Istota i znaczenie edukacji zintegrowanej.
Pojęcie integracji tłumaczone jest w różnorodny sposób.
Według Wincentego Okonia – integracja, proces tworzenia całości z części, scalanie, włączanie elementów w całość.
Według Okonia – integracja w pedagogice to łączenie ze sobą przedmiotów nauczania przez tworzenie zespolonych programów, bloków tematycznych, aby uczeń poznawał wiedzę we wzajemnych związkach i zależnościach, aby poznawał różne fragmenty rzeczywistości ze stanowiska kilku przedmiotów nauczania. To globalne spojrzenie sprzyja na odkrywanie szczegółowych problemów, także zagadnień ogólnych i spraw globalnych.
Według Haliny Sowińskiej nauczanie integralne to taka organizacja procesów edukacyjnych, która polega na stwarzaniu dziecku warunków do wszechstronnej działalności, podporządkowanej określonym zadaniom integrującym w sobie różne treści skupione we wspólnym bloku tematycznym. Integracja polega tu na łączeniu celów, treści, form realizacji, różnych dziedzin, form aktywności dzieci i nauczyciela w ramach jednostek tematycznych.
Istota edukacji zintegrowanej:
Integracja w edukacji wczesnoszkolnej to propozycja pracy z dzieckiem, zorientowana na dziecko jako podmiot i indywidualność. Istotą tej koncepcji jest :
- postrzeganie dziecka jako niepowtarzalnej całości,
-respektowanie indywidualnych różnic wynikających z indywidualnego „wyposażenia” dziecka,
-poszanowanie indywidualności, tzn. potrzeb rozwojowych, zdolności, zainteresowań, indywidualnych doświadczeń dziecka,
-respektowanie indywidualnego tempa rozwoju, „odmienności” drogi rozwojowej dziecka, specyficznej dla niego logiki rozwoju,
-odwoływanie się do podstawowego sposobu nabywania kompetencji, jego sposobu myślenia i stylu działania, a także do jego natury wyrażającej się na przykład poprzez właściwości temperamentu wpływające na to, jak szybko i w jakim rytmie dziecko podejmuje działania, jak często i jak długo potrafi być skoncentrowane i zainteresowane tym co robi, na ile potrafi być wytrwałe i dokładne w swoich poczynaniach,
-uwzględnianie „miejsca” w rozwoju dziecka, a więc jak daleko jest dziecko względem wymagań stawianych mu przez nauczyciela, czy zadań rozwojowych,
-nabywanie kompetencji poprzez aktywne działanie, uczenie się wszystkimi zmysłami, czyli doświadczanie „tu i teraz”. Inaczej mówiąc, jest to przyjęcie jako punktu wyjścia założenia, iż dziecko w młodszym wieku szkolnym zdobywa wiedzę o świecie i sobie samym drogą: od doświadczenia do refleksji, czyli od wiedzy samodzielnie zdobywanej do przyjmowania wiedzy gotowej wprost od nauczyciela lub pośrednio z książek.
Podstawę zmian w zachowaniu jednostki stanowi jego własna zdolność do wzrostu i rozwoju, zdolność uczenia się na podstawie własnych posiadanych doświadczeń. Nie można nikogo zmieniać, nie można przekazywać nikomu gotowych doświadczeń. Należy jedynie stwarzać atmosferę sprzyjającą rozwojowi dziecka, konstruktywnym zmianom w jego zachowaniu, w jego osobowości, co Carl Rogers nazywa ułatwieniem.