ciebie bardzo zła!

Chwyciła świecznik i rzuciła nim. Francis zdołał się uchylić, lecz stojak uderzył w obraz na ścianie. Posypało się szkło.

- Do licha, Sereno, przestań! Popełniłem błąd, ale co miałem pomyśleć, gdy zobaczyłem, jak wykradasz się z sypialni Ferncliffa?

- Przypuszczam, że zabiłeś go za to, czyż nie? Dlaczego nie przyszedłeś do mnie z pistoletem, krwiożerczy potworze? O to chodziło z pokazowym strzelaniem, prawda? Nie chciałeś mnie uspokoić, lecz udowodnić, że potrafisz zabijać!

Chwyciła wazon z pojedynczym żonkilem i rzuciła nim w męża. Wazon chybił celu, lecz znajdująca się w nim woda - nie.

- Zostawiłem Ferncliffa w doskonałym zdrowiu -prychnął Francis, ścierając wodę z twarzy - czego z pewnością nie da się powiedzieć o tobie, jeśli nie przestaniesz tak się zachowywać.

- A co, wychłostasz mnie? - Obróciła się na pięcie i chwyciła pejcz z wykładaną klejnotami rączką. -Masz! - zawołała, rzucając nim we Francisa.

Chwycił pejcz za rączkę.

- Odczuwam silną pokusę. Serena wsparła dłonie na biodrach.

- Och, co cię wstrzymuje? Właśnie tego spodziewam się po mężczyźnie. Ostrzegam jednak, że ten pejcz powoduje tylko zaczerwienienia, które szybko schodzą. Będziesz musiał wykazać się cierpliwością, jeśli chcesz, by mnie naprawdę zabolało.

Francis odrzucił pejcz, jakby go parzył.

- Przestań, Sereno. Źle cię oceniłem, lecz wszystkie dowody świadczyły przeciwko tobie.

- Jakie dowody?

- Na przykład to, że zobaczyłem, jak wychodzisz z sypialni mężczyzny!

- I nie przyszło ci na myśl żadne wytłumaczenie poza tym, że mam z nim romans? Przyjmij do wiadomości, że Charles Ferncliff to nadęty nudziarz!

- Nawet nudni mężczyźni zostają czasem kochankami. Mam na to dowody. Może nie wyciągnąłbym pochopnych wniosków, gdybym nie znalazł w twej torebce jego wizytówki i nie usłyszał, że spotykasz się z nim w ogrodzie!

- Spotykam się! Raczej na niego wpadam! Powinieneś zrobić coś z tym ogrodem. Nikt nie jest tam bezpieczny!

- Furtka będzie odtąd zamykana.

- I dlaczego właściwie - kontynuowała, zaczerpnąwszy tchu - przeszukiwałeś moją torebkę? Komu kazałeś mnie szpiegować? Miałam tego dość z Matthew j więcej nie zniosę.

- Nie kazałem nikomu cię szpiegować!

- Zatem: wizytówka, dwa przypadkowe spotkania i to, że przyłapałeś mnie w pokoju Ferncliffa...

Umilkła, zastanawiając się nad tym, co właśnie powiedziała. Choć miała ochotę jeszcze się pozłościć, jednak poczucie sprawiedliwości kazało jej przyznać, że Francis mógł mieć podstawy do podejrzeń. Mimo to spróbowała:

- Nie poświęciłbyś temu ani jednej myśli, gdybyś nie uważał mnie za kobietę lekkich obyczajów.

- Oczywiście, że tak o tobie nie myślę.

Spojrzała na niego i teraz to ona poczuła się nieswojo. Z wilgotnymi, rozwichrzonymi włosami i ubraniem w nieładzie wyglądał tak, że miała ochotę rzucić się na niego i pożreć. Zaś emanująca z jego ciała energia sprawiła, że nagle zabrakło jej tchu.

- Co zatem myślisz?

Chwyciła szkic i rzuciła nim w męża. Był to jeden z bardziej niewinnych rysunków. Przedstawiał Serenę siedzącą na balustradzie i obejmującą ramieniem urnę. Tyle że zamiast urny na rysunku widniał ogromny fallus.

- Co myślisz o tym?

Francis przez chwilę przyglądał się rysunkowi, a potem parsknął śmiechem. Zamierzyła się na niego, lecz chwycił ją za ramię i przytrzymał.

- Przepraszam, kochanie, ale to takie niemądre. Czy właśnie one tak cię zdenerwowały? Te rysunki?

Serena nie zamierzała się jednak poddać.

- Nie. To mężczyźni mnie denerwują - odparła sztywno. - Moi bracia, mój mąż, jego przyjaciele, twoi przyjaciele i ty sam. Jestem bardzo zła.

Spojrzał na podłogę i puścił żonę. Podniósł szkic, po którym rysowała, gdy wszedł. Poczuła, że się rumieni, gdyż przyłapano ją na tak dziecinnym zachowaniu. Wziął do rąk jeden szkic, potem drugi. Przerysowała je tak, że teraz nagimi ofiarami byli mężczyźni, napastowani przez ubrane kobiety.

- Mam prawo być zła - powiedziała. - Lubię to uczucie. Rozkoszuję się nim!

Były to jednak już tylko słowa bez pokrycia, gdyż widoczna w spojrzeniu Francisa czuła troska sprawiała, że jej gniew z każdą chwilą tracił na sile.

Bez słowa zaczął się rozbierać.

- Co robisz? Nie zamierzam obsługiwać cię teraz w łóżku.

Zamarł, ubrany jedynie w kalesony.

- Obsługiwać? Tak to postrzegasz? Wydawał się zraniony.

- Nie. Matthew tak o tym mówił. Kontynuował rozbieranie.

- Właśnie tak to nazwałaś.

Serena nie wiedziała, co powiedzieć. Stał przed nią nagi i spostrzegła, że jest podniecony.

- Przypuszczam, że te obrazki cię podnieciły - zauważyła oskarżycielskim tonem. - Tom napisał, że zmęczył dwie dziwki, gdy je oglądał.

- Twój brat godzien jest najwyższej pogardy. Większość mężczyzn nie jest taka jak on.

- Nie? Mam w tym względzie inne doświadczenia.

- Wyłącznie?

Odwróciła wzrok i założyła ramiona na piersi.

- Przypuszczam, że jest też inny powód, dla którego tak źle o mnie myślisz. Moi bracia. Prawdopodobnie sądzisz, że jestem ulepiona z tej samej gliny.

- Nic podobnego. Prawdę mówiąc, lady Cawle przypuszcza, że ty i bracia mieliście różnych ojców.

Serena obróciła się gwałtownie.

- Co takiego?! To już przekracza wszelkie granice! Teraz jestem nie tylko cudzołożnicą, lecz na dodatek bękartem!

Francis zacisnął dłonie na słupku przy łóżku. Jego knykcie zupełnie zbielały.

- Tracę cierpliwość, Sereno. Ostatni raz powtarzam ci, że nie uważam cię za cudzołożnicę. Mam nadzieję, że jesteś bękartem, ponieważ im mniej łączy cię z braćmi, tym lepiej, lecz nie obchodzi mnie to. Prawdę mówiąc, cierpię z powodu silnego ataku pożądania.

Co prawda, to prawda, pomyślała, spoglądając na niego.

- A cierp sobie.

- Będę, chyba że ty czujesz to samo.

- Ależ ja nie mogę... - odparła, wpatrując się w niego.

- Nie? Może gdybyś skierowała swój gniew na to, by wyżyć się na moim nagim ciele...

- Francis! - zaprotestowała, lecz było za późno. W jej trzewiach coś się poruszyło. Gniew, pożądanie? Jedno i drugie?

Przeszedł przez pokój, istne uosobienie męskiego wdzięku, i podniósł kajdanki. Przez chwilę się im przyglądał, a potem zamknął je sobie na nadgarstkach, choć były na tyle ciasne, że musiały sprawiać mu ból.

- Przestań - wyszeptała.

Jednak srebro i klejnoty migoczące powyżej jego dłoni sprawiały, że wyglądał jak zaczarowana istota ze snów.

- Chciałabyś przywiązać mnie do słupków łóżka? - zapytał. - Albo wychłostać?

- Nie! Przestań! - Mimo to podeszła i położyła mu dłonie na klatce piersiowej. - Czuję się bardzo dziwnie - przyznała.

W jego oczach zapłonął ogień.

- Na to liczyłem.

Chwycił ją za włosy i zaczął całować. Poczuła na szyi chłód metalu. Obrócił ją i pociągnął za sobą na łóżko. Upadli, stanowiąc istną plątaninę kończyn i włosów.

Jednak Serena uwolniła się.

- Nie. Chcę się rozebrać.

Puścił ją, acz niechętnie i pozwolił, by zeszła z łóżka. Przyglądał się jej oczami pociemniałymi z namiętności, z przyspieszonym oddechem, utrzymując jednak żądze na wodzy. Kombinacja piękna, pożądania i siły oszołomiła Serenę do tego stopnia, iż ledwie była w stanie się rozebrać. Drżała z oczekiwania, które było dla niej czymś zupełnie nowym. Nowym i przerażającym. Nie chciała mu się podporządkować i zostać znów niewolnicą...

Gdy była już naga, stanęła naprzeciw Francisa i zapytała:

- Czy mam być twoją niewolnicą?

Wyciągnął przed siebie skute dłonie.

- To ja jestem w okowach.

Serena wzięła do rąk barbarzyńsko wulgarną obrożę. Przez chwilę się jej przyglądała, jakby coś rozważając, a potem zapięła ją sobie na szyi. Ciężki złoty łańcuch zwisał teraz pomiędzy jej piersiami, ocierając się o uda, gdy podchodziła bliżej łóżka.

Przez chwilę miała wrażenie, że Francis drży, lecz w jego ruchach, gdy chwycił koniec łańcucha, owinął go wokół kajdanek i przyciągnął ją do siebie nie było ani trochę niepewności.

Odczuwała lęk, ale i pożądanie, niepewna zasad tego nowego dla niej świata.

- Teraz jesteśmy nawzajem swoimi więźniami -wyszeptała, a potem zaczęła pieścić ustami tors Francisa, przesuwając je wciąż niżej i niżej, ku oczywistemu celowi...

Ta myśl otrzeźwiła ją, skłaniając, by zaniechała delikatnego podboju. Nigdy przedtem tego nie chciała, a to, co działo się pomiędzy mężczyzną a kobietą jawiło jej się wyłącznie jako przykry obowiązek. Jeśli polubi seks, kim się stanie? Spojrzała na Francisa.

- Nie powinniśmy tego robić. A jeśli będę pożądała wielu mężczyzn? Jeśli mam naturę dziwki? Pomyśl o mojej matce.

Przyciągnął ją tak, by móc patrzeć jej w oczy.

- Pomiędzy nami nie ma rzeczy dobrych i złych, Se-reno - zapewnił. - Poza tym - dodał, całując ją delikatnie -jeśli wierzyć lady Cawle, twoja matka pragnęła tylko jednego mężczyzny, choć nie był nim jej mąż.

Serena wspomniała swą łagodną, nieszczęśliwą matkę.

- Mam nadzieję, że to prawda, choć jeśli tak, bardzo jej współczuję.

- Ale i ona miała swój moment radości. Czy my na niego nie zasłużyliśmy?

Co do siebie, Serena nadal nie była tego pewna, ale pragnęła dać Francisowi wszystko, co mogła.

- Ty z pewnością zasłużyłeś. Potrząsnął głową, pytając:

- Nadal nie lubisz być całowana? Wsunęła mu dłonie we włosy i powiedziała:

- Chyba mogłabym to polubić.

Spróbowali i okazało się, iż rzeczywiście, całkiem przyjemnie jest być całowaną.

Ustaliwszy to, Francis pogładził delikatnie pierś Sereny.

- A co z tym?

- Tak, to bardzo mile...

Jego zęby i wargi zastąpiły dłonie i Serena krzyknęła, zaskoczona.

- Francis! Francis!

Jak to możliwe, że wszystko się- zmieniło, a dotknięcia, które dawniej przyjmowała z niechęcią, teraz ją rozpalały?

Usłyszała, jak Francis mamrocze:

- Może jednak książki mówiły prawdę.

Nie zastanawiała się jednak, co to znaczy, gdyż szum krwi w uszach zagłuszał wszelkie myśli. Jego dłonie i usta dokonywały cudów.

- Niech to się stanie, Sereno! - wyszeptał po chwili. - Niech się stanie!

Mogła już tylko jęczeć, rzucając głową po poduszce, cierpiąc męki niespełnienia. Krzyknęła, zrozpaczona, błagając go, by przestał.

Kiedy posłuchał, odsunęła się, obolała ze wstydu i frustracji. Dlaczego Francis nie potrafi po prostu brać? Skąd u niego ta okropna potrzeba dawania?

Odwrócił ją, by mogła na niego spojrzeć. Spodziewała się zobaczyć na twarzy męża gniew, jednak nie było tam nic prócz miłości.

- Przepraszam - wyszeptała, ledwie widząc przez łzy. Scałował je i powiedział ochrypłym głosem:

- Na litość boską, Sereno, to nie żaden sprawdzian, lecz jeśli naprawdę zechcesz, możesz uwolnić się od lęku.

Wstał z łóżka i podniósł jeden z przemalowanych przez nią szkiców. Podsunął go jej przed oczy, mówiąc:

- Spójrz na to, u licha, i znienawidź. Nie pozwól, by coś takiego sprawowało kontrolę nad twoim życiem. Ani to, ani Riverton, który z pewnością smaży się w piekle. - Chwycił ją za włosy i obrócił ku sobie. - Nie jestem nim. Nie jestem Rivertonem. Jestem Francisem i możesz mi zaufać. - Pocałował ją namiętnie, żarliwie. - Zbierz cały swój gniew, moja syreno, i uwolnij się. Chodź do mnie.

Jego słowa, dobywające się wprost z serca, zapoczątkowały magiczną przemianę i kiedy dotknął jej znowu, poczuła, że całe jej ciało płonie.

- Zaufaj mi, Sereno. Uwolnij się. Jesteś przy mnie bezpieczna...

Tak, to był Francis. Nie dopuści, by Riverton z piekielnych czeluści nadal sprawował kontrolę nad jej życiem!

Zebrała swój gniew i obróciła go w ogień, znajdując w sobie dość zaufania, żeby bez reszty oddać się płomieniowi. Usłyszała swój krzyk, i wkrótce pochłonął ją żar. Już nie bała się ulec.

Spełnienie przyniosło jej spokój. Leżała, niezdolna się poruszyć, myśleć, a już na pewno odczuwać gniew.

- Czy ja umarłam? - spytała.

- Mnie z pewnością zabiłaś - jęknął Francis, po czym podciągnął bezwładne ciało żony do wygodniejszej pozycji i zdjął jej obrożę.

- Zostawiła ślady - powiedział, całując Serenę w szyję. - Będziemy musieli pozbyć się tych rzeczy.

Uniosła jego nadgarstki i powiedziała z uśmiechem:

- Dlaczego? Teraz nawet mi się podobają.

- Na mnie, nie na tobie, prawda?

- Sama nie wiem - odparła, całując go leciutko w ramię. - Kiedy wyobrażę sobie, że to ty przywiązujesz mnie do łóżka, wydaje mi się, że mogłoby to być zabawne.

Wiedziała, iż potraktuje to jako wyraz zaufania i nie myliła się.

Jego łagodne oczy uśmiechnęły się do niej.

- Powtórz to, kiedy nie będę czuł się tak wyczerpany i niezdolny do czynu, dziewczyno.

Pozwoliła swoim palcom błądzić po pięknym, wilgotnym od potu ciele kochanka.

- Robiłeś to już kiedyś? Przywiązywałeś kogoś? -Nie.

Podniosła obrożę i przesunęła nią ponad jego udami i brzuchem, podziwiając, jak złoty łańcuszek kontrastuje ze skórą mężczyzny. Francis zadrżał. To zadziwiające, że ten okropny przedmiot stał się nagle zabawką, pomyślała.

- Po prostu zastanawiałam się, czy to powszechna praktyka.

- Nie sądzę, lecz będziesz musiała spytać kogoś innego - odparł, chwytając dłoń Sereny i spoglądając jej w oczy.

- Dlaczego?

Uśmiechnął się cokolwiek ponuro.

- Czas na wyznania. Chodzi o to, że nie mam w tych sprawach doświadczenia, skarbie. Jesteś pierwszą, a zarazem jedyną kobietą, z którą się kochałem.

Wpatrywała się w męża, rozpaczliwie starając się znaleźć inne, poza oczywistym, wytłumaczenie jego słów.

- Chcesz powiedzieć, że wtedy, u Postów... ? Francis przytaknął.

- Czujesz się rozczarowana?

- Przerażona! - Wiedziała, że zaraz się rozpłacze. - To, co zrobiłam, było i tak wystarczająco okropne, ale...

Zamknął ją w ciepłym uścisku swych ramion.

- Ciii, nie płacz. Przeżyłem wspaniałą inicjację. Kiedy teraz o tym myślę, uważam, że dopisało mi szczęście.

- Nie wiem, czy powinnam ci uwierzyć - powiedziała, marszcząc brwi. - Jesteś tak dobrym kochankiem.

Francis uśmiechnął się z zadowoleniem.

- Taka opinia bardzo mi pochlebia, ale skąd możesz o tym wiedzieć, moje ty uosobienie cnoty?

Uderzyła ją prawdziwość tego stwierdzenia.

- Rzeczywiście! W końcu, w porównaniu z Mat-thew, który dbał jedynie o własną przyjemność, każdy miły mężczyzna musiałby wydać mi się... - przerwała, pisnąwszy, gdyż zaczął ją łaskotać.

Oczywiście, musiała odpłacić mu tym samym. Padli znowu na łóżko, obdarzając się nawzajem leniwymi pieszczotami.

- Ale jak to możliwe, że aż tak dobrze ci to wychodzi? - spytała Serena.

- Dużo na ten temat czytałem. Wolałbym jednak uczyć się od ciebie. Jednak - dodał, poważniejąc - w miłości potrzebne jest coś więcej niż tylko wiedza. - Przesunął dłonią po brzuchu Sereny. - Uwielbiam po prostu cię dotykać, skarbie. Moja ukochana żono. Serena zaczerpnęła głęboko powietrza.

- Dlaczego w książkach nie wspomina się o pięknie słów? Twoje słowa pieszczą moją duszę. To one sprawiły, że wyzbyłam się lęku.

Obróciła się, by spojrzeć mu w oczy.

- Czy już ci mówiłam, że cię kocham, mój mężu? Mój jedyny mężu w oczach Boga?

Powstrzymał pieszczotę i powiedział:

- Nie jestem pewien, czy na to zasługuję. Ale z pewnością postaram się zasłużyć.

- Oczywiście, że zasługujesz. Który mężczyzna potrafiłby być tak miły i delikatny jak ty?

- Może dopisało mi po prostu szczęście, iż nie jesteś w stanie porównać mnie z nikim prócz Rivertona.

Położyła mu palec na wargach, by powstrzymać go przed wypowiadaniem podobnych nonsensów.

- Każda kobieta posiada w tym względzie intuicję. To dlatego, mając za wzór jedynie ojca i braci, od razu zorientowałam się, że Riverton to potwór. Nie zdawałam sobie sprawy, do jakiego stopnia, dopóki nie spotkałam ciebie...

Pocałowała go leciutko.

- Riverton dobrze wyszkolił swoją żonę...

- Ciii...

Uciszyła go kolejnym pocałunkiem.

- Poznałam arkana sztuki miłosnej, lecz w tamtym małżeństwie wiele rzeczy było dla mnie niedostępnych: miłość, czułość, szacunek, przyzwoitość. Dlatego wyrosłam na kobietę, zdolną posłużyć się ciałem, aby usidlić nieznajomego.

- Ciii... - powtórzył. - Rozumiem, dlaczego to zrobiłaś.

- I właśnie to czyni cię tak cudownym. To dlatego byłeś w stanie nauczyć mnie tych innych rzeczy - miłości, czułości, szacunku i przyzwoitości.

- Nie było ci to potrzebne, Sereno. Ucałowała jego zmarszczone czoło.

- Zatem potrzebowałam jedynie przypomnienia, iż takie rzeczy istnieją. Ty mi je przypomniałeś, sprawiając, że odżyłam i wyzwoliłam się. Nawet gdybym cię nie kochała, i tak byłabym ci oddana.

Ponieważ Francis wydawał się ewidentnie zawstydzony, zmieniła ton na lżejszy i powiedziała:

- Teraz czuję się wolna i odpowiedzialność za to spadnie na twoją głowę.

Krótkie zerknięcie we właściwym kierunku pokazało jasno, którą głowę ma na myśli. Rzeczona część ciała poruszyła się i Serena zareagowała na to uśmiechem.

- Język, zęby, lód, pióra... - wyliczała, głośno się zastanawiając. Wzięła do rąk pejcz i połaskotała nim Francisa. - W miłości, kochanie, nic nie powinno być zabronione.

Po chwili pełnej zdumienia ciszy Francis parsknął gromkim śmiechem, a ona przyłączyła się do niego. Zdjęci wesołością, przetaczali się, nadzy, po łóżku, wśród zapomnianych, niepotrzebnych im teraz łańcuchów.