1. Wymień i omów podstawowe kryteria klasyfikacji kosztów

Podstawowe kryteria podziału kosztów w logistyce są następujące:

1. Podział kosztów w ujęciu rodzajowym:

   • Koszty materialne (amortyzacja, zużycie paliw i energii, usługi obce materialne)

   • Koszty niematerialne (wynagrodzenia z narzutami, usługi niematerialne, podatki i opłaty, koszty zaangażowania kapitału obcego)

   • Pozostałe koszty bezpośrednio wpływające na wynik przedsiębiorstwa

2. Podział kosztów wg faz przepływu i miejsca powstania:

• Koszty fazy zaopatrzenia (działy zaopatrzenia, magazynów, transportu)

• Koszty fazy produkcji (działy sterowania produkcją, transportu wewnętrznego)

• Koszty fazy dystrybucji (działy transportu, zbytu, magazynów)

3. Podział kosztów w układzie segmentów logistyki:

• Koszty przepływu fizycznego

• Koszty procesów informacyjnych

• Koszty zapasów

4. Podział kosztów według zmienności:

• Koszty stałe (amortyzacja majątku trwałego, wydatki z tytułu opłat i podatków)

• Koszty zmienne (z tytułu pracy, koszty zaangażowania kapitału, koszty wpływające na wyniki)

3. Wymień i scharakteryzuj strumienie pieniężne.

Charakterystyka strumieni pieniężnych ich struktury i wzajemnych powiązań :

Podstawowym wyróżnieniem dla tego podziału jest związek przepływu strumienia pieniężnego z przemieszczaniem się dóbr i usług ( co oznacza tylko to że jeśli mówimy o zakupie jakiegoś towaru dla którego charakterystyczne jest że wraz z przemieszczeniem tego towaru jest przepływ finansowy ) Zgodnie z tym kryterium zjawisk finansowych można podzielić na:

1. strumienie pieniężne rynkowe albo ekwiwalentne

2. strumienie pieniężne redystrybucyjne albo transfery

III. Dochody pieniężne kredytowe

IV. Oszczędności ( w postaci zarówno depozytów w bankach , jak też innych formach)

W grupie I wielkość przychodów i wydatków regulowana jest przez mechanizm rynkowy (podaż i popyt, ceny, stawki wynagrodzeń ) Mogą one podlegać jednak zewnętrznym wpływom na skutek np.: opodatkowania, instrumentów interwencji państwa czy związków zawodowych .Charakterystyczną cecha tych strumieni jest równoważność przepływu pieniądza i jego materialnego ekwiwalentu .Wielkość uzyskanych w drodze aktu sprzedaży przychodów równa jest wielkości wydatków .zasoby pieniężne w celu ich wydatkowania muszą być uwzględnione .

STRUMIENIE PIENIĘŻNE RYNKOWE (EKWIWALENTNE)

1. Przepływ pieniądza jest konsekwencją przepływu towaru .Jest on ekwiwalentem wartości zakupionego towaru ,występuje przy akcie kupna – sprzedaży

2. Przychód pieniądza dostawy równy jest wydatkowi odbiorcy: Pr(e) = Wr(e)

3. Zasoby pieniężne w celu ich wydatkowania są zgromadzone przez odbiorcę wcześniej (stworzył on „fundusz nabywczy” )

4. Środki te są zmniejszane o wartość transakcji i powiększają zasoby pieniężne dostawcy

5. Strumienie pieniężne ekwiwalentne występują głównie na rynku i regulowane są przez mechanizm rynkowy (popyt-podaż , ceny stawki wynagrodzeń )

6. Podstawowym wyznacznikiem zakresu , wartości tych przepływów są ceny .

TRANSFERY REDYSTRYBUCYJNE- są nie ekwiwalentne .

STRUMIENIE PIENIĘŻNE REDYSTRYBUCYJNE ( TRANSFERY)

1. Przepływ pieniądza jest nie ekwiwalentny (PUSTY)

2. Dochód osoby Y jest równy wydatkowi osoby X

Dt=Wt Dt- dochód transferowy Wt – wydatek transferowy

3. podobnie jak przy strumieniach pieniężnych rynkowych wydatek wymaga wcześniejszego nagromadzenia środków pieniężnych

4. Wydatek zmniejsza możliwości nabywcze wydatkującego

5. Strumienie pieniężne transferowe są regulowane głównie przez przepisy – normy prawne

6. Brak tu odpłatności szczegółowej ( np.: przy podatkach) choć niekiedy występuje odpłatność ogólna

7. Tytuły tych przepływów są zróżnicowane np.: darowizna , spadek, podatek, pożyczka prywatna

STRUMIENIE PIENIĘŻNE KREDYTOWE (dochody kredytowe)

Bank------pieniądz-------kredytobiorca

1. Przepływ pieniądza występuje w wyniku udzielenia kredytu przez bank kredytujący na rzecz kredytobiorcy

2. Dk # Wb Ponieważ dochód kredytobiorcy nie jest wydatkiem banku .Podstawa udzielania kredytów są zgromadzone oszczędności różnych podmiotów , lecz określają one zakres możliwości kredytowych banku , ale nie są w rzeczywistości przez bank wydatkowane .

STRUMIENIE I WYDATKI UBEZPIECZENIOWE

Zaliczane do kategorii usług finansowych , rozpatruje się je w kategoriach ubezpieczeń społecznych i gospodarczych .

OSZCZĘDNOŚCI PIENIĘŻNE- to nie strumień lecz zasób pieniądza będący efektem wytwarzania się częsci podmiotów pieniądza .

KLASYFIKACJA STRUMIENI PIENIĘŻNYCH: 1.Przychody i wydatki realne-strumienie pieniądza przepływające w związku z wymianą produktów i usług oraz opłacenia nakładów pracy żywej między dostawcami a nabywcami oraz między pracownikami a pracodawcami. Wzajemna wymiana świadczeń jest istotną cechą która odróżnia realne strumienie pieniądza od innych strumieni przy których tego rodzaju wzajemność świadczeń nie występuje.

2.Przychody i wydatki redystrybucyjne (transfery pieniężne)charakteryzują się one tym, że nie są związane z żadnymi świadczeniami wzajemnymi. Polegają one na nieodpłatnym i bezzwrotnym przejmowaniu określonych zasobów pieniężnych od jednych podmiotów gospodarczych i przekazywaniu ich do dyspozycji innych podmiotów. Nazywamy je redystrybucyjnymi dlatego że polegają one na ponownym dzieleniu zasobów pieniądza już raz rozdzielonych w formie przychodów realnych. Podstawowym mechanizmem redystrybucji pieniądza w skali całej gospodarki jest budżet państwa.

3.Przychody i wydatki kredytowe -żródłem tych przychodów i wydatków są operacje kredytowo-emisyjne aparatu bankowego. Przychodami kredytowymi są przychody uzyskiwane przez podmioty gospodarujące drogą zaciągania kredytów bankowych czyli pożyczek pieniężnych. Natomiast wydatkami kredytowymi są wydatki tych podmiotów ponoszone w chwili spłacania poprzednio zaciągniętego kredytu. Wspólną cechą przychodów i wydatków redystrybucyjnych i kredytowych jest ich nieekwiwalentny charakter tzn. uzyskiwanie oraz ponoszenie przychodów i wydatków nie jest związane z żadnymi wzajemnymi świadczeniami rzeczy usług lub pracy.

4. Zalety i wady finansowania obcego.

Finansowanie obce- Można najkrócej określić jako finansowanie za pomocą pożyczonego kapitału. W ramach finansowania obcego kapitał do przedsiębiorstwa dopływa poprzez rynek pieniężny i kapitałowy a dokładniej poprzez obrót kredytowy (np. dotacjepożyczka; kredyt; leasing; faktoring).

Zalety finansowania obcego:

1.Dawca kapitału nie wpływa na podejmowanie decyzji w przedsiębiorstwie, nie może dokonywać jego kontroli, bowiem nie nabywa prawa własności.

2.System podatkowy traktuje fin. obce korzystnie, bowiem odsetki od pożyczonego kapitału stanowią koszty działalności przedsiębiorstwa i w związku z tym pomniejszony jest zysk do opodatkowania

3.Dzięki obcym środkom istnieje możliwość pozyskania nowych kapitałów bez przyjmowania nowych wspólników lub akcjonariuszy

4.Dzięki finansowaniu obcemu przedsiębiorstwo może utrzymać płynność finansową

5.Finansowanie obce w określonych warunkach może wpływać korzystnie na wsk. ROE ( wskaźnik zwrotu na kapitale własnym).

Wady finansowania obcego:

1.Obcy kapitał wymaga poniesienia kosztów w postaci odsetek, które muszą być zapłacone niezależnie od sytuacji finansowej przedsiębiorstwa.

2.Z finansowaniem obcym wiąże się zapewnienie wierzycielowi gwarancji, które są kosztowne (gwarancje, kapitały własne, zabezpieczenia rzeczowe).

5.Instrumenty rynku kapitałowego.

I. Akcje - papiery własnościowe znamionujące udział właściciela w spółce akcyjnej, a co za tym idzie w kapitale zakładowym spółki. Ich wartość może być wyrażona kwotą pieniężną lub ułamkiem wartości spółki. Obecnie zdecydowanie dominującą jest zasada nominalizmu.

II. Obligacje - papiery wartościowe emitowane w serii, w których emitent stwierdza, że jest dłużnikiem wierzyciela (obligatariusza) i zobowiązuje się wobec niego do spełnienia określonego świadczenia.

III. Certyfikaty inwestycyjne - instrumenty finansowe emitowane przez Fundusze Inwestycyjne, będące podmiotami prawnymi prowadzącymi działalność polegającą wyłącznie na lokowaniu zebranych środków w papiery wartościowe i inne prawa majątkowe

IV. Listy zastawne - emitowane przez banki hipoteczne mające formę akcyjną. Mogą występować w 2 formach:

• na podstawie kredytu zabezpieczonego przez Skarb Państwa, NBP, Wspólnotę Europejską lub jej kraj członkowski, Europejski Bank Inwestycyjny, Bank Światowy

• na podstawie wierzytelności banku hipotecznego z tytułu kredytów udzielonych wymienionym wyżej podmiotom

6. System Bankowy w Polsce

System bankowy w Polsce ma układ klasyczny, czyli jest systemem bankowym dwuszczeblowym. Szczebel pierwszy to bank centralny, czyli Narodowy Bank Polski. Drugi to banki komercyjne. Bank centralny pełni szereg funkcji. Przede wszystkim jest bankiem państwa, czyli podstawowym organem wykorzystywanym przez władze w sferze monetarnej. Realizuje rachunek rządu, przeprowadzając w jego imieniu transakcje w kraju i za granicą oraz dysponuje rezerwami złota i dewiz. Bank centralny jest także bankiem banków, a to oznacza, że jest źródłem kredytów dla banków komercyjnych, utrzymuje na rachunku rezerwy tych banków oraz wpływa na wielkość akcji kredytowej banków komercyjnych. Jest także bankiem emisyjnym, gdyż jako jedyny w Polsce ma prawo emitowania pieniądza gotówkowego. Bank centralny działa na wielu obszarach. Pierwszy z nich to polityka refinansowa, w której bank centralny udziela kredytu refinansowego bankom komercyjnym. Kolejny obszar to polityka otwartego rynku. Polega ona na kupowaniu i sprzedawaniu przez bank centralny papierów wartościowych od banków komercyjnych. Inne obszary działalności banku centralnego to także polityka kursowa i polityka rezerw obowiązkowych.

7. Wyjaśnij pojęcie Produkt Krajowy Brutto (PKB)

PKB - Produkt krajowy brutto to suma wartości wszystkich produktów i usług finalnych wytworzonych w danym kraju, w danym roku przez czynniki wytwórcze, niezależnie od tego, kto jest ich właścicielem.

Istnieją 3 aspekty w oparciu o które PKB może być szacowany:
1) Dochodowy (jaki przychód został wypracowany przez producentów w danym kraju)
2) Wydatkowy (ile pieniędzy wydano w danym kraju na dobra i usługi)
3) Produkcyjny (określa rynkową wartość dóbr i usług wyprodukowanych w danym kraju)
W celu porównania rozwoju gospodarczego dwóch państw wykorzystuje się PKB w przeliczeniu na osobę. PKB w I kwartale 2011 roku wyniósł około 4,5 proc.

8. Wymień narzędzia polityki pieniężnej

Instrumentami polityki pieniężnej są:

1) stopa procentowa kredytu refinansowego, tj. kredytu zaciąganego przez banki komercyjne w banku centralnym. Jej podwyższenie powoduje wzroststóp oprocentowania kredytów w bankach komercyjnych, ograniczenie wartości udzielanych przez nie kredytów i zmniejszenie podaży pieniądza. Obniżenie stopy kredytu refinansowego powoduje skutki odwrotne.

2) stopa rezerw obowiązkowych, wyrażająca minimalną relację wartości rezerw gotówkowych banków komercyjnych do wartości depozytów. Jej podwyższenie przez bank centralny zmniejsza możliwości udzielania kredytów przez banki komercyjne, a zatem ogranicza podaż pieniądza,obniżenie tej stopy powiększa podaż pieniądza.

3) stopa rezerw specjalnych, określająca procentowo część depozytów,którą banki komercyjne obowiązkowo muszą przekazać do banku centralnego jako rezerwę specjalną. Skutki jej zmian są identyczne jak w przypadku stopy rezerw obowiązkowych.

4) operacje otwartego rynku. Polityka pieniężna może mieć charakter ekspansywny (łagodny) -

państwo, wykorzystując wymienione instrumenty, zwiększa podaż pieniądza w celu pobudzenia popytu globalnego, wzrostu dochodu narodowego i zatrudnienia (powstaje tu jednak realna groźba inflacji), albo restrykcyjny (twardy) - państwo ogranicza podaż pieniądza, dążąc do

zmniejszenia nadmiernego popytu i związanego z tym wzrostu cen (ten typ polityki pieniężnej wykorzystywany jest w walce z inflacją). Realizując określone cele polityki ekonomicznej, państwo posługuje się zazwyczaj odpowiednią kombinacją polityki pieniężnej i polityki fiskalnej

10 . Wyjaśnij pojęcie cenowej elastyczności popytu i sposób jej mierzenia.

Cenowa elastyczność popytu jest to stosunek względnej zmiany wielkości zapotrzebowania na dane dobro do względnej zmiany jego ceny, przyjmuje wartości w przedziale [-?, 0]. Cenowa elastyczność popytu - miara wpływu zmian cen określonego dobra na zmianę popytu na dane dobro. Jest wyrażana w procentach, informuje, o ile procent zmienił się popyt wskutek zmiany cen, np. o 10 procent. Jeżeli duże zmiany cen nie wywołują zmian popytu, to mówimy, że popyt na dane dobro jest nieelastyczny. Jeżeli wraz ze zmianą ceny określonego dobra zmienia się w podobnym zakresie (proporcjonalnie) popyt na to dobro, to mówimy, że jest on proporcjonalny względem ceny. Jeżeli natomiast zmiany popytu są większe niż zmiany cen, to mówimy, że popyt na to dobro jest elastyczny względem ceny. Cenowa elastyczność popytu - mówi o wpływie zmian ceny na ilość nabywaną danego dobra

Wzór na elastyczność cenową popytu

gdzie:

• Ec - współczynnik cenowej elastyczności popytu

• Δp - przyrost wielkości popytu na skutek zmiany ceny

• p- dotychczasowa wielkości popytu na dane dobro przy cenie c

• Δc- przyrost ceny danego dobra

• c- dotychczasowa cena danego dobra

12.Omówić systemy informatyczne SCM, CRM, APS.

APS- to klasa systemów informatycznych, będąca na bardzo zaawansowanym poziomie, umożliwia planowanie wykonywanych działań, wykonywanie ich symulacji oraz możliwość optymalizacji procesów. System ten na bieżąco podejmują decyzje produkcyjne, opierając się na danych matematycznych oraz statystycznych. Biorąc pod uwagę nadwyżki materiałowe, aktualne stany magazynowe oraz zapotrzebowanie klientów na dane materiały, system dokładnie wylicza co i kiedy powinno być wykonane. Zastosowanie APS:

• Ogólnie w celu zmniejszenia kosztów, optymalizacji czasu produkcji i procesów z nią związanych.

• Produkcji na zam1ówienie

• Przy procesach wymagającej częstych zmian w rozkładzie i planie produkcji, których nie da się wcześniej przewidzieć

• Przy produktach wymagających wielu komponentów lub skomplikowanych procesów wytwarzania

• Przy produkcji wielu różnych produktów w jednej fabryce

SCM - rozwiązanie informatyczne, które służą przedsiębiorstwu do zarządzania sieciowym łańcuchem dostaw. Dzięki SCM możliwa jest synchronizacja przepływu materiałów pomiędzy poszczególnymi kooperantami, co wyraźnie ułatwia firmie dostosowanie się do określonego popytu rynkowego. Zajmuje się przepływem informacji, produktów i usług.

• Wewnętrzne SCM obejmuje zagadnienia związane z zaopatrzeniem, produkcją i dystrybucją.

• Zewnętrzne SCM integruje przedsiębiorstwo z jego dostawcami i klientami.

Rozwiązania SCM wykorzystuje się przede wszystkim w fazie projektowania produktu, wyboru źródeł zaopatrzenia, przewidywania popytu na wyroby, oraz sterowania ich dystrybucją. Zawierają bowiem specjalistyczne narzędzia, które umożliwiają nadzór nad poszczególnymi działaniami logistycznymi firmy.

CRM- to zestaw narzędzi i procedur istotnych w zarządzaniu kontaktami z klientami. CRM należy traktować nie tylko jako narzędzie, ale jako część strategii i filozofii biznesu, gdzie stały kontakt i zadowolenie klienta jest kluczową wartością. Istotną kwestią jest zapewnienie jednolitego systemu we wszystkich procesach biznesowych - od początku procesu sprzedaży poprzez serwis do sporządzania odpowiednich statystyk wykorzystywanych przy tworzeniu portfela produktów.

Istnieją trzy istotne elementy dla systemu CRM:

• Operacyjny - odpowiadający za automatyzację podstawowych procesów biznesowych (marketing, sprzedaż, serwis),

• Analityczny - odpowiadający za analizę zachowań klientów na podstawie danych zgromadzonych w elemencie operacyjnym,

• Komunikacyjny - odpowiadający za komunikację z klientami.

Dzięki CRM

• W systemie informatycznym odnotowuje się kupno usługi lub towaru.

• Niezapłacenie rachunku w odpowiednim terminie powoduje podjęcie akcji wysłania ponaglenia.

• Jeśli system nie odnotuje wpływu pieniędzy w odpowiednim czasie spróbuje podjąć próbę przypomnienia klientowi o tym fakcie np. automatycznie drukując korespondencję do wysyłki, wysyłając SMS itp.

• Jeśli okaże się, że np. ponaglenie nie przyniosło skutku, CRM może spróbować dodać takiego klienta do kolejki rozmów telefonicznych pracownika firmy lub powiadomić prawnika firmy z prośbą o wszczęciu postępowania sądowego.

• Automatyzacja wysyłania kartek urodzinowych dla klientów firmy, ofert handlowych itp

13. Wymień i scharakteryzuj fazy cyklu życia produktu

1 Wprowadzenie produktu na rynek

Wprowadzany produkt może być absolutnie nowy lub względnie nowy dla danego producenta. W większości nowe produkty powstają w wyniku modyfikacji istniejącego produktu lub przez powrót do minionego stylu. Wprowadzenie absolutnie nowego produktu następuje w momencie, gdy sprzedaż równa jest zeru, a producent poniósł wysokie koszty. Producent musiał bowiem pokryć koszty związane z badaniami, projektowaniem i wytworzeniem produktu oraz marketingiem mix. Niski rozmiar produkcji powoduje, że ceny produktu na tym etapie są z reguły wysokie. Nakłady inwestycyjne na produkt stwarzają tylko nadzieję na przyszły zysk. Ryzyko niepowodzenia absolutnie nowego produktu na rynku jest duże. Wiele nowych produktów nie przekracza w ogóle etapu wprowadzenia na rynek. Sprzedaż wzrasta powoli. Nabywcy zaczynają obserwować produkt, którego jeszcze dobrze nie znają. Większość nabywców może nie wiedzieć o jego istnieniu. Potrzebna jest zatem intensywna promocja i upływ czasu, aby wszyscy potencjalni nabywcy otrzymali informacje o produkcie i jego przeznaczeniu użytkowym, przekonali się o korzyściach związanych z jego posiadaniem i dowiedzieli się o miejscach, gdzie produkt jest dostępny.

2 Wzrost sprzedaży produktu

Na tym etapie produkt dociera na cały rynek docelowy i następuje intensywny wzrost sprzedaży. Wzrasta również zysk, który osiąga punkt szczytowy, a następnie zaczyna powoli spadać. Obniżeniu ulegają wydatki na promocję jednostki produktu. Etap ten jest krytyczny dla przetrwania produktu na rynku. Reakcje nabywców i konkurentów wpływają na przewidywanie długości życia produktu. Dynamiczny wzrost sprzedaży powoduje, że innowator zaczyna osiągać coraz większy zysk. Konkurenci zaczynają dostrzegać okazję na rynku i próbują wejść na rynek z podobnymi produktami, z czasem nawet po niższej cenie. Produkty konkurentów mogą być legalną lub w sporadycznych przypadkach nielegalną podróbką nowego produktu. Etap ten daje możliwość osiągnięcia największego zysku przez innowatora.

3 Dojrzałość rynkowa, czyli osiągnięcie pełnego rozwoju

Dojrzałość produktu występuje wtedy, gdy sprzedaż osiąga najwyższy poziom i zaczyna powoli obniżać się. Poziom sprzedaży zależy od skali popytu restytucyjnego, czyli powtórzonych zakupów produktu przez tego samego nabywcę. Zysk spada ponieważ rosną koszty promocji, a niektórzy konkurenci mogą obniżyć ceny tak, aby produkty stały się bardziej atrakcyjne dla nabywców. Na rynku pojawiają się nabywcy o poglądach konserwatywnych, a wiedza nabywców o produkcie osiąga najwyższy poziom. Nabywcy mogą już kierować uwagę na nowe produkty pojawiające się na rynku i substytuty. Etap dojrzałości produktu może trwać tak długo, aż pojawi się nowa, doskonalsza koncepcja produktu.

4 Schyłek życia produktu

Schyłek życia produktu jest skutkiem pojawienia się nowych, wydajniejszych technologii, nowych trendów rozwoju społeczeństwa i związanych z nimi zmian preferencji nabywców. Przyczyną schyłku życia produktu są także nowe oferty zaspokojenia potrzeb nabywców przez konkurentów krajowych i zagranicznych. Produkt, który zadomowił się na rynku, zaczyna zastępować i skutecznie wypierać produkt przestarzały. Producent stoi w obliczu trudności z wykorzystaniem mocy produkcyjnych, konieczności zniżki cen, zaniku zysku, znajduje się przeważnie na etapie wprowadzenia nowego produktu na rynek i musi przezwyciężyć sentyment własnych pracowników do zamierającego produktu.

Proces wycofywania – wiele przedsiębiorstw wycofuje słaby produkt dopiero wtedy, gdy staje się finansowym ciężarem. Utrzymywanie słabego produktu na rynku jest bardo kosztowne, ponieważ oprócz wzrastającej sumy niepokrytych kosztów i braku zysku pojawiają się także koszty ukryte.

14. Omów składowe promocji mix.

Promocja mix to kombinacja: reklamy, marketingu bezpośredniego, promocji sprzedaży, public relations oraz sprzedaży osobistej, czyli sposobów komunikowania się z rynkiem, ułatwiające firmie osiąganie jej celów marketingowych.

Reklama to płatna forma przekazywania informacji o ofertach i ideach oraz ich wytwórcy ogółowi obecnych i potencjalnych klientów.

Środki i formy reklamy:

- telewizja, jest drogim, choć prawdopodobnie najskuteczniejszym, środkiem reklamy dóbr i usług konsumpcyjnych. Zaletą tego medium jest jego ogólnokrajowy, a czasami nawet szerszy zasięg. Formy reklamy telewizyjnej to np.: plansze, filmy, migawki, ogłoszenia, serial reklamowy, teledysk reklamowy.

- radio, jest tanim i powszechnym medium reklamowym. Połączenie głosu i muzyki oraz ich częsta powtarzalność, może szczególnie skutecznie utrwalać w świadomości słuchaczy zwłaszcza nazwę firmy czy produktu. Formy reklamy radiowej: ogłoszenia, spot tandemowy, spot pojedynczy, reklamowa relacja reporterska.

- prasa, za jej pośrednictwem można przekazywać bardziej szczegółowe informacje o produkcie niż przez telewizję i radio, a także w odróżnieniu od nich daje możliwość bardziej selektywnego docierania z reklamą do wybranych segmentów potencjalnych nabywców: kobiet, hobbystów, właścicieli samochodów, psów, itp. Formy reklamy prasowej: wkładki, reklama trójwymiarowa, strona zapachowa, sztywna kartka, banderola, itp.

- kino, w odróżnieniu od telewizji reklama w kinie nie oddziałuje na odbiorcę w sposób powtarzalny, lecz jest dobrym środkiem dotarcia do młodzieży.

- outdoor, reklama zewnętrzna prezentowana jest na ulicach, drogach itp. Najważniejszą formą reklamy zewnętrznej są plansze reklamowe, czyli plakaty, tablice, billbordy. Zaletą plansz reklamowych jest możliwość skoncentrowania akcji promocyjnej na ściśle określonym obszarze. Inne formy reklamy zewnętrznej to: reklamy na samochodach firmowych, na torbach wręczanych nabywcom.

Marketing bezpośredni to zespół działań i środków bezpośredniego oraz zindywidualizowanego oddziaływania na nabywców, mającego na celu kreowanie i zaspokajanie ich potrzeb oraz sprzedaż produktów lub usług. Jest to docieranie z oferta i informacjami o niej bezpośrednio do klientów (bez pośrednictwa jakichkolwiek osób, mediów lub firm). Do form marketingu bezpośredniego zalicza się: przesyłki pocztowe (wysyłanie wideokaset, płyt demo, listów, faksów, e-maili), sprzedaż katalogową (katalogi wysyłkowe, dostępne w sklepach, w internecie), telemarketing, itp.

Promocja sprzedaży to zwiększenie zainteresowania produktami i usługami oraz prowokowanie klientów do natychmiastowego zakupu poprzez dołączenie specjalnych ofert gratis.Formy promocji sprzedaży: rabaty sezonowe, dodatkowe produkty lub usługi gratis, gadżety reklamowe, refundacje cen, bezpłatne próbki towarów, itp.

Public relations to kreowanie dobrej reputacji firmy w jej otoczeniu oraz wśród własnych pracowników. Do form public relations zalicza się: komunikaty dla mediów, działalność charytatywną, akcje społeczne, dni otwarte, a także jego formy wewnętrzne: drukowane publikacje firmowe, imprezy firmowe, itp.

Sprzedaż osobista to osobiste komunikowanie się przedstawicieli firm np. jej sprzedawców z klientami oraz wykonywanie przez nich działań promocyjnych mających na celu sprzedaż produktów lub usług. Do form sprzedaży osobistej zalicza się: prezentację oferty, próbki, targi i pokazy handlowe, itp.

15. Scharakteryzuj etapy tworzenia kampanii reklamowej.

-analiza konkurencji : Ponieważ wszyscy działamy w warunkach konkurencji, nieodzownym staje się dokonanie analizy siły jej oddziaływania. Na tej podstawie jesteśmy w stanie zaproponować szacunkowy budżet na kampanie, która "przebije" swoim oddziaływaniem konkurencje.

wysokości budżetu reklamowego. Wielkość tego budżetu może być określana:

• w stosunku do bieżących możliwości finansowych firmy,

• w stosunku do wielkości sprzedaży,

• w stosunku do wielkości zysku,

• w stosunku do prognozowanych przychodów,

-budowa kreacji reklamy: Na etapie konstruowania kreacji reklamowych budujemy kilka form koncentrując się na kolorystyce, doborze nagłówków oraz treści zasadniczej reklamy.

-uruchomienie kampanii: rozpowszechnienie , tak aby dotarła do maksymalnie dużej ilości osób .

-kierowanie kampanią:

• sprawdzanie czy reklamy są emitowane w każdym z mediów zgodnie z zawartymi umowami,

• monitorowanie skuteczności słów kluczowych i ich optymalizacja,

• monitorowanie kosztów emisji i ich optymalizacja,

-raportowanie: raport wraz z krótką analizą. Po zakończeniu kampanii klient otrzymuje przekrojowy raport z pełną analizą kampanii.

16. Role menadżera w organizacji

Rolą każdego menedżera jest spełniać szereg funkcji. menedżerowie odgrywają dziesięć różnych ról, które można zaliczyć do trzech podstawowych kategorii: interpersonalnej, informacyjnej i decyzyjnej.
     Role interpersonalne. Istnieją trzy role interpersonalne, właściwe pracy kierowniczej. Po pierwsze, menedżer jest proszony, by wystąpić jako postać reprezentacyjna...Są to działania bardziej ceremonialne i symboliczne niż merytoryczne. Menedżera często prosi się również, aby wystąpił jako przywódca – angażując, szkoląc i motywując pracowników. Menedżerowie mogą też wypełniać rolę łącznika. Często należy do niej koordynowanie lub inicjowanie więzi międzyludzkich, międzygrupowych albo międzyorganizacyjnych.
Role interpersonalne: role kierownicze reprezentanta, przywódcy i łącznika, które przewidują kontakty z innymi ludźmi

Role informacyjne. Trzy role informacyjne opisane przez Mintzberga wynikają w sposób naturalny z opisanych wyżej ról interpersonalnych. Proces wykonywania tych ról daje menedżerowi strategiczną pozycję z punktu widzenia gromadzenia i upowszechniania informacji. Pierwszą z ról informacyjnych jest rola obserwatora, który aktywnie poszukuje wartościowych informacji. Menedżer jest także propagatorem, przekazując odpowiednie informacje innym.
Role informacyjne: role menedżera jako obserwatora, propagatora informacji i rzecznika, które wymagają przetwarzania informacji. 

Role decyzyjne. Zazwyczaj role informacyjne menedżera prowadzą do ról decyzyjnych.
Po pierwsze, menedżer odgrywa rolę przedsiębiorcy...
Druga rola decyzyjna menedżera jest odgrywanie roli osoby przeciwdziałającej zakłóceniom
Trzecia rola decyzyjna to rola dysponenta zasobów.
Czwartą rolą decyzyjną jest rola negocjatora.
Role decyzyjne:role menedżera jako przedsiębiorcy, przeciwdziałającego zakłóceniom, dysponenta zasobów i negocjatora; przede wszystkim odnoszą się one do decyzji, które trzeba podjąć.

17.Etapy projektowania organizacji i rodzaje struktur organizacyjnych.

ETAPY:

1.ustanowienie całej pracy
2. podział pracy na czynności logiczne możliwe do zrealizowania
3. łączenie pracy w zespoły wg podobieństwa realizowanych zadań
4. koordynowanie pracy członków organizacji w harmonijną całość
5. sprawdzenie skuteczności organizacji i wprowadzenie poprawek

Do czynników projektowych organizacji zaliczamy:

- personel - ludzi na konkretnych stanowiskach pracy;

- zadania - poszczególne czynności, które wykonują ci ludzie;

- hierarchia władzy, wzorzec stosunków podległości służbowej czyli formalna struktura władzy i całość systemu operacyjnego

RODZAJE STRUKTUR ORGANIZACYJNYCH

1 ORGANIZACJA O STRUKTURZE FUNKCJONALNEJ

Organizacja funkcjonalna skupia w jednej jednostce osoby zajmujące się określoną działalnością funkcjonalną (np. marketingową lub finansową). Polega to na tym, że w jednym dziale grupuje się wszystkich zajmujących się jednym rodzajem czynności lub kilkoma pokrewnymi czynnościami, zwanymi funkcją (np. mogą istnieć w tej organizacji odrębne działy: produkcji, marketingu i sprzedaży).

Organizacja funkcjonalna jest najbardziej logiczną i podstawową formą departamentalizacji.

2 ORGANIZACJA O PODZIALE STRUKTURALNYM WG WYROBU LUB RYNKU

Organizacja taka często nazywana jest organizacją wg zakładów. W jednej jednostce organizacyjnej skupia się pracowników, którzy zajmują się produkcją i marketingiem jednego wyrobu lub grupy wyrobów pokrewnych, tych którzy działają na określonym terenie bądź mają do czynienia z odpowiednią grupą klientów.

Organizacje zakładowe tworzą zwykle przedsiębiorstwa duże, wytwarzające różne wyroby. Kiedy departamentalzacja firmy staje się trudna do koordynowania w formie struktury funkcjonalnej, tworzy się na wpół automatyczne zakłady. W zakładach tych grupy pracowników projektują, produkują i sprzedają swoje wyroby. Tu zakład przypomina samodzielne przedsiębiorstwo. Zasadniczą różnicą zakładu od samodzielnego przedsiębiorstwa jest to, że kierownik zakładu podlega nadal centrali.

3 ORGANIZACJA O STRUKTURZE MACIERZOWEJ

Często określana jest jako „system podwójnego podporządkowania”; jest zatem formą hybrydową, polegającą na połączeniu obydwu rodzajów struktur omówionych wyżej. Pracownicy mają po dwóch szefów, tzn. pracują w dwóch liniach podporządkowania: pierwsza w postaci pionowej, druga stanowi poziomą nakładkę łączącą ludzi z różnych zakładów lub działów funkcjonalnych w zespół zadaniowy lub roboczy na czele którego stoi kierownik programu lub zespołu.

Struktury macierzowe wykorzystują duże przedsiębiorstwa zlokalizowane w wielu krajach.

Rodzaje struktur organizacyjnych

Struktura organizacyjna to układ stanowiska i komórek organizacyjnych wewnątrz organizacji. Schemat struktury organizacyjnej różni się w zależności od typy struktury. Ogólnie jednak zależy on od stopnia sformalizowania organizacji, centralizacji/decentralizacji, departamentalizacji, rozpiętości kierowania, podziału pracy i przebiegu linii podporządkowania.

• Struktura liniowa (prosta) - opiera się na zasadzie jednoosobowego podporządkowania , występuje wyraźna linia podporządkowania, a władcza jest zazwyczaj scentralizowana. Często spotykane w tej strukturze jest wyraźne rozgraniczenie zadań i odpowiedzialności. Droga przepływu informacji zazwyczaj jest dość krótka. Minusami tej struktury jest niefunkcjonalność w przypadku rozrostu organizacji. Poza tym następuje skupienie wielu różnorodnych zadań i funkcji w rękach kierownictwa, przez co muszą oni posiadać wszechstronne umiejętności i wiedzę. Ograniczona jest możliwość wychodzenia z inicjatywą przez pracowników.

• Struktura funkcjonalna - charakteryzuje się występowaniem działów funkcjonalnych kierowanych przez specjalistów. Każdy pracownik podlega ponad jednemu kierownikowi, przez co zostaje złamana zasada jedności rozkazodawstwa. Występują przełożeni hierarchiczni (służbowi) oraz przełożeni funkcjonalni (wydający dyspozycje związane z wykonaniem konkretnych zadań). Oczywiście występują trudności w rozgraniczeniu zakresów kompetencji i odpowiedzialności poszczególnych kierowników, ryzyko sprzeczności poleceń a także dość rozbudowany aparat zarządzający.

• Struktura sztabowo - liniowa - stanowi połączenie dwóch poprzednich struktur, czyli liniowej i funkcjonalnej. W ogólnym zarysie struktura ta przypomina schemat liniowy, jednak wyższe kierownictwo a do pomocy tzw. aparat pomocniczy, na który składają się komórki funkcjonalne. Do ich zadań należy przygotowanie i opracowanie materiałów, które będą pomocne dla kierowników w podjęciu ważnych decyzji.

• Struktura problemowa (macierzowa) - komórki organizacyjne, będące najczęściej doraźnymi zespołami roboczymi, ułożone są w macierzy, która określona jest na zasadzie dwuwymiarowego grupowania. Zespoły te służą realizacji konkretnego projektu, np. wprowadzeniu nowego produktu na rynek. W ich skład wchodzą zazwyczaj specjaliści, zatrudnieni w różnych komórkach organizacyjnych. W czasie wykonywania projektu wykonują oni jeszcze inne zadania. Zespoły te po zakończeniu realizacji projektu są rozwiązywane.

• Struktura pionów scalonych - jej budowa polega na tym, że każdy z zastępców dyrektora ma pod sobą wyspecjalizowany pion organizacyjny, realizujący określone cele.

• Struktura dywizjonalna - mniejsze jednostki zostają wyodrębnione w celu realizacji stałych, określonych zadań.

• Struktura kolegialna - jej podstawową cechą odróżniającą ją od innych struktur organizacyjnych jest sposób podejmowania decyzji. A mianowicie ważne decyzje są podejmowane przez zespół (kolegium), a nie przez jedną osobę.

19. Scharakteryzuj logistykę zaopatrzenia.
Zaopatrzenie- proces pozyskiwania dóbr i usług dla przedsiębiorstwa, działania zakupu towarów i usług dla przedsiębiorstwa. Zaopatrzenie obejmuje wszystkie działania, które są niezbędne do nabycia dóbr i usług zgodnych z wymaganiami urzytkownika.
Logistyka zaopatrzenia- system zarządznia przepływem materiałów od dostawców do obszarów produkcji za właściwą cenę, we właściwej ilości, we właściwym czasie, jakości i miejscu.
W związku z tym, zaopatrzenie ma podstawowe znaczenie dla kształtowania powiązań wewnątrz przedsiębiorstwa. Zależy przede wszystkim od rodzaju produkcji, pozycji przedsiębiorstwa na
rynku i strategii marketingowej, jaką stosuje. W szczególności zadaniami zaopatrzenia są:
• kupno materiałów niezbędnych do produkcji,
• upewnienie się, że dane materiały mają wystarczająco dobrą jakość,
• odnajdowanie nowych dostawców i ścisła współpraca z nimi,
• negocjowanie dobrych cen od dostawców,
• utrzymywanie niskiego poziomu zapasów,
• finalizowanie dostaw, gdy to jest niezbędne,
• ścisła współpraca z działami używającymi zakupywane materiały, zrozumienie ich potrzeb
oraz pozyskiwanie tych materiałów we właściwym czasie.

20. Logistykę produkcji można definiować jako:

Logistyka produkcji zajmuje się planowaniem, organizowaniem i kontrolowaniem przepływu surowców, materiałów, części i elementów kooperacyjnych podczas procesu produkcyjnego, począwszy od składów zaopatrzeniowych, poprzez pośrednie magazyny wydziałowe, gniazdowe, stanowiskowe, aż do końcowych magazynów wyrobów gotowych i zbytu. Logistyka produkcji nie zajmuje się technologią procesów produkcyjnych, a jedynie sprawną organizacją całego systemu produkcyjnego wraz z jego najbliższym otoczeniem magazynowo – transportowym. Tradycyjnie, organizacja i funkcjonowanie przedsiębiorstw produkcyjnych pozostaje w gestii ekonomiki przedsiębiorstw.

    Podobnie jak w pozostałych fazach logistyki przedsiębiorstwa, także w logistyce produkcji występują:

• fizyczne procesy przepływu i magazynowania

• strumienie informacyjne sterujące tymi przepływami

Przepływy fizyczne w sferze logistyki produkcji obejmują:

• transport wewnętrzny surowców, materiałów, półfabrykatów, części zamiennych, wyrobów gotowych,

• towarzyszące produkcji technologiczne czynności manipulacyjne,

• tworzenie i utrzymywanie różnorodnych zapasów technologicznych oraz zapasów produkcji w toku

W zbiorze procesów informacyjnych występują wszystkie elementy cyklu kierowania obejmujące planowanie, organizowanie i sterowanie oraz kontrolowanie przepływów fizycznych na poszczególnych etapach procesu technologicznego.
Naczelnym kryterium funkcjonowania logistyki produkcji jest zagwarantowanie ciągłości i odpowiedniej intensywności produkcji pod względem przepływów materiałowych, według wymagań obowiązującej technologii. Operacyjnym kryterium logistyki produkcji jest minimalizacja zapasów produkcji w toku, którego realizacja oznacza minimalizację kosztów zamrożonego kapitału i redukcję kosztów utrzymywania tych zapasów.
21. Scharakteryzuj logistykę dystrybucji.

Logistyka dystrybucji może być ujmowana zarówno w wąskim ujęciu jak i szerokim. Wąskie ujęcie logistyki dotyczy zagadnień związanych z dystrybucją fizyczną. Składa się ona z podsystemów: transportu, składowania i zarządzania zapasami. Tak rozpatrywany schemat odnosi się wyłącznie do przemysłu wytwarzającego dobra konsumpcji bieżącej, natomiast nie pasuje do przemysłu wytwarzającego dobra trwałe oraz środki produkcji. Szerokie ujęcie natomiast dotyczy systemu dystrybucji, dystrybucję fizyczną, metody i techniki sprzedaży oraz obsługę klienta.

Misja logistyki dystrybucji

Z samej istoty logistyki wynika, że jest ona sztuką przemieszczania, w tym znaczeniu, że zarządzanie nią ma zapewnić jednocześnie spełnienie 3 kryteriów:

- dostawy szybkiej i w terminie,

- po możliwie minimalnym koszcie,

- z optymalną jakością obsługi klienta (nadawcy, odbiorcy)

Podstawowy podział kanałów dystrybucji:

- kanały pośrednie – składają się z produktów wytwórców określonych dóbr i usług oraz pośredników w kanale dystrybucyjnym, na końcu kanału znajdują się finalni użytkownicy,

- kanały bezpośrednie – składają się wyłącznie z producentów, sprzedawców i ostatecznych odbiorców.

Podział na:

- kanały szerokie – duża liczba hurtowników i sprzedawców detalicznych,

- kanały wąskie – mała liczba hurtowników i sprzedawców detalicznych.

22. Wyjaśnij pojęcie systemu logistycznego.

„System logistyczny przedsiębiorstwa można scharakteryzować, jako zbiór podsystemów: zaopatrzenia, produkcji, transportu i magazynowania, zbytu, wraz z relacjami pomiędzy podsystemami i między ich właściwościami, ze stałą dążnością do wzrostu stopnia zorganizowania systemu.” ²

„Osoby zarządzające zapasami, transportem, magazynowaniem, realizacją zamówień, urządzenia służące do realizacji tych funkcji i sposób kierowania tymi podmiotami tworzą łącznie system logistyczny firmy. Określenie system ma tu istotne znaczenie, gdyż podstawowymi założeniami logistycznymi w firmie są:” ⁴

• systemowe podejście do analizy i projektowania działalności logistycznej,

• dążenie do jednolitego zarządzania działalnością logistyczną,

• kompleksowe podejście do kosztów logistycznych (w ramach systemu ewidencji i w procesach analitycznych).

22. Omów podstawowe metody zarządzania zapasami.

Koncepcja Just In Time „dokładnie na czas” zakłada, że koszty dostaw powinny być niewielkie, a firmy powinny zamawiać towary bardzo często celem zminimalizowania kosztów utrzymania zapasów. JIT postrzega zapasy, jako „marnotrawstwo”, podczas gdy tradycyjne zapasy są traktowane jako ubezpieczenie. Udane wdrożenie systemu JIT powinno znacząco zmniejszyć zapasy u nabywcy i sprzedawcy.

Metoda XYZ

Uzupełnieniem analizy ABC może być analiza XYZ, w której rozpatruje się zapasy z punktu widzenia regularności zapotrzebowania i dokładności prognozowania. Według tej metody zapasy dzielone są również na trzy grupy:

1. X – należą do niej materiały, towary, produkty charakteryzujące się regularnym zapotrzebowaniem z możliwością występowania niewielkich wahań i wysoką dokładnością prognozowania,

2. Y – należą do niej materiały, towary, produkty charakteryzujące się sezonowością zapotrzebowania i średnią dokładnością prognoz,

3. Z – należą do niej materiały, towary, produkty charakteryzujące się bardzo nieregularnym zapotrzebowaniem i niską dokładnością prognozowania.

Z połączenia metod ABC i XYZ można otrzymać macierz zapasów materiałów i towarów, która pozwala dopasować podejmowane działania do poszczególnych grup zapasów, co powinno przekładać się na wyższą efektywność zarządzania zapasami.

Model optymalnej wielkości zamówienia EOQ jest najbardziej rozpowszechnioną koncepcją wykorzystywaną w zarządzaniu zapasami materiałów i towarów. Wraz ze wzrostem wielkości zamówienia wzrasta poziom przeciętnych zapasów, a to z kolei powoduje spadek kosztów tworzenia i wzrost kosztów utrzymania zapasów. Jeżeli natomiast częstotliwość zamówień się zwiększy, to wielkość przeciętnych zapasów spadnie, zmniejszą się także koszty utrzymania, a wzrosną koszty tworzenia zapasów.

Na potrzeby tego modelu przyjmuje się, że koszty utrzymywania zapasów są zmienne i wzrastają proporcjonalnie do przeciętnej wielkości zapasów. W związku z tym koszty utrzymania zapasów są uzależnione od przeciętnego stanu zapasów i jednostkowego kosztu utrzymania zapasu, opartego na iloczynie jednostkowej ceny zakupu i stopy kosztu utrzymania.

24. Omów podział infrastruktury w procesach logistycznych.

INFRASTRUKTURA PROCESÓW LOGISTYCZNYCH – tworzą ją środki techniczne wykorzystywane w procesach fizycznego przepływu produktów, a także w procesach informacyjnych logistyki oraz sposoby ich użycia, a także systemy ich wykorzystania. Dzieli się na:

1. INFRASTRUKTURA TRANSPORTOWA - jej podstawowym zadaniem jest umożliwienie pokonania czasoprzestrzeni dzielącej producentów od konsumentów. Tworzą ja dwa elementy: sieć transportowa (szlaki komunikacyjne), oraz środki transportu (tabor transportowy). Dzieli się na:

• Transport kolejowy

• Transport samochodowy

• Transport lotniczy

• Żegluga śródlądowa i morska

• Transport rurociągowy

2. INFRASTRUKTURA MAGAZYNOWO – MANIPULACYJNA – jej podstawowym zadaniem jest zapewnienie sprawnego i szybkiego przepływu zapasów (dzięki wykorzystaniu środków transportowych i manipulacji), ich ochrona oraz utrzymanie wartości użytkowej, oraz zapewnienie sprawnego i szybkiego przepływu informacji. W jej skład wchodzą:

• Budynki i budowle

• Środki manipulacji i transportowe: Dźwignice, Przenośniki, Wózki jezdne

• Urządzenia magazynowe

  • Urządzenia do składowania

  • Urządzenia kontrolne i pomiarowe

  • Urządzenia klimatyzacyjno – wentylacyjne

  • Urządzenia przeciwpożarowe

  • Urządzenia pomocnicze

  • Urządzenia techniczno – organizacyjne

3. OPAKOWANIA - przeznaczone do ochrony innych wyrobów przed uszkodzeniem a także otoczenia przed szkodliwym oddziaływaniem zapakowanego wyrobu.

4. INFRASTRUKTURA INFORMATYCZNA tworzą ją urządzenia oraz techniki umożliwiające przetwarzanie i przekazywanie informacji niezbędnych do sterowania realizowanymi procesami. W jej skład wchodzi:

• Sprzęt informatyczny (HARDWARE): komputery, monitory, drukarki, skanery, terminale przenośne,

• Oprogramowanie (SOFTWARE)

• Środki komunikacji: telefony, telefaksy, teleksy,

25. Scharakteryzuj podstawowe ogniwa łańcucha dostaw

Dostawca strona odpowiedzialna za zapewnienie dostaw surowców wykorzystywanych przez producentów do tworzenia określonego produktu.

Producent jest podmiotem gospodarczym który decyduje co ile i dla kogo produkować. Stosuje własną wybraną technologię oraz organizacje produkcji w efekcie czego dostarcza na rynek dobra kupowane przez konsumentów dóbr. Producent na rynku występuje w podwójnej roli : jako nabywca (zaopatrywanie w surowce ludzi itp.) , jako sprzedawca (oferuje swoje dobra).

Hurtownik osoba lub przedsiębiorstwo zajmujące się handlem masowym, odbierające od producentów towar w dużej ilości, a następnie sprzedające go detalistom.
Detalista osoba lub przedsiębiorstwo, zajmujące się handlem detalicznym. Odbierając towar od hurtowników, detalista odsprzedaje go z zyskiem konsumentom, odbiorcom finalnym.

Klient to każda jednostka organizacyjna lub prawna, korzystająca z usług oferowanych na rynku

26. Wymień i wskaż różnice między systemem logistycznym a łańcuchem dostaw:

Tradycyjny system logistyczny:

• zarządzanie zapasami- lokalnie w przedsiębiorstwie,

• przepływ materiałów- stosunkowo wolny, przerywany,

• informacje- kontrolowane przez firmę,

• koszt- minimalizowany lokalnie w firmie,

• ryzyko- skoncentrowane lokalnie,

• planowanie- zorientowane lokalnie,

• relacje między przedsiębiorstwami- przedsiębiorstwo zorientowane na minimalizacje kosztów.

• Zgodność kultury przedsiębiorstw- nieważna (nieznaczna).

Łańcuch dostaw:

• zarządzanie zapasami- koordynacja w łańcuchu dostaw,

• przepływ materiałów- szybki, ciągły/przejrzysty,

• informacje- wspólne/dzielone,

• koszt- koszt całkowity produktu,

• ryzyko- wspólne/dzielone,

• planowanie- zorientowane na zasoby łańcucha dostaw,

• relacje między przedsiębiorstwami- relacje partnerskie zorientowane na minimalizację kosztów całkowitych,

• Zgodność kultury przedsiębiorstw- ważna dla podstawowych związków

28. Scharakteryzuj metody DCP i DPP w zarządzaniu łańcuchami dostaw

DPP – indywidualna rentowność produktu DCP – indywidualna rentowność klienta

DPP - analiza indywidualnej rentowności produktu (Direct Product Profitability,) – obliczenie indywidualnego udziału każdego towaru w rentowności przedsiębiorstwa z uwzględnieniem kosztów miejsca na półce., kosztów transportu, kosztów ogólnych i kosztów pracy. Zasadniczym celem jest optymalizacja zysku z poszczególnych kategorii towarów przez dostosowanie rozmiaru zajmowanej powierzchni do rentowności każdej kategorii – najwięcej powierzchni powinno przeznaczać się na towary o najwyższym wskaźniku DPP – jest to jednak sprzeczne z podstawową zasadą handlu, którą jest zaspokojenie potrzeb klienta, również w kwestii wyboru towaru.

DCP – bezpośrednia rentowność klienta oznacza wkład w zyski przedsiębiorstwa, jakie przynosi określony klient poprzez:

• dostosowanie marży brutto do każdego klienta, odzwierciedlającej warunki umowy,

• określenie i zbadanie kosztów, które można bezpośrednio przypisać konkretnemu klientowi.

Czyli w skrócie jest to przypisaniu danemu klientowi wszystkich kosztów, które firma poniosła prowadząc z nim interesy.

29.Scharakteryzuj koncepcję ekologistyki na tle logistyki tradycyjnej.
Ekologistyka jest pojęciem stosunkowo nowym i odnosi się do koncepcji zarządzania strumieniami materiałów odpadowych w gospodarce oraz przepływami sprzężonych z nimi informacji.
Ekologistyka zajmuje się przede wszystkim organizowaniem i optymalizowaniem łańcuchów usuwania odpadów, dzięki czemu zapewnia efektywne gospodarowanie tymi odpadami, zgodne z zasadami techniczno - procesowymi i wymogami normatywno - prawnymi ochrony środowiska. Umożliwia ona podejmowanie decyzji techniczno - organizacyjnych minimalizujących negatywne oddziaływanie na środowisko procesów występujących w logistycznych łańcuchach dostaw. Terminu ekologistyka używał między innymi prof. Zbigniew Korzeń z Politechniki Wrocławskiej, według którego ekologistyka odpadów jest terminem opisującym zintegrowany system, który:

• opiera się na koncepcji zarządzania recyrkulacyjnymi przepływami strumieni materiałów odpadowych w gospodarce oraz przepływami sprzężonych z nimi informacji

• zapewnia gotowość i zdolność efektywnego gromadzenia, segregacji, przetwarzania oraz ponownego wykorzystania odpadów według przyjętych zasad technicznych i procesowych, spełniających wymogi normowe i prawne ochrony środowiska

• umożliwia podejmowanie technicznych i organizacyjnych decyzji w kierunku zmniejszania (minimalizacji) tych negatywnych skutków oddziaływania na środowisko, które towarzyszą realizacji procesów zaopatrzeniowych, przetwórczych, produkcyjnych, dystrybucyjnych i serwisowych w logistycznych łańcuchach dostaw .

30. Jakie są główne cele i zadania ekologistyki ?

• Ekologistyka to wszystkie działania związane z gromadzeniem i usuwaniem w sposób nieuciążliwy dla środowiska naturalnego odpadów. Opiera się ona na koncepcji zarządzania przepływami materiałów odpadowych oraz unieszkodliwianiu oraz recyclingu tych materiałów negatywnie oddziaływających na środowisko.

• Celem ekologistyki jest poszukiwanie optymalnych rozwiązań organizacyjnych usuwania i utylizacji odpadów komunalnych z wykorzystaniem nowoczesnych ,metod zagospodarowywania odpadów jako surowców wtórnych, źródła energii lub w innej formie, na przykład przez kompostowanie.

• Zadania ekologistyki dotyczą przede wszystkim takich działań jak:
  - zbiórka odpadów - oznacza każde działanie, a w szczególności umieszczanie ich w pojemnikach, segregowanie i magazynowanie, które ma na celu przygotowanie ich do transportu do miejsc odzysku lub unieszkodliwiania. - segregacja - metoda usprawniająca utylizację oraz odzysk odpadów, odpady dzielimy na: komunalne - (powstają w gospodarstwach domowych), komunalnopodobne - (posiadają cechy takie, jak komunalne lub zbliżone, ale powstają poza gospodarstwami domowymi), przemysłowe - (powstają w wyniku procesów produkcji)

- transport - obejmuje przemieszczanie odpadów z miejsc ich wytwarzania do miejsc ich wykorzystywania, unieszkodliwiania (łącznie ze składowaniem) lub miejsc gromadzenia, w tym ich przemieszczania do odbiorcy i od odbiorcy odpadów ,
- składowanie w wybranych miejscach - składowanie należy do metod unieszkodliwiania odpadów. Metody te to:

– składowanie na składowiskach odpadów obojętnych,

– składowanie poprzez głębokie wtryskiwanie (w ten sposób składuje się np. odpady, które można pompować),

– składowanie na składowiskach odpadów niebezpiecznych lub na składowiskach odpadów innych niż niebezpieczne

– składowanie odpadów w pojemnikach w ziemi (np. w kopalni),
- przetwarzanie – (tzw. recycling) uporządkowany proces przekształcania, polega na powtórnym przetwarzaniu w procesie produkcyjnym, w celu uzyskania materiału o przeznaczeniu pierwotnym lub innym. To przywrócenie do obiegu różnego pochodzenia surowców wtórnych np. złomu, szkła i ponowne ich wykorzystanie.